Een flauw glimlachje ontstaat op Shawn's gezicht na het horen van Naomi's woorden. Hey - het was te proberen. Misschien kan hij het toch voor elkaar krijgen om een C/N alliantie te creëren, maar dat zal in alle waarschijnlijkheid minimaal twintig jaar duren. Dus Naomi loopt weg en Shawn kijkt haar na en ugh, waarom is ze zo ingewikkeld. Terwijl hij zijn weg maakt naar de ziekenzaal, dwalen zijn gedachten af naar Enora en Matt en Flor en Casey/Alois (wat er nog altijd irritatie bij hem opwekt) en tegen de tijd dat hij daadwerkelijk voor de witte deuren die naar de ziekenzaal leiden staat, tolt alles weer in zijn hoofd.

Hij duwt de deuren open en hij spot meteen het bed waarin Christine ligt. Ze ziet er veel, veel beter uit gelukkig. Shawn kijkt even om zich heen om te zien of La Nurse ergens rondhangt, maar die zit waarschijnlijk in haar kantoortje. Zijn bezoekers zomaar toegestaan? Vast wel.

Als hij dichtbij genoeg is om daadwerkelijk haar gezicht te zien, merkt hij dat ze wakker is. Shawn's gezicht licht op. "Hey, stranger," zegt hij vrolijk. Hij stapt resoluut op haar af en gaat half op het bed zitten. Haast automatisch sluit hij zijn hand om die van haar. "Hoe is het? Je ziet er VEEL beter uit - echt. En je hebt gister niet veel gemist." Nou... "Of, ja... zal ik je maar meteen een samenvatting geven van de avond?"

En dus vertelt hij haar dat Alois terug is en dat hij Casey zat af te lebberen, en hoe irritant dat was, en dat Enora boos werd, maar dat dat toen okay was, en dat Matt vervolgens zijn liefde~ verklaarde voor Enora, en basically dat hij en Enora nu zo goed als klaar zijn door wat Matt zei. Hij heeft het wijselijk niet over zijn moment met Naomi, omdat 1) hij niet denkt dat Christine dat zal appreciëren, en 2) omdat hij zojuist tegen Naomi heeft beloofd hun gesprekje voor zich te houden.

"... dus voortaan als er een feestje is, moet ik gewoon de hele avond bij jou spenderen. Anders gaat alles mis," concludeert hij zijn verhaal.

Christine luistert naar zijn verhaal en ze onderbreekt hem niet - iets wat hij erg op prijs stelt. Na afloop van zijn samenvatting legt ze haar hand al troostend op zijn schouder, en dan woelt ze ook nog door zijn haar. Normaliter zou hij zich zorgen gemaakt hebben over zijn haar en dat het niet meer in model zal zitten, maar hey, dit is Christine, en er een verschijnt een lachje om zijn lippen.

"Dat klinkt als een uitstekend plan," reageert hij op haar voorstel om voortaan alle feestjes in haar gezelschap te besteden. "Jij bent vanaf nu mijn party-coach, okay? Laat me niet meer uit je zicht, want je ziet wat er gebeurt!" Natuurlijk zouden alle dingen exact hetzelfde zijn gebeurd, al was hij niet naar het feestje gegaan. Alois en Casey zouden alsnog aan elkaar gehangen hebben; Matt zou alsnog dronken zijn geworden en zijn liefde voor Enora verklaard hebben. Maar in ieder geval zou hij een vrolijkere avond achter de rug hebben gehad.

Voor een paar momenten zijn ze allebei stil. Shawn vraagt zich af of Christine nu weg mag uit de ziekenzaal, zodat ze samen naar het ontbijt kunnen gaan, want hij voelt er weinig voor om alle drama alleen onder ogen te moeten komen. "Hey, Chris, denk je dat je gauw weg mag hier? Ik bedoel, je ziet er prima uit, so..."




[/the lamest of posts, mais je suis trés fatigué. excusez-moi. ]

Dorian weet niet waar hij nerveuzer van wordt. Het feit dat zijn haren kort geknipt zijn en daar op korte termijn weinig aan te veranderen voor. Of het feit dat Florence en Enora het juist leuk lijken te vinden. Oprecht leuk, niet om hem gerust te stellen. Niet dat hij nu gerustgesteld is. Optie 3 is de complimenten. En dan is er nog Florence die het nodig vindt om haar hand door zijn haren te halen. Als hij nog niet rood was, dan is hij dat na Enora haar knipoog wel. “Als….jullie het zeggen” murmelt hij vertwijfeld. Met een lichte glimlach duwt hij Florence haar hand zachtjes weg.
Even kruist het zijn gedachten dat hij Naomi nu voor zich zal winnen. De gedachte verdwijnt net zo snel als deze weer gekomen is, slecht idee.

“..Oh!” verlaat het geschrokken zijn mond als een simpele beweging van Enora haar wand ervoor zorgt dat al zijn kostbare haartjes zijn verdwenen. Weg. Foetsie. Hij heeft er niet eens afscheid van kunnen nemen. Onbewust pruilt hij even.

Na minuten lang lijkt hij zich iets te herpakken, hij staat in elk geval op. “Is er iets wat ik voor jou kan doen?” vraagt hij Enora. Hij wil haar best bedanken, want ergens is hij haar dankbaar. Al durft hij nog niet echt te pronken met zijn nieuwe kapsel. De buitenkant mag dan veranderd zijn, de binnenkant is dat zeker niet. “Zullen we anders het ontbijt voortzetten?” hij maakt een twijfelend handgebaar richting de gang “Flor?”