[RPG] At the other side of the world (8)

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Thomas laat zich met Sams hulp van het paard glijden. Hij volgt haar het kasteel in en zwijgt de gehele reis, alle woorden in zich opnemend. Twee weken doodgeweest... Onnodig om te zeggen dat hij in zijn dood geen besef van tijd heeft gehad, dus voor hem voelt het alsof hij de avond ervoor in slaap is gevallen en zojuist is wakker geworden, maar dan met de bijkomende keelpijn van zijn-
"Ik ben verdronken, niet?" vraagt hij, niet meegaand met haar relaxte houding en gelach.

Hij laat zich op het bed zakken en kijkt rond. Eigenlijk zou hij wel moeten douchen - hoe schoon kan je lijf zijn als je twee weken hebt liggen ontbinden? - maar hij kan er eigenlijk de puf niet voor vinden. Hij laat zijn ogen over het eten glijden en bij dat aanblik begint zijn maag onmiddelijk te knorren. Dat ging er wel in...

Loom peuzelt hij zijn eten op. Zijn bewegingen zijn traag, alsof hij nog niet helemaal uit zijn sluimer is ontwaakt. Zuchtend kijkt hij om zich heen. Wat ontzettend surreëel, dit. Heel langzaam maar zeker begint het echt tot hem door te dringen wat er nu gebeurd is.

Als Sam terugkeert uit de douche staat hij op om zelf te douchen. Hij was zich grondig en trekt de kleding aan die Sam voor hem klaargelegd heeft.
"Zo..." zegt hij, terwijl hij de kamer weer in stapt en Sam aankijkt. "Breng me naar Noah." en Rose.

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Voor de spiegel bewondert Sam zichzelf in haar prachtige donkerblauwe jurk. Haar haren laat ze loshangen, en ze is net bezig met haar ketting om te doen als Thomas klaar is met douchen. ‘Jammer dat je niet voor de strik hebt gekozen, maar dit zal het ook wel doen,’ ze laat haar blik over hem heen gaan, ‘Je ziet er goed uit.. Net alsof je nooit weg bent geweest.’ Een tevreden knikje.

Ze loopt voor Thomas uit naar de zaal waar het feest gaande is. Voordat ze de zaal inloopt, gebaard ze Thomas even te wachten. ‘Ik ga eerst naar binnen, je merkt vanzelf wel wanneer jij mag komen,’ Samantha heeft de touwtjes in handen en Thomas dient maar te luisteren. Ze recht haar rug, ademt diep in en maakt vervolgens met een glimlach haar entree op het feest.
Midden in de zaal stopt ze en klapt ze even in haar handen om de aandacht van Noah –en de rest die aan hem hangt- te krijgen. Ze heeft absoluut geen oog voor de tiara die op Rose haar hoofd zit. ‘Noah..’ ze pakt zijn hand vast en neemt hem mee terug naar het midden. ‘Liefje, ik wil je graag een cadeau geven.’ Ze staan nu richting de deuropening. ‘Verrassiinngg!’ roept ze dan blij.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Normaal zou Thomas zich niet zo rond laten commanderen - okay, ik loog. Normaal zou Thomas zich waarschijnlijk ook rond laten commanderen door Sam. Hij is veel te lief om er iets van te zeggen. Maar in deze lome ongelovige staat heeft hij nog minder zin dan normaal om voor zichzelf op te komen, dus hij volgt Sam als een goed afgericht hondje.

Ze loopt eerst de zaal binnen en hij houdt zijn adem in. Dus hij was dood geweest, hij was écht dood geweest. Hoe zou Noah reageren? Zou Rose er zijn? Hoe zou het met Rose zijn? Wat is er allemaal in die twee weken gebeurd, wat hebben ze gedaan, hoe zijn ze gereisd, zoveel vragen die over een paar minuutjes beantwoord konden worden.

Hij hoort Sam blerren vanuit de zaal en hij schraapt al zijn moed bijeen. Langzaam treedt hij de zaal binnen.

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

"Romy!" groet ze Romy met een glimlachje wanneer die zich ook bij hun voegt. Ze knikt eventjes wanneer ze naar de cadeautjes vraagt. "Er liggen blijkbaar heel veel cadeautjes op ons te wachten onder de kerstboom." antwoordt ze, en eigenlijk komt Romy als geroepen. "Tussen al dit vrouwelijk schoon kan je het nou toch niet maken om het niet te vertellen?" glimlacht ze naar Noah.

Rose kijkt op wanneer er iemand in haar handen klapt om de aandacht te krijgen. Sam. Ze kijkt toe hoe ze hem aan zijn hand meeneemt richting het midden van de zaal. Ze gaat wat rechter zitten om te kunnen begrijpen wat er aan de hand is, vooral wanneer ze blij - wat heel raar is voor iemand als Sam - "verrassing" roept.

Stilte. Rose hoort geen enkel geluid meer om zich heen. Het is alsof iemand de volumeknop van de wereld helemaal heeft dichtgedraaid. Ze knippert met haar ogen. Maar het beeld gaat niet weg. Het gaat niet weg. Waarom gaat het niet weg?
Verlamd is ze opgestaan en heeft zich wat meer naar het midden van de zaal begeven. Van achter Noah en Sam staat ze verlamd toe te kijken naar de gedaante die langzaam maar zeker de zaal binnen loopt. Nee.. Neeneenee.. Wat was dit voor grap?
Ademloos blijft ze staan kijken. Ze verroert zich niet meer. Hij.. Hij.. Thomas?

Trijn · Opperste Hotemetoot

Flynn heeft zich even op zijn bed geploft om alles op een rijtje te zetten, niet dat het veel helpt want het blijft even hard aan zijn geweten knagen.
Zelfs de wederdienst dat hij gaat vragen aan Sam - hij weet nog niet wat, zijn uitvindster is nog hard aan het denken - zal het hoogstwaarschijnlijk niet kunnen verzachten.
Met een harde ondertoon van pure tegenzin gaat hij van het bed af en trekt zijn kleerkast open om er kleren uit te halen die geschikter zijn dan de kleren die hij nu aan heeft, en die de geur van dood in zich hebben getrokken en hij ze dus even goed kan weg gooien. [ En ja, dat gebeurt echt! xD]

Hij gaat snel onder de douche, trekt een donkergrijs maatpak aan en wurmt zich dan in zijn schoenen. Bah.
Met een diepe zucht verlaat hij uiteindelijk zijn kamer en slentert de trappen af naar de zaal toe waar het feest aan de gang is. Nou...Feest. Geen muziek, iedereen staat er verdwaasd te wezen en moest er een speld op de grond vallen, het zou bijna zijn alsof er een bom ontploft is.
Flynn voegt zich vlug naast Romy en kijkt zwijgend naar Rose die geen kick meer geeft. Voor de zekerheid gaat hij in een dichte afstand bij haar staan in het geval dat ze flauw valt en ze met een hoop gedonder op de grond zou vallen. Wat een niet al te beste zaak zou zijn.
'Ik zei toch dat spelen met de doden geen goede zaak is.' mompelt hij in zijn gedachten.

Angel · Hotemetoot

[color=#8080BF]Noah Taylor

“Oke, oke” lacht hij voordat ze echt een blikken op hem los laten. Hij leunt nonchalant achterover in de stoel en steekt zijn hand op als hij Romy spot. “Cadeautjes ja” hij grijnst “en alle meisjes krijgen hetzelfde. Of nouja, bijna hetzelfde. Het is klein, schattig en er zitten grote rode strikken omheen. Ik hoop overigens niet dat een van jullie allergisch is want dan is het cadeau misschien niet zo gepast.” Zeggen wat het is doet hij niet, hoewel hij voldoende aanwijzingen geeft.

Iemand klapt in zijn handen en Noah kijkt automatisch op. “Sam?” hij kijkt haar vragend aan als ze hem naar het midden van de zaal trekt. Ze moest nou niet overdrijven, wou ze haar cadeau hier ten midden van iedereen geven. En hoe groot is het, moet het nog naar binnen gereden worden? Hij werpt even een vragende blik achterom richting de zusjes en haalt zijn schouders op. “Je vind het gewoon leuk om al die aandacht te krijgen” lacht hij als ze blij roept en alle hoofden automatisch richting de deur draaien. Zijn lach zakt binnen een seconde van zijn gezicht af als zijn cadeau komt binnen wandelen. Niet omdat hij niet blij is om zijn broer te zien, maar omdat hij dood hoort te zijn. Omdat dit alles niet te bevatten is. Met open mond kijkt hij naar de man, een hele goede look a like van Thomas, of zijn broer? Hij knippert even met zijn ogen en zet een pas opzij om zijn evenwicht terug te hervinden. Dat was geen duplicaat van Thomas, dat was Thomas! Zonder zijn blik van hem los te scheuren schraapt hij zacht zijn keel “Wat heb je in hemelsnaam gedaan..” verlaat het zachtjes zijn mond. Als Sam had verwacht dat hij haar om haar nek was gevlogen had ze het mis. Tientallen gedachtes schieten door zijn hoofd. Sommige vrolijk van aard, andere boos, verward en overstuur. Uiteindelijk doet het er allemaal niet toe en zijn het vragen voor later. Het gevoel in zijn voeten komt terug en langzaam loopt hij op Thomas af. Hij neemt hem nogmaals goed in hem op. Onmogelijk. Zijn mondhoeken schuiven ongelovig iets verder omhoog met elke stap die hij dichterbij Thomas zet. “Thomas?’ fluistert hij. De laatste twee meter weet hij snel te overbruggen door hem te omhelzen. Zijn armen slaat hij stevig om zijn schouders heen, niet van plan hem snel los te laten. Hij had zijn grote broer terug!

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Het is ijzig stil in de zaal. Thomas' nekharen gaan overeind staan. Hij weet niet wat hij moet doen. Niemand gelooft het. Natuurlijk niet, hij geloofde het zelf ook niet. Hij kijkt de mensen aan met een blik alsof hij bang is dat hij iets verkeerds gedaan heeft.

Zijn blik blijft bij de op dat moment voornaamste persoon, op Noah, zijn broertje, die hem ongelovig en voor Thomas' gevoel zelfs wantrouwig aankijkt. En dan wordt hij eindelijk omhelst. Hij drukt Noah stevig tegen zich aan.
"Ik ben het, Noah," fluistert hij. "Ik ben het echt."

Thomas begint te snikken van blijdschap. Hij rukt zich los en neemt Noahs gezicht tussen zijn handen.
"Ik leef!" lacht hij hardop, en hij geeft Noah verrukt een kus op zijn voorhoofd, alvorens hem stevig tegen zijn borst aan te drukken.

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Voetstappen. Het geluid van de voetstappen van Noah galmen na in de stilte in haar hoofd. Alsof alles in slowmotion afgespeeld wordt, blijft Rose staan kijken. Hoe Noah naar hem toe loopt.. hoe hij hem vervolgens omhelst. Thomas omhelst. Thomas.
En dan zijn daar de woorden. Woorden die zijn mond verlaten. Een lach. Een lach siert zijn gezicht, waarna hij zijn broertje weer stevig omhelst.

Het lijkt alsof ze geen gevoel meer heeft. Niet in haar benen, niet in haar armen. Thomas was dood. Ze hadden om hem gerouwd. Ze had dagen niks door haar keel gekregen. Hij was dood. En toch. Toch stond hij hier.
Ze zoekt gauw houvast en vind dan ook gelukkig snel Flynn vlak naast haar. Ze pakt hem aan zijn arm vast. Ze kon dit allemaal niet meer bevatten. Voorzichtig laat ze zich door haar knieën op de grond zakken, terwijl ze zich daarbij aan Flynn vast houdt. Ze is zich nergens meer bewust van. De mensen om haar heen, Flynn naast haar, de koude grond, de versierde zaal.. Het enige wat ze ziet is de omhelzing van de twee broertjes. Noah.. en Thomas.
"Thomas.." verlaat het dan uiteindelijk onverstaanbaar zachtjes haar mond, alsof het pas tot haar door zou dringen wanneer ze zijn naam uit zou spreken. Thomas.

Angel · Hotemetoot

Noah Taylor

“Ik geloof je” murmelt hij gesmoord omdat Noah op dat moment nog zijn best doet om geen traantje te laten. Hij is in het openbaar en zich nog sterk bewust van alle toeschouwers om hun heen. Ook Noah lacht als Thomas begint te lachen en roept dat hij leeft en hem een kus op zijn voorhoofd geeft. Had hij zich normaal als de typische jongere broer stoer gehouden en dit gebaar niet gewaardeerd, nu mag Thomas doen wat hij wil. “Ik heb je zo gemist” fluistert hij tegen zijn jasje aan. Hij lacht even zacht als er wat tranen uit zijn ooghoeken ontspringen. Een momentlang blijft hij zo staan, in een stevige omhelzing met zijn broer. “Mama zal zo blij zijn” hij maakt zich even los uit hun omhelzing, waarvan er vast nog vele zullen volgen, en glimlacht. Voor hij zich omdraait naar de rest haalt hij even zijn mouw langs zijn gezicht en doet hij uit gewoonte hetzelfde bij zijn broer. Trots draait hij zich om, alhoewel de schrik er gezien zijn huidskleur nog goed in zit. Zijn blik valt direct op Rose die op de grond is gaan zitten en ook in shock lijkt te verkeren. Omdat hij zowel Thomas als Rose nu als fragiel en kwetsbaar beschouwt en het idee heeft dat ze elk moment neer zouden kunnen vallen rent hij naar Rose toe. “Zoiets doet een dame toch niet” fluistert hij met een flauwe glimlach als hij haar onder haar armen vast pakt en iets omhoog trekt. Flynn krijgt een blik die iets minder vriendelijk is als teken dat hij moet helpen. Hij trekt haar arm voorzichtig over zijn schouder en ondersteund haar nu half. “Het is in orde” sust hij terwijl hij haar met Flynn zijn hulp wat richting Thomas verplaatst. Glimlachend kijkt hij van Rose naar Thomas. Hij knikt even goedkeurend.

Niinza · Professor

Sophia Koontz

Sophia komt uit de douche. Ze loopt naar de kast en pakt gedachteloos een van de vele jurken er uit. Al snel heeft ze die aangedaan en pakt ze, zonder er echt aandacht aan te geven, een paar schoenen. Ze loopt daarna naar de kaptafel toe en begint haar haren uit te borstelen. Al snel worden ze wat opgedroogd en dan begint Sophia make-up aan te brengen.

Als ze klaar is, zucht Sophia diep. Heel veel zin om naar het feest te gaan heeft ze niet. Toch, het voelt als een soort verplichting dus niet gaan is geen optie voor haar. Ze verlaat haar kamer en slentert richting de zaal.
Eenmaal daar opent ze voorzichtig de deur en sneakt ze naar binnen. Ze heeft zich de afgelopen tijd niet heel vaak laten zien. Ze gaat een beetje achteraan staan, want er is iets gaande. Ze gaat op haar tenen staan om over de hoofden van de mensenmassa te kijken. Was dat... is dat...
'Thomas?!'

Iedereen lijkt net zo verbaasd als Sophia. Noah loopt op hem af en de broers herenigen zich weer. Sophia lijkt niet de enige zijn die het niet schijnt te snappen. Heeft ze dan zoveel gemist?

Machoefeltje · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** In my cosy little bed

Romy luistert zwijgend met een glimlach naar het cadeautjes-verhaal. Het maakte haar best nieuwsgierig. Maar voor ze er verder konden op ingaan, werd de aandacht getrokken door Sam. Romy kijkt eventjes raar als Noah door haar mee naar het midden van de zaal getrokken wordt.

Dan komt Thomas binnen en wordt het ijzig stil in de zaal. Romy slikt eventjes en klemt haar hand steviger om het glas heen dat ze vast heeft. Zelfs zij had door dat dit niet klopte. Thomas? Romy mocht dan nog niet lang bij de groep zijn, ze beseft heus wel dat hij eigenlijk ergens dood in de koude grond hoort te liggen.
Zwijgend kijkt ze toe hoe Noah naar hem toeloopt en hem knuffelt.

Ze schrikt en kijkt opzij als ze plots Rose naast haar in elkaar ziet zakken op de grond. "Rose." Verlaat het zachtjes maar geschrokken haar mond. Ze knielt naast haar neer, het glas opzij zettend. Ondertussen heeft Rose nog steeds Flynns arm vast, die ondertussen ook bij hen was komen staan.
Voor Romy haar echter kan helpen, komt Noah dit al doen. Samen met Flynn helpt hij Rose overeind en geeft haar een zetje naar Thomas toe.

Romy slikt en gaat weer rechtstaan terwijl ze naar het groepje kijkt. Een onzekere blik dwaalt naar Daisy toe. Wat moesten ze hier in godsnaam mee aan?
Omdat Romy niet weet wat te doen, blijft ze maar onwennig staan en prutst ze wat aan een frutseltje van haar kleed.
In de verte ziet ze Sophia de zaal binnenkomen en aan haar blik te zien, snapt zij ook helemaal niets van dit gebeuren.
Er is maar één vraag die door Romy's hoofd spookt en dat is: Hoe? Dit is eng.

Nienna · Lid Wikenweegschaar

Met een goedkeurende glimlach kijkt ze toe hoe de twee broers elkaar weer vinden. Ze krijgt niet mee dat Rose ondertussen op de grond ligt, maar wordt daar vervelend aan herinnerd door Noah. Die natuurlijk weer op haar afstormt. Flynn krijgt een geërgerde blik van Sam. Als hij haar nu eens netjes opgevangen had. Nergens goed voor.

Ze loopt naar Thomas toe, en helpt hem mee om richting Rose te komen. Heel lief van Sam natuurlijk, maar eigenlijk wilt ze gewoon dat Thomas zich maar weer met de drama van Rose bezig gaat houden. Thomas en Rose staan nu vlak bij elkaar en Samantha gaat naast Noah staan. ‘Dít heb ik gedaan..’ fluistert ze als late reactie op zijn eerdere woorden, ‘.. voor jou..’ Ze legt haar arm om hem heen. ‘Een beter cadeau kan toch niet?’ Haar blik gaat even van Noah naar Thomas en weer terug.

Agenia · Headhunter **Woonplaats:** Kruideniersstraat 71

Van buiten glimlacht Thomas nog, maar van binnen niet meer op het moment dat Noah zegt 'Mama zal zo blij zijn'. Niet omdat hij bang is voor mama, maar omdat hij nu moet denken aan papa. Zou papa ook dood zijn? Hij probeert het lege gevoel in zijn maag weg te slikken.

Rose. Rose, eindelijk, daar ben je! Hij kan zich niet bewegen. Gelukkig is dat ook niet nodig, want Rose wordt langzaam naar hem toe gebracht. Altijd is hij zo verlegen geweest, maar nu is er niets dat hem tegen houdt om Rose in één keer vast te pakken en stevig te omhelzen. Hij was haar bijna kwijt, of liever, zij is hem even kwijt geweest. En nu laat hij haar niet meer gaan.

Trijn · Opperste Hotemetoot

Flynn slikt als Rose steun bij hem zoekt en nogal hardhandig zijn arm grijpt.
Voorzichtig helpt hij haar op de grond zakken, zodat ze geen pijnlijke val doet en houdt haar stilletjes in de gaten. Arme meid. Ze kan het bijna niet bevatten. Wat compleet logisch is ook.
Hij richt zijn blik op als Noah komt aangelopen en tilt haar dan samen met hem op, nadat hij een veelbetekende blik krijgt wat hij maar vakkundig gaat negeren.
Waarom moeten ze altijd blikken naar hem gooien?

En dan ziet hij Sophia naar binnen sneaken en zijn hart doet een sprong in zijn keel.
Hij bijt op zijn lip en ziet ze verdwijnen in de menigte om daarna reikhalsend te proberen zien wat er aan de hand is. Gekke meid.
Vanbinnen hoopt hij dat ze straks naar hem komt zodat ze kunnen praten, want dat heeft ie stiekem wel nodig na deze hectische en gestoorde dag.
Hij richt zijn blik dan weer naar Thomas als ze bij hem zijn aangekomen met Rose op hen steunend.

Melody · Hotemetoot

Rose Pocock

Verdwaasd kijkt Rose op wanneer Noah zich opeens bij haar bevindt. Haar blik blijft hangen bij zijn flauwe glimlachje. Heel lichtjes schudt ze haar hoofd, waarna ze zich overeind laat helpen door hem. Voor ze het goed en wel beseft heeft hij haar dan ook tot Thomas toe begeleidt. De angst in haar groeit met de seconde. De angst van dat het allemaal maar een droom was, een hallucinatie, een.. Ze heeft zich van Noah losgemaakt, maar houdt zachtjes met haar hand nog altijd zijn mouw vast.
Haar ogen nemen elke centimeter van zijn gezicht in haar op. Zijn ogen, zijn wimpers, zijn mond, zijn lippen, zijn haren..

Zijn armen.
Ze snakt naar adem wanneer ze eindelijk zijn armen om haar heen voelt, zijn omhelzing, zijn warmte.. Ze was hem kwijt, ze was hem voor eens en altijd kwijt en nu stond hij hier, dicht tegen haar aan.
Het is alsof alles weer begint te bewegen, begint te leven. Nu pas dringt het besef echt tot haar door. Ze slaat haar armen om hem heen en is niet van plan om hem gauw los te laten. Tranen vullen haar ogen en ze bijt zachtjes op haar lip. Ja.. Hij leefde nog. Ja.
"Thomas.." komt het er dan uiteindelijk uit. "Oh, Thomas.." Ze haalt even diep adem en houdt hem nog steviger vast. "Ik dacht dat ik je kwijt was.." Haar stem slaat een beetje over. "Voorgoed.."

Voorzichtig laat ze hem zachtjes wat losser, zodat ze hem recht in zijn ogen aan kan kijken. In zijn mooie, liefdevolle ogen. Ze schudt eventjes met een ongelovig lachje haar hoofd maar doet geen moeite om haar tranen weg te vegen, terwijl ze haar handen voorzichtig over z'n wangen laat gaan en vervolgens op z'n kaken laat rusten. "Ik.." ze weet echter niks meer uit te brengen. Ze raakt zichzelf kwijt in zijn ogen, in zijn blik. Hij leefde echt. Hij staat recht voor haar neus en ze kan zijn ademhaling zelfs voelen. "Thomas.." gaat het nog eens door haar hoofd heen. Dan verschijnt er uiteindelijk een waterig lachje op haar gezicht. Ja, Thomas. Voorzichtig plaatst ze heel teder een kus op zijn lippen.

[RPG] At the other side of the world (8)

Wie is er online