[RPG] The Blood of Sado

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Een beetje ongemakkelijk kijkt Mairi naar Nathan, Damien en het bloemendrama, toegegeven, het ziet er allemaal wel een beetje maf uit. Moest ze zelf niet in een serieuze bui zijn geweest, dan had ze er waarschijnlijk best om kunnen lachen. Awkward muchos.
Dan kijkt ze weer naar haar grootmoeder, die blijkbaar al haar aandacht op Helena heeft gericht. Zenuwachtig pakt ze haar weer vast, terwijl ze wat naar haar oma toe buigt. "Rustig, dit is een andere mevrouw." fluistert ze haar zachtjes toe. Voor je het weet valt ze haar ineens aan of zo. Dan zou ze zich helemaal nooit meer aan Helena durven vertonen, een moordvoorstel en een aanval van een oud vrouwtje. Gelukkig doet de oude vrouw net op dat moment een stapje achteruit en Mairi haalt een beetje opgelucht adem. Eigenlijk zou ze het liefst door de grond zakken van schaamte, maar goed. Focus! Mairi glimlacht even wanneer ze ziet dat Nathan's bloemen voor Helena bestemt zijn en die er blij mee lijkt te zijn. Dan vraagt Helena of ze hen ergens mee kan helpen.

Aarzelend stapt Mairi naar voren, terwijl ze haar grootmoeder zachtjes met zich mee trekt. Uhm ja... Ik eh..." Mairi voelt hoe haar wangen opniew rood worden, spanning. "Dit is eh... Mijn, ik bedoel, de oma van een vriendin. Ze eh... Ze logeert bij me." Goed, ze had beter niets kunnen zeggen, want dit komt er allemaal niet erg vloeiend uit, maar Mairi heeft gisteravond zo'n flauw vermoeden opgedaan dat Helena het daar niet bij zou laten zitten. "Ze is niet zo helder, zie je. En ehm..." Okey, hoe vertel je dat je zo stom bent geweest je stok bij een verwarde bejaarde achter te laten? "Nou goed, ik ging vanmorgen even snel naar het café, ik bedoel, de winkel en blijkbaar heb ik toen mijn stok vergeten en heeft ze die gevonden." Mairi werpt even een blik opzij naar haar grootmoeder, die haar ogen nog steeds op Helena gericht heeft. Stel geen vragen... "Ik weet niet wat ze gedaan heeft, maar toen ik thuis kwam lag mijn huis overhoop en zat mijn, ik bedoel, deze dame, d'r arm er zo uit..." Mairi pakt de pols van haar grootmoeders arm en steekt die naar voren, zodat Helena de arm goed kan zien. Ze hoopt dat de andere aanwezigen tegen vies uitziende armen kunnen en de stank die van de arm af begint te komen is ook niet wat je noemt fijn.

"Anyway, ik vroeg me af of je haar kunt helpen... Sorry, ik wilde je niet storen op je eerste werkdag, maar ik heb zelf geen idee wat ik moet doen..." Een beetje gespannen kijkt ze Helena aan. Die heeft het maar getroffen, één dag in dit dorp en ze is nu al zo'n beetje head nurse :') "Als het niet uit komt dan ga ik wel verder hoor." voegt ze er dan snel aan toe. Want hey, dit is Helena's eerste dag hier op het gemeentehuis en blijkbaar is het gelijk een drukke.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Met elke seconde die voorbij sluipt, ergert Donovan zich meer en meer op de fransoos die hem meteen begint te commanderen. Het is niet dat Donovan van niemand orders kan verdragen: tegen alle Hogwarts-professoren was hij altijd even beleefd en tegen zijn bazen eveneens. Maar van iemand die ongeveer zijn leeftijd heeft kan hij geen commando's verdragen. Donovan is een Beyoncé, geen Kelly Rowland, mind you.

Donovan gunt het Joseph niet om nederig weg te kijken, maar blijft hem unimpressed aankijken. Hoewel elk woord als een vernedering klinkt, vertrekt Donovan geen spier. Met een geïrriteerd blik schuift hij wat naar achteren als Joseph zonder pardon zijn chique ogende aktetas op de bureau plaatst. Donovan neemt een nieuwe rol perkament waar het inschrijvingsdocument op staat voorgedrukt en begint driftig te schrijven. De pen van zijn veer krast op het perkament met het nodige gesnerp. Donovan vindt het wel enorm ironisch dat deze kwal op de dag van de liefde op de wereld is gezet. En hij komt nog eens uit Edinburgh: de stad van Trainspotting en naar Donovans mening drugs, alcoholvergiftiging en lelijke accenten.
Nee, het stoorde Donovan niet dat hij heeft gestudeerd in twee van de meest gegeerde steden van Europa. Maar het stak enorm toen het woord ‘advocaat’ viel. Donovans droomberoep dat hij niet kan en mag uitoefenen. Donovan laat met een luide slag de stempel onder zijn handtekening terecht komen, laat het inschrijvingsdocument oprollen en legt hem klaar zodat hij verder verzegeld kan worden.

Donovan negeert het bijkomende gezeur, neemt de rol perkament over de mogelijk toekomstige woonst van Joseph en stapt naar Helena toe die met een vage hipster, Nathan, Mairi en een oude vrouw in de weer is. Hm, Mairi. Donovan kijkt Mairi aan en laat zijn blik vervolgens naar de oudere vrouw glijden. Hij wil maar al te graag weten wat er achter zit en wie de vrouw in kwestie is, maar hij krijgt nu de kans niet. Hij zal er zo gauw mogelijk wel achter komen.
Donovan buigt zich voorover naar Helena, legt zijn vingertoppen op haar schouder en buigt zich naar haar toe.

“Ik moet even met hém –hij spuugt het woord zowat uit- mee om zijn huis te tonen. Ik kom niet meer terug, omdat Dorothy’s herdenking over een uur begint. Als je deze mensen verder hebt geholpen mag je voor mijn part vertrekken.”

Donovan keert zich dan terug naar Joseph. “Goed meneer Balcome, u kent het adres. Ik stel voor dat we vertrekken”. Donovan stapt vervolgens richting de deur, alsof hij via die weg naar het huis wil vertrekken, maar haalt dan zijn staf naar boven en verschijnselt naar het huis, zodat hij zonder pardon Joseph achterlaat.
Wanneer Donovan in het huis arriveert telt hij uit wanneer Joseph zal arriveren. Hij zal waarschijnlijk eerst ‘parbleu’ of iets dergelijks zeggen en Donovan linea recta volgen. Hoewel Donovan het wel briljant zou vinden als Joseph nog geen verschijnselbewijs zou hebben, maar dat zal er vast niet inzitten. Als Joseph het goedkeurt, wordt er een beveiligingsspreuk over de woonst gesproken, zodat er geen onverwachte en ongewenste invallen kunnen gebeuren.
Zwijgend gunt Donovan het zichzelf om de majestueuze woonkamer in zich op te nemen. Het was gebouwd in een zekere art nouveau-stijl. Een krullend traliewerk voor de ramen zorgt net voor dat tikkeltjes extra en de tegelvloer ziet er ook prachtig uit. Donovan draait even rond zijn as en wou dat zijn huis er ook uit kon zien, ook al is het groot genoeg.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena kijkt Mairi inschattend aan wanneer ze begint te stotteren en nogal oncomfortabele gedragingen vertoont. Waarom? Ze vraagt toch alleen maar of ze kan helpen? Helena kijkt de oude vrouw aan en vraagt zich in eerste instantie af welk onverantwoord mens haar verwarde grootmoeder bij een ander achterlaat. Daarenboven valt het Helena op dat Mairi zichzelf nogal vaak verbetert. Helena wil net een opmerking over de vrouw haar arm maken wanneer Mairi die zelf naar voren steekt. De meurende geur die zich begint af te geven van haar arm, dringt in Helena’s neusgaten door terwijl ze toeziet hoe de eerst kleine pukkels zich al ontpoppen tot etterende zweren.

“Je zou die vriendin van je moeten vertellen dat er in Sado ook een rusthuis is waar ze kan verblijven als ze zelf niet in staat is de verantwoordelijkheid te dragen van de zorg voor haar grootmoeder. Hoe onverantwoordelijk ben je wanneer je een verwarde achterlaat bij een vreemde in een vreemde omgeving?” zegt ze – een beetje nasaal – want ze kan niet goed tegen die penetrante geur, terwijl ze de arm overneemt en inspecteert. Wie weet had die vrouw zichzelf uit het raam kunnen smijten of zo. Gelukkig is het maar een… erg zwerende arm die kan afvallen als er niet dringend iets mee gebeurt.

Ze wil net haar toverstok in de aanslag nemen wanneer Donovan opeens met schouderaanraking en al vanuit het niets in haar oor begint te fluisteren. Helena schrikt even op, maar ze zou ondertussen beter moeten weten, aangezien dit niet de eerste keer is en het blijkbaar zijn manier van subtiel communiceren is of zo. Helena kijkt hem met een opgetrokken wenkbrauw na wanneer hij vertrekt met de andere nieuwe man. Wat ben ik blij dat ik voor jouw part mág vertrekken. Ik ben je stagiaire niet, schiet er door haar heen. Ze schudt haar hoofd lichtjes en kijkt dan terug naar de arm van de vrouw.

“Mairi, je bent een vreselijk slechte leugenaar, weet je dat?” zegt ze, terwijl ze haar héél kort aankijkt. Eigenlijk weet Helena niet met honderd procent zekerheid of ze liegt, het is slechts een donkerbruin vermoeden, maar ze probeert Mairi’s reactie hierop af te wachten om het zeker te weten. Ondertussen kijkt ze de vrouw aan.

“Mevrouw, ik ben Helena,” stelt ze zich met een vriendelijke glimlach voor aan de grootmoeder van Mairi, kwestie van vertrouwen winnen, “ik ga je even helpen met je zwerende arm, goed? Dat ziet er behoorlijk pijnlijk uit, gaat het wel?” vraagt ze dan, waarna ze alvast een tik geeft met haar stok die ervoor zorgt dat het zweerproces vertraagt. Die arm vraagt ook om een kruidenzalfje, en dat heeft Helena niet standaard in haar tas zitten.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Luisterend naar de woorden van Helena merkt Mairi dat ze wat verstard. Gespannen blijft ze naar de arm van haar grootmoeder staren. Wanneer Helena zegt dat ze een slechte leugenaar is trilt ze een beetje. Voor een heel kort moment kijkt ze met een voor haar doen zeldzame duistere blik naar Helena. Een kleine gedachte over de zolder schiet door haar hoofd, maar dan verdwijnt de blik en ontspant ze zich. Een vriendelijke glimlach verschijnt op haar gezicht en met een 'toe maar' richting haar grootmoeder laat ze diens arm los, zodat ze naar Helena toe kan stappen.

De oude vrouw staat een beetje om zich heen te kijken. Ze kijkt naar de mannen in de ruimte en grinnikt een beetje. Wanneer een meisje tegen haar begint te praten kijkt ze een beetje verbaasd. Zwerende arm? Ze kijkt naar haar arm en grinnikt dan opnieuw. Haar blik glijdt dan naar het gezicht van het meisje en ze fronst. Ze kijkt weer naar haar kleindochter. "Heeft zij hem?!" zegt ze, met felle stem.

In een snelle beweging draait de vrouw zich terug naar Helena. Haar lange vingers grijpen naar de polsen van Helena en stevig pakt ze haar beet. Haar ogen pinnen zich in die van de vrouw tegenover haar. "Breng terug!" roept ze, terwijl ze de polsen van Helena steviger beet grijpt. "Breng. Terug."

Opgelucht kijkt Mairi naar Helena die haar oma gaat helpen. Ze glimlacht wanneer haar oma niet in de gaten lijkt te hebben wat er met haar arm is gebeurd. Dat is dan weer een voordeel van die verwarring. Wanneer haar grootmoeder echter opnieuw begint te praten voelt ze hoe de kleur haar naar haar wangen stijgt. En de volgende actie van haar grootmoeder versterkt dat gevoel alleen maar.

Geschrokken schiet Mairi naar voren. Een klein gilletje onschiet haar lippen. Mairi grijpt haar grootmoeder bij haar schouders en trekt. De oude vrouw blijkt sterker dan ze lijkt en na enige moeite laat ze dan eindelijk los. Met grote ogen staart Mairi naar Helena. "Sorry! Sorry! prevelt ze, terwijl ze probeert te doen alsof er verder niemand aanwezig is. "Gaat het?" vraagt ze bezorgd, terwijl ze naar Helena kijkt. Ik wist dat dit een slecht idee was!

Wanneer ze door haar kleindochter achteruit getrokken wordt blijft de oude vrouw Helena achterdochtig aankijken. Een beetje verbaasd kijkt ze om. Dit is voor haar hoor... Ze draait zich terug en nog steeds wantrouwend kijkt ze Helena aan. Haar ogen versmallen zich en voor enkele seconde blijft ze naar de nek van Helena kijken. Ze schudt de hand van Mairi van haar schouder en blijft dan als een kat die een vlieg gaat vangen naar de nek van Helena kijken.

Dan, zonder enige waarschuwing, schiet ze naar voren. Haar handen grijpen woest naar de keel van Helena. Met haar hele gewicht gooit ze zich op het meisje. Haar ene hand drukt ze tegen Helena's keel, de ander sluit zich om de ketting en trekt. "Geef!" schreeuwt ze woedend. "Geef!"

Enjolras · King of Babylon

Nathan glimlacht wanneer Helena duidelijk blij is het maar haar bos bloemen. Dat ging dan toch nog goed. Hij brengt een moeizame "Thah" uit wanneer ze hem vertelt dat ze elke maand bloedt. Hij kijkt een beetje subtiel vanuit het uiterste van zijn oogbollen om te zien of de jongeman met bril de opmerking had gehoord, maar Nathan kan niet meteen een lachje ontdekken. Misschien nog bitter door dat stuifmeel. Alhoewel. Hipsters horen niet bitter te zijn.

"Dankjewel," zegt hij dan maar zwakjes wanneer Helena zijn snee in een mum van tijd heeft geheeld. Op dat moment merkt Nathan dat Mairi ondertussen ook staat aan te schuiven - vergezelt van een oude vrouw. Wanneer hij de zwerende arm opmerkt, duwt hij zijn doekje - dat eerst tegen de palm van zijn hand was gedrukt - tegen zijn neus. Gross. Hij schuift een beetje opzij. Niet alleen om Helena de plaats te geven die ze nodig heeft, maar afstand tussen hem en de zwerende arm lijkt hem een goed idee.

Hij ziet nog net hoe Donovan even verderop Verdwijnseld, heel fierce, mét een wand. Nathan kan het zonder, maar hij kan er wel inkomen dat Donovan een type is dat maar al te graag onnodig met zijn wand zwiept. Ah, als hij dat fijn vindt. Ieder zijn ding. Hij laat zijn blik nog even rusten op een andere man die bij het 'groepje-in-het-gemeentehuis' hoort. Hij ziet er goed uit. Het lijkt wel een vereiste om bij het geïmproviseerde groepje te horen. Maar nog voor Nathan zijn gehele uiterlijk in acht kan nemen, Verdwijnselt ook deze man met een zwiepje van zijn aktetas. Minstens even fierce als Donovan. Instinctief zoeken Nathan zijn ogen naar een ander mannelijk gedaante in zijn nabije omgeving. Waar net nog genoeg mannelijke schepsels aanwezig waren, was het aantal nu gereduceerd tot twee - waaronder zichzelf. Zijn ogen blijven hangen op de niet-onknappe man met bril. Ook al bekend als de 'man die ik enkele uttele minuten geleden heb bestoven'. Mijn tweede dag in Sado is al bijna net zo fucked up gestart als mijn eerste.

"Uhm, sorry van net hoor," begint hij uit het niets tegen de hipster. Terwijl hij zijn doekje even van bij zijn neus vandaan houdt. "Het was niet mijn bedoeling om - OW!," zijn awkward poging om zich te excuseren voor zijn awkward gedrag van eerder wordt bruusk onderbroken door het geweld van een het oude vrouwtje. Zonder boe of ba heeft het ding blijkbaar besloten om Helena om de nek te vliegen. "He, he!" roept hij uit, terwijl hij een verwoede poging doet om het mormel d'r handen los te krijgen. Hij raakt daarbij kort de verzweerde arm aan - maar probeert zijn aandacht daar nu niet op te vestigen. Ook al draait zijn maag even om. Jesus, dat mens heeft kracht, denkt hij wanneer hij blijkbaar niet voldoende mankracht bezit om de handen van het oude mens ook maar een beetje uit elkaar te houden. Zo effectief blijkt zijn "Not my Lindsay, you bitch"-reactie voorlopig niet te zijn.

Afbeelding

Echt?, denkt hij wanneer de ambtenaar voor zijn neus Verdwijnselt. Hij had een tactvolle wandeling tot aan het huis verwacht, met hier en daar nevenopmerkingen tussen haakjes van de ambtenaar die zijn voorliefde (al dan niet gespeeld) voor bepaalde plekjes in Sado niet kan verstoppen. Niets blijkt minder waar. Blijkbaar is Verdwijnselen hier in. Alsof het me wat doet. Net op het moment dat de jongeman in colbert een stap in zijn richting doet, Verdwijnselt hij. Aktetas-gezwiep incluis.

Wanneer hij weer Verschijnselt ziet hij Donovan meteen staan, maar hij doet geen moeite hem enige blik waardig te gunnen. Integendeel. Hij zet enkele driftige stappen om zoveel mogelijk in één blik op te nemen van wat zijn toekomstige huis kan wezen. Bij één stap passeert hij rakelings langs de ambtenaar, op een 2-tal milimeter van diens schouder verwijderd. Hij snuift overduidelijk. De geur valt mee. In ieder geval geen bloemkolen of een andere ergerlijke geur. De woonkamer zag er net uit. Ruim. Geen spuuglelijk behang, redelijk neutraal. Een grote haard in de midden en één wand voorzien van een ingebouwde boekenkast. Ideaal. Hij tikt nog even theatraal met de top van zijn schoenen op de tegelvloer om te checken van welk materiaal die gemaakt is. Puur marmer. Klassevol.

Hij draait zich weer om en kijkt Donovan nu wel recht in de ogen aan. "Kom maar op met die papieren van je, het is goedgekeurd. Je hebt geluk," zegt hij terwijl hij zijn aktetas neerplant op het salontafeltje voor de haard. "Dan kan je weer terugkeren naar die bureaujob van je," zegt hij er nog binnensmonds achterna - maar net luid genoeg, "no offence." Een 'ik heb je zonet beledigd en daar geniet ik even van'-smirk erachter na. Hij zwiept met zijn wand en tovert een sigaret tevoorschijn en steekt die aan. Hij zakt achteruit in de fauteuil, kijkt even nadrukkelijk op zijn horloge en kijkt dan Donovan aan, wachtend op een actie van hem uit. Een 'judging-you'-blik blijft helaas niet uit.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena blijft vriendelijk glimlachen naar de oude vrouw wanneer deze begint te grinniken om haar arm. Die is duidelijk ver heen, schiet er door Helena terwijl ze verder werkt aan de arm. Mairi’s korte vreemde blik ontgaat haar volledig. Wanneer de oude vrouw weer begint te ijlen tegen haar, is Helena niet meer onder de indruk. Verwarde mensen doen nu eenmaal… vreemd. Mairi is er wel om haar op haar gemak te stellen, denkt ze, vlak voor de vrouw haar twee polsen stevig vastgrijpt en tegen haar begint te schreeuwen. Haar staf valt van het verschieten uit haar hand en klettert hoorbaar tegen de grond.

Toch ietwat geschrokken kijkt Helena de oude vrouw in de ogen aan. Zich verzetten doet ze niet. Nog niet.
“Breng wat terug? Wat heb ik van je?” vraagt ze haar, in een snel besluit mee te gaan in haar verwarring. Het leek haar beter om kalm te blijven, in de hoop dat de vrouw misschien terug bij haar verstand komt, maar damn, die vrouw heeft een sterke greep. Haar polsen doen pijn. Dan weet Mairi de vrouw los te krijgen. Helena blijft staan en haalt kort haar schouders op.

“Het is niet erg, ze kan er niets aan doen,” zegt ze, terwijl ze door haar knieën hurkt om haar staf terug op te rapen. “Maar het lijkt me beter als je naar iemand anders toe gaat voor haar arm, want ik denk niet dat ze mij nog toe zal la-”

Een sterk gewicht werpt zich plots op haar, nog voor ze haar staf kan nemen en Helena valt onsierlijk op haar rug neer. Ze voelt hoe de vrouw haar luchtweg afsluit met dezelfde kracht die zich daarnet nog om haar polsen bevond. Ook voelt ze hoe de vrouw haar ketting in haar hals snijdt. Spartelend probeert Helena de vrouw van haar af te werpen terwijl ze probeert om de handen rond haar hals weg te trekken. Tranen springen in haar ogen en al vlug voelt ze hoe de vrouw haar kracht sterker lijkt te worden ten opzichte van haar, ook al staan er twee personen aan haar te trekken.

Geef? Geef wat?! schiet er door haar heen, terwijl ze koortsachtig met haar linkerhand over de vloer voelt, zoekend naar haar staf. De tijd begon al te dringen. Wanneer ze iets houterigs voelt, grijpt ze het stevig vast en perst ze de stok tussen hun lichamen in. Allerlei spreuken flitsen door haar hoofd. Iets wat niet schaadt… Stupefy… Stupefy! Verdorie, Helena, STUPEFY!!!

Een rode gloed verschijnt tussen hun lichamen terwijl ze voelt dat de greep rond haar hals plots verdwijnt. Ze voelt de vrouw van zich afgeblazen worden en hoort haar op zo’n meter van haar met een smak op de grond neerkomen. OK, dat kon subtieler maar Helena en non-verbale duelleerspreuken zijn geen combinatie.

Helena grijpt naar haar eigen keel en begint luid te hoesten, terwijl ze terug naar adem hapt en zich wat onhandig rechtzet. Geschokt kijkt ze naar het bewegingsloze lichaam van de vrouw terwijl ze voelt hoe gevoelig de plekken zijn waar de greep zat de ketting gesneden heeft. Ze zet zich op haar knieën, met haar staf in haar hand, waarna ze aanstalten maakt om naar de vrouw te kruipen.

-----------------------------

De tijd begon nu te dringen. Haar ogen flitsen van links naar rechts, terwijl ze zich snel een beeld probeert te vormen van de omgeving, van haar mogelijkheden. Ze begonnen hun geduld te verliezen en dan zou alles in het water vallen. Alles. Ze moet hier weg zien te komen, en wel nu meteen.

“We vertrouwen je niet meer! Altijd als jij betrokken bent bij een actie, gebeuren er dingen die niet gepland waren!”

Ze probeert haar kalmte te bewaren terwijl een zware stem, komende van een man, tegen haar schreeuwt. Haar staf hadden ze afgepakt, haar handen waren magisch op haar rug samengebonden.

“Vertel ons wat je weet, en wel NU!”

De dreigende stem van een andere man. Ze zwijgt. Een vuistslag in haar gezicht die erg ruikt naar Muggle, waarmee ze languit op haar gezicht op de grond valt. Ze kermt zacht, terwijl ze voelt hoe een warme vloeistof uit haar neus over haar lippen en kin op de grond druipt. Ze wil hen het genoegen niet geven om te laten zien dat ze pijn heeft. Langzaam opent ze haar ogen. De haard brandde en verspreidt een warm oranjegelige gloed doorheen de ruimte waarin ze zich bevonden. Waardig probeert ze zich terug op haar knieën te zetten.

“Crucio!”

De vloek raakt haar vol op haar rug, en met een smak en een ijselijk hoge schrei valt ze terug op de grond. Ze spartelt zichzelf schokkend op haar rug. De vloek houdt op. Ze ademt jachtig in en uit.
“Ik heb alles verteld wat ik weet… Ik weet niet meer dan jullie.” zegt ze. Ze slikt. “Ik ben ook maar eens mens, iedereen maakt fouten! Ik heb mijn straf ervoor dan ook gekregen, en daar zullen jullie niet jaloers om zijn! Maar Hij heeft het me een nieuwe kans gegeven en vertrouwt me met de opdracht! Daar zal je het helaas mee moeten doen!”

“Nu is het genoeg! Ik maak haar af! Avada Ke-”
“STOP! Niet doen!” De zware stem. Een ontwapeningsspreuk. De stok vliegt uit de eerste man zijn handen. “Je kan haar niet vermoorden. Het zal opvallen en je kan je geen fouten meer permitteren. Trouwens, ze heeft informatie. Wil je dat het met haar mee sterft?”

Ze kijkt stil toe hoe de mannen met elkaar in discussie gaan, enigszins opgelucht. De stok – háár stok – valt kletterend aan haar voeten neer. Haar hart begint sneller te slaan. Met de hiel van haar voet schopt ze de stok tot achter haar rug. Het duurt even voor ze met haar vastgebonden handen de stok vindt. Stevig grijpt ze hem vast. Ze richt zonder te zien waarop, hopend dat het juist is.

“Diffindo…” mompelt ze, en vrijwel meteen hoort ze hoe een urne achter haar in stukken van elkaar vliegt. Niet veel later heeft de oranjegele gloed in de kamer zich vervangen door een groene. Ze kan de verbazing op de gezichten van de mannen nog net zien voor ze zich laat vallen en richting het haardvuur rolt.

“STOP HAAR! Ze ontsnapt!”
“OBLIVIATE!”

“Expelliarmus!” roept ze nog wanneer ze met haar rug naar het tweetal gerold ligt. Ze mompelt iets vooraleer ze de aangenaam warme vlammen van het groene vuur inrolt. Dan wordt alles wazig. Een groene waas. Om één of andere reden heeft ze het gevoel dat haar hoofd pijlsnel wordt leeggezogen. Steeds lichter en lichter voelt het, en toch is ze op en top bij bewustzijn. Curieus, ze kan zich alleen maar andere dingen herinneren die ze ervaart tijdens het reizen met het haardvuurnetwerk.

Met een luide knal wordt ze via een andere haard weer uitgespuwd en hard tegen een salontafeltje geslagen. De aktetas die erop staat valt om. Veel papieren verspreiden zich doorheen de kamer. Een luide pijnkreet ontsnapt uit haar mond terwijl ze teruggekatapulteerd wordt. Een harde smak tegen de muur – en dan is het stil. Bewegingsloos ligt ze op de vloer, gezicht naar de grond, terwijl haar blonde haren het verhullen, handen nog altijd vastgebonden. Haar staf rust los in haar hand.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Damien wil net aanstalten maken om het gemeentehuis te verlaten. Hij veronderstelt dat het loketmeisje alles wel in orde zal brengen en als er iets ontbreekt zal hij het vast wel te horen krijgen. Hij heeft nog geen flauw idee met wat hij zijn dag precies kan gaan vullen, maar het is waarschijnlijk een goed idee om zijn nieuwe dorp te verkennen, hoewel hij tijdens zijn eerste wandeltocht niet bepaald onder de indruk was van het hipheidsgehalte van Sado. Tijdens zijn tocht naar het gemeentehuis zag hij wel een pub die er wel schattig uitzag. Misschien kan hij daar iets gaan eten en socializen met de Sadomensen. Als de Sadobevolking net zo gespannen, bitchy, klungelig en dementerend is als de rest van de stad ziet het er niet al te best uit voor Damien. Op een afstandje bestudeert hij aandachtig de twee heren die hard hun best doen om elkaar de loef af te steken. Wel aandoenlijk dat de eerste meneer nog verschijnselt met een wand. Damien en verschijnselen zijn nooit een goede combinatie geweest. Toen bij zijn examen zijn haar niet mee verschijnselde was Damien er na een maand nog niet van bekomen.

Damien veegt achteloos over zijn schouder die voorzien is van een laagje stuifmeel. Misschien kan hij met zijn gele schouders wel een fashionstatement maken. Hij glimlacht lief naar het bloemenleveranciertje dat de belichaming is van de ‘Socialy Akward Penguin Meme’ als die zich verontschuldigd. Misschien weet hij misschien wat ‘the place to be’s’ zijn in Sado. Wanneer Damien het hem wil vragen, wordt het loketmeisje besprongen door een oud mevrouwtje. Normaal gezien heeft Damien een zwak voor oude dametjes. Zeker als ze goed thee kunnen zetten, sjalen voor hem breien en minstens drie katten hebben. Maar dit exemplaar is wel een beetje een Benidorm Bastard. Nogal onhandig legt hij zijn hand op het vrouwtje. “Mevrouw ik-“, maar niets lijkt echt te baten en Damien laat wijselijk zijn wand waar hij is, want anders wordt het pas écht een slagveld.

Hij hupst naar achteren als er een spreuk wordt afgeschoten en kijkt geschokeerd naar het lichaam van het oude vrouwtje dat nogal onflatterend in de andere kant van de kamer ligt. Een beetje sprakeloos kijkt hij naar het loketmeisje, de bloemenjongen en de kleindochter (of dat denkt hij toch). Damien vraagt zich af of dit de normale gang van zaken is in Sadoland.

Afbeelding

Donovan wordt abrupt uit zijn gedachten verstoord als hij met een ‘plop’ Joseph hoort binnenkomen. Hij weigert om te kijken en blijft naar de sierlijke spiegel turen die boven de open haard hangt. Desondanks moet hij toegeven dat de aanwezigheid van Joseph hem ongemakkelijk laat voelen. Met een geïrriteerde blik flitsen Donovans ogen naar Joseph die een beetje te dicht naar zijn zin langs hem komt lopen. Donovan lapt de regels van ‘de intieme cirkel’ wel dagelijks aan zijn laars, maar Joseph geeft hem eerder het gevoel dat hij helemaal lucht is en daardoor ook onbelangrijk. Verveeld tovert Donovan de nodige paperassen tevoorschijn en hoopt van harte dat deze lijdensweg snel voorbij is. Hij reikt Joseph alvast een luxueuze veer aan, zodat deze alvast niet kan zeuren over het feit dat Donovan niet eens een veer heeft dat meer dan vijf galioenen kost.

“Een handtekening volstaat”. Donovan perst krampachtig een vriendelijke glimlach tevoorschijn als hij het perkament en de veer aanreikt. Als Joseph hem even inpepert dat Donovan maar een zielige kantoorbaan heeft, voelt hij iets bij hem knappen. Onbeweeglijk blijft hij Joseph aanstaren en als zijn blikken konden doden lag Joseph al LANG op het kerkhof van Père-Lachaise (waar anders?). Hij doet zijn uiterste best om niet nog een veer te vermoorden als Joseph zich in de zetel installeert en zegt dan iets heel doms. “Oh, maar ik studeer”. Donovan beseft hoe knullig dat het klinkt en knijpt beschaamd zijn ogen dicht. “Zodat ik binnenkort bij Blake & Pullman kan stage lopen”. B&P is de meest prestigieuze tovenaarsadvocatenpraktijk en zo’n beetje de überplaats om te beginnen. Donovan hoopt van harte dat Joseph er nooit stage heeft gelopen en heeft zich nog nooit zo stom gevoeld. Hij voelt de snerpende reactie al aankomen tot er ineens een grote slag achter zich weerklinkt.

Geschokt deinst hij achteruit als een menselijke kogel op hem wordt af gekatapulteerd en Josephs documenten door de woonkamer dwarrelen. Donovan legt zijn hand op zijn borstkas en tast uit reflex naar zijn staf. Wat. Is. Hier. Aan. De. Hand. Hij zet een stap richting de persoon en ontwaart een bos blonde krullen, die hij automatisch met een bepaalde persoon associeert. Donovan voelt allerlei emoties en gedachten door zijn hoofd razen die hij niet meteen kan thuis brengen. Wat als zíj het is? Na al die tijd. Donovan voelt zijn hart in zijn keel bonzen en zet onzeker een stap in de richtig van de vrouw, toch houdt hij zijn staf defensief voor zich uit. Hoopvol maar toch bang zakt hij door zijn benen en tilt het hoofd van de onbekende naar hem toe. Laat het haar zijn, laat het haar zijn, laat het haar zijn, zingt een stem in zijn hoofd. De teleurstelling is enorm groot als hij het gezicht van de vrouw ziet. De teleurstelling wordt al snel omgezet naar ergens, droefheid, maar vooral argwaan. Hij wisselt een blik uit met joseph en richt zijn staf op de vrouw. Het lijkt niet dat ze hem ineens kan aanvallen, maar je weet maar nooit.
Hij schudt aan haar schouder, maar ze geeft niet meteen een teken van leven. Daarna begint hij nog eens krachtiger te schudden.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi begint nog harder te gillen wanneer haar grootmoeder Helena naar haar keel vliegt. Snel schiet ze naar voren, om haar grootmoeder bij haar schouders te pakken. "Zij heeft hem niet!" schreeuwt ze, in de hoop dat haar grootmoeder los zal laten. Srsly. Dit is de derde keer in twee dagen dat Helena de dood in ogen kijkt en twee keer was ze er wel heel direct bij betrokken. Het was trouwens ook de derde keer in twee dagen dat er heftige dingen gebeurden in het anders zo rustige dorp (voor haar anyway xO). En alle keren was Helena daarbij geweest. Ouch.
"Hij woont bij iemand anders!" schreeuwt ze dan wanhopig. "Laat los!"

En op dat moment verschijnt er een rode gloed en Mairi kan nog net op tijd wegspringen, anders had ze vast en zeker samen met haar grootmoeder aan de andere kant van de kamer gelegen. Even kijkt ze verbouwereerd naar Helena, enigzins opgelucht dat die weer kan ademhalen, dan gaat haar blik naar haar grootmoeder die in een wel heel bijzondere positie op de grond ligt. Een positie die toch wel minstens enkele flinke breuken impliceert... Krijsend, een krolse kat is er niets bij, schiet Mairi naar haar grootmoeder toe. Ze laat zich op haar knieën vallen en pakt de hand van haar grootmoeder, die niet reageert. Paniekerig begint ze aan haar grootmoeders gezicht te voelen. Als ze wat meer bij zinnen was geweest zou haar zijn opgevallen dat door het hele gebeuren een groot deel van de zweren geknapt waren en de huid eronder ook al weer geheeld was. Snikkend kijkt Mairi naar haar oma. "Nee! Niet doodgaan!" prevelt ze, terwijl de oude vrouw nog steeds roerloos op de grond ligt.

Dan ziet ze in haar ooghoek Helena hun kant op kruipen. In een vlugge beweging trekt ze haar eigen wand tevoorschijn en met een dreigende blik toevoegend richt ze die op Helena. "Blijf daar!" zegt ze met een schelle stem. In een kort moment schiet een heel scala spreuken aan haar voorbij die ze momenteel best op Helena zou willen gebruiken, variërend van 'crucio' tot 'sectumsempra' tot allemaal nasty kleine bezwerinkjes en voor een kort moment denkt ze ook dat ze zeker zou kunnen gebruiken. Mairi doet echter niets en blijft met haar wand op Helena gericht staan. "Ik weet niet wat voor spreuk je voor ogen had, maar als je zo met moeilijke patiënten om gaat snap ik waarom je hier werkt!" brengt ze dan met nog steeds een wat paniekerige doch kwade stem uit, waarop ze zich om draait en met een snik terug over haar grootmoeder buigt. Haar wand richt ze nu op haar grootmoeder. Verlamd, misschien?

Ver weg hoort ze gegil. Het dringt niet echt door. Ze voelt pijn, maar ook die pijn lijkt ver weg. Ze kan zich niet bewegen. Dan verdwijnt dat en kreunend grijpt ze met haar hand naar de hand van haar kleindochter die bij haar zit. De pijn verergert zich nu snel en het kost dan ook veel moeite om ook maar een klein beetje overeind te komen. De oude vrouw kijkt de kamer rond en met enige verbazing kijkt ze naar het gezelschap. Dan valt haar blik op haar andere hand. Een glimlach vormt op haar gezicht wanneer ze naar de ketting kijkt. Ze drukt het tevreden tegen zich aan en kijkt dan naar Helena. Een vlaag van helderheid over wat er zojuist gebeurd is overvalt haar. Dan steekt ze de hand waarin de ketting zit uit en wijst ze naar Helena. "Dief!" brengt ze schor uit, terwijl ze haar hand weer omlaag doet.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Terwijl Helena op haar knieën verder kruipt richting de oude vrouw en Mairi, schudt ze lichtjes haar hoofd wanneer ze Mairi hoort jammeren.

“Ze is niet dood, ik he-” zegt ze nog, voordat Mairi haar staf op nogal bedreigende wijze op Helena richt. Helena blijft ter plekke op haar knieën zitten en steekt haar handen in de lucht, alsof ze een Muggle is die onder schot wordt gehouden. Even vindt ze Mairi eruit zien alsof ze haar werkelijk overhoop zou vervloeken en een frons verschijnt op haar voorhoofd wanneer ze zich tot haar richt. Helena kijkt even naar Nathan en Damien. Wacht, zei ze dat nu echt?

“Ik weet het niet, het is je misschien ontgaan – al lijkt me het vrij moeilijk te missen – maar ze lag mijn kéél dicht te pitsen en me te verhangen,” gooit ze er lichtelijk verontwaardigd uit. Er dringt wat kwaadheid door in haar stem, niet begrijpend hoe Mairi zoiets hersenloos kan uitbrengen. Dat ze nog maar twintig jaar oud is en hier gewoon werkt om een centje bij te verdienen en dat niks met haar studies te maken heeft, slikt ze in en denkt ze er maar bij.

“Ik wil eens zien waar jouw onschadelijke verdediging uit bestaat terwijl iemand als een wilde je ligt te versmachten en je niet in staat bent één woord uit te brengen.” Vast wel beter, vermits Mairi bij het Ministerie werkt, maar daar gaat het Helena nu niet om. Het moet er gewoon uit. Ook al flitst het door haar hoofd dat Mairi vast opgeleid is voor zulke situaties en zij niet. Helena, non-verbale spreuken én verweer, er zijn betere combinaties die succesvoller zijn.

“Ze is enkel Verlamd.” zegt ze dan toch uiteindelijk, ook al heeft Mairi dat blijkbaar zelf ook door. Het vliegeffect was alleen sterker dan gedacht… denkt ze er onvermijdelijk bij. Helena heeft haar handen ondertussen laten zakken en laat ze op haar schoot rusten, terwijl ze nog steeds op haar knieën toekijkt hoe de vrouw bij kennis komt. Een beetje verbouwereerd staart ze de vrouw aan wanneer deze uiterst blij lijkt te zijn met de ketting die ze van haar hals heeft weten af te rukken. Was het haar daar allemaal om te doen?

“En die zou ik graag terug willen,” laat Helena weten wanneer de vrouw de ketting naar voor steekt en haar een dief noemt. Zelf steekt Helena haar open hand ook uit, palm naar boven. Ze lijkt de vrouw haar woorden te negeren, maar Helena neemt zich voor om eens research te doen naar haar, en de ketting.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Opgelucht haalt Mairi adem wanneer ze merkt dat haar grootmoeder bij komt. Geluidloze tranen stromen over haar wangen. Mairi grijpt haar oma beet en omhelst haar, niet nadenkend over het feit dat het misschien een beetje odd kan over komen, aangezien ze net beweerd heeft dat het de grootmoeder van een vriendin is. Uiteindelijk laat ze los en dan kijkt ze naar Helena, die nogal verontwaardigde woorden uit brengt. Emotieloos blijft ze Helena een tijdje aan kijken, alsof ze diep in gedachten is. Dan draait ze zich bruusk terug naar haar grootmoeder.

"Ze weet niet wat ze doet." brengt ze dan verwerend uit. Mairi kijkt Helena nu expres niet aan. Ergens weet ze dat haar grootmoeder op dat moment heel goed had geweten wat ze deed. Ze kijkt naar de ketting in haar grootmoeders hand en opnieuw overkruipt haar het gevoel dat ze het eerder heeft gezien. Deze keer wordt die gedachte echter aangevuld met een herinnering van waar ze het eerder heeft gezien. Fronsend staart Mairi in het gezicht van haar grootmoeder. Maar hoe is het dan in het huis van Dorothy gekomen?

"Het spijt me als ze je pijn heeft gedaan." voegt ze er dan uiteindelijk aan toe. Nog steeds kijkt ze Helena niet aan. Ze hoort diens opmerking over verdedigen wel, maar reageert er niet op. Nog steeds kijkt ze met een frons naar haar grootmoeder. "Kom, we moeten naar St. Mungo's. Kunt U staan?" zegt ze zachtjes tegen haar grootmoeder. Ze vraagt het zich af, dat been lijkt gebroken...

Rustig laat ze de omhelzing van haar kleindochter over zich heen komen. Haar ogen zijn nog altijd op Helena gericht, haar hand met de ketting er in heeft ze naast zich liggen. Wanneer haar kleindochter haar los laat en haar aan kijkt en vraagt of ze op kan staan blijft ze nog altijd naar Helena kijken. De radartjes in haar hoofd werken hard en proberen gedachten bij elkaar te brengen, maar het lukt niet. "Dief!" brengt ze dan nogmaals uit, wanneer Helena zegt de ketting terug te willen.

Mairi hoort vaag hoe Helena zegt dat ze de ketting terug wilt. Ongelovig draait ze zich om en kijkt ze haar aan, ze vraagt de ketting terug. Ze vraagt niet of de vrouw wel oke is. Nee, ze vraagt de ketting terug... Meent ze dit serieus? Ze hoort haar grootmoeder opnieuw dief zeggen en ze knijpt haar ogen een beetje samen. Mairi grijpt haar toverstok beet, terwijl ze boosheid omhoog voelt kruipen. Ze richt haar stok op de ketting, die schiet uit de hand van haar grootmoeder en blijft een meter boven de grond hangen. Langzaam beweegt ze haar gezicht terug naar Helena. Ze kijkt haar nog steeds ongelovig aan. Dan brengt ze haar arm een stukje naar achter, terwijl er een ontdane blik op haar gezicht verschijnt. "Hier!" sist ze dan uiteindelijk en met alle kracht die de kwaadheid haar geeft zwiept ze met haar stok. De ketting komt in beweging en schiet in volle vaart op Helena af.

Zonder te kijken of de ketting doel raakt springt Mairi overeind met haar stok nog in haar hand. Ze grijpt haar grootmoeder vast bij haar arm met de intentie naar Londen te gaan, naar St. Mungo's.

Enjolras · King of Babylon

Met een opgetrokken wenkbrauw neemt Joseph de veer aan die Donovan hem reikt. Met iets teveel flair voor zijn heteroseksuele zelve ondertekent hij de papieren, nadat hij ze diagonaal gescand heeft. Kleine lettertjes gaan aan Joseph niet voorbij. Als advocaat weet je die maar al te goed staan. Hij mag dan wel niet thuis zijn in van die rechterlijke toestanden als burenruzies en onteigeningen; de basis van de kleine lettertjes was een hoofdstuk geweest in het tweede semester van zijn eerste opleidingsjaar tot advocaat. Memories. Net wanneer Joseph de veer op het tafeltje voor hem wil neerleggen, begaat Donovan een misstap.

"Blake & Pullman?" Joseph wacht even met verder gaan. Zijn blik zegt minder dan zijn gedachten. Hij blijft een beetje met een argwanende glimlach naar het tapijt onder hem kijken - geen zin in oogcontact met Donovan. De pauze die hij laat, wordt iets te groot. Alsof hij bewust ruimte laat voor Donovan om hem te onderbreken. Hij denkt na. Hoe kan ik die man het meest van zijn stoel blazen. Daarna heft hij zijn gezicht weer op, kin omhoog. "Er stage lopen? Echt? Nou man, dat is knap van je," begint hij. Als sarcasme kon druipen, dan droop het nu. "Fijn dat je interesse toont. Als het er ooit van komt, dan kan ik eventueel een goed woordje voor je doen." Blake kent Joseph niet - de man is dan ook al jaren dood. Pullman heeft hij echter wel gekend - maar ook die was ondertussen heengegaan. Zijn zoon echter, die het huidige hoofd is van de praktijk, kent Joseph maar al te goed. Boeken over vriendschap zouden hen kunnen vermelden onder het hoofdstuk 'Spraakmakende bromances in de twintigste eeuw'. They go way back. Helaas is niet alles rozengeur en maneschijn - ze hadden elkaar in jaren niet meer gesproken. Maar wat weet dat ventje dat. "Dan kunnen we gezellig met meneer Pullman eens -," maar hij kan zijn zin niet afmaken.

Net op het moment dat hij weer besluit een achteruit-leunende positie in de zetel aan te nemen, gebeurt er iets merkwaardigs. Het gaat snel. Voor Joseph het goed en wel beseft, ligt er een vrouwelijk schepsel aan de voet van het salontafeltje. Vloog ze nu werkelijk waar doorheen de haard? Het salontafeltje had het begeven en zijn aktetas was er de dupe van geworden. Documenten lagen nu verspreid over de marmeren vloer, alsook over het tapijt. Documenten die daar niet verspreid horen te liggen. In een furie raapt hij eerst de documenten bij elkaar. De naam Dorothy staat maar al te vaak op die papieren vermeld. Och, who am I kidding, bedenkt hij zich plots. Hij zwiept met zijn wand. Een Non-Verbaal staaltje spreukenwerk maakt van de verspreide documenten een mooi hoopje. Die schuift hij terug in zijn aktetas. Heel netjes. Dat was dat.

Daarna knielt hij naast het vrouwelijke ding neer. Ze is blond. Met krullen. Niet mis. Hij ziet hoe Donovan heel ostentatief aan het schudden gaat. Het gezicht van de vrouw komt tevoorschijn. Niet mis. Maar wanneer ook haar handen tevoorschijn komen, besluit Joseph zich uit zijn geknielde positie te begeven en recht te staan, wand op haar gericht. Alsof hij plots deel uitmaakt van een heus Aurorteam wenkt hij Donovan en wijst hem op de gebonden handen. Hij blijft Donovan aankijken. "Ik herinner me niks over vrouwenspuwende haarden in dat contract van jou," zegt hij met een foute grimas. "Zelfs niet bij de kleine lettertjes."

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena moet enorm moeite doen om Mairi niet met een ‘Judging you’-blik aan te kijken wanneer ze de oude vrouw omhelst. Mairi doet nog erger of Helena de vrouw op een haar na vermoord heeft. Maar Helena heeft momenteel geen zin meer om moeite te doen, dus stopt ze haar blik niet onder stoelen of banken weg. Toch blijft ze lichtelijk gespannen wanneer Mairi haar spijt overbrengt. Helena is ondanks haar uitgestreken gezichtsuitdrukking behoorlijk pissig om dit voorval en weet niet meer echt wat ze van Mairi moet denken. Ook niet wanneer ze in een weer zeer plots opgedoken staat van vijandigheid de ketting in haar gezicht zwiept. Helena weet nog net op tijd haar hand voor haar gezicht te houden en grijpt de ketting vast die met een forse snelheid op haar gezicht zou landen.

“Seg, zal het gaan, ja?!” zegt ze dan met een meer verheven stem tegen Mairi. Ze blijft nog altijd op haar knieën zitten wanneer ze Mairi met de vrouw ziet recht sukkelen.

“Ik had haar dus enkel Verlamd,” herhaalt ze weer, nu ietsje luider en duidelijker, “om haar zo verder te kunnen genezen zonder risico te lopen op verlies van eigen leven. Dat doen ze wel eens bij verwarde mensen, weet je wel.” Helena kan er niet aan doen, maar terwijl ze spreekt, hoort ze een vleugje onbedoeld sarcasme in haar toon weerklinken. Helena staat langzaam recht.

“En ik zou het zo weer doen, gezien wat er net gebeurd is. Of eventueel laten doen door een ander. Maar goed. Ik ga ervan uit dat mijn hulp niet langer meer nodig is.” Of eerder ongewenst… En hiermee besluit Helena de zaak. De keuze lag bij hen. Ze draait zich om en wandelt met haar ogen neergeslagen terug naar haar bureau, waar ze de ketting met een zwiep op neergooit. Ze had al geen zin meer om het ding vandaag nog te dragen. Ze slikt en komt tot het besef dat het gebied in haar hals wel erg pijnlijk en gevoelig is. Kort strijkt ze met haar hand over haar hals, alsof ze wilt controleren of ze er nog is, vooraleer ze zich weer terug richt op de papieren die op haar bureau liggen.

Ze kijkt op naar Damien en Nathan, en komt nu pas goed tot het besef dat de twee alles hebben gezien. Met Nathan wisselt ze een blik uit die boekdelen spreekt.

“Euhm…” stamelt ze, nog duidelijk van haar melk, “had je al je papieren al, of moest ik je nog wat geven?” Ze kijkt Damien vragend aan, in de hoop dat hij haar weer helpt de draad van het werk weer op te pikken. Toch glijdt haar blik weer naar de ruggen van Mairi en de vrouw, die nog altijd staan te sukkelen. God, wat een belachelijk figuur slaat ze weer vandaag, op haar eerste werkdag. Gelukkig is Donovan er niet meer. En gelukkig kan ze straks stoom aflaten bij Nathan. Ze vraagt zich af of ze inderdaad te ver is gegaan. Ze kijkt terug naar Damien.

-------------------------

Een pijnlijk gebonk ontstaat in haar hoofd. Het voelt alsof haar hersens door elkaar geschud worden in een veel te ruime hersenpan die geen steun biedt. Ook haar gevoel voor evenwicht wordt langzaam terug wakker en vaag wordt ze zich ervan bewust dat er iemand aan haar lijf begint te schudden. Haar staf glipt er langzaam van door haar vingers op de grond. Een zacht gekreun weerklinkt uit haar mond wanneer er krachtiger aan haar geschud wordt en stilaan kan ze een mannelijke stem onderscheiden.

Ze opent haar ogen. Eerst is alles nog vaag, maar dan nemen de vormen van Donovan en Joseph scherpe strakke lijnen aan. De ene zit gehurkt haar door elkaar te schudden terwijl de andere al rechtop staat en op haar neerkijkt. Vrijwel meteen ziet ze hoe beide heren – want zo deftig zagen ze er wel uit – hun stokken op haar gericht houden. Alsof ze een bedreiging vormt. Vol argwaan kijkt ze naar de stokken die haar richting uitwijzen en angstig probeert ze van hen weg te schuiven. Dat gaat alleen van geen kanten omdat haar handen… op haar rug vastgebonden zitten? Met een angstige blik kijkt ze de onbekende mannen aan.

“Wie zijn jullie? Waarom hebben jullie me vastgebonden?” Haar stem slaat over wanneer ze het vraagt, terwijl ze zichzelf probeert los te sjorren. Ze heeft het gevoel dat het touw erdoor alleen maar strakker gaat zitten. In een oogopslag ziet ze dat ze in een voor haar onbekende ruimte is.
“Waar ben ik? Waarom zit ik vast? Maak me onmiddellijk los, wat willen jullie van me?!” Ze klinkt paniekerig.
Zo vastgebonden op de grond op een onbekende plek terwijl twee onbekende mannen haar bedreigen, roepen bij haar nu niet bepaald geruststellende gedachten op. Ze voelt zich in het nauw gedreven en als bevroren blijft ze liggen waar ze ligt, overmant door een onvervalste angst.

“MAAK ME NU LOS EN LAAT ME GAAN!” roept ze naar de twee terwijl ze een nieuwe poging doet los te komen. Meteen schiet een pijnscheut door haar hoofd en met toegeknepen ogen en op elkaar geperste lippen verbijt ze de pijn die ze voelt.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan neemt de onbekende vrouw in zich op en verbijt nog steeds de teleurstelling dat ze niet de persoon is die hij hoopte te zien. Het feit dat ze vastgebonden is onrust hem het meest. Het kan altijd gebeuren dat je per ongeluk bij de verkeerde haard terecht komt, maar dan niet vastgeketend. Donovan draait een beetje te duidelijk met zijn ogen als Joseph een debiele opmerking geeft.

"Hoor jij als advocaat niet te weten dat ik zoiets niet in de hand heb? Is je prioriteit als advocaat niet sowieso je medemens helpen? Ik zou het op prijs hebben dat je help."

Donovan permitteert het zich om er een hairflip en arrogante blik erbij toe te voegen. Mat een beetje assertiviteit is niets mis. Daarna concentreert hij zich terug op de vrouw: "We hebben je niet vastgebonden", probeert hij zo kalm en geruststellend mogelijk te vragen. "Vertel ons eerst hoe je heet".

Donovan neemt zijn staf en laat die onmerkbaar tussen zijn vingers glijden. Hij vertrouwt de situatie niet volledig en wil liever het zekere voor het onzekere nemen.

Enjolras · King of Babylon

Joseph negeert de opmerking van Donovan volledig. Niet alleen omdat zijn prioriteiten nu bij het ongevraagde vrouwelijke wezen liggen, maar voornamelijk ook omdat die opmerking volledig nergens op slaat en hij het een beetje gênant vindt hoeveel moeite Donovan probeert te doen om Joseph mentaal te overstijgen. Let's face it. Joseph staat keurig recht, Donovan zit gehurkt neer. Zowel fysiek als mentaal staat hij boven hem. Althans, dat is zijn idee.

En dan slaat de vrouw om van een random stilleven tot een wanhopige kopie van De Schreeuw (vergeef mij deze zin). Terwijl het jong met vragen spuit, laat Joseph zijn wand stilletjes zakken. Hij kan zich voorstellen dat deze situatie voor het kind nogal erg bedreigend overkomt - niet de meest tactische aanpak bij een vrouw. Of toch niet in deze situatie. Hij hoort hoe Donovan naar haar naam vraagt. Joseph wil er aan toevoegen dat ze net in zijn huis is terecht gekomen en daarbij zijn dierbare salontafeltje had omver gekegeld - maar daar heeft hij de tijd niet meer voor. In een hysterie schreeuwt ze dat ze los wil.

Hij neemt zijn wand weer hardnekkiger vast. "Oke, jongske. Ik weet niet wie of wat je bent. Ik weet amper wie deze slungel naast me is. Het punt is, dit is sinds twee minuten mijn eigendom en ik weet niet hoe, ik weet ook niet wat of waarom, maar je kwam wel degelijk doorheen die haard mijn woonkamer binnen gespoten. Dus..," hij neemt even heel hautain een hap adem terwijl hij zich ook besluit te hurken naast haar, "... begin inderdaad misschien eerst maar met je naam en dan zoeken we uit wat er precies aan de hand is." Hij aarzelt even. Hij laat een duidelijke blik over haar blonde krullen vallen en kijkt dan nog eens naar haar vastgetouwde handen. "Nu, mijn naam is Joseph en als je beloofd om die hysterie een beetje te temperen, dan kunnen we misschien jouw handen losmaken. Zonder dat je daarvoor je hoofd zo moet pijnigen." De pijnscheuten waren hem niet ontgaan. Bij het zeggen van zijn naam kan hij overigens een 'hi, nice to meet you'-glimlach niet laten. Geheel met ontblote tanden enal. "Ca va?"

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

In de stilte die valt, flitsen haar ogen van de ene naar de andere keurig geklede man. Ze kijkt de man met de wel felblauwe ogen aan wanneer hij als eerste het woord neemt en een sarcastische wantrouwige wenkbrauw rijst een paar centimeter de hoogte in wanneer hij zegt dat ze haar niet hebben vastgebonden. Ook al zien ze er nu niet meteen uit als bad guys. Wanneer hij haar naam vraagt, opent ze haar mond kort, maar sluit ze dan weer.

“Mijn naam doet er niet toe, maak me los,” zegt ze direct en gedempt, maar toch fel genoeg om te duiden dat ze het meent. Daarna zwijgt ze. Haar naam… Die zit precies ver weg – Oh, die hoofdpijn…

Wanneer de man met de bruine ogen begint te spreken – want hun oogkleur is het enige waar ze hen op het eerste zicht aan kan onderscheiden – schiet haar blik weer naar hem. Verward kijkt ze hem aan en ze werpt terwijl hij het zegt een ongelovige blik op de haard waarlangs ze binnengevlogen is. Ook ziet ze dat het tafeltje waar ze tegen geknald is niet meer recht staat. De kans lijkt haar vrij klein dat ze door het Haardrooster naar hier gereisd is. Ze kent deze plek niet eens, en dan nog, ze zit vast.

Geschrokken krauwelt ze nog een beetje naar achteren wanneer de tweede man ook besluit van naast haar te hurken, maar ze kijkt hem dan met grote ogen aan. Er valt een stilte, en zwijgend blijft ze hem aankijken. Kort kijkt ze de eerste man aan, voor ze weer naar de andere kijkt die dan glimlachend vraagt of alles ca va is. De achterdocht is van haar gezicht af te lezen. Enkel haar bange ademhaling is hoorbaar.

Opnieuw probeert ze de mannen door te lichten. Ze leken niet echt slechte bedoelingen te hebben. Maar je weet het nooit. Ze inhaleert, zichzelf voorbereidend op een rustigere conversatie, als dat de beste manier om weg te raken is.

“Mijn naam…” mompelt ze dan, maar daar stopt ze en zwijgt ze weer. Haar plan om een naam te verzinnen verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ze beseft dat ze haar echte naam niet meer weet. Denkend perst ze haar lippen op elkaar. Waarom kan ze zich die niet herinneren? Ze sluit haar ogen weer en verstopt haar gezicht op haar opgetrokken knieën, om zo de omgeving buiten te sluiten. Haar hoofd voelt zwaar, maar toch leeg aan, alsof een dikke mist erin rondgonst en alles vertroebelt. Het mindert de pijn even, maar, de naam komt niet. Ze schudt haar hoofd lichtjes.

“Ik weet mijn naam niet meer…” Ze kijkt op naar hen, en werpt dan weer een blik naar de haard. “En ik ben niet door het haardvuur gekomen. Ik ken deze plek niet. Ik was…” ze zwijgt weer een tijdje…

“Ik weet niet wat ik aan het doen was…” mompelt ze zachtjes met een starende blik naar de vloer, maar de paniek die ze weer voelt doet haar stem toch omslaan. “Ik kan me niks meer herinneren… Wat is er aan de hand? Wat hebben jullie met me gedaan?”

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online