[RPG] Beauxbatons #2

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Lea Bennett

Lea voelt zich heel ongemakkelijk onder Cams blik, die voor haar gevoel iets te lang op haar blijft hangen. Alsof Cam zo door haar heen kan kijken en doorheeft wat ze vannacht gedaan heeft - en haar daar voor veroordeelt. Lea voelt de neiging opborrelen om snel een verhaal op te gaan hangen, misschien over hoe ze nadat ze gisteravond na Casey naar haar kamer toebrengen zogenaamd een jongen zou hebben ontmoet, al is het maar om Cam af te leiden, maar dan richt Cam haar blik al weer naar de vloer.

Meteen voelt Lea zich opgelucht, al schaamt ze zich daar meteen weer voor. Cam is haar beste vriendin. Ze zou haar moeten vertrouwen, niet een leugen bedenken om haar te vertellen. Maar als Cam vraagt naar waar Lea vandaan komt... Lea durft het niet aan om de waarheid te zeggen.

Ze is zo bezig met haar gedachten dat ze bijna Cams opmerking mist. "Oh. Nou ja, ik ben er nu. Maar ik stel je bezorgdheid op prijs." Ze glimlacht. Het is fijn om weer normaal met Cam te kunnen praten. Lea is blij dat ze het goed hebben gemaakt. Haar twijfels onderdrukt ze. "Hé, als je me 5 minuten geeft om mezelf toonbaar te maken kan ik met je meelopen naar het ontbijt, is dat goed?" En hopelijk zullen ze het dan over iets anders hebben dan vannacht.

Lea dumpt de laarzen op de vloer, pakt snel wat schone kleding - het uniform, want haar hoofd bonkt op het moment zo erg dat ze niet wil nadenken over wat ze aan moet trekken - en een handdoek uit de kast en haast zich dan de badkamer in.

Vijf minuten later komt ze de badkamer weer uit. Na een douche en kledingwisseling ziet ze er zowaar semi-presentabel en niet extremely hung-over uit. Lea glimlacht weer naar Cam en pakt haar bij de arm. "Zullen we dan maar?"

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Christine grijnst een beetje voldaan als Shawn haar plan voor de volle honderd procent goedkeurt, ook al weten ze allebei wel goed genoeg dat dat toch niet écht van de grond zal komen.

Ze trommelt even met haar handen op haar bovenbenen die uiteraard in een jeans verpakt zitten als Shawn vraagt wanneer ze weg mag.
“Ik ben er klaar voor! La Nurse is gewoon een beetje traag vandaag. Ik denk dat ik hier anders al lang weggeweest had moeten zijn.” Christines woorden zijn nog niet koud of La Nurse komt bij haar bed staan en geeft haar de zegen. Dus duurt het niet lang of Christine verlaat met nog wat lichte ondersteuning van Shawn en een quickie in the hospitalbed de Ziekenzaal.

Tegen de tijd dat Christine met Shawn in de Eetzaal arriveert, is de meeste stijfheid al verdwenen. Ze ziet niet meteen iemand bekend in zitten, dus volgt ze Shawn maar die haar een beetje voorloopt en naar twee jongens stapt. Wanneer ze korterbij komt, blijkt één van de twee jongens een oude bekende te zijn. De andere zegt haar niks. Christine neemt plaats naast Shawn, tegenover Alois en Ruelle. Ze glimlacht een beetje verlegen naar de jongens. Want stiekem kent ze ze niet, of niet goed. Alois staat bij Christine enkel bekend als de geschorste klasgenoot.

“Dag Alois. Ben je terug?” vraagt ze dan. Domme vraag. Maar wat vraag je anders? Oh. And that quickie didn’t happen btw [/carte blanche voor Shawns acties].

Skywalker · Schoolhoofd

Christine verklaart dat ze zich prima voelt, en net op dat moment verschijnt La Nurse om haar vrij te laten. Aan de ene kant is Shawn daar erg blij mee, maar aan de andere kant voelt hij er weinig voor om nu terug naar de realiteit te stappen. En luister niet naar Deb: the quickie totally happened. Except not quick. Al pratend en Christine-ondersteunend lopen ze naar de eetzaal toe. Al Christine's spieren zijn inmiddels al los gekomen.

Shawn's ogen scannen gauw de zesdejaars tafel: yeah, Matt/Enora/Casey zijn er niet, wat betekent dat hij een stress-vrij ontbijt kan hebben. Thank the universe. Shawn en Christine gaan tegenover Alois en een andere dude zitten. Hee - dat is dezelfde gast als gisteravond. Huh, waarom zit die aan de zesdejaars tafel? Hoort die niet ergens bij de kleintjes thuis? Shawn kent alle zesdejaars (well duh, het zijn zijn klasgenoten) en alle zevendejaars studenten. En de coole vijfdejaars. Maar deze knul heeft Shawn nog nooit gezien.

"Alo," begroet Shawn Alois met een knikje. Na wat er gisteravond gebeurd is, is deze ontmoeting ietwat oncomfortabel. Maar hé, dan had Alois zijn tong maar niet in Casey's mond moeten stoppen, HOW ABOUT THAT?

"En wie ben jij? Je weet toch wel dat je moet zitten bij je jaargenoten, toch? Als ik jou was zou ik me aan de regels houden - Chris hier, is een prefect. Als je je niet gedraagt, dan doet ze je wat aan." Hij kan een toon van lichte (en grappende) spot niet uit zijn stem houden. Hij werpt Ruelle nog een 'kijk maar uit, pal', blik toe, voordat hij zich focust op het voedsel dat voor hem ligt. Hij pakt twee grote cracker-achtige dingen, en begint ze vervolgens flink te besmeren met een salade. Komkommer-salade, of krabsalade, of zo. Het ziet er goed uit, in ieder geval, vindt Shawn. Nadat hij klaar is, legt hij één van de crackers op Christine's bord, waarna hij een hap neemt uit die van hem.

Terwijl hij zijn ontbijt verorbert, is Shawn in gedachten verzonken over wat zijn dagindeling wordt. Hij weet dat hij op een gegeven moment de confrontatie aan zal moeten gaan met allerlei mensen, en dus allerlei serieuze gesprekken zal gaan moeten voeren, maar hij stelt dat het liefst nog een paar uurtjes uit. "Hey, weet je waar we nog heen zouden moeten? Naar le cabane hurlante." Dat is het enge krot op de heuvel dichtbij het dorp. Het schijnt dat het vol zit met demonische geesten en zo. Dus- dus- dan kunnen hij en Christine daarheen gaan, en kan hij zijn dapperheid~ tentoonstellen, en en... Yeah. : D

Blijerd · Happy to kill **Woonplaats:** New New York

Na een hele lange wandeling en heel weinig nadenken, besluit Matt om maar te gaan ontbijten. Denken op een lege maag kan hij namelijk niet, heeft zijn maag hem zojuist hardop verteld.

Met nogal zware voeten loopt hij de zaal in. Zodra hij Shawn aan de tafel ziet zitten, trekt zijn maag in de knoop. Spontaan geen honger meer.

Matt probeert zijn gezicht zo goed mogelijk verborgen te houden en hij loopt naar een tafel die zo ver mogelijk weg is van de 6e jaars tafel. Hij is alleen vergeten dat dat de eerste jaars tafel is, en dat hij dus een kilometer boven de kids uitsteekt. Een nogal extreem klein, blond meisje kijkt hem met grote ogen aan.

"Neh. You're too young." Het meisje draait zich snel om. Waarschijnlijk om haar rode hoofd te verbergen. Ah... Rust.

Carrick_Fergus · Beginnend Tovenaar

Ruelle Valois

Ruelle wacht nog steeds op enige reactie van Alois, die nog niet lijkt te komen, hij priegelt daardoor even aan zijn vingers die hij onder tafel houd. Hij probeert elke vrouwelijke blik te vermijden en hoopt toch nou echt wel dat Alois hun conversatie voort zet. Wanneer de jongen die naast Christine zit begint te spreken word Ruelle daar niet echt zelfverzekerder, integendeel het werkt enorm averechts.

Ruelle, en ik zit bij mijn jaargenoten' zegt hij waarop hij even een nerveuse blik op Christine werpt. Want ze zal hem toch seriously niet wat aan doen, ohw maar met vrouwen weet je het gewoon nooit 'en ik gedraag me wel' mompelt hij dan ook.

Alice · Lid Wikenweegschaar **Woonplaats:** Rapture

Alois grijnst als hij het antwoord van Ruelle hoort. Aandacht is goed - het houdt hem bezig en leidt hem af. Het maakt hem Alois en dat is wat telt. Want als hij alleen is, is hij niemand. Want niemand ziet hem. Hij weet niet of dat voor ook maar iemand logisch klinkt, dus hij houdt het voor zichzelf, maar het is de manier waarop hij denkt.

Hij wil dus verder gaan met mindless flirten, wanneer hij ineens zijn naam hoort. Als hij opkijkt, ziet hij pas dat Christine tegenover hen is komen zitten. "Hey Chris." Reageert hij dus liefjes (come on, Christine is een Prefect en hij heeft zijn uniform niet aan - aardig zijn is een must op dit moment). "Uhu, Maxime heeft me vergeven. Of ze kwam erachter dat het nogal slecht voor mijn cijfers bleek te zijn, zo lang weg van school. En ik heb me echt kapot verveeld in die maand dat ik weg was."

Zijn blik gaat naar Shawn, die blijkbaar naast Christine zit. Goh, hij was nog niet echt wakker. Misschien reageerde hij zo traag door zijn hoofdpijn? Hij neemt een slok water en grijnst dan naar Shawn. "Zeg, bro, iets enthousiaster mag wel. Ik heb zelfs jou gemist."

Hij volgt een tikkeltje ongeïnteresseerd het gesprek tussen Shawn en Ruelle, want, hey, Alois weet dat Ruelle nieuw is en dat hij wel degelijk aan de goede tafel zit. Maar Ruelle is bang voor meisjes en Shawn is erg mannelijk, dus mag de jongen dat gewoon zelf uitleggen.

Hij plukt een stuk van zijn eerlijk gestolen wafel en stopt deze in zijn mond. Hij kauwt terwijl er een stilte valt en fronst dan bij het plotselinge voorstel van Shawn. "Dude, waarom zou je daar heen willen? Iedereen weet dat die verhalen nep zijn, dus ga me alsjeblieft niet vertellen dat je die onzin gelooft, want ik sluit je persoonlijk op in dat oude ding."

Camille Byron

Cam kan alleen een beetje ongemakkelijk knikken, waarna ze aan de rok van haar uniform plukt. Ze laat zich neerzakken op haar bed wanneer Lea de badkamer in verdwijnt en onderdrukt de idiote neiging om Lea te volgen. Het is niet de eerste keer dat ze die neiging heeft, ookal is het een hele tijd geleden, want sinds hun awkward situatie, hebben ze elkaar amper gezien en totaal niet gesproken. Maar ze verzet zich ertegen, want het is verkeerd en stom. Zeker nu ze weet waar Lea zich vannacht mee heeft bezig gehouden en ze weet niet of ze wilt weten met wie.

Voor ze er te lang over na kan denken, verschijnt Lea alweer. Cam staat op en pakt haar schoudertas, waarna Lea haar bij haar arm pakt. Het is vreemd om Lea in haar uniform te zien, maar het staat haar goed. Nu zou alles Lea goed staan in Cam's ogen, dus misschien was zij de verkeerde persoon om daarover te oordelen. Toch kan ze het niet laten om een voorzichtig compliment te geven. "Ik snap niet waarom je zo'n probleem hebt met het uniform. Het staat je goed."

Ze geeft Lea een klein glimlachje en begint dan alvast te lopen, in een poging een al te ingewikkelde situatie te voorkomen - de drang om iets heel verkeerds tegen Lea te zeggen is nogal groot. Ondanks dat ze het de vorige avond nog heeft gezegd, maar daar had Lea niet erg goed op gereageerd, wat Cam automatisch heeft opgevat als een 'just want to stay friends, okay?'. Ze bijt zacht op haar onderlip bij de herinnering en vraagt zich af wanneer ze er klaar voor is om Lea uit haar hoofd te zetten. Het ziet er echter slecht uit, want zelfs hun lange 'ruzie' heeft daar niet voor kunnen zorgen.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Christine kijkt even van Shawn naar Alois en realiseert zich dan dat het ontbijt voor hem best wel een awkward bedoening zal worden, zeker wanneer alle andere zesdejaars zich vroeg of laat ook aan tafel bijvoegen. Ze neemt het wijze besluit dat ze vandaag maar zo veel mogelijk in zijn buurt zal blijven. Niets is zo erg als een lonersbestaan. Shawn en zijn social skills kennende is hij vanavond al uit de awkward zone verdwenen. Ze geeft hem een por met zijn elleboog wanneer hij tegen Ruelle spreekt.

“Zeg, zal het gaan, ja? Mij afschilderen als één of andere genadeloze tiran!” Ze kijkt Shawn gespeeld geschokt aan voor ze zich tot Ruelle richt. “Geloof niet wat hij zegt, Ruelle. Ik bijt niet, verre van, zelfs.” Tandpastasmile. Mensen straffen omdat ze hun uniform niet aanhebben? Pulease. Als er iets is wat Christine ritueel zou willen verbranden, is het dat wel. Trouwens, het is zaterdag. Wie zit er dan in uniform? Inderdaad, niemand.

“Mijn naam is Christine. Sommigen zeggen Chris. Enchantée!” Ze staat op, buigt zich over tafel heen naar de verlegen Ruelle toe en geeft hem Frankrijksgewijs drie welkomstkussen op zijn wangen, waarna ze terug gaat zitten. Ze kijkt met een opgetrokken wenkbrauw naar Shawn wanneer hij een besmeerde cracker op haar bord legt.

“Ik wist niet dat ik niet meer mijn eigen eten kon smeren,” zegt ze, maar dan glimlacht ze. Het was wel lief. En Shawn wist blijkbaar precies wat ze lekker vond. Ze neemt een hap van haar cracker, veegt wat kruimels uit haar mondhoek en kijkt Shawn aan na zijn voorstel om naar le cabane hurlante te gaan.

“Hmm.” Ze slikt haar eten weg. “Klinkt boeiend, maar zouden we dat wel doen? Niet dat ik bang ben, het is eerder dat dat krot er zo bouwvallig uitziet dat het kleinste zuchtje wind het zou kunnen doen instorten. En ik kom net van de Ziekenzaal.” Toch flikkert er iets avontuurlijks in Christines ogen. Ze is daar nog nooit geweest en vraagt zich af wat van alle verhalen nep is en wat niet.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Alex had verwacht dat hij wel uit zijn slaap gewekt zou worden door het lawaai dat zijn kamergenoten altijd wel weten te produceren. Tot zijn verbazing blijken deze al naar het ontbijt te zijn vertrokken als hij uiteindelijk toch uit bed weet te rollen. Alex overdenkt de vorige dag nog even en het grote quiditch-gedoe. Uiteindelijk zullen de meisjes al terug naar de lessen mogen en hopelijk is het dramagehalte al enigszins gedaald.

Druk in de weer om zijn das op een fatsoenlijke manier te knopen, loopt hij langs de slaapzalen van de jongens. Hij kijkt vluchtig de verschillende ruimtes in en merkt dat hij niet de enige is die nog naar het ontbijt moet vertrekken. Alex steekt zijn hoofd een beetje de kamer in en klopt voorzichtig op de deuromlijsting.

"Hey Eric. Kom je ook mee naar 't ontbijt?" Alex vond Eric wel aardig of hij denkt in ieder geval dat hij net als Alex de enige persoon is dat nog niet iemand heeft bezwangerd, heeft bedrogen of homo is. Deze normaalheid maakt Alex en Eric dus eigenlijk heel erg speciaal~.

OOC. heb honderd keer de pagina's gecheckt en ik ben er vrij zeker van dat Eric normaal gezien ook nog niet wakker is

Skywalker · Schoolhoofd

Huh? Shawn tuurt naar Ruelle - zit dat joch in hun jaar? Hoe wist niemand hiervan? Waarom verschijnen er om de haverklap en zonder pardon nieuwe studenten? 'Oh hey, hier is een random persoon die jullie moeten accepteren in jullie midden!' Maar het ziet er niet uit alsof Shawn zich veel zal moeten bezighouden met Ruelle. Die ziet er niet echt uit alsof hij past in Shawn's sociale kringen - met al dat nerveuze gefriemel en gewiebel. Christine stelt zich aan Ruelle voor en laat hem direct weten dat ze niet bijt (en Shawn schudt tijdens haar praatje vurig zijn hoofd naar Ruelle toe).

"Ik help je gewoon graag," zegt Shawn tegen Christine met een charmant lachje, over het cracker-smeren. "En Ruelle, ik ben Shawn."

Alois legt ondertussen uit waarom hij weer terug is, en reageert tevens op Shawn's droge begroeting door te zeggen dat hij zelfs Shawn heft gemist. Natuurlijk - wie zou Shawn niet missen?

Verder weet Shawn dat hij zich immens kinderachtig en belachelijk gedraagt - het is niet dat er iets tussen Shawn en Casey speelt of wat dan ook. En hij moet zijn eigen issues niet afreageren op Alois. "Ik heb je ook gemist, liefje," zegt hij grappend. Hij wilt eraan toevoegen dat het niet zijn bedoeling was gisteren om zo bezitterig te doen over Case, maar hij houdt zijn mond dicht.

Het gespreksonderwerp gaat heel natuurlijk over naar Shawn's voorstel om le cabane hurlante te bezoeken. "Eerst zien dan geloven," zegt hij knikkend. "Aan de ene kant heb je de mensen die heilig geloven in de legenden; aan de andere kant heb je de cynici. Maar ik wil erheen gaan om het zelf te zien." Christine haalt aan dat het hele krot er inderdaad zeer bouwvallig uitziet, wat mogelijkerwijs wel een grotere uitdaging vormt dan de mogelijke spoken/geesten/demonen die er leven. "Uitdaging aangenomen! We moeten erheen."

Shawn's oog dwaalt een beetje door de eetzaal heen, en daar spot hij Matt aan de eerstejaarstafel. Oh, god. Shawn schraapt zijn keel, en steekt dan maar droogjes zijn arm uit om naar Matt te zwaaien.

Afbeelding

Eric Leroy

Dus alle jongens, inclusief Eric's roommate Ruelle, zijn ervandoor. Eric merkt dit niet, omdat hij nog in bed ligt. Tegen de tijd dat Alex aan komt en vraagt of hij gaat ontbijten, heeft Eric net zijn ogen geopend. "Ja, ik kom..." Een enorme gaap ontsnapt zijn mond. "Ik kom eraan!"

Eric komt zijn bed uit en neemt snel een douche waarna hij zijn uniform aandoet (alleen dan zonder blazer of stropdas, dus in feite is het gewoon een blouse en een broek). "Ah, klaar!" Hij heeft Alex altijd al aardig gevonden - hij kent hem weliswaar niet zo goed, maar Alex lijkt in principe een vriendelijk persoon te zijn.

"Okay - laten we gaan," zegt Eric, terwijl hij de deur van zijn kamer achter zich sluit. Hij herinnert zich dat Christine in de ziekenzaal lag (ligt?) en dat Alex daarom niet bij het feest was. "Je hebt niets gemist tijdens het feestje gisteren," licht hij hem dus met een schouderophaal in. "Het was eh, erg chaotisch. Maar dat is niet bepaald iets nieuws, geloof ik."

Dan herinnert hij zich dat ene Alois terug is. Eric kent hem weliswaar niet (aangezien Eric zelf maar een maand op BB zit), maar Alex zal 'm vast wel kennen. "En Alois is terug? Die was kennelijk geschorst maar dat is voorbij..." Eric voegt er maar niet aan toe dat Casey hem zoende, waarna Shawn ze uit elkaar haalde voor wat voor reden dan ook, en dat Casey vervolgens Shawn zoende, en dat Lea daar slecht op reageerde. Vooral dat laatste. Het zinkende gevoel dat komt kijken bij de realisatie dat Lea een Shawn-crush heeft is niet echt prettig.

"Maar hoe was jouw avond? Hoe is het met Christine?"

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Lea Bennett

Lea's glimlach verflauwt subtiel wanneer Cam haar een compliment geeft over hoe ze eruit ziet. "Dankje," zegt ze, en voegt er mompelend aan toe: "Ik voel me er niet comfortabel in, dat is alles." Lea haat het uniform. Het doet haar te veel denken aan wat haar ouders 'gepaste kledij' voor haar zouden vinden. Het voelt te veel aan als een gevangenis, alsof ze gegoten wordt in een vorm die haar niet past, een verwachting waaraan ze niet kan voldoen.

Ze schraapt ongemakkelijk haar keel. Ze beginnen te lopen en Lea realiseert zich dat ze niet weet wat ze verder nog kan zeggen. Een paar weken geleden was Cam nog Lea's beste vriendin en praatten ze volop. Nu kan Lea nauwelijks een woord over haar lippen krijgen.

"Was je nog lang op het feest gebleven?" vraagt Lea uiteindelijk maar, terwijl ze bijna bij de eetzaal zijn. De stilte voelt te oncomfortabel voor haar, dus ook al wilt ze totaal niet over vannacht praten, Lea voelt zich zo wanhopig dat ze het toch maar doet. Ondertussen zijn ze bij de eetzaal gekomen. Als ze aan het eten zijn heeft Lea in ieder geval een excuus om niets te zeggen, toch?

Christine en Shawn zitten samen aan het ontbijt en Lea besluit om daar naast te gaan zitten, omdat ze verreweg de meest interessantste personen in de hal zijn op het moment. Naast Christine in plaats van Shawn, want als Casey straks erbij komt zitten - en Lea wilt wel graag met haar praten, ook al gaat dat na vannacht waarschijnlijk even net zo ongemakkelijk zijn als met Cam - is het waarschijnlijk handig als er een buffer tussen haar en Shawn is.

Lea vangt een deel van het gesprek op. "Hebben jullie het over le cabane hurlante?" vraagt ze. Ze hebben het er al jaren over dat ze le cabane hurlante moeten verkennnen. Meestal als ze dronken waren en stomme dingen bedachten, maar hey - dit moet awesome worden, toch? "I'm so in!"

Carrick_Fergus · Beginnend Tovenaar

Ruelle Valois

Nou eigenlijk gelooft Ruelle wel wat Shawn zegt, helemaal als Christine nogal creepy naar hem begint te glimlachen. Bij haar glimlach moet hij trouwens wel ineens heel vaag denken aan die speelgoed tanden, die je zo op kunt winden en die dan als hap hap hap achter je aan gaat. Dat zou ook pas een nachtmerrie zijn. Over nachtmerries gesproken waarom buigt dat vrouwenmens zich ineens naar voren heen, oh ze gaat hem aanvallen…Met drie zeer gevaarlijke kussen. In een impuls pakt Ruelle de hand van Alois vast terwijl hij daarbij met een verschrikte blik naar Christine kijkt. Pas wanneer ze weer op haar kont zit laat Ruelle Alois zijn hand los.

Ruelle schenkt Shawn dan even een flauw glimlachje wanneer Shawn zich aan hem voorstelt, om vervolgens een cracker te pakken die hij besmeert met jam en er een hap van neemt.

Angel · Hotemetoot

Met lood in zijn schoenen loopt Dorian met Enora (en Flor?) terug richting de eetzaal. Zijn handen frunniken nerveus wat aan zijn stropdas en als ze de gang richting de eetzaal bereiken mindert hij subtiel zijn snelheid. Half verscholen, in hoeverre dat mogelijk is, schuifelt hij achter Enora aan de zaal in. Hij houdt zijn blik strak op de grond voor hem gericht. Zo onopvallend mogelijk, wat het alleen maar opvallender maakt, neemt hij plaats aan tafel. Daarbij schuift hij nog wel even snel een lege stoel naar achteren voor Enora. Het knipmonster.

Zelfs het gesprek over le cabane hurlante gaat volledig aan hem voorbij. Inplaats daarvan pakt hij afwezig een croissant. Hij merkt nu pas op dat hij niet zenuwachtig aan zijn haar kan plukken nu hij zich onzeker voelt, daar is het nu te kort voor.

Melody · Hotemetoot

Enora Laurent

Enora loopt tevreden en helemaal trots op het Dorian-resultaat mee terug richting de eetzaal. Onderweg spreekt ze Dorian nog wat bemoedigende woordjes toe, maar uiteindelijk schuifelt hij toch half achter haar verscholen de eetzaal in. Enora kan het niet laten om er zachtjes om te lachen.

Met een glimlachje als bedankje gaat ze zitten op de stoel die Dorian voor haar naar achter schuift. Ze kijkt even de tafel rond en het was vergeleken met net toch opeens een stuk drukker.
Haar blik blijft even bij Shawn hangen. Shawn die ze na gisteravond noch gezien noch gesproken had. Ze heeft geen idee wat ze nou tegen hem zou moeten zeggen of hoe ze zich tegenover hem moest gedragen. Zou hij al met Matt gepraat hebben?
Ze heeft er echter geen idee van dat Matt zich tussen de eerstejaars 'verstopt' heeft.

"Waar moeten jullie precies heen?" vraagt ze dan toch maar om zich in het gesprek te mengen. Er speelt echter al snel weer een klein glimlachje op wanneer haar blik weer op Dorian valt die naast haar zit. "Zou je me een broodje aan kunnen geven, Dorian?" vraagt ze dan uiterst subtiel aan hem om zijn aanwezigheid ook op te laten merken.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

“Goeiemorgen, Lea,” zegt Christine als Lea plaatsneemt langs haar. Haar blik glijdt kort van kop tot teen. “Je weet toch dat het zaterdag is, he?” vervolgt ze, duidelijk refererend naar het feit dat Lea haar uniform draagt. Ze wist na al die jaren wel hoe elk van haar klasgenoten over het uniform dacht. Ze opent haar mond om nog iets te zeggen over le cabane, maar wanneer Shawn besluit dat ze gaan, sluit ze hem weer.

“En dit, Ruelle, is het punt dat ik als Prefect zou moeten zeggen: ‘Als Prefect mag ik dat niet toelaten. Als jullie werkelijk naar daar gaan, ben ik bang dat ik het zal moeten melden aan Maxime.’ Maar dat is niet cool en ik vraag me nog altijd af waarom ik die Prefectbadge op mijn borst heb moeten spelden.” Om toch maar eens te staten dat Ruelle echt niet bang van haar moet zijn. Want serieus. Zo awkward heeft nog nooit iemand op haar aanwezigheid gereageerd en ze voelt er zich wat ongemakkelijk bij. Ze had haar tanden nochtans gepoetst vanochtend.

Wanneer Enora zich dan ook mengt in het gesprek, wendt ze zich tot haar.
“We hadden het over le cabane hurlante. Je weet wel, dat krot met die zogenaamde geesten en spoken en toestanden. Het wordt na zes jaar wel eens tijd om te gaan kijken welke fabeltjes waar zijn. Gaan jullie mee?” vraagt ze dan, terwijl haar blik naar Dorian glijdt.

“Dorian!” roept ze ongelovig uit. “Je haaaaaaaar! Het ziet er leuk uit!” Waarschijnlijk trekt ze zo de aandacht van iedereen aan tafel naar hem toe. Het scheelt niet veel of Christine wil er met haar handen door woelen. Het is dat ze hem eigenlijk niet goed genoeg kent daarvoor. Christine zou zoiets alleen bij Shawn doen. Ze staat er zelfs niet eens bij stil dat ze zowat met iedereen aan tafel een praatje slaat. Maar het is maar zo natuurlijk omdat Dorian in principe Christines mede-Prefect is, toch?
“Wie heeft de eer gehad?”

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Alex leunt tegen de muur, terwijl hij op Eric wacht die zo snel mogelijk zijn uniform aantrekt. Zelf heeft hij wel zijn blazer en das aan. Al is het maar omdat hij blazers en dassen fancy vindt (en het is wel zo fijn om niet voor zoiets geschorst te worden). Hij glimlacht naar Eric als hij uit zijn dorm komt en slaat zijn tas om zijn schouder.

"Oh? Tot nu toe ook geen relatiebreuk dus?", zegt Alex fronsend. Dat leek hem vrij stug. "Ook niets anders speciaals?"

Hij knikt als hij een vraag stelt over Alois. "Als ik me niet vergis, werd hij geschorst omwille van die uniformen, maar hij is inderdaad terug. Er is ook een nieuwe student, maar daar heb ik nog geen kennis mee kunnen maken. En hoe bevalt het jou tot nu toe op Beauxbatons? Je trekt vooral met Lea op, zie ik?"

Alex vond dat op zich wel een goed idee. Lea was een van de meest relaxte meisjes op school. Als Eric een vraag stelt over Christine begint hij te blozen. Als hij haar naam hoort heeft hij altijd het gevoel alsof het van hem af te lezen valt dat hij iets meer voor haar voelt.

"Ehm.. Het was wel een fijne avond. Rustig eerlijk gezegd", zegt hij haastig terwijl hij zijn handen om de riem van zijn tas omklemt. "Ik denk dat, als alles goed gaat, ze nu terug naar de les mag gaan." Hij glimlacht ietwat opgelucht en nerveus.

[RPG] Beauxbatons #2

Wie is er online