Voor Shawn goed en wel weet wat er aan de hand is, heeft Eric de quaffle onderschept. Hij maakt een scherpe bocht en suist achter Eric aan. Zijn ogen zijn zo gefixeerd op Eric en de quaffle, dat hij nauwelijks doorheeft dat er een bludger recht op Naomi wordt geramd. Pas als Naomi ineens wiebelig doet en dan naar de grond crasht (en Eric de quaffle alsnog door de hoepel gooit), dringt het tot hem door dat Naomi straks contact zal maken met de grond. In tegenstelling tot Matt, is Shawn niet bedachtzaam genoeg om te bedenken dat hij haar nu toch niet meer op kan vangen. En dus leunt hij ver voorover en zoeft hij naar beneden, maar Naomi valt sneller, en dan-

Crash.

Hij huivert - hij kan haast horen hoe haar botten breken. Een paar seconden na haar val landt Shawn op de grond. Hij laat zijn broom direct los en rent naar Naomi's bewusteloze lichaam toe. "Naomi!" Hij hurkt naast haar neer. Hij schudt haar voorzichtig heen en weer, beseft dat het geen zin zal hebben, en kijkt dan naar professor Mouvement die al aan komt puffen.


Professor Mouvement:


Deze wedstrijd lijkt wel eeuwen te duren. Mouvement volgt het hele gebeuren een beetje half - het zal allemaal wel. Zoveel Quidditch regels zijn er nou ook weer niet. Nee, Mouvement heeft meer oog voor professoren Honey en Musical die het nogal fijn hebben naast elkaar op de tribunes. Ineens ziet hij vanuit zijn ooghoek dat iets of iemand naar beneden schiet. In de eerste instantie denkt hij dat het een duif is die geraakt is door een rond vliegende bludger (JA, dat gebeurt!), maar dan merkt hij dat hetgeen dat valt geen vleugels heeft.

Sh*t! Het is een speler! Mouvement scheurt zijn ogen weg van Honey/Musical en haast zich naar Moreau die nu inmiddels al op de grond ligt. Bradés heeft haar al bereikt. Hij besluit al gauw dat ze gewoon opgekrikt moet worden door La Nurse. "De match kan gewoon doorgaan, ik breng haar naar de ziekenboeg!" roept hij (met een extra-magisch-luide stem) naar iedereen die luisteren wil. Hij ziet Bradés' gezicht al vervormen in een verontwaardigde "maar we hebben geen keeper!"-gezicht. Helaas pindakaas, son. "Ik suggereer dat jullie de doelen dan extra goed verdedigen, want het gaat pittig worden zonder keeper."





Shawn kijkt toe hoe Naomi's lichaam zwevend weg wordt gebracht (onder bestuur van Mouvement). Mopperend stapt Shawn weer terug op zijn broom. Gewoon doorgaan dus? Zonder keeper? Hij klimt steeds hoger, tot hij het gebied bereikt waar normaliter alleen de seekers rondvliegen. Hij gaat in de buurt van Christine hangen en roept: "Weet je wat we nu goed zouden kunnen gebruiken?" Hij werpt haar een scheve grijns toe. "De snitch."

En dan keert hij terug naar zijn chasers-post om de quaffle te vinden. En te scoren.

Shawn kan een grijns niet onderdrukken als hij Christine's woorden hoort. Haar enthousiasme en focus als het op Quidditch neer komt, vindt hij heel tof. Hij moet zich echter weer gauw richten op het scoren van punten, en daardoor merkt hij het niet echt wanneer Christine de snitch kennelijk gezien heeft. Pas als Shawn Alex's woorden hoort, komt hij in de lucht tot stilstand om te volgen hoe zij en Thomas achter de snitch aan racen. Hij ziet haar heel dichtbij de grond vliegen en hoopt vurig dat ze de snitch vangt, maar dan...

Knalt ze tegen de grond aan en vangt Thomas de snitch. Voor een paar tellen weet Shawn niet waar hij zich meer druk om moet maken: het feit dat Christine momenteel op het gras ligt in een zeer onnatuurlijke houding, of het feit dat ze zojuist hebben verloren. Het is niets nieuws: Shawn is geen goede verliezer. Teleurgesteld daalt hij naar beneden, en hij nadert zijn arme seeker. "Chris," zegt hij, terwijl hij naast haar neerhurkt. "Hey, Chris, gaat het?" Wat nogal een domme vraag is, aangezien de geluiden die uit haar mond komen niet klinken alsof ze zich erg goed voelt. Hij durft haar niet aan te raken, voor het geval dat hij haar pijn doet. "Je wordt zo naar La Nurse gebracht," zegt hij sussend. "Ik blijf bij je, okay? Het komt goed."

Shawn voelt Christine's hand heel zachtjes tegen zijn been aankomen, hoewel hij aan haar gezicht kan aflezen dat het haar best veel moeite kost. In de eerste instantie weet hij niet of het de bedoeling is dat hij haar hand vasthoudt, maar dan opent ze haar hand, en Shawn begrijpt de boodschap. Hij doet gauw zijn hand-bescherming uit en pakt dan voorzichtig de hare vast. Hij durft haar hand niet stevig vast te pakken, voor het geval dat hij haar pijn doet, want ze ziet er niet echt uit alsof ze in goede staat verkeert. Hij ziet zelfs tranen in haar ogen prikken, en schuifelt een beetje dichterbij.

"Huh, wat?" Hij hoorde wel wat ze zei - ze zei "sorry", maar- "Waarvoor? Voor het niet-winnen?" Shawn schudt zijn hoofd. "Kom op, Chris, dat is niet wat belangrijk is nu." Het is wel een beetje belangrijk. "Het winnen is wel het laatste waar ik nu aan denk." Nou... "En we zijn een team - niemand neemt de verantwoordelijkheid op zich. En áls iemand dat doet, dan doe ik dat." Hij probeert bemoedigend te glimlachen. Hij wilt nu eigenlijk alleen maar dat ze zich beter voelt. De last van het "oh god, we hebben verloren!" neemt hij wel op zich, maar Chris, die moet nergens mee zitten. Gelukkig komt professor Mouvement al aanlopen.

Professor Mouvement:


Thomas' team heeft gewonnen! En Christine is naar de grond gekletterd. Mouvement zucht - dit is al de tweede vandaag. De mensen op de tribunes beginnen al een beetje weg te lopen, en hij merkt dat Musical en Honey samen weglopen o-m-g. WAT. Waar gaan ze heen? Wat gaat er gebeuren? Mouvement friemelt geagiteerd met zijn vingers. Moet hij erachteraan en dan "toevallig" binnenlopen? Of moet hij blasé doen, alsof het hem niets doet?

In zijn gedachten verzonken, vergeet hij half om te zorgen dat de Gevallen Seeker naar de ziekenzaal gaat. Pas als zijn ogen vallen op haar en de luide captain van het verliezende team, marcheert hij hun richting op. "Okay! Hey! Bradés, stap eens aan de kant. Ze moet naar La Nurse toe."

Shawn is opgelucht als Mouvement er dus aan komt. Hij laat zijn hand grotendeels uit die van Christine glijden, maar zorgt ervoor dat zijn vingers nog aan die van haar gehaakt zijn. Hij heeft het idee dat Christine zijn support nog even kan gebruiken, nu ze zo in pijn is. Mouvement laat Shawn uiteindelijk zijn gang maar gaan, en hij voert de spreuk uit waardoor Christine onder Mouvement's begeleiding zweeft. Shawn loopt dus naast de zwevende Chris, terwijl zijn vingers haast aan die van haar vastgelijmd lijken. Hij kijkt vlug om zich heen of hij Enora spot, zodat hij kan zeggen dat hij even meegaat naar de ziekenzaal, maar het enige dat hij ziet zijn de juichende/blije mensen van het andere team, en hoewel zijn vrienden daar ook zitten, heeft hij weinig behoefte om met ze te praten.

"Nog even volhouden," zegt hij tegen Christine.

Dus het spel is ten einde gekomen. Naomi zit al in de ziekenzaal en Christine wordt afgevoerd. Eric weet echter best dat het goed gaat komen met de twee, en dus juicht hij omdat ze hebben gewonnen. Gewonnen! En dat terwijl alle spelers in Shawn's team zo zelfverzekerd~ zaten te doen over hun Quidditch kwaliteiten. Ha! Nadat hij een beetje rond heeft gevlogen op zijn broom, daalt Eric naar de grond. Ze hadden vooraf al half afgesproken dat ze een feestje zouden geven als ze zouden winnen. "Dat was een uitstekende vangst!" zegt Eric tegen Thomas, zodra hij dichtbij genoeg staat. "Uh, jammer dat Christine is gecrasht, maar hey, er kan maar 1 de winnaar zijn." En zo zit dat! Eric is nog erg opgewonden van de wedstrijd - een grijns hangt haast permanent op zijn gezicht.

Nadat hij zijn mede-teamleden enthousiast geknuffeld of ge-high-five't heeft (en zijn tegenstanders de hand heeft schud), zorgt Eric ook maar dat hij naar de kleedkamer toe gaat. Hij vraagt zich half af waar Lea is - zit zij het feest al voor te bereiden? Nou ja, hij ziet het later wel allemaal. Eenmaal omgekleed en vrolijk wandelt Eric in zijn eentje naar het Beauxbatons paleis~. Hij haast zich eerst naar de jongens common rooms, zodat hij zijn spullen daar kan dumpen. Daarna loopt hij de trappen op naar de negende verdieping - daar bevindt zich het feest_lokaal. Er wordt nooit lesgegeven op die hele verdieping en Matt en Shawn hadden iedereen verzekerd dat er nooit leraren kwamen. Dat valt nog te bezien, maar Eric is niet van plan om zich lam te zuipen, dus als er leraren komen...

Ze hadden namelijk ook collectief besloten dat iedereen uitgenodigd zou zijn op het feest, ongeacht wie zou winnen. Eric vond dat een beetje een vaag idee, want hij weet niet of hij in de stemming zou zijn geweest om te feesten als zijn team had verloren, maar goed. Dat is nu niet het geval. Eenmaal in het lokaal aangekomen, merkt hij dat het nog helemaal leeg is. Hm. De rest zal waarschijnlijk nog aan het aankleden zijn of zo? Hij haalt zijn schouders op, en begint de voorbereidingen maar te doen. Muziekje aan, drankjes en eten *uitpakken*, stoelen neerzetten... Als hij klaar is, rekt hij zich uit, en gaat vervolgens met een glas water op een stoel zitten.

Eric hoopt dat de rest gauw zal arriveren, want dit ziet er niet bepaald gezellig uit =']

Dorian knikt, Dorian is een goede luisteraar. Niet zozeer vanuit sociaal oogpunt, maar meer omdat hij een studiebol is. Hij knikt even “Welkom, waar heb je hiervoor-“ voor een enkele uitzonderlijke keer lijkt Zwerkbal zijn volledige aandacht te hebben. Of eigenlijk Naomi. Als ze hard getroffen wordt knijpt hij even angstig zijn ogen dicht. Hij heeft het idee dat hij haar botten hier kan horen breken. Zonder het zelf helemaal door te hebben is hij opgesprongen en gaan staan. Geschokt ziet hij hoe ze te pletter valt. Wit weggetrokken blijft hij even staan “Ik ga even kijken of alles wel goed is. Wat vast wel zo is. Er gebeuren wel vaker ongelukken, het is vast niets ernstigs” glimlacht hij schaapachtig richting Ruelle. Zo kalm mogelijk excuseert hij zich en verlaat hij beheerst de tribune. Be cool. Het was een sport met risico’s en soms vielen er doden bij. Straks was ze dood! En hij had nog wel zo onaardig gedaan tegen haar, dan zouden dat zijn laatste woorden zijn. Zodra hij de trap naar beneden bereikt en uit het zicht verdwenen is valt zijn façade. Zo snel als zijn benen hem kunnen dragen rent hij de trap af naar beneden.

Omdat Naomi in de tussentijd al van het veld is gedragen rent hij direct door richting de ziekenboeg. Tegen de tijd dat hij daar aan komt, moet hij bijna zelf aan de beademing. Met zijn handen op zijn knieën snakt hij even naar adem. Daarna valt hij letterlijk binnen in de ziekenboeg. “Heeft ze een hartslag? Denk je dat er een hersenbeschadiging is van de klap tegen haar hoofd? Een schedelbasis fractuur?” naarmate hij door gaat verlaten steeds meer artsen termen zijn mond, de een nog vreemder dan de ander. En dan blijkt hij niet de eerste bezoeker van Naomi te zijn. Ooh. Hij schraapt even ongemakkelijk zijn keel “Waar is Thomas?” vraagt hij zo cool mogelijk.