OOC: Aangezien Dorian niet post en we anders niet verder kunnen, sleep ik Enora en Matt mee naar de eetzaal!





Dus op onverklaarbare wijze loopt Shawn naar de eetzaal met Matt aan zijn rechterkant en Enora aan zijn linkerkant. Hij heeft inmiddels best veel honger gekregen, want dat gebeurt er als je ineens verdwijnt uit bepaalde situaties en verschijnt in andere. Met zijn vinger strijkt hij langs de muren waarlangs te lopen, tot ze de deuren van de eetzaal bereiken. Hij duwt deze open en zijn oog valt meteen op de zesdejaarstafel.

"Ik hoop dat ze die garnalensalade nog niet op hebben gegeten," mompelt hij tegen zijn twee metgezellen.

Als de tafel eenmaal bereikt is, gaat Shawn zitten tegenover Lea, Casey, Cam, Eric, Chris, en wie er nog meer in die rij zit. "Hey," zegt hij in het algemeen. Zijn blik blijft even hangen op Casey, voordat hij zich richt op het voedsel voor hem. Hij heeft natuurlijk geen idee waar het gesprek zojuist over ging, en dus zegt hij: "Morgen de match - zijn we er allemaal klaar voor? Chris, ben je goed uitgerust?" Hij neemt een hap van een sandwich. "Je moet goed eten! En vroeg slapen vanavond." Hij werpt haar een zorgelijke blik toe, alsof hij denkt dat ze morgen doodziek wordt. Dan valt zijn oog op Alex, en hij kan een grijns niet van zijn gezicht vagen.

"Alex! Goed dat je er weer bent - ik weet niet hoe ik de wedstrijd zou overleven zonder jouw stem," lacht hij.

Shawn weet niet wat er aan de hand is - het ene moment hebben ze het over de match en Alex beaamt dat hij blij is om terug in zijn normale bed te kunnen slapen. En het volgende moment valt Casey uit tegen Lea waarbij ze zijn naam achteloos door het roet sleurt. Hij staart haar met een open mond aan als haar zegje heeft gedaan, maar Casey is nog niet klaar. Ze pakt haar glas en kiepert de hele inhoud in zijn gezicht waarna ze weg stormt.

Shawn lijkt haast bevroren - het pompoensap druipt armzalig van zijn gezicht af. Als hij weer beweging in zijn armen vindt, grijpt hij een paar servetten en doet pogingen om het spul van zijn gezicht af te vegen. "Damn it - Casey!" Hij smijt de servetten op tafel neer, en staat luidruchtig op.

Hij werpt nog een vluchtige blik op Enora, voordat hij ook weg stormt. Hij trekt nogal wat aandacht, zo met zijn druipende gezicht. Als hij de grote deuren van de eetzaal bereikt, duwt hij ze met de nodige woede open. Ietsjes verderop ziet hij Casey en Cam staan - jeetje, zijn die twee nooit apart? - en hij stapt zonder verder nadenken op ze af.

"Wordt het niet tijd dat je gaat eten?" zegt hij koeltjes tegen Cam. Hij probeert zijn boosheid zo goed mogelijk onder controle te houden. "Ik bedoel hey, na alle prachtige dingen die Case zojuist heeft gezegd, vind ik dat ik even wat alleen-tijd met haar verdien. Helaas is zij zelf niet zo volwassen en vindt ze het nodig om zich aan te stellen waar iedereen bij is." Zijn ogen richt hij niet eens op Casey. Het is allemaal niet eerlijk. Casey denkt alleen aan zichzelf en wat zij zelf heeft meegemaakt. Het kan haar verder niets boeien wat de rest van de wereld (i.e: Shawn) denkt of vindt of voelt.

Dat hij met Enora gaat, is zijn zaak. En als ze jaloers is, dan kan ze dat ook normaal tegen hem zeggen.

Shawn wilt een sarcastische opmerking maken op Casey's "bovendien komt er van alleen-tijd met jou nooit iets goeds terecht", maar dan komt Lea al aangelopen. En Lea is niet erg vrolijk (voor duidelijke redenen). Shawn is het volledig met Lea eens op het begin, en hij schuifelt zelfs een paar centimeter haar richting op zodat hij een beetje naast Lea staat. Hij snapt haar laatste 'onderdeel van een spelletje' niet echt, maar na het snel doorzoeken van zijn geheugen, concludeert hij dat het vast niets met hem te maken heeft.

... en dan richt Lea zich op Shawn. Hij wordt nogal stil van haar woorden, want ze heeft gelijk, natuurlijk. Aan de andere kant, Casey is erg bekwaam in het van-een-mug-een-olifant maken. Deze issue mag dan wel al een olifant zijn, maar Casey maakt er een gigantische dinosaurus van. Het was onnodig om zoveel heisa te creëren waar iedereen van mee kon genieten. Het was onnodig om uit te vliegen tegenover Enora, want die is onschuldig. En de resten van het pompoensap beginnen te plakken aan zijn gezicht - dat was ook onnodig.

"Ik wil het ook uitpraten," zegt hij lichtelijk geïrriteerd als Lea klaar is. "Maar daar kreeg ik niet de kans voor." Hij zucht diep en begint te rommelen in zijn broekzak, waarna hij er een verschrompeld papiertje eruit haalt. Het papiertje ziet eruit alsof het heel wat zware tijden heeft moeten ondergaan, en dat klopt ook. Dag in, dag uit, is het van zijn ene jeans naar zijn andere gegaan. Hij houdt het verkreukelde blaadje een beetje omhoog, zodat het goed zichtbaar is voor Casey. "Ik heb dit meegedragen, uh, elke dag." Hij wenst momenteel dat Lea en Cam zouden verdwijnen, voor heel eventjes. Hij hecht best snel sentimentele waarde aan objecten - een eigenschap die hij een beetje beschamend vindt. Hij hoort niet bepaald het type te zijn dat zich met dat soort dingen bezig houdt, vindt hij. En om nu uit te leggen dat dat stomme, laatste briefje van Casey een klein beetje hielp met het omgaan met dit alles - dat klinkt ook zo idioot.

"Dus... Ik ben je niet vergeten. En ik zal je ook niet vergeten."