[RPG] The Blood of Sado

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Gebiologeerd staart Damien naar de jongen die heel erg zijn best doet om een antwoord te geven op zijn, schijnbaar, makkelijke vraag. Hij zou geen goed (naakt)model zijn, oordeelt Damien, want hij weet zich maar geen houding te geven. Na heel veel gedoe komt het erop neer dat er een ceremonie is en hij mee mag. Het woord ceremonie relateert Damien altijd met saaie aangelegenheden, maar het pinguineske en aandoenlijke gestuntel van het gecolberteerde (:’)) jongetje is al een waar vermaak om naar te kijken.

“Ja, natuurlijk ga ik mee! Hopelijk wel goede hapjes. Zo van die groene, pikante nootjes. Ken je dat? Of is dat een beetje te extravagant voor Sado?”

Een beetje te enthousiast gaat Damien Nathan vooraf, ook al heeft hij geen idee of hij wel de goede richting uitgaat. “Wat doe jij trouwens in Sado? Heb je al een baantje? Het verbaast me wel dat hier zo veel jonge mensen zijn. Ik had eerder verwacht dat dit zo’n dorp zou zijn met gezinnen en oude mensen met heel veel katten, weet je wel. Was dat meisje trouwens je vriendin?”, ratelt Damien af, die laatste vraag vooral om bevestiging te krijgen dat Nathan echt niet aan ‘bestuiving’ doet met leden van het vrouwelijke geslacht.

Terwijl Damien zo nonchalant en geïnteresseerd mogelijk tracht over te komen, heeft hij het gevoel dat hij voortdurend in de gaten wordt gehouden. Terwijl hij Nathans antwoord afwacht laat hij zijn blik over de huizen glijden waar ze door omringd worden. Argwanend en zenuwachtig alsof iemand hem controleert achter de schijnbaar onschuldige omagordijnen. Hij slaat zijn ogen terug verward neer en schudt zijn hoofd. Daarna tovert hij vrij direct een lach op zijn gezicht en vraagt: “heb ik me trouwens al voorgesteld? Ik ben Damien”.

Hij reikt zijn hand uit en neemt die van Nathan ietwat direct en stevig vast.

Afbeelding

Als Donovan ergens niet tegen kan is het tijdsverspilling. Zeker als zijn kostbare momenten, die hij kan besteden aan gewichtig doen, verspilt aan een gestoorde vrouw waar je niets zinnigs mee kan doen. Hij kan met moeite geloven dat de vrouw helemaal van niets weet en áls ze iets zou weten dan zou ze vast weten wat er gebeurd is met… Donovans gedachten draaien op volle toeren als hij denkt aan de schat van informatie die de Death Eater kan verbergen over haar. Net als hij de vrouw een vraag wil stellen, merkt hij een klein flesje op dat aan zijn voeten ligt. Het flesje is waarschijnlijk naar hem toegerold toen de vrouw tegen het salontafeltje terecht kwam en Josephs spullen her en der over de vloer verspreid werden. Donovan raapt het op en bekijkt het nauwkeurig. Onmiskenbaar Veritaserum. Elke advocaat kan het krijgen. Aarzelend schermt hij het flesje af. Hij zou het graag zelf willen meenemen, omdat het een maar al te gegeerde vloeistof is. Zeker voor een persoon als hij die alles van iedereen wil weten. En meer. Maar zijn nieuwsgierigheid wint het uiteindelijk van zijn hebzucht. Donovan staat terug op, zodat hij weer boven de vrouw uittorent en toont zowel Joseph als haar het drankje.

“Drink het. Als je de waarheid spreekt laten we je gaan.” Dan buigt Donovan, zoals alleen Donovan dat kan naar Joseph toe en fluistert: “‘áls ze de waarheid spreekt zijn we van haar af. Ze maakt geen schijn van kans in dit dorp met haar mark.”

Donovan weet dat er genoeg inwoners zijn in Sado die eerder de kant van het kwade kiezen, maar of er echte Death Eaters in Sado gehuisvest zijn is te betwijfelen. Ze komen wel eens op een bezoek, natuurlijk.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi zucht even, als Helena vaag blijft doen. Wat bedoelde ze met info in de handen van personen met slechte bedoelingen? Waar hád ze het over? Bevreemd kijkt Mairi Helena aan. Wist ze over hem? Wist ze het? Mairi voelt hoe de verwarring zich van haar meester maken en ze blijft Helena dan ook een tijdje stilletjes aankijken. Ze begreep er helemaal niets van... Helena leek haar nu niet het type zomaar bedreigingen te gaan uiten, tenzij Mairi een dierbaar jurkje had vernield, in dat geval was ze er nog niet zo zeker van. Gelukkig was dat niet het geval en zou ze haar mond houden over Aisha.

Wanneer Helena vraagt hoe het met haar grootmoeder gaat glimlacht Mairi even flauw. "Het gaat, ze ligt nu op bed en moet vooral rusten." Ongemakkelijk schuift Mairi heen en weer, alvorens ze op staat en de aarde van haar kleding klopt. Ze zucht even en kijkt om naar haar huis. Haar gordijnen zijn half gesloten en ze kan eigenlijk niets zien, die gordijnen sluit ze juist zodat nieuwschierige dorpsbewoners niet naar binnen kunnen kijken. Even had ze er aan toe willen voegen dat een heler in Londen het wel tactisch op had kunnen lossen, maar Mairi besluit te zwijgen. Het was waarschijnlijk beter niet meteen weer ruzie te zoeken.

"Ga je naar de begrafenis?" vraagt ze dan. Helena zag er niet bepaald uit alsof ze al gekleed was voor een begrafenis en Mairi betwijfelt ook ten zeerste of Helena überhaupts iets zwarts in haar kast heeft hangen. Zelf droeg ze eigenlijk ook weinig zwart, zwart deed haar altijd aan haar moeder denken.

Afbeelding

Wat verveeld ligt Amy op haar bed de krant te lezen. Ze had er gelukkig een van haar 'buurman' kunnen jatten. Die las toch nooit de krant, waarom hij er toch elke morgen een op zijn nachtkastje kreeg was haar een raadsel. Daarnaast had de voorpagina interessant geleken. Eenmaal uitgelezen legt Amy de krant weer terug waar ze hem vandaan heeft. In gedachten verzonken blijft ze op haar bed zitten. De aanvaring met de heler die nacht was nog vers.

Als door een bij gestoken schiet Amy overeind. Ze moest wat doen... Ze had het vaker geprobeerd, maar het was elke keer mislukt. De kans was groot dat het haar nu ook niet zou lukken, maar het was het proberen waard. Wie weet lukte het deze keer wel. Half overeind in haar bed zittend denkt Amy na. Wat kon ze nu doen... De helers waren haar vorige pogingen waarschijnlijk nog niet vergeten en zouden meteen ingrijpen, ze moest wat anders. Haar blik glijdt naar de knop naast het bed van Lockhart. Als ze daar op zou drukken zouden er rode vonken schieten in de personeelskamer en zouden binnen enkele seconden minstens drie helers in de kamer staan. Er zou er toch wel één zijn...

Voor ze goed heeft nagedacht schiet haar hand naar de knop. De man in het bed naast haar kijkt haar een beetje dromerig aan en met een fikse duw gooit Amy hem van zijn bed, waarop hij aan de andere kant met een plof op de grond komt. Snel beweegt ze zich naar haar eigen bed en pakt ze het boek waar ze eerder in aan het lezen was. Drie helers stormen de kamer binnen en onschuldig aanschouwt Amy de drie mannen, die al snel vaart minderen wanneer ze Lockhart op de grond zien liggen. "Goh, Gilderoy, evenwicht verloren?" grijnst er eentje en twee van de drie mannen bewegen zich naar hem toe om 'm overeind te helpen. De derde blijft ter hoogte van Amy naar het tafereel staan kijken, terwijl hij mean to be humoristische opmerkingen maakt. Geruisloos beweegt Amy zich naar hem toe, haar ogen gericht op zijn wand die hij zojuist slordig terug in zijn gewaad had gestoken. Vlug grijpt ze de wand en laat ze zich terug achterover op haar bed zakken, terwijl ze de wand onder haar deken wegstopt.

Wanneer de drie helers verdwijnen zijn pakt ze de wand. Grijnzend bestudeert ze het. Dan ziet ze Kyla de afdeling op komen en vlug steekt ze opnieuw de wand weg. Wanneer Kyla direct haar kant op komt, in haar dagelijkse kloffie, blijft Amy haar wantrouwend aan kijken. Waren ze er zo snel achter? Haar verbazing neemt toe wanneer Kyla haar sommeert mee te komen. Er is iemand voor me? Ongelovig blijft ze Kyla aan kijken. Er was in al die jaren nooit iemand langs geweest behalve het schoolhoofd en dat was al weer twee jaar geleden geweest. Nog steeds wantrouwend komt Amy overeind. Als ze alleen met Kyla was kon ze misschien ontsnappen! Ze wist dat Kyla een mudblood was en hoe goed kon ze dan zijn in een duel? Ze kon haar waarschijnlijk makkelijk overmeesteren.

En dus komt Amy met veel omslachtige bewegingen overeind, waarbij ze in één van die bewegingen vlug de zojuist gestolen wand in haar pyjamagewaad stopt. Amy glimlacht even lief naar Kyla en volgt haar dan de afdeling af, in afwachting van waar ze heen gebracht zou worden. Wat moest die bloedbesmeurde?!

Ooc: MV komt vanavond.

Enjolras · King of Babylon

Daar loop je dan, dartelend achter Sado's nieuwste aanwinst. Het is duidelijk dat de man hier pas sinds vandaag is en het hele gebeuren van gisteren niet heeft meegemaakt. Zijn pas is snel, bijna huppelend en goedgemutst. In een poging de kwikke tred van zijn compagnon bij te houden, doet hij een kleine inspanning om enkele forse stappen te zetten en beent op die manier snel bij.

De opmerking over groene, pikante nootjes laat Nathan bewust aan zich voorbij gaan. Gone with the wind. Hij kent die dingen niet en misschien was dat maar goed ook. Groen is voor Nathan altijd al de kleur geweest van mysterie en onbekendheid. Pikant daarbovenop lijkt hem geen goede combinatie. "Wel, eigenlijk zocht ik gewoon een nieuwe thuishaven," begint hij als antwoord op de eerste vraag. "Nee, ik heb nog geen job. Ik doe basically heel weinig." Nuja, behalve dan Death Eaters omverkegelen en zo nu en dan brandende houten balken ontwijken. "Ik uhm.. ik ben wel op zoek," gaat hij verder, zijn gehersenspinsel negerend, "naar een job.. bedoel ik." Klonk dat te wanhopig?

Nu de jongeheer er een opmerking over maakt, bedenkt Nathan zich hetzelfde. Bijzonder veel jonge mensen in Sado, dat is zeker. Al een geluk. "Meisje?" vraagt hij dan lichtjes verbouwereerd wanneer een gecamoufleerde 'wat is uw relatiestatus'-vraag volledig uit het niets in zijn gezicht wordt geklapt. "Oh. Helena," vult hij aan, "Nee, geen vriendin. Of nuja, wel een vriendin, ergens - ik bedoel, ik ken haar ook maar sinds gisteren stiekem -, maar we zijn wel.. uhm.. maatjes denk ik." Moet ik er nu iets overdreven fairy aan toevoegen, just to be clear? Een verscholen verwijzing naar regenbogen of eenhoorns misschien? En dan wordt het een beetje helderder in Nathan's verwarde hoofd. "Oja, tuurlijk, met die bloemen. Ja, nee, kijk, dat - uhm -, gisteren heeft ze praktisch mijn leven gered. Ik wou haar bedanken." Hij krabt even aan de haren achter in zijn nek. "Maar niet meer dan dat - ik bedoel, tuurlijk, dat is heel wat, levens redden - maar op gebied van vriendinnen enzo," gaat hij stamelend verder, "Uhm. Ja, niet echt mijn type." Alhoewel dat korte haar wel iets heeft.

Terwijl hij ongecontroleerd woorden spuit in een poging coherente zinnen te maken en enigszins interessant over te komen, probeert hij met zijn andere hersenhelft zijn benen te coördineren en alle struikelmogelijkheden tactisch te ontwijken. Hij voelt hoe de blos op zijn wang een piek bereikt en weer langzaam wegebt wanneer er een kleine stilte valt. "Hier naar links," mompelt hij. Denk ik.

"Oh," zegt hij kort wanneer Damien besluit zijn hand stevig en direct vast te grijpen en zich voor te stellen. "Aangenaam," gaat hij verder, terwijl hij zoekt naar een minstens even stevige handgreep en aan het schudden gaat. "Ik ben Nathan." Voor Nathan het goed en wel beseft, maakt hij voor het eerst langer dan drie seconden oogcontact met Damien. Heel even gaat zijn aandacht niet uit naar de weelderige haarbos die hem siert, maar blijft hij hem aankijken. Wanneer hij bij zichzelf opmerkt dat ze misschien al net iets te lang handen aan het schudden zijn, laat hij abrupt los en doet zijn colbertje goed. "Dus.. Damien. Wat kom jij hier zoeken?"

Afbeelding

Als Joseph ergens niet tegen kan, dan is het wel tijdverspilling. Zeker op momenten als deze, waarop hij zich eigenlijk met driftige stappen richting een begrafenis zou moeten begeven om daar zo onopgemerkt mogelijk een plaats in te nemen tussen het rouwende en zwart-gekleede volk en zijn ogen de kost te geven. Dit onderonsje duurt hem nu echt wel te lang. Hij heft zijn wand op - maar haalt die meteen weer naar beneden wanneer Donovan hem onderbreekt.

Veritaserum? Zonder twijfel was het flesje uit zijn tas gerold toen dat wicht doorheen de haard kwam geschoten. Dit flesje had eigenlijk andere doeleinden, maar daar was het nu te laat voor. "Waar heb je dat vandaan?" fluistert hij tegen Donovan in flauwe leugen. Joseph heeft het lastig zich een houding aan te nemen. De manier waarop hij en Donovan op elkaar aan het inspelen zijn, is voor buitenstaanders misschien een aandoenlijk zicht en voor sommige misschien zelfs een bron van genot - maar Joseph zou zowaar liever kotsen dan ook maar enige blijk van 'good thinking there, bro' te geven richting Donovan. In tegenstelling daarvan, ritst hij het flesje Veritaserum uit diens handen en besluit hij de daad bij het woord te voeren.

"Willen of niet. Mijn huis, mijn keuzes. En nu drinken," beveelt hij de onbekende vrouw met lange blonde haren. Zonder op haar reactie te wachten, neemt hij haar kin vast en doet hij haar mond open als ware hij een pas afgestudeerde EHBO-student die op het punt stond mond-op-mondbeademing te geven. Hij giet. Niet veel, maar net genoeg. Daarna haalt hij het flesje bij haar mond vandaan en laat haar kin los. "Kom maar op," eindigt hij, met een laatste overduidelijk blik op zijn horloge en zijn wand diep in zijn hand geklemd.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Opgelucht haalt ze adem wanneer Amy direct met haar mee gaat. Ze denkt er totaal niet bij na waarom ze dat zo makkelijk doet, haar verhaal klinkt immers niet echt heel logisch. Maar dat zal haar nu een zorg zijn.

Wanneer Amy uit bed stapt en zonder iets te zeggen richting de deur loopt haalt Kyla haar vlug in en houdt haar even tegen. Opnieuw controleert ze of er niemand op de gang is. Niemand te zien. Dat klopt ook, want op dit moment zouden al haar collega’s volgens het dagschema pauze moeten houden. En in tegenstelling tot haar waren de andere Helers dan ineens heel stipt. Vlug trekt ze Amy aan haar arm om haar te manen mee naar buiten te komen.

Ze laat haar arm niet los en opent de eerste deur die ze tegenkomen. Hier duwt ze Amy snel naar binnen en volgt haar dan. Behendig sluit ze de deur met een zwaai van haar toverstok. Ze bevinden zich nu in het washok, zoals Kyla maar al te goed weet. Ze kijkt even om zich heen en ziet de waskar staan. Vervolgens controleert ze haar horloge. Nog ongeveer 5 minuten en 13 seconden en dan zou de was worden opgehaald door iemand van de huishoudelijke dienst. Over 3 minuten en 21 seconden zou de noodlottige heler die vandaag pauzedienst heeft zijn ronde maken. Af en toe was het toch ontzettend handig dat ze zo’n ontzettend goed geheugen had voor dat soort informatie. Ondanks dat andere mensen dat zelden geloofden. Tussen deze twee tijden moesten ze hier weg zien te komen. Dus ze moeten haasten.

’Luister Amy. Ik weet dat het waar is wat je zegt. Ik kan het nu niet direct bewijzen, maar ik wil je meenemen. Kom mee naar mijn huis, dan kun je daar blijven en zoek ik dit tot de bodem uit.’ Ze kijkt haar doordringend aan. Ze moest nu meteen akkoord gaan anders hadden ze beiden een gigantisch probleem.

Ze wacht Amy’s antwoord niet af maar begint in de waskar te rommelen. ’Ik kan zorgen dat je uiteindelijk officieel wordt ontslagen uit Holisto’s. Dan ben je vrij te gaan waar je wilt. Ze zoekt naar de juiste maat voor Amy. Al snel heeft ze wat gevonden wat haar wel passend lijkt. ’Trek dit aan. Dan val je niet op, zo kan ik je naar buiten loodsen als Heler zijnde.’ Ze reikt haar het witte werkuniform aan. ’We hebben nog 3 minuten en 28 seconden voordat hier iemand de was komt halen dus schiet op. Anders kan ik je hier nooit wegkrijgen!’ Zegt ze krachtig.

Ze wenst vurig dat Amy meewerkt en haar plan zal slagen. Haar hart klopt in haar keel. Ze had nog nooit zoiets gedaan in haar leven, ze hield zich altijd keurig aan de regeltjes. Maar nu was het haar gevoel voor onrecht dat het won.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Er valt een stilte wanneer Donovan terug opstaat en vanuit het niets een klein flesje laat zien. Vuil kijkt ze ernaar en met een vlugge blik probeert ze te onderscheiden wat het is terwijl Donovan het op een akkoordje probeert te gooien, maar het kleine flesje zegt haar niets.

“Maar verdomme, ik spréék de waarh-” zegt ze voor de 372ste keer, maar ze breekt haar zin af en zucht geërgerd. Wat een stelletje amateurs zijn het eigenlijk, ze weten niet wat ze willen. Dan moet ze blijven, dan mag ze gaan… Ze kijkt terug naar het flesje.

“Vergeet het,” zegt ze, “en steek het waar de zon niet schijnt.” Ja, nu wordt ze gewoon ronduit onbeschoft. “Ik drink helemaal niks van wat jullie me aanbieden. Ik vertrouw het niet, en ik vertrouw jullie nog minder. Jullie kunnen één voor één m’n rug op.” En dan zwijgt ze. Ze zullen het erin moeten rammen als het van haar af hangt. Desnoods met geweld.

Ze krijgt nog niet de tijd om het te denken, of Joseph grijpt haar kin vast en wringt haar mond open, waarna hij het serum erin begint te gieten.

“Nee, stop! STOP!” roept ze, terwijl ze Josephs arm weg probeert te slaan en haar hoofd wegtrekt. Maar ze kan niet vermijden dat Joseph ervoor zorgt dat het serum de bestemming bereikt. Het merendeel spuwt ze dramatisch terug uit, maar die ene, nodige druppel is toch in haar keel beland. Met grote, bange ogen kijkt ze Joseph aan terwijl ze verwoed haar mond begint droog te vegen.

“Wat heb je gedaan? Wat was dat voor gif?!” vraagt ze, niet meer bad ass en onbeschoft, maar ronduit hysterisch en angstig. Ze blijft haar mond afvegen, maar dan breekt ze en begint ze al net zo hysterisch te huilen, in de veronderstelling dat het gif haar binnen de kortste keren van het leven gaat beroven. Ze heeft helemaal geen idee dat het Veritaserum is.

“Jullie hebben echt de verkeerde persoon… Ik zweer het. Waarom geloven jullie me niet? Ik weet echt niet wat er gaande is,” jammert ze met luide snikken, haar hoofd continue schuddend. “Ik weet niet eens meer wie ik ben… Ik weet helemaal niks meer…”

Afbeelding

Helena blijft staan en met een kleine glimlach knikt ze goedkeurend als ze hoort dat Aisha aan het rusten is. Ze wil net aanstalten maken om terug haar weg naar huis verder te zetten wanneer Mairi een vraag stelt. Helena haalt haar schouders op.

“Hmm, ik weet het niet. Ik ben nogal moe. De laatste weken zijn erg slopend geweest.” Helena denkt aan alles wat ze heeft moeten doen tijdens het verhuizen. “En na al het drama heb ik eigenlijk wel nood aan iets wat op één of andere manier wat ontspannend is. Tenzij… Tenzij ik verplicht ben om aanwezig te zijn omwille van mijn nieuwe job. Ik weet het eigenlijk niet…” Helena haalt een keer dieper adem en zucht dan. “Ik heb er eigenlijk geen behoefte aan, weet je. Het is gewoonweg gruwelijk wat er gebeurd is en ik snap echt niet hoe het komt dat mensen in staat zijn zulke dingen te doen…” eindigt ze met een wat verbitterde klank in haar stem.

Kort kijkt ze Mairi aan, om te kijken hoe ze reageert.
“En daarbij, ik kende haar helemaal niet. Dus ik zie niet in waarom ik daar zou moeten zijn,” vervolgt ze dan ten slotte, terwijl ze zich nu serieus af te vragen of ze moet aanwezig zijn of niet.

“Misschien moet ik maar vlug even langsgaan en het Donovan vragen. Hij zal er toch zijn. En als het niet is, dan vertrek ik gewoon weer meteen…” Aan haar outfit denkt Helena niet eens. Die is even fleurig als de dag voordien en ze zou vast niet opvallen als ze voor een heleboel uitgestalde rouwboeketten zou staan.

“Ga jij?”

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Liz heeft ook al een vluchtige blik in de voorraadkast geworpen, maar Polly is nergens te bekennen. Ze staat net achter de bar te bedenken waar ze nog meer kan zoeken, als ze ziet dat Syll de winkel in is gekomen. Ze weet zich slecht een houding te geven en tovert een half glimlachje tevoorschijn.

Syll blijkt echter niet echt geïnteresseerd in haar, want hij vraagt enkel waar Polly is en richt zijn blik door de rest van de pub. Liz weet niet goed wat ze dan had verwacht, maar ergens stelt het haar toch teleur.

Ze haalt haar schouders op. 'Ik heb geen idee waar ze is, ik was haar net aan het zoeken.'
Op dat moment gaat de deur van de pub weer open en komt er een man binnen die Liz niet denkt te kennen. Ze glimlacht naar hem en richt zich dan weer tot Syll.
'Wat wilde je weten? Misschien kan ik je helpen.' Eigenlijk wil ze vragen hoe het met hem gaat, maar iets weerhoudt haar daarvan.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Nadenkend kijkt Mairi naar Helena, die aan geeft liever niet naar de begrafenis te gaan. Gezien het aantal incidenten dat ze in de afgelopen twee dagen heeft gemaakt met Helena schiet er ergens een kleine gedachte door haar hoofd dat het misschien beter is, maar ze wuift die al snel weer weg. Onzin. Ze hoort de verbittering in Helena's stem en knikt dan even bedenkelijk.

"Ja, ik ga wel." zegt ze dan uiteindelijk als antwoord. Dan kan ik zie wat ik had kunnen voorkomen... "Ik kende haar niet goed, maar ik vind dat ik moet... Voor Liz. En omdat ik de gebeurtenissen van gister wil afsluiten." vervolgt ze dan. De begrafenis zou het waarschijnlijk helemaal niet afsluiten, maar misschien kon ze het op die manier beter een plekje geven? Mairi zucht en friemelt wat aan een van haar rozen.

"Welkom in Sado." zegt ze dan uiteindelijk wat cynisch, terwijl ze op kijkt naar Helena en flauw glimlacht.

Afbeelding

Wanneer Kyla haar arm vast pakt begint Amy een beetje tegen te stribbelen. Ze heeft echter te weinig kracht in haar magere gestalte om zich los te rukken. Wanneer ze een kamer in wordt geduwd wilt ze hardop 'hey' roepen, maar Kyla heeft de deur al gesloten en op slot gedaan. Argwanend neemt Amy Kyla in zich op, voordat ze de kamer rond kijkt. Het washok? Wat moesten ze nou in hemelsnaam in het washok, wat was Kyla van plan? Amy denkt even aan een naar krantenbericht dat ze ooit in een mugglekrant, ja het is een schande dat ze die ooit heeft gelezen, las. In sommige instellingen gebeuren rare dingen... Amy zet een stap achteruit en blijft naar Kyla kijken.

Wanneer Kyla begint te praten verandert de argwaan in verassing. Ze geloofde haar? Ze wilde haar helpen ontsnappen? Deze bloedbesmeurde, dit onkruid, dat wilde haar helpen ontsnappen. Een beetje ongelovig blijft ze Kyla aankijken. Wanneer die in de waskar begint te rommelen blijft ze kijken, pas wanneer Kyla er een uniform uit haalt durft ze het te geloven. Ze heeft geen idee waarom, maar dit ongedierte gaat haar echt helpen...

Normaal gezien zou Amy na zo'n tijdswaarschuwing waarschijnlijk tergend langzaam het uniform aangetrokken hebben, nu schiet ze haastig uit haar huidige kledij en nog sneller, er staat wel een mudblood te kijken, in het uniform. Ze grist haar pyjama van de grond en trekt de wand er uit, zonder het nog te verbergen voor Kyla. Hée, nu ze ging zorgen dat Amy hier zo weg zou zijn, mocht ze ook wel zien dat ze die wand had. Wat wilde ze anders doen, die wand eerst even terug gaan geven. Amy grijnst even en haalt haar vingers door haar rommelige haar, dat nu een klein beetje netter over haar schouders valt.

"Nou, waar wachten we nog op? Tijd om te gaan lijkt me!" Amy grijnst opnieuw bij de gedachte zo buiten te staan. En bij Kyla thuis blijven, tja, dat zou ze dan wel weer zien...

Afbeelding

Glimlachend kijkt de mysterieuze vrouw toe hoe de man eindelijk eens het voortouw neemt en het pakketje in het gat gooit. Zou dat even een verassing zijn voor de rouwende meute. Goedkeurend knikt ze naar de man. De vrouw gaat nog even aan de rand van het gat staan en kijkt er in. Ze haalt haar schouders op en draait zich dan naar de man.

"Ik denk dat we wel weer klaar zijn..." mompelt ze en ze draait zich om en loopt de weg terug. Opnieuw door de poort, opnieuw door de bosjes en opnieuw over het weggetje. Terug naar waar ze vandaan komt.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Tot haar grote opluchting werkt Amy direct mee. Ze kijkt op haar horloge terwijl Amy zich snel omkleedt. Gelukkig, ze snapt dat het menens is.

Dan vraagt Amy naar haar mening iets te enthousiast met luide stem wanneer ze gaan. ’sssst!’ Reageert ze fel. Over 15 seconden komt hier een heler voorbij, daar moeten we op wachten,’ laat ze er fluisterend op volgen. Ze gaat voor de deur staan en legt haar oor er tegenaan. Ze hoort duidelijk de voetstappen op de gang. Ze kijkt Amy aan en houdt een vinger voor haar mond om haar te manen stil te blijven.

Als de voetstappen zijn weggestorven verbreekt ze het slot op de deur en opent deze langzaam. Ze kijkt de gang af en wenkt dan Amy. ’We hebben twee minuten om hier weg te komen, voordat ze de was komen halen. Gedraag je zo normaal mogelijk, alsof je aan het werk bent en mijn collega bent.’ Zonder nog om te kijken begint Kyla te lopen richting de liften. Ze hoopt vurig dat ze niemand tegenkomen van haar afdeling, dan zouden ze door de mand vallen.

Afbeelding

Hij kijkt toe hoe de vrouw goedkeurend in het gat kijkt. Als ze zegt dat ze wel klaar zijn knikt hij instemmend. Waarom moesten ze dit überhaupt met z’n tweeën doen? Hij werkte liever zonder haar.

Hij keek nog eens over het kerkhof. Zijn blik blijft even hangen op de treurwilg. De eeuwig rouwende boom. Hij wist wel beter. Met een plop verdwijnselt hij.

Afbeelding

Syll hoort een beetje teleurgesteld aan dat Liz ook niet weet waar Polly is. Als hij iets in zijn hoofd had wilde hij dat altijd zo snel mogelijk uitvoeren, dat zat er nu dus niet in. Hij moest Polly sowieso nog spreken om zich te excuseren over gisteren.

’Ooh, heb je haar helemaal nog niet gezien vandaag dan?’ Vraagt hij een beetje verbaasd. Hoe kwam ze dan binnen? Polly vertrouwde zo’n bloedbesmeurde toch hopelijk niet de sleutel van haar gouden tent toe?

Hij draait zich even om als hij de deur open hoort gaan. Hij ziet een jongeman binnenkomen die hem totaal niet bekend voorkomt. Het lijkt wel of er de afgelopen dagen een invasie nieuwe bewoners is gekomen. Hij vind het maar verdacht. Al die nieuwe bloedbesmeurden, want dat waren het vooral. Wat kwamen ze hier in vredesnaam doen?

Dan vraagt Liz of ze hem misschien kan helpen. Hij vindt het maar een beetje een ongemakkelijke situatie, na wat er gisteren allemaal gebeurd is. Normaal gesproken zou hij dan ook nooit zoiets met háár besproken hebben, maar hij wil dit toch wel graag. Of zou hij toch beter wachten tot Polly terug was? Hij kijkt nog eens om zich heen – om zich ervan te verzekeren dat er niet téveel luisterende oren waren – en gaat dan wat dichter tegen de bar bij Liz staan. ’Wel uh, het zit zo. Ik ben nog opzoek naar een bijbaantje, zegt hij op zachte toon, hopende dat die vreemdeling het niet zal horen. ’Polly heeft me altijd gezegd dat ik hier kan komen werken als ik wil, en wel…het moment is daar gok ik. Hij weet zich nog steeds niet echt een houding te geven tegenover Liz. ’Dusja, uh… weet je misschien wanneer ze terug is dan?’

Harry, Ron & Hermione

Callen merkt op hoe Liz kort naar hem glimlacht. Zo te merken is ze nog druk doende met andere gasten (lees: Syll). En dan is het niet netjes om meteen met de deur in huis te vallen. Hij bekijkt van een afstandje hoe Syll zich dichterbij Liz haar oor brengt om iets te zeggen wat geen van de andere gasten aan gaat. Het kan Callen weinig deren, hij kent notabene nog niemand hier. Dus hoe kan zijn nieuwsgierige ik dan willen te weten komen waar het over gaat? Verzonken in gedachten ziet Callen zich hier in Sado wel vestigen als apotheker. Genoeg klandizie, zeker wanneer er een goede toestroom aan nieuwe bewoners zich blijven melden bij Rust&Vrede.

Callen schuift op richting Philip. Het wordt maar eens tijd om aan de praat te raken met anderen in de pub. Hoewel Philip eruit ziet alsof ie ook in gedachten verzonken is opent Callen gewoon een gesprek. "'s ochtends vroeg is het lastig wakker worden hé.." Niet wetende dat Philip afwezig is wegens de gedachte aan de begrafenis van vanmiddag. Callen vervolgt zijn monoloog. "Ik ben pas gearriveerd in Sado, moet nog langs het stadhuis. Maar dat kan wel wachten. Het is interessanter om eerst mede-inwoners te spreken te krijgen niet?" besluit Callen. Kort daarna voegt hij er nog aan toe.. "Mijn naam is trouwens Callen. Callen MacDuff". Zo, dat was eruit. Het begin is gemaakt. Callen polsde hoe Liz reageerde op wat Syll zojuist heeft gezegd. Want als zij klaar waren met de conversatie, zou Callen toch graag een kop koffie willen bestellen. Terloops probeert hij Liz haar aandacht te krijgen door te wijzen op de koffiepot met een gebaar van.. Ik zou ook wel wat lusten..

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena knikt even kort wanneer Mairi zegt dat ze wel gaat. Wel, als ze iets met de aanval te maken had, kon ze het in ieder geval wel goed verbergen. Ja, Helena weet nog altijd niet of Mairi helemaal te vertrouwen is.

Ze trekt een flauwe mondhoek omhoog wanneer Mairi haar welkom heet in Sado. Tja. Sh*t happens. Het zal wel beteren. Ignorance is bliss.

“Wel, ik denk dat ik maar eens ga,” laat Helena dan weten, aangezien de conversatie tussen hen wat begint dood te bloeden. Daarbij voelt ze er niet veel voor om Mairi langer dan nodig lastig te vallen.
“Misschien zie ik je straks nog wel…” zegt ze dan met een knikje, bij wijze van begroeting, waarna ze zich omdraait. Even probeert ze zich te oriënteren waar ze is, aangezien ze daarnet in gedachten verzonken hier terechtgekomen was. Maar als ze die straat verder zou volgen, zou ze terug op het plein uitkomen. Dan zou ze zich van daaruit beter kunnen herinneren hoe ze zou moeten lopen.

Dus loopt Helena naar het plein, waar ze gisterenmiddag ook gestaan heeft. Ze blijft even staan en laat haar blik over de omgeving glijden. Niets zag eruit alsof er iets gebeurd was gisteren. Geen bloed, geen vernielde monumenten of natuur. Zelfs de halve boom die gisteren op Donovans been beland was, hing terug op zijn plek te waaien.
Daar zijn ze aan de top blijkbaar wel goed in: doen alsof er niets gebeurd is. Helena’s blik wijkt af, naar Polly’s Pub. Aan de schaduwen achter de ramen te zien, lijkt er toch wel redelijk wat volk te zitten. En dat voor op de middag. Misschien kwamen de dorpsbewoners hier samen vooraleer ze naar het kerkhof zouden gaan.

Helena stapt na een korte overweging ook de pub binnen. Met een beetje geluk zat Donovan er ook, want zeg nu zelf: hoe lang kan het duren om een nieuwe inwoner persoonlijk te begeleiden naar zijn huis? Dan kan ze hem meteen vragen wat van haar verwacht wordt op de begrafenis. Als er wat van haar verwacht wordt. Al hoopt Helena ergens dat Donovan haar met een hoogstwaarschijnlijk vernederende opmerking gaat afschepen en naar huis gaat sturen.

Terwijl Helena naar de toog stapt, ziet ze al gauw dat Donovan nergens te bespeuren is. Great. Dan zal ze toch naar het kerkhof moeten. Ze kijkt niet echt naar de mensen links en rechts van haar aan de toog wanneer ze tussen hen plaatsneemt op een kruk en daar heeft ze al gauw spijt van, als ze Syll dan pas herkent. Die met Liz zit te smiechten. WTF…

“Oh, God…” mompelt ze geërgerd terwijl ze met rollende ogen haar hoofd van Syll wegdraait en een been over haar ander been kruist, zodat ze zijlings van hem afgeschermd is. Opstaan leek haar nu ook zo achterlijk.
Helena trekt haar mond op in een vriendelijke glimlach wanneer ze Philip en Callen ziet, twee figuren die ze nog niet tegengekomen is, en gaat dan verder met wat prutsen aan de toogrand.

Harry, Ron & Hermione

Terwijl Callen geduldig afwacht tot Liz hem een kop koffie inschenkt hoort hij hoe de deur open en dicht gaat. Kort daarna neemt de vreemdeling (voor Callen) of Helena (voor de anderen) naast hem plaats aan de toog. Vanuit zijn ooghoeken houdt Callen Helena nauwlettend in de gaten. Hij hoort oh my godric vallen en moet onbedoeld grijnzen. Altijd leuk wanneer men zo'n gezicht: :roll:

trekt, althans zo vindt Callen. En dan plots, ongemerkt voor Callen, kijkt Helena hem vriendelijk aan. Kort schiet er de gedachte: Heb ik wat van je aan ofzo?! door zijn hoofd. Nee, dat zal ze niet zo bedoelen. Eerder vriendelijk zijn naar de buitenstaander. Vergeet niet, voor ieder ander ben je gewoon een vreemdeling! denkt Callen terwijl hij Helena haar glimlach beantwoordt door eenzelfde glimlach op zijn gezicht te toveren. Naderhand ziet hij hoe Helena verder gaat zitten prutsen aan de toogrand. Dat komt hem bekend voor wanneer Callen zich weer eens geen houding kon geven in een groep met onbekende mensen.

Hij besluit de stoute schoenen aan te trekken door zich te richten op Helena. Enigzins aarzelend, want nu begaf Callen zich op een voor hem tot nu toe onbekend terrein. Hoe dan ook.. om kennis te kunnen maken met Sado-inwoners zul je hen toch zelf dienen aan te spreken. Aldus geschiedde en het leek Callen gepast om te beginnen met een compliment. "Mag ik je complimenteren met hoe mooi je eruit ziet? Het jurkje wat je aan hebt staat je heel goed" brengt Callen een beetje onbeholpen net niet stamelend uit. Vrij snel heeft hij er al spijt van dat ie de stoute schoenen had aangetrokken. Die liepen toch voor geen meter vond Callen achteraf bezien. Even last hij een pauze in, waarna hij vervolgt... "Mijn naam is Callen. Callen MacDuff. Met wie heb ik het genoegen?" Callen eindigt zijn introductie altijd met de wedervraag hoe iemand anders heette. Wel zo gemakkelijk, iets met twee vliegen in èèn klap.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Een beetje opgelucht dat Helena vertrekt kijkt Mairi haar na. Ze kon geen hoogte van haar krijgen en de hele situatie van die ochtend was ze nog niet vergeten. Waarom was Helena überhaupt hier heen gekomen? Ze vond haar maar een beetje vreemd. Gister had ze nog even gedacht aan Helena misschien nog wel een vriendin over te houden, nu leek dat behoorlijk onmogelijk. En na alle drama heeft ze wel behoefte aan wat ontspannends... Sja, wie niet. Zuchtend komt Mairi overeind. Haar gewroet tussen de bloemen is nu ook wel verstoord. Besides, ze kon zich beter gaan klaarmaken voor de ceremonie.

Terwijl ze haar handschoenen uittrekt loopt Mairi terug naar binnen. De handschoenen legt ze op een kastje. Rustig loopt ze door naar de hal, waar ze nog even bij haar grootmoeder in de kamer kijkt. Die slaapt... Een kleine twijfel over of ze haar wel weer alleen kan laten reist in haar op. Normaal gezien zou ze dat zeker niet doen, maar ze voelde zich toch verplicht om naar de ceremonie te gaan. Mairi sluit te deur weer en loopt naar haar eigen kamer om zich om te kleden. Ze kijkt even op de klok en zucht opnieuw. Wanneer ze haar kast open doet pakt ze het doosje dat achter in staat en gaat er mee op bed zitten.

Wanneer ze het doosje heeft geopend glijdt Mairi's blik over de inhoud. Van bovenaf pakt ze een document met een stempel van het magische ambt van Dundee. Haar vinger glijdt over de namen die er op staan. Voorzichtig haalt ze het er uit, terwijl ze naar het document er onder kijkt. Haar inschrijvingsbewijs, ook van Dundee. Mairi grimast even en legt ook dit document naast de doos. Even sluit ze kort haar ogen wanneer ze de foto onderop ziet. Haar eigen vrolijke gezicht en dat van... Mairi slikt en legt snel de twee documenten weer terug en sluit de doos, waarop ze deze zo ver mogelijk terug de kast in steekt. Somber trekt ze een donkere mantel van een haakje voor ze de kast sluit.

Afbeelding

Wanneer Kyla de deur opent schiet Amy vlug naar buiten. Zo normaal mogelijk probeert ze naar de lift te lopen, terwijl ze probeert tegelijkertijd niet naar Kyla te kijken. Zenuwachtig blijft ze bij de lift staan wachten. Dit was toch enger dan ze dacht... Wanneer de lift uiteindelijk boven komt stapt ze er vlug in. Wanneer een andere, voor haar onbekende heler, ook de lift in stapt kijkt ze even vluchtig naar Kyla. De onbekende heler lacht naar haar en zenuwachtig lacht ze terug.

Als ze uiteindelijk beneden aankomen haalt Amy opgelucht adem. Bijna... Met een ferme pas loopt ze langs de balie, terwijl ze strak de andere kant op kijkt. Voor hetzelfde geld zou de baliemedewerkster haar herkennen! De kans was klein, maar who knows? Amy versnelt nog een beetje. Ze zou nu niet op Kyla wachten. Die kwam vanzelf achter haar aan. Buiten komen was haar enige doel. De stemmen om haar heen negerend loopt Amy richting de uitgang. Dan uiteindelijk stapt ze de Londense straat op. Een gevoel van opluchting overvalt haar. Ze was vrij. Nu moest ze weg zien te komen voor Kyla er was. Ze moest naar Sado. En wie weet waar Kyla woonde en haar naar toe bracht...

En dus probeert Amy te verdwijnen in de massa van de straat. Het had voor dit plan alleen best een stuk drukker mogen zijn.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena schrikt een klein beetje op wanneer de man die naast haar zit zich tot haar richt. Ze neemt de man even kort in zich op door hem van top tot teen te bekijken, besluit dat hij er niet als een creep uit ziet, en glimlacht dan. Het was niet de eerste keer dat een man haar een compliment maakte over haar uiterlijk, dus erg verrast is ze ook niet.

“Dank je wel,” reageert ze ten slotte. Wel, Helena doet er ook wel genoeg moeite voor om er goed uit te zien, dus dan kan ze een compliment zo op zijn tijd best wel accepteren. Daarbij, dit was nog OK. Ze had ze al veel slechtere, smakelozere en wannabe-humoristischere openingszinnen gehoord.

“Helena is de naam,” antwoordt ze dan met een glimlach wanneer Callen zich voorstelt. De naam zegt haar vaag iets, maar het is haar op dit moment nog niet duidelijk van waar. “Helena Montgomery,” zegt ze dan voor alle duidelijkheid, waarna ze hem haar hand aanbiedt en vrijwel onbewust beginnen radartjes in haar hoofd te werken om achter zijn bloedstatus te komen. Niet dat het Helena ook maar een hol kan interesseren, maar er was altijd zo veel om te doen de laatste jaren, en Helena wil gewoon voorzichtig zijn met haar contacten. Maar Callen ziet er geen gemene Fullblood uit, zoals er wel eentje links van haar zit, dus voorlopig is alles nog in orde.

“Het valt je zeker op dat je me nog nooit in dit dorp hebt gezien?” vraagt ze hem dan, ervan uitgaande dat Callen een ouwe rot binnen het dorp is. “Ik ben hier nog maar enkele weken… Het zijn hier wel moeilijke dagen momenteel, he…” vervolgt ze dan terwijl ze hem gravend in haar geheugen aankijkt. Waarschijnlijk is dat wel hét gespreksonderwerp van de dag.

Harry, Ron & Hermione

Warempel nog aan toe, voor het eerst ooit word ik niet meteen naar de deur verwezen. Dat mag in de krant! denkt Callen terwijl Helena hem bedankt voor zijn gegeven compliment. Met een glimlach (dat is altijd een goed teken) op Helena haar gezicht stelt ze zich aan Callen voor als (surprise!) Helena. Helena Montgomery voor de volledigheid. "Welnu, aangenaam kennis met je te maken Helena", terwijl Callen dat zegt schudt hij Helena de hand die zij zojuist aanbood. "Nou nee, dat ik jou nog niet eerder gezien heb heeft een meer, voor de hand liggende reden." geeft Callen aan in reactie op Helena. (die verbazingwekkend voor Callen het gesprek gewoon voortzet!) "Ik ben namelijk pas in Sado gearriveerd. Dus je loopt al een paar weken op mij voor wat betreft het Sado-burgerschap". "Zeg dat wel... wie had dat gedacht en ook de manier waarop. Zelfs zo'n idyllisch dorp als Sado ontspringt de dans dus niet". Terwijl Callen reageert op Helena, ontgaat het hem volledig dat Helena hem blijft aankijken. Hij is er zich van geen kwaad bewust dat het taboe in Sado op jouw eigen bloedstatus ligt. Logisch dus ook dat menig inwoner zich er van vergewist met wie hij/zij zich voor heeft.

"Kan ik je wat te drinken aanbieden zoals thee of koffie?" vraagt Callen vervolgens aan Helena. Ja, het feit dat Helena zonder slag of stoot gewoon het gesprek voortzet heeft Callen zekerder van zijn zaak gemaakt. Bovendien getuigt het wel van fatsoen als je eerst jouw gesprekspartner vraagt of die prijs stelt op iets drinken voordat jijzelf het e.e.a. gaat bestellen. In afwachting op haar reactie stelt Callen nog een vraag. "Zeg, nu jij hier toch al enkele weken woont.. weet jij toevallig wat de openingstijden zijn van het stadhuis? Ik moet mij namelijk nog inschrijven als nieuwe inwoner en apotheker..." Callen verkeert niet in de wetenschap dat Helena pas begonnen is op het gemeentehuis. En doch stelt hij de vraag, omdat het wat Callen betreft een van algemene aard is die in principe elke inwoner wel kan beantwoorden. Gezien het gesprek nu toch mooi voortkabbelt is dit een mooi moment om achter eenvoudige dingen te komen. Ignorance is bliss, anders dan dat Callen er via via achter kwam welke gruweldaden er gisteren gepleegd waren in Sado, tastte Callen volledig in het duister aangaande bloedstatus en relaties over en weer. Ja, zo is hij er toe in staat om iedereen, maar dan ook echt iedereen gedag te zeggen en zich voor te stellen. Ongeacht nu of dit kwaad bloed zet (see what I did there

), daar hield Callen zich helemaal niet mee bezig. Hoe hij overkwam op anderen interesseerde hem geen sikkepit. Wat anderen van Callen dachten moesten zij vooral zelf weten.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan moet zijn best doen om niet al te nieuwsgierig te doen. De Fransoos oefent namelijk het beroep uit waar hij al zo lang van droomt en Donovan stelt zich de vraag wanneer ooit het heugelijke moment zal aanbreken dat hij zélf iemand een flesje Veritaserum in zijn strot kan duwen. Het gezeur van de vrouw negerend, blijft hij haar strak aankijken. Hij hoopte dat ze loog en hij haar allerlei belangrijke informatie kan doorgeven. Afwachtend en zonder een krimp te geven blijft hij haar observeren, terwijl hij nerveus zijn nagels in zijn handpalm drukt.

Teleurgesteld merkt hij op dat de vrouw wel degelijk de waarheid spreekt: ze weet niets. Maar hoe komt ze dan aan dat teken? Bovendien weent Donovan niet goed hoe hij zijn mening moet uiten: neutraal zijn, het goedkeuren of het afkeuren? Het leek er in ieder geval op dat zijn arrogante en eveneens zeer tijdelijke partner in crime geen al te hoge pet op heeft voor mensen die zo’n teken op hun arm hebben.

“Ze weet niets”, bevestigt Donovan onnodig.

Hij recht zijn rug en geeft geïrriteerd een schop tegen een kandelaar dat op de grond terecht is gekomen. “Laat haar gaan. Ze is nu onze verantwoordelijkheid niet meer. Of ik neem mijn verantwoordelijkheid er in ieder geval niet voor op”.

Donovan krijgt na een tijd toch spijt van zijn woorden als hij merkt hoe aangedaan de vrouw blijkt te zijn. Spijt hebbend van zijn woorden, buigt hij zich naar haar toe.

“Luister, we weten niet wie je bent of waar je vandaan komt. Dat weet jij evenmin, maar… Het lijkt me best als je weggaat. Waarheen weet ik niet, maar als iemand ontdekt waar jij tot toebehoort dan zullen er ergere dingen gebeuren dan verplicht iets te drinken.”

Donovan kijkt naar Joseph, die de dienst van huisvestiging van het gemeentehuis nu wel zeer sterk in twijfel zal trekken. “Ik ga naar de ceremonie, ik moet er aanwezig zijn. Zet haar desnoods aan de deur. Denk daarna maar eens na of je het huis nog wil hebben”. Donovan werpt een blik op de mensenspuwende open haard en het huurcontract en verlaat het huis al verdwijnselend. Hoe kan het ook anders. Donovan komt voor de pub terecht, terwijl hij bijna op de twee cruisende jongeheren botst. Donovan werpt eerst een blik op de kleurencombinatie van de nieuwe Sado-aanwinst en daarna op Nathan. Die laatste geeft hij zo’n stoere ‘mannen onder elkaar’-knik. Na samen haast gecremeerd te worden op Dorothy’s slaapkamer mag zo’n broederlijke verstandhouding wel.

Alle gebeurtenissen blijven in Donovans hoofd spoken, alsof het niet echt gebeurd is, maar eerder een vage droom waar hij zich amper wat van kan herinneren. Heeft hij nu serieus een death eater ondervraagd? Die niet eens weet dat ze er één is? En daarna een chique eikel ermee opgescheept? Dat laatste kan hij zich nog wel goed herinneren. Donovan komt de rokerige pub binnen en stelt vast dat de meeste mensen vast startensklaar zijn om naar de ceremonie te vertrekken. Hij krijgt al snel Helena in de gaten die aan het barhangen is met een blonde jongen die hem niet bekend voor komt. Met grote passen beent hij er op af en luistert het gesprek af.

“Op donderdag sluit het gemeentehuis altijd ’s middags. Net te laat dus”, informeert hij de jongen gastvrij. Daarna richt hij zich meteen op Helena: “Hoe is het meegevallen? Had je alles onder controle? Alles onberissssspelijk achtergelaten?”. Dat laatste zegt hij op een ‘het is je geraden’-toontje. “We moeten zo meteen vertrekken, het kan elk moment beginnen en…” Donovan bekijkt de jongen dan pas goed en fronst zijn wenkbrauwen verbaasd. “Callen…? Van de befaamde zwerkbalwedstrijd uit 1992?” Wat brengt hém in Sado? Donovan strijkt uit gewoonte meteen over zijn borst waar ooit zijn geliefde headboybadge heeft gezeten.

Afbeelding

Damien glimlacht triomfantelijk als Nathan op een zeer omslachtige manier uit de kast komt. Hij is om meerdere redenen tevreden, die tot dusver nog even onduidelijk blijven. “Nathan”, herhaalt Damien, terwijl hij de grip van zijn hand losser maakt en Nathans handelingen volgt.

Terwijl het tweetal hun tocht verder zet, probeert Damien een geschikte repliek te vinden op Nathans vraag. “Hetzelfde als jou”. Altijd een veilig antwoord. “Er is nogal veel gebeurd en ik had er behoefte aan om alles eens op een rijtje te zetten”. Damien zwijgt even en loopt licht balancerend op de stoeprand. “En daar leek me een dorp als Sado me prima voor.”

Damien schrikt een beetje van zijn diepe~ gedachtestroom en besluit het dan terug over een lichtvoetige boeg te gooien. “Ik zit ook meer in de artistieke wereld en na een tijd heb je er geen behoefte meer aan om zoveel ego’s tegen te komen. Hier lijkt iedereen me wel vrij down to earth, niet?”

Damien tuimelt haast van de stoeprand af als Donovan, die in zijn eentje wel genoeg ego’s heeft om een hele politieke partij mee te vullen. Hij volgt Donovans rug die al snel de pub in verdwijnt. Ook al weet Damien niet dat de ceremonie doorgaat op het kerkhof, toch leiden zijn voeten hem er automatisch heen. Zijn geestelijke moeder is zuinig en tegen postverspilling. Na een tijdje loopt het modebewuste duo door de poort van de wel zeer grootse begraafplaats.

’s Avonds bloeit de liefde op, durfde een Vlaams stokstaartje wel eens te vrezen. Het kan zelfs in de middag gebeuren. Op een kerkhof. Damien voelt de lentewind door zijn weelderige haardos gaan en loopt langs de graven, terwijl hij soms even naar Nathan kijkt. Sommige graven zijn oud en vervallen en liggen ongeordend over het domein verspreid. Maar er zijn ook wat nieuwe exemplaren. In de vluchte ziet hij een ‘Cheesemaker’ gebeiteld in een marmeren steen. Jammer genoeg zijn er ook wat andere stenen waar beledigingen op staan gekalkt. Graven van mudbloods, allicht. Damien negeert het en wijst richting de klapstoeltjes die keurig naast elkaar zijn. De gemiddelde Sadomasochist zou de stoeltjes met het huwelijk associerën. Een onschuldige ziel als Damien weet niet beter.

“Daar is het vast”, zegt hij al wijzend naar de stoeltjes.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online