[RPG] The Blood of Sado

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan beperkt zijn ergernis door zijn ogen tot spleetjes te versmallen en nijdig vanuit zijn ooghoeken naar Joseph te staren. Als hij nog langer met hem in discussie zou treden, zou de onbekende vrouw alleen nog maar meer in paniek geraken of in de war. Of allebei. Het lijkt hem het beste om voorzichtig op haar in te spreken. Hij schraapt zijn keel en verwisselt zijn hautaine manier van spreken door een ietwat zachtere en schorre fluistertoon.

"Wij bevonden ons al in dit huis, totdat jij hier plotseling door de haard verscheen. Wij weten niet wie jij bent en het feit dat je je naam plotseling niet herinnert is voor ons nogal verdacht."

Donovan beseft dat dit weer erg opdringerig begint te klinken en sluit gepikeerd zijn ogen in de hoop dat hij het nu wat tactvoller kan brengen. Hij opent zijn ogen terug en ziet eerst het bleke gezicht van vrouw met blonde krullen. Meteen associeert hij het gezicht van deze vrouw weer met hetgene van iemand die hij zelf goed gekend heeft en veel van houdt. Hij werpt dan een blik op haar handen die gekneveld zijn en stelt zich dan allerlei scenario's voor waar zíj vastgebonden is, of nog erger.

Het lijkt Donovan plotseling heel onwaarschijnlijk dat deze vrouw zo maar even gehandboeid en verdwaasd een huiskamer binnenstormt om hem en Joseph te kunnen lastig vallen. Aarzelend reikt hij zijn hand naar de vrouw en laat die boven haar pols zweven. Donovan beseft dat het een slecht idee is om iemand aan te raken wanneer hij of zij overstuur is en laat zijn vingers traag op het stuk touw zakken.

"Probeer te kalmeren" -hij geeft een voorzichtige ruk aan het touw dat ietwat losser komt te zitten- "en vertel ons dan alles wat je weet".

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Ongelovig luistert Mairi naar de woorden die Helena nog uit spuwt. Mairi slaakt een zucht en draait zich naar haar grootmoeder. Oke, het zou beter zijn haar grootmoeder hier te laten helpen, maar no way dat ze Helena ook nog maar binnen een meter van haar grootmoeder toe liet. Amateur. Helena had het blijkbaar ook nodig gevonden nog wat dreigementen er achter aan te geven en dat had haar definitief doen besluiten ergens anders heen te gaan. Mairi voelt hoe ze weer kwaad wordt. Had ze nou werkelijk die ketting belangrijker gevonden dan de gesteldheid van een oude gewonde vrouw? Mairi zou zeker ergens haar beklag doen. Helena hoefde er wat haar betreft niet op te rekenen dat ze de titel 'werknemer van de maand' zou ontvangen. Ja, Mairi hecht zelf waarde aan die titel. Al is ze er ook van overtuigd dat Donovan het nooit zo ver zou laten komen dat Helena die titel überhaupt zou krijgen.

En met die afdwalende gedachten duwt Mairi de deur naar de gang open en zo neemt ze, voorzichtig en nogal traag, haar grootmoeder met zich mee. Terwijl ze naar buiten loopt rolt er een traan over haar wang. Ze wist weer waar van ze de ketting herkende. Ze wist nog beter waarom haar grootmoeder in eerste instantie, voor de ketting, zo kwaad op Helena was geworden. Ze leek op haar. Haar grootmoeder was minder verward dan ze had gedacht. Nog een traan. Ze duwt de buitendeur open en grijpt haar grootmoeders hand.

[...]

Mairi slaat het dekbed over haar grootmoeder heen. Met een zucht loopt ze de slaapkamer uit en met een zwiep van haar stok rollen de luiken dicht en gaat het licht uit. Voordat ze de deur dicht doet kijkt ze met een verdrietig gezicht naar haar grootmoeder. Opnieuw rolt er een traan over haar wang. Rustig loopt ze naar beneden, waar ze begint aan het opruimen van haar keuken en woonkamer. Die begrafenis heeft ze totaal geen zin in, maar ze voelt zich verplicht. Mairi kijkt op de klok en ziet dat ze nog wel even tijd heeft voor ze moet vertrekken, dat geeft mooi nog even tijd om wat in haar tuin bezig te gaan om tot rust te komen. Hoe meer frustraties, hoe mooier haar plantjes er bij staan. De gebeurtenissen van de afgelopen twee dagen beloven veel goeds voor haar roosjes. Mairi pakt haar stok en haar tuinhandschoenen en gaat naar buiten.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Opnieuw vertellen de mannen, deze keer degene met de blauwe ogen, dat ze door de haard naar binnen is komen vliegen en dat geen van beiden iets met haar te maken heeft. Ze onderdrukt een gepikeerde zucht en weigert het te geloven. Maar langs de andere kant: waarom blijven ze haar dan zo aan het lijntje houden?

Wanneer Donovan dan toch besluit om haar los te maken, valt een er wat spanning van haar schouders en lijkt ze een beetje te kalmeren. Een schor bedankje weerklinkt alvast uit haar mond. Rustig blijft ze zitten wanneer hij achter haar haar handen begint los te knopen.

“Met de beste wil van de wereld… Maar ik weet niets, behalve dat ik een heks ben. Ik kan me niets meer over mezelf herinneren. Ik heb ook zo’n barstende koppijn…” klaagt ze dan, vermoedend dat ze een klap op haar hoofd gekregen heeft en het daarmee te maken heeft. “Eigenlijk overal…” mompelt ze, terwijl ze Donovan haar laat losmaken en Joseph aankijkt.

“Het zal wel overgaan... Ik beloof dat ik meteen zal vertrekken en jullie met rust laat, doen alsof er niets gebeurd is. Ik wil niet langer storen. Ik heb niets met jullie te maken…” Ze zwijgt, zichzelf afvragend waar ze in godsnaam naartoe moet gaan. Als ze eerst eens wist waar ze was...

Enjolras · King of Babylon

En voor je het weet is je woonkamer in een klap een plek vol dampende achterdocht geworden. Donovan kijkt achterdochtig naar het arme kind. Het arme kind kijkt minstens even achterdochtig terug. Ook Joseph kijkt nu met gepriemde ogen naar die van haar. En als Donovan en Joseph naar elkaar zouden kijken, dan zou dat ook wel met een blik van argwaan zijn. Tenslotte kennen ze elkaar nu reeds ruim een kwartier en het is nu al duidelijk dat dit de kern van hun ongewilde relatie zal blijken. Maar let's face it. Op dit moment zitten ze wel in hetzelfde team.

Hij laat de vrouw stamelen wat ze te stamelen heeft. Veel nuttig lijkt er toch niet uit te komen op het eerste gehoor. Wist ze nu echt niet meer wie ze was? Vreemd, denkt Joseph. Als ze werkelijk iets van plan was, zou je dan echt over je gehele identiteit beginnen liegen? In hoeverre natuurlijk 'niet meer weten' als 'liegen' kan worden beschouwd. Wanneer ze hen niet geheel onterecht ook nog een keer aanvalt, is Donovan hem voor. Wanneer die haar uitlegt dat zij hier eerst waren, heeft hij zin om instemmend te knikken. Maar zijn hautaine gevoel laat dat niet toe, dus luistert hij alleen maar en besluit de handelingen van Donovan te volgen wanneer die nu ook haar handen begint los te maken.

En dan heeft ze het over doen alsof er niets gebeurd is. Dat is een stap te ver. Haar handen zijn nu los, hij besluit haar recht te trekken bij haar ene pols waardoor ze nu op gelijke ooghoogte komen en hij weer eens zijn benen kan trekken. "Niets met ons te maken?" begint hij. "Laat me duidelijk zijn, wie je ook mag zijn," gaat hij verder, "van het moment dat je doorheen mijn haard besloot te rollen, heb je wel degelijk iets met ons te maken." Even wacht hij en kijkt hij met een vuile blik naar Donovan. "Of in ieder geval met mij." Hij laat zijn harde greep om haar pols vallen, zodat ze weer op eigen poten staat.

"Nu," gaat hij weer verder, terwijl hij een duidelijk blik op zijn horloge werpt, "eigenlijk is dit slechte timing, wat zeg ik, dit is de slechtste timing ooit. Binnen een halfuur start namelijk één of andere ceremonie en daar moet ik koste wat het kost op aanwez -," maar zijn woorden vallen weg wanneer hij zijn blik net iets te lang op zijn horloge laat vallen en daarbij per ongeluk naar haar onderarm kijkt. Vanonder haar mouw komt een zwarte streep tevoorschijn. Een vreemde kronkel. Die nog lijkt te bewegen ook. Hij besluit haar mouw omhoog te schuiven. Op dat moment grijpt hij zijn wand weer stevig beet en besluit die onder haar kin te planten. Things just got worse. "Dat was wel een heel domme zet, mijn kind," zegt hij zonder enige twijfel of trilling in zijn stem. Hij heeft een geweldig geheugen, maar hiervoor had je niet eens een uitzonderlijk sterk geheugen nodig. Een Dark Mark is een Dark Mark natuurlijk.

Ik ben hier hooguit drie kwartier, het dramagehalte ligt hier wel ver boven de toegestane piek.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Joseph trekt haar redelijk behendig recht, waardoor ze wat wankel op haar benen staat. Haar ogen gaan wat wijder open staan wanneer Joseph weerwoord geeft, en het feit dat hij haar pols blijft vasthouden, staat haar niet aan. Toch stribbelt ze niet tegen en laat ze hem uitspreken. Ze kan niet geloven dat hij er maar over blijft doorbomen en ertegenin gaat wanneer ze voorstelt dat ze dit voorval alle drie laten voor wat het is en elk hun eigen weg gaan.

Hij laat haar los – gelukkig – en spreekt gewoon verder zonder haar de kans te geven te reageren. Terwijl hij klaagt over zijn drukke agenda, ziet ze op de grond een staf liggen, die ze wel nog herkent als de hare. Net wanneer ze zich wil bukken, grijpt Joseph opnieuw, plots en zonder enige waarschuwing haar pols vast.

“He, wat doe je nu?!” brengt ze geschrokken uit, terwijl ze de reflex heeft van haar arm terug te trekken, maar Joseph heeft haar te stevig vast en al gauw ontbloot hij haar onderarm. Wanneer ze ziet welk symbool haar arm siert, hapt ze geschrokken en duidelijk hoorbaar naar adem. Wat doet dat daar?!

“What the he-” brengt ze uit terwijl ze hevig verzet toont, vlak voor Joseph haar het zwijgen oplegt door de punt van zijn staf tegen haar keel te zetten. De manier waarop hij haar aankijkt en hoe hij zonder enige aarzeling tegen haar spreekt, boezemt haar tamelijk wat angst in. Ook zonder haar staf, die maar een meter van haar af ligt, voelt ze zich kwetsbaar. Snel schudt ze haar hoofd.

“Nee, alsjeblieft, doe me niks! Ik weet niet, ik weet niet wat het is,” stottert ze verward, “ik weet niet hoe het daar komt! Alsjeblieft, ik ben geen Death Eater.” Nee, dat kon niet. Kon het? Ze weet het niet. Ze kan het zich niet herinneren. Maar ze kan het zich ook niet voorstellen. Maar waarom heeft ze dan een Dark Mark op haar arm?

“Ik heb geen kwade bedoelingen, ik zweer het! Ik ben gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats terechtgekomen. Ik doe geen kwaad. Je moet me geloven, ik doe geen kwaad…” Hoofdschuddend herhaalt ze het, terwijl haar stem afzwakt. Het besef dat ze hier niet vertrekt als vrij mens, dringt langzaam door. De mannen zullen er wel voor zorgen dat ze gearresteerd wordt en in Azkaban belandt. Trillerig haalt ze adem en haar ogen worden vochtig. Wat gebeurt er toch allemaal…?

Afbeelding

Helena kijkt nog een laatste keer op wanneer Mairi met de oude vrouw verdwijnt. Ze zucht en kan niet bevatten dat Mairi zó kwaad op haar is geworden. Wat had ze anders moeten doen?

Ze draait zich weg van Damien en Nathan – blijkbaar hadden ze alles wel wat ze moesten hebben want ze reageren niet op haar vraag – en wil even aan haar bureau gaan zitten. Ze was alleen even vergeten dat er in haar werkruimte zowat een bom is ontploft aan documenten die nog gearchiveerd moeten worden. Helena werpt een blik op de klok. Nog tien minuten… Dan kan ze net zo goed die tien minuten besteden aan het verder opruimen. Dat zijn er morgen dan weer tien uitgespaard.

En dus gaat Helena weer verder aan de bak met sorteren. Erg aandachtig is ze niet terwijl ze de documentjes op verschillende hoopjes gooit, omdat ze met haar gedachten nog altijd zit bij het voorval tussen haar en Mairi. Ze neemt verveeld weer een rol perkament vast en kijkt naar de naam.

“Allez vooruit, nóg een Cheesemaker, het kan niet op hier,” mompelt ze, waarna ze, na nazicht van de bloedstatus, de rol op de hoop Halfbloods gooit. Ze wil net een volgende rol pakken als ze ziet dat ze de rol die ze net op de stapel gegooid heeft terug openvalt en wat van zijn inhoud tentoonstelt. Fronsend staart ze naar een foto die tevoorschijn komt. Mairi..?

Vlug raapt ze het document weer van de vloer, en rolt het dan volledig open. Ze inspecteert de bewegende foto nu grondiger. Het was al een hele oude foto, maar het was niet Mairi. Maar ze hadden wel veel overeenkomstige trekken. Helena begint te lezen.

Aïsha Cheesemaker, Halfblood… Getrouwd met Jack Brewer… Brewer. Mairi heet ook Brewer. Helena vond al dat ze op elkaar leken! Ze kijkt naar de andere foto’s die gerangschikt zijn van jong naar oud en kijkt al minstens even verbaasd wanneer ze op de meest recente foto de vrouw ziet staan die tien minuten geleden haar hals aan het dichtknijpen was. Onwillekeurig strijkt Helena over haar hals en slikt, waarna ze weer verder leest. Delirisch/dement – “Goh, zou je het denken, ja?” – En dan, in rode letters, in het vak voor speciale mededelingen: PAS OP! Kan een gevaar vormen: meerdere uitingen van geweld naar andere personen toe.

Helena kijkt met een vieze blik naar de opvallendste mededeling: alsof het document er lol in heeft haar te laat te waarschuwen. Ze kijkt nog eens naar de foto’s, de namen. Alweer die Cheesemaker. Hoogstwaarschijnlijk was Mairi Aïsha’s kleinkind. Waarom liegt ze daar nu over?

Helena leest het ganse document verder af, rolt het dan terug op en smijt het terug waar het vandaan kwam. Peinzend blijft ze even in het niets staren. Er was iets met Mairi. Of met die familie. Helena weet het niet goed. Maar dit nieuwigheidje, en het drama om die oude ketting die onschuldig voor haar op haar bureau ligt, plus het feit dat Mairi blijkbaar op de hoogte was van wat er met Dorothy ging gebeuren volgens het briefje… Het zint Helena niet. Ze stopt de ketting en de rest van haar spullen veilig in haar tas. Voor ze het kantoor verlaat neemt ze vlug toch ook een magische kopie van het document van Aïsha dat ze ook veilig wegsteekt en gaat bijhouden tot ze dat van Mairi heeft gevonden. Dit vroeg om duidelijkheid. Hier laat ze het niet bij.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Damien vond het hele gebeuren met het oude mevrouwtje behoorlijk raar. Horen oude vrouwtjes niet lief en aardig te zijn? Zo te zien heeft de Sado-bevolking wel ervaring met absurde situaties, want het omatje hebben de twee jongere dames al snel onder de duim. Damien voelt uit reflex nog even aan zijn kapsel of dit nog in model is (of beter gezegd uit model, want dat is nu eenmaal zijn ‘stijl’). Het loketmeisje keert hem en Nathan een beetje de rug toe, dus hij gaat ervan uit dat zijn inschrijving compleet is. Hij mag zich vanaf nu een echte Sadoburger noemen. Het klinkt nog suffer dan hij had verwacht.
Damien draait zich om en neemt Nathan geringschattend in zich op. Weet dit heerschappij met zijn modieuze kapsel en colbertje een degelijke pub om te ontbijten? Of was het zo’n onbegrijpelijk type dat niet van ontbijten houdt? Hoe dan ook, Damien heeft behoefte aan wat actie, of het nu met zijn spijsvertering te maken heeft of niet.

“Nu dat achter de rug is; kan jij me misschien een eetgelegenheid aanraden? Wat is trouwens die ceremonie waar iedereen het over heeft?”

Damien gaat ervan uit dat Nathan, ondanks zijn stunteligheid, misschien wel de it-boy van Sado is. Nog even en hij zal erachter komen dat Nathan jammer genoeg niet zo is en dat een fenomeen als ‘it-boy’ nog moet uitgevonden moet worden in Sado.

Afbeelding

Donovan is verbaasd dat Joseph even niets te zeuren heeft over het feit dat hij de vrouw van het touw rond haar pols verlost. Dit wil echter niet zeggen dat hij haar vertrouwt. Sterker nog, de kans dat het mens -na een koekje en een glas melk om van de schrik te bekomen- door Donovan en Joseph wordt uitgewuifd alsof ze Neil Patrick Harris en zijn echtgenoot in hoogsteigen persoon zijn, is relatief onbestaande.
Donovan blijft nonchalant zijn staf op haar richten met een blik die boekdelen spreekt: als ze ook maar iets durft te riskeren, mag ze zich aan uiterst onaangename gevolgen verwachten.
Hoewel Donovan de vrouw volledig wantrouwt, valt er toch enige bezorgdheid te bespeuren: wat als ze niet liegt? Wat kan ze allemaal meegemaakt hebben voor ze hier terecht kwam? Donovan denkt aan de krantenberichten die hij leest over de vele slachtoffers die de Death Eaters maken. Misschien is zij er mogelijk een van. Donovan onderdrukt een zucht als Joseph nog eens zijn fake accent voor Donovans trommelvlies moet etaleren.

“Inderdaad, je bent nu volledig zíjn probleem”. Donovan veert recht en kijkt triomfantelijk op haar neer. Nog even en hij kan dit huis, die Franse sul en dat neppe mens achter zich laten en in al zijn fierceheid op die ceremonie verschijnen.

Aan die tevreden gedachte komt al snel een eind als hij het teken op de pols van de vrouw ontwaart. Donovan weet hoe het eruit ziet, hij heeft het ook al eens echt gezien. Op afstand. Maar nu het zo dichtbij is lijkt het zo weerzinwekkend aanwezig. Donovan perst zijn lippen op elkaar als hij de kronkel van de Dark Mark volgt dat haast spottend op de arm van de vrouw gebrand staat. Mensen als zíj zijn de reden dat hij alles bij elkaar moet liegen om te kunnen blijven leven, mensen als zíj hebben een deel van zijn leven verwoest.

“Jij”, zegt hij net zoals Joseph zonder enige twijfel in zijn stem, “blijft hier.” Donovan buigt zich weer wat voorover en zegt dan bijna op fluistertoon. “Er is een oorlog aan de gang. Er sterven mensen door types als jou. Jij kan je misschien nog een beetje nuttig maken door ons alles te vertellen wat je weet en als je dat niet wil, zullen we daar wel voor zorgen.”

Enjolras · King of Babylon

Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt Nathan Mairi en het oude vrouwtje na wanneer die besluiten de crime scene te verlaten en Helena weer haar normale zaken te laten gaan. Wanneer die weer verdwijnt in haar kantoortje vol paperassen, wil Nathan aanstalten maken er vandoor te gaan. Tenslotte had hij zijn doel reeds bereikt en met het voorval van net, lijkt het hem niet aangeraden nog langer in het populaire gemeentehuis te vertoeven. Maar dat veilig terug naar huis keren is buiten het nieuwste Sado-gezicht gerekend.

Die opgetrokken wenkbrauw van net laat hij weer zakken. In een poging een 'kom maar op met je vragen, ik ben er al zeven jaar op voorbereid en ik kan ze ook in een mum van tijd beantwoorden'-uiterlijk aan te nemen, slaat hij zijn armen awkwardly in elkaar. Zijn heup gaat uit vol automatisme iets naar achter staan - het was een aparte pose, dat is zeker. Nathan besluit op veilig te spelen door niet de ogen van zijn opponent op te zoeken, maar zich te focussen op de weelderige haarbos die het mannelijke schepsel voor hem siert. Heel erg lang houdt hij deze fascinerende pose echter niet lang vast, wanneer hij de volledige vraag van Damien hoort.

"Oh..," begint hij, terwijl hij zijn gekruiste armen uit elkaar haalt en met zijn ene hand in zijn nek krabt. Een eetgelegenheid? Are you freakin' kidding me? Ik woon hier zelf nog maar een halve nacht ofzo. "Uhm, nou.. Het is te zeggen," stamelt hij verder - laat alsjeblieft het schaamrood op mijn wangen beperkt blijven deze keer - "Ik woon hier zelf nog maar sinds gisteren. Ik ben nieuw. Hier. In Sado. Bedoel ik. Hier ben ik - uhm, ja, nieuw - dus," hij zucht. "Maar uhm, die ceremonie is nogal een heel verhaal. En die begint ook al binnen," hij neemt even een klein vierkantig dingetje uit zijn binnenzak, "oh, binnen een kwartiertje al," zegt hij en stopt het vierkantig dingetje weer weg. Zonder het zelf te willen, ontmoeten zijn ogen nu die van zijn tegenhanger. Het schaamrood verschijnt in een tel.

"Maar ik kan je er wel over vertellen terwijl we er samen heenstappen. Als je dat wil?" Wauw, Nate. Die zin kwam er best zelfverzekerd uit. Relatief dan he. "En met een beetje geluk hebben ze wel hapjes voorzien," plakt hij er nog achter na. "Alhoewel.. Zonder ceremoniemeester..," plakt hij net teveel. Een ongemakkelijke glimlach en nog een keer een nek-krabje. Dat haar.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Voorover gebukt staat de Mysterieuze Vrouw in de struiken. Niet ver van haar vandaan is de begraafplaats. Voor haar voeten likt een pakket. Het had moeite gekost het daar te krijgen nu het licht was en ze niet gezien mocht worden, maar het was haar gelukt. Ze had het pakket zo kunnen vinden, wat nog een meevaller was geweest. Nu was het wachten op de Mysterieuze Man en voornamelijk op zijn schrijver uit de echte wereld.

Vanuit haar schuilplaats kan ze alles in de gaten houden. De man moet wel snel komen, want over niet al te lange tijd staat de begraafplaats waarschijnlijk vol met rouwende en minder rouwende maar zeer nieuwschierige mensen. Voor die tijd moest ze weg zijn... Zenuwachtige beweegt de vrouw haar wand in haar hand, terwijl ze de omgeving afspeurt naar elk teken van de man. Ze had nog hooguit tien minuten...

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Nog steeds een beetje geïrriteerd vanwege Selene’s reactie, wacht hij die van zijn vader en moeder af. Zoals verwacht steekt zijn vader als eerst van wal.

Hij is een beetje teleurgesteld als ook zijn vader zijn plan afwimpelt. Hij vindt het fantastisch dat zijn ouders altijd voor hem klaar staan en dat ze alles voor hem doen, maar hij was verdomme bijna getrouwd geweest. Het wordt eens tijd om zijn eigen boontjes te doppen en dat moeten zijn ouders ook inzien.

’Je hebt dat huis van die trut toch gezien, hoeveel spaargeld denk je dat ze dan had?’ Reageert hij fel. Het huis is nauwelijks minder waard geworden nu het is afgebrand,’ laat Syll er met ironie in zijn stem op volgen.

Zijn vader reageert niet meteen meer en hij bedaart weer een beetje. Zoveel weerstand op zijn simpele plan had hij niet verwacht. Hoopvol kijkt hij zijn moeder aan. Ondertussen reageert hij zijn agressie – die sinds gisteren constant aan het oppervlak ligt te broeien – af op zijn broodje met kaas en ham, door er als een wilde hond stukken vanaf te bijten. Vervolgens gooit hij zijn glas melk achterover en dan staat hij op.

‘Ik ben weg, tot straks!’ Deelt hij op zakelijke toon mee.

Hij trekt zijn mantel aan en gooit de deur achter zich dicht. Hij verbijt de pijn die nu toch wel weer naar boven komt doordat hij zijn bewegingen teveel forceert. Hij geeft hier echter op het moment even niks om en loopt met flinke passen richting Polly’s Pub.

Al snel komt hij er aan en gaat naar binnen. Pas nu denkt hij weer aan het feit dat hij Polly helemaal niet meer gezien heeft sinds eergisteren toen ze elkaar nog kort hadden gesproken over het buffet. Hopelijk zou ze de situatie begrijpen. Al is hij wel bang dat hij de rekening alsnog zal moeten betalen.

Tot zijn verbazing merkt hij dat hij niet de enige in het café is op dit vroege tijdstip. Aan de bar zit een oudere man. Hij loopt naar de bar toe en bemerkt dan dat Liz achter de bar staat. Dat verbaasd hem ook wel gezien de gebeurtenissen van gisteren. Rare bloedbesmeurden.

‘Uh…hoi, is Polly dr ook?’ Vraagt hij terwijl hij een blik door het café werpt, half verwachtend dat Polly ergens opduikt.

Afbeelding

Een beetje verward kijkt hij om zich heen. Hij is even vergeten wat hij ook alweer gaat doen. Hij is midden in de hal stil blijven staan en een vrouw die hem vaag bekend voorkomt kijkt hem vreemd aan.

’Ik dacht dat ik iets vergeten was…’ Zegt hij snel. ’Maar dat is toch niet zo. Hij glimlacht een keer ongemakkelijk en nepvriendelijk en loopt dan snel naar buiten toe. Goed, waar ging ik ook alweer heen? Mompelt hij tegen zichzelf.

Hij kijkt even naar links en dan naar rechts en als dat niet helpt kijkt hij even naar boven alwaar zijn schrijver in de echte wereld met het antwoord komt; hij moest naar de begraafplaats, juist!

Dus begint hij zijn tocht richting de begraafplaats. Daar had hij een afspraak. Ja, inderdaad, een afspraak met haar. Nu weet hij het weer. Hij begint door te lopen als hij merkt dat hij al een beetje laat is. Voor zover hij in staat is door te lopen dan.

Even laat komt hij aan op de begraafplaats en ziet haar al staan. ’Goededag,’ begroet hij haar kort, zonder haar echt aan te kijken. ’Dit is het pakket?’ Vraagt hij wijzend naar de grond.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

De vrouw kijkt een beetje verbaasd op als er een man voor haar staat. Ze blijft hem even glazig aan kijken en herkent hem dan pas weer. Oh ja. Als hij vraagt naar het pakket kijkt ze net zo glazig naar de grond. Ze wist eigenlijk niet goed wat het was. Ze had het opgehaald en nu lag het daar aan haar voeten. Ze zou het snel genoeg weten...

De vrouw pakt haar stok en wijst die op het pakket. Ze kijkt de man even aan. "Laten we het maar neer gaan leggen..." Met een zwiepje van haar stok gaat het pakket omhoog en zonder af te wachten wat de man doet loopt de vrouw de begraafplaats op. Er is nog niemand. Zoekend kijkt de vrouw rond, alsof ze zoekt naar de plaats van bestemming, maar niet precies weet wat de plaats van bestemming eigenlijk is. Pas wanneer ze niet ver van hen vandaan een gat in de grond ziet lijkt ze het weer te weten en krijgt ze haar daadkrachtige houding terug.

Even kort kijkt de vrouw naar de man, vervolgens loopt ze naar het gat toe. Daar aangekomen kijkt ze er in, terwijl ze het pakket er naast op de grond legt. Wat moesten ze ook al weer precies doen. Ze weet het niet goed meer. Het voelt nevelig in haar hoofd. De vrouw kijkt naar de man in de hoop dat hij het weet. Het is iets met dat gat...

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Nog steeds wordt de punt van Josephs staf op haar keel gezet. Wanneer Donovan zich naar haar toe buigt, deinst ze achteruit, voor zover Joseph dat toelaat. Ze voelt hoe angst haar nu grotendeels begint over te nemen, maar wanneer Donovan haar persoonlijk aanvalt en haar zowat beschuldigt zoals een alleen een echte pro in zijn beroep dat zou doen, zet haar angst zich om in pure woede. Ze had helemaal niets gedaan!

“Types als mij? Beschuldig me niet van dingen waar ik niet voor verantwoordelijk ben! Hoe komen jullie erbij?!” OK, ergens beseft ze wel dat dit een zinloze vraag is. Een Dark Mark is nu niet bepaald het trademark van een of andere vredesorganisatie. Ze beseft dat dit sowieso een verloren zaak is.

“Ik heb niets MISDAAN!” roept ze het laatste woord er dan uit in een laatste wanhoopspoging, terwijl ze het kotsbeu begint te raken. Woest kijkt ze Donovan aan, en Joseph, die haar nog steeds met de stok in de keel port.

“Wat ga je doen? Hmm?” zegt ze dan, angstig, maar de trilling in haar stem laat het eerder spottend en uitdagend klinken en ze begint stilletjes aan haar zelfbeheersing te verliezen. “Ga je me martelen? Tot ik je smeek om te stoppen? Of tot ik er krankzinnig van word? He? Of ga je me aan die vuile Soulsuckers overleveren? Want dan kan je me net zo goed meteen om zeep helpen want IK WEET NIETS!”

Met een doordringende blik staart ze het tweetal aan, terwijl ze hijgt alsof ze een marathon gelopen heeft, hopend dat ze geen enkele van haar suggesties ten uitvoer gaan brengen.

Afbeelding

In gedachten verzonken baant Helena zich een weg door de straten van Sado, naar haar huis. Terwijl ze stil haar dag nog eens overloopt, mist ze haar afslag en loopt al gauw rond in een deel van Sado waar ze nog niet eerder geweest is. Vooral het incident met Mairi en die oude vrouw – haar grootmoeder waarschijnlijk – blijft maar door haar hoofd malen.

Pas wanneer Helena merkt dat de vrouw waar ze over loopt te piekeren op zo’n dertig meter afstand in een voortuintje staat te ploeteren, beseft ze dat ze verkeerd gelopen is. Haar eerste reflex is om zich om te draaien en zo snel mogelijk terug te lopen, maar al gauw draait ze zich op haar hielen terug om en kijkt Mairi aan die nietsvermoedend onkruid tussen de rozen vandaan haalt.

Ze kent haar nog geen 24 uur, maar toch steekt het haar dat Mairi haar opeens zo bruut de rug toekeert. Zeker na wat ze samen hadden meegemaakt de avond voordien. Helena zet dat maar opzij en probeert zichzelf te overtuigen dat ze misschien wel te naïef is geweest wat Mairi en haar aangaat. Maar het staat haar toch ook niet aan dat Mairi tegen haar gelogen heeft over haar grootmoeder en Helena voelt een sterke drang om haar daar iets over te zeggen.

Na enige twijfel of het wel de moeite waard is, stapt Helena dan toch korter. Op het trottoir voor haar tuintje stopt ze. Even is het stil, en die stilte gebruikt ze om haar eeuwenoude gewoonte van kettinkje-frunnik toe te passen, maar wanneer ze enkel haar blote hals voelt – de ketting had ze niet meer terug aan gedaan – laat ze haar hand weer zakken en begint in de plaats aan een zoom van haar zwierige jurkje te prutsen.

“Mairi,” brengt ze dan uit, en vrijwel meteen ziet ze dat Mairi opkijkt en haar aandacht op haar gericht heeft. Een vlugge, ietwat awkward glimlach verschijnt op haar gezicht bij haar aanblik, maar verdwijnt ook weer even snel.
“Ik vind het jammer dat je net tegen me gelogen hebt…” vervolgt ze dan. “Je weet wel… Wat je grootmoeder betreft… Ik wil gewoon zeggen dat je daar best mee oppast…”

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Plukkend aan het onkruid tussen haar roosjes zit Mairi in haar tuin. Door de drukte op haar werk van de afgelopen tijd was ze niet erg aan haar roosjes toegekomen en daar had ze nu spijt van. Het onkruid had zich goed weten te verspreiden door haar geliefde voortuintje. Mairi deed haar tuin het liefst gewoon met de hand. Toverend zou het waarschijnlijk binnen no time gedaan zijn, maar werken in haar tuin was rustgevend voor haar.

Mairi's gedachten gaan naar die ochtend. Ze had er spijt van dat ze haar grootmoeder naar het stadshuis had gebracht. Ze had moeten luisteren naar haar twijfels. Ze had haar grootmoeder niet in huis moeten nemen, maar wat kon ze anders? Mairi's gedachten glijden naar haar vader en een verbitterde lach dwaalt over haar gezicht. Een zucht ontsnapt haar lippen. Deze twee dagen hadden herinneringen boven gebracht die ze het liefst diep in haar verborgen kamertje had laten zitten. En dan de ketting. Had haar grootmoeder die echt zo graag gewild? Of was ze boos geworden om het andere, om de gelijkenis tussen Helena en... Mairi schudt even met haar hoofd en trekt woest aan een stukje onkruid wanneer ze aan Helena denkt. Wat haar grootmoeder had gedaan was slecht, maar ze was de enige die ze had. Haar zo te zien liggen...

Mairi heeft niet in de gaten dat de persoon in haar gedachten voor haar is komen staan en wanneer ze haar naam hoort schiet geschrokken haar hand omhoog, waarbij ze die open haalt aan de doorn van een van haar rozen. Verbaasd kijkt ze op naar Helena, die even heel vluchtig naar haar glimlacht. Onzeker gaat Mairi wat overeind zitten en luistert ze naar Helena. Wanneer die over haar grootmoeder begint verschijnt er een lichte blos op haar gezicht. Mairi kijkt weg, naar haar rozen. Pas als Helena een soort van dreigement uit kijkt Mairi weer op. Onbegrijpend kijkt ze Helena aan. Wat wil ze daar nu weer mee zeggen? En so what als ze loog, wat gaat het Helena aan dat het haar grootmoeder is? Ze kent haar een dag. Hoe wist ze eigenlijk dat het haar grootmoeder was? Wat verward kijkt ze Helena aan. Eén dag was haar oma er en Mairi zat nu al in de problemen.

"Waar heb je dat vandaan, dat ze mijn grootmoeder is? En waar moet ik voor oppassen?" zegt ze strak, terwijl ze Helena op haar hoede aan kijkt. Crisis managing, dat is wat ze nu moet doen. Verhoeden dat Helena er tegen ook maar iets van tegen iemand zegt. "Ik zou het waarderen als je er niets van tegen iemand anders zegt, ook tegen je collega niet." Mairi blijft Helena straks aankijken, terwijl ze de naam Donovan ontwijkt. Alsof hij er achter zou komen als ze alleen zijn naam noemt.

"Sommige dingen kunnen mensen beter niet weten." zegt ze dan uiteindelijk wat zachtmoediger, nu pas antwoord gevend op Helena's vraag. Mairi richt zich weer op haar rozen en trekt nog wat onkruid uit de grond.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena laat, puur uit helersreflex, haar ogen dwalen naar Mairi’s hand wanneer deze zich schramt aan een doorn. Verder blijft ze wat prutsen aan de zoom van haar jurkje. Het leek Helena nu niet verstandig van te vragen of ze het moet genezen. Daarbij… Het is maar een schrám. Doe eens niet zo je best, Helena. Pas als Mairi begint te spreken, richt Helena haar blik terug op haar. Een lichte toon van verdediging valt haar op in haar stem.

“Tja, dat stort op en rond mijn bureautje is er niet voor niets. Als de archieven van alle inwoners volgens nieuwe standaarden geclassificeerd moeten worden, kom je soms al eens iets tegen…” Helena zwijgt eventjes en kijkt Mairi lichtjes onderzoekend aan. “De gelijkenis is treffend, weet je? Geen twee druppels water, maar het was toch duidelijk genoeg om me even in verwarring te brengen…”

Ze kijkt Mairi zwijgend aan wanneer ze vraagt het geheim over haar grootmoeder te bewaren. Waarom is het zo belangrijk dat zo weinig mogelijk mensen weten van de familiale band tussen hen?

“Donovan, bedoel je?” Helena zegt het met lichte spot in haar stem. “Geloof me maar op mijn woord als ik zeg dat hij niet het type persoon is waar ik de laatste roddels mee zou delen. Of wat dan ook.” Nee, Donovan krijgt alleen maar het hoognodige en écht belangrijke te horen. Daar heeft hij zelf voor gezorgd. Mensen zouden maar eens moeten vermoeden dat er sprake van collegialiteit tussen hen is, de schande die dát met zich mee zou brengen…
“Ik zal er niets tegen iemand over zeggen zolang het niet op een of andere manier noodzakelijk is,” besluit Helena dan.

Wanneer Mairi zegt dat sommige dingen mensen beter niet weten, legt Helena haar hand op haar schoudertas en denkt aan het papiertje dat erin zit, het papiertje dat Mairi de dag voordien verloren had en waarop vermeld stond dat er een aanval zou plaatsvinden. Zou ze er nu iets van zeggen? Helena bijt op haar lip, twijfelend. Ze kent Mairi niet, en naar wat ze tot nu toe van haar weet, is ze een vrij labiel persoon in stresssituaties. En Helena is haar leven nog niet beu.

“Dat is waar,” beaamt ze ten slotte. “Maar pas er toch maar mee op. Wie weet komt dit, of eventueel andere info in handen van personen die er wél slechte bedoelingen mee hebben.” Helena kijkt Mairi recht aan, als soort van waarschuwing, maar knippert dan met haar ogen en besluit het over een andere boeg te gooien vooraleer ze opnieuw argwaan wekt.

“Is ze al beter? Die oma van die vriendin van je?” Onrechtstreeks hulp aanbiedend, als het nog nodig zou zijn.

Harry, Ron & Hermione

Een jongeman met donkerblonde krullen wandelt op zijn gemak door de straten van Sado. De vogeltjes kwetterden, zonnestralen priemden op zijn gezicht. Ja, hij had een mooie dag uitgekozen om uitgerekend nu in Sado te arriveren. Bij aankomst in het dorp was het hem opgevallen hoe idyllisch het gelegen was. Te midden in een glooiend, open landschap lag het dorp mooi verdekt opgesteld. Om geen argwaan te wekken was Callen verschijnselt aan de bosrand. Zodoende kon hij, volledig incognito, zoals gewenst zijn entree maken. Wat Callen echter tot voor kort nog niet zou weten is dat deze, zo op het oog, zonnige dag in het teken stond van rouw. Spoedig zou hij daar wel achtergekomen. En wellicht sneller dan Callen zou willen toegeven. Hij wandelde voorbij een imposante grote wilg en Callen zijn oog viel op een statig, landgoed-achtig pand. Ignorance is bliss. Niet gestoord door enige kennis wist hij geenzins dat in die riante woning de familie Whyte wonen. Hij nam het pand in zich op en bekeek het eens goed. Als ik het zou moeten taxeren dan is zo'n pand flink wat galjoenen waard. En met flink bedoelde Callen ook flink. Het zou hem niet verbazen dat de woning al eeuwenlang tot een en dezelfde familie zou toebehoren. Callen wende zijn blik af en vervolgde zijn route. Ja, ooit zou de familie MacDuff eveneens zo'n pand in hun bezit hebben. Zo waar heette Callen, Callen MacDuff.

Maar nu even niet. Nee, het is zaak voor Callen om zijn ondernemingsplan ten uitvoer te brengen. Want hij was in Sado met een duidelijk doel voor ogen gekomen. "Mijn zoon, word middenstander en vergaar zo een vermogen". Zo gezegd, zo gedaan. Callen ging na Hogwarts richting London en volgde de studie medicijnen. Gedreven door zijn leergierigheid en nieuwsgierigheid had hij van zijn hobby zijn werk gemaakt. Nuja, gemaakt, dat was nu net het plan. Open een apotheek. Zeker met het verzorgingstehuis Rust en Vrede zou zijn apotheek een prima afzetmarkt hebben hier in Sado. En wie weet wie nog meer Callen tot zijn vaste afnemers zou kunnen rekenen in de toekomst. Je weet immers nooit hoe goed de zaak zal gaan lopen. Wellicht dat de ceremonie van vandaag Callen tot een extra inzicht zou brengen. Weet je wat jij zou moeten doen? Naar de Kamer van Magische koophandel! Ja, hij herinnert dat zich nog goed. Zo overdag zag Sado er nogal uitgestorven uit. En dat vond Callen maar vreemd. Alsof iedereen werkzaam was buiten Sado. Nuja, dat was heel goed mogelijk. Iets in hem zei Callen, dat vandaag geen normale dag zou gaan worden.

Verzonken in gedachten passeerde Callen het kerkhof. Dat er reeds voorbereidingen waren gepleegd voor de ceremonie die spoedig zou gaan beginnen ontging hem volledig. Voor hem zag Callen de kerk al opdoemen. En dat kan maar een ding betekenen in een klein dorp. Dat je het centrum, de dorpsbrink van Sado in dit geval, had bereikt. Hij overkeek het plein en een akelige gedachte werd meester van hem. Callen was immers ook niet wereldvreemd. Met het feit dat het MoM onder invloed stond van DE's, kwam tot hem het nieuws dat een bruiloft in Sado ruw verstoord was. En niet alleen dat, het had ook nog eens een macaber einde gekregen. Misttroostig liet hij zijn blik nogmaals gaan over het plein. Hier zal alles zich wel hebben afgespeeld. Zonde, dat zelfs zo'n mooi dorp als Sado niet de dans ontspringt.. dacht Callen. Hij besloot de omgeving in zich op te nemen. Naast een kerk trof je aan het dorpsplein ook het stadhuis aan. Toen herinnerde Callen zich weer waarom hij richting het centrum liep. Hij zou zijn inschrijving nog moeten regelen bij de burgerlijke stand alvorens hij zijn intrek kon nemen in Sado. En toch, Callen zijn nieuwsgierigheid werd niet naar het stadhuis getrokken. In plaats daarvan bekeek hij Polly's pub. Van buiten zag het er gezellig druk uit. Een typische dorpspub, j'adore! Bovendien.. wat is nu een betere manier om met mede Sado-inwoners aan de praat te komen dan in een dorpscafé?

Hij wierp kort een blik in een etalage om zijn weerspiegelde ik te inspecteren. Hij trok zijn pullover recht, zorgde ervoor dat de kraag van zijn overhemd goed zat. Callen streek zijn krullen in het gareel en zorgde ervoor dat zijn schoenen stofvrij waren. Ja, hoewel uiterlijk Callen geen snars interesseerde was hij wel van een goede eerste indruk maken. Die kun je, per slot van rekening, slechts een keer meteen goed doen. Hence the word.. goede eerste indruk. Enfin, enigzins zelfverzekerd (voor zover Callen dat was) stapte hij in een rustig tempo, doch met ferme stappen, af op de pub. Here we go! en Callen pakte de deur beet en maakte letterlijk zijn entree. Hij liep resoluut naar de bar en wachtte af. Ondertussen laat hij zijn ogen de kost geven. Hij ziet hoe een andere man (Philip) aan de bar zit met een kop koffie. En even verderop ziet Callen een sportief ogende, lange jongeman staan. (Syll) Hij gokt van ongeveer zijn eigen leeftijd. Callen ziet hoe Liz vanuit de keuken weer in het bar-gedeelte verschijnt. Hij wacht af voordat ie iets besteld. Het is ook weer zo wat om de waardin meteen aan de mouw te trekken...

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Zoals ze van elkaar gewend zijn volgen weinig woorden, nadat hij haar heeft begroet. Hun ontmoetingen zijn steeds puur zakelijk. Hij vindt het ook niet meer nodig om standaard beleefdheden uit te wisselen als allesgoedjametjoujaook. Ze weten wat ze aan elkaar hebben en daar houdt het bij op. ’Gelukkig maar,’ denkt hij er direct achteraan.

Hij loopt achter de vrouw aan als deze met het pakket richting de begraafplaats gaat. Zwijgend kijkt hij om zich heen en ziet enkele graven voorbijkomen die hem maar al te bekend voorkomen. Dat krijg je als je wat ouder bent, op en duur ken je meer mensen op de begraafplaats dan in het dorp zelf.

De vrouw lijkt niet zeker te weten waar ze heen moet, getuigen haar onzekere loop. Hij voelt niet de neiging haar de weg te wijzen, maar dat is gelukkig ook niet nodig als ze vlak daarna haar tocht voortzet, recht op het doel af. Ze legt de zak naast het gat in de grond. Zo te zien is het pas gegraven, waarschijnlijk diezelfde ochtend nog.

Als zijn partner opnieuw niet lijkt te weten wat ze moet doen besluit hij toch maar het initiatief te nemen. Hij pakt het pakket en begint het te openen. Iets wat niet erg makkelijk gaat, want het is stevig ingepakt. Dan pas beseft hij zich weer dat hij een tovenaar is en grijpt snel naar zijn toverstok. Binnen een mum van tijd ligt het pakketje op de grond, de verpakking ernaast.

De inhoud van het pakketje zegt hem weinig. Het maakt ook niet uit, de opdracht was om het pakketje in het gat te dumpen. Simpel zat. Vind hij althans. Hij heeft wel ooit moeilijkere taken gehad. Ja echt.

Zonder te wachten op de vrouw pakt hij het pakket beet en rolt het richting het gat. Even later valt het met een plof op de diepe bodem. Wat een sensationeel begin van de dag. Kuch.

Afbeelding

Nog steeds een beetje beduusd van het ongeval van net door het nieuws van vanochtend vervolgt ze haar dag. Dit was niets voor haar, ze liet zich nooit van de wijs brengen door emoties. Haar werk is haar werk, dat houdt ze graag gescheiden van andere dingen.

Naarmate de dag vordert kan ze zich dan ook weer beter op haar werk concentreren. Ze doet alles vandaag in sneltempo, weliswaar toch secuur, omdat ze zo dadelijk weg moet. Ze vond dat ze erbij moest zijn voor haar man, op de begrafenis van die arme collega van hem. En dat meisje natuurlijk…

Als ze klaar is met werken kan ze het niet laten. Ze moet het weten. Ze houdt zichzelf voor dat het veroorloofd is, omdat ze een patiënt hiermee vooruit kan helpen. Ja, dat kan ze voor zichzelf verantwoorden. Ze loopt richting de kamer waar haar dag vanmorgen is begonnen en kleedt zich vlug om. Dan opent ze de deur, kijkt of er iemand aan komt, en als dat niet zo is sluit ze hem vlug weer en alohomora’t hem vlug op slot. Ze loopt naar de dossierkast en gaat opzoek naar de dossiers over de gesloten afdeling. Al snel vindt ze het dossier waar ze naar opzoek is.

Ze scant het door opzoek naar informatie die haar vermoedens bevestigen. Ze leest over alle aanvallen van de patiënt die zijn geregistreerd en vindt een opmerkelijk patroon in deze aanvallen. De patiënt had last van waanbeelden in haar hoofd, zo werd geconcludeerd. Maar Kyla wist nu wel beter. Hier leek iets groots achter te zitten.

Er wordt op de deur gebonkt. Vlug doet ze het dossier terug in de map bij de andere dossiers en sluit de kast. ‘Ik kom eraan, was me even aan het omkleden!’ Roept ze. Ze opent de deur terug en glimlacht even naar haar mannelijke collega die haar voor laat gaan. Ze zegt hem beleefd gedag en loopt dan zo normaal mogelijk weg. Zodra hij in het kamertje verdwenen is zet ze het op een loopje richting de gesloten afdeling. Ze heeft nu niet veel tijd, ze wilde ook niet te laat komen voor de begrafenis.

Aangekomen bij de deur van de gesloten afdeling kijkt ze om zich heen om te zien of er niemand in de buurt is. Dan glipt ze snel naar binnen. Ze sluit de deur zorgvuldig achter zich. Zo normaal mogelijk probeert ze naar het bed van Amy toe te lopen. Nu pas bedenkt ze zich dat het ontzettend opvalt dat ze haar normale kleding aanheeft. Niets meer aan te doen. Ze was echt haarzelf niet vandaag, deze actie was zo onperfectonistisch niet-Kyla-ish. Ze schaamde zich dood.

’Hoi Amy,’ Zegt ze rustig. ’Zou je even met me mee willen komen? Er is iemand die je graag even wil spreken. Gewoon een controle, duurt niet lang,’ probeert ze zo vriendelijk mogelijk te brengen. Hopelijk werkte ze mee, ze kan hier nu niet precies zeggen wat er aan de hand is.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online