(*)'t conflict van Sado (5)[afgesloten RPG/niet verwijderen]

**Missy** · Geplaatst: Vr Jan 18, 2008 19:31

Nou, ik kom niet voor niets terug... ik kies voor de derde optie!

Kom op jongens, Sado rulezzzz

Charlie · Oceanic 815 Survivor Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

OOC: *doet ook nog maar eens een poging*

Dizn ziet hoe het kind bovenaan de trap wordt meegenomen door een veel grotere gedaante. Als hij ziet hoe Roxan haar verzet tegen alle vlammen, kan hij haar niet alleen laten gaan en al snel rent hij haar achterna, op zijn beurt vechtend tegen de vlammen.

"Rox - ken jij dat kind?" vraagt hij moeizaam, in de hoop dat hij al het gebulder van de laaiende vlammen en alles dat vernield wordt en naar beneden valt, kan overstijgen. "EN WAAR BLIJFT DE REST BIJ MERLIJNS NAAM?"

**Olivier** · Geplaatst: Do Feb 28, 2008 15:57

OOC: Moeten we op onze knieën gaan om het weer actief te krijgen Razz

Iedereen wil verdergaan, maar er gebeurt niets....

Wanneer hij Christine ziet manoeuvreert hij zich zo snel mogelijk naar haar toe, tussen de brandende meubels en neervallende houten balken door.

Al hoestend komt hij aan bij Christine en pakt samen met haar het lichaam op. "We moet-en snel...zijn inderdaad," weet hij uit te brengen. "Kom, we pakken haar samen."

Hij pakt één van Aisha's armen vast en begint haar samen met Christine richting de ingang te sleuren. In ieder geval, voor zijn gevoel. Jezelf oriënteren is namelijk onmogelijk in de helse vlammenzee. Ook is hij als de dood dat ze worden ingesloten door de vlammen.

Wanneer hij een smalle doorgang ziet pakt hij snel zijn toverstok en probeert het vuur gedeeltelijk te blussen, maar het brandt zo sterk dat het weinig effect heeft.

**Olivier** · Geplaatst: Di Apr 22, 2008 17:15

Helaas, de RPG loopt niet meer en ik denk dat iedereen dat ondertussen wel door heeft...
Maar ik vind dat Sado niet midden in het verhaal kan stoppen, vandaar dat ik besloten heb om het einde zelf te schrijven in een soort fanfic. Ik hoop dat jullie hem helemaal willen lezen angel

Iedereen is vrij om daar zelf nog iets aan toe te voegen in de vorm van een IC-post. Wink

Jongens, bedankt voor de mooie jaren!

Daar zit ik dan, ik zit hier al uren aan tafel met mijn pen in de hand, maar ik kan het steeds niet opbrengen te beginnen met schrijven. Wat was er toch een hoop gebeurt de afgelopen maanden. Na een jarenlange langzaam opbouwende spanning was alles tot een climax gekomen en wat was er veel tegelijk gebeurt, wat waren er veel onschuldige doden gevallen en wat was er veel veranderd. Eigenlijk vreemd als ik er bij nadenk. Een half jaar geleden zat ik hier nog gewoon gezellig met Ryan, Lauren en Sarah en lachten we samen als een bloedbesmeurde in onze val trapte. Onschuldige grappen, wie had ooit gedacht dat het uiteindelijk zo uit de hand zou lopen. De dag waarop ze voor de eerste keer het briefje ‘De Koning der Volbloeden neemt wraak’ hadden gevonden had alles op zijn kop gezet.

Met een diepe zucht zet ik mijn pen voor de zoveelste keer op het papier. Het moest er gewoon uit nu, ik was nu al zover. Het zou toch een hele opluchting moeten zijn. Waar was ik ook alweer gebleven? Oohja, de brand na de terugkeer vanuit het Ministerie. Dat was wel het hoogtepunt qua verwarring en opschudding geweest. Sarah weg, hoe ha d ik zo dom kunnen zijn haar zo te beledigen.

Het duurde heel wat uren voordat de brand geblust was, iedereen hielp mee omdat niemand wist wie er nog binnen waren, waren het volbloeden, halfbloeden of modderbloeden? Niemand wist het. Maar gelukkig overleefde iedereen deze brand, en het was ons absoluut niet duidelijk wie deze had aangestoken en wat zijn bedoeling was geweest.
Een paar dagen later zaten we voor de zoveelste keer bij elkaar om te vergaderen. Ik geloof niet dat er iemand was die dat nog graag deed, want steeds gebeurde er weer allerlei idiote dingen na die vergaderingen, die sowieso al niet gezellig waren.

Iedereen wilde nu kosten wat kost het mysterie van Sado oplossen, behalve ik. Ik was mijn ‘puf’ kwijt omdat ik alleen maar aan Sarah kon denken, die helemaal alleen was gevlucht met de kleine Billy, of James zoals Christine ons steeds duidelijk maakte.
Zij en Mike namen nu de leiding in de organisatie. Er werd een expeditie naar Zweinstein gepland door het grote bos. Uiteindelijk vertrokken we samen voor een lange voettocht. Ook toen we langs de boomhut kwamen riep dat weer een hoop herinneringen op, aan mijn uitbarsting van twee maanden eerder. We kampeerden halverwege, omdat het vrijwel onmogelijk was om in het donker een weg te vinden door het dichte bos. Ook wist Caitlin ons te vertellen dat er een hele hoop vreemde wezens in het bos zaten. Ik moest hard lachen toen ik er de volgende dag op Zweinstein achterkwam dat deze wezens er zaten vanwege ons. En dat het bos verboden toegang was voor leerlingen, omdat men wilde voorkomen dat zij contact kregen met ons, en zogenaamd slechte gedachten kregen over verschillende bloedsoorten. Toch jammer dat Zalazar die discussie verloren had in het verleden, anders was de tocht door het bos vast veel aangenamer geweest. Zonder spinnen en weerwolven.
De volgende dag was er een hoop opschudding, toen we wakker werden ontdekte Lana namelijk dat Caitlin’s nek was doorgesneden. Ik weet nog goed hoe ik daarvan schrok. Ze vermoordden nu zelfs volbloeden. Er was een briefje bij dat we moesten terugkeren naar Sado, omdat er anders meer zouden volgen. Maar vastbesloten als de groep was wilden ze doorgaan. Na een korte plechtigheid waarbij Caitlin in het bos werd gecremeerd trokken we verder. Diep geschokt, en voorzichtiger als voorheen, dat wel.

Toen we eenmaal aankwamen bij open terrein, vlakbij het huisje van Hagrid, was het duidelijk dat onze komst niet geheim was gebleven. Over het gehele terrein verspreid lagen lijkjes van jonge kinderen. Zowel volbloeden als bloedbesmeurden. Iedereen werd er stil van. Nu vroegen we ons toch echt af of we onze tocht wel verder moesten zetten. Onschuldigen mochten niet slachtoffer worden van ons verlangen om erachter te komen wat al die geheimzinnigheid in ons dorp te betekenen had. We besloten zo snel mogelijk naar de pagina uit het boek te zoeken en dan terug te vertrekken.
Dus liepen we richting de grote eikenhouten deuren die als ingang van Zweinstein dienden. Enkelen van ons begaven zich naar het kantoortje van Perkamentus (ik geloof Lana, Mike, Christine, Gaia en Mitch). De rest wachtte in de gang op hun terugkeer. Dat liet niet lang op zich wachten. Na ongeveer een kwartiertje keerden al terug met een triomfantelijke grijns op hun gezicht. Perkamentus had hen verteld dat er op de zesde verdieping een lokaal was dat hij met geen mogelijkheid open kreeg. Hij vermoedde dus dat we daar moesten zijn. Maar dit betekende ook dat het moeilijk zou zijn, aangezien Perkamentus een machtig tovenaar was. Als hij het al niet open kreeg…

Aangekomen op de zesde verdieping bleek dat echter een vergissing. Zonder enige moeite kregen we namelijk de deur open. We vermoedden dat alleen bewoners van Sado de deur open kregen. Wat hadden we ons daar toch in vergist. Dus we gingen nietsvermoedend naar binnen. Het lokaal was totaal leeg. Toen we allemaal binnen waren kwam er ineens een gedaante in een lange zwarte mantel binnen, met lang zwart vettig haar. Sneep, mijn favoriete leraar vroeger. Maar aan de blik in zijn ogen zag ik dat hij niet kwam op herinneringen op te halen. Hij sloot de deur met een klap achter zich en deed hem op slot met zijn toverstok.
‘Zo, lever jullie toverstokken maar in,’ zei hij met een gemene grijns op zijn mond.
‘Pardon?’ zei ik als enige, omdat ik het dichts bij hem stond en de rest nog niet helemaal door had dat hij binnen was gekomen.
‘Er staan een aantal mannen buiten te wachten die bereid zijn jullie te overmeesteren, maar het is makkelijk als jullie gewoon je toverstokken inleveren.’
Geschokt keken we hem allemaal aan. Iedereen besefte dat het serieus was, de gedaante van Sneep straalde dat gewoon aan alle kanten uit. Een beetje aarzelend gaven de meeste hun toverstokken af, maar sommige weigerden en zoals Sneep al had gezegd kwamen een aantal mannen binnen. Waaronder, tot mijn verbazing, Nico. Al gauw was iedereen in een hoek gedreven en had niemand van ons nog een toverstok.
‘Jij werkt voor die idioot?’ vroeg ik Sneep verbaasd. ‘En ik vond U nog wel aardig als toverdrankenleraar.’
‘Ik ben niet langer je toverdrankleraar, de tijden zijn veranderd,’ beet hij me toe.
‘Hier heb ik geen tijd voor,’ kwam Nico tussen beiden.
‘Luister het is heel simpel. Jullie blijven hier met zijn allen totdat jullie besluiten terug te keren naar Sado en niet meer opzoek gaan naar de missende bladzijden uit het boek. Om ons daarvan te overtuigen zullen jullie me de eerste pagina plus de rest van het boek moeten geven.’ Hij keek even naar Mitch, die het boek in zijn rugzak had.
‘En we willen ook graag dat jullie iemand opofferen, aangezien jullie al veel te ver zijn gegaan. Tot die tijd blijven jullie hier.’ Hij grijnsde bijna nog gemener als Sneep en vele van ons keken hem met een angstige blik aan.
Na deze woorden verlieten de mannen het lokaal, en daar zaten we dan. Niemand wist dat wie hier waren, behalve Perkamentus. Maar die wist niet hoe hij binnen moest komen. Wat voor magie kenden deze mannen dat zelfs Perkamentus er niet mee wist om te gaan? Dat idee beangstigde me.

Ik weet niet meer precies hoeveel dagen we er zaten, want op en duur wist je niet meer of het dag of nacht was. In ieder geval zaten we er ongeveer een week. In die tijd raakte iedereen uitgehongerd en het beetje water dat we iedere dag kregen was ook niet echt de moeite waard. Zeker aangezien er iedere dag ruzie over ontstond. Het boek hadden ondertussen al ingeleverd, maar niemand wilde zich natuurlijk opofferen. We hadden zoiets al eens meegemaakt, en toen kwamen we er ook niet uit. Logisch, want de volbloeden willen een bloedbesmeurde dood en andersom.
Maar uiteindelijk hadden we een plan bedacht om te ontsnappen. Zo konden we ons probleem ook oplossen. Als er weer een bewaker zou komen om water te brengen zouden we hem met z’n allen gewoon neerslaan. Want eerst kwamen ze nog met een man of vijf, de laatste dagen niet meer. Blijkbaar hadden ze het druk met andere dingen. En ze dachten dat we te verzwakt waren om hen aan te vallen. Dat was ook zo, maar met z’n allen stonden we wel sterk.
Dus we ontsnapten en iedereen vluchtte zo snel mogelijk richting het Verboden Bos, terwijl een paar naar het kantoortje van Sneep gingen. We vermoedden namelijk dat daar de ontbrekende pagina lag. En toen ze 10 min. later hijgend aangerend kwamen bleek dat ook zo te zijn. Will zat helemaal onder het bloed en ook de anderen waren niet ongedeerd. Maar Will had wel een pagina vast in zijn handen, zij het met wat bloedvlekken.
Trots vertelde hij dat ze niet eens wisten dat hij die had meegenomen, omdat hij razendsnel een dupliceerspreuk had gebruikt en de andere pagina dus terug had gegeven aan een nietsvermoedende Grace, die ineens was komen opdagen.
‘Eindelijk kon ik die vrouw eens terugpakken. Ik hoop dat ze heel kwaad op haar worden als ze er achterkomen wat ik haar heb geflikt,’ zei hij en hij begon te lachen. Maar daar stopte hij al snel mee door de pijn in zijn kaak, waar hij een flinke klap op had gekregen. Ook gaf hij iedereen zijn toverstok terug, gevonden in het kantoor van Sneep.

We keerden zo snel mogelijk terug naar Sado en toen we laat in de avond terugkwamen. Totaal uitgeput en uitgehongerd, lazen we pas de pagina. Omdat we nu weer relatief veilig waren. Op deze pagina stond dat de conflicten die de afgelopen jaren waren ontstaan allemaal waren veroorzaakt door twee personen. We vermoedden natuurlijk meteen wie dat waren, en begrepen heel goed waarom ze niet wilden dat wij deze pagina in handen kregen.

Toen tussen alle ellende door besloten Lana en Milosh dat het tijd was om te trouwen. Niet dat me dat iets interesseerden, maar iedereen praatte er constant over en ik kon dan ook niks anders dan het aanhoren. Het verbaasd me nog steeds dat ik überhaupt naar de bruiloft ben gegaan. Ook Mike en Christine waren in die tijd snel dicht naar elkaar gegroeid en er werd aangekondigd dat het dus een dubbele bruiloft werd. Wat een feest.
Maar een feest werd het uiteindelijk niet. Toen iedereen klaar zat voor de gelofte, Mike en Christine zouden eerst worden gehuwd, kwam er plots een onverwachte gast opdagen. De bruiloft was op het plein en iedereen zat in lange rijen, toen vanuit de straat achter ons ineens een luide roep kwam.
‘Stop, wacht!’ galmde het over het plein.
Iedereen keek achterom om te zien wie de bruiloft kwam verstoren en tot onze verbazing een ontzettend smerig uitziende man aangehinkt. Het leek wel een man van 150 jaar oud die al ongeveer net zo lang niet in bad was geweest. Hij liep zo snel als zijn benen hem konden dragen naar voren en sprak toen opnieuw luid.
‘Stop, Christine, Mike, trouw niet, ze zullen jullie vermoorden,’ zei de man smekend. Ik snapte er niks, hoewel ik het met de man eens was dat ze niet moesten trouwen vond ik hem maar een rare spelbreker. Ik had het zelf iets subtieler aangepakt.
Maar Christine en Mike keken de man geschokt aan. Ik zag een blik van herkenning in hun ogen. Natuurlijk, deze man moest wel een bloedbesmeurde zijn. Een Volbloed zou zichzelf beter verzorgen.
‘JAAAAAMES?!’ Christine deinsde gillend achteruit. Ook Mike stapte een stuk naar achter en keek de man geschokt aan.
‘Dat..dat kan niet,’ stamelde Mike.
Ik keek even rond en vroeg of iemand wist wat er aan de hand was. Iedereen schudde zijn hoofd.
‘Uhm, kunnen jullie even uitleggen wat er aan de hand is? Wij kwamen hier voor een bruiloft,’ schreeuwde ik naar voren. Als ze niet opschoten ging ik weer naar huis hoor. De man draaide zich om richting de gasten en keek onderzoekend rond.
‘Sorry voor deze abrupte onderbreking. Maar ik ben James. James Burns. De broer van Mike en verloofde van Christine.’
Meteen was het doodstil op het plein. Alleen het gefluit van vogels was nog hoorbaar.
‘Ik zal het kort uitleggen, want het zal nog maximaal een half uur duren voordat dit plein is veranderd in een grote chaos en zal niemand van jullie meer veilig zijn. ‘
Iedereen begon angstig te fluisteren. Wat was er aan de hand? Sommige voelden er meer voor om direct te vertrekken. James kuchte een keer en maande iedereen om stil te zijn. Hij vertelde verder.
Heel wat jaren geleden zou IK trouwen met Christine. Echter, ik werd vermoord onderweg naar haar huis. Tenminste, dat is waar het op leek. In werkelijkheid werd ik ontvoerd en werd een beetje wisseldrank ‘gevoerd’ aan een lijk. Ik werd jarenlang vastgehouden. Ik zie vandaag voor het eerst weer het daglicht. Ik werd vastgehouden door twee mensen die jullie kennen als Nico en Grace. Wat zij niet wisten is dat er een geheime kamer was achter de kamer waar ik zo lang werd vastgehouden en daar ontrafelde ik langzamerhand het Mysterie van Sado, door informatie die ik opving uit de boeken in die kamer en informatie die ik opving van mijn bewakers.’
Even pauzeerde hij, waarschijnlijk om wat hij had gezegd tot ons te laten doordringen dat was namelijk nogal wat. Hij draaide zich even om naar Mike en Christine die nog steeds een eindje van hem vandaan achter hem stonden. Ze keken hem met grote ogen aan.

‘Geloof me of niet, maar alle ellende in Sado is veroorzaakt door Grace en Nico. Ze doen dit niet al jaren, maar al eeuwen. ‘ Toen iemand riep dat dat onmogelijk was verduidelijkte hij zichzelf.
‘Het klopt wat ik zeg. Want Grace en Nico zijn onsterfelijk. Zij zijn de bezitters van de Steen der Wijzen en de ware oprichters van Sado. Zij kwamen hier nog voor de Koningen en Koninginnen van onze bloedsoorten en zij zijn degene die de treurwilg plantten. En dat is niet zomaar een boom, deze is namelijk ontstaan uit de Steen der Wijzen. Hoe dat precies werkt wat ik niet, dat is heel duistere magie, maar dat was wat ze deden. De Koningen en Koninginnen die vele ellende hadden gekend met de volkeren die ze hadden geleid en nu waren verstoten wilden een nieuw leven starten en alles anders aanpakken om machtig te worden. Omdat ze echter al oud waren was dat moeilijk en ze snakte dus naar het eeuwige leven. Hierdoor werden ze als het ware aangetrokken door de treurwilg en was het mogelijk dat de 3 bloedsoorten hier tegelijkertijd aankwamen, en samen een rijk stichtten. Ze werd gedreven door hun drang naar macht en eeuwig leven. Wat ze niet door hadden was dat Grace en Nico de werkelijke koning en koningin van Sado waren.
Maar de Koningen en Koninginnen kregen door de jaren heen door dat ze werden geleid door de treurwilg. Steeds bij beslissingen was het namelijk nodig om alle drie de amuletten samen te brengen in de boom, om de gezamenlijke beslissing te bekrachtigen. Ze wilden de boom vernietigen, iets wat Grace en Nico natuurlijk absoluut niet wilden, want het was hun bron van leven.
Zo bedachten ze dus het plan om de drie bloedsoorten tegen elkaar op te zetten. Op die manier zouden ze het nooit meer met elkaar eens zijn en niet samen een beslissing kunnen nemen. Ook niet de beslissing dat de boom moest worden vernietigd.
Dit begon met onschuldige dingen als ruitje ingooien, later werd het brandstichten en zo ging het door. De bloedsoorten waren het hierdoor niet meer met elkaar eens dat ze de boom moesten vernietigen. Ze wilden namelijk niet meer samen regeren over Sado.
Heel wat jaren verstreken. Grace en Nico duiken weer op in de geschiedenis wanneer het gerucht gaat dat de Steen der Wijzen naar Zweinstein is verplaatst. Inderdaad. Grace en Nico zijn in werkelijkheid Grace en Nicolaas Flamel.
Dan doet zich een probleem voor; Perkamentus wil dat de steen wordt vernietigd. Hier steekt Sneep, een man die hen al jaren trouw dienst doet door leerlingen op Zweinstein tegen elkaar op te zetten, een stokje voor. Hij zorgt dat de Steen veilig terugkeert naar de wortels van de treurwilg, om zo weer leider over Sado te worden. Sneep heeft ons in onze jeugd al ideeën geïndoctrineerd over bloedsoorten. Allemaal hebben we dit meegemaakt, ook Lana, Milosh, Olivier enzovoort.
Grace en Nico zijn ook degene die de ouders van Olivier hebben vermoord, omdat ze teveel bevriend raakten met de bloedbesmeurden. Dit werkte zeer effectief, gezien de gebeurtenissen erna. Ook ontvoerden ze mij omdat ik zou trouwen met een modderbloed, iets wat ze kosten wat het kost wilden voorkomen. En zo zijn er door de geschiedenis heen nog veel meer te dingen te noemen die veroorzaakt zijn door hen. De tijd is te kort om ze allemaal te noemen.
In ieder geval het hun na meer dan 600 jaar niet meer gelukt dit geheim te houden, dankzij jullie zoektocht en ook de mijne. Het is tijd om een einde te maken gruwelijke dingen die zij in Sado laten gebeuren, zodat we weer normaal verder samen kunnen leven.
De tijd is kort dus ik stel voor dat de amuletten worden verzameld en we ze naar de treurwilg brengen, waar we samen te beslissing kunnen nemen om de treurwilg te vernietigen, net als jullie twee maanden geleden de beslissing namen om jullie geliefden weer tot leven te laten komen. Want ook dit werd veroorzaakt door de Steen der Wijzen, schenker van het eeuwige leven.’

James liet een geschokte stilte achter. Niet vreemd als iemand een volk net heeft verteld dat het al meer dan 600 jaar wordt bedrogen door twee mensen die het eeuwige leven willen, en daarbij ook nog eens de macht over hen hebben. De vijandschap tussen de bloedsoorten was dus gecreëerd door Nico en Grace. Het feit dat iedereen gebonden was aan Sado kwam door de drang naar macht en eeuwig leven.
Dit moest toch even bezinken. Maar daar was geen tijd voor. Ze moesten nu gaan, voordat werd ontdekt dat James was ontsnapt. Hij keek om zich heen en zag iedereen overdreven hard met elkaar praten. Hij zag zelfs volbloeden en bloedbesmeurden elkaar omhelzen als verloren vrienden. Dit kon toch niet? Ze konden elkaar toch niet ineens aardig vinden door het feit dat iemand hen net had verteld dat de wrok tussen hen was gecreëerd door andere mensen? Dat ging hem iets te snel.
Maar hij zag veel mensen al opstaan en het werd één grote chaos. Totdat Mike ineens heel hard begon te schreeuwen.
‘STILTE!’ riep hij met zijn handen aan zijn mond.
‘Luister,’ ging hij verder toen het rustig was geworden, ‘ik kan jullie verzekeren dat dit inderdaad mijn broer is, en ik ben misschien nog wel meer geschokt dan jullie aangezien ik dacht dat hij al jaren dood was, maar ik kan de rest van zijn verhaal niet bevestigen. Ik geloof hem echter wel en hoop dat jullie dat ook doen. Ik ben bereid het halfbloedamulet te schenken om dit alles tot een einde te brengen. Olivier, Roxan? Zijn jullie dat ook?’
Hij keek onze kant op en ik zag dat Roxan direct knikte. Ik kon alles nog steeds niet bevatten maar knikte ook maar. Anders zou ik me toch een hoop ellende op de hals halen.
‘Oke, als jullie het dan meteen willen gaan halen en dan naar de treurwilg willen komen, dan spreken we daar met z’n allen af. Haast j-‘
Zijn zin werd abrupt afgebroken toen ineens een grote groep gemaskerde mannen in ons midden verschijnselden. Veel mensen begonnen te gillen en iedereen liep door elkaar heen. Een heftig gevecht ontstond. Maar ik wist wat me te doen stond en haastte me naar het huis van Sarah waar ik de amulet bewaarde. Ik hoorde later van Ryan dat het gevecht echt heel heftig was geweest. Er vielen verschillende doden, ook dierbaren, en er vloeide een hoop bloed. Maar op één of andere manier bleken we toch opgewassen tegen de mannen. Misschien omdat alle agressie die de afgelopen 600 jaar in onze genen was aangewakkerd zich ontspoot. In ieder geval waren al snel een groot deel van de mannen uitgeschakeld en haasten velen zich richting de treurwilg.
Ik ontmoette een groot deel van de dorpsbewoners weer bij de rivier, het amulet had ik veilig op mijn borst. Ik zag Mike en Roxan al richting de treurwilg rennen op de hielen gezeten door een aantal mannen die blijkbaar hun toverstok kwijt waren. Ik rende achter hen aan en met mijn toverstok vuurde ik een paralitis op de man af die direct voor mijn neus neerviel. Alle drie keken we elkaar aan, en wonderlijk genoeg maakten we voor het eerst sinds 600 jaar weer een beslissing waar zowel de volbloeden en de halfbloeden, als de modderbloeden volledig achter stonden. Met een zekere blik op ons gezicht legden we één voor één het amulet in het gat in de boom.
James kwam aangehold, en op zo’n 15 meter afstand werd hij gevolgd door Grace en Nicolas, achtervolgd door zo’n beetje half Sado die ze behendig op afstand hielden met behulp van Avada Kedavra’s.
‘De spreuk,’ zei James hijgend. ‘We moeten de spreuk nog uitspreken en dan moeten jullie alle drie tegelijk zeggen dat jullie het er mee eens zijn.’
Haastig pakte hij zijn toverstok en maakte een sierlijke zwiep. ‘Sadondo!’ schreeuwde hij luid.
‘Ik ga akkoord met de beslissing de treurwilg te vernietigen, en daarmee de Steen der Wijzen,’ zeiden we alle drie tegelijk met vastberadenheid in onze stemmen.

Eerst gebeurde er niets, maar het duurde niet lang totdat de kleinste takjes van de treurwilg begonnen te smeulen en langzaam in brand vlogen. En al gauw stond de hele boom in lichte laaien. Ik keek met gemengde gevoelens naar de gigantische boom en wist niet zeker of we de juiste beslissing hadden genomen. Dat was iets wat ik nog niet kon beseffen, en de tijd zou moeten uitmaken.
Ik hoorde Grace krijsen en keek om. Ze had een werkelijk hysterische blik op haar gezicht en was lijkbleek, Nicolas was er niet veel beter aan toe en keek met een strakke blik naar de brandende boom. Deze was ondertussen al een heel stuk gekrompen en de vuurzee werd alleen maar groter. Alle bewoners van Sado hadden een gigantische cirkel rondom de boom gevormd en keken gebiologeerd naar het tafereel. Iedereen was stil, alleen het gejammer van Grace klonk op.

Toen zag ik Mike en Will naar elkaar kijken. Twee mannen die het slachtoffer waren geworden van deze gruwelijke mensen omdat ze trouwden met mensen van andere bloedsoorten, of alleen maar met ze omgingen. Even stonden ze stil maar toen liepen ze beiden op het zielige hoopje van Grace af. Ruw trok Will haar overeind en Mike pakte de toverstok van Nico af, die alleen maar verbijsterend kon toekijken.
Ze begonnen de twee mee te slepen richting het ravijn. Aangekomen bij de rand duwden ze hen beiden zonder enige aarzeling naar beneden. ‘STELLETJE VERRAAADERS, JULLIE ZULLEN SADO NOOOIT KUNNEN BESTUREN,’ klonk het op. Dit waren de laatste woorden van Nico en Grace, degene die het leven van de mensen die achterbleven heel moeilijk hadden gemaakt, maar nu eindelijk waren verslagen.

Ook de treurwilg was nu volledig verdwenen en alleen een hoopje smeulende as was nog over. Iedereen bleef stil en keek elkaar aan. Ik heb het nooit durven vragen, maar door hun blikken weet ik zeker dat iedereen op dat moment hetzelfde voelde. Het gevoel alsof een zware last van je afvalt, het gevoel dat je je moest bewijzen, dat je meer waard was dan de rest, gewoon alles. Niets leek er mee toe te doen. Zonder er over te praten viel het hele verleden van ons af en was alles vergeten en vergeven. Dat was voor mij het moment dat ik besefte dat mijn haat wegens andere bloedsoorten was ontwikkeld door Grace en Nicolas, immers zij hadden mijn ouders vermoord. Niet Mike, niet een gewone bloedbesmeurde.
Ik liep op hem af en omhelsde hem. ‘Sorry,’ was het enige wat ik kon uitbrengen. Maar dat was genoeg. Hij glimlachte breed. ‘Zo wilde ik het horen,’ zei mijn oom Will, die mogelijk een nog bredere grijns op zijn gezicht had.

De dagen daarna waren als in een droom. De laatste slachtoffers van de Steen der Wijzen werden begraven, maar ondanks het verdriet heerste er ook blijdschap. We hadden er nu vrede mee. De bruiloften werden opnieuw gepland, huizen werden herbouwd en de wijken werden opgeheven.
Op de dag van de bruiloft zat iedereen opnieuw op het plein, dit keer had ik er een stuk meer zin in. Deze dag zou het verleden pas echt afsluiten. Ik zat naast Ryan, want wij hadden het ondertussen ook weer bijgelegd. Wat een opluchting.
De bruiloft van Mike en Christine ging niet door vanwege het feit dat Christine technisch gezien twee verloofden had. Maar niemand zat daar over in, ze waren beiden te gelukkig omdat James nog leefde.
Lana en Milosh waren er klaar voor, maar ze leken ergens op te wachten. Lana richtte haar toverstok op haar keel en riep ‘Sonorus’. Haar stem galmde nu luid en duidelijk over het plein.
‘We willen nog heel even wachten op drie bijzondere gasten,’ zei ze met een geheimzinnige lach. ‘We beginnen zo. Ooh, wacht daar zijn ze al,’ zei ze, en ze wees naar achter.
Ik draaide me om en stond al recht voor ik het zelf besefte. Daar kwamen James en Sarah aan met James jr. Ik rende naar haar toe, gevolgd door Ryan.
‘Sarah!’ bracht ik uit. Je bent…je bent teruggekomen.’
Ze glimlachte en keek Ryan en mij nog eens aan. ‘Ik kan jullie twee toch niet missen jongens.’
‘Sorry…sorry voor alles. Het werd me teveel. Maar James heeft me alles verteld, en ooh..Olivier ik weet dat je gelijk hebt over uh..over ons.’ Ze werd rood en keek rond of niemand dat gehoord had. Toen ze zag dat iedereen onze kant opkeek werd ze zo mogelijk nog roder.
‘Nee, ik moet me verontschuldigen, ik was ronduit grof tegen je!’
Meer woorden waren er niet nodig en we omhelsden elkaar, alle drie.
‘Uhm, zouden we verder mogen?’ Onderbrak Lana ons giechelend. ‘Wij wilden graag gaan trouwen.’
‘Snel namen we plaats naast elkaar, Sarah in het midden. Ze hield van ons beide een hand stevig vast. We zouden nooit meer uit elkaar gaan.
Lana en Milosh beloofde elkaar trouw te blijven tot de dood en daarna volgde een feest zo groots dat Sado nog nooit gekend had. Er was voorheen sowieso nooit feest geweest in Sado, alleen maar moord, brand en vernieling. Het feest ging door tot vroeg in de morgen en iedereen was dolgelukkig, niet alleen Lana en Milosh.
Er werd geproost op een herenigd Sado. Er werd getoost op de overledenen, waarbij Sarah, Ryan en ik nog eens extra dachten aan Lauren, die er ook bij hoorde. Dapper gestorven in deze krankzinnige strijd.
Ik keek naar Sarah die zich goed vermaakte, met iedereen. Met Lana, Mike, James, Gaia, Aisha, en ook met Ryan en mij. Plots besefte ik waarom ik van haar hield. Waarom ze anders was al de rest.
Ze was weggegaan uit Sado. En ze was teruggekeerd in Sado nadat de treurwilg vernietigd was. Ze werd niet geleid door macht en eeuwig leven. Ze genoot van het leven dat ze had en het maakte haar allemaal niet uit.

Ik legde mijn pen neer. Eindelijk was het gelukt. Het ‘laatste stuk’ was eruit. Wat een opluchting, ik voelde me bijna net zo vrij als nadat de treurwilg in vlammen op gegaan was. Nu kon ik het verleden pas écht loslaten. In ieder geval dat deel van mijn leven. Want ook daarna maakte ik een hoop mee. Maar dat staat hier los van, daar ga ik jullie niet mee lastigvallen. Dit deel is nu afgesloten, klaar, gedaan.
Ik bladerde nog eens terug door de enorme stapel papier die ik ondertussen had volgeschreven. Toen pakte ik een leeg blad dat ik bovenop het allereerste blad legde dat ik 3,5 jaar eerder had volgeschreven. Voor de laatste keer pakte ik mijn pen en ik schreef met krullige letters:
‘Het Conflict van Sado, door Olivier de Volbloed.’

Ik liet een stuk open en daaronder schreef ik iets kleiner:
‘Opgedragen aan de andere bewoners van Sado, met wie ik uiteindelijk veel plezier heb beleefd. En waarmee ik zoveel meegemaakt heb. Voor jullie deze herinnering aan ons avontuur.

The End!

Dat was het dan, het einde van Sado…
Binnenkort een vervolg op het FantasyFreakzForum en ik hoop vele van jullie daar weer te mogen ontmoeten, want Sado zal nooit stoppen! We gaan door tot het bejaardenhuis, zoals beloofd.

**Olivier** · Geplaatst: Do Apr 24, 2008 15:24

Nog even een oproepje: Zouden de mensen die graag mee zouden doen met een vervolg van Sado mij even een pb willen sturen? Alvast bedankt!

**Olivier**

Vierdubbelpost. Ik ga het topic sluiten, ik denk niet dat er nog iemand is die iets wil posten?

Nogmaals; super bedankt allemaal voor de leuke tijd!