Chase Alessia
Als Daisy besluit boven te blijven knikt hij instemmend. Het liefst met Rose en Leah. Aan de andere kant, wat als ze aangevallen werden. Zij waren niet bestand tegen Alusiaanse monster, oh nee. Zijn blik valt op Feline. "Let op Daisy" hij geeft haar een duw in haar rug richting Daisy en grijns flauwtjes "ik bedoel...en de zandloper uiteraard, vooral dat"

Vanuit de ingang klinkt een enthousiaste kreet van Noah. Verbaasd trekt hij zijn wenkbrauwen op en laat hij zijn blik op de donkere gang rusten. Hmm. Een grijns kruipt langzaam over zijn gezicht "Wacht op ons!" roept hij Sammie dan enthousiast na. De honger naar avontuur neemt het uiteindelijk over van de zorgzame, wantrouwende Chase. Stralend als een klein kind dat zijn eerste ijsje krijgt wrijft hij in zijn handen. Geen tijd te verliezen! Met Leah op sleeptouw stormt hij Samantha, Rose en Thomas voorbij achter Sammie aan.

"Sammie?" roept hij terwijl hij een hand op de tast voor zich uit steekt "Waar is het licht-AAHH!!" met een zachte piep komt zijn gil tot een einde "Wat was dat?" fluistert hij hees terwijl hij Leah beschermd naar zich toe trekt, of eigenlijk is het Leah bij wie hij bescherming zoekt.

Noah onsteekt een toorts waardoor de eerst nog donkere hal nu verlicht wordt. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij naar de anderen. "Pap..Chase was mee als onze gids toch?" er klinkt een spottende ondertoon door in zijn stem.

Alsof Leah plots stroom geeft zo abrupt laat hij haar weer los. "Precies" hij schraapt even zijn keel en steekt zijn borstkast iets vooruit. Nu ze een beetje licht hebben blijken er nog meer toortsen te hangen. "Snotjong" mompelt hij als hij zelf een toorts aan steekt. "Laten we even wachten op de rest" verlaat het veels te wijs zijn mond. Wie weet hoeveel gangen hier waren, straks zouden ze eindeloos verdwalen. Ooh maar daar weet hij wel iets op. Hans en grietje! Met een troste grijns raapt hij wat steentjes en stopt hij die in zijn zak. Met een lekkerpuh-gezicht gooit hij het eerst steentje achter hun neer.

Noah Taylor

Noah trekt zijn wenkbrauwen op als Thomas lichtelijk hysterisch begint te roepen. Een kwartier, dat was niet bepaald lang. Wanneer Thomas dan een compliment krijgt van hun vader zakken Noah zijn mondhoeken zuur naar beneden. Was het niet hij die als eerste had geroepen waarvoor die zandloper was. Dus Thomas was beter in rekenen, het was zijn idee! Tssssk.
De twee discusseren vervolgens verder over het beste plan van aanpak. Nog steeds op zijn teentjes getrapt trekt hij zijn neus op en werpt hij een korte blik om zich heen. Oke, daddy wins. Let's go. Hij wil al in beweging komen als Thomas blijft staan. Vertwijfeld blijft hij dan ook staan. Dat was niet iets voor Thomas, protesteren. Zijn blik gaat van Thomas naar het steeds kleiner wordende licht van zijn vader. En nu?samantha voegt zich bij hem. Ja ze moesten gaan, dit was tijdsverspilling en veel tijd hadden ze niet. "Ja.." verlaat het desondanks twijfelend zijn mond.

"Ik ben blij dat mijn ouders destijds niet mee op reis waren" spreekt hij zijn gedachten hardop uit. Wat een gedoe zeg. Niet van plan te wachten passeert hij de anderen "Kom, we hebben niet veel tijd" moedigt hij de rest wat aan.

Als ook de fakkel van Chase steeds verder van hun verwijderd lijkt te raken zucht Noah diep. "Thomas" verzucht hij "Misschien is dit niet het moment om te gaan puberen hmm?" hij rolt even met zijn ogen "Oke best!" geeft hij het op. "Gaan we links of rechtsaf?" legt hij dan toch het iniatief bij zijn broer mee. Of gingen ze rechtdoor, achter Chase en Sammie aan...

Noah Taylor

Rose wil linksaf, Noah wil braaf volgen en dan stapt Samantha bazig rechtsaf. Oke. Vrouwen pfff. Als ook Sophia voor rechtsaf gaat haalt hij even zijn schouders op, oke rechts wint. Who cares. Alsof ze sowieso iets gaan vinden in deze tunnels én op tijd weer bovengronds zullen zijn.

Gehaast volgt hij zijn grote broer en de anderen. Noah moet flink knijpen met zijn ogen om de hií«rogliefen van elkaar te kunnen onderscheiden. "Wow" mompelt hij onder de indruk. Bij de zachte klik verschiet Noah argwanend iets om vervolgens een ondergrondse tunnel in te glijden. Aan het einde van de tunnel lijkt licht te zijn maar desondanks knijpt Noah op dat moment zijn ogen stijf dicht. Met een dreun en behoorlijk wat gerinkel komt hij in een ondergrondse kamer terecht. "Auuu" kreunt hij pijnlijk. De pijn is echter van korte duur als zijn blik valt op de omgeving. Verbluft knippert hij even met zijn ogen, dit was wel even wat anders dan de koninklijke schatkamers. Gefascineert krabbelt hij overeind en stapt hij over zijn broer heen. "Ik wil ook mijn eigen graftombe" lacht hij. Het goud is wat dof geworden, maar als je de laag zand en stof weg denkt moet dit ooit een prachtige kamer zijn geweest. Totaal vergeten waarna ze op zoek waren blaast Noah wat stof weg. "Hoelang zou dit hier al liggen?" vraagt hij zich hardop af terwijl hij een ring schoon poetst met zijn mouw. Meneer heeft duidelijk niets geleerd van Thomas zijn lesje en zit overal met zijn vingers aan. Met een gulzige grijns grist hij nieuwsgierig nog wat dingen tussen de spullen vandaan.

Het is sarcofaag die uiteindelijk al zijn aandacht opeist. Hoe kan het ook anders, Noah heeft tenslotte een natuurlijke fascinatie voor de dood. "Zou er echt iets in zitten" grinnikt hij terwijl hij een blik achterom werpt. Zijn hand glijdt even over de sarcofaag voor hij hem zonder pardon open trekt. "Wat een knapperd" gniffelt hij doelend op de mummy.

Noah Taylor

Noah werpt nog een laatste vertwijfelde blik op de mummy, zijn broer had gelijk. Ze moesten maar eens gaan, voordat het te laat was. Hij is net van plan om de deksel weer op zijn plaats te schuiven als Samantha een ketting weg grist. Verbaasd trekt hij een wenkbrauw op. Niet dat Noah zelf geheel onschuldig was, hij had ook wat goud in zijn handen gehad. Alleen niet die uit een kist. Alleen Thomas maakt wel erg overdreven zijn punt. Hij rolt dan ook even met zijn ogen en geeft Samantha vervolgens een strenge en venijnige tik op haar hand. Zijn ogen verraden slechts dat hij die tik niet voor de volle 100 % meent, hoewel het wel leuk was om te doen.

"Je hoort het" wijst hij haar op Thomas zijn wijze woorden. Met een grijnsje buigt hij haar vingertjes van de ketting en legt hij hem uiteindelijk terug in de sarcofaag.

"Weetje, het zou makkelijker zijn als we wisten waar we naar op zoek waren?" met zijn handen nutteloos op zijn rug gevouwen voegt hij zich bij zijn broer.
"Het begrip voorwerp is nogal breed, dus wat zoeken we?" hij werpt even een blik om zich heen "En hoelang hebben we nog?"