[Nog heel even bannerloos]
Ryan

Vooral Rose lijkt de leiding te geven, iets waar Ryan zich maar lastig aan kan overgeven. Hij zucht en kijkt verveeld om zich heen. Het viel best tegen dat magische Between. Sam waarschuwt hem zelfs, maar Ryan is niet erg onder de indruk. Rose is een mooie meid, maar dat is het dan ook. Hij werpt een zijdelingse blik op Sam die naast hem is komen zitten. “Al die keus, waarom dan uitgerekend hetzelfde meisje leuk vinden.” Hij schudt niet begrijpend zijn hoofd. Ryan snapt niets van liefde.

Met een klagelijke zucht gaat hij iets verzitten. Dit is saai. Loom kijkt hij om zich heen, balend dat ze nog een hele nacht en dag hier moeten zitten. Hij trekt een wenkbrauw op als Kit opbiecht rozen te bezorgen. “Aah nee, jij ook al?” vergaapt hij zich aan Kit omdat hij de link met Noah niet legt. Een mooi excuus om extra aandacht aan Sam te besteden. Hij leunt even haar kant op en stoot met zijn schouders speels tegen die van haar “Ik vind jou mooier hoor” steekt hij haar een hart onder de riem

[…]

De nacht duurt lang en de geluiden uit het bos zorgen ervoor dat Ryan nooit echt diep wegzakt in slaap. De dag is mogelijk nog langer. Ryan laat weinig over zichzelf los, verteld wat sterke verhalen en bekijkt uitvoerig de gecollecteerde buit. Nog even en hij gaat het zilver oppoetsen. Soms wandelt hij naar de rand van het bos, toch peinst hij er niet over het te betreden. Er hangt iets in de lucht, hij krijgt kippenvel op zijn armen als hij er maar bij in de buurt komt. Als eindelijk de avond invalt wordt hij weer wat alerter.

Er klinken ver weg wat onrustige geluiden, blijkbaar zijn er meer mensen die kostte wat het kost de brug over willen. Elk met hun eigen redenen, maar uiteindelijk worden vele gestaltes op de brug zichtbaar. Allen uitgedost met veren, weelderige jurken en de mooiste maskers. Gelijktijdig klinkt er vanuit het bos hoefgetrappel en niet veel later staan er vele koetsen klaar. “eindelijk!” euforisch staat hij op en biedt hij Sam zijn arm aan.




Ondanks alle kleurrijke creaties om hem heen heeft hij opnieuw gekozen voor een zwart kostuum. Hij trekt het gilet onder zijn jasje wat rechter en bevestigd de strik op zijn witte overhemd. Niemand kan zeggen dat het niet gala waardig is. Daarbij heeft Noah nog enigzins zijn best gedaan om zijn kostuum wat minder dagelijks te laten overkomen. Op de schouders van zijn jasje zijn zwarte borduursels en donkere stenen aangebracht die doorlopen over zijn schouders en rug.

Hij werpt een laatste blik in de spiegel, inhaleert even diep en ademt uit. Met een stevige pas loopt hij de slaapkamer uit en neemt hij de wenteltrap naar de danszaal. De wenteltrap waar straks, als alles goed ging, heel veel mensen af zouden dalen. Alles staat klaar. Alle kaarsen branden, de hapjes staan op lange buffet tafels opgediend en zelfs het personeel heeft feestelijke kleding aan.

Het orkest in de hoek van de zaal begint te spelen en de zaal vult zich met muziek. Op het aangrenzende balkon branden kaarsen in de nacht. De gasten konden elk moment komen en vanaf het balkon keek hij uit op het zwarte glimmende water voor hun. Aan de overkant van de oever kan hij de boten zien liggen terwijl vuurvliegjes het wateroppervlakte een goudkleurige glans geven en bijna ritmisch boven het water dansen.

In zijn ene hand bungelt zijn masker, terwijl zijn andere hand gespannen in de balustrade knijpt. Hij kan pas echt genieten als hij de eerste schaduwen van de mensen ziet, tot die tijd wacht hij.

[Nog heel even bannerloos]
Ryan

Ryan heeft inderdaad al zijn oog op het prachtige juweeltje op Rose haar hoofd laten vallen. Vooralsnog laat hij het erbij en staart hij uit het raampje. Veel meer kun je in een koets ook niet doen, behalve elkaar aankijken. “Staren is onbeleefd.” Merkt hij op als Sam haar blik te lang op hem gericht blijft. Hij glimlacht “Het geeft niet, ik ben het gewend.” Plaagt hij haar.

“Ik was niet voorbereid, ik was nog helemaal niet van plan om naar een gemaskerd bal te gaan. Bovendien heb ik ook geen pak, bontmantels of hoge hoed.” Ryan is van een simpele komaf, zijn verdiensten komen voort uit diefstal en oplichting. Ook dat had hem niet de rijkdom gebracht waar hij op gehoopt had. Hij heeft ook niks met het leven op het paleis, al verlangt hij er stiekem naar. “Ik verzin nog wel iets.”

Hij kon een masker ‘lenen’ van iemand anders. Dan had hij nog geen kleding. Kit kon hem misschien van iets voorzien, of misschien Noah zelf. Al heeft hij geen idee hoe gastvrij die is. In geval van nood kon hij altijd nog een man van zijn eigen hoogte en figuur zoeken en ruilen van kleding.

Het kasteel komt in zich en de deur van de koets gaat open. Ryan stapt uit, helpt de dames niet en vergaapt zich aan het enorme kasteel. Het water glinstert en kleine boten dobberen zachtjes tegen de kant aan. “Wow…” mompelt hij Zijn blik gaat naar de grote ramen waar vanachter licht brand en een donker gestalte ervoor.



Noah verstart even en knijpt zijn ogen toe om in de duisternis te kunnen zien. Hij hoort een koets, nee, koetsEN. Verbaasd borrelen gevoelens van blijdschap, angst, spijt, verbittering bij hem op als kokend water. Ze zijn slechts een korte boottocht van hem verwijderd. Het zijn dan misschien niet honderden gasten, maar toch zeker meer dan hij verwacht had. Bovendien was er nog voldoende zaalvulling, ook de overledenen waren uitgedost voor dit feest en hebben zich in de danszaal verzameld.

Hij blijft heel even staan en draait zich dan resoluut om. Met het masker nu tussen zijn twee handen geklemd betreedt hij de danszaal. Zenuwen maken zich nu van hem meester. Nu het moment daar is weet hij niet wat hij ermee aan moet. Zijn kaken klemt hij gespannen op elkaar als hij de trap op rent en de mooie Celeste nauwelijks opmerkt. “Ik zie je straks wel…” mompelt hij in het voorbijgaan voordat hij via grote zijdeuren verdwijnt. Via een brede gang komt hij uit in een kamer vol spiegels. Een labyrint van spiegels. Gecreëerd uit verveling, omdat Celeste haar schoonheid niet vaak genoeg weerspiegelt kon worden. Omdat hij ook in deze creatie zijn frustraties en opgekropte gevoelens had gestopt. Nu staat hij zelf in de kamer. Omringt door spiegels, omringt door zichzelf. Als een klein kind dat zich in zijn geheime hut had verstopt. Zijn blik is op het masker in zijn handen gericht, eindeloos in gedachten verzonken.

Noah zucht zacht als hij Celeste haar aanwezigheid opmerkt. Hij wil het feest afblazen, iedereen naar huis sturen voordat het feest uit de hand loopt. Hij wil ook niet meer alleen zijn. Wanneer Celeste hem toespreekt houdt hij zijn ogen op de grond voor zich gericht, wanneer ze haar handen op zijn wangen plaatst stribbelt hij zelfs een beetje tegen. “Nee, nee..” hij schudt zijn hoofd “Ik kan het niet meer! Dit is waanzin, het is overal om me heen. Het is al gebeurd. Ik kan het niet, ik wil het niet. ” Mompelend ontwijkt hij haar blik. Maar ze is overal. In de spiegels om heem heen, overal ziet hij zichzelf en Celeste. Tegen de tijd dat Celeste zijn kin zacht optilt zit hij letterlijk met zijn handen in het haar. De aanraking van haar duim op zijn wang voelt dof, alsof hij is verdoofd. Haar ogen hebben opnieuw diezelfde hypnotiserende uitwerking op hem. Hij kalmeert en laat haar woorden tot zich door dringen.

Het afsluiten. Ja, zoals ze hem eerder had uitgelegd. Geen eenzaamheid en geen pijn. Alleen de gevoelens die hij wilde voelen. Het was de enige manier. Alle herinneringen aan vroeger, iedereen die hij lief had, hij moest het allemaal afsluiten. De herinneringen deden hem pijn en verdriet en brachten slechts korte momenten van blijdschap. Het moest stoppen.

Noah verdrinkt in de blauwe ogen van Celeste. Niet uit verliefdheid of een andere romantische vorm. Bijna letterlijk. Zijn ogen staan afwezig, alsof zich in haar ogen een video wordt afgespeeld waar hij naar kijkt.

Herinneringen aan een verloren jeugd, samen met zijn broer en ouders. Ze verwateren, verdwijnen. Maken plaats voor de herinneringen aan de heksen verbrandingen en de angst die hij als kleine jongen had gekend.

Zijn jeugdige jaren aan het paleis, de passie voor Sam. Weg. Vervangen door gevoel van verraad en wraak.

Vriendschappen, gewist. Zijn liefde voor Rose, puur en eerlijk…. Een traan ontsnapt uit zijn oog en rolt langs zijn wang naar beneden. Hij knippert zijn vochtige ogen droog. Verruilt zijn getergde blik voor een lege bijna doffe waas in zijn ogen. De traan drupt via Celeste haar handen naar beneden en valt op de grond. Weg. Hij zet zijn masker op, letterlijk en figuurlijk.

“Onze gasten wachten, we moeten gaan.” Gaat hij zakelijk over tot de orde van de dag. Hij pakt haar handen vast en haalt ze van zijn kaken af. Zijn blik is op de spiegels om hem heen gericht. Bedachtzaam laat hij zijn blik over zichzelf en Celeste gaan. Wij zijn sterker. Niet hij alleen, alleen was hij een zielig eenzaam hoopje mens geworden. Verloren en verdwaald in zijn eigen wereld. Samen waren ze sterk. Er was geen plaats voor liefde in Between. Alleen lust en een gevoel van verbondenheid. Niemand zou Celeste ooit van hem afpakken. Eigenlijk zijn ze gewoon afhankelijk van elkaar. Aan haar hand begeleid hij haar mee naar de danszaal.

[Nog heel even bannerloos]
Ryan

Ryan vergaapt zich aan het kasteel en dat gevoel wordt wanneer ze eenmaal binnen zijn alleen maar sterker. Met een triomfantelijke grijns wandelt hij achter de dames aan. Het valt hem op dat de feestelijke stemming er bij hun ver te zoeken is. Hun outfits doen anders geloven. Dat hij wat uit de toon valt wordt alsmaar duidelijker.

Hij kijkt op als Kit zijn mouw vast grijpt. Met een grijns op zijn gezicht volgt hij Kit. "Dus, de geruchten zijn waar, Rose had gelijk. Jij bent de rechterhand van Noah, Noah is niet dood en jij kunt tussen Between en Alusia heen en weer reizen." concludeert hij hardop "Pfoe, ik wil niet weten wat jouw functiebeschrijving allemaal inhoudt jongen."

Eenmaal aangekomen bij Kit zijn kamer of inloopkast, het zou beide kunnen zijn, kijkt Ryan zijn ogen uit. Want Ryan is nou eenmaal een simpele jongen. De zoon van een houthakker en de grote broer van zijn vier zussen. Hij was nooit naar school gegaan, had rijkdom als deze niet gekend, hun gezinsleven bestond uit het voeden van alle monden. Het is dan ook geen wonder dat Ryan overrompelt door alle keuze niet goed weet wat hij uit de rekken moet pakken. "Umhh.." hij probeert zich niet teveel te laten kennen en krabt even achter zijn oor. "Is dit allemaal van jou?"