[RPG] Beauxbatons #2

Blijerd · Happy to kill **Woonplaats:** New New York

Matt schrikt op uit gedachte als hij Flor's stem hoort. Ze klinkt anders. Maar dat was wel te begrijpen na alle ellende van de avond ervoor. Hij kijkt haar in de ogen en gelijk vormt er een naar gevoel in zijn buik. Een schuldgevoel. "Hey..." Zegt hij met overslaande stem.

"Ik weet het. Ik ben echt een klootzak geweest gisteren. Ik weet niet wat het te betekenen had. Het was een groot moment van extreme zwakte." Damn. Matt kan zichzelf wel voor de kop slaan. Dit gesprek had hij de hele dag al gedread en nu moet hij toch echt eerlijk tegen Flor zijn. "Ja... Het is over. Het is niet dat ik geen gevoelens voor je hebt. In tegendeel. Ik moet nu uitvinden wat ik wil en ik wil jou ook echt geen pijn meer doen want je bent echt geweldig. En ik ben een klootzak." Dat laatste zegt hij met een klein lachje op zijn gezicht. Vanbinnen voelt hij zich echt niet zo vrolijk. Matt weet dat hij Flor goed gekwetst heeft. Hij blijft haar aankijken. Hoe moeilijk het ook voor hem is. Hij kan zelf namelijk ook wel huilen.

Waar is Shawn als je hem nodig hebt?

Margo · Professor **Woonplaats:** Mystic Falls

Florence Gravois

Bij zijn woorden kan ze het niet meer houden. Er rollen tranen over haar wangen. Maar toch doet het goed hem te horen praten tegen haar. Ze is geen toeschouwer van gebeurtenissen. Hij verontschuldigt zich zowaar. Not like Matt. At all. 'Yeah,' zegt ze dan instemmend. 'Je bent wel een klootzak.' En zowaar verschijnt er nu een echte glimlach tussen de tranen door op haar gezicht.

Extreme zwakte. Dat is een manier om het te zeggen. Eerder extreme dickhead syndrome though. Maar de reden waarom verandert niet wat er is gebeurd. 'Het- het spijt me dat dit niet langer heeft kunnen duren,' brengt ze dan uit. 'En just so you know, voor onbepaalde duur ga ik je echt nog de a-hole vinden die me gebroken heeft, but after that, friends?' Ervoor waren ze ook vrienden geweest en dat zou uiteindelijk wel weer in orde moeten komen. Hoopt ze.

Sjar · Citizen of the World **Woonplaats:** At ALL the parties.

Naomi rolt haar ogen als Shawn zegt dat schimmel best interessant zou kunnen zijn en natuurlijk denkt hij ook dat zijn gezelschap genoeg is om het tripje geweldig te maken, alleen omdat ze gisteren haar schild naar beneden heeft gehaald. Ze moest het duidelijk maken dat dat een uitzondering was. Ze mocht hem niet op die manier, want zo speciaal was hij immers niet - hij was Shawn, de arrogante, emotionele bastard, die eens in de zoveel tijd aardig was. Hoe ze het beste kan reageren, weet ze niet, maar ze kan moeilijk stil blijven, dat zou vast rare ideeën bij hem oproepen.

Naomi besluit te lachen. Ze lacht hard en lang en zucht terwijl ze haar hoofd schudt. "Oh, Bradés, je bent grappig af en toe," zegt ze met een glimlach. "Je weet dat ik dronken en boos was gisterenavond. Nu ik nuchter ben, is alles helemaal helder..." Naomi kijkt Shawn een moment doordringend aan, voordat ze haar blik terug vooruit richt. "...Alhoewel het duidelijk is dat jij niet genoeg van mij kan krijgen."

Carrick_Fergus · Beginnend Tovenaar

Ruelle Valois

Ruelle volgt de rest dan ook maar, maar heeft nog steeds z'n twijfels over de plek waar ze naar toe gaan. Echt spraakzaam is Ruelle nog helemaal niet geweest, maar hey hij is hier pas sinds gisteren en is in zijn mening al belaagd door verschillende meiden. Nee het was niet echt belagen, maar ze waren wel veels te dichtbij. De enige vriend die hij tot nu toe nog heeft weet te maken is Alois, en die had al niks gezegd sinds het begin van het ontbijt 'Waar bevind dat le Cabane Hurlante zich eigenlijk' vraagt hij aan Alois, in de hoop dat hij antwoord van hem zal krijgen, en achja als Alois geen antwoord geeft dan krijgt hij vast wel antwoord van iemand anders.

Blijerd · Happy to kill **Woonplaats:** New New York

"Hey, het is niet jouw schuld!" Zegt Matt gelijk, als Flor zegt dat het haar spijt. Het was helemaal zijn extreem domme schuld. "And yes..." Zegt hij, nog steeds met een flauwe glimlach, "Friends."

2 Down, one to go...

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Alex besluit tactisch een plaatsje te kiezen waar het dramagehalte het minste als een wolk boven zijn klasgenoten hangt en loopt dus braafjes in de regio van Eric, Christine en Lea. Hij zegt in eerste instantie niet veel, omdat hij nogal veel moet nadenken over zijn korte terugkeer naar huis van afgelopen maand. Met een licht geïrriteerde blik staart hij naar Matts rug. Er is iets dat hij vrij onuitstaanbaar aan hem vond. Maar hij was niet zeker of het nu dat egocentrische is of al zijn meisjesgedoe.

Alex herinnerde zich bij het ontbijt nog dat Eric vroeg wat Le Cabane precies is. Alex noch zijn geestelijke moeder weten of hij in de tussentijd van het ontbijt tot het heden daar al is over ingelicht, dus dan doet hij dat nu maar. "Le Cabane is trouwens een verlaten krot dat vroeger nogal fancy moet geweest zijn. Naar het schijnt leven nog steeds de geesten van de eigenaars in het huis. Dus weinig mensen zijn echt geïnteresseerd om er heen te gaan. Het lijkt een beetje op dat spookhuis van Disneyland, als je daar ooit geweest bent...?" Alex noch zijn geestelijke moeder weten of deze informatie correct is, maar ik denk dat Alex het wel bij 't juiste eind heeft.

Alex wist niet zeker of Erics ouders wizards zijn en misschien denkt hij dat Disneyland een of andere schiereiland van Madagascar is. Alex heeft eigenlijk meer magische ervaringen meegemaakt in Disneyland dan zijn hele schoolcarrière in Beauxbatons. Maar goed.
Alex kijkt tussen Lea's en Christines hoofd door en ziet het puntje van een van de torentjes van Le Cabane. "Ik denk dat we er bijna zullen zijn."

Skywalker · Schoolhoofd

Shawn heeft min of meer door wat er om hem heen gebeurt. Hij ziet dat Matt niet langer bij Enora staat, maar dat Flor hem heeft aangesproken. Hij hoort niet wat ze zeggen, natuurlijk, maar ze schreeuwen niet, dus kennelijk is Flor okay? Of zo? Shawn snuift - als hij Flor was geweest, had hij Matt's hoofd van zijn lichaam verwijderd. Maar hij is Flor niet, en hij heeft naast dit hele relatie-gedoe nog een band met Matt die hij niet wil verliezen. Shawn is echter niet van plan om Matt zo snel off the hook te laten. Laat 'm maar even pruttelen in zijn schuldgevoel.

En at any rate, Naomi praat tegen hem, dus Matt lost zijn eigen problemen maar even op. "Drank zorgt er onder andere voor dat je inhibitie minder wordt," laat hij haar weten. "Ofwel, je houdt je ware gevoelens niet meer tegen." Zijn ogen flitsen even naar Matt en dan weer terug naar Naomi. Hij glimlacht flauwtjes. "En natuurlijk kan ik geen genoeg van je krijgen, Moreau. Je bent duidelijk het zonnetje in huis!" Het sarcasme druipt van zijn stem, maar hij grijnst op een goedaardige manier.

Naomi en Shawn zijn intussen al een eindje doorgelopen, en lopen momenteel vlak achter Christine, Alex, Lea en Eric. Hij vangt Alex's uitleg over le cabane hurlante nog net op. "Volgens mij schuilt er meer dan alleen de geesten van de eigenaren," voegt hij er luid aan toe, duister glimlachend. "Alle duistere wezens schijnen daar te schuilen. Men gaat erin en als ze eruit komen, zijn ze niet zoals ze waren..." Hij tikt Naomi aan met zijn arm. "Toch? Je zei dat je dacht dat er alleen schimmels zaten, maar stiekem... Stiekem weet je dat er een horrorverhaal in le cabane hurlante schuilt. Een verhaal dat niet kan wachten op personages."

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

En niet veel later zijn ze dan eindelijk onderweg naar het dorp. Het zou tijd worden. Christine kijkt even opzij als ze ziet dat Lea haar inhaalt om langs haar te komen lopen. Ze kijkt even achterom, en ziet dat Casey en Cam niet volgen. Vreemd. Althans, dat vond Christine. Normaal lopen ze altijd samen met hun drie. Ze vangt even Lea’s blik op, en glimlacht dan maar, omdat ze niet weet wat te zeggen, en om de awkward stilte een beetje te verdoezelen.

Verder wandelend steekt Christine haar handen in haar jeanszakken. Ze kijkt nog een keer achterom, deze keer een beetje ongemakkelijk bij het feit dat iedereen achter haar aanloopt. Het geeft haar een gevoel van verantwoordelijkheid die ze liever niet draagt. Haar blik valt op Shawn, die een conversatie voert met Naomi. Christine vindt het maar niks, maar laat het niet zien. Ze kijkt naar Alex, en glimlacht. Ze wil ook niet de hele tijd langs hem lopen. Ze kijkt nog een keer naar Lea, die nog steeds niets gezegd had op de hele weg naar hier. Wanneer ze Alex achter hen hoort zeggen dat ze er bijna zijn, heeft Christine pas weer oog voor de omgeving. Ze knikt bevestigend. Daarna kucht ze lichtjes, om haar keel wat te smeren.

“Zo,” brengt ze dan uit, zo luchtig mogelijk, “alles OK met je?” vraagt ze aan Lea. Ze moet toch iets vragen. Het is vrij onbeleefd om niet te spreken tegen iemand die langs je komt lopen. Ook al vindt ze het vreemd dat het Lea is.

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Lea Bennett

Er gebeurt niet zoveel op weg naar le cabane hurlante. Er schijnt wel meer Matt-drama aan de hand te zijn, maar Lea probeert daar niet op te letten, want a) drama, wat ze probeert te ontwijken en b) Matt, waarvoor hetzelfde geldt, ugh. Ook houdt ze een oogje op Cam en Casey, waarvan het ernaar uitziet dat die nog achteraan blijven lopen. Mooi. Lea voelt zich eigenlijk een beetje schuldig dat ze hen ontwijkt, maar ja. Ze heeft nooit gedaan alsof ze moedig was.

Ze schrikt op uit haar gedachten wanneer Christine haar plotseling vraagt of alles OK is. "Uhm. Ja, natuurlijk. Gewoon. Opgewonden enzo. Benieuwd wat we in le cabane zullen vinden." Lea dwingt zichzelf te grijnzen. Het voelt nep aan. "Jij ook in orde?" vraagt ze ongemakkelijk. Lea weet niet echt wat ze anders moet zeggen. Ze kent Chris niet goed genoeg om een diep gesprek met haar te kunnen voeren. Nou ja, we hebben allebei een hekel aan Naomi. Als de nood aan de man komt, kunnen we nog altijd over haar gaan bitchen, denkt Lea.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

“Aha,” is Christines reactie op het vrij geforceerd aanvoelende antwoord dat Lea haar geeft. “OK.” Ze wandelt gewoon verder naast Lea en vangt de ongemakkelijke toon in Lea’s vraag op. Als er een moment is dat mag dingen naar het meest awkwarde gesprek ooit in haar leven, zou dit met stip op nummer één staan.

“Ja, alles prima,” zegt ze dan, naar waarheid, en vrij ontspannen. Wel, afgezien van de issues die ze heeft, toch. Maar ze maakt geen deel uit van één van de vele acute drama’s die zich momenteel afspelen, dus relatief gezien is Christine wel OK.
“En dat ondanks alle drama’s en de gespannen sfeer die er heerst vandaag tussen iedereen, maar gelukkig was ik slim genoeg om mezelf gisteren met bezem en al de grond in te boren en heb ik er niets mee te maken.” Pijnlijk eerlijk is ze anders wel. Weer een stilte.
“Waarom loop je niet bij Casey en Camille?” vraagt ze dan, op de man af. Ze weet het niet: het lijkt haar een doodgewone vraag om te stellen, want het valt haar op dat het niet helemaal normaal is. Christine bereidt zich al mentaal voor op een uitleg over één of andere meisjesoorlog en de diepzinnige meisjeslogicagevoelens die erachter schuilgaan. Iets waar zij niet zó veel weet van heeft. Want ze heeft geen meisjesvrienden.

“Niet dat ik het erg vindt dat je bij mij loopt, hoor. Ik vind het gewoon... Opvallend.” Christine is erg pijnlijk eerlijk vandaag. Ondertussen staan ze voor de ingang van le cabane. Aan één van de stoere types de eer om het gebouw te betreden.

Yuuki · Lioness of Casterly Rock **Woonplaats:** King's Landing

Lea Bennett

Christine reageert in eerste instantie alleen met een "aha", wat ervoor zorgt dat Lea zich alleen nog maar ongemakkelijker gaat voelen. Normaal gesproken zou ze wel iets kunnen verzinnen om over te praten, maar op het moment voelt ze zich... te verward en afgebeukt, eigenlijk, om dat op te kunnen brengen. Ze is het zo zat om zich continu te moeten verbergen, om achterom te moeten kijken of Cam en Casey - haar vrienden, dammit, die ze zou moeten vertrouwen - wel ver weg genoeg zijn. Lea is het zat om te doen alsof alles in orde is, zelfs tegenover iemand zoals Christine, die ze nauwelijks kent.

Ze slikt, kijkt even weg, terwijl Christine plotseling weer begint met praten en naar gisteravond verwijst. Het voelt als een persoonlijke aanmaning, en Lea moet zichzelf dwingen om op dezelfde snelheid te blijven lopen, om niet weg te rennen.

Vooral als Christine op de man af vraagt waarom Lea niet bij Casey en Cam loopt. Ze is niet voorbereid op een directe vraag; ze was van plan om Casey en Cam te ontwijken zodat ze die niet zouden kunnen stellen, en de rest... van de rest had Lea niet verwacht dat het ze zou opvallen, laat staan dat ze er naar zouden vragen. Maar nu heeft Christine het wel gevraagd, en Lea weet niet waarom, maar iets breekt in haar, iets waardoor er woorden over haar lippen komen die ze normaal gezien binnen in haar zou houden, waar ze zouden blijven etteren.

"Omdat ik een lafaard ben," zegt Lea, Christine recht aankijkend. Voor eens ook eerlijk. Het voelt onwerkelijk om dit te zeggen, om dit toe geven, en vooral om dat te doen zonder weg te kijken. "Cam en Case en ik... we zijn niet in orde. Al- al weken niet." Niet sinds het feest aan het begin van het jaar. Daarvoor leek het zo makkelijk om te doen alsof er niets gaande was, alsof Lea gewoon normaal was, alsof alles normaal was. Maar toen kuste ze Casey en ging alles naar de hel. "En ik weet niet hoe ik het op moet lossen," geeft ze toe, met een trilling in haar stem die ze haat. "Dus ik ontwijk ze, en ik doe alsof alles normaal is, terwijl eigenlijk... eigenlijk alles gewoon fucked up is. Ik ben een lafaard," herhaalt ze. En dit is het punt waarop Lea Christine niet langer aan kan kijken; ze richt haar blik op de grond, zich er pijnlijk van bewust dat ze inmiddels stilgehouden hebben en dat de rest van de groep vlakbij is.

Ze haalt even diep adem en dan kijkt ze weer omhoog, maar haar blik glijdt voorbij Christine en naar de rest van de groep. Cam en Casey nog steeds achteraan. Lea dwingt zichzelf om te grijnzen, en voor mensen die niet beter weten ziet het er natuurlijk uit. "Wie wil de eer om als eerste de deur of een raam open te breken?" roept ze met een lach. Misschien als ze lang genoeg doet alsof er niets aan de hand is, dat het waar wordt. (Leugenaar, denkt ze tegen zichzelf.)

Melody · Hotemetoot

ooc: tijd voor weer wat actie!

Na nog een eindje doorgelopen te hebben, komen ze dan eindelijk aan bij Le Cabane Hurlante. Ze blijft samen met Dorian achter Lea en Christine staan om het even in zich op te nemen. Dit werd vast een leuk uitje, gezellig.

Nou. Daar stonden ze dan. "Ik offer mezelf wel op." besluit ze ook al snel, waarbij ze naar voren loopt en in eerste instantie via een raam naar binnen probeert te kijken. Veel meer dan een donkere ruimte en haar eigen weerspiegeling in het raam is er echter niet te zien.
Ze loopt richting de deur en duwt de deurklink omlaag. De deur geeft echter niet mee en ze leunt er even met haar schouder tegenaan. Ze bonst er nog even een keer tegenaan en het ziet ernaar uit dat ze zowaar moeite moet gaan doen om hem open te krijgen. Misschien werd het dan toch een raam inslaan?

Dan opeens geeft de deur heel makkelijk mee en zwaait hij zowaar open. Okay. "Entrer.."

Skywalker · Schoolhoofd

Yadaya, de groep wandelt richting het gigantische gebouw en Shawn's ogen flitsen voornamelijk van Enora naar Matt en weer terug. Hij zou waarschijnlijk met Enora moeten praten, dat weet hij. Hij heeft alleen niet echt het idee dat nu het moment is om haar te vertellen dat het hem niet verstandig lijkt om samen verder te gaan. Dus sjokt hij een beetje met de rest mee tot ze aankomen en Enora (of all people) degene is die de deur open krijgt. Hij had haar normaal gefeliciteerd met het succesvol inbreken in een verboden pand, maar nu kan hij het niet eens in zich vinden om haar richting op te kijken.

Iedereen lijkt elkaar een beetje zenuwachtig en opgewonden aan te staren voordat men naar voren stapt. Shawn versnelt zijn pas omdat hij niet als laatste wilt achterblijven. Hij realiseert zich later pas dat hij zich naast Casey bevindt en dat zijn arm tegen die van haar gedrukt is in deze kleine menigte van mensen die zich naar binnen pogen te schuifelen. Koppig tuurt hij naar de tegenovergestelde richting. Als dit geen moment voor Enora is, is dit zeker geen moment voor Casey.

Zodra de laatste persoon (wie dat ook moge zijn) naar binnen gestapt is, kijkt Shawn goed om zich heen. Het enige licht dat naar binnen valt is het licht dat via de voordeur schijnt, maar-

Klap.

De deur is dichtgeslagen en plotseling is alles pikdonker. "Perfect!" roept hij luid en sarcastisch. Hij wilt net met zijn hand naar zijn broekzak gaan om zijn wand te pakken wanneer er een luid, bonkend geluid te horen is. Hij probeert het te lokaliseren, probeert het geluid te linken aan iets, maar dat gaat niet. Het is te donker om iets te zien en om eerlijk te zijn is dit best eng. "Wat is dat?" mompelt hij nerveus.

Huiverig voor wat hij zal vinden, fluistert Shawn "lumos", maar dat blijkt een fout te zijn. De seconde dat het licht in zijn stok aangaat voelt hij een druk op zijn rug die hem ergens heen lijkt te duwen. Aan de kreten om hem heen te horen worden al zijn klasgenoten ook weggesleurd door een onzichtbare kracht. Hij grijpt om zich heen, weet een hand te pakken te krijgen en hij gilt het uit, hij ziet niks, het enige dat hij voelt zijn de vingers van de andere persoon in die van hem. Het is alsof de groep uiteen gescheurd wordt door een bijzonder sterke windvlaag.

Nog een klap, en dan staat hij stil. Hij beweegt zich niet. Heel, heel langzaam durft hij zijn wand omhoog te brengen om de kamer (en zijn sleur-genoot) te verlichten, maar dat blijkt niet meer nodig te zijn. De lichten zijn al aangegaan.

Met knipperende ogen kijkt Shawn naar de persoon tegenover hem, wiens hand hij nog altijd vastklampt: Casey. Een paar seconden tikken voorbij in stilte. "What the f#ck was dat?" vraagt hij met een veel te hoge stem. Hij laat haar hand los en met een "nox" gaat ook zijn wand-licht uit, al durft hij zijn wand niet weg te doen. "Waar is de rest? Waar zijn we?" Hij draait 360 graden rond om te constateren dat ze zich in een gang bevinden. Het lijkt op een soort kerker.

Hij richt zich terug op Casey. "Case, what the f#ck?"

Darren · Volleerd Tovenaar **Woonplaats:** Assiah.

Casey loopt een beetje achter met Cam. Ze praat niet en irriteert zich aan het feit dat Cam er ook geen moeite voor doet om een conversatie aan te gaan. Het versterkt haar eenzaamheid en het feit dat De Drie Musketiers uiteen gevallen zijn. Somber werpt ze een blik naar Lea. Neurotisch knakt ze de botjes van haar vingers. Eigenlijk had ze nergens zin in. Onbewust neemt ze afstand van Camille en raakt nog meer achter.

Vreemd genoeg is het Enora die de deur open krijgt, maar het enthousiasme ontbreekt haar. Bitter bekijkt ze Mrs. Perfect, maar heeft stiekem wel door dat het geheel onterecht is dat ze alle schuld op Enora schuift. Het was gewoon.. Shawn was van Casey. Casey was van Shawn, en zelfs al zouden ze met iemand anders trouwen - ze zouden nog steeds van elkaar zijn. Toch gaat er een nerveuze rilling door haar ruggengraat als ze merkt dat Shawn naast haar eindigt. Casey is zich er bewust van het fysieke contact en betrapt zichzelf erop dat het haar verward. Moest ze boos zijn, of verdrietig? Blij?

Een luide klap! trekt Casey de realiteit weer in. Geschrokken kijkt ze om zich heen, hoort Shawn's stem en haar eigen hart dat op een hoge snelheid tegen haar borstkas aan ramt. Licht in paniek is ze in de eerste instantie blij met de lumos, maar al snel blijkt dat het een slecht idee was. Iedereen wordt grof weggeblazen en Casey gilt.

Hyperventilert komt ze tot stilstand. Ze weet dat ze iemand zijn of haar hand vast heeft en doet geen moeite om deze heel te houden. Casey trilt. De lichten gaan aan. Met grote ogen kijkt ze naar Shawn en kan even niks zeggen. Wat er de afgelopen tijd is gebeurd maakt even niet uit tot Shawn haar hand weer loslaat. Casey slikt en schudt. Langzaam pakt ook zij haar wand na zichzelf een beetje bijeen te hebben geveegd.

"Ik weet het niet..'' fluistert ze zachtjes, bang om nog een klap te krijgen. "Shawn,-'' Case krimpt ineen als een kort geschreeuw haar onderbreekt. "Laatmenietalleen.''

Skywalker · Schoolhoofd

Een koude rilling loopt over Shawn's rug bij het horen van een verre schreeuw. Zijn hart dondert tegen zijn borstkas aan omdat dit zo fout voelt; deze plek voelt bezeten, alsof het een eigen leven heeft, alsof het hen wilt wegjagen voor de verstoring. Zijn ogen blijven op Casey hangen en wanneer ze hem vraagt om haar niet alleen te laten stapt hij dichter naar haar toe. "Natuurlijk niet, hey." Hij legt zijn hand voorzichtig op haar elleboog. "Wij blijven bij elkaar, deal?"

Het is weer stil om hen heen en daar haalt Shawn zijn moed vandaan. "Dit slaat nergens op anyway. We moeten de rest vinden en dan komen we hier wel weg. Chin up, Louis, we hebben ergere dingen doorstaan." (Zoals intense gevechten en geschreeuw en vliegende objecten). Resoluut stapt hij op de deur af die hen scheidt van de rest van het gebouw. Hij trekt en duwt eraan, probeert het met magie te openen, maar helaas. Geen effect. Dus als ze niet terug kunnen via deze deur moeten ze maar een weg vinden langs deze gang? En Joost mag weten waar die heen leidt?

"Ziet ernaar uit dat we niet zomaar terug kunnen," zegt hij, proberend om zijn stem zo neutraal mogelijk te houden. Hij gaat terug naast Casey staan en schraapt zijn keel. Het licht mag dan wel aan zijn maar de gang is amper te zien. De verte ziet er duister en onbekend uit. Hij kijkt zijdelings naar Casey. "Dus... Dan maar daarheen?" Hij hoort water druppelen in de verte - zitten ze onder het meertje of zo? Een nerveus lachje ontsnapt zijn mond. "Dit was een beter moment geweest om te zeggen dat je van me houdt dan gisteren, you know. Er is een kans dat we hier vast komen te zitten voor eeuwig. Dit was een beter moment geweest." Hij flapt het eruit en bijt achteraf op zijn lip, bang dat het overkomt alsof hij spot met hun huidige situatie of met haar gevoelens. (En waarschijnlijk is het geen goed idee om het incident op het feestje van gisteren nu op te halen, maar dit is wat er gebeurt als Shawn zenuwachtig wordt.)

[RPG] Beauxbatons #2

Wie is er online