Shawn staat met een klembord in zijn handen te ijsberen in de kleedkamer. Na al dat trainen zou je denken dat hij ervan verzekerd zou zijn dat het morgen wel goed zou komen, maar nee. Het idee was dat Christine zo snel mogelijk de snitch zou vangen - dit was de eerste wedstrijd van het semester, en het zou de toon leggen voor de rest van het jaar. Als ze snel wonnen, zou het duidelijk zijn wel team superieur was. Snelheid, dat was het doel. Snel scoren, snel vangen, en snel winnen. Shawn is aan het bedenken hoe hard Thomas op zijn neus zal vallen als Chris de Wronski Defensive Feint uitvoert, wanneer er een persoon de kleedkamers binnen komt lopen. Hij kijkt niet op - het zal wel iemand- "Goedemiddag, lang niet gezien."

Shawn's ogen schieten meteen van het blaadje naar de persoon die plotseling voor hem staat. "Casey," zegt hij met een veraste, zachte stem. Wow. Casey. De laatste keer dat hij haar zag was voordat ze op dat kamp waren gegaan. Een gevoel van onzekerheid raast door hem heen. "Hey, uh- Wauw... Casey." Wel of niet op haar afstappen? Hij besluit toch maar de ruimte tussen hen te sluiten, en omhelst haar op een vrij onhandige manier. Snel stapt hij weer een beetje van haar vandaan.

"Wat doe je hier, nu? We wisten niet wanneer je terug zou komen, en Maxime wilde niets zeggen erover want... Tja, het is Maxime..." Zijn woorden vervagen een beetje, en hij gaat op het bankje zitten. Zijn klembord legt hij neer, en hij gebaart dat ze naast hem moet komen zitten. "Hoe is het met je, nu? De laatste keer dat ik je zag..." Een uitdrukking van zorg hangt op zijn gezicht. Zijn ogen flitsen kort naar haar buik - nope, het ziet er niet uit alsof ze nog zwanger is. Gauw richt hij zich weer op haar ogen, die er nog hetzelfde uitzien als eerst. God, het is Casey.

Voor de laatste twee weken liep hij tegen zijn team te brullen dat er "GEEN AFLEIDINGEN" mogen zijn, en nu komt Case binnenlopen.

Casey springt meteen in het diepe en vertelt hem dat ze de baby weg heeft laten halen. Oké - dat was te verwachten. Geen van beiden was klaar voor een kind, dus dit was voor het beste. Een gevoel van opluchting gaat door hem heen, wat meteen plaats maakt voor een licht schuldgevoel. Waren de meeste mensen niet stiekem verdrietig als ze te horen kregen dat hun ongeboren foetus was weggehaald? "Ah, ja, oké..." zegt hij dus maar. Wat vált er nog meer over te zeggen?

"Je hoeft je excuses niet aan te bieden," komt het enigszins bruusk uit zijn mond. "Het is in orde."

Dit was oncomfortabeler dan hoe hij het zich had voorgesteld, want ja, hij had het zich voorgesteld. Hij dacht dat Casey aan zou lopen, en dat hij wist wat hij moest zeggen. Dat hij dit vage gevoel van wanorde onder woorden kon brengen. Maar helaas - zo zit het niet. En om de situatie nog vreemder voor hem te maken, weet Casey natuurlijk niet van Enora. Als hij heel eerlijk tegenover zichzelf is, wilt hij dat nu nog niet zeggen. De boel mag nu wel ongemakkelijk zijn, maar in ieder geval weet hij waar hij aan toe is. Wie weet hoe Casey zal reageren als ze te horen krijgt dat hij een vriendin heeft, nu.

"Wil je het kasteel in? Het is nu ongeveer lunch-tijd, denk ik..." Hij werpt een blik op zijn horloge. "Yeah. Wacht, ik pak even mijn spullen. Niet weggaan." Hij glimlacht wat schuchter naar haar, gooit al zijn dingen (inclusief het klembord) in zijn tas, en glijdt met zijn hand over zijn broekzak om te checken of zijn wand er nog in zit. Shawn maakt aanstalten om alvast naar buiten te lopen, maar in de deuropening blijft hij staan en kijkt hij achterom naar haar.

"En Casey? Ik ben blij dat je er weer bent."

Het kan Dorian weinig schelen wie er wint morgen. Hij zal morgen wel even kijken naar de wedstrijd maar eraan mee doen of een fanatieke supporter zijn? Nee dankje. Er zijn belangrijkere dingen in het leven. Zoals zijn nieuwe titel. Prefect. Zelfs zijn vertrouwen is er wat mee toegenomen, alhoewel hij zijn eigen klasgenoten nog niet echt ergens op durft te wijzen. Eerst maar oefenen bij de makkelijk beïnvloedbare eerstejaars. Met zijn borst vooruit en zijn handen op zijn rug wandelt hij door de gang op weg naar de eetzaal. Wanneer er wat klein grut door de gangen rent zet hij even een quasi strenge blik op waarna hij zelfvoldaan verder loopt.

En dan is daar Naomi! Snel wringt hij zich tussen de anderen studenten door naar Naomi. “ Hey” glimlacht hij waarna hij direct in zijn tas begint te graaien. “ Ik heb het nagekeken voor je” hij overhandigt haar wat perkament “Het zag er heel goed uit! Ik heb er haast niks aan hoeven veranderen, alleen wat kleinigheden.” Naja, er zaten behoorlijk wat schoonheidsfouten in, maar bij Naomi was hij wat milder dan normaal. Hij hielp haar graag, ondanks dat ze een ondankbaar kreng kon zijn.

Casey is terug? Dat is inderdaad nieuws. Alleen snapt hij het verder niet zo goed, aangezien lieve Dorian niet van het babydrama op de hoogte is. “Was ze op dieet… “ mompelt hij voorzichtig. Hij kan zich Casey sowieso niet met buik herinneren. Hij fronst even, waarom is hij niet op de hoogte hiervan.

Wat het ook is, het lijkt Naomi goed te stemmen. En dat hij mee mag genieten van dat moment doet hij maar al te graag. Want de laatste tijd hing ze naar Dorian zijn inzien teveel aan Thomas. En hun vriendschap was heilig, dus dan mocht ze Thomas niet voortrekken. Hadden ze hem nu ook al over het Casey mysterie onwetend gelaten. Hij kijkt even neer op Naomi, nee dat zouden ze nooit doen.

Hun wandeltocht wordt bruut verstoord door Lea. Die ondanks haar formaat wel heel dreigend overkomt. Snel wurmt hij zijn arm los uit die van Naomi en zet hij subtiel een stap opzij. En dat is niet laf, maar heel wijs. “Thee of koffie?’ vraagt hij met een gemaakte glimlach alsof Noami en hij hun lunch aan het bespreken waren.

Eric en Lea wandelen op weg naar lunch, want zo onschuldig en lief zijn ze eenmaal. Hij en Lea trekken veel met elkaar op, dezer dagen, en dat vindt Eric helemaal niet erg. Lea is superleuk, toch? Ondanks het feit dat hij nu al een maand lang op Beauxbatons zit, voelt hij zich als een buitenstaander. Er gebeuren dagelijks dingen die hem immens verassen. Hij ziet Naomi en Dorian staan praten, een eindje verderop. Hmpf. Hoewel Eric over het algemeen een vredelievend persoon is, vindt hij Naomi niet bepaald de geweldigste persoon. Hoe hij het ziet, is zij één van de grootste drama-stichters op Beauxbatons, en dat zegt heel wat! Dorian vindt hij wel OK, ook al hebben ze weinig contact gehad.

Hoe dan ook, Lea en Eric lopen op Naomi en Dorian af, en Eric wilt net vriendelijk naar Dorian knikken, als Naomi iets negatiefs zegt over Casey. Eric was niet van plan om stil te staan of erop te reageren, maar Lea schijnt hier heel anders over te denken. Jep, want Lea gaat ineens heel dicht bij Naomi staan, en begint erg gevaarlijk in haar gezicht te ademen dat ze het moet herhalen. Wo-oh. Dit kan niet goed gaan.

Dit soort situaties maken Eric niet blij. Hij weet in de eerste instantie niet zo goed wat hij moet doen, of wat hij van Lea's reactie vindt. Maar hij vertrouwt Lea, en neemt aan dat Naomi deze behandeling verdient. Hij legt voorzichtig een hand op Lea's schouder, wat bedoeld is als een soort kalmerend gebaar. "Lea?" zegt hij aarzelend. Hij kijkt niet bepaald uit naar een verbaal óf fysiek gevecht tussen Naomi en Lea.