[RPG] The Blood of Sado

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Callen reageert op haar vraag en ze knikt, terwijl ze in de richting van de drankflessen loopt. Weer laat Liz met een zwiepje van haar staf de flessen zelf het werk doen. Niet heel veel later kan ze het glas naar Callen brengen, die van zijn barkruk verdwenen is. Liz zet het glas op de bar op de plek waar hij net zat en vervolgt dan haar weg naar Syll, met de sinaasappelsap.

'Een jus d'orange,' zegt ze, terwijl ze het glas voor hem neerzet.
'Dat wordt dan vier sikkels.' Afwachtend kijkt ze Syll aan. Zou hij zich nog bij het vertrekkende gezelschap voegen? Of blijft hij achter in de pub en doet hij alsof Dorothy nooit bestaan heeft?

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan knikt goedkeurend als Callen aangeeft dat hij toch wil mee gaan naar de begravenis. Geen betere inburgeringscursus als aanwezig zijn op een Sado-begrafenis. “Mooi”, zegt Donovan die even nog een blik op zijn horloge werpt. Zijn horloge loopt altijd enkele minuten voor, wat hij erg aangenaam en geruststellend vindt. Hij haat te laat komen.

Donovan wil aanstalten maken om te vertrekken, tot iemand hemt ‘Don’ noemt. Nu moet je weten dat types als Donovan enkel ‘Donovan’ willen genoemd worden. Of meneer Hastings. Of uwe edelachtbare, voor de toekomst. Maar iets als ‘Don’ zou hij normaal gezien negeren. Aangezien de persoon die het zegt toch wel zijn beste vriend is uit het dorp, besluit hij het allemaal wat te relativeren. In de mate dat Donovan iets kan relativeren, tenminste.
Donovan draait zich om en neemt Syll in zich op. Syll zag er niet zo sprankelend (dit klinkt een beetje Twilight-achtig) uit als op de voordagen van zijn huwelijk, maar het verbaast Donovan al dat Syll het überhaupt aan kan om zich terug buiten te vertonen.

Hij doet zijn uiterste best om kalm te blijven en een glimlach op zijn gezicht te toveren. Hij verachte Syll er nog steeds voor dat hij zijn verloofde zo maar heeft laten vermoorden omdat ze bloedbesmeurd was. Dit raakte Donovan op twee manieren: het feit dat Syll de kans had om zijn geliefde te beschermen en het niet deed én het feit dat Syll haar liet vallen omdat ze mudblood is. Net zoals Donovan. De gedachte dat Syllmisschien ooit zou ontdekken dat Donovan ook voortdurend liegt, boezemt hem een hoop angst in. Om de stress te laten vervagen doet hij een hairflip en antwoordt:

“Met mij gaat alles goed, buiten de gedachte dat ik zo meteen naar een begrafenis moet”. Donovan zwijgt even en verbetert zich dan “Of begrafenissen, beter gezegd…” De ceremoniemeester. Daar had hij geen speech voor. Nu ja, maalde er iemand om die ceremoniemeester?
Donovan zet alvast een stap richting de deur van de pub en kijkt zijn vriend –hoe onuitstaanbaar hij Syll ook vindt op dit moment, toch blijft hij hem een beetje als vriend beschouwen- twijfelachtig aan. “Maar hoe gaat het met jou na alles wat er gebeurd is? Ga je naar de ceremonie?” Donovan weet nu al dat er een enorme heisa zou ontstaan als Syll ook maar één voet in de buurt van Dorothy’s graf zou zetten.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena kijkt Donovan zwijgend maar afkeurend aan wanneer hij haar van repliek geeft. Ze schudt haar hoofd en besluit dat het niet de moeite waard is om erop te reageren. Dat leek haar verstandiger. Al ligt een kinderachtige ‘Doe het dan zelf’ enthousiast op haar tong te dansen.

Met een zucht draait ze zich weg van Donovan wanneer hij de rest van het volk in de pub aanspreekt. Het feit dat ze mee moet is duidelijk tegen haar zin. Zonder te kijken grijpt ze naar haar onzichtbare drankje op haar toog en beseft dan weer dat ze helemaal geen besteld had. Zelfs dat irriteert haar nu. Whatever. Ik heb altijd wel wat bij.

Dan wordt Helena uit haar irritatie gehaald wanneer Callen begint te spreken. Ze schudt haar hoofd lichtjes.
“Ik denk niet dat je erbij had willen zijn,” reageert ze wanneer ze terugdenkt aan de aanval en de brutale moord. De gruwelbeelden flitsen terug door haar hoofd en dat is waarschijnlijk van haar gezicht te lezen. “Volgens mij had ze geen familie, tenminste, die heb ik niet gezien. Het was haar soon-to-be-schoonvader die haar weggaf. Zegt genoeg, lijkt me. Maar van mij mag je gaan en staan waar je wilt, dus kan ik je moeilijk verbieden van aanwezig te zijn.”

Helena glijdt soepel van haar barkruk en hangt haar schoudertas terug om zich heen. “Beter nog, als je wilt kan je met me meelopen, want ik ga er zo stilletjes aan heen.” Ze werpt een blik op Callen die nu in het zwart gekleed gaat. Helena echter houdt haar been stijf en gaat gewoon in haar vrolijk fleurige jurkje verder met een ogenschijnlijke ‘Het kan me niet schelen’-attitude. Het kan haar ook niet schelen, maar stiekem – en dat zal zeker een niet onbelangrijke factor zijn in haar kledingkeuze – vreest ze dat ze de bezwering waarschijnlijk nog niet zonder fouten kan uitvoeren. Het kunnen veranderen van haar kledingkleur was nu niet haar prioriteit. Dan kocht ze gewoon iets nieuws.

“Ik wacht buiten wel,” zegt ze dan, waarna ze alvast naar buiten wandelt. Eens buiten, haalt ze haar waterflesje boven, want het leek haar onbeleefd om in een pub je eigen consumptie te nuttigen. Met een glimlach kijkt ze Callen door het raam van de pub aan en steekt haar spullen terwijl weg, waarna ze dan pas tot het besef komt dat ze eigenlijk niet weet waar het kerkhof is. Oeps?

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

’Dankjewel!’ Zegt hij - voor zijn doen tegen een bloedbesmeurde - heel vriendelijk. Hij pakt zijn portemonnee en zoekt naar vier sikkels. Dat doet hem eens te meer beseffen dat hij voorlopig even op zijn geld moet passen. Iets wat hij nog nooit had gehoeven in zijn leven.
Zonder Liz nog verder aan te kijken geeft hij haar het geld, hij richt zich namelijk ondertussen tot Donovan die tegen hem begint te praten.

Hij krijgt echter vrijwel direct spijt van het feit dat hij Donovan heeft aangesproken als hij over de begrafenis begint. Daar had hij dus écht geen zin in. Snapte Donovan dat zelf ook niet? ’Oohja, je moet er natuurlijk naartoe voor je werk,’ Zegt hij vrij ongeïnteresseerd. ’Je hebt toch maar veel verplichtingen met zo’n baantje...’

Heel even kijkt hij terug richting de bar waar Liz staat, om te zien of ze zijn geld gepakt heeft. Dan stelt Donovan hem echter een vraag en kijkt hij terug zijn vriend aan. ’We moeten door he!’ Antwoordt hij op een zo optimistisch mogelijke toon. Hoe-bouw-ik-een-muurtje-om-me-heen-les-1. Hij pakt een slok van zijn verse jus en verslikt zich bijna als Donovan hem op dat moment vraagt of hij naar de ceremonie gaat. Met grote ogen kijkt hij hem verbaasd aan. ’Meen je dat nu serieus? Natuurlijk ga ik daar niet naartoe. Na alles wat zij mij geflikt heeft. Het is voor mij klaar, afgesloten. Punt.’ Zegt hij, vrij fel. Hij voelt zich direct een beetje opgelaten, maar hij was gewoon min of meer geschokt door deze vraag. ’Moest hij nu zijn medeleven gaan betonen? Yeah right.

Hij pakt zijn glas opnieuw van de bar en neemt een flinke slok van zijn jus, omdat hij zich niet echt een houding weet te geven. Hij begrijpt werkelijk niet waarom andere mensen zouden denken dat hij naar die ceremonie zou gaan. Hij had wel betere dingen te doen. Zoals geld verdienen om het huis te kunnen betalen. Wat dankzij haar nu vrij lastig is.

Harry, Ron & Hermione

Nu Callen eenmaal een Scotch achter de kiezen had zitten zocht hij naar zijn geldbuidel. Hij pakte er een galjoen uit en legde die op de toog. Hij zocht oogcontact met Liz en toen Callen dat eenmaal had voegde hij er aan toe: "Laat het wisselgeld maar zitten" met een knipoog. Lees: beschouw het restant als fooi. Callen had het weliswaar niet breed, maar zich echt om geld druk maken deed hij nu ook weer niet. Wanneer Helena ingaat op wat Callen even geleden nog zich liet ontvallen over gisteren merkte Callen op dat hij zich beter had kunnen uitdrukken. "Begrijp mij niet verkeerd. Het is ook niet zo dat ik treur omwille van het feit dat ik er gisteren niet bij was. Meer de andere kant op.. omdat ik er niet bij aanwezig was, wil ik uit fatsoen best gaan. Maar ik wil mij ook weer niet opdringen..." Als Helena vervolgens aanstalten maakt om op te staan en de daad bij het woord: "Ik wacht buiten wel" voegt kijkt Callen haar na. Hij ziet hoe de fameuze glimlach wederom verschijnt op Helena haar gezicht.

Aangezien er naast Donovan niemand anders voor Callen bekend over kwam besloot hij zich te voegen bij Helena. Donovan per slot van rekening wist zelf wel te geraken bij het kerkhof. Callen daarentegen niet, of toch? Was ik er al niet langs gelopen toen ik op weg was naar de pub? Ik geloof van wel hé.. denkt Callen terwijl ie rustig richting de deur wandelt. Zodra hij buiten staat, loopt hij richting Helena. Niet gestoord door enige kennis was Callen zich er helemaal niet van bewust dat Helena niet de weg richting het kerkhof wist. "Als we op de rest moeten gaan wachten, staan we hier nog wel een poos buiten. Zullen we ons dan maar richting het kerkhof begeven?" vroeg Callen aan Helena. Zonder echt te wachten op een antwoord vervolgde hij: "Ik kan mij herinneren dat ik op mijn weg richting de pub langs het kerkhof zelf kwam. Dus lijkt het mij handig als we deze kant op gaan.." en om zijn laatste woorden kracht bij te zetten wees Callen in het straatje wat rechts voorbij de pub liep.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan heeft het gevoel dat hij voortaan een beetje beter moet opletten naar zijn gedrag jegens niet-fullbloods toe. Ok, hij wordt nog steeds door fullbloods uitgenodigd voor bridgeavonden en krijgt nog altijd post van de plaatselijke vertegenwoordigers van de rechten van fullbloods. Maar op twee dagen tijd heeft hij een halfblood beschermd voor DE’s én heeft hij een mudblood van de verstikingsdood gered. Misschien toch een beetje té edelmoedig voor een zelfverklaarde fullblood. Die bromance-achtige non-verbale moves naar Nathan toe moeten misschien ook wat subtieler. Want hoe je het wendt of keert: Syll kan misschien gevaarlijk zijn. Vergevingsgezind was hij sowieso al niet. Donovan kijkt naar zijn lamlendige en berooide vriend dat een paar sikkels perst uit zijn portemonnee. Donovan kijkt even weg, omdat Syll het mogelijk nogal gênant vindt. Misschien had Donovan Syll wat geld moeten geven, maar zelf is hij niet het type dat vrijgevig is naar anderen toe. Uiteindelijk doet hij ook maar een baantje dat niet al te veel oplevert.

“Ja”, zegt Donovan opgelucht als Syll beweert dat hij naar de ceremonie moet omwille van zijn baantje. “Ze zijn er behoorlijk veeleisend als je het mij vraagt. Maar iémand moet het doen, niet waar?” voegt Donovan eraan toe op een toontje dat een mudblood begraven toch niet zo belangrijk is.
Donovan weet dat hij een zeer foute vraag heeft gesteld aan Syll, maar het was eigenlijk een laatste steek onder water om hem nog even te kunnen confronteren met de moord van zijn verloofde. Rusteloos werpt hij nog een laatste blik op zijn wijzerplaat als Syll aan zijn jus begint te lurken alsof het een stevig glas gin was.

“Luister, ik moet nu echt gaan…”, Donovan legt vriendschappelijk een hand op Sylls schouder. “Sterkte en je weet me te vinden als je hulp nodig had.”

Daarna verlaat hij de pub en gaat Helena en Callen voor. De begraafplaats lag vrij dicht bij de pub, aan de rechterkant zoals Callen al lijkt aan te geven. Donovan zet zijn pas stevig voort en blijft piekeren over het voorval bij Joseph thuis. Die vrouw betekende niet veel goeds. Het had iets onheilspellends, alsof ze het startsignaal was voor nog meer onheil. Donovan kijkt op als hij door de poort van de begraafplaats loopt. Hij zag in de verte al twee figuurtjes zitten.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Liz pakt het geld dat Syll uit zijn portemonnee heeft opgediept aan en loopt dan richting Callen, die oogcontact zocht. Ze werpt hem een dankbare glimlach toe als hij haar een fooi geeft. Liz begeeft zich naar de kassa, als ze de felle uitspatting van Syll hoort. Geschrokken laat ze alle munten op de grond vallen. Zachtjes vloekend bukt ze om de wegrollende munten weer te pakken.

Terwijl Liz onder de bar naar de muntjes grijpt, hoort ze de repliek van Donovan. Blijkbaar doet het hem ook niets. Woedend komt Liz overeind, maar aangezien ze even vergeten is dat ze onder de bar zat, stoot ze haar hoofd luidruchtig tegen de bar aan. Ze staat op en wrijft over de pijnlijke plek op haar hoofd.
Doe je goed, Liz. Tot zover de aandacht niet op jezelf vestigen.

Ze legt de muntjes naast de kassa, die nog steeds niet wil openen. Dan begint ze haar sloof los te knopen - ze moet zich nu toch echt richting kerkhof gaan begeven.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena haalt haar hand naar haar hals om – het is een tic – aan haar kettinkje dat ze vandaag niet draagt te frunniken wanneer Callen voorstelt om alvast te vertrekken naar het kerkhof. Ze knikt meteen begint te stappen in de richting die Callen aanwijst.

“Handig, dan loop ik met jou mee. Want ik heb het kerkhof nog nooit van dichtbij gezien en zou niet eens weten welke richting ik uit moet,” reageert Helena. Ze zet er stevig de pas in, maar ook niet te snel, zodat Callen haar kan bijhouden en toch een beetje kan voorleiden.

“Ik had ook helemaal geen zin om te wachten op de anderen binnen,” steekt ze dan van wal. “Ik denk niet dat er nog veel mensen vanuit de pub zouden meegaan. Die man die aan mijn andere kant aan de toog stond te fluisteren met de vrouw achter de toog?” Helena kijkt Callen even samenzweerderig aan, niet eens beseffend dat dit wel erg naar roddel begint te ruiken. “Hij was de bruidegom. Het was te erg om aan te moeten zien, Callen. De Death Eaters kwamen op zodanige manier op het toneel dat ik mij waande in een slechte Muggle-thriller. Ze hebben haar publiekelijk vernederd. Omdat ze niet “zuiver” is. En hij? Hij stond erbij en hij keek ernaar. Hij bleef gewoon staan. Ze werd koelbloedig neergestoken voor ieders ogen en hij liet het gebeuren, alsof het haar verdiende loon was.” Helena doet geen enkele moeite om de emoties die ze voelt te verbergen en de woede en zindert dan ook door in haar stem. Ze schudt ongelovig haar hoofd.
“Ik kan maar niet begrijpen hoe een mens in staat is om iemand zo aan zijn lot over te laten. Iemand die veel voor je betekent. En dan om zo’n belachelijke reden. Alsof dat feit ook maar iets verandert aan die persoon zijn waarde. Maar ik begrijp wel waarom ze haar ware aard verborgen heeft…” Helena heeft nog amper door dat ze eigenlijk tegen Callen aan het spreken is, het lijkt alsof ze een gesprek met zichzelf aan het houden is.

“Maar om op mijn punt terug te komen: die man, die bruidegom. Volgens mij zal hij er alles aan doen om zo ver mogelijk van de ceremonie weg te blijven. Het zou me sterk verbazen als hij aanwezig zou zijn en daarom loop ik inderdaad liever al verder, want ik wil niks met hem te maken hebben. En die vrouw achter de toog… Wel, blijkbaar is ze de beste vriendin van de bruid. Maar ik vind het vrij ongewoon – en dat is een understatement – dat ze daarnet stond te fluisteren met de man die het leven van haar beste vriendin in handen had. Als ik haar was…”

En dan stopt Helena haar redevoering. Ze denkt wel dat haar standpunt duidelijk is. Al stopt ze ook wel omdat ze ziet dat ze op automatische piloot de begraafplaats binnengewandeld is. Blijkbaar was het inderdaad niet moeilijk te bereiken. Helena wordt automatisch een beetje stiller op deze plek. Uit soort van respect voor de doden, of zo. Haar ogen glijden over de namen op de verschillende zerken en ze ziet weer enkele stenen met de naam ‘Cheesemaker’ op. Serieus… De Cheesemakers schieten hier als paddestoelen uit de grond… schiet er door haar heen. Eerst was het nog lachwekkend, maar nu is het misschien wel de negende keer vandaag dat die naam de revue passeert.

Helena scheurt haar blik van de stenen en ziet dan de rijen stoeltjes die klaargezet staan voor de begrafenissen. Nathan en de man die ze deze morgen ingeschreven had, zaten er al. Op de voorlaatste rij. Kan niet beter.
“Kom…” zegt ze stilletjes tegen Callen, waarna ze richting Nathan en Damien loopt en niks opmerkt van het fototrekken-onderonsje. Ze neemt langs Nathan plaats en gebaart dat Callen aan haar andere kant kan gaan zitten.

“Goeiemiddag, heren,” zegt ze tegen het tweetal, met een serieuze blik naar Damien, maar een wat luchtigere blik, gesierd met een glimlach naar Nathan. “Ik heb je bloemen op mijn bureau laten staan, weet je, om de boel daar wat op te fleuren en te personaliseren. Ze zijn werkelijk prachtig en met een Vershoudsbezwering gaan ze hopelijk langer dan normaal mee.” Helena kijkt even om zich heen en merkt dat zij vier, afgezien van Donovan dan, de eersten zijn. Ze besluit te blijven zitten waar ze zit. Als ze iets speciaals moest doen, zou ze het wel horen zeker.

“Dit is Callen,” richt ze zich dan opnieuw tot Nathan en Damien, “ook een nieuweling in het dorp. Zo te zien gaat dit wel een gezellig newbie-rijtje worden,” probeert ze de boel wat op te vrolijken, want ten slotte zitten ze op een kerkhof.

Harry, Ron & Hermione

Nog maar net wees Callen de richting aan welk pad je diende te volgen om op het kerkhof te geraken, of Helena voegde al de daad bij het woord. Callen zorgde ervoor dat hij Helena haar tempo kon bijbenen door snel aan haar zijde mee te lopen. Wanneer Helena al wandelend van wal steekt, houd Callen zich afzijdig en laat haar praten. Een wijs besluit, blijkt later, want nadien bleek dit de aftrap van een lange monoloog. Er was kennelijk het e.e.a. wat Helena duidelijk kwijt moest. En dat kwam er nu allemaal uit. Niet zo vreemd ook, als je nog maar een dag geleden ongewild getuige bent van een brute, laffe moord die bovendien nog onnodig was ook. En op de klap van de vuurpijl beland je in een huis die naderhand met de grond gelijk wordt gemaakt. En dat, terwijl jij aanwezig bent op dat moment in het desbetreffende huis. Nee, bij gebrek aan slachtofferhulp Sado, moest Helena duidelijk haar ei kwijt. En tja, welke betere manier bestaat er dan niet om uit te razen tegenover Callen hmm? Hij heeft geleerd dat ie op deze momenten maar beter een luisterend oor kan bieden, dan Helena in kwestie te gaan onderbreken. Af en toe laat Callen daarom dus blijken dat hij zich volledig kan verplaatsen in Helena door "Hmm hmm", "Ongelooflijk dat mensen zo van de een op de andere dag zo van mening kunnen veranderen" en "Ja, vreemd is het wel te noemen ja.. een normale vrouw zou zo'n man bedienen van een ferme tik [/bitchslap variant] dan wel uitfoeteren of in het gezicht spugen me dunkt...". En zonder dat Callen het echt besefte was met het moment dat Helena haar waterval aan woorden (en dus haar monoloog wat een gebed zonder end leek te worden) staakte, meteen het punt waarop ze bleken aanbeland op het kerkhof.

Sterker kon het contrast niet zijn met nog even geleden. Nu vervolgde Helena stilletjes haar weg. Iets met uit respect voor de doden gok ik zo.. denkt Callen en zwijgend loopt hij achter Helena aan. Hij laat zijn blik gaan over het kerkhof. Het zag er, zo gezegd, nogal kerkhof-achtig uit. Dus er heerste een stille, serene rust bij het binnengaan van het kerkhof. Op de een of andere manier zorgde dat er bij Callen altijd voor dat hij stil stond bij de doden. Ook viel het hem op hoe vaak de naam Cheesemaker voorbij kwam op de zerken. Dat kon maar een ding betekenen. De cheesemaker familie had veel invloed op Sado. Of de cheesemaker familie waren de founding fathers van Sado. Wanneer Helena zich wendt tot Callen en hem als een schoothondje dirigeert richting de stoelen die klaar staan, merkt hij hoe er al reeds mensen aanwezig zijn. Naast Donovan zijn er twee andere mannen die al plaats hebben genomen. Haar gebaar dat Callen aan de andere kant naast haar mag plaats nemen volgt hij op. Even later merkt Callen op hoe hij door Helena aan de twee heren wordt voorgesteld. Omdat hij nu nog steeds niet weet hoe zij nu door het leven gaan. "Zoals Helena al reeds zei... ik ben Callen, Callen MacDuff. Met wie heb ik het genoegen?" vulde hij aan op Helena.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Vlug schiet Mairi in haar donkere kleding. Ze trekt het elastiekje uit haar haar en gaat even vluchtig met haar hand door haar krullen om het los te schudden. Fronsend kijkt Mairi in de spiegel, waar ze ziet hoe haar pluizige haarbos om haar gezicht valt. In een snelle beweging duwt ze haar haar terug omhoog, deze keer in een strak knotje. Wanneer ze opnieuw in de spiegel kijkt valt haar op hoe moe ze er uit ziet. Nou goed, mensen zullen wel denken dat dit mijn sad face is. Even kijkt ze kort op de klok, dan grist ze haar tasje van haar bed. Ze moest nu echt wel opschieten, het zou niet lang meer duren voor de ceremonie zou beginnen. Zou ze op het kerkhof kunnen verschijnselen, of is dat ongepast?

Half de trap af rennend trekt Mairi haar buitenmantel over haar kleding aan. Ze werpt nog even snel een blik in de kamer van haar grootmoeder die, gelukkig, nog altijd slaapt. Een vage glimlach glijdt over haar gezicht en dan begeeft ze zich naar de voordeur. Wanneer ze buiten is besluit ze toch maar de snelle 'route' te nemen en zo komt ze vlak voor het kerkhof weer tevoorschijn. Even kort twijfelend blijft Mairi voor de poort van het kerkhof staan, dan loopt ze verder. Haar ogen glijden over de grafstenen, waarvan er vele toebehoren aan verre of minder verre familieleden. Als Mairi een Sim was geweest had ze vast bij de familie Van de Kerkhof gehoord, dat kan niet anders.

Een stukje verder op ziet ze al wat mensen op stoeltjes zitten, al kan ze hen vanaf hier niet goed herkennen. Wanneer Mairi dichterbij komt ziet ze dat het Nathan, de jongen van op het stadshuis (Hoe heette hij?), Donovan en Helena al zitten. Dan glijdt haar blik over de jongen die naast Helena zit. Abrupt blijft Mairi staan. Was dat? Haar ogen worden groot, terwijl ze naar de jongen blijft kijken. Nee, toch. Dat kán niet! Dat mag niet... Er is maar één ding erger dan in een dorp wonen met afdelingsgenoten en dat is in één dorp wonen met afdelingsgenoten die ook nog eens jaargenoten zijn (geweest). Callen. BiblioCallen. Beaten up by slytherin beaters Callen. Heel even kort heeft Mairi de neiging om achter de eerste de beste grafsteen weg te duiken, dat is gelukkig nogal een grote, vast het graf van een van de voorouder van Ralph Whytes. Dan brengt ze zich trillend in beweging. Geruisloos beweegt ze zich naar de stoeltjes, terwijl ze nogal obvious de andere kant op kijkt. Niet kijken!

Wanneer ze bij de stoeltjes aan komt probeert Mairi in te schatten welke zo ver mogelijk bij Callen vandaan is. Misschien kon ze hier wel vandaan komen zonder herkend te worden door een klasgenoot. Nu was het beter dat ze momenteel niet op goede voet stond met Helena, voordat die haar zou duidelijk maken dat ze daar kon zitten of zo. Wanneer ze besloten heeft welk stoeltje ze moet hebben gaat Mairi er naar toe en gaat ze zitten. Met haar tasje stevig in haar hand geklemd staart ze naar haar voeten. Niet deze kant op kijken, niet deze kant op kijken. Goh, konden die stoeltjes tussen hen in niet al opgevuld worden?!

Zenuwachtig tikt ze met haar voeten op de grond. Hoeveel wist hij van haar? Niet veel toch? Ze had nooit veel met hem gedeeld, toch? Mairi twijfelt aan zichzelf. Wat hadden haar klasgenoten geweten van haar leven? Haar beste vriendin had ze wel wat verteld, maar verder niet, toch?

Afbeelding

Tergend langzaam gaat Amy achter Kyla aan naar binnen. Ze had er niet veel vertrouwen in dat Kyla ook maar iets aan het toeval zou overlaten en als Amy binnen staat ziet ze dat ze gelijk heeft. Kyla spreekt spreuken uit over de ramen en ze kon nu al bedenken dat er maar een minimale kans was dat ze die op zou kunnen lossen. Ze was tenslotte al in haar 5e jaar van Hogwarts gehaald. De kamer rond kijkend loopt Amy naar een kastje waarop een fotolijstje staan. Kyla en een man. Amy bestudeert de man grondig en grijnst dan eventjes. Ze zet het lijstje terug voordat Kyla weer terug komt van het verzegelen van de ramen. Amy gaat op de bank zitten en kijkt vanaf die plek de kamer rond, het oogt nogal rommelig.

Wanneer Kyla terug komt grijnst ze. "Dus..." ze wijst naar het fotolijstje. "Is dat je man?" Onschuldig kijkt ze Kyla aan. "Ben benieuwd wat die er van zegt dat je iemand naar je huis hebt meegesmokkeld." Amy grijnst opnieuw en schopt dan haar schoenen uit. Als ze hier nog een tijdje zou blijven kon ze zich maar beter een beetje thuis gaan voelen.

Harry, Ron & Hermione

Zonder af te wachten op het moment dat Nathan zich als Nathan Taylor en Damien zich als Damien Leighton zou voorstellen, keek Callen voor zich uit. Klaarblijkelijk werkten de radertjes binnen hun grijze massa niet op hoge snelheid. Een ander iemand had zich allang en breed, fatsoenlijk als het is, zich voorgesteld met naam. Geeft niks Callen. Bovendien.. het kan heel goed dat beide heren nogal close waren met Dorothy en daarom juist vandaag minder aanwezig zouden zijn... denkt hij bij zichzelf. De ceremonie zou niet lang meer op zich laten wachten, althans dat idee had Callen. Aangezien Callen Mr. ~~edelachtbare~~ Hastings al reeds van Hogwarts als punctuele snoeshaan (ik kom even op geen ander woord (a)

) kende, ging hij er logischerwijs vanuit dat het nu toch echt niet lang meer zou duren. Callen rekte zich eens goed uit en toen merkte hij vanuit zijn ooghoek op hoe een vrouw in het zwart gehuld zich aansloot bij de aanwezige gasten. Hij stond geenszins stil bij de mogelijkheid dat hij iemand zoals Mairi Brewer nog eens dagelijks tegen het lijf zou kunnen gaan lopen. Onwetend als hij was, zou Callen weldra uit de droom geholpen worden.

Want niemand minder dan Mairi Brewer verscheen ter tonele. Nu is het een publiek geheim dat aan Callen menig vrouwelijke jaargenoot voorbij ging. Daarnaast is en blijft het een feit dat hij een geheugen als een zeef heeft, als het aankomt op mensen herkennen qua naam en/of gezicht. En overigens was het ook zo dat Mairi zich onopvallend opstelde waardoor ze onder de herkenningsradar van Callen bleef. Ja, als ware Ms. Brewer een JSF met stealthprogram geactiveerd xD Hoe het ook zij, Callen schonk geen aandacht aan Mairi. Zo werd zijn aandacht niet getrokken toen Mairi met grote ogen wegschoot achter een grafsteen. En toen ze even later aan het einde van de rij plaats nam, merkte Callen niks van Mairi haar nervositeit op. Zo zie je maar weer waar bruiloften en begrafenissen al niet goed voor zijn. Er ontvouwde zich een 'claw reünie. Ter zijner tijd zou Callen als vanzelf wel weer in contact komen met Mairi. Wellicht nadat er naderend onheil had plaats gevonden. Maar misschien wel omdat Helena Mairi zou spotten en haar luidruchtig zou verzoeken toch vooral bij Callen in de buurt plaats te nemen. Joost mag het weten. Uiteraard, maar niet deze Joost en zeker nu even niet!

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Kyla hoort Amy binnenkomen maar geeft geen enkel teken dat ze dit gemerkt heeft. Ze gaat onverstoord door met het barricaderen van haar eigen huis. ’Dit moet nu wel het best beveiligde plekje van Sado zijn,’ dacht ze bij zichzelf. Ze had de afgelopen jaren zoveel spreuken en bezweringen over hun huis uitgesproken dat ze de tel was kwijtgeraakt.

Als ze klaar is glimlacht ze tevreden over haar prestatie. Ze keert zich nu naar Amy die zich inmiddels op de bank heeft genesteld. Die voelt zich snel thuis. Als Amy naar het fotolijstje op de kast wijst voelt ze zich een beetje opgelaten. ’Dat is helaas mijn man ja,’ denkt ze zuchtend. ’Waarom was hij verdomme alweer niet thuis en moest ze alweer op hem wachten? Waarom had hij niks gezegd over de gebeurtenissen gisteren toen ze thuiskwam? ’Dat is inderdaad mijn lieftallige man ja,’ antwoordt ze dan op een trotse toon. Ze zou niet laten blijken dat ze hem af en toe spuug zat was. ’We zijn al 3 jaar 11 maanden 12 dagen en 2 uur getrouwd.’ Laat ze er als – voor haar - nonchalant feitje op volgen. ’Ik heb een keer uitgerekend dat het gemiddelde huwelijk in Sado slechts 4 jaar 6 maanden 14 dagen en 4 uur duurt, dus we zijn al aardig op weg.’

Ze neemt plaats op de bank tegenover Amy en kijkt haar indringend aan. Als Amy zegt dat ze benieuwd is wat haar man ervan vindt dat ze Amy meeneemt beseft ze pas dat hij dat nog niet weet. Maar hij had haar ook niets laten weten dus dan stonden ze mooi kiet. Hij had hier sowieso niets over te zeggen. ’Ik heb hem hier allang van op de hoogte gesteld, uiteraard bespreken wij alles met elkaar.’ Zegt ze gepikeerd. ’Hij vond het prima, zolang het maar tijdelijk was. Wij hebben natuurlijk ook graag onze privacy.’

Dan staat ze plots op en zwaait met haar toverstok. Haar vrijetijdskleding is gewisseld voor een zwart keurig gewaad dat perfect geschikt is voor treurige gelegenheden. In Sado had je er een kast vol van nodig. Dit was haar favoriete begrafenisgewaad, omdat er terzielersleer voor was gebruikt. Overigens was dat alleen zichtbaar voor mensen die ooit iemand dood hebben zien gaan, dus vond ze het uiterst interessant om te zien of mensen opmerkingen maakten over de prachtige afwerking van haar gewaad of juist afwijzend keken naar het saaie detailloze zwart dat zich daaronder bevond.

’Luister Amy, ik moet nu weg. Naar een begrafenis. Ik heb met Philip buiten de deur afgesproken, omdat hij het nog druk had met zijn werk,’ - haar man had het toch zo druk, met zijn goede baan – Jij blijft hier. Zodra ik terugkom weet ik hopelijk meer over jouw situatie. Dat was pure bluf, maar ze moet haar toch zoet houden. Ze zag er niet uit alsof ze hier een half jaar in huis zou blijven. ’Je mag iets te eten pakken in de keuken, maar houdt het een beetje beschaafd.’ Streng kijkt ze Amy aan.

Dan loopt ze naar de deur van de gang en opent deze. Ze draait zich nog een laatste keer om. ’Je hoeft niet te proberen om hier uit te breken, want zelfs Voldemort himself komt hier niet binnen. En buiten ook niet. Dus bespaar jezelf de energie en mij de schade aan mijn huis.’ Als bloedbesmeurde voelde ze zich toch vrij veilig in haar eigen huis, dankzij haar eigen prestaties, daar was ze best trots op. Hij en zijn handlangers kunnen haar niets maken.

Ze opent de deur en sluit deze zorgvuldig achter zich. Een laatste bezwering maakt de kooi waarin Amy zich nu bevindt compleet. Zelfs Philip zou niet meer binnenkomen. En terecht. Met ferme passen begint ze haar tocht richting Polly’s Pub. Want ze weet allang waar haar echtgenoot uithangt. Hij zal heus niet hard aan het werk zijn, omdat het ozo druk is met alle ceremonies die hij moet voorbereiden. In gevallen zoals deze geldt de procedure dat een externe uitvaartverzorger de uitvaart zal doen. Dit omdat de personeelsleden direct betrokken zijn bij de overledene. Dat weet Kyla maar al te goed, ze verdiept zich graag in dingen die op haar pad komen. Dus ook in de baan van haar man.

Ze is aangekomen bij Polly’s Pub. 99% kans dat hij hier zit. Ze opent de deur en ziet dat het vrij rustig is. Aan de bar ziet ze Syll Whyte, de zoon van Ralph Whyte en Katarina Whyte. Hij zou gisteren trouwen met degene die vandaag begraven zal worden. Interessant dat hij in de kroeg zit. Met ferme passen stapt ze af op degene die een stuk verder achterin aan de bar zit. Philip Shaw.

Ze heeft haar mond al open om een tirade te beginnen voordat ze bij hem in de buurt is en trekt zich niks aan van zijn geschrokken gezicht. ’Philip!’ Snauwt ze. ’Waarom in vredesnaam moet ik in de KRANT, ja in de KRANT lezen dat je COLLEGA dood is?! Wanneer was je van plan dat aan MIJ te vertellen? Het is maar goed dat ik iedere morgen de krant zo grondig doorlees, want anders dan was ik nu nog op mijn werk geweest. De begrafenis begint verdomme over 5 minuten en jij zit hier nog in je kloffie boterbier te zuipen! Schaam je diep! Ze trekt zich er niks van aan wat eventuele andere gasten of barpersoneel ervan vinden dat ze zo tekeer gaat. Dit was de enige manier waarop ze af en toe nog eens tot haar man kon doordringen. Iets rustiger vervolgt ze: ’Kom onmiddellijk met me mee! Je bent verplicht om naar die begrafenis te gaan. En je gaat daar ook netjes iets over hem zeggen. Die arme man had al zo weinig familie.

Ze sleurt hem van zijn barkruk. Gooit een aantal galjoenen op de bar voor hetgeen hij gedronken heeft en zonder nog iets te zeggen duwt ze hem naar buiten. Ze richt haar toverstok op hem en verwisselt zo zijn slonzige shirt voor een bij haar eigen gewaad passende zwarte outfit.

Als hij tegenpruttelt negeert ze zijn bezwaren en met stevige passen maakt ze vaart richting het kerkhof. Daar aangekomen ziet ze het gezelschap al zitten bij de treurwilg. Ze verandert de houding van haar arm – van stevige greep naar arm-in-arm als getrouwd stel – en bijt hem nog zacht toe ’Gedraag je!’, alvorens ze met strak gezicht richting de opgestelde stoelen loopt. Ze knikt even medelevend naar de familieleden van de ceremoniemeester en neemt dan met Philip samen plaats achter hen. De rest van de aanwezigen keurt ze geen blik waardig.

Ze kijkt om zich heen en ziet dat het aardig druk is. De stoelen stonden opgesteld in twee rijen van acht bij tien dus er konden 160 mensen zitten. Aardig wat mensen voelen zich blijkbaar betrokken bij de dramatische gebeurtenissen van gisteren. En dat terwijl slecht een handjevol mensen deze twee waarschijnlijk echt gekend hebben. Ze doen dit alleen maar omdat ze het gevoel hebben dat ze zo iets terug kunnen doen voor de familie en vrienden. Laten zien dat het hen iets uitmaakt wat er is gebeurd. En dat terwijl de familie er helemaal niets aan heeft. Ze krijgen hooguit het gevoel dat de aanwezige mensen hier iets om hen geven, iets wat na vandaag nooit meer zal blijken want al snel is iedereen het weer vergeten. Wat zitten mensen toch raar in elkaar. Op naar de volgende bruiloft.

Afbeelding

Hij draait zijn hoofd richting zijn schouder als Donovan zijn hand daar neerlegt. Zijn medelevende woorden verbazen hem nu ook heel even. Hij moet even schakelen van zielig en onbegrepen naar begrepen. Zou Donovan het nu eindelijk snappen? Of doet hij dit puur om van mijn gezeur af te zijn? Hij zou het toch wel menen? ’Dankje Donovan, jij succes met de begrafenis van je collega.’

Hij kijkt Donovan na als deze met Helena en de onbekende bloedbesmeurde vertrekt. Hij vindt toch dat het een slecht teken is dat zijn vriend zoveel met bloedbesmeurden optrekt. Dat was niet goed voor zijn reputatie. En dat vond Donovan toch altijd belangrijk? denkt hij bij zichzelf.

Het drietal is nog niet goed en wel weg of een hysterische vrouw komt binnengestormd. Hij kijkt links van hem waar een man duidelijk schrikt van haar binnenkomst. Ze begint een hele tirade tegen hem en begrijpt daaruit dat deze man ook ceremoniemeester is. Dat straalt hij anders niet uit. De vrouw sleurt de man mee en dan is hij plots nog de enige in het café. Hij voelt zich nu een beetje ongemakkelijk vanwege het feit dat hij nu nog alleen is met Liz. De tweede keer in twee dagen dat hij alleen is met dat bloedbesmeurde meisje dat hij had gecrucioo’d. Gelukkig is het Helena in ieder geval niet.

Hij ziet dat ze haar sloof aan het afdoen is. Om de ongemakkelijke stilte die is gevallen nadat het schreeuwende echtpaar is verdwenen drinkt hij snel zijn glas leeg. Voor zover daar nog iets in zat. En nu? Hij wil hier toch echt wachten tot Polly terug is. ’Doe nog maar een jus,’ zegt hij, om de tijd te doden. Hij kijkt Liz hierbij opzettelijk niet aan.

OOC: inhaalspurtje van Kyla

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Ze heeft net de knoop losgekregen en staat op het punt haar sloof af te doen, als Kyla de pub binnenstormt. Hoewel Liz de laatste jaren van haar leven in Londen heeft gespendeerd, was ze toch nog af en toe in Sado te vinden en ze kent de Shaws wel van gezicht. Maar het gezicht van Kyla weerhoudt haar ervan hen te begroeten. Enkele seconden later barst Kyla uit in een tirade, waardoor Liz haar sloof maar op begint te vouwen.

Net als Liz de deur naar de keuken door wil gaan om haar sloof in de waszak te stoppen, hoort ze de stem van Syll. Ze loopt toch door de keuken binnen. Nadat ze de sloof heeft weggestopt bekijkt ze zichzelf even kort in de spiegel. Ze doet haar haren opnieuw vast en vindt het dan wel goed genoeg. Ze heeft vanochtend een zwart shirt aangedaan en dat ziet er nog goed uit.

Als ze de pub weer binnenloopt, gaat ze nog even naar Syll.
'De jus zul je even aan mijn collega moeten vragen. Ik heb de hele middag vrij, want mijn beste vriendin wordt zometeen begraven.' Ze kijkt Syll recht in zijn ogen als ze het zegt. Meteen daarna loopt ze achter de bar vandaan en de pub uit.

Liz Verschijnselt vlakbij de begraafplaats. Ze veegt de tranen die in haar ogen zijn gesprongen weg en loopt zo snel mogelijk richting de begraafplaats. Er zijn al een heleboel mensen. Liz ziet haar ouders op de tweede rij, maar het is al aardig vol en ze heeft weinig behoefte zich ergens tussendoor te wurmen. Zonder te kijken of ze nog meer mensen kent, gaat ze op een stoel op de vierde rij zitten, aan het middenpad.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

De nieuwe ceremoniemeester voelt zich ongemakkelijk. Hij heeft al veel begrafenissen georganiseerd en in zijn vak is hij wel een gerespecteerd persoon. Nog nooit heeft hij iemand horen klagen en alle ceremonies zijn met de nodige sereniteit en respect verlopen. Zelden waren de sterfgevallen tragisch en meestal kreeg hij mensen die aan ouderdom zijn overleden onder zijn hoede. Maar nu is het anders. Een bruid die op haar huwelijksdag meedogenloos vermoord werd door death eaters is helemaal buiten zijn categorie. Hij denkt na over de manier waarop hij alles gaat aanpakken. Hij heeft geen informatie gekregen van Dorothy’s familieleden en zover hij weet heeft ze alleen maar een goede vriendin. Hij hoopt dat alles soepel verloopt en hij na de ceremonie terug veilig naar zijn eigen dorp kan gaan. De naam ‘Sado’ heeft al geen geweldige reputatie binnen zijn branche en hij was de enige ceremoniemeester in omstreken die het baantje op zich wou nemen, maar toen wist hij nog niet dat zijn collega het loodje heeft moeten leggen.

De ceremoniemeester nadert de witte stoeltjes en Dorothy’s toekomstige graf. Hij knikt ernstig naar de mensen die zich al verzameld hebben en gaat achter de spreektafel staan. Hij schraapt zijn keel en kijkt naar de magere opkomst.

“Beste genodigden, ik wil jullie graag welkom heten voor de begrafenisceremonie van Dorothy Colson, die veel te jong het leven heeft moeten verlaten.”

OOC. Ik post als Damien zodra Niels heeft gepost :’) en Donovan zit nu ook gewoon op een stoeltje.

Enjolras · King of Babylon

Nathan vindt het opmerkelijk dat Damien zo'n interesse toont voor Muggles. Ergens is het ook wel lief en misschien zelf schattig, maar Nathan vindt het vooral frappant omdat dat soort exemplaren eerder zeldzaam zijn. De relatie wizard en Muggle is altijd al iets bijzonder geweest, zo ook nu weer, zo blijkt. Stil in zichzelf vraagt Nathan zich af of Damien misschien een collectie stekkers heeft of een onbeantwoorde drang om de ware aard van een badeend te weten te komen. Maar Nathan besluit maar geen vragen te stellen, en gewoon te antwoorden op de vragen die aan hem worden gesteld.

"Jaja, een televisie. We hadden er drie, om eerlijk te zijn," antwoordt hij. "Je bedoelt een pen." Nathan kan het niet laten om een lachje op zijn gezicht te zetten dat veel weggeeft van 'you're truly one of a kind' en 'er toont iemand interesse in mij, that's a first'. Wanneer Damien verder gaat over hoe het leven van een Muggle eenvoudig moet zijn, denkt Nathan even na hoe hij dat op een tactvolle en beleefde manier kan tegenspreken. Maar voor hij zich van een klaar en duidelijk antwoord kan voorzien, haalt Damien een voorwerp uit zijn zakken dat erg veel weggeeft van een Magische Camera. Opeens verplaatst de weegschaal der interesse zich van de ene kant naar de andere. Nu is het aan Nathan om vol bewondering en klare kijkers naar Damien's Magische Ding te staren. Wanneer die hem een echte Magische Foto overhandigt, kan Nathan alleen maar awkwardly lachen. En:

"Dankjewel," zegt hij. Hij neemt de foto met enige zachtheid aan en blijft vervolgens iets te lang naar zichzelf staren. Alsof hij een zelfverklaarde narcist is, bekijkt hij zichzelf en lijkt hij even betoverd door zijn eigen blik die de foto had weten te capturen. Mijn haar zit best wel strak, vandaag. "Je hebt talent," besluit hij uiteindelijk te zeggen. "Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik zo uhm.. naturel, op een foto stond. Laat staan ééntje die beweegt." Hij glimlacht een laatste keer en steekt de foto dan in het pijpzakje van zijn colbert.

Voor Nathan zich zorgen kan gaan maken over hoe hij het beste een pijnlijke stilte kan vermijden, komt Helena - hoe kan het ook anders - hem tot de redding door uit het niks naast hem plaats te nemen. Wanneer ze hem nogmaals bedankt voor de bloemen, glimlacht hij weer breed. Zij is zo slim, denkt hij even kort wanneer ze vertelt hoe ze een bezwering had gebruikt om de bloemen langer te laten meegaan. Daarna stelt ze haar metgezel voor - een nieuweling, zo blijkt.

Het genoegen nog wel? denkt Nathan kort, wanneer de nieuweling zichzelf nog maar een keer voorstelt. "Nathan," zegt hij zonder zijn familienaam eraan toe te voegen. ~~For no particular reason, at all.~~ "Aangenaam." Hij twijfelt even of hij zijn hand moet uitsteken om die dankbaar te laten schudden, zo hoort dat toch? Maar hij vindt het nogal geforceerd overkomen door de manier waarop ze naast elkaar op een rijtje zitten en besluit zijn semi-uitgestrekte hand naar zijn nek te brengen en eens te krabben.

En dan komt een onbekende persoon ten tonele, waarvan Nathan vermoedt dat het een nieuwe ceremoniemeester is. Waar hebben ze die zo snel gevonden? Opmerkelijk dat ze überhaupt iemand hebben gevonden, na wat er met de laatste is gebeurd.

Afbeelding

"Elisabeth. Goed," antwoordt hij kort en bevestigend. "Ja, zo kan je er wel mee door," vervolgt hij zijn zin dan wanneer hij haar zonder gêne van kop tot teen bekijkt en zelf even met zijn handen langs haar armen gaat. "Dit moest zo'n makkelijke job worden," zegt hij dan tussen zijn tanden. "Ik hoop dat je beseft dat we serieus met vuur aan het spelen zijn nu?" besluit hij haar nog eens voor een laatste keer duidelijk te maken. "Pun unintended," voegt hij er aan toe met een korte blik op de haard waar ze zo'n halfuur geleden uit was gespoten.

"Bon," zegt hij wanneer hij zin aktetas vastneemt en het huis nog voor een laatste keer rondkijkt, op zoek naar sporen van enig gevecht of wat dan ook - die hij gelukkig niet vindt. "Dit is hoe we het gaat doen. Jij noemt me Joseph, ik noem jou Elisabeth. Je spreekt alleen als je daartoe uitdrukkelijk wordt aangezet - al de rest van verbale gebruiken laat je aan mij over en je rept voor de rest geen woord. We zijn getrouwd, twee jaar of iets in die aard. Gelukkig, en voor de rest hoeft niemand iets te weten - dus daar stopt het dan ook." Hij gaat even kort met zijn handen door zijn haren zodat die achter zijn oren komen te liggen en zijn gezicht er weer glad uitziet.

"We zijn nieuw hier. Niemand kent ons, dus het zou me verbazen als we ook maar enig problemen krijgen daardoor. We hebben net een reis naar Parijs achter de rug - twee maand, het was heerlijk en jij genoot vooral van het Louvre, ça va?" Hij heeft moeite met haar in de ogen te kijken - maar doet het bij de 'ça va' toch weer. Een laatste blik doorheen het huis. Hij neemt de arm-in-arm-pose alvast aan en merkt dan nog iets op. "En deze hou ik wel bij me," zegt hij uiteindelijk en ritst haar wand uit haar handen en steekt die in een willekeurige binnenzak van zijn gewaad. "Hou me goed vast," eindigt hij en zonder verder enige waarschuwing te geven verlaten ze, arm-in-arm en met een duidelijke plof, zijn kersverse woning.

Met een andere plof Verschijnselen ze op enkele meters van het kerkhof verwijderd. Hij merkt al snel dat iemand net het woord heeft genomen en besluit daartoe zijn stappen wat driftigheid te geven. "Ze zijn al bezig, haast je," mompelt hij tussen zijn tanden en in haar rechteroor. Wanneer ze de stoeltjes naderen tovert hij als het ware een pokerface op zijn gezicht. Iets wat tussen 'kijk ons een gelukkig koppel wezend' en 'oh wat jammer van die arme Dorothy' moet hangen. Hij neemt de eerste de beste vrije stoel in. Er is opmerkelijk weinig volk aanwezig. Tot zijn ongenoegen merkt hij net te laat dat aan de andere kant van zijn rij, Donovan zich genesteld heeft. Fantastisch.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online