Chase Alessia

Hoe later het wordt hoe warmer. Zuinig doen met je water is dan ook absolute noodzaak, maar een uur geleden is de laatste druppel al opgedronken. Na elke zandduin verwacht je de stad maar zover het oog reikt is er nog altijd geen stad te bekennen. Chase lijkt de moed niet te verliezen hoewel zijn tempo wel drastisch gedaald is en hij een stuk minder kwiek verhalen verteld. De felle zon weerkaatst even op het kompas als hij er een blik op werpt. Nogal verhit blijft hij staan en haalt hij zijn arm even langs zijn vochtige gezicht. Het zout prikt even in zijn ogen als enkele zweetdruppels over zijn neus naar beneden druppen. "Hmm.." hij knijpt zijn ogen inspannend toe en tuurt de verte in. "Ah we zijn er" roept hij dan opgewekt. Hij wijst even vrolijk voor zich uit naar een plek waar niks te zien is.

Noah Taylor

Noah zijn humeur is gedaald tot diep onder nul. Met opgetrokken neus sloft hij wat achter de anderen aan en blijft hij verassend genoeg de hele tocht bij Jarrod in de buurt. Erg gezellig is hij niet. Hij zwijgt of klaagt alleen maar. Zijn kleding plakt aan zijn lichaam en hij begint hoofdpijn te krijgen van de zon. Hij begon zichzelf te ruiken nu, om nog maar te zwijgen over de anderen.
Als Chase stopt met lopen en er nog altijd niets te zien is zet hij zijn handen even steunend op zijn knieí«n. "Is er wel een stad?" gromt hij geí¯rriteerd "Volgens mij lopen we al uren rondjes." Met opgetrokken neus recht hij zijn rug weer en legt hij zijn hand op Jarrod zijn schouder. Vermoeid leunt hij wat op zijn schouder terwijl hij het plakkende haar op zijn voorhoofd wat probeert te fatsoeneren. "Heb je nog laatste wensen Jarrie" grijnst hij sarcastisch.

Verbaasd kijkt hij op als Chase vrolijk begint te wijzen en verklaren dat ze er zijn. Hij knijpt zijn ogen even toe en fronst zijn wenkbrauwen. "Volgens mij stijgt de hitte naar je hoofd. Er is hier niets anders dan zand. Je ziet geen stad maar een fata morgana"
"Precies!" Chase stopt zijn kompas terug in zijn zak en begint vooruit te lopen. Onderzoekend loopt hij wat heen en weer en maakt hij dan recht voor zich uit een klop gebaar. Noah lacht zelfs niet eens, dit was zeer ernstig. Die gast stond te kloppen op een deur, een deur die er niet was. Tot het holle geluid van hout weerklinkt.
Langzaam verschijnt het troebele aanzicht van een massieve houten deur die tot ver boven hun reikt. Stadsmuren, een palmboom..De stad. Traag waaien de grote houten deuren open, ze zijn er. Verbluft knippert hij even met zijn ogen. Argwanend tuurt hij vanaf een afstand naar de dingen die zich achter de deur afspelen. Er klinkt muziek, het is er druk en een hoop geuren vullen de droge lucht. "Water" mompelt hij, hij grijnst even dromerig en hobbelt dan totaal niet Noahachtig achter Chase aan.

Noah Taylor

Noah kijkt even verrast op als iemand zijn arm pakt. Sophia. Hij glimlacht even vrolijk en trekt vervolgens teleurgesteld zijn neus op. "Eerst maar eens een bad, dan druiven" hij werpt nog even een kieskeurige blik op haar kleding, Sophia was geen uitzondering. Ze hadden het allemaal warm gehad, zelfs hij. Een glimlach breekt door "je stinkt en plakt" verklaart hij zijn eerdere gedrag. Met een speelse glimlach kijkt hij haar, hij zou haar niet mee beledigen toch? Bovendien was het de waarheid.

"Dus eerst een bad, water, vers fruit en dan de stad verkennen". Hij kijkt even nieuwsgierig naar wat marktlieden met waterpompen en gekleurde tapijten. Terwijl Chase wat geld geeft aan iemand voor de overnachting en drie grote kamers heeft weten te regelen. Eentje voor de volwassenen, eentje voor de jongens en een laatste voor de meisjes. Nu er geld is gegeven komen wat vrouwen en mannen gastvrij naar hun bezoekers toe om ze te helpen. Noah kijkt even om het hoekje van het gebouw. Een kleinere poort en een trapje verder bevind zich een prachtige tuin met kleurige bloemen, niet bepaald wat je verwacht in dit landschap. Weelderige rozen klimmen omhoog via de wanden van de muur die alle drukte van buiten even lijken buiten te sluiten.

Als hij gretig vooruit loopt om zijn kamer te inspecteren weerklinkt achter hun Feline haar stem. Met zijn eerste voet al op de traptrede kijkt hij om. Waarom nu water? Nog een paar passen en er was water genoeg. Zijn blik gaat even van Feline naar het hoopje mens naast haar. Zijn 'steunpilaar'. Vertwijfeld blijft hij staan. Water, een zacht bed, schone kleding of Jarrod. Duidelijk het eerste. Hoewel vrienden natuurlijk voor de tweede optie kozen, en was hij niet flauwe pogingen aan het doen om in elk geval een soort vriendschap te ontwikkelen. Het is de vrijwillige Chase die al terug rent en Feline besluit te helpen. Mooi zo. Vrolijk haakt hij zijn arm nog wat steviger in die van Sophia en loopt hij door alsof er niets aan de hand is. "Vast een beetje flauw van de zon." Als hij nog enig vocht had over gehad zou hij kwijlen bij het aanzicht van de kleine fontein in het midden van de tuin. Aan het einde van de tuin zijn drie deuren maar voordat Noah zelf iets kan uitkiezen verspert een lakei de weg. Hij knikt vriendelijk en maakt een beleefd handgebaar naar Sophia. Noah krijgt een ferme knik de andere kant op. Chase had duidelijk aangegeven dat de jongens en meisjes geen kamer zouden delen. Teleurgesteld zakken zijn schouders dan ook naar beneden en besluit hij dat hij toch nog wel een peer seconden op de rest kon wachten. Het was hier al een stuk koeler en aangenamer. Ondanks dat wappert hij verwend met een hand bij zijn gezicht "flauw hoor al die ouders mee op reis" zeurt hij. Met een grijnsje wappert hij ook Sophia even wat lucht toe.


Chase Alessia

"Er is binnen water en frisse lucht." hij kijkt even onderzoekend naar Jarrod en haalt dan nietszeggend zijn schouders op "Laten we hem eerst maar uit die brandende zon halen en dan kijken wat er mis is." Hij glimlacht even vriendelijk naar Feline en steekt zijn armen onder Jarrod zijn oksels door. Met wat hulp van de lokale bevolking draagt hij Jarrod richting het herenvertrek. De kamer is groot en voorzien van meerdere bedden. De wanden zijn op sommige plaatsen betegeld met kleine mozaí¯ek steentjes en vormen fraaie tekeningen op de muur. "ik pak wel even wat water" zegt hij als hij Jarrod op een bed heeft gelegd.

Noah is ondertussen ook naar binnen geslopen en leunt wat over het bed heen. Zijn gezichtsuitdrukking is echter eerder nieuwsgierig dan bezorgd. ooc: ik heb je door Alice, maargoed ik kom je tegemoet"Hier, water" nogal dwingend zet hij een glas water neer. Moe loopt hij naar de uitgang en steekt hij nog even zijn hoofd om de hoek van de deur "Dames en heren apart" grijnst hij sinister. Dat is opzich al een teleurstelling voor Noah, nog groter is die als er echt maar twee kamers zijn en ook de volwassenen op diezelfde kamer slapen. Dat blijkt wel als Chase direct een van de badkamers inpikt om zich op te frissen.