Noah Taylor

Noah kijkt tevreden toe naar Rose en Thomas. Zijn zorgeloze glimlacht verdwijnt echter iets naarmate ze daar langer staan. De roes van blijheid verdwijnt en maakt plaats voor veel meer.

Thomas was terug! Dat was het belangrijkste, toch roept het zoveel emoties op. Niet slechts een emotie van blijdschap, maar meerdere. Zoveel dat Noah moeite heeft ze allemaal te verwerken. Zeker gezien hij vaak al niet goed overweg kan met een enkele emotie. Hij was blij, want hij had zijn broer terug. En toch was hij tegelijkertijd ook niet blij met zijn komst. Want het was tegen de regels, zo hoorde het niet te gaan. Aan de andere kant had hij zijn broer terug. Maar was hij Rose hiermee kwijt? Hun vriendschap was hechter dan ooit geworden in die korte periode, zo hecht dat het voor Noah meer was dan alleen vriendschap. Was het zelfzuchtig om hierover na te denken terwijl zijn broer uit de dood was herrezen. Was het brandende gevoel van jaloezie fout? En dan was er nog het knagende schuldgevoel dat hij er zo over dacht. Enerzijds bang om weer in de schaduw van zijn broer te vallen, anderzijds blij om weer zijn hart bij hem te kunnen luchten. En moest hij diegene die dit gedaan hadden dankbaar zijn? Wat ze hadden gedaan was brutaal, ondoordacht en roekeloos. Toch is er geen haar op zijn hoofd die er ook maar aan denkt om Thomas terug te sturen. Dus ergens is hij ze dankbaar. Flynn en Sam waren diegene niet het bekokstoofd hadden. Zijn blik gaat even naar de twee voor hij zijn aandacht weer op Thomas richt. Hij glimlacht even waterig en zucht zachtjes. Opgelucht, verontrust tegelijkertijd.

Hij merkt op dat iemand zijn arm vast heeft, Sam. “Je hebt geen idee wat je gedaan hebt..” geen dankjewel en een knuffel.
“Ik zou jullie zijn plaats in moeten laten nemen” mompelt hij zacht en half in gedachten tegen Sam.

Noah Taylor


Het kan hem weinig schelen dat ze zich beledigt voelt. Ze moest zich niet bemoeien met zaken die haar niets aan gingen. Dan vind miss drama het ook nog nodig om hem mee te sleuren naar een rustige plek. Als ze stil staan rukt hij zijn arm uit haar grip. “Au!” zijn hand schiet direct naar zijn wang die warm en vurig aan voelt. Boos knijpt hij zijn ogen wat meer toe terwijl hij elke beweging nu wantrouwend volgt. Was ze een heks? Een originele? Zijn moeder had ze destijds allemaal verbrand, direct na zijn geboorte. Met een goede reden ook. Ze hadden destijds gezworen dat als hij een misstap zou maken ze hem zouden verbannen. Zijn moeder had alles gedaan om dat te voorkomen en nu was Samantha dus een heks? Ze had jaren bij hun in huis gewoond, onder hun neus.

Boos kijkt hij haar aan, maar als ze haar handen op zijn schouders legt verzacht zijn blik iets. “Ja…” hij wendt zijn blik even af en kijkt dan op in haar ogen. “Dat weet ik” fluistert hij. Hij zucht even diep en overbrugt de afstand tussen hen iets. “Sorry, ik meende het niet zo. Jij bent er altijd geweest, mijn hele leven al. Dit was alleen wel een beetje een gewaagde keuze.” Hij glimlacht en strijkt een pluk haar uit haar gezicht. Met nog een zucht vouwt hij zijn armen om haar heen en laat hij die op haar rug rusten. Hij plaatst zijn voorhoofd zachtjes tegen dat van haar “Jij kent mij als geen ander..” zijn mondhoeken krullen omhoog en zijn ogen zijn speels op haar gefixeert. “en je weet dat ik een hekel heb aan diegene die mij rond commanderen en bespelen. Dat en aan heksen.” Zijn vingers hebben inmiddels haar haren bereikt. Met een ferme ruk pakt hij haar bos haren beet en trekt hij haar hoofd wat naar achteren. “Als jij mijn broer met ook maar een vinger aanraakt dan zou je wensen dat ik je in zijn plaats had gestuurd.” Sist hij.

Noah Taylor

Dat Samantha zo koeltjes blijft onder de omstandigheden frustreert hem des te meer. Toch heeft ze wel degelijk vat op hem, ze kent hem inderdaad goed. Ze bespeelt hem met haar woorden en houding en Noah zijn grip verzwakt. De helft van wat ze zegt is pure onzin, maar aan het einde zijn haar woorden nog maar zacht gezoem op de achtergrond. “Ik weet waar je mee bezig bent” fluistert hij zacht, maar zijn woorden missen de overtuiging. Want ondanks dat hij het weet laat hij zich er wel in meeslepen. Hij voelt haar warme adem op zijn lippen en hapt toe. Nog wat vurig vanwege de ruzie kust hij haar en glijdt de hand die haar haren vast had nu via haar rug naar beneden. Zijn andere hand glijdt via haar arm omhoog naar haar nek en kaaklijn. Zachtjes drukt hij haar tegen de muur achter hun terwijl zijn kussen afdwalen naar haar kaaklijn. Zijn hand vind nu steun tegen de muur. Haat en liefde lagen inderdaad dicht bij elkaar. Al durft hij niet te zeggen wat het precies is. Rose, dat was liefde. Hij opent voor een fractie zijn ogen en werpt een blik op de kandelaar schuin naast hun. Hij zou Sam inderdaad niet zomaar kunnen vermoorden, maar hij zou zich ook niet laten controleren door haar. Wat Thomas en Rose hadden, dat was echte liefde. Dat van hun was haat, dat soms oversloeg in passie. Een gevaarlijke combinatie. Tussen zijn zoenen door grijnst hij even “Hmm” hij kust haar nogmaals en breekt hun zoen dan af “Ik ruik een brandlucht” Ja hij had de kaart bij de zoom van haar jurk gehouden. Niks ernstigs, nog niet althans.

Noah Taylor

Noah kijkt met een geamuseerde grijns toe hoe Samantha een stuk van haar jurk af scheurt. “Je bent altijd al licht ontvlambaar geweest” grijnst hij. Terwijl ze weg stormt trapt hij met zijn voet het vuur uit. Wanneer hij daarvan op kijkt staat Samantha alweer voor hem. Zijn blik gaat van haar gemene grijns naar de emmer en dan is het eigenlijk al te laat. Geschrokken knijpt hij zijn ogen dicht en krimpt hij iets in elkaar vanwege de ijzige kou. Als de emmer leeg is staat hij dan ook letterlijk naar adem te happen. K..k..koud! Terwijl zij hem nog een laatste kus geeft schudt hij met een rilling wat ijsblokjes van zich af. “AU!” zijn hand schiet naar zijn lip. Gelukkig gaat ze weg, wat maar goed is ook. Hij is haar aanwezigheid spuugzat. “Ah liefje, je hoeft toch niet zo aangebrand te reageren.” Roept hij vals na. Hij haalt even zijn handen door zijn haar, maar het is te nat om er echt iets mee te kunnen. Dan maar zo. Kletsnat loopt hij de danszaal weer binnen, maar trok zijn levende broer niet meer aandacht dan hij nu. Met een glimlachje voegt hij zich bij de anderen. Hij doet dan ook net alsof hij er niet uit ziet alsof hij zojuist in een vijver is gesprongen. Subtiel wringt hij zich tussen Thomas en Rose in en legt hij zijn natte armen om hun heen. Oke, misschien is hij toch wel erg nat nu. “Vrouwen..” mompelt hij tegen Thomas. “Ik leg het later wel uit..” Misschien moest hij toch even iets droogs aantrekken. "Ik ga me even omkleden, ik zie jullie zo wel" hij geeft zijn broer nog een stevige knuffel en loopt dan na zich nog meerdere keren omgedraaid te hebben de zaal uit. Eenmaal op zijn kamer is de muziek niet meer te horen en omarmt de stilte hem. Voor de spiegel haalt hij even diep adem voordat hij de badkamer in verdwijnt. Hij had beter bij de rest kunnen blijven, in hun aanwezigheid ging het nog wel. Hier zonder muziek gingen zijn gedachten weer verder waar hij gebleven was. Over hoe het nu verder moest. Wat er allemaal aan de hand was. Niet veel later verschijnt hij weer droog op het kerstbal. Hoewel hij nog niet gedronken heeft voelt zijn hoofd nu al alsof hij een kater heeft. Hij glimlacht even richting zijn broer en besluit erbij te gaan zitten. Afwezig zit hij bij de rest en nipt hij wat van zijn glas champagne.