Noah Taylor


Noah kijkt schuin naar Dominic als deze zich bij hun voegt en werpt even een blik op Sam die daardoor alleen achter blijft. Eigen schuld. Of het nu Dominic zijn aanwezigheid is, Sam die alleen zit waardoor hij eigenlijk naar haar toe wil maar te koppig ervoor is of omdat hij totaal niet weet wat hij met de avond moet. Zijn grijns zakt af en maakt plaats voor een verwende norse uitstraling. Pff hij wil gewoon dansen en lol hebben. Niet al die dingen aan zijn hoofd, geen kriebels in de buik en een gevoel van rouw. Bovendien mist dit veest heel wat flair. Waar zijn de stoelen bijvoorbeeld? Hij had nu vast groen mos aan zijn broek zitten wat er niet meer uit ging. En het is koud buiten. Om nog maar te zwijgen over de heksen. Zijn blik gaat even naar Jarrod en Dominic, waarbij de spanning zelfs vanaf deze afstand merkbaar is. “Dit feest is stom” verzucht hij klagend. Zijn uitgestoken hand richting Romy laat hij abrupt weer langs zijn zij hangen.

“Ik ga alvast terug lopen” schouder schokt hij. Toch nog te vroeg voor een feestje, de feeststemming kan hij niet helemaal naar boven halen. Neerslachtig blijft hij staan, iemand liep wel mee toch...toch?

Noah Taylor


Noah glimlacht flauwtjes als Rose zich direct als vrijwilliger opoffert. Met gemengde gevoelens kijkt hij naar haar arm die nu in de zijne gehaakt is. Dan glimlacht hij toch. Werd niet heel de wereld verliefd op Rose als ze teveel tijd met haar door brachten? Het zou voorbij waaien, hij was net zo wispelturig als zijn moeder. Of niet, maar hij moest zich niet tot vreemd verlegen gedrag zoals dat van Jarrod gaan gedragen. Arm in arm lopen is geen misdrijf. Bovendien heeft hij nog nooit, op Sam na, een hechte vriendschappelijke band gehad met een vrouw. Zoiets werkt verwarrend. Kijk maar naar Sam en hem, dat deed hun vriendschap niet altijd goed. “Ik ook niet” knikt hij waarna een opgeluchte glimlach doorbreekt. “ Mijn hoofd is nog niet leeg genoeg om gewoon te kunnen genieten zonder erbij na te denken.”

“Oeeeh” grinnikt hij als ze hem beweert te redden in geval van nood. Hij schopt een kiezel weg van het donkere pad en grijnst. “Erg nobel van je” hij werpt even een blik op het donkere pad voor hun, hij was heus niet bang. “Wie redt jou van mij dan?” vraagt hij met een mysterieuze ondertoon. Hij prikt haar daarbij nog even ‘ gevaarlijk’ in haar zij.

Noah Taylor


Noah begint te lachen als Rose een grommend geluid maakt. Hij beantwoord daarmee meteen haar vraag, erg indrukwekkend is het niet. Eerder schattig. “Hoe deed je dat?” grinnikt hij “ Grrr?” imiteert hij zo goed als hij kan haar zachte gegrom. Lachend schudt hij zijn hoofd “Dat geluid blijft nog wel even hangen” gniffelt hij. Ja hier ging hij nog vaak om lachen.

“Je bent om op te eten” opnieuw volgt er gesmoord gelach waardoor zijn grom imitatie weg sterft in wat gegrinnik. Dat stopt abrupt wanneer hij in haar grote vragende bambi ogen kijkt. Oh. “Nooit opzettelijk” glimlacht hij met een halve glimlach “maar ik blijf wispelturig natuurlijk” Ja hij zou in een verkeerde bui best wat onaardige dingen kunnen zeggen, alhoewel hij dat zich nu moeilijk kan voorstellen. Nog even en hij verdrinkt in die grote ogen. Met enige moeite wend hij zijn ogen af naar de grond “Ik zie dat je die blik vaker beoefent hebt dan je grom” hij trekt haar in haar omhelzing wat dichter naar zich toe en zet dan ook grote ogen op. Een stuk minder effectief dan zij zojuist had gedaan. Om het wat kracht bij te zetten pruilt hij nog even wat de hele vertoning alleen nog maar minder overtuigend maken.

Noah Taylor

Bij de tik op zijn neus weet hij een oprechte pruillip te produceren. Niet voor lang als ze zegt dat het niet bij zijn imago past. “Dat is helemaal waar” stemt hij grijnzend met haar in “Ik heb hele andere blikken als specialisme” Hij besluit echter niet zijn charmes op haar los te laten, beter voorkomen dan genezen hoor. De lichten van het kasteel komen alweer langzaam in zicht en de wandeling duurt veels te kort. Hij humt even instemmend op haar verhaal als ze het open grasveld betreden en de treden van het kasteel op lopen. “Vind je? Ik vind het was frisjes hoor” hij is dan ook blij als ze de warme gangen van het kasteel betreden. Netjes loopt hij met haar mee richting haar kamer, waar hij haar natuurlijk als een echte heer naartoe zal begeleiden. Hoewel Rose op dat moment niks zegt en de gang voor hun verlaten is krullen zijn lippen even iets omhoog in een speelse lach. Een ondeugende die hij snel doet verbergen door een gaap te veinzen. Eenmaal bij haar kamer, waarvan hij het nummer natuurlijk nog heeft onthouden, blijft hij staan. Hij kan haar nu een fijne nacht wensen en braaf haar de rug toekeren, of de avond afsluiten door een gewaagde flirt neer te zetten. Een flirt die hij makkelijk zou kunnen afschilderen als een grap. Want het is een grap, of niet? Misschien lonkt het ergens wel om te zien hoe zijn ‘ grapje ‘ wordt opgepakt. En dus tegen beter weten in trekt hij de stoute schoenen aan.

Met een charmante doch uitdagende grijns pakt hij haar hand vast “Het was me een waar genoegen” glimlacht hij. Langzaam, voor het effect, buigt hij iets naar haar toe en drukt hij een zachte kus op haar wang. Nu zijn gezicht toch al dicht bij de hare is zoeken zijn ogen met een fonkeling de hare op. Er volgt geen zoen, maar een korte stilte. “Welterusten” fluistert hij zacht.