Dorian kijkt Enora beduusd aan. Hij zou harten kunnen breken? Hij knippert even met zijn ogen. “Ik begrijp je niet…” murmelt hij excuserend. Of eigenlijk begrijpt hij het wel, maar is de context hem zo vreemd dat hij denkt dat hij het niet begrijpt. Volgen we het nog? Wel, Dorian in elk geval niet. Hij grinnikt even opgelaten en een rode kleur verspreid zich over zijn kaken. Langzaam druppelt het laatste gedeelte van haar zin bij hem binnen. Aanpassingen? Welke aanpassingen. Als ze zijn naam zegt kijkt hij automatisch op en valt alles op zijn plek. Ze ging zijn haar knippen!?

“Ik…” hij weet het niet, hij heeft een black out! De laatste keer dat hij een black out kreeg was tijdens een examen in de eerste klas. Ze is duidelijk iets van plan met hem, hij wil niet haar barbiepop zijn. Hij wil niet dat ze zijn haren knip of hem onthoofd met een schaar. Maar een ja ligt op zijn lippen, omdat hij niet durft te weigeren. Beleefdheid misschien. Of omdat Enora een meisje was en daarom onvoorspelbaar. Dorian is ook niet de expert op vrouwelijk gebied, straks brak hij haar hart door te weigeren!

“Oke…?” het angstzweet staat nog net niet op zijn voorhoofd. Van Alois of Ruelle hoeft hij ook geen hulp te verwachten. “Ik ga even…” er volgt een vaag handgebaar richting de deur. Want hij moet nergens heen, hij wordt nergens verwacht. Hij raapt zijn spullen bij elkaar en staat op, in zijn haast gooit hij nog bijna zijn mok thee om. Ja, Dorian vlucht.

Hmpf, te laat. Hij glimlacht lichtjes als ze zich aan hem vast haakt. En dan blijkt hij, en zijn haar, ook nog een troostend middel te zijn. Of dat nou een goed teken is of een slecht teken daar is hij niet helemaal zeker van. Ze geeft hem wel des te meer redenen om vooral niet terug te krabbelen. Straks zou ze al haar frustraties jegens Shawn op hem los vuren.

Betrapt kijkt hij haar aan “ Oohh…uhh ja.” Stottert hij “Zo ben ik. Zorgzaam…” probeert hij het luchtig weg te wuiven. Hij wil vooral niet dat iemand zijn tijdelijke crush op Naomi heeft opgemerkt. Tijdelijk ja, want het was uit. Of nouja, over. Ze zoeken een verlaten lokaal/kapsalon op, aangezien hij niet mee de common room in kan en zij andersom niet.

Nerveus neemt hij plaats op een stoel, hij zucht diep en knijpt zijn ogen dicht. “Oke, begin maar” verzucht hij.
“Nee wacht!” hij krimpt iets ineen en slaat zijn armen beschermend over zijn hoofd. Realiserend hoe stom dit eruit moet zien opent hij waakzaam een oog en kijkt hij schuin naar haar op “Sorry. Ik ben niet erg goed in dit soort dingen. Niet dat ik je niet vertrouw. Of eigenlijk vertrouw ik jou, de combinatie met de schaar en je teleurstelling in Shawn niet. Knip asjeblieft niet mijn oren eraf.”

Langzaam laat hij zijn armen weer zakken en recht hij zijn rug iets. Stilte. “Oke. Laten we wat harten breken.” Als Shawn dat had gezegd had het waarschijnlijk overtuigend overgekomen, bij Dorian verlaat het wat vreemd en onwennig zijn mond. Totaal niet overtuigend, zeker niet als hij daarna net zo bescheiden en beschaamd weer zijn schouders op haalt. Dat moet hij niet meer doen. Een stap tegelijk.

Dorian heeft zijn ogen alweer angstvallig dicht geknepen. Hij zit erbij alsof hij bij de tandarts is die op het punt staat een kies te trekken. Met gekromde tenen luistert hij naar het geluid van de schaar. Straks was alles ongelijk en zag hij eruit alsof een koe aan zijn haar had zitten knabbelen. “Als ik me maar niet tot het niveau van Shawn of Matt moet verlagen” murmelt hij. Hij heeft nog steeds geen hoge pet van de twee op. Misschien helpt het ook als ze stopt met hem Door te noemen. Hij voelt zich een meisje als ze dat doet. Toch besluit hij er niks van te zeggen, laat haar maar even.

Dorian opent zijn ogen en rolt deze zover mogelijk omhoog om een glimp van zijn haren op te kunnen vangen. Nu darten zijn ogen naar de grond, waar hij wel haar spot. Eek! Was er al zoveel af!
“Voor Naomi” hij kijkt haar even bedenkelijk aan “Omdat ze zo hard gevallen was.” Zijn stem is beduidend zachter nu. “Voor in de ziekenboeg. Stom. Ze had helemaal geen bloemen of fruitmand nodig. “ Hij wil verder gaan en Shawn in het verhaal betrekken, maar bedenkt zich dat Enora hun geknuffel wellicht niet eens gezien heeft.

“Laat je nog wel wat over?” vraagt hij voorzichtig.

Dorian richt zijn blik nors op de grond als Matt binnen komt stormen en Enora weg kaapt. Hopelijk brengt hij haar wel terug en zit hij straks niet met een kapsel dat aan de ene kant langer is. Hij zucht diep, hij had hier nooit aan moeten beginnen. Hij schrikt op als Florence het lokaal in komt lopen. Met open mond kijkt hij haar aan. Vertwijfeld kijkt hij even naar de plukken haar op het grond. “Het wordt geknipt” duh. Omdat hij het zelf nog niet gezien heeft klinkt Florence haar woordkeuze erg beangstigend. Voorzichtig voelt hij even met zijn hand in zijn haar. Wat was het kort!

Dorian zijn ogen darten even zenuwachtig tussen de twee heen en weer. Het is geen vleeskeuring! Als Enora weer verder gaat met knippen vraagt hij zich af of het wel slim was Enora haar emoties te laten botvieren op zijn haren. Hij kijkt Florence dan ook vragend aan, misschien kan ze subtiel de hint geven of het wat wordt of een complete ramp is. Als ze zijn gedachten kan lezen tenminste, hij wil Enora niet van stuur maken.

Argwanend tilt hij de spiegel op. Verbaasd knippert hij even met zijn ogen, iemand anders staarde naar hem terug. Dit was niet zijn spiegelbeeld. Controleren knippert hij met zijn ogen en beweegt hij lichtjes zijn mond. Nu pas zeker van het feit dat het zijn spiegelbeeld is houdt hij deze wat dichterbij. “Je hebt het niet verpest..” zijn de eerste woorden die zijn mond verlaten. Onwennig voelt hij even aan zijn haar en dan slaat de onzekerheid opnieuw toe. Hij wil zijn eigen vertrouwde ik terug. “Het staat me niet. Je kunt het er wel weer terug aan toveren toch? Toch?” Met grote puppy ogen kijkt hij van de een naar de ander. Iedereen ging hem straks uitlachen.