[RPG] You are going to Hogwarts

Chris Gamgee

"Geeft niet hoor, ik zal jullie niet verraden als jullie toch gaan." zegt Johnny, wat een matennaaier was hij niet. Al zal hij er alles aan doen om hen te overtuigen om het niet te doen. Want zo was hij dan weer wel.

"Bij Fabeldieren behandelen we de eenhoorn vast wel een keer, maar we krijgen nog jammer genoeg geen fabeldieren in het eerste jaar. Het lijkt me wel één van de leukste vakken, samen met Transfiguratie. Maar dat lijkt me ook heel erg lastig. Ik heb gehoord dat sommige mensen in staat zijn om zichzelf in een kat of in een ander dier te veranderen. Maar dat vereist jaren oefening en lang niet iedereen kan het." reageert John op de vraag van Tammy. "Die leraar toverdranken heet inderdaad Snape", vervolgt John. "Volgens mijn broer is het een hele grote eikel, die hem altijd strafwerk geeft. Maar dat is mijn broer, dus het kan aan hem liggen. Ik zou hem als leraar ook altijd strafwerk geven, hij kan vreselijk irritant zijn. Toverdranken lijkt me saai, ik weet ook niet hoe het nuttig kan zijn voor je werk later. Bezweringen lijkt me veel leuker en nuttiger. "

Ondertussen is de trein bijna vertrokken en is er nog een nieuwe jongen binnengekomen. "Hallo, mijn naam is John, eigenlijk Johnny maar dat klinkt zo klein. zegt John tegen Denis. "Mijn ouders hebben beiden in Hufflepuf gezeten, zo hebben ze elkaar ook leren kennen. Ik hoop daar ook in terecht te komen. En mijn broer zit dus ook op Hogwarts, in Gryffindor, wat de reden kan zijn dat hij Snape haat."

Na een fluittoon komt de trein langzaam op gang. John zwaait voor een laatste keer naar zijn ouders en zijn zusjes die op het perron achterblijven. De vraag over de toverstokken vind John niet zo interessant, wat maakt het uit waarvan hij gemaakt is en hoe hij er uitziet? Het gaat toch erom dat hij goed werkt?

"Wie van jullie heeft al een keer Zwerkbal gespeeld? Ik ben een groot fan van het spel, maar ik ben er niet zo goed in. Al ben ik nog wel een redelijke beuker"

xMissme · Volleerd Tovenaar

Denis dwingt zichzelf beleefd te glimlachen als hij hoort dat Emily, die zich aan hem voorstelt, en een ander meisje allebei zeggen dreuzelouders te hebben. Beth - wiens naam Denis ook nog niet kent - geeft aan volbloed te zijn, en voor de rest kreeg Denis niet veel appel op zijn vraag. Dat was overigens niet raar - de meesten in het groepje waren in gesprek over professor Snape, wiens naam Denis al eerder gehoord had, en over toverstokken.

Omdat hij het gesprek over de afdelingen grotendeels gemist had, liet Denis zich er maar niet over uit. En sowieso, het was voor Denis niet echt nodig om zich daar over uit te laten. Gryffindor en Hufflepuf hadden Denis altijd wel gezellig in de oren geklonken. Ravenclaw leek hem te statig en te onpersoonlijk.

Wat Slytherin betreft: Denis was bang dat mensen van de naar zijn denken gezelligere afdelingen misschien niet met hem om wilden gaan als hij in Slytherin kwam - hij kende de reputatie van Slytherin van zijn ouders. Stiekem hoopte Denis op Hufflepuf of Gryffindor, maar hij vreesde voor zijn ware lot.

Wederom zet Denis een glimlach op als John zich voorstelt. ,,Mijn moeder zat ook bij Hufflepuf,'' zegt Denis in reactie op hem. ,,Misschien dat zij jouw ouders wel kent.'' Denis realiseerde zich dat zijn ouders misschien wel alle ouders van iedereen in deze coupé zit zouden kunnen kennen - immers, ze zouden ongeveer van dezelfde leeftijd moeten zijn, met kinderen van tien of elf.

Denis is gerustgesteld als de trein vertrekt. Hij had een veilig plekje bij deze eerstejaars, met wie er kennelijk genoeg te bespreken was; hij zou zich niet vervelen. ,,Ik heb eigenlijk nog nooit zwerkbal gespeeld,'' zegt Denis tegen John. ,,We wonen in de stad, dus allerlei mensen zouden ons kunnen zien...'' Het was een deels een smoesje; Denis was helemaal niet zo geïnteresseerd in zwerkbal.

Enjolras · King of Babylon

Met dank aan Lacrimosa voor deze prachtige header.

Mankend loopt Noah door de gangen van de Hogwarts Express. Moest hij al een puberale leeftijd hebben bereikt en reeds acne en een wispelturig karakter hadden gekweekt, dan had hij nu vast ook al okselvijvers. Maar Noah is pas twaalf en verrevan een opstandige puber, dus het zweten wordt beperkt tot enkele kleine druppeltjes die pronken op zijn voorhoofd. Waarom moest ik ook alweer zoveel boeken meenemen? vraagt hij bij zichzelf af, terugdenkend aan het moment een kwartier geleden, toen hij met veel moeite zijn hutkoffer op de trein probeerde te laden. Het ding was werkelijk volgestouwd met boeken en dat heeft nu zijn tol geëist: een misse stap, een omgeslagen enkel en daar loop je dan, proberen een goede eerste indruk achter te latend: mankend.

Hij strompelt wat verder met twee boeken onder zijn armen. Zijn Hogwarts kostuum heeft hij net aangetrokken op het toilet (dat overigens veel groter was dan dat ene krakkemikkige deurtje in het midden van de trein zou doen vermoeden - hij besloot het straks even op te zoeken in Hogwarts, A History; één van de boeken die hij onder zijn arm meedraagt) in een poging om er niet al vanaf de eerste dag van tussenuit te springen. Hij hoopt dat het niet zichtbaar is, maar hij is zo zenuwachtig als iets. Voor wie de jongen niet kent, kunnen de zweetdruppels op zijn voorhoofd en de 'ik weet niet waar ik heen ga, mama, help me'-gelaatsuitdrukking duidelijke nervositeitssignalen zijn. Voor wie hem echter wel kent, kan het met minder doet: hij eet speculoos.

Noah is al sinds lange tijd verslaafd aan speculoos. Op zich is het geen wonder dat hij ook nu een speculooskoekje vastheeft en daar nerveus op aan het knabbelen is. Maar de frequentie waarmee hij knabbelt ligt opmerkelijk hoger dan normaal. Moge het een signaal zijn voor een lichte vorm van doodsangsten die hij nu ondergaat. Gelukkig heeft hij zijn allerbeste vriend op een voetstap van hem verwijderd: Boq, zijn dikke rosse kater, die naast dik en ros ook nog eens geweldig lui en ongeïnteresseerd is. Noah had al alles over de Hogwarts Houses gelezen en hij was ervan overtuigd dat Boq met zijn lastige karakter een Slytherin zou zijn. Ook nu volgt de kat hem weer, zij het deze keer minder lui en vooral etend: hij peuzelt met volle teugen de brokjes speculoos van de grond die Noah per ongeluk laat vallen. Hoewel Boq en Noah weinig gemeen hebben, hun liefde voor speculoos is onbreekbaar en eeuwig.

Wanneer hij hoort dat de trein een stoomgeluidje maakt, gevolgd door een fluitsignaal van de machinist, besluit Noah nog snel naar het dichtsbijzijnde raam te lopen in de hoop een glimp op te vangen van zijn ouders. Hij kan zich nog net tussen enkele gezichten doorpiersen en een treurig wuifhandje afschieten naar zijn mama en papa - die al minstens even zenuwachtig zijn als Noah zelf. Twee fiere brokken volwassenheid met perfecte, gladde huid staan tot zijn grote jolijt niet eens ver van hem verwijderd, wat hen alledrie de kans heeft de nodige 'doe het goed, jongen' en 'ik zal jullie proberen trots te maken'-blikken uit te wisselen. Noah kan het nog steeds niet geloven, zijn ouders evenmin. Die brief was vreemd geweest, maar alles daarna was zo mogelijk nog gekker. Hoe ze samen naar Diagon Alley waren gestapt, hoe ze alle nodige inkopen hadden gedaan,... Zijn ouders mochten dan wel rasechte Muggles zijn; die fierheid op hun tovenaarszoon was duidelijk merkbaar. Noah is dan ook de perfecte samensmelting van zijn beide ouders; de leergierigheid en boeken-obsessie van zijn mama, het zweverige kantje van zijn papa.

Wanneer de trein vaart begint te maken en Noah de blikken van zijn ouders uit het oog verliest, besluit hij zich om te draaien en een plekje in een coupé te gaan zoeken. Ergens hoopt hij nog een leeg exemplaar te vinden, maar die hoop verdwijnt al snel wanneer hij verder doorheen de gang stapt en merkt dat de meeste coupés al praktisch vol zitten. Hij besluit alle moed bij elkaar te rapen en zijn sociale vaardigheden op te zoeken (die miniem en te verwaarlozen zijn) en trekt de deur van de eerstvolgende coupé open die zo goed als stampensvol zit. Net op dat moment vraagt een jongen luidop wie van hen al eens Quidditch heeft gespeeld. Wat een slechte timing. Als het iets is waar hij geen kaas heeft van gegeten, dan is het wel sport. Laat staan Magische Sport.

"Uhm.. Kan ik er nog in?" vraagt hij, ietwat té verlegen en hopend dat de jongen hem gunstig gezind is en het niet erg vindt dat hij even het alom-boeiende onderwerp 'Quidditch' onderbreekt. "De rest zit nogal vol," plakt hij er nog achteraan. Alsof dat iets helpt, Noah. Hier zit het mogelijk nog voller. Met Hogwarts, A History en Wicked: The Life and Times of the Wicked Witch of the West (een Mugglebook waar hij verzot op is en het al minstens drieëntwintig keer heeft uitgelezen) onder zijn arm, speculooskorreltjes op zijn gewaad, zijn zwarte das (voorzien van Hogwarts logo) ietwat scheef onder zijn hemd geknoopt en een dikke rosse kater aan zijn voeten geklemd, probeert Noah zich recht te houden en enige maturiteit uit te stralen. Een geforceerde 'ik ben nieuw'-glimlach blijft helaas niet uit.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Wanneer niet iedereen stel op sprong zijn toverstok tevoorschijn haalt kijkt Beth een beetje teleurgesteld. De toverstokken van de anderen hadden haar oprecht geïnteresseerd. Ze kijkt even naar die van Tammy en glimlacht dan naar haar, terwijl het meisje in haar spreukenboek bladert. Beth bekijkt het even en legt haar stok dan naast zich neer. Ze haalt haar schouders op en maakt dan opgewonden geluidjes wanneer de trein begint te rijden. Wetend dat ze niet naar buiten hoeft te kijken blijft ze zitten.

Wanneer er nog een jongen binnen komt lacht Beth vriendelijk naar hem. Okey, het werd een beetje vol in de coupé, maar natuurlijk kon hij binnen komen. Ze lacht sereen naar hem en geeft dan een knikje, ten teken dat het wat haar betreft prima is dat de jongen binnen komt. Ze kijkt naar zijn kat en glimlacht dan. Wow, nogal een kat. Geen witte gelukkig, want dan had ze de katten zeker niet meer uit elkaar kunnen halen. "Hoe heet hij?" vraagt ze aan Noah, terwijl ze naar de kat wijst. De meeste mensen zouden eerst vragen hoe de nieuwe persoon heet, maar Beth is niet bepaald de meeste mensen. Geïnteresseerd blijft ze naar de kat kijken, die wat kruimels rondom zijn bek heeft zitten. Beth giechelt.

Dan ziet Beth dat naast Lauren haar eigen kat Giggle overeind is gekomen. De kat trekt een erg moeilijk gezicht en leunt een stukje over de bank naar voren. Ojee... Zenuwachtig kijkt Beth naar Giggle, die begint te schokken over zijn hele lichaam. Burpende geluiden komen uit het uit de kluiten gewassen kattenlichaam naar buiten. Ojee... Precies op het moment dat ze haar mond open doet om Lauren te waarschuwen schiet er uit de keel van de kat een grote bruin grijze sliert. De sliert schiet door de lucht en valt dan vlak voor het bankje naar beneden. Opgelucht dat het kwakje haar niet in Laurens schoot ligt begint Beth te lachen. Ze mag dan wel een beetje awkward zijn, haarballen in iemands schoot zijn zelfs in haar belevenis niet leuk. "Oei." zegt ze vrolijk, terwijl ze de toverstok die naast haar ligt beet grijpt. Ze buigt zich wat naar voren om naar de haarbal te kijken. Ze had haar moeder dit zo vaak zien doen, dus dat moest geen probleem zijn.

Beth buigt zich nog verder naar voren. En daar, op de mooi gepoetste schoentjes van Lauren ligt het slijmerige haarkwakje over de punten van de schoenen gedrapeerd. Het lijkt bijna alsof het daar zo vakkundig neer is gelegd. Met grote ogen kijkt Beth op naar Lauren, terwijl ze opnieuw een 'oei' uit brengt. Opgelaten kijkt ze even de coupé rond en dan pakt ze haar toverstok nog beter beet. Oké. ze moest dit oplossen. Lauren leek niet het type te zijn dat graag een haarbal over haar voeten heeft liggen. "Rustig maar..." brengt ze uit. "Ik heb mijn moeder dit heel vaak zien doen... Ik ruim het zo voor je op!"

Beth richt haar toverstok op de voeten van Lauren en begint voor die wat heeft kunnen zeggen zich te concentreren. Wat was de spreuk ook al weer precies? OH ja... Beth begint bewegingen te maken met haar toverstok. "Sanitada!" roept ze luid en tegelijkertijd maakt ze een wilde zwaai met haar toverstok, waarop die tegen haar tas aan raakt. Uit haar toverstok schiet een flits en er van overtuigd dat de spreuk heeft gewerkt laat Beth haar stok zakken. Dan pas merkt ze de vlammen die vlak naast haar opkomen. Haar tas, die ze tijdens de beweging geraakt had, staat in de fik. Met grote ogen kijkt ze naar haar tas en dan slaakt ze een ontzet gilletje.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Lauren is nog steeds volledig in de ban van het stoffige raam dat een barrière vormt tussen haar en haar ouders. Hoewel ze het niet graag wil toegeven, was het best wel een emotioneel moment. Ze is nooit echt lang van haar ouders verwijderd geweest, maar de schoolperiode lijkt plotseling eindeloos. Ze vraagt zich af of ze misschien niet uitgebreider afscheid had moeten nemen, maar ze wil graag zo sterk mogelijk in haar schoenen staan. Ook al staat ze eerder bij iedereen bekend als fragiel en netjes in plaats van moedig.

Met een half oor luistert ze naar de gesprekken over zwerkbal. Zelf is ze daar behoorlijk fan van en ze heeft al enkele wedstrijden mogen meemaken omdat haar papa vaak gratis tickets krijgt van zijn werk. Laurens vader heeft namelijk een belangrijke functie binnen een bedrijf dat bezemstelen vervaardigd. Lauren kan zich nog levendig herinneren toen ze de eerste keer de Nimbus 2000 mocht zien die pas ontwikkeld was. De trein begint langzaam maar zeker in beweging te geraken en Lauren wappert heftig met haar handen naar haar ouders. Stiekem, heel stiekem vindt ze het opbeurend dat haar moeder een zakdoek opdiept. Een teken dat ze gemist zal worden.
Lauren kucht even en probeert zich terug te beheersen. Zeker nu er weer een nieuwe jongen de wagon is binnengekomen. Haar kat Delilah staakt met het vuile blikken werpen naar Feathersparx en kijkt nu geïnteresseerd naar de nieuwe mannetjeskat die nogal onappetijtelijk aan Noahs voeten ligt te puffen. Ze begint meteen haar poot schoon te likken. Ja, het lijkt wel de opvangdienst voor verdwaalde eerstejaars. Lauren wil net de jongen begroeten en inpikken op het zwerkbalgesprek tot er iets behoorlijk desastreus gebeurt.

De kat van Beth schiet als een kanonschotel, aldus in Laurens belevinis, en behoorlijk vakkundig een haarbal op haar glimmende schoentjes. Laten we even het feit negeren dat de schrijver van deze post geen verstand heeft van haarballen. Dé enige echte schoentjes die ze samen met haar moeder in een exclusieve boetiek in Londen heeft gekocht. Lauren laat haar mond geschokt en met veel weerzin openvallen. De prut ziet er zó smerig uit. Delilah doet zoiets nooit! Althans niet in het openbaar, ze is een dame voor iets. Lauren draait haast mechanisch haar hoofd naar Beth toe, met nog opengezakte mond waar ze een schrille ‘Ah’ uit laat komen. Beth weet godzijdank een of ander spreukje om de smurrie weg te doen. Lauren hoopt dat hij zeer effectief is, want anders mag Beth de gevolgen weten. Of beter gezegd Beths kat.

Lauren weet niet goed wat erger is: de kots op haar schoenen of in een wagon zitten met zowat tien mensen en een tas die in vuur staat. Na wikken en wegen kiest ze voor de tas en zet ze het op een alarmerend gillen. “Ieeeeh! Doe het weg! Doe het uit! HELP!” Lauren perst zich volledig tegen de wand van de wagon en drukt haar kat tegen zich aan die ook weinig interesse heeft om als barbequevlees te eindigen.

Pottergirl · The Fangirl Mod **Woonplaats:** Bag End

Sarah grinnikt om Beths enthousiasme over het Verboden Bos. Het lijkt haar ook helemaal geweldig om daar eens rond te kijken. Er moest wel iets heel spectaculairs te vinden zijn. Waarom zou het anders het Verboden Bos heten?

Ze hoort hoe het gesprek zich verplaatst naar het onderwerp schoolvakken. Sarah had thuis haar vader al helemaal gek gemaakt door duizend-en-een vragen te stellen over Hogwarts dus echt nieuwe informatie hoort ze hier niet. Haar blik dwaalt af naar het raam wanneer de trein vertrekt en ze zwaait nog een keer naar buiten, ook al ziet ze haar vader niet meer in de mensenmassa. Ze glimlacht tegen haar spiegelbeeld en blijft naar buiten staren.

Wanneer ze weer opkijkt ziet ze dat er nieuwe mensen in de coupé zijn gearriveerd. Het werd nu wel erg vol, maar dat vond Sarah niet erg - hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Tenminste, als het allemaal een beetje leuke mensen zijn. Maar als ze zo haar oor te luisteren legt bij de gesprekken die aan de gang zijn, realiseert ze zich dat dat wel goed zit. Het gesprek loopt van vakken naar leraren naar toverstokken naar familie en er gebeurt zoveel om Sarah heen dat ze besluit de vele informatie in zich op te zuigen en zelf haar mond even te houden.

Totdat John over Quidditch begint.

'Jaaaaaa ik hou van Quidditch!' roept ze enthousiast uit, in haar handen klappend. 'Ik ben fan van de Holyhead Harpies, ze zijn zo goed. En zelf speel ik het ook graag, ik sta het liefst op de positie van Keeper,' ratelt ze door.

Dan gaat de deur van de coupé weer open en komt er nog een jongen binnen. Ook hij heeft een kat bij zich. Er waren een heleboel katten hier. Maar goed dat ik niet allergisch ben. Dat betekende overigens niet dat Sarah groot fan was van de beesten, maar zolang ze haar met rust lieten was alles in orde.

'Hoi!' zegt Sarah met een glimlach. 'Ik ben Sarah.' Ze schuift wat op op de bank zodat er wat ruimte ontstaat voor de jongen om te zitten.

Sarah kijkt op wanneer een van de katten opeens een raar geluid maakt. Het is Beths kat en tot Sarah's grote afschuw braakt het beest iets heeeeeeeel smerigs uit, recht op Laurens schoenen.

'Iiiehl,' zegt ze met een opgetrokken neus, maar ze buigt zich wel naar voren om het wat beter te kunnen bestuderen. Vieze dingen waren altijd onwijs interessant.

Beth probeert de kattentroep van Laurens schoenen af te toveren, en Sarah is een paar seconden onder de indruk wanneer het haar ook echt lijkt te lukken, maar dan slaakt Beth een gil en ziet Sarah dat haar tas in een rap tempo in vlammen opgaat. Lauren raakt in paniek en ook Beths gilletje voorspelt weinig goeds, maar Sarah springt op uit haar stoel en gooit haar spiksplinternieuwe zwarte mantel over de brandende tas heen. Want van één ding was ze overtuigd, ze zou niet, juist als ze op weg is naar Hogwarts, op een tragische manier aan haar einde komen. Tot haar grote opluchting is het relatief kleine vuurtje in één keer uit. Ze vist voorzichtig haar mantel van de nog nasmeulende tas en fronst een beetje.

'Nou ja,' zegt ze dan, om de ietwat beladen stilte te doorbreken. 'Ik denk dat mijn vader makkelijker een nieuwe mantel aanschaft dan een nieuwe dochter.' Ze grinnikt zachtjes terwijl ze de coupé rondkijkt.

Harry, Ron & Hermione

Wanneer John het onderwerp over een andere boeg gooit en over Zwerkbal begint te praten, moet Tom als liefhebber van de sport wel reageren. Hij is alleen niet snel genoeg want Denis en Sarah zijn hem al voor. "Dus jij bent ook een aanhanger van de Holyhead Harpies? Ik ook! De manier waarop Gwenog Jones (aanvoerder) het team leidt is fascinerend!" haakt Tom in op Sarah haar eerder gegeven antwoord. "Erg goed ben ik niet in Zwerkbal. Kleine kans dat ik dus terecht zal komen in een van de teams van Gryffindor, Ravenclaw, Hufflepuff of Slytherin. En als ik al gevraagd word zal ik vast op de reservebank plaats nemen. Mijn favoriete positie is die van beuker" ratelt Tom verder.

Doordat Zwerkbal nu het gespreksonderwerp is viel het Tom geeneens op dat er zich een nieuwe jongen heeft aangediend binnen de coupé. Zodra Tom zijn ogen de kost geeft merkt ie op dat er nu wel aardig veel katten aanwezig zijn. "En dan zeggen ze dat uilen zo simpel en standaard zijn. Kijk nu dan eens naar al die katten. Hoe veel meer kun je er kwijt in 1 coupé?!" denkt Tom. Als een van de katten, die van Beth, vervolgens een haarbal op de schoenen van Lauren werpt ziet Tom dat met ledenogen aan. Alsof dat al niet erg genoeg is, maakt Beth het met alle goede bedoelingen van de wereld er slechts erger van. Hoe heet die waterspreuk nu ookal weer precies.. en hoe is de uitspraak om die een beetje krachtig in te zetten denkt Tom verwoed na als ie ziet dat Beth haar tas in de fik staat. Ohja, Aguamenti! en het kwartje valt bij Tom. Tegelijkertijd ziet ie hoe Sarah haar gloednieuwe mantel over de tas gooit om het vuurtje te doven. Vol bewondering kijkt Tom Sarah aan. "Dat is vast een mantel die veel waard is als ik zo kijk naar uit welke stof die gemaakt is" flapt Tom eruit als ie de mantel van Sarah inspecteert.

Zonde van zo'n mooi exemplaar denkt Tom bij zichzelf. Voor de zoveelste keer gaat de deur open van de coupé. In de deuropening stond nu een opgewekt oud, mollig vrouwtje met kuiltjes in haar wangen. Op het karretje wat zij voortduwde door de gang stond van alles uitgestald. Smekkies in Alle Smaken, Chocokikkers, Pompoentaartjes, ketelkoek en nog meer lekkernij. Tom wachtte niet af tot iemand ditmaal zou reageren en zei meteen: "Doe mij maar 22 chocokikkers" Nadat Tom 5 sikkels en 5 knoeten overhandigde aan het vrouwtje nam ie alle chocokikkers in ontvangst. Hij pakte de chocokikkers vast en gaf aan iedereen twee stuks. Vervolgens nam ie plaats op zijn eigen plek en maakte zijn twee chocokikkers open. De chocokikkers liet op ie hun beloop. De een plakte meteen tegen het raam aan. Gelukkig zat het dicht, anders was ie zo ontsnapt. De andere schoot weg in Tom zijn broekzak. Nieuwsgierig als Tom was zocht ie op welke bekende heksen en tovenaars hij zou aantreffen. "Morgana en Merlijn, die had ik nog niet. Mooi voor de verzameling!" besloot Tom en hij stopte ze weg. Vervolgens pakte ie de chocokikker uit zijn broekzak tevoorschijn en peuzelde hem op. Zijn lotgenoot hupte vrolijk door over het raam en Tom keek hem geanimeerd aan. Ja chocokikkers, dat was echt Tom zijn ding.

Bernou · 7e jaars

Emily volgt alle gesprekken op de voet en omdat eigenlijk alles nieuwe informatie bevat laat ze het in haar opgaan. Ze besluit even niks te zeggen en hoort vanalles over toverstokken, vakken en een sport genaamd Zwerkbal. Ze trekt even een wenkbrauw op bij het horen van de naam, maar omdat er nogal enthousiaste fans in de coupé zitten, besluit ze maar niet te vragen wat de sport inhoudt. Dan zou ze dom overkomen en dat was wel het laatste dat ze wilde. Daarbij zou ze er op school wel achter komen. Waarschijnlijk werd er vast wel aandacht aan besteedt. De trein begint ondertussen te rijden en Emily kijkt even met moeite langs iedereen heen uit het raampje, om moeilijk te zwaaien naar haar ouders. Ze bijt even op haar lip. Nu was er geen weg meer terug. Ze zou haar ouders tot de kerst niet meer zien. Ze doet haar hand weer naar beneden als haar ouders uit het zicht zijn en kijkt dan de coupé weer rond. Ze hoopte maar dat ze het nu niet als enige moeilijk had om haar ouders voor zo'n lange tijd gedag te zeggen. Iedereen leek er zo gewoontjes over te doen.

Als er weer iemand in de opening van de coupé staat schuift Emily een beetje op, voor zover dat nog mogelijk is. Dit om even plaats te maken voor de jongen die er nog bij wil zitten. Het was maar goed dat ze geen angst heeft om met zoveel mensen in een kleine ruimte te zitten, want het zit al aardig vol in de coupé. Een paar anderen laten de jongen al binnen en Emily glimlacht even naar hem. Haar oog glijdt naar een kat, die een haarbal uitkotst en niet veel later staat er iets in de coupé in brand. Emily slaakt een klein, zacht gilletje en wil haar benen op de bank trekken, maar voordat ze dat kan doen is er een mantel over het vuur gegooid en is het gedoofd.

De coupédeur gaat weer open en even wil Emily zeggen dat ze wel gaat staan de komende reis, omdat er echt bijna geen ruimte meer is. Maar het blijkt een oud vrouwtje met een snoepkarretje te zijn. Tom koopt meteen een hele hoop snoepjes -ze weet eigenlijk niet wat het precies zijn- in en drukt haar twee in haar handen. Emily kijkt naar de verpakking en maakt voorzichtig één open. Ze weet natuurlijk nooit wat ze met toversnoep kan verwachten. De chocokikker die tevoorschijn komt springt meteen door de coupé. Emily gilt even en volgt de chocokikker die onderhand op Noah's schoot is belandt. "Sorry! Dat was niet de bedoeling," mompelt ze een beetje in paniek, terwijl ze eigenlijk niet weet wat ze moet doen.

xMissme · Volleerd Tovenaar

Zonder echt iets verwelkomends uit te stralen - of welke andere emotie dan ook - begroet Denis de nieuwe jongen zachtjes. Denis begreep wel dat de jongen er graag bij wilde - Denis had immers hetzelfde probleem zojuist nog zelf gehad. Bovendien kwam de jongen wat ongemakkelijk over. Je kon hem moeilijk een plek in de toch al overvolle coupé weigeren.

Denis schrikt niet zichtbaar als het incident met het vuur zich voordoet. Een meisje dat zich daarvoor enthousiast over Zwerkbal uitlaat en zich daarna voorstelt aan de nieuwe jongen als Sarah lost het probleem al gauw op door haar mantel erover heen te werpen. En zoals Tom al opmerkte, die mantel was vast veel waard. Denis bekijkt Sarah en bewondert stilletjes de nonchalance waarmee ze vervolgens zegt dat haar vader waarschijnlijk liever een nieuwe mantel zou aanschaffen dan een nieuwe dochter. En wie gaf haar ongelijk?

Ongemakkelijk verrast neemt Denis de chocokikkers van Tom aan die hij van het vrouwtje met de snoepkar heeft gekocht. Voor iedereen. Wilde hij nu gewoon hun vriendschap, of was het oprecht? ,,Dankjewel,'' mompelt Denis beleefd en hij ensceneert een glimlach. Zonder de chocokikkers uit te pakken houdt hij ze in zijn handen op zijn schoot en kijkt hij naar de doosjes. Denis glimlacht weer wat als hij Tom enthousiast zijn verzameling chocokikkerplaatjes bekend maakt.

Denis kan het niet laten zachtjes te grinniken als Emily haar chocokikker open maakt en het snoepgoed de coupé door springt, waarna het blijft rusten op de schoot van Noah. Wat generend bedenkt Denis zich echter dat hij niet zo goed paste tussen de rest van de eerstejaars hier - ze waren allemaal zo enthousiast, terwijl Denis het juist zo moeilijk vond om oprecht enthousiasme te tonen.

Chris Gamgee

"Mijn favoriete team is Puddlemore United, de sfeer is er ook altijd goed. Ik ken het clublied Beat Back Those Bludgers, Boys, and Chuck That Quaffle Hereuit mijn hoofd. Ik ben vorig jaar ook met mijn vader naar de kwartfinale van het WK quidditch geweest." John krijgt niet de kans om zijn verhaal af te maken, omdat er nog een jongen binnenkomt.

"Natuurlijk kan je er nog bij, ik ben John", nu achterwegend latend dat hij eigenlijk Johnny heet. Dan volgend de gebeurtenissen elkaar snel op. Beth's kat, hoe heet die ook alweer, besluit om zijn onverteerde haarkwakje uit te spugen over Laurens schoenen. Dit probeert Beth op te lossen door een spreuk erop los te laten. Dit geeft echter zoveel vuurwerk, althans John denkt dat het daardoor komt, dat een tas in brand komt te staan. Gelukkig is Sarah slim genoeg om een dreuzelmanier te gebruiken om het vuur te doven. "Gelukkig gaan we naar school om het toveren te leren." komt er iets sarcastischer uit dan John bedoeld. "Je kan altijd nog vragen of ze het op Hogwarts kunnen schoonmaken. Het is volgens mij niet te erg verbrandt." geeft John als raad tegen Sarah.

De coupédeur gaat voor de zoveelste keer open een oud vrouwtje komt binnen. John heeft al gegeten, maar toch pakt hij dankbaar de chocokikkers van Tom aan. "Bedankt, in mijn kikkers zitten Burdock Muldoon en Dumbledore, die heb ik beiden al. Dus als iemand anders ze wil? Je kan ze allemaal sparen, in totaal zijn er ongeveer 150, dus je bent nog even bezig." zegt John nadat hij ze heeft geopend. "Dat is normaal, ze doen verder niks, je moet alleen oppassen dat ze niet weglopen" vertelt John aan Emily, die waarschijnlijk nog nooit eerder van een chocokikker heeft gehoord.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Dankbaar kijkt Beth naar Sarah die het vuur dooft. Ze kijkt even naar de rest die best wel snel over de brand in de coupé heen zijn. Ze voelt hoe ze rood wordt en durft eigenlijk geen oogcontact met wie dan ook te zoeken. Zeker niet met Lauren, aangezien ze het haarbal kwakje niet bepaald weggetoverd heeft. Toveren bleek wat voor de toekomst... Dan pas durft ze een blik te werpen op haar tas. Haar zwart geblakerde tas, that is. Beths grote ogen worden nog groter als ze naar de tas kijkt. Beth pakt stilletjes haar tas, waarbij haar handen zwart worden van de verbrande stof. Ze kijkt even zo, stilletjes dus, naar haar tas en slaakt dan plots een jammerende kreet.

"Mijn champignons!" roept ze uit, terwijl haar hand de tas in gaat. Ontzet haalt ze er een zakje verkoolde champignons uit. Oké, het is haar eigen schuld. Maar het zijn haar champignons! Zorgvuldig zelf gekweekt (of met hulp van haar moeders meest recente liefde dan). Jammerend laat ze de tas vallen. De vrouw met het etenskarretje mist ze volledig, ook het gesprek over Quidditch en Chocokikkers. De twee exemplaren van het laatste neemt ze dan ook zonder het werkelijk in de gaten te hebben naast zich neer. Uiteindelijk bedaart ze, maar ze blijft een beetje sneu naar haar tas kijken. Het begin van haar Hogwarts carriere was misschien toch niet helemaal goed...

Zuchtend pakt ze een chocokikker en opent het pakje. Ze stopt het ding in haar mond en kauwt er een beetje wezenloos op. Voor het eerst sinds de reis is ze erg stil.

Sweet Hermione · Professor

Alex Auden

Alex sleept nog steeds zijn hutkoffer door de trein heen, opzoek naar een coupe die er interessant uitziet. Als hij vlammen ziet oplaaien in een coupé vol katten, weet hij dat hij beet heeft. Het is alleen een beetje jammer dat hij al stampvol zit. Beleeft klopt Alex op de deur. ''Hallo,'' zegt hij enthousiast, ''jullie zien er leuk uit. Mag ik erbij?'' Zonder op een antwoord te wachten perst hij zich tussen tussen twee mensen in. ''Jeminee, het stinkt hier,'' zegt hij onomwonden en doet een raam open. Hij gooit zijn hutkoffer op de gevaarlijk bengelende stapel en kijkt naar iedereen. ''Ik ben Alex Auden, jullie?''

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Haarballen worden in het rond gebraakt, koffers vliegen in de fik en worden verbazingwekkend snel terug gedoofd, een nieuwe jongen - nee, wat zeg ik - twee nieuwelingen persen zich nog bij in de coupé en het kan niet anders zijn of deze is langs de binnenkant magisch vergroot, conversaties gaan over en weer en lopen door elkaar over Quidditch en chocokikkers. Kortom. Het is voor Joanna een beetje te drukjes.

Ze kijkt even om zich heen en staat dan rustig op. “Ik ga even wat rondlopen. Rondkijken, de beentjes ondertussen wat strekken, want ik ben al stijf gezeten,” laat ze algemeen weten van zodra er een stilte in de gevoerde conversaties valt. Ze glimlacht even, en stapt dan het gangpad op, waar ze zich terug omdraait en terug naar binnen kijkt.

“Neem mijn plek maar even,” zegt ze tegen Alex. Misschien zit dat wat meer comfortabel. “Als iemand zin heeft om mee te gaan, het mag altijd…” zegt ze in het algemeen, met een uitnodigende glimlach op haar gezicht.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Beth mengt zich pas weer een beetje in het sociale gebeuren wanneer er opnieuw een jongen binnen komt. Het begint een beetje te lijken op de reclame van een biervat dat uit de koeling gehaald moet worden midden in een veel te druk feest, maar dan zonder het bier, that is. De jongen perst zich tussen haar en Joanna in en ze kan nog net haar zwart verbrande tas weggrissen, voordat hij er bovenop ploft. Wanneer de jongen een opmerking maakt over de lucht kijkt Beth een beetje verongelijkt. Die lucht kwam waarschijnlijk van haar toverkwaliteiten. De jongen stelt zich voor als Alex.

Wannneer ze haar naam wilt zeggen begint Joanna over benen strekken en direct veert Beth overeind. Dat leek haar nou een goed plan. Als ze terug kwam was ze zelf misschien ook over het hele gebeuren heen. Twijfelend kijkt ze naar haar tas. Misschien kon ze die beter hier laten. Dan gaat haar blik naar zwart zilveren heer Giggle, die al weer ligt te slapen, maar die ondertussen wel wat dichter naar de witte dames toegekropen is. Beth glimlacht vertederd en wurmt zich dan de coupe uit, zodat ze naast Joanna komt te staan.

"Jij wilt zeker even naar de machinist kijken, he?" zegt ze, terwijl ze Joanna aan kijkt met een 'ik heb je wel in de gaten' blik. "Nou ik ga mee hoor! Ik ben wel benieuwd naar hem." Samenzweerderig kijkt ze Joanna aan. Het idee om het schoolhoofd te zien en ondertussen ook nog schoolgenoten, die hopelijk ook wat gekke dingen doen, lijkt haar helemaal geweldig.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Lauren is nog steeds een beetje aan het nabibberen over het vuurtje dat Beth per ongeluk heeft aangewakkerd. Ze moet onwillekeurig denken aan haar zus die uit woede een antieke zetel in de fik had gestoken door er alleen maar naar te kijken, toen ze niet van hun ouders met haar vrienden naar een zwerkbalmatch in de buurt mocht gaan. Lauren kan zich het drama nog perfect herinneren: vaders die 'dat heeft me tweehonderd galjoenen' gekost brullen, moeders die flauwvallen,... het was geen mooi gezicht ten huize van Koblensky en sindsdien hoeft Lauren geen vuur meer in haar buurt. Tenzij het een schattig lavendelgeurend kaarsje betreft.

Lauren is zich ondertussen helemaal aan het concentreren op de smurrie op haar schoen. Met haar gezicht afgewend en in een grimas verwrongen kijkt ze weg van haar schoen en probeert met veel moeite haar schoenen weer toonbaar te maken. Het wordt steeds bedompter in de coupé, nu er nog meer mensen binnenkomen en Lauren kijkt geschokt naar haar schoen als de nieuwe jongen aangeeft dat het er ook nog eens stinkt. Nog wat driftiger begint ze verder te boenen.

Ondertussen zijn er op korte tijd ietwat te veel gespreksonderwerpen naar haar zin gepasseerd: huisdieren, gewaden, sorteren, familieleden die ook magische krachten hebben, professoren, spreuken, magische wezens, het verboden bos, plaatjes van chocoladekikkers... Lauren kan amper nog ergens oppikken en het huidige gespreksonderwerp kan haar weinig schelen, omdat ze geen chocolade lust en de plaatjeshype volledig aan haar is voorbij gegaan.

Lauren spitst haar oren als Joanna met een veel aanlokkelijker voorstel komt. Lauren wil wel eens graag de trein zien en een beetje ademruimte krijgen. "Ik wil graag mee", piept ze terwijl ze nog eens onzeker haar schoen inspecteert, "dan kan je op mijn plaats zitten, Noah. Tenzij je ook graag mee wil?"

Dan zegt Beth dat zij ook graag mee wil en Lauren weet niet goed of dat haar zin, want ze heeft het gevoel dat Beth haar niet zo aardig vindt. Lauren tuit haar mond nadenken, maar besluit toch mee te gaan, nu ze haar plaatsje heeft opgezegd. Ze laat haar kat in de coupé. Die gaat nu toch helemaal op in de kater die haar aandacht geeft. Hoewel ze niet echt over de haarbalaffaire te spreken is. Maar katten kunnen niet spreken, dus dat scheelt.

[RPG] You are going to Hogwarts

Wie is er online