[RPG] The Blood of Sado

Harry, Ron & Hermione

Callen wacht af of Helena hem zal informeren over de openingstijden. Maar noch voor dat zij daartoe de kans krijgt wordt ze al onderbroken. Een stem achter hem deelt namelijk mede dat het gemeentehuis donderdagmiddag altijd gesloten is. Ergens komt Callen die stem wel bekend voor. Maar voordat hij het kan thuis brengen begint diezelfde stem over de befaamde Quidditch-match uit 1992. Dat beperkt de mogelijkheden tot diegene die in het team zaten in zijn jaar. Of diegene die klassenoudste of hoofdmonitor waren. Callen draait zijn hoofd bij om te zien wiens stem hij nu hoorde. Dus toch de hoofdmonitor! flitst er snel door Callen zijn hoofd heen wanneer hij Donovan ziet staan. En nog steeds geen spat verandert... denkt hij wanneer hij Donovan in zich opneemt. Zwart verzorgd haar.. check! Keurig in model gekamd.. check! Chique gewaad aan.. check! Als reactie op Donovan zijn "captain obvious to the rescue"-opmerking knikt Callen bevestigend.

Niet dat Callen de fijne kneepjes van Legilimency zo goed in de vingers had, maar hier hoefde je geen Occlumens voor te zijn om te raden wat er door Donovan zijn gedachten spookte. "Wat mij doet aanbelanden hier in Sado?" houd Callen Donovan voor. De vraag stellen, is hem beantwoorden. Dus vervolgt hij.. "Heel simpel: het opstarten van een apotheek. Daarom ben ik hier naar toegekomen na mijn studie medicijnen in London" Zeker tegenover Donovan heb je altijd een streepje voor wanneer je credentials kunt noemen aan welke universiteit je gestudeerd hebt. "Overigens.. waar gaan jullie zodadelijk naar toe? En wat staat er op het punt te beginnen?" zegt hij tegen Helena en Donovan. Zeker nu hij in aanwezigheid verkeert van Donovan kan hij zijn nieuwsgierige ik moeilijk verborgen houden. Bovendien.. als raafjes onder elkaar moet je elkaar toch wel kunnen vragen waar dat heen gaat?

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena glimlacht tamelijk verrast als ze hoort dat Callen ook nieuw is in het dorp. Er is blijkbaar wel een ware toestroom aan nieuwe inwoners bezig. Goed, het oude dorp terug nieuw leven inblazen.

Wanneer Callen vraagt of hij haar iets te drinken kan aanbieden, kijkt ze snel even op haar polshorloge. Was er nog wel tijd om iets te drinken of zou de pub zo sluiten voor de ceremonie? Helena stelt vast dat ze het beter wel doet. Met welke reden kom je anders een pub binnen? Ze kijkt opnieuw verrast op wanneer Callen zegt dat hij apotheker is. Interessant. Ze kijkt hem een beetje inschattend aan vooraleer ze antwoordt.

“Zo, apothe-” weet ze nog uit te brengen vooraleer Donovan opeens ten tonele verschijnt en op Callens vragen inhaakt. Ze kijkt om en ziet hem staan. Komt dat even mooi uit. Hopelijk moet ze niet aanwezig zijn. Ze kijkt Donovan over haar denkbeeldige bril aan wanneer hij haar weer als zijn incompetente slavin behandelt. Really, Donovan..?

“Ja, papa. Het kantoor is nog altijd een stort aan archieven, maar wees gerust, al je spullen staan nog altijd perfect waterpas en afgemeten op hun plaats en ik heb het kantoor afgesloten zoals het hoort.” Ze glimlacht even vriendelijk naar hem, maar de glimlach sterft een beetje weg als ze zich plots weer het hele gevecht met Aïsha herinnert. Ze kijkt Donovan aan zonder met haar ogen te knipperen. Zou er nog iets van te zien zijn, dat hij haar daarom zo lijkt te controleren?

Helena kijkt snel weg van Donovan en focust haar aandacht volledig op Callen en legt voor de zekerheid toch maar een hand in haar hals. Natuurlijk, nu wist ze waar ze Callen van herkende! Ze zat toen op het derdejaar en het was inderdaad de meest memorabele match van haar korte Hogwarts-geschiedenis. Helena kan de pijn die hij toen gehad moest hebben nog altijd zelf voelen als ze eraan terug denkt. Ze glimlacht nog maar eens naar hem, want haar glimlach is één van haar vele trademarks, maar verder zwijgt ze erover en lijkt het of ze niet weet waar het over gaat.

“De begrafenis van Dorothy, dat vermoorde meisje van gisteren, gaat zo beginnen,” reageert ze dan op Callens vraag. Ze kijkt onbewust even vuil naar Syll aan haar andere kant wanneer ze het zegt. Daarna kijkt ze terug naar Donovan. “Ik word daar toch niet ook verwacht, he?” vraagt ze dan aan hem, wanneer ze zich herinnert dat hij zei dat zé zo meteen moesten vertrekken. “Anders vrees ik dat je me een andere keer een koffie zal moeten aanbieden…” richt ze zich ten slotte met een glimlach tot Callen.

Enjolras · King of Babylon

Nathan kan alleen maar instemmend knikken wanneer Damien zijn vraag beantwoord. Wat een fijne naam trouwens, Damien. Dat terzijde. Wanneer hij verder gaat, zowel fysiek als spreekwoordelijk, pikt Nathan een opmerkelijk trefwoord op. Artistieke wereld. Alsof het een correct zesletterwoord is bij Lingo, doet een ingebeeld belletje in zijn hoofd een 'toem toem teroem'. Normaal mag je nu in de ballenbak grabbelen. Maar daar is het misschien nog wat te vroeg voor.

"Hmm, ja, down-to-earth kan wel zijn. Ik zou het niet weten, ik ken nog niet zoveel me -," begint hij, maar alsof het telepathie is, Verschijnselt net op dat moment die andere intrigerende haardos een beetje verderop. Voor hij het weet maakt Nathan heel zelfverzekerd oogcontact en reageert hij broederlijk op de 'I got your back'-blik die Donovan 'm nog weet toe te gooien voor hij verderop in de pub verdwijnt. Hij kent hem nu net iets meer dan 24u, maar die blik voelde vreemd genoeg warm aan. Alsof ze 'way back' gaan. Zijn onderbewustzijn blokkeert het idee van mogelijke love triangles. Hij denkt er zelf niet (meer) aan.

Niet veel later wandelen ze gezamenlijk het kerkhof op. Wauw, dit is wel de laatste locatie die ik in gedachte had om ooit mijn eerste (mannelijke) date te lanceren. Is dit eigenlijk wel een date? Nee, ik leid hem gewoon rond natuurlijk. Ik bedoel, ik mag dan wel semi uit de kast gekomen zijn, dan nog. Misschien is hij wel een ladylover. Een modieuze, creatieve en met zeker hipster-beladen ladylover, dat wel. Focus nu maar gewoon op je voeten, Nate. Dat is lastig genoeg.

"Oh, I guess so," antwoordt Nathan flauwtjes wanneer Damien 'm naar de stoeltjes wijst. Er gaat een vreemde rilling over Nathan heen. Gisteren hadden er ook stoeltje op deze manier gestaan. Heel onverwacht, totaal onuitgenodigd en onaangekondigd had hij toch minstens twee minuten op het puntje van zo'n stoel gezeten. Letterlijk dan. Al even onaangekondigd was dat heugelijke feest toen verstoord. U kent de detail, allicht. Nu zijn ze hier weer. Als Sado goden heeft, dan waren ze opmerkelijk cynisch. Als Sado's goden Mudbloods waren en bekend met het werk van Tim Burton, dan speelden ze nu bij voorkeur de soundtrack van Corpse Bride. Maar over goden weet Nathan maar weinig, laat staan die van Sado. Dus die kronkelende gedachte kent ergens via zijn linkeroor een uitweg en wordt verder onbewerkt de wijde wereld ingespuwt.

Terwijl ze langzaam naar de stoeltjes schuifelen kan hij het niet laten om zijn blik op enkele grafzerken te werpen. Niet dat hij namen kent natuurlijk. De ene is al gekker dan de andere. Ze gaan van Cheesemaker tot Ravogn. Geen idee hoe je die laatste hoort uit te spreken. Hier en daar merkt hij dat de zerken niet al te schoon meer zijn. Afgezien van het mos en ander natuurlijke koek, merkt hij ook enkele graven op die de tand des vandalen-tijds niet hebben doorstaan. Hij leest nog snel ergens 'filthy mudblood' en besluit dan zijn ogen op iets aangenamer te richten.

"Die Fullbl -," maar abrupt stopt hij zijn zin die erg 'ik scheer alle Fulls over dezelfde kam'-beladen zou zijn geweest. Wie weet is Damien wel een Fullblood. Geen idee eigenlijk. Hoorde Helena dat niet te vragen dan in het gemeentehuis? Misschien had ze dat wel gedaan, maar was ik te druk met bestuiven toen. Moet ik hem dat nu vragen? Of moet ik dat inkleden? Zoals 'is dat je vriendin'? Maar dan anders?

"Ik denk dat ik maar beter iemand inhuur om mijn graf wekelijks schoon te maken met al die ongecensureerde opschriften hier," besluit hij verder te gaan. "Of misschien bestaat er wel één of andere fijne spreuk voor." Zo, dat moet duidelijk zijn geweest. In amper tien minuten twee keer uit de kast komen, Sado doet wat met een mens.

Harry, Ron & Hermione

Net wanneer Helena besluit een opmerking te maken n.a.v. Callen (die zich liet ontvallen tegenover Donovan dat hij een apotheek wilde beginnen in Sado) slikt ze de opmerking in wanneer zij Donovan ziet. Callen aanschouwt de uitwisseling van blikken tussen Helena en Donovan. Als blikken konden doden... 1-0 voor Helena. Wanneer Helena haar blik laat vergezellen door een gevatte opmerking te maken, kan Callen met moeite zijn gezicht in de plooi houden. Barst niet in lachen uit Callen.. barst niet in lachen uit.. 2-0 voor Helena. Wanneer Helena zich weer afwendt van Donovan en zich wederom richt op Callen, merkt hij dat het kwartje valt bij haar. Soms is het heel goed mogelijk om door te hebben wat er in andermans hoofd omgaat, maar vaker ook niet. Tenzij je een kundig Occlumens bent uiteraard. Na een zoveelste glimlach™ op haar gezicht doet dat Callen zich wel verbazen.. Alsof ze er zelf patent op aangevraagd heeft...

Wanneer hij ingelicht wordt door Helena en als antwoord op zijn vraag te horen krijgt dat er een begrafenis op het punt te beginnen staat, is Callen weer in gedachten verzonken naar het plein. Via via had hij te horen gekregen dat die plek verworden was tot plaats delict. De gedachte alleen al dat een doorgaans smetteloze dag als die van een bruiloft zo abrupt en macaber tot een einde kwam. Dat doet de rillingen over Callen zijn rug gaan. "Zonde dat een dag welke in het teken dient te staan van vreugde en voorspoed eindigt in kommer en kwel" brengt Callen dan somber uit, ter teken dat hij Helena gehoord heeft. Hij zat in dubio om zich aan te sluiten bij de rouwstoet. Dat levert namelijk vreemde blikken op, in een "ons kent ons" groep welke het geval zal zijn in Sado. Daarnaast was hij er ook niet speciaal op gekleed. Wanneer Helena met haar immer vriendelijke glimlach™ zijn aanbod tot een kop koffie en/of thee afslaat knikt Callen begrijpelijk. Er zijn nu eenmaal dingen die belangrijker worden geacht dan het nuttigen van een kop koffie en/of thee op zijn tijd. Zoals de Hogwarts Express halen, het attenderen op een begrafenis/bruiloft en zo waar nog wellicht: spoedig huiswaarts keren na het werk omdat vrouw/man*lief het eten al klaar heeft.

*=streep door wat niet van toepassing is (a)

Enjolras · King of Babylon

Ze zegt de waarheid verdomme. Dus zo voelt het wanneer het truukje met Veritaserum niet de wending neemt die je in gedachten had. Al een geluk dat dit geen miljoenenzaak is, anders was dit een dure grap geweest. Een expensief blauwtje zegmaar. Uit verstomming laat hij haar los - dat is: hij haalt zijn handen van haar lijf, waardoor ze weer op eigen benen komt te staan, haar kin en nek weer vrije beweging kan geven en de ademruimte vergroot. Alsof ze een gekwetst vogeltje was en nu weer de vrije wijde wereld werd ingelaten.

"No sh*t, sherlock," antwoordt hij wanneer Donovan hem een droge en overbodige opmerking in het oor giet. Wanneer die besluit tegen een omgevallen kandelaar te schoppen, snuift Joseph heel opzichtig. Ga alsjeblieft ergens anders de theatrale hufter gaan uithangen, da's sinds een halfuur mijn kandelaar, dankuwel. Maar de zin om er nu woorden aan vuil te maken is nu volledig afwezig. In tegenstelling daarvan gaat hij geïrriteerd met zijn lange vingers doorheen zijn haren die door de vele stress aardig hun naar-achter-gekamde-strakke-vorm dreigen te verliezen. Hij denkt na. Net zolang tot zijn temporale wederhelft besluit het voor gezien te houden. "Oh, ja, dat is.. da's fantastisch, -" zegt hij duidelijk nerveus, de plof achterna-sprekend. Daarna draait hij zich weer bruut richting haar. "Bon. Luister. Ik heb niet veel tijd, integendeel, ik ben per definitie al eeuwen te laat," begint hij zijn pleidooi. Hoe gek en uitzichtloos de situatie voor het Veritaserum ook was geweest, om de één of andere reden voelt dit nog een stuk vager en gekker aan - en dit is toch duidelijke post-Veritaserum. Jawel, een uit-het-veld-geslagen-Joseph weet zich even geen houding aan te nemen en besluit een stap dichter bij haar te zetten. Ze weet niet eens haar eigen naam.

In een poging een zachte hand te gebruiken, neemt hij die van haar vast en maakt de restanten van de eens-vastgebonden touwen los. "Dit kan nu wel los, denk ik. Excuses voor de hei - goed, geen tijd voor onzin," besluit hij zichzelf te corrigeren voor hij het zielige hondje gaat uithangen. "Tenslotte kan ik dat natuurlijk niet voorzien. Bijzonder uitzonderlijke situatie." Ja, gooi met tautologieën, dat helpt. "En geloof mij vrij, mademoiselle. Ik heb al véél meegemaakt. Maar dit is nieuw." Hij draait zich om en neemt zijn wand weer dichtbij hem. Met enkele zwiepen probeert hij de troep op te ruimen."Ik zal het dan ook niet laten om een gepeperde brief richting het Ministerie te sturen. Iemand zal verantwoordelijk worden gesteld, wees daar maar zeker van. Het Floo Network hoort gecontroleerd te zijn. Willekeurige reizigers spuwen wijst op een fout binnen het Network zelf. Een hiaat binnen de beveiliging ervan. Dit zal hen geld kosten," voor hij het weet steekt hij een rede af die niemand een moer zou interesseren - laat staan een blond gekrulde dame die zich niet eens haar eigen cupmaat herinnert. Hij zwiept nog eens met zijn wand waarop het salontafeltje weer recht komt te staan alsof er geen vuiltje aan de lucht was.

"Alors. Jij," gaat hij verder op een toon die geforceerde autoriteit weggaf. "Jij blijft hier." Hij laat bewust een pauze. Het is een beslissing die ze wellicht niet voelt aankomen. Alsook hij niet, daar hij ze slechts een luttele twee seconden geleden had gemaakt. "Jij hebt teveel gezien en of je dat nu wil of niet, je bent mijn verantwoordelijkheid." Niet dat hij het zo plande, maar dat laatste kwam er nogal op een 'Don't worry, you're save with me'-gehalte, wat beslist ook niet de bedoeling is. Maar er loopt wel wat meer fout vandaag. Hij zwiept nogmaals met zijn wand waarop de documenten die op het tapijt ten spreidde waren geraakt weer zijn aktetas inschieten.

"Je maakt het jezelf comfortabel, leert het huis wat kennen. Tenslotte kennen we het allebei even goed. Je doet verder niks en wacht tot ik terug ben van de ceremonie. Daarna zien we wel -," hij stopt met spreken wanneer hij haar ogen weer ontmoet. Moet je nu echt blonde krullen hebben, mijn kind? Hij zucht en laat zijn ogen dan weer op haar Dark Mark vallen. Een spiertje in zijn nek bonst twee keer kort na elkaar. Hij zucht opnieuw en kantelt zijn hoofd lichtjes naar links. Donovan mag dan een theatraal geval zijn, Joseph kan er ook wat zijn. Zij het op zijn eigen manier. "Vergeet het," begint hij dan weer. Hij zwaait voor de laatste keer met zijn wand. Geen spoor meer te zien. "Jij gaat met mij mee. We lopen arm in arm en kijken elkaar verliefd aan. Alsof onze tête-à-tête abrupt verstoord werd en ons werd herinnerd op de ceremonie aanwezig te zijn. Voor de rest verroer je geen vin," besluit hij. Dat spiertje in zijn nek is nooit een goed teken, dus besluit hij nog maar eens van gedacht te veranderen. Hij vertrouwt haar niet. Ze mag dan wel van niets weten, ze kan makkelijk te veel hebben gezien op zijn documenten en regel drie in zijn geïmproviseerde boekje was altijd 'neem geen risico's'.

Van haar Dark Mark kijkt hij weer op, recht in haar ogen - haar blonde krullen even totaal negerend. Wat een klotesituatie. "Tover maar snel iets anders aan en verzin een naam." Laten we nog een laatste keer theatraal doen, denkt zijn onderbewustzijn. Hij kijkt op zijn horloge. "En haast je."

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan geeft Callen de uitzonderlijke eer om naast hem te zitten op een barkruk en te luisteren naar zijn verhaal. Een eer waar Donovan zeer zuinig mee is. Zeker als het om personen betreft waar je op school niet al te vaak mee gezien wou worden. Donovan kan zich nog levendig het zwerkbaldrama herinneren en de gevolgen dat het met zich heeft meegebracht. Het feit dat Donovans vriendinnetje in Slytherin zat en jager was, hielp daar niet bepaald bij. Ach zwerkbal. Donovan was bijzonder slecht in vliegen. Een van de enige disciplines waar hij niet in uitblonk, omdat tijdens zijn mugglejeugd hij zich moest voortbewegen op een fiets en zijn vader niets liever wou dan een zoon dat meteen zijn rijbewijs zou halen. Donovan maakt zichzelf wijs dat zo’n bezemsteel gewoon niet lekker zit. Down under.

“Apotheker… Dat is wel een respectabele baan”, zegt hij met lichte bewondering. Je mag niet té veel met complimentjes strooien. Maar hij stelt het wel altijd op prijs dat mensen van zijn afdeling op hun pootjes terecht komen.

“Een van de weinige studenten dat toch een beetje getolereerd werd door Snape, dus”. Donovans gedachten dwalen even af naar de magische substantie die hij nog geen tien minuten geleden aan een volslagen vreemde heeft gegeven. Inschattend laat hij zijn blik over Callen glijden. Hij kon nog goed van pas komen. Even laat hij een zuinige, bemoedigende glimlach om zijn lippen kruipen.

Donovan voelt een competitie ‘boos naar elkaar staren’ naderen en zet zich al meteen schrap terwijl hij met een opgetrokken wenkbrauw Helena’s sarcastische antwoord aanhoort. “Dat eerste was niet bepaald de bedoeling”, mompelt hij korzelig. Hij kijkt al volslagen ‘meen je dat nou?’-achtig als ze hem vraagt of ze naar de ceremonie moet gaan.
“Natuurlijk moet je aanwezig zijn op de ceremonie. Je behoort tot het gemeentepersoneel. Je moet naar elk bal, receptie en ceremonie dat met dit dorp te maken heeft en dus ook de begrafenissen. Het zal niet je laatste zijn? Geloof me”, waarschuwt Donovan onheilspellend, doelend op het hoge sterftecijfer waar Sado mee te kampen heeft.

Vervolgens draait Donovan zich om, zodat hij een goed zicht heeft op de mensen die zich momenteel in de pub bevinden. Hij richt zijn staf op zijn keel en kucht alsof hij een microfoon wil testen.

“Zo meteen begint de ceremonie voor Dorothy Colson, gevolgd door haar begrafenis. Ik wil graag verzoeken dat de degene die aanwezig willen zijn”, Donovan staakt zijn korte speech en vestigt zijn blik op Syll, “zich zo snel mogelijk naar het kerkhof begeven.”

Donovan tikt nog eens op zijn keel zodat zijn stem terug naar het juiste volume terugkeert. Daarna keert hij zich terug om naar Callen en Helena met een afwachtende blik.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Behoorlijk zenuwachtig loopt ze samen met Amy richting de liften. Dit was wel de meest opstandige actie die ze ooit had uitgevoerd. Ze ondermijnde gewoon het gezag van haar eigen werkgever. Ze stak gewoon haar middelvinger op naar het vertrouwen in de juiste werkwijze hier. Bij wijze van spreken dan, ze had nog nooit haar middelvinger opgestoken naar iemand.

Terwijl ze in de lift zijn aanbeland, die gelukkig vrij rustig is rond dit tijdstip, houdt ze zichzelf voor dat ze het later allemaal recht zal zetten. En dan zal iedereen inzien dat ze het juist heeft gedaan. Ze durft de collega in de lift niet aan te kijken, ondanks dat deze op een andere afdeling werkt. Spreukschade als ze zich niet vergist, dat moest Mr. Morter zijn. En ze vergist zich niet gauw, dus is het zo.

Kyla neemt geen risico en pakt voorzichtig haar staf. Voordat ze de lift uitstappen wist ze het geheugen van haar collega. Niemand mocht haar in verband kunnen brengen met Amy. Tot haar schrik ziet ze dat Amy al ver vooruit is. Haastig gaat ze achter haar aan. ’Het voordeel is nu dat ze ons niet samen zien in de hal,’ bedenkt ze zich opgelucht.

Zodra ze buiten is kijkt ze ongerust om zich heen opzoek naar Amy. ’Waarom was ze zo snel? Ze was toch duidelijk geweest? Wat zou er in hemelsnaam gebeuren als ze Amy uit het oog verloor? Ze kon haar baan wel kwijtraken!’ Ze raakt in paniek. Maar gelukkig ziet ze dan Amy een eindje verderop. Haastig loopt ze op haar af en pakt haar stevig beet.

’Was ik niet duidelijk genoeg?’ Zegt ze streng. ’Wees me dankbaar dat ik je help, je blijft bij mij. Ze kijkt Amy doordringend aan. Vervolgens pakt ze haar stevig bij haar arm en loodst haar door de straten. Ze lopen richting de plek waar Kyla vanochtend ook was verschijnseld. Daar aangekomen stopt ze en kijkt om zich heen. Geen mensen te zien.

’Luister, je doet precies wat ik zeg, alleen op die manier kan ik je onschuld bewijzen. We kunnen niet het risico lopen dat je wordt gezien. Of wou je soms je hele leven op de vlucht blijven?’ Ze hoopt dat haar boodschap aankomt. ’We verdwijnselen nu naar mijn huis, daar kun je blijven tot ik dit heb opgehelderd.’

Kyla pakt Amy terug bij haar arm en de omgeving begint te tollen. Terug naar Sado.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Liz is teleurgesteld en zelfs een beetje beledigd als Syll helemaal niet refereert aan het feit dat ze gisteren bijna dood zijn gegaan in die slaapkamer of het feit dat ze meerdere keren doodsangsten heeft uitgestaan terwijl hij buiten bewustzijn was. Zeker als hij verbaasd blijkt dat ze Polly nog helemaal niet gezien heeft.

'De reden dat Polly personeel aanneemt, is dat ze zelf niet continue in de bar hoeft te zijn,' zegt ze, een beetje uit de hoogte. Liz werkt zelf nog niet heel lang in de pub en ze heeft dus eigenlijk helemaal geen sleutel, maar Syll hoeft niet te weten dat de kok er allang was toen zij binnenkwam.

Syll beweegt zich in haar richting en Liz' nieuwsgierigheid wint het, zoals altijd, van haar koppigheid. Ze merkt niet echt dat er mensen bij de bar zitten die ze zou moeten bedienen. Als ze vlakbij Syll is, hoort ze wat hij zegt.
Een bijbaantje? Een Whyte? Heeft papa zijn subsidie soms stopgezet?
Liz moet moeite doen een opmerking als die net door haar hoofd schoot binnen te houden en ze tovert zelfs een glimlach tevoorschijn.
'Ze komt er vast zo aan, denk ik. Ze weet dat ik zo... weg moet.'

Donovan's timing lijkt perfect, want precies dan begint bij over de begrafenis van Dorothy en de ceremoniemeester. Liz mist de blik die hij aan Syll geeft niet. Zelf kan ze hem niet meer aankijken en ze richt haar blik daarom maar op een viltje op de bar.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Syll luistert naar wat Liz te zeggen heeft. Hij merkt dat ze een beetje bot reageert op zijn vraag. Misschien had hij toch wat vriendelijker moeten zijn en even moeten vragen hoe het met haar was. Nee, dat was niet nodig. Ze was een bloedbesmeurde. Misschien reageerde ze ook wel helemaal niet zo vanwege hem, maar door alle gebeurtenissen.

Tot zijn ergernis ziet hij Helena binnenkomen. Hij had gehoopt haar nooit meer tegen te komen, na gisteren. Het was nu niet bepaald liefde-op-het-eerste-gezicht geweest tussen hen. Syll merkt op dat ze aan de praat raakt met de vreemdeling. Onmiddellijk registreert een mannetje in zijn hoofd ’bloedbesmeurde’. Daar hoefde hij dus al niet meer mee te gaan praten, jammer, hij zag er wel aardig uit. Schijn bedriegt toch af en toe.

Hij antwoordt Liz nu iets vriendelijker: ’Ooh oke, maar Polly is wel iemand die bijna altijd aanwezig is toch!’ Hij forceert een glimlach op zijn gezicht, maar merkt dat Liz oogcontact ontwijkt. ’Ik wacht hier wel even dan, ze zal er zo wel zijn…’ Laat hij er opvolgen en neemt plaats op een barkruk. ’Doe maar een verse jus dan, als je wilt.’ Syll bewondert het feit dat Liz doodnormaal weer aan het werk is. Ze had toch een hoop meegemaakt gisteren, met die brand. Het feit dat ze ook haar beste vriendin kwijt is en dat moeilijk vindt gaat volledig aan hem voorbij.

Hij kijkt eens rond en ziet dan dat ook Donovan is binnengekomen. Het werd al druk zo vroeg. Hij probeert oogcontact te maken, maar zijn goede vriend heeft het blijkbaar te druk met Helena en de nieuweling. Dat viel hem toch een beetje tegen. Donovan was nooit echt tegen bloedbesmeurden geweest, maar nu papte hij er zelfs al mee aan. En waarom kwam hij niet eens vragen hoe het met hem ging? Een echte vriend zou je toch steunen na zulke gebeurtenissen?

Dan trekt Donovan ieders aandacht door zijn stem luider te laten klinken. Hij roept om dat de ceremonie zo gaat beginnen. Dan kon ik tenminste rustig met Polly praten over mijn baantje. Misschien was Donovan dus gewoon bezig voor zijn werk en was hij daarom nog niet meteen naar Syll toe gekomen. Dat zou het vast zijn. Of zou hij toch iets verkeerds gedaan hebben? Donovan leek gisteren niet echt blij.

Zodra Donovan is uitgepraat draait hij zich opnieuw naar hem toe. ’Heey Don! Hoe is het?’ Groet hij op een beetje overdreven vrolijke toon.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Net voordat Amy de hoek om kan gaan om goed en wel in de menigte van het Londense leven te verdwijnen voelt ze een hand om haar arm sluiten. Ze voelt hoe de vingers haar stevig beet grijpen. Abrupt blijft Amy stilstaan en wanneer Kyla tegen haar begint te praten kijkt Amy haar vuil aan. Goh, ze moest haar dankbaar zijn? Als mensen als Kyla niet zouden bestaan had ze er niet eens gezeten! Ze voelt hoe Kyla haar mee sleurt en sputtert tegen, maar merkt dat de kracht in haar lichaam gewoon niet meer is wat het ooit was. Haar 3e jaar...

Wanneer Kyla door blijft speechen kijkt Amy haar nog steeds vuil aan, maar dan voelt ze een ruk achter haar navel en verdwijnen de straten van Londen. Wanneer ze een enkel moment later weer grond onder haar voeten voelt weet Amy uiteindelijk de hand van Kyla van zich af te schudden. Great, nu wist ze niet eens waar ze was... Een beetje wennend aan de frisse buitenlucht kijkt Amy rond. In de verte ziet ze een fabriek... Een fabriek, een wel heel bekende fabriek?! Verwonderd kijkt Amy er naar, dan draait ze zich vlug naar Kyla. Woonde die besmeurde in Sado?

Onzeker kijkt ze naar het huis waar ze voor staan. Oke. Zo lang kon ze hier wel blijven. Ze zou hier even blijven en dan een uitweg uit dat besmeurde huis zoeken. Amy kijkt Kyla weer aan, nu een heel stuk minder vuil. "Oke... Hier is het?" vraagt ze, terwijl ze naar het huis knikt. Ik mag niet laten merken dat ik weet waar ik ben.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Syll reageert op geen enkele manier op het feit dat zijn verloofde vanmiddag begraven wordt. Ergens was dat te verwachten - vaag sijpelt de herinnering aan de hele bruiloft weer binnen en beseft Liz zich weer dat Syll die Crucio over haar heeft uitgesproken. Op een bepaalde manier lijkt die middag heel ver weg, hoewel de pijn die ze voelt als ze aan Dorothy denkt haar doet beseffen dat het pas gisteren is geweest.

In gedachten verzonken staat Liz bij het apparaat dat de sinaasappelsap maakt. Na een kort tikje van haar staf doet het apparaat precies wat het moet doen en na niet al te lange tijd pakt Liz het volle glas jus d'orange. Ze loopt voorbij het hele groepje en bedenkt zich dan dat ze hen nog helemaal niet geholpen heeft. Ze stopt en kijkt hen aan.
'Kan ik iemand iets te drinken inschenken?' vraagt ze, zo vriendelijk mogelijk. Nog een drankje serveren en dan gaat ze naar de begrafenis. Naar Dorothy.

Harry, Ron & Hermione

Callen neemt weer plaats op zijn barkruk, na het voorbeeld van Donovan dat naast hem op een barkruk plaats heeft genomen. Wanneer Donovan inhaakt op Callen zijn voornemen om een apotheek te starten in Sado, is hij blij met de opmerking. Niet vaak krijg je de woorden "dat is respectabel" in die volgorde uit Donovan zijn mond te horen. Wanneer hij dan Snape ter tonele brengt haakt Callen daar meteen op in om Donovan zijn eventueel hoog opgelopen verwachtingen over hem te temperen. "Zo kun je het noemen. Ik had het in elk geval getroffen met louter sarcastische, uit de hoogte opmerkingen en de gebruikelijke: betweter-sneren van Snape. Maarja, hoe anders kan ie ons Ravenclaws aanpakken hmm? Goed voorbereid zijn zit in ons bloed nietwaar? Laten we het maar houden op: de aanhouder wint..." Donovan kon niet achterblijven in aanwezigheid van iedereen en Helena laten winnen. Als hij vervolgens Helena de wind van voren geeft en uitgebreid haar takenpakket opsomt is dat weer de Donovan zoals Callen hem kent in zijn tijd als hoofdmonitor. Na de preek verheft Donovan zijn stem om boven de menigte uit te komen. Dat degene die aanwezig willen zijn.. Mooi geformuleerd.. ik wil niet persé aanwezig zijn want dan dring ik mij zo op. Daarentegen is wegblijven na een soorttevan Ravenclaw-reünie gehad te hebben ook weer not done.

Callen richt zich tot geen van beide in het bijzonder, maat laat weten op gehoorsafstand van zowel Donovan als Helena: "Ik was gisteren niet onder de mensen toen het e.e.a. zich voltrok hier op het plein. Dus in die zin voel ik mij niet echt betrokken genoeg om te gaan. Desalniettemin lijkt het mij wel zo fatsoenlijk in elk geval steun te betuigen aan familieleden, vrienden en kennissen van Dorothy. Kortom.. tenzij jullie er een bezwaar tegen hebben, zal ik mij dadelijk eveneens begeven naar het kerkhof..."

Om zich moed in te drinken besluit Callen in te gaan op Liz die eenmaal, andermaal vraagt of iemand nog iets te drinken lust. "Zou u mij een Scotch single malt willen inschenken?" vraagt Callen zo vriendelijk mogelijk aan Liz. Het laatste wat je kunt gebruiken als vreemdeling om het aan de stok te krijgen met de waardin. Callen wacht echter niet op Liz tot zij over gaat tot actie. Hij stapt op van de barkruk, loopt richting het achterste deel van de pub op zoek naar een toilet. Nu hij toch min of meer besloten had wel richting de ceremonie te gaan, kon Callen onmogelijk zo uitgedost als hij nu was daar arriveren. Hij verdween uit het zicht van de anderen en dook een gangetje in. Met dank aan multicorfors ging Callen nu gekleed in het zwart. Hij liep terug naar zijn barkruk en nam plaats. De inmiddels ingeschonken glass Scotch sloeg Callen in teug achterover. "Ik ben zover. Jullie?" vroeg hij aan Helena en Donovan.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Damien neemt plaats op een stoeltje op de voorlaatste rij. Als nieuwe inwoner leek het hem wel verstandig om niet meteen de eerste rij in te palmen. Daarnaast zouden er vast genoeg ramptoeristen zijn die maar al te graag de begrafenis op de eerste rij zouden willen bijwonen. Hij kruist zijn benen nonchalant door zijn rechtervoet op zijn linkerknie te laten rusten. Damien kantelt zijn hoofd naar Nathan toe als hij zo maar toegeeft dat hij mudblood is. Ok, er zijn behoorlijk wat mensen die out en proud mudblood zijn, maar Damien betwijfelde of Nathan tot die categorie hoorde. Damien doet zijn uiterste best om verrast te klinken bij die openhartige bekentenis. Maar stiekem wist hij al dat Nathan mudblood was. Maar dit geheim moest hij nog even bewaren.

“Werkelijk? Zijn je ouders muggles? Wat interessant”, Damien buigt zich dichter naar Nathan toe.

“Mijn favoriete vak was Muggle Studies. Had jij ook een televisie? En gebruiken jullie echt een plastic kokertje om te schrijven in plaats van een veer?” Damien kijkt Nathan opgelaten aan. Het klinkt vreemd, maar de mugglewereld vond Damien altijd al erg interessant. Net als mugglekinderen die terecht komen in de tovenaarswereld, was hij als tovenaarskind erg benieuwd naar de onbekende wereld van niet-tovenaars.

“Ik vind vooral jullie kledij leuk. En muziek. Ik heb na mijn tijd op Hogwarts in een huis gewoond dat ik deelde met muggles. Ze hebben er nooit wat van gemerkt. Dat vond ik wel vreemd. Maar zij waren zelf een beetje raar.”

Damien denkt even na en vraagt zich dan luidop af: “Het lijkt me zo’n gemakkelijk leven, niet? Zonder magische oorlogen, gedoe over je ‘bloed’ al dan niet ‘goed’ is. Maar toch heeft magie wel zijn voordelen.”

Damien moet even heel lang, opvallend lang, zoeken naar zijn staf die uiteindelijk nogal gevaarlijk in de binnenzak van zijn vest ergens zit. Vervolgens neemt hij een klein zwart dingetje dat in zijn broekzak verborgen zat. Nogal onbeholpen mompelt hij een spreuk waarna het zwarte voorwerpje langzaam maar zeker groeit tot een echte magische camera. Het moet een kruising tussen een magische camera en een polaroid voorstellen.

“Daarom ging ik ook, geheel tegen de logica in, fotografie studeren in Londen. Misschien niet zo opwindend als professor, minister of auror, maar wel hetgene waar ik écht goed in ben”. Damien brengt het toestel naar zich toe en drukt op de knop, terwijl hij naar Nathans hoofd richt. Het apparaat maakt een knarsend geluid en bevalt gelijk van foto van Nathan dat een muggle wel eens zou kunnen beschouwen als een ‘gifje op papier’.

“Voor jou”, zegt Damien terwijl hij Nathan de foto aanreikt. Hij glimlacht en vervolgt dan zonder ook maar een beetje onheilspellend te klinken “op het begin van een mooie vriendschap.”

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Even later staat ze weer in de straat waar ze woont in Sado. Ze merkt dat Amy toch een beetje tegensputtert en dat baart haar zorgen. Blijkbaar was haar boodschap nog niet duidelijk genoeg geweest.

Dan vraagt Amy of het hier is. Wat konden mensen soms toch domme vragen stellen. ’Nee, we maken voor de lol even een tussenstop om deze toeristische trekpleister te bekijken,’ zegt ze, met haar ogen rollend. ’Het duurt toch nog eeuwen voor de begrafenis begint, dus kunnen we de tijd beter een beetje doden.’

Ze loopt richting de voordeur van haar huis. Ze vraagt zich af of Philip nog thuis is of dat hij al richting de begrafenis is. Het stoorde haar nog steeds dat hij niets tegen haar gezegd had over de gebeurtenissen van gisteren. Interesseert het hem soms niet wat er met zijn collega gebeurd is?

Zonder zich nog om te draaien naar Amy opent ze de deur en stapt naar binnen. ’Kom, schiet op!’ Roept ze haar na. Ze kijkt de woonkamer even rond. Philip had er weer een behoorlijke rotzooi van gemaakt. Overal staan lege blikke boterbier en liggen lege snackzakken. Geïrriteerd laat ze ze met een zwaai van haar toverstok in de prullenbak verdwijnen.

Vervolgens gaat ze systematisch te werk. Op ieder raam en iedere deur in huis spreekt ze een aantal spreuken uit om het huis te beveiligen. Van binnenuit. Ze vertrouwde Amy niet meer. Dan moet ze dat ondankbare meisje maar opsluiten, voor haar eigen bestwil.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Alsof er een elektrische schok door haar heen gaat, laat Joseph haar plots los. Meteen zet ze een paar stappen van de twee mannen af en kijkt ze beide afwisselend aan. Ze snapt écht niet meer wat er gaande is. Maar opeens geloven ze haar. Ze geloven me. Waarom nu opeens wel? Was het iets met het gif? Was het…? Maar dan lijkt er een Galjoen te vallen en haar ogen worden groot bij het besef. Veritaserum… Ja, het moet wel, anders zouden ze me niet geloven…
Wanneer Donovan een kandelaar een schop verkoopt, schrikt ze harder dan nodig op. Het verwarrende kruisverhoor waaraan ze onderworpen lijkt te zijn, maakt haar hyperalert voor de kleinste dingen. Maar dan richt Donovan zich tot haar en zegt dat ze weg moet. Met grote ogen kijkt ze hem aan. Ze knikt.

“Het is goed. Ik vertrek, ik ga zo ver mogelijk weg van hier, ik beloof het. Je zal me hier niet meer zien en ik zal…” Ze staakt haar zin wanneer haar oog op de dansende Dark Mark op haar arm valt en draait die dan om zodat het niet zichtbaar is. Ze willen haar laten gaan… Met een lichtelijk vertraagde reactie en grote opluchting beseft ze dat ze niet aan het Ministerie, Azkaban, Dementors of wat dan ook gaat overgeleverd worden en kijkt ze de twee mannen, maar Donovan in het bijzonder, dankbaar aan.

“Ik weet niet wat…” stamelt ze wat, “ik… Mijn dank is groot. Ik zweer dat jullie geen last van me zullen hebben…”

Donovan verdwijnt en ze blijft alleen met Joseph achter, die zich nogal abrupt naar haar richt. Wanneer hij een stap in haar richting zet, zet ze er geschrokken een achteruit, maar ze blijft staan wanneer Joseph de resterende knopen begint los te doen. Zwijgend bekijkt ze de contouren van zijn gezicht terwijl hij spreekt, maar het is of ze naar beeld kijkt zonder klank, want ze neemt er niets van op. Haar gedachten gaan op topsnelheid. Ze slaat haar ogen neer, waar een deel van haar Dark Mark opnieuw zichtbaar is geworden. Ze zal het teken écht verborgen moeten houden. Niemand mag erachter komen, maar… Waar moet ze heen? Wie weet is ze een beruchte Death Eater die een grote prijs op haar hoofd heeft staan. Dood of levend. Ze zal een goede vermomming moeten zoeken. Misschien moet ze met wat spreuken haar haarkleur veranderen, of haar oogkleur, de vorm van haar neus. Vrolijkere kleuren in plaats van de zwarte gewaden waar ze nu in is gekleed. En dan gaan waar… de wind haar brengt? Waar moet ze beginnen..?

Het feit dat Joseph ondertussen ervoor heeft gezorgd dat het huis er niet meer uitziet alsof er een kanon ontploft is of dat hij een aanklacht gaat indienen, ontgaat haar volledig. Ze kijkt pas weer op als Joseph zijn aandacht weer op haar richt. En zegt dat ze moet hier blijven. Wablieft?

“Wat?! Wat heb ik dan gezien? Je kan me niet hier houden! Dat is gijzeling!” Vol ongeloof kijkt ze Joseph aan. Gaat hij haar nu echt vasthouden hier? En hij gaat terwijl naar een ceremonie? Lang zal ze niet blijven dan. Hij hoeft de deur maar achter zich dicht te trekken, en ze is vertrokken met de noorderzon.

Joseph lijkt het ook te beseffen, want zijn oog valt weer op haar arm. Met een vlaag van schaamte, jawel, trekt ze haar mouw tot over haar pols heen en grijpt haar arm stevig vast. Ze kijkt hem met gemengde, maar stuk voor stuk negatieve gevoelens aan wanneer hij zegt dat ze met hem moet meegaan, alsof ze zijn liefhebbende partner is. Hij vertrouwt me niet.
Ze wil in protest gaan en opent alvast haar mond, maar besluit dat het zinloos is. Ze zucht, in een poging om helder te denken in plaats van te panikeren, iets wat ze vandaag al genoeg heeft gedaan voor één volledig jaar. Misschien is het beter zo. Denk na. Dan kan je je vertrek beter voorbereiden… Loop je minder kans dat ze je pakken, en ondertussen proberen zijn vertrouwen te winnen, wat het alleen maar makkelijker zal maken. Ja…

“OK. Ik doe het,” zegt ze, alsof Joseph zonet een deal met haar heeft proberen te sluiten in plaats van haar iets te bevelen. Ze kijkt op de grond, zoekend naar haar staf die ze daar eerder had zien liggen. Ze raapt hem op – het zag er haveloos uit – en lijkt even te denken. Wat voor ceremonie zou het zijn? Ze kijkt Joseph even aan, die in een keurig pak uitgedost is. Ze kan er helaas niet uit afleiden waar ze naartoe gaan, want mannen hebben nu eenmaal het geluk weg te komen op elk soort gelegenheid met slechts één kostuum in hun kast.

Ze besluit op safe te spelen en tovert zichzelf met enkele stille, sierlijke bewegingen in een alledaagse, sobere, maar elegante zwarte jurk en een strak vestje met lange mouwen om haar armen te verbergen. Het ziet er bewust uit als iets wat een Muggle ook makkelijk kan dragen. Alles om ervoor te zorgen dat mensen haar niet als Death Eater zullen zien. Ze kijkt even naar haar reflectie in een spiegel die er hangt, en tovert dan met een tik van haar staf alle bloed weg en haar bont en blauw geslagen neus terug in oorspronkelijke staat. Alle stof en vuil verdwijnt eveneens uit haar haren en gezicht, waarna ze zich terug draait richting Joseph.

“Kan het er zo mee door?” vraagt ze dan snel en voorzichtig, want ze beseft dat hij in een haast is. Ze verstopt haar staf in een plooi van haar rok en kijkt Joseph aan. “Hoe moet ik jou noemen? Noem mij anders maar…” Even stilte. Whatever. “Elisabeth.”

OOC:: Helena is pas na 21u ter beschikking voor een reactie vrees ik :')

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online