[RPG] The Blood of Sado

Moniek · The Dark Mod

Mairi vermoedt dat de brand is aangestoken, maar ze weet het niet zeker. Hij knikt instemmend. "Dat kan haast geen toeval zijn nee, precies Dorothy's huis en precies die dag..." zegt hij nadenkend. Hij vraagt zich wel af wie het gedaan heeft en waarom dan, maar hij vermoedt dat daar wel volop onderzoek naar gedaan zal worden. In ieder geval schijnen er geen ernstige gewonden te zijn, gelukkig maar.

Dan komt Liz binnen, ze is blijkbaar aan het werk. Dat verbaast hem, hij weet dat ze Dorothy's beste vriendin was, tenslotte was ze ook bruidsmeisje geweest van de bruiloft waarbij hijzelf had helpen plannen. Hij zou zelf totaal geen behoefte gehad hebben om dan te komen werken (niet dat dat veel zegt, Philip heeft tenslotte zelden behoefte om te werken).

"Ja, doe mij nog maar wat koffie," geeft hij wel als antwoord op haar vraag. Hij kan het wel gebruiken. Mairi ontfermt zich verder al over haar dus hij luistert maar een beetje vaagjes naar hun gesprek, half in gedachten verzonken.

Afbeelding

Selene blijft zwijgend zitten. "Goedemorgen," zegt ze ook tegen haar vader als hij binnenkomt, maar ook verre van haar gebruikelijke toon. Hoewel hij niets specifiek misdaan had was Selene vandaag een beetje anti iedereen met dezelfde opvattingen als haar vader en Syll. Gisteren bleek maar weer waar dat soort opvattingen in extreme gevallen toe konden leiden. Ze gelooft niet dat Ralph en Syll specifiek zulke dingen zouden doen, maar het idee opzich is genoeg om Selene toch een beetje uit haar vrolijke doen te brengen.

Syll begint dan te vertellen over het huis en dat hij bij Polly wil solliciteren. "Weet je dat wel zeker?" vraagt ze. "Je beseft dat je dan bloedbesmeurden moet bedienen hí¨?" voegt ze eraan toe. Ze heeft er gelijk spijt van, gemeen doen is helemáál niet haar stijl. Ze zucht en staat op. "Sorry, zo bedoelde ik het niet. Ik ga me aankleden ofzo," zegt ze en ze loopt weg. Althans, ze doet een poging daartoe, want haar voet blijft hangen achter de stoelpoot en ze valt.

Argh, waarom moet je nou altijd zo DOM doen Selene?! denkt ze geí¯rriteerd terwijl ze weer opstaat en de omgevallen stoel weer overeind zet.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Hij verwacht allerlei reacties op zijn mededeling dat hij gaat solliciteren bij Polly's, maar nooit had hij het antwoord van Selene verwacht. Het komt als een donderslag bij heldere hemel, zoals ze dat zo mooi zeggen. 'Zolang ze maar betalen, vind ik het prima hoor,' reageert hij snel met felle toon. Hij kijkt zijn vader en moeder niet begrijpend aan. Waar had zijn zusje last van?

Als ze direct daarna haar excuses aanbiedt reageert hij niet en dan loopt ze weg. Het zit hem daarna toch niet helemaal lekker. Had hij iets verkeerds gedaan? Was ze om één of andere reden boos op hem? Hij neemt zich voor het haar later te vragen, want hij wil niet dat ze slecht over hem denkt.

Vervolgens neemt hij nog een aantal happen van zijn broodje dat nu bijna op is. 'En wat vinden jullie ervan?' Vervolgt hij dan. Zijn ouders zullen het toch wel begrijpen? Hij heeft geld nodig op dit moment.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi luistert dan naar Liz en knikt, ja, dat van het thuis zitten spookte ook door haar eigen hoofd. Dat was ook de reden dat ze haar eigen huis even ontvlucht was. Ze had gehoopt afleiding te vinden in de pub, maar uiteraard had ze kunnen weten dat de gebeurtenissen van gister juist hier onderwerp van de dag waren. Het is een pub, de hoogtepunten en achterklap van Sado vliegen je hier om de oren. Daar aan denkend, bedenkt Mairi vervolgens dat ze wel toe is aan een scheut alcohol. Nog meer van deze gebeurtenissen en ze kan zich vast gaan melden bij de WAA (Wizard Alcoholic Anonymous). Ze bestelt echter niets, Liz kent haar nu en voor je het weet gaan de geruchten rond.

Mairi hoort hoe Liz' stem overslaat bij het noemen van Dorothy's naam en meewarig kijkt ze haar aan. Ze had besloten er heen te gaan, na de bruiloft en de brand voelde ze zich er toe verplicht. Daarnaast kon Liz waarschijnlijk wel wat steun gebruiken. Ze besluit er verder niets over te zeggen, omdat het onderwerp duidelijk zwaar is. Ze werpt nog een meewarige blik op Liz en kijkt dan ook even de pub rond. Wanneer Liz tenslotte vraagt hoe het met haar gaat zwijgt ze even. Sja, ze had geen duidelijke schade, hoewel ze de rook nog altijd kan voelen drukken op haar lichaam. De gebeurtenissen op zolder hadden echter herinneringen opgeroepen, die ze liever weggestopt had gehouden. Een fronst vormt zich voor een kleine seconde over haar gezicht, dan trekt ze haar gezicht weer in een plooi. "Ik ben okay." zegt ze dan, hoewel ze verzekerend probeert te klinken, klinkt ze eerder twijfelachtig. "Nog wat last van de rook gehad, maar dat is niet gek..."

Dan wendt ze haar hoofd naar Philip, met het idee een wat luchtiger gespreksonderwerp aan te snijden. Daar is ze zelf aan toe en Liz waarschijnlijk ook. Met een klein glimlachje kijkt ze hem aan. "Maar vertel, hoe was de Quidditch wedstrijd?"

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena blijft aan haar bureau zitten en volgt nauwgezet elke beweging die Donovan maakt. Hij zwijgt. Fine. Als hij geen instructies geeft, dan doet ze toch gewoon lekker niks? Dan begint Donovan toch te spreken. Helena luistert aandachtig en concludeert dat ze dankzij haar taakverdeling toegang heeft tot alle gegevens van elke bewoner in Sado. Dit zou nog eens interessant kunnen worden gezien de gebeurtenissen van gisteren.

Voor ze het beseft, is Donovan weg en kan ze alleen nog maar een vergeelde kleur waarnemen. Geef me anders werk, of zo, gaat er ironisch door haar heen. Met een luide kuch om aan te tonen dat ze niet echt fan is van Donovans stijl, steekt ze haar armen door de hoop perkament en splitst de hoop zo in twee, zoals Mozes deed met de zee, waarbij zowel links als rechts vele rollen perkament kennismaken met de grond. Ze laat ze liggen. Dan moest ze maar een groter bureau. Maar zo kan ze Donovan tenminste terug zien en Helena prefereert communicatie waarbij het mogelijk is mekaar aan te kunnen kijken, wanneer nodig. Dan kan ze bijvoorbeeld, zoals nu, een wenkbrauw optrekken en alzo non-verbaal reageren op de absurditeit van deze opdracht.

"En wat is het nut hiervan?" Retorische vraag. "Als iemand besluit te liegen over zijn bloedstatus en dat document moet dringend opgevraagd worden, dan verlies je meer tijd dan nu. Erg grote lichten werken er blijkbaar niet meer aan dat Ministerie, lijkt me. Maar goed, dan zal ik het zo wel doen..."

Helena kijkt even naar het loket. Natúúrlijk staat er niemand die opeens een vernieuwd identiteitsbewijs nodig heeft, zoals verwacht. Dan maar verder met de perkamentrollen, niet waar? Als de archiefkasten opnieuw gesorteerd waren, dan werd het zelfs zoeken naar werk, of zo. Ze staat op – aan haar bureau kan ze toch niet werken wegens plaatsgebrek – en laat veertig rollen de lucht in zweven, in de richting van de ruimte waar de archieven zijn. Daar tovert ze ze op een ander vrij tafeltje en begint de rollen één voor één open te rollen, te inspecteren en te sorteren. Alfabetiseren is voor later. Ja, dit zou nog wel even tijd in beslag nemen. Terwijl Helena bezig is, kijkt ze af en toe in de richting van Donovan, zonder wat te zeggen. Hij leek haar nu niet bepaald een persoon om mee te shitchatten. Wat een sfeertje. Neen, ze is benieuwd met welk zwaar werk hij zich gaat occuperen.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan neemt zijn notities door en plaatst nu en dan gewichtig een stempeltje op een of ander formulier om Helena in de waan te laten dat hij zeer belangrijk werk aan het verrichten is. Ondertussen werpt hij een blik op zijn horloge. ’s Middags vindt de herdenking voor Dorothy plaats en Donovan had graag nog willen lunchen. Maar dat kan pas voor een zekere meneer Balcome zich meldt. Sommige inwoners krijgen een huis via het gemeentehuis. Deze huizen waren vaak van mudbloods die genoodzaakt waren om te verhuizen of op mysterieuze wijze zijn verdwenen. Op deze manier hebben de fullbloods ook een monopolie op huisvesting. Donovan neemt het document erbij en bekijkt zichtbaar teleurgesteld het huis. Het is een mooi rijhuis dat er art nouveau-achtig uitziet en het ziet er zeer luxueus uit. Donovan zou maar wat graag de nieuwe eigenaars zijn van het huis, maar hij is genoodzaakt om braaf in zijn eigen huisje te blijven.

Wanneer er een nogal aparte jongen voor zijn neus staat, schrikt hij op. Kritisch laat Donovan zijn blik over het vogelnestachtige haar glijden en zijn ietwat te strak zittende broek. Hoort dat gedeelte geen bewegingsruimte te krijgen? Bij Donovan in ieder geval wel. Maar Donovan dan ook.
Dit is de ideale manier om Helena kennis laten te maken met haar belangrijkste taak: identiteitsbewijzen nakijken. Helena neemt meteen te veel hooi op haar vork door direct zijn taak over te nemen, terwijl dat absoluut niet nodig is. Niet begrijpend kijkt hij haar aan, maar besluit haar d’r gang maar te laten gaan. Ze zegt in ieder geval niets fouts.

Donovan buigt zich terug over de rechten van een squib inzake magisch vervoer en ziet dat zijn enige echte bro de ruimte betreedt. Hij hoopt dat dat boeket niet voor hem is uit dank voor zijn reddingsactie, want dat zou maar gênant zijn. Maar het boeket is blijkbaar voor Helena. Pfuh. Maar dan begint Nathan ineens luidruchtig te niezen en Donovan ziet de bacteriën, fluimen, ziektekiemen en slijmen in gedachten al in het rondvliegen. Zijn z’n gewaden nog niet genoeg besmeurd met Nathans lichaamsvloeistoffen? Wat zal Donovan bij hun volgende ontmoeting moeten verduren?

“Gaat het een beetje, Nathan?”, vraagt Donovan aarzelend. Aardig en attent als hij is, haalt Donovan de doos zakdoeken uit zijn lade, als het schaapje ook nog eens dramatisch begint te bloeden. Die zijn soms nodig wanneer nabestaanden een overlijden komen melden. De rest laat Donovan ook weer aan Helena over. Kan ze gelijk haar helerskills nog eens bijschaven. Zeg nu zelf, Donovan is toch een uitstekende mentor?

Dan staat er ineens de persoon voor hem dat ‘meneer Balcombe’ moet voorstellen. Donovan had zich een of andere knorrige man op leeftijd voorgesteld die in zijn vrije tijd tuiniert en wijn degusteert. Dit exemplaar ziet er in ieder geval knorrig uit. Met enige weerzin neemt Donovan de persoon voor zich in zich op. Hij recht zijn rug en geeft hem een doordringende blik. Net zoals Donovan ziet deze man er piekfijn uit en lijkt zijn schoeisels zelfs perfect te zijn. Tot zijn irritatie blijkt hij ook nog eens een peperduur aktetasje te hebben van een gerenommeerd merk. Hét aktetasje waar Donovan zijn zinnen op zou zetten, mocht hij nu al aan zijn bloeiende carrière als advocaat zijn begonnen.

“Meneer Balcombe, veronderstel ik?”, vraagt donovan stijfjes, terwijl hij een nieuw document tevoorschijn tovert. “Wilt u zo vrij zijn om uw gegevens te geven? De namen van je ouders, geboortedatum en -plaats, beroep, vorige woonplaats… Als we dit hebben afgehandeld zal ik even met u meegaan naar uw nieuwe woonst, zodat u deze kan keuren.”
Afwachtend kijkt Donovan de man aan, terwijl hij de heisa naast zich volledig negeert. Hij kan onmogelijk zijn cool verliezen in de aanwezigheid van deze kerel. Hij kan nog wel eens concurrentie worden bij de strijd van meest hautaine man van Sado.

Afbeelding

Wat een vragen op zo’n vroege ochtend. Jeetje. Damien bergt zijn identiteitskaart veilig op in zijn portefeuille. “Mijn naam is Damien Leighton. Mijn ouders heten Vincent Leighton en Erica Fisher. Geboren in 4 februari 1976 getogen in Liverpool. Hiervoor woonde ik in Londen en-“ nu komt de lastigste vraag. Want wat doet Damien eigenlijk in zijn dagelijks leven? In principe doet hij niets officieels, maar hij heeft wel zijn werk al eens mogen exposeren in elke galerijen en heeft al eens fotografiewerk gedaan voor de Daily Prophet. “Freelance fotograaf”, besluit hij dan. Dat klinkt al wat minder onbetrouwbaar dan ‘kunstenaar op de dool’.

Over Helena’s laatste vraag moet hij ook serieus nadenken, want er werd niet echt stilgestaan bij de bloedbanden in zijn familie. Zo ver Damien zich kan herinneren zijn z’n grootouders van zowel vaders als moeders kant tovenaars en heksen en dat besluit hij ook maar meteen als antwoord te geven. “De hele familie kan toveren, dus… Fullblood. Heb je nog iets nodig?’ Dit gesprek verliep wel lekker. Hij kan alle vragen keurig beantwoorden en dat kon van zijn examen toverdrank niet gezegd worden. Damien glimlacht vriendelijk naar Helena, terwijl hij zijn Woody Allen’eque bril recht zet. Misschien kan ze hem wat wegwijs maken in het dorp en hem wat tips geven, zodat hij zich hier zo snel mogelijk thuis kan voelen.
Op het moment dat hij haar voor deze taak wil inschakelen, stijgt er een geur van rozen, tulpen en vers gewassen colbertjes op. Gevolgd door een niesbui en een wolk aan stuifmeel dat zich over Damien verspreidt. Hier heeft Damien eigenlijk geen flauw benul van. Hij draait zich om en neemt de dader in zich op. Hij had iets onbeholpen en liefs en Damien voelde zich in ieder geval niet meer de meest akward persoon in de ruimte.

“Gaat het? Hier…”, Damien diept een ongebruikte zakdoek uit zijn jaszak dat perfect matcht bij zijn paars geruite hemd en reikt het hem aan.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Het duurt niet lang of Helena’s handen beginnen te rieken naar oud perkament. En het werk op zich gaat ook minder snel vooruit dan ze in eerste instantie verwacht had. Ze kijkt nog eens richting Donovan, die met een of ander boek voor zich zit waar ontzettend veel papiertjes uitsteken. Lijkt verdacht veel op een studieboek in plaats van werk. Helena onderdrukt een afkeurend gesnuif als Donovan zich tot haar richt en besluit het nu maar even in het midden te laten. Maar hij moet wel niet denken dat zij alle karweitjes gaat opknappen terwijl hij niks doet.

Dat alles neemt niet weg dat het wel tof is om eens te zien welke mensen hier allemaal leven, of geleefd hebben in geval van de overledenen, en vooral: welke duffe pasfoto hun document versiert. Opvallend veel Cheesemakers hebben doorheen de jaren de revue al gepasseerd, blijkbaar. Helena moest moeite doen om haar lach in te houden, de eerste en tweede keer dat ze de naam tegenkwam. Wat wil je ook?

Hier en daar herkent Helena al een paar mensen, van ziens. Ze neemt een volgend document en rolt het open, en meteen verdwijnt haar geamuseerde uitdrukking als sneeuw voor de zon wanneer ze naar het pretentieuze smoelwerk van Donovan staart, op het perkament. Allures had hij toen al wel. Ze heeft een sterke behoefte om het document met weerzin en zonder nazicht op de hoge stapel Fullbloods te gooien, maar toch wint haar nieuwsgierigheid en begint ze te lezen.

Donovan Hastings, Fullblood, – natuurlijk – student Magisch Recht & Klerk gemeentehuis te Sado: afdeling inwoners, geboren op 14 oktober 1975 te Bristol, zoon van William en Joanna Hastings, verloofd met Victoria Parker, – Helena verslikt zich in haar eigen speeksel bij het lezen van die laatste woorden en probeert haar gekuch te onderdrukken. Verloofd? Whut, waar was die vriendin op het feest? schiet er door haar heen. Helena moet wederom moeite doen om haar lach in te houden. Om een of andere reden lijkt het lachwekkend dat iemand zo uptight als hij aan een vriendin raakt. Zegt misschien heel wat over die vrouw.. Ah, gedachten, je kan ze niet tegenhouden.

Helena kijkt op van Donovans document als ze Damiens stem hoort aan de andere kant van het loket. Ze glimlacht hem vriendelijk toe, in de veronderstelling dat Donovan dit wel voor zijn rekening neemt aangezien zij druk met de archieven bezig is. De kerel movet echter niet en stuurt Damien door naar haar. Vol ongeloof staart Helena naar de achterkant van zijn hoofd, werpt hem een “ben je bitch niet”-blik toe, gooit zijn document met een kwade zwiep op de hoop Fullbloods en probeert zich op een enigszins vrouwelijke manier een weg naar de man te banen zonder op de rollen perkament te trappen waarmee de vloer bezaaid is. Al vlug vindt ze haar vriendelijke glimlach weer terug. Zo. Hoe moest ze dit doen? Zoals Donovan dat gisteren deed, zeker?

Helena zoekt even naar het juiste documentje – wat niet moeilijk is, er zijn maar zes soorten – en neemt haar veer en de foto van Damien aan. Ze kijkt even naar de foto.

“Oh, geen probleem hoor, meneer, zolang je gezicht maar herkenbaar is, is alles in orde. De enige die die foto te zien krijgt, zijn wij,” met een wijzende blik naar haar en Donovan.
“Ik moet weten: je naam, naam van je ouders, geboortedatum en –plaats, vorige woonplaats en eventueel je beroep.” Aan de favoriete kleur–vraag doet Helena niet mee.
“Oh, en het is misschien een vervelende vraag, maar je bloedsoort zouden we ook moeten registreren…” voegt ze er nog voorzichtig aan toe, in de hoop dat ze niet pretentieus of bevooroordeeld klinkt. Zo, dat ging best nog wel, niet?

OOC:: Ja dit moest zo lang, inhaalmanoeuvre voor die twee weken off!

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi heeft nog geen antwoord gekregen op de vraag over de Quidditch match, maar heeft vanuit het niets een beetje een raar onderbuikgevoel gekregen. Het voelt alsof er iets niet klopt... Met een frons steekt Mairi haar handen in de zak van haar gewaad en zo komt ze tot de ontdekking dat daar haar staf in ontbreekt. Zoals elke wizard voelt ook Mairi zich niet heel wanneer ze haar stok niet heeft en een licht gevoel van paniek borrelt in haar op. Vlug draait ze zich om en haar ogen schieten over de grond, om te zien of de stok gevallen is. Maar op de vloer is afgezien van enkele hoopjes stof niets te zien. Mairi draait zich terug en kijkt over de bar, maar ook daar ziet ze haar stok niet.
Met een vlugge beweging schuift ze haar kruk achteruit, waarna ze op staat. Ze wilt op staan en meteen vertrekken, maar dan bedenkt ze zich. Uit een van haar stokloze zakken vist ze wat munten en ze legt ze op de bar. Even kijkt ze Liz kort aan, waarop ze haar bemoedigend toe knikt. "Ik moet weg, maar ik zal er vanmiddag zijn." Haar blik glijdt even naar Philip, dan weer terug naar Liz. "Sterkte..." voegt ze er nog aan toe en dan gaat ze in een vlugge pas naar buiten, waarop ze verdwijnselt.

In dezelfde vlugge pas loopt Mairi vervolgens, als ze weer tevoorschijn gekomen is in haar eigen straat, richting de deur van haar huis. Een bang voorgevoel huist in haar borstkas en ze durft nauwelijks de deur open te duwen. Een stok in de hand van een demente vrouw... Zichzelf tot rust manend duwt Mairi de deur van haar huis open. Haar ogen glijden over haar woonkamer, of althans. Hetgene dat haar woonkamer moest voorstellen. De gordijnen zijn zwart geblakerd en ruiken ernstig veel naar de geuren die zich gister in Dorothy's huis ook vrij maakten, een stoel ligt ondersteboven, doch heel, in haar gootsteen en haar planten liggen versnipperd over de vloer bezaaid. Stil kijkt Mairi rond. Onder het tafelkleed van haar eettafel ziet ze een slof en slikkend loopt ze er naar toe. Rustig trekt ze het kleed omhoog en vanonder de tafel kijkt haar grootmoeder haar breed glimlachend aan. In haar linkerhand heeft ze Mairi's stok, in de rechter houdt ze een fotolijst. Mairi zucht opgelucht, wanneer ze naar haar oma kijkt. Ze heeft zichzelf gelukkig niet in brand gestoken. Mairi steekt haar hand uit naar haar grootmoeder, die deze aanpakt.

Wanneer de arm onder de donkere tafel vandaan komt slaakt Mairi een klein kreetje. Kleine rood paarse blaasjes zitten verspreid over de arm van de vrouw. De blaasjes lijken zich niet alleen langzaam aan te vermenigvuldigen, maar worden in een langzaam tempo ook steeds groter. In Mairi's ogen staat een blik die nog het meest lijkt op de blik van iemand die een onwijs enge en vieze horror film heeft zitten kijken. Even blijft Mairi stil naar haar grootmoeder staat kijken, dan trekt ze de vrouw onder de tafel vandaan. Ze wil de staf pakken, maar haar grootmoeder trekt die beschermend naar achter. Geïrriteerd loopt Mairi heen en weer. Wat moet ik doen? Naar Helena! Ja... Maar waar woont ze? Peinzend kijkt ze naar haar grootmoeder, dan schiet het haar te binnen dat Helena vertelde dat ze Donovans nieuwe collega werd. Zou ze op het gemeentehuis zitten dan? Het valt te proberen....

Mairi pakt opnieuw de arm van haar grootmoeder. Even zucht ze. Ze had gehoopt dat ze haar oma niet zo snel aan de buitenwereld hoefde te tonen, maar nu kan ze niet anders... Enigzins gefrusteerd knijpt ze in de hand van haar grootmoeder, die daarop het fotolijstje uit haar hand laat vallen. Achteloos kijkt Mairi naar het lijstje, waarop ze in zijn gezicht kijkt. Pijnlijk richt ze zich weer op haar grootmoeder. Vlak voordat ze uit de kamer verdwijnen kijkt Mairi nog even met een gevoel van onbehagen haar kamer rond, dan staan ze voor het gemeentehuis. Met een bonzend hart stapt ze naar binnen en gaat ze richting de afdeling waarvan ze weet dat Donovan er werkt. Ze is er nog nooit geweest en hopelijk roept het geen vragen op. Daarnaast hoopt ze ook dat Helena er is, want anders stelt ze zich alleen maar onnodig bloot aan Donovans nieuwschierigheden. Zucht. Langzaam duwt ze de deur open en met onzekere pas gaat ze naar binnen. Hoe grootmoeders binnen één dag al je ideeën en voornemens om zeep kunnen helpen.

Moniek · The Dark Mod

Selene hoort nog wat Syll zegt terwijl ze wegloopt. Ze reageert er maar niet meer op, het laatste waar ze zin in heeft is ruzie hebben en al helemaal niet in ruzie maken. Ze besluit om maar te gaan douchen, iets beters heeft ze toch niet te doen nu. Ze gaat naar de badkamer, zet de douche aan en gaat eronder staan. Meer is het ook niet, ze heeft niet zoveel zin om te zingen vandaag, dus blijft ze maar gewoon heel lang onder de warme stralen staan. Ze kalmeert er wel van en voelt haar slechte humeur een beetje wegebben. Nadat ze minstens een half uur doelloos onder de douche heeft gestaan komt ze er weer onder vandaan en kleedt zich aan.

Ze gaat dan bij de wasbak staan en pakt de tandpasta. Het is een nieuwe tube, dus ze klungelt wat onhandig met het openen ervan, waarbij er al een flinke dosis tandpasta over haar, de wasbak en de vloer spuit. Alsof dat nog niet genoeg is laat ze hem daarna ook nog op haar tenen vallen, met de scherpere kant naar beneden.

”AUW!” roept ze hard, ookal deed het niet eens zóveel pijn. Boos pakt ze de tube en gooit hem door de badkamer, maar daarbij slaat ze per ongeluk de spiegel van de muur. Met een luide knal valt deze op de badkamervloer en spat uiteen in duizenden stukjes.

”Verdorie!” roept ze uit en ze doet een stap opzij om bij het kastje te komen waar haar staf ligt. Hoewel ze moeite doet om niet in glas te gaan staan, lukt dat niet door de grote hoeveelheid die er ligt. ”Auhauw,” jammert ze terwijl ze een stukje glas maar weer uit haar voet trekt. Met een snelle zwaai van haar staf repareert ze de spiegel (“reparo” is de spreuk waar ze door al haar oefening zeer bedreven in is) en dan spoelt ze het bloed van haar voet. Ze plakt er een pleister op en verlaat de badkamer dan zo snel mogelijk voor ze nog meer ongelukken veroorzaakt, het was duidelijk haar dag niet. Ze haalt snel wat thee uit de keuken en ploft dan in de woonkamer op de bank neer.

Afbeelding

Philip luistert niet echt mee naar wat Mairi aan Liz vertelt, hij heeft er niet zoveel mee te maken denkt hij zelf. Dan richt Mairi zich echter tot hem en vraagt hoe de zwerkbalwedstrijd was. Hij wil net antwoorden, als haar uitdrukking verandert en ze op zoek lijkt naar iets. Ze vertrekt dan ook niet veel later met een lichtelijk paniekerige blik op haar gezicht. Hij fronst en kijkt Liz niet-begrijpend aan.

”Wat was dat nou weer?” vraagt hij, hoewel Liz het ook niet kan weten. Dan haalt hij zijn schouders op, zoveel doet het er ook niet toe. ”Dus…” zegt hij dan. Tsja, wat zeg je tegen iemand die net haar beste vriendin is verloren en in een brandend huis heeft gezeten? ”Mooi weer wel hè, worden we tenminste niet helemaal natgeregend straks…” zegt hij dan maar. Ja, hij praat over het weer. Je moet toch wat, dat is tenslotte het meest neutrale onderwerp ooit, right?

Enjolras · King of Babylon

Na de overheerlijke fantastische magische ontbijtgranen, besluit Nathan een doel te zoeken voor die dag. Dat doel vindt hij al snel wanneer hij even een korte, maar krachtige, pijnscheut heeft in zijn netjes-geheelde hoofdwonde. Ook al had Helena de hoofdwonde heel professioneel verzorgt. Een pijnscheut nu en dan is natuurlijk niet uit te sluiten. Doel van de dag: bedank Helena.

Hij kijkt rond. Het huis van Helena zag er netjes uit. Het rook er ook heerlijk. Dus een geïmproviseerde poetsbeurt is niet meteen een goed idee. Hij besluit in ieder geval al zijn bord netjes weer terug te plaatsten en de half-leeg-gevreten doos overheerlijke fantastische magische ontbijtgranen terug in de kast te zetten. Eigenlijk had Nathan niet veel ervaring met bedankjes. Of toch niet voor vrouwen. Onbewust denk hij even aan zijn moeder – wat gaf hij haar ook alweer op van die speciale dagen zoals daar zijn verjaardagen en moederdagen? En dan weet hij het weer. Met een pasje dat bijna op een huppel lijkt (even vraagt zijn grijze massa zich af of een huppel wel degelijk een woord is – maar die gedachte laat hij uiteindelijk bezinken) gaat hij de trap op naar boven. Eenmaal de slaapkamer binnen, gaat hij op zoek naar zijn kledij – er van uitgaande dat je niet zomaar in boxershort het gemeentehuis binnenstapt. Ook al ziet hij er echt heel goed uit in boxershort.

“F*ck,” zegt hij volledig aparté bij het zien van zijn verslenste colbertje. Dat is dus een no-go. Dan maar een tussenstop, denkt hij. Hij grijpt zijn overhemd, zijn colbertje, zijn broek, zijn schoudertas en zijn wand samen en kijkt dan nog eens rond. Met een korte tik probeert hij het bed netjes achter te laten. Dat lukt. Half. De linker- en rechterbovenhoek vertikken het om op het bevel van de tik (tik tik tik) om te krullen tot een mooie hoek. Die laat hij dan maar zo. Met een plofje is hij weg. (Hij vindt het overigens een heerlijk gevoel, Verschijnselen/Verdwijnselen in boxershort. Een aanrader voor ieder klein avonturier, op zoek naar een beetje plezier. Het werkt in ieder geval heel verhelderend en verfrissend. Over het opwindende deel denkt Nathan niet na. Dat neemt hij er gewoon bij.)

Met een ander plofje verschijnselt hij in zijn eigen huis. Hij doet daar dingen. Met een nieuw plofje is hij weer weg. Een vierde plofje brengt hem uitgedost tot aan het gemeentehuis. Verschijnselen/Verdwijnselen was altijd al zijn dada geweest. Heel gek eigenlijk. Want in het begin had hij het er toch echt moeilijk mee gehad. Maar dat zijn repetitieve gedachtekronkels – denk hij bij zichzelf. Wie er ook luistert naar mijn gezever binnenin mijn hersenpan (die doet maar, denkt hij er nog stilletjes bij, want Occlumentie daar bak ik toch niks van), die weet al hoe ik denk over mijn Verschijnselkunsten. Zo’n tien pagina’s terug eventueel te herlezen, pour les intéressés. Frans. Zou dit foreshadowing zijn?

Hij stapt de trappen van het gemeentehuis op, doet de deur open en waggelt verder. Hij had niet het meest fantastische geheugen aller tijden, maar door zijn bezoek gisteren, weet hij wel nog waar hij heen moet. Of tenminste. Hij weet waar Donovan werkt. Die zou ‘m vast wel weten te vertellen waar hij Helena kon vinden. Of daar hoopte Nathan toch op. En zoniet, dan had hij tenminste een lame excuus gevonden om een ommetje te doen en te fistbumpen met Donovan. Want, ja. Na die brand hadden ze toch wel een soort van… tja… klik. Niet echt de klik waar Nathan op had gehoopt, maar beter een klik dan geen klik natuurlijk. Zijn voeten loodsen hem zonder enige problemen naar boven. Hij heeft niet door dat hij bijna Mairi omverloopt – vergezeld door een oud vrouwtje. Met driftige passen – waar hij eigenlijk verbaast over is dat hij ze nog kan zetten, nadat wat er gisteren allemaal gebeurd is – beent hij zijn weg tot op de verdieping van Donovan. Daar stopt hij even.

Met zijn ene hand zet hij zijn kraag van zijn hemd goed. Een lichtgrijs hemd dit keer. Met datzelfde hand trekt hij zijn colbertje dan een beetje naar beneden. Een pikzwart colbertje dit keer. Zijn andere hand houdt hij gekluisterd rondom een bos bloemen. Hij hoopt dat Helena het op bloemen heeft gesteld. En hij hoopt dat ze een onderbewuste passie koestert voor de combinatie rozen en tulpen. Want dat is zeker een gewaagde keuze. Hij zwiept even met zijn hoofd. Zijn haren hadden weer wat vorm gekregen door middel van de nodige wax. Ze liggen achteruit, maar op een hoge manier en één haren-spriet had het lef gevonden om toch maar los te komen van zijn harenmassa en over zijn voorhoofd te gaan bengelen. Maar Nathan had geschouderophaalt en vindt het bij nader inzien best iets hebben. Rond zijn rechterslaap is nog een klein litteken te zien. Nu en dan piekt het nog even. Maar hij weet dat dat normaal is. Afgezien van het litteken, ziet hij er best heel netjes uit. Ah, het litteken is best heel stoer. Het is nog net geen bliksemschicht, maar minstens even cool.

Helemaal in de plooi wandelt hij tot aan Donovan’s desk. Daar merkt hij dat het er al opmerkelijk druk is. Of nuja. Eén man van wie hij het vooraanzicht nog niet kan bewonderen staat aan de balie. Met de bloemen hoog, zijn haren goed en zijn kleren strak, neemt hij achter de man plaats. Het duurt letterlijk twee minuten vooraleer Nathan doorheeft dat Donovan gewoon op zijn stoel zit en het iemand anders is die de man helpt. Nathan doet een beetje teveel moeite om zo subtiel mogelijk over de schouder van de man voor hem te kijken en hangt bijna als het ware met zijn neus in de bloemen, tegen de schouders van de man voor hem aangedrukt en merkt op dat moment dat het Helena is die achter de balie staat. Zo, dat is even handig zeg, denkt hij nog net vooraleer het onvermijdelijke dan toch gebeurt. De combinatie ‘op zijn tenen staan’, met een ruiker bloemen hoog en zijn gewicht ietwat naar voor geperst, lijkt achteraf niet zo’n ideaal plan. Zeker niet als hij plots ook per ongeluk oogcontact maakt met Donovan en Nathan een verwoede poging doet om een coole grijns op te zetten. Hij niest. Niet één keer. Maar twee. Hard. En vuil. Een wolk aan stuifmeel ontsnapt aan de bloemen en vertrekt op een nog onbepaalde missie in de lucht. Nathan wankelt even, duwt per ongeluk hard in de rug van de man voor hem, maar kan uiteindelijk zijn evenwicht nog wel bewaren. Hetzelfde kan niet gezegd worden van de ruiker bloemen die hij onvermijdelijk uit zijn handen laat glippen. Een hardnekkige doorn pietst zich door zijn handpalm en laat een streep dik bloed achter.

Met zijn ene hand tegen zijn lippen gedrukt, wanhopig proberend het bloed op te zuigen, bukt hij zich voorover om zo snel mogelijk met zijn andere hand de ruiker bloemen weer vast te nemen. Hij probeert asap weer zijn ‘Ik kan de hele wereld aan’-pose aan te nemen en te doen alsof er niks gebeurd is. Wanneer hij weer kaarsrecht staat, merkt hij helaas dat het stuifmeel wel degelijk een einddoel had: de schouders en rug van zijn voorstaander hadden nu een gelige kleur gekregen. Met zijn hand nog steeds tegen zijn lippen gedrukt, zet hij een awkward-penguin lachje op richting Donovan. Tot zover het fistbumpen.

Afbeelding

Driftig stapt hij over het plein dat het gemeentehuis voorafgaat. Zijn cloak zwiept tegen zijn dijen. In zijn rechterhand heeft hij een aktetas vast – voor de présence ervan. Zijn haren liggen strak achteruit en zijn baard stoppelt hevig. Hij was duidelijk niet gepleased, dat is te merken aan de gefronste blik die hij op zijn gezicht heeft gezet. Hij is ook duidelijk gehaast, dat is dan weer te merken aan de snelheid waarmee hij over het plein loopt en in een mum van tijd de trappen op, de deur binnen en zich doorheen de gangen van het gemeentehuis een weg baant. Moest je hem niet kennen, je zou denken dat de man hier werkt en al jaren dezelfde weg afgaat en het dus ondertussen wel al op zijn duimpje van buiten kent. Helaas, dat is niet het geval. Een nieuw en vooral onverwacht doel in zijn leven – dat is op dit moment de motor van zijn stappen.

Joseph stapt door. Terwijl zijn benen hem vooruit helpen, probeert hij met zijn ogen de weg te wijzen. Ze zwiepen haastig van links naar rechts op zoek naar de juiste aanduidingen. Nog een geluk dat de ambtenaars hier blijkbaar hooggeschoold waren, want ook al is het hele gemeentehuis maar aan de miezerige kant, ze hebben tenminste wel duidelijke aanwijzingsbordjes. Hij kijkt even snel op zijn horloge in een poging zijn time shedule in acht te houden. Een uur geleden in Sado aangekomen. Te lang gezocht naar dat gemeentehuis, dat was zeker. Zijn eerste indruk over Sado was rampzalig. Maar dat terzijde. Hij had nog precies drie uur om zijn huis te vinden, daar de dingen te doen die hij moest doen en zich dan naar die ceremonie te begeven. Hij kan naar de ceremonie alleen maar verwijzen met de woorden ‘die ceremonie’, omdat hij niet weet wat het inhoudt, hij ook niet weet waarom hij er heen moet en nog minder weet wat hij er uiteindelijk te zien zal krijgen. Of vooral te horen.

Trappen op, gang in, gang uit, nieuwe gang in. Het scheelt niet veel of hij loopt een oud vrouwtje omver. Niet veel schelen is ook maar zacht uitgedrukt. In alle haast heeft hij het oude mensje letterlijk een schouder-bump gegeven en was ze aan het wankelen geraakt. Gelukkig was ze vergezeld door een jonge vrouw. Die vangt haar vast wel op, denkt Joseph erbij zonder er verder moeite en tijd aan te besteden. Want hij is nu waar hij wezen moet. Met een geërgerde blik beent hij zich naar de balie om daar een nog meer geërgerde blik op te zetten wanneer hij ziet dat er maar liefst twee personen voor hem in de rij staan. Alsof het een komisch duo is: de één zijn haar was het gekste haar dat Joseph ooit had gezien – om nog maar te zwijgen van de gelige schouders die de man heeft. De andere staat wanhopig met zijn halve hand in zijn mond en een ruiker bloemen in de andere.

Hij besluit overduidelijk te zuchten terwijl hij het handvat van zijn aktetas met beide handen vastneemt en een wanhopige poging doet om oogcontact te nemen met de man achter de balie zit en het blijkbaar niet de moeite vindt om zijn collega te helpen en bij te springen. Nog een overduidelijk blik op zijn horloge erbij en het is van dat: Joseph is geërgerd en neemt een hautaine pose aan. Nog een duidelijke kuch. Dat moet volstaan.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Liz schenkt Philip nog wat koffie bij. Mairi probeert het gesprek op een wat luchtiger onderwerp te brengen, maar nog voor ze er een reactie op heeft gekregen vertrekt ze al. Liz krijgt niet eens de tijd om wisselgeld te halen.

Philip vraagt waar Mairi naartoe is gegaan, maar dat weet ze zelf ook niet. Aan zijn opgehaalde schouders te zien weet Philip dat zelf ook wel, dus Liz besluit er ook niet op in te gaan. Vervolgens doet hij een verwoede poging het gesprek gaande te houden. En hij begint over het weer.
'Ik moet nog wel even. Dus het maakt me weinig uit. En voor vanmiddag zou het wel handig zijn als het droog is, dat wel.'
Ze glimlacht even vaagjes.

Om niet verder te hoeven praten - straks begint Philip nog te vragen of ze vakantieplannen heeft ofzoiets - haalt Liz de munten van de bar en loopt ze weg. Ze zet de koffiepot terug op de warmhoudplaat en begeeft zich dan naar de kassa. Ze drukt op een knop, maar de kassa reageert niet. Geïrriteerd drukt ze er nogmaals op. Als de kassa onbeweeglijk blijft, brengt Liz haar hand naar haar zak om haar staf tevoorschijn te halen. Dan bedenkt ze zich.

Ze loopt achter de bar vandaag en gaat de deur binnen die het restaurant en de keuken van elkaar scheid. Ze kijkt om zich heen, op zoek naar Polly.
Waarom kan Polly nu geen fatsoenlijke kassa laten installeren.. En als we er af en toe een spreukje op los laten springt ze uit haar vel, want hij is antiek en moet voorzichtig behandeld worden.
Alleen de kok, die verveeld zijn staf op een pan richt zodat de omelet die erin ligt zichzelf omkeerd, is te zien in de keuken. Liz loopt terug het restaurant in, waar Polly ook niet is. Dan gaat ze richting de voorraadkast. Waar zou Polly uithangen?

Afbeelding

Ralph zwijgt als Selene en Syll een beetje argumenteren. Selene besluit weg te gaan. Rustig smeert Ralph nog een broodje. Hij laat het magische koffiezetapparaat wat koffie voor hem en zijn vrouw inschenken. Dan wil Syll weten wat hij van zijn idee van een baantje vind.

'Het is nergens voor nodig een baantje te nemen, Syll. Je moeder en ik vinden het geen probleem een beetje bij te schieten als het heel moeilijk wordt. En Dorothy had vast wel wat spaargeld nog.'
Hij weet dat Syll officieel nergens recht op heeft, maar hij kan vast wel iets regelen op het Ministerie. Als die brulbrieven die hij gisteren verstuurd heeft zijn vast niet onopgemerkt gebleven. Niemand solt met Ralph Whyte - en dus ook niet met zijn zoon.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan neemt zijn notities door en plaatst nu en dan gewichtig een stempeltje op een of ander formulier om Helena in de waan te laten dat hij zeer belangrijk werk aan het verrichten is. Ondertussen werpt hij een blik op zijn horloge. ’s Middags vindt de herdenking voor Dorothy plaats en Donovan had graag nog willen lunchen. Maar dat kan pas voor een zekere meneer Balcome zich meldt. Sommige inwoners krijgen een huis via het gemeentehuis. Deze huizen waren vaak van mudbloods die genoodzaakt waren om te verhuizen of op mysterieuze wijze zijn verdwenen. Op deze manier hebben de fullbloods ook een monopolie op huisvesting. Donovan neemt het document erbij en bekijkt zichtbaar teleurgesteld het huis. Het is een mooi rijhuis dat er art nouveau-achtig uitziet en het ziet er zeer luxueus uit. Donovan zou maar wat graag de nieuwe eigenaars zijn van het huis, maar hij is genoodzaakt om braaf in zijn eigen huisje te blijven.

Wanneer er een nogal aparte jongen voor zijn neus staat, schrikt hij op. Kritisch laat Donovan zijn blik over het vogelnestachtige haar glijden en zijn ietwat te strak zittende broek. Hoort dat gedeelte geen bewegingsruimte te krijgen? Bij Donovan in ieder geval wel. Maar Donovan dan ook.
Dit is de ideale manier om Helena kennis laten te maken met haar belangrijkste taak: identiteitsbewijzen nakijken. Helena neemt meteen te veel hooi op haar vork door direct zijn taak over te nemen, terwijl dat absoluut niet nodig is. Niet begrijpend kijkt hij haar aan, maar besluit haar d’r gang maar te laten gaan. Ze zegt in ieder geval niets fouts.

Donovan buigt zich terug over de rechten van een squib inzake magisch vervoer en ziet dat zijn enige echte bro de ruimte betreedt. Hij hoopt dat dat boeket niet voor hem is uit dank voor zijn reddingsactie, want dat zou maar gênant zijn. Maar het boeket is blijkbaar voor Helena. Pfuh. Maar dan begint Nathan ineens luidruchtig te niezen en Donovan ziet de bacteriën, fluimen, ziektekiemen en slijmen in gedachten al in het rondvliegen. Zijn z’n gewaden nog niet genoeg besmeurd met Nathans lichaamsvloeistoffen? Wat zal Donovan bij hun volgende ontmoeting moeten verduren?

“Gaat het een beetje, Nathan?”, vraagt Donovan aarzelend. Aardig en attent als hij is, haalt Donovan de doos zakdoeken uit zijn lade, als het schaapje ook nog eens dramatisch begint te bloeden. Die zijn soms nodig wanneer nabestaanden een overlijden komen melden. De rest laat Donovan ook weer aan Helena over. Kan ze gelijk haar helerskills nog eens bijschaven. Zeg nu zelf, Donovan is toch een uitstekende mentor?

Dan staat er ineens de persoon voor hem dat ‘meneer Balcombe’ moet voorstellen. Donovan had zich een of andere knorrige man op leeftijd voorgesteld die in zijn vrije tijd tuiniert en wijn degusteert. Dit exemplaar ziet er in ieder geval knorrig uit. Met enige weerzin neemt Donovan de persoon voor zich in zich op. Hij recht zijn rug en geeft hem een doordringende blik. Net zoals Donovan ziet deze man er piekfijn uit en lijkt zijn schoeisels zelfs perfect te zijn. Tot zijn irritatie blijkt hij ook nog eens een peperduur aktetasje te hebben van een gerenommeerd merk. Hét aktetasje waar Donovan zijn zinnen op zou zetten, mocht hij nu al aan zijn bloeiende carrière als advocaat zijn begonnen.

“Meneer Balcombe, veronderstel ik?”, vraagt donovan stijfjes, terwijl hij een nieuw document tevoorschijn tovert. “Wilt u zo vrij zijn om uw gegevens te geven? De namen van je ouders, geboortedatum en -plaats, beroep, vorige woonplaats… Als we dit hebben afgehandeld zal ik even met u meegaan naar uw nieuwe woonst, zodat u deze kan keuren.”
Afwachtend kijkt Donovan de man aan, terwijl hij de heisa naast zich volledig negeert. Hij kan onmogelijk zijn cool verliezen in de aanwezigheid van deze kerel. Hij kan nog wel eens concurrentie worden bij de strijd van meest hautaine man van Sado.

Afbeelding

Wat een vragen op zo’n vroege ochtend. Jeetje. Damien bergt zijn identiteitskaart veilig op in zijn portefeuille. “Mijn naam is Damien Leighton. Mijn ouders heten Vincent Leighton en Erica Fisher. Geboren in 4 februari 1976 getogen in Liverpool. Hiervoor woonde ik in Londen en-“ nu komt de lastigste vraag. Want wat doet Damien eigenlijk in zijn dagelijks leven? In principe doet hij niets officieels, maar hij heeft wel zijn werk al eens mogen exposeren in elke galerijen en heeft al eens fotografiewerk gedaan voor de Daily Prophet. “Freelance fotograaf”, besluit hij dan. Dat klinkt al wat minder onbetrouwbaar dan ‘kunstenaar op de dool’.

Over Helena’s laatste vraag moet hij ook serieus nadenken, want er werd niet echt stilgestaan bij de bloedbanden in zijn familie. Zo ver Damien zich kan herinneren zijn z’n grootouders van zowel vaders als moeders kant tovenaars en heksen en dat besluit hij ook maar meteen als antwoord te geven. “De hele familie kan toveren, dus… Fullblood. Heb je nog iets nodig?’ Dit gesprek verliep wel lekker. Hij kan alle vragen keurig beantwoorden en dat kon van zijn examen toverdrank niet gezegd worden. Damien glimlacht vriendelijk naar Helena, terwijl hij zijn Woody Allen’eque bril recht zet. Misschien kan ze hem wat wegwijs maken in het dorp en hem wat tips geven, zodat hij zich hier zo snel mogelijk thuis kan voelen.
Op het moment dat hij haar voor deze taak wil inschakelen, stijgt er een geur van rozen, tulpen en vers gewassen colbertjes op. Gevolgd door een niesbui en een wolk aan stuifmeel dat zich over Damien verspreidt. Hier heeft Damien eigenlijk geen flauw benul van. Hij draait zich om en neemt de dader in zich op. Hij had iets onbeholpen en liefs en Damien voelde zich in ieder geval niet meer de meest akward persoon in de ruimte.

“Gaat het? Hier…”, Damien diept een ongebruikte zakdoek uit zijn jaszak dat perfect matcht bij zijn paars geruite hemd en reikt het hem aan.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena schrijft zorgvuldig en netjes alle gegevens over die Damien haar meegeeft. Freelance fotograaf? Dat klinkt eigenlijk niet slecht. Met een glimlach kijkt ze Damien aan vooraleer ze het neerpent. Neen, niet om te tonen hoe flawless ze is, gewoon, uit blijk van oprechte interesse en vriendelijkheid. Bij het lijntje van de bloedstatus blijft ze echter even hangen. Mijn hele familie kan ook toveren, ik ben nochtans niet “Pure”… gaat er door haar heen, waarna ze dan toch ‘Fullblood’ op het regeltje schrijft.

Ondertussen is het plots drukker geworden. Het gemeentehuis is echt wel da place to be. Donovan movet echter geen millimeter om haar een beetje bij te staan met de rij die alsmaar langer wordt. Tot er een zekere man waar het chique en de arrogantie van afdruipt zich bij hen voegt. Het is alsof Donovan ruikt dat zijn soulmate al zeven seconden staat wortel te schieten, want meteen schiet hij in actie om hem van zijn beste kant te laten zien. Alsof hij een opperste beste indruk wil maken op iemand die macht schijnt uit te stralen, in de hoop dat hij zo meer uit zijn leven kan putten dan nu het geval is, of zo. Helena zou de man hebben laten staan verzuipen in zijn ongeduld en indien mogelijk op een tergend traag tempo Damien verdergeholpen hebben. Net zoals je trager gaat rijden in geval van een ongeduldige bumperrijder, schiet er nogal Muggle-ish door haar heen.

Helena negeert de haantjes maar, en is dan net op tijd om te aanschouwen hoe Nathan over Damiens schouder heen piept en zijn evenwicht verliest, vergezeld van een niessalvo. Een gele stofwolk verschijnt vanuit Helena’s schouwpunt uit het niets. En dan volgt een intermezzo met vraagjes aan Nathan of hij het goed stelt. Even technisch werkloos. Helena kijkt Nathan zwijgend maar met een amusant opgetrokken wenkbrauwtje aan. De bloemen vallen haar nu pas op, al heeft ze geen idee waarom Nathan met een boeket bloemen rondloopt, al hoopt ze dat ze niet voor Donovan bestemd zijn. Helena weet niet in welke mate Donovan verontwaardigd zou reageren.

In de verte, aan de overkant van de gang, ziet Helena Mairi de afdeling binnenlopen, met een oudere vrouw aan haar zijde. Met een zwakke glimlach kijkt ze de twee aan: het was nog altijd vreemd om Mairi te zien na hun dramatische bijna-dood-ervaring van gisteren. Ze zwaait zwakjes naar Mairi, zich afvragend wat ze hier komen doen.

Vlug werkt Helena het document van Damien af – wat verbazingwekkend goed gaat omdat Donovan haar de dag voordien een voorbeeld gegeven heeft van hoe en wat exact – drukt er een Sado-stempel op, maakt er een magische kopie van en overhandigt hem zijn inwonersbewijsje. “Alsjeblieft, en welkom in Sado!”

Zo, haar eerste persoon had ze overleefd. Met een zwiepje werpt ze Damiens perkamentrol meteen op de hoop Fullbloods, die ze straks dan nog zal alfabetiseren. Nu Nathan en Mairi nog, al vraagt ze zich in eerste instantie af wat ze komen doen, aangezien ze al ingeschreven zijn. Dus wacht ze gewoon tot de eerstvolgende zich aanbiedt.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi drentelt nog altijd een beetje voor de juiste deur heen en weer. Haar ogen staan gericht op de afdeling waar Helena een jongeman staat te helpen. Een figuurlijke drempel houdt haar tegen. Voor het eerst moet ze die afdeling op en de gedachte dat er dingen uit kunnen komen die ze liever nog een paar jaar verborgen had gehouden zit haar niet lekker. En toch is het nu niet anders... Twijfelend kijkt Mairi even naar haar grootmoeder, die zich waarschijnlijk niet eens staat af te vragen wat ze hier doet. Net als ze besluit toch maar te gaan suist er een bos bloemen langs haar heen. De bloemen lopen haar grootmoeder net niet omver en geïrriteerd kijkt Mairi ze na, zo verstopt achter de bos bloemen herkent ze Nathan niet. Nog voor ze echter alsnog naar binnen heeft kunnen gaan wordt haar grootmoeder deze keer daadwerkelijk omver gelopen. Gelukkig is haar grootmoeder er lichamelijk beter aan toe dan geestelijk en kan ze haar eigen evenwicht redelijk bewaren, maar Mairi moet haar toch even beetpakken.

Verdwaasd staat de oude vrouw naast haar kleindochter. Achterdochtig kijkt ze rond. Eigenlijk kijkt de oude vrouw tegenwoordig overal achterdochtig naar. Dan ziet ze de stok in haar hand, die haar kleindochter in haar haast nog altijd niet afgenomen heeft. Een kleine glimlach speelt om haar lippen. Dan komt een jongeman voorbij en even kijkt ze verbaasd op. Haar aandacht verslapt echter al weer snel en opnieuw richt ze zich op de stok. Ze wiebelt het een beetje en weer, waarop er wat vonken uitkomen. Opnieuw glimlacht de vrouw.

Plotseling voelt de oude vrouw een duw tegen haar schouder, weer komt er een man voorbij. Amper kan ze haar evenwicht behouden en met een beetje hulp van haar kleindochter blijft ze staan. Haar vroegere opvliegende karakter komt zeer plots bovendrijven. Woest kijkt de vrouw naar de man die ondertussen al een eindje bij haar vandaan is. "Squib! Flobberworm!" mompelt ze, terwijl ze wat naar voren stapt.

Nog geïrriteerd van daarnet kijkt Mairi de man na, vervolgens hoort ze de woorden van haar grootmoeder en zuchtend pakt ze de pols van de oude vrouw, degene zonder blaasjes. Wanneer ze op kijkt ziet ze Helena voorzichtig zwaaien en even glimlacht ze licht naar haar, hoewel ze het waarschijnlijk niet eens kan zien. Zachtjes trekt ze haar grootmoeder met zich mee.

Wanneer Mairi dichtbij genoeg gekomen is gaat haar blik naar de man die zojuist haar grootmoeder ondersteboven liep. Even gaat er een gedachte in haar op hem te confronteren. Wanneer ze het gezicht van de man ziet vervliegt die gedachte echter meteen. Even voelt Mairi zich weer het pubermeisje dat ze ooit was, naïef en té romantisch. Haar voorliefde voor knappe mannen die zich iets te arrogant opstellen is duidelijk weer aanwezig. Lange tijd vergat ze voor het gemak dat innerlijk ook heel belangrijk is en dat heeft haar iets te vaak gekwetst (of nog erger) achter gelaten. Stop it! Ik dacht dat je over die periode wel heen was, na alles wat er gebeurd is... Mairi voelt hoe haar wangen kleuren en in de hoop dat niemand dat ziet draait ze zich naar haar grootmoeder.

Met de gedachte de man maar te negeren gaat Mairi een beetje hulpeloos achter Nathan in de rij staan. Ze werpt even een blik op de arm van haar grootmoeder die er met de minuut slechter uit gaat zien. Mairi hoopt maar dat Helena iets kan betekenen. Geruststellend, doch nog steeds een beetje afgeleid door de man verderop, legt ze haar hand op de schouder van haar oma, al is het waarschijnlijk meer voor haar zelf dan voor haar oma.

Nog steeds een beetje verdwaasd volgt de oude vrouw haar kleindochter. Haar ogen glijden over de mensen in haar buurt. De man herkent ze al niet meer. Dan valt haar blik op de vrouw verderop. Ze knijpt haar ogen een beetje samen, terwijl ze de hand van Mairi van haar schouder schudt. Ze pakt met haar eigen hand de arm van Mairi beet en knijpt er zachtjes in. "Heeft zij hem?!" zegt ze met veel te harde stem, terwijl ze naar Helena wijst (met de arm die het van een flinke spreuk te verduren heeft gehad). "Gaan we hem terug halen? Gaat hij mee? Ja, gaat ze hem terug geven?" De oude vrouw spert haar ogen open, terwijl ze naar Helena blijft staren en wijzen.

Mairi voelt hoe de hand van de oude vrouw in haar arm knijpt en Mairi kreunt een beetje. Voor haar leeftijd heeft de vrouw nog behoorlijk wat kracht in haar lichaam. Wanneer haar grootmoeder met luide stem begint te praten voelt Mairi hoe ze in één krimpt. Geschrokken pakt ze haar grootmoeder beet en begint ze sussende geluiden te maken. Zenuwachtig kijkt Mairi even naar Helena, en naar de andere mensen in de ruimte, terwijl ze hen een 'ze is gek' blik toe stuurt.

Enjolras · King of Babylon

Met zijn handpalm nog steeds tegen zijn lippen gedrukt, probeert hij woordeloos op Donovan's vraag te antwoorden door te knikken en een blik op te zetten van 'ja, negeer vooral het feit dat dit gebeurd is, just being my true awkward self'. Wanneer die hem een tissue aanbiedt, grijpt Nathan die met zijn bloedende hand aan. Hij drukt het doekje wat plat tussen zijn handpalm - in de hoop dat het ding het meeste bloed wel zal opnemen en hij niet meer langer aan het druppen is. Ik ben best een mislukte wizard - er popt niet eens een bloedstelpende spreuk in me op. Hij staat even niet stil bij het feit dat Donovan een doosje Kleenex op zijn desk heeft staan en daar een bom van dubbelzinnige en onzedige mopjes aan kunnen ontstaan. Maar die bom blijft uit. Hij bloedt. Prioriteiten stellen.

Net op het moment dat hij denkt alles weer relatief onder controle te hebben, besluit de man die voor 'm staat zich om te draaien. Dus je hebt toch door dat ik je stiekem net bestoven heb? Het eerste wat Nathan doet, is slikken. Diep. Twee keer na elkaar. Zijn ogen zwiepen van de man zijn haar naar dat van Donovan en weer terug. Daarna zwiepen zijn ogen naar de man zijn ogen, zijn bril, zijn skin tight jeans en terug naar het haar. Als iemand nu een foto maakte - of een tekening for that matter - dan was de aanwezigheid van extraverte en opmerkelijk schone kapsels vast het eerste dat men zou opvallen. Nathan heeft het zelf niet door, maar hij begint lichtjes te zweten. Ik moest verdomde veel eerder naar Sado gekomen zijn. Nog heel even werpt Nathan een blik op Donovan. Maar dan gaat zijn volledige aandacht terug naar de man. Focus, Nathan. Grow up ofzo.

"Dankjewel," brengt hij er moeizaam uit wanneer ook deze man hem een tissue aanbiedt. Ook deze omklemt hij met zijn handpalm en laat stromen wat stromen moet. Het feit dat de zakdoek matcht met de rest van de man zijn outfit gaat even aan Nathan voorbij. Hij heeft het te druk met dat haar en stoer overkomen terwijl je een bos bloemen vast hebt in de ene en bloed uit de andere hand. En vergeet ook vooral het feit niet dat je net je stuifmeel op zijn rug hebt neergepland, Nate. "Oh, maar misschien moet je even - uhm", gaat Nathan verder. Op een toon die andere als 'awkward' of 'onzeker' zouden omschrijven. Ondertussen kan je gewoon al zeggen 'hij gaat verder op zijn Nathan-toontje'. Maar dat terzijde. "Misschien moet je even -," waarbij hij een gebaar doet naar de schouders en bovenrug van de man en een kleine poging doet die schoon te wrijven door met zijn elleboog naar omhoog te komen en daarbij een vreemde positie aanneemt - voor de verandering. "Ja, je hebt daar nogal wat stuif," begint hij en merkt dan nogmaals de ogen van de man op, "... meel." Een bepaalde radar doet plots zijn werk. Die radar had al in eeuwen zijn werk niet meer gedaan. Maar nu plots wel.

Op het moment dat hij voelt dat hij ietwat een blos begint te vertonen, besluit Nathan zich op Helena te concentreren. Lees: zich op een vrouw concentreren helpt wel in dit soort situaties. "Hi," zegt hij; blozend, met een 'help me uit deze vreemde situatie'-glimlach en ietwat opgetrokken linkerwenkbrauw. "Ik hoop dat je van bloemen houdt. Ofzo. Nouja, uhm, ik wou je gewoon even bedanken voor wat je gisteren voor me gedaan hebt," hij neemt even adem, "jeweetwel, like, mijn leven gered." Een oprechte glimlach. "En je bed is heel comfortabel." Even spookt het door Nathan zijn hoofd dat een omstaander vast een heel vreemd idee moet hebben. Of in ieder geval een beeld dat Nathan helemaal niet wil ophangen. Dat van een verliefd jongetje die zijn vriendinnetje komt bedanken voor gisteravond. "Oja, en ik bloed."

Afbeelding

Wat er op zo'n meter naast hem gebeurt, gaat volledig aan hem voorbij. Het is te zeggen. Hij laat het aan zich voorbij gaan. De wolk stuifmeel had hem op een haar na niet geraakt - dus dat had ook het einde van de band met de situatie links van hem betekend. Eén blik op het duo was genoeg geweest voor Joseph om uit te maken dat ze nogal team obvious waren. Wanneer de man achter de desk besluit op te staan en eindelijk wat werk te verrichten, krijgt Joseph zijn volle aandacht.

"Nu u zo vrij bent eindelijk hulp aan te beiden, wil ik zeker wel zo vrij zijn om u te voorzien van mijn gegevens - ja." zegt hij op de meest hautaine toon die je je maar kan bedenken. Ondertussen zwaait hij zijn aktetas op de desk zodat die tussen hem en de man komt te staan. Niet dat hij opzettelijk een barrière wil creëren. Maar er bestaat zo iets als een intimate bubble. En die van Joseph Balcombe is nogal gevoelig. "Bon. Joseph Balcbome, maar blijkbaar weet jij dat al. Knap. Vader: Guillaume Balcombe. Mijn moeder heb ik nooit gekend dus dat lijkt me ook een volledig irrelevant gegeven. Het feit dat beiden Fullblood zijn lijkt me belangrijk genoeg." Ondertussen werpt hij een minachtende blik op de man die pal voor hem staat en driftig noteert. Hij ziet er heel verzorgd en net uit. Alsnog ben je een ambtenaar natuurlijk.

"Geboren op 14 februari in '74, in Edinburgh. Daar heb ik ook een lange tijd gewoond. Ook in Parijs heb ik een groot deel van mijn leven doorgebracht. Maakt dat uit? Enfin. Vijf jaar Edinburgh, drie jaar Parijs en de rest van de tijd in London. En verder ben ik advocaat." Even laat hij een stilte. Hij werpt overduidelijk een blik op zijn horloge en besluit dan het volgende: "Goed, afgehandeld? Begeleidt u me tot mijn toekomstige woning of wat?" Keuren zal ik, denkt hij er nog bij. Hij neemt opnieuw zijn aktetas in zijn handen en haalt die weer van de desk af - als blijk van I'm ready to go.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena blijft een beetje besluiteloos achter haar desk staan, wanneer Nathan niet meteen aanstalten maakt om zich te laten helpen, maar meer interesse toont in zijn voorganger. Ze kijkt even naar Mairi om te kijken of zij misschien iets moet hebben, maar ze wacht gewoon haar beurt af. Helena wendt haar blik af en verbergt hiermee de grijns op haar gezicht die er verschijnt wanneer ze Nathan tegen Damien bezigziet en –hoort, en legt – om maar iets om handen te hebben – de stapel in te vullen documenten die al kaarsrecht liggen nog rechter. Ze heft haar hoofd weer op als Nathan haar dan toch aanspreekt.

“Hoi,” antwoordt ze terug met haar trademark-glimlach. Eigenlijk kijkt ze meer geamuseerd en veelzeggend naar Nathan dan nodig. Ze kijkt even naar het boeket bloemen dat Nathan vastheeft, wanneer hij impliceert dat ze voor haar zijn. Ze glimlacht breed.

“Oh, zijn die voor mij? Dat had je echt niet hoeven doen, hoor…” zegt Helena met een hartelijke glimlach. Ja, ze bloost misschien zelfs wel lichtjes. Attenties van mannen is ze eigenlijk niet echt gewend. Ze wil net van achter haar desk komen om de bloemen van Nathan aan te nemen, want hij komt toch niet voor werkgebonden zaken, wanneer opeens een oudere vrouw naast Mairi in de rij nogal luid begint te spreken en haar richting uit wijst. Helena kijkt even achterom om te kijken of ze misschien op iets of iemand anders wijst, maar daar is niets te zien. Ze wandelt tot naast Nathan, voor de desk.

“Ik kon je toch moeilijk voor dood achterlaten, Nathan, dat weet je best,” vervolgt ze, terwijl ze toch haar blik laat hangen op de oude vrouw, die haar nu duidelijk aan staart. Om één of andere reden voelt Helena zich er nogal awkward bij. Ze kijkt even naar de arm van de vrouw: die zag er nu niet bepaald gezond uit. Voor ze zich terug op Nathan richt, vangt Helena Mairi’s blik op. Blijkbaar kenden zij elkaar. Misschien familie of zo. Helena glimlacht met een ‘He, het is wel OK,’-achtige blik naar Mairi – er zal vast wel iets zijn met de vrouw – voor ze zich op Nathan richt en de bloemen aanneemt.

“Ze zijn prachtig, Nate,” zegt ze, toch wel blij en aangenaam verrast, terwijl ze hem een dankbare knuffel geeft. Wie weet walgt Nathan wel van vrouwenknuffels maar hey, het zal hem maar helpen om te stoppen met denken aan Damien. “En ze ruiken nog lekker ook.” Damien zal ook wel lekker ruiken nu. Helena neemt haar staf en tovert een sierlijke vaas met water tevoorschijn, waarin ze de bloemen neerzet. Zo, nu was haar bureau zelfs al een beetje gepersonaliseerd. Helena kijkt weer op en ziet dat de oude vrouw nog altijd naar haar zit te staren. Wat? Had ze iets van haar aan misschien?

Ze kijkt met een smiechtblik naar Nathan wanneer deze een opmerking maakt over de comfortabelheid van haar bed. OK, dat klonk fout. Maar dat vindt Helena niet erg. Dan kijkt ze naar zijn hand wanneer hij zegt dat hij bloedt. De wonde in zijn hand is net zo random als de manier waarop hij die mededeling geeft.
“Ach. Ik bloed elke maand,” zegt ze droog, waarna ze een tik met haar stok geeft op Nathans hand en ziet hoe die binnen enkele seconden heelt. “Voila, niks aan de hand.” Of toch niet meer.

Op de achtergrond hoort Helena hoe de kerel, genaamd Joseph, Donovan dik aan het inmaken is, op een mentale manier. Ze kan een grijns niet onderdrukken terwijl ze haar blik van Nathan afscheurt en op Mairi richt. Of eerder haar oma. Serieus, het staren intimideert nu wel een beetje.

“Kan ik jullie ergens mee helpen?” vraagt ze het tweetal, niet geheel overtuigd glimlachend. Ze kijkt weer even naar de vrouw haar arm.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online