[RPG] The Blood of Sado

Moniek · The Dark Mod

Philip zit rustig te drinken (pompoensap, nog net geen alcohol zo 's ochtends) en na te denken. Hij denkt na over de begrafenis, er stond namelijk in de brief dat er waarschijnlijk van hem verwacht werd iets te zeggen over Bob. Hij weet niet zo goed wat hij moet zeggen, ze waren niet echt zo goed bevriend dat hij hem nou heel goed kende. Maarja, niet zoveel mensen schijnen hem echt te kennen. Hij weet vooral dat het een warhoofd was, maar dat is niet echt aardig om te zeggen. Ach, het zou hem vast lukken om ter plekke iets te improviseren.

Dan kijkt hij op als er een vrouw binnen komt en ontbijt bestelt. Hij kent haar niet en hij kent toch wel veel inwoners van Sado, op z'n minst van gezicht. Ze ziet er alles behalve vrolijk uit – zou zij meer weten over gisteren?

"Goedemorgen," zegt hij vriendelijk na haar knikje. "Nieuw hier?" vraagt hij, al verwacht hij van wel. "Sorry om er zo direct over te beginnen, maar weet jij toevallig meer over de gebeurtenissen van gisteren?" probeert hij. Misschien had ze helemaal geen zin om erover te praten of misschien was ze er helemaal niet eens bij geweest, maar hij kon het tenminste proberen.

Hij begrijpt namelijk nog helemaal niets van de gebeurtenissen en al helemaal niet waarom Dorothy en Bob nu eigenlijk vermoord waren. Bob was misschien warrig en niet al te snugger, maar hij kon zich niet voorstellen dat hij iets verkeerd had gedaan of de held had uitgehangen of wat dan ook. Waarom was hij dan toch het slachtoffer geworden en verder alleen maar Dorothy, geen anderen? Er moesten toch ook veel anderen op de bruiloft zijn, waarom was daar dan niets mee gebeurd en wel met Bob? Hij vindt het allemaal maar vaag en hoopt dat deze vrouw wellicht wat antwoorden kan bieden. Ach, en anders kwamen er straks vast nog mensen die wel meer erover weten.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi zit stil voor zich uit te kijken, terwijl ze af en toe een slok van haar pompoensap neemt. Ze heeft een of ander vreemd uitziend broodje gekregen en de pub kennende zou het waarschijnlijk net zo bijzonder smaken als het er uit ziet. De befaamde smekkie in alle smaken soep is algemeen bekend in het dorp en Mairi weet haast zeker dat ook dit broodje smekkies bevat. Het kan haar nu echter weinig schelen wat ze eet. Haar maag is nog altijd lichtelijk van streek door alle gebeurtenissen en probeert haar te zeggen om vooral niets te zeggen.

Naast zich hoor Mairi de man aan haar vragen of ze nieuw is. Ze draait haar hoofd een stukje en glimlacht naar hem. "Nee, ik woon hier al 3 jaar, maar ik kom niet veel in het dorp." Ze kijkt de man even aan. Ze weet dat hij de andere ceremoniemeester in het dorp is, degene die nog wel leeft, maar verder kent ze hem niet. Ze draait haar hoofd terug naar haar broodje en neemt een hap, terwijl ze luistert naar de man. Of ze wat weet van de gebeurtenissen van gister... Goh, waar moet ze beginnen. Mairi fronst even, terwijl ze haar blik op het broodje gericht houdt, alsof het 't interessantste is van de wereld.

"Welke van de vele gebeurtenissen wil je meer over weten? Het feit dat fullblood Dorothy mudblood Dorothy bleek te zijn? Het feit dat overal Death Eaters opdoken? Of dat er een gevecht kwam, waarbij Dorothy op koelbloedige wijze vermoord werd. Met een mes. Of wil je meer weten over je collega? Die vermoord werd zonder reden, omdat hij zich misschien wat laf gedroeg. Zomaar. Hij rende enkel weg... Of misschien kan ik je vertellen dat er meerdere mensen gewond raakten? Of dat de bruidegom twee vrouwen martelde." Mairi zucht een keer verbitterd. "En dat was nog maar het begin van de dag. Want misschien wil je ook wel weten dat toen een paar mensen 's avonds bij Dorothy thuis waren dat huis in vlammen op ging. En waarom? Wil je weten dat ik opgesloten zat en dacht dat ik dood ging? Dat er nog meer mensen gewond raakten? Dat er niemand kwam om te helpen... Ja, ik weet wel wat meer inderdaad." Mairi kijkt even kort opzij naar Philip, terwijl ze nogmaals zucht. Het voelt goed om zo het verhaal er uit te gooien, al is het tegen iemand die ze helemaal niet kent. Het is ook heel erg unlike Mairi, maar de gebeurtenissen van gister zitten haar duidelijk erg hoog. Mairi grimast en pakt dan haar broodje en eet het op.

Afbeelding

Een beetje teleurgesteld om de rustige reactie grijpt Amy het nieuwe bord vast dat Kyla haar aan geeft. Ze zet het op haar nachtkastje, waar het bij het ophalen van de borden waarschijnlijk nog onaangeroerd zal staan. Kyla maakt een opmerking over dat ze aandacht wilt en Amy rolt met haar ogen. Sure, aandacht is waar ze op zit te wachten. Ze wilt hier weg. Dat is het enige.

"Hoe vaak moet ik nog zeggen dat er niets mis is met mij!" snauwt ze. Ze is echt niet gek. Ze gaan haar niet zomaar vrijlaten. Er gaat niets veranderen. En de regels, daar heeft ze niets aan. Daar heeft ze zich nog nooit aangehouden en ze was niet echt van plan zich er nu wel aan te gaan houden. Nijdig slaat Amy haar armen over elkaar. "Ga het maar uitzoeken! Jullie zullen zien dat er niets is en als ik hier uit kom, dan klaag ik jullie aan voor vrijheidsberoving." Een beetje overdrijven kan geen kwaad, right? Ze had de twijfel wel eens in Kyla's ogen gezien, wanneer ze weer eens tegen 'Amy' in ging. Ze had het idee dat Kyla haar wel geloofde, ergens. En eigenlijk zou het daarom beter zijn Kyla te vriend te houden, maar de opsluiting zorgt er voor dat ze zichzelf niet tegen kan houden.

Amy grijpt uit het laatje van haar nachtkastje een boek (De bruikbaarheid van de zwarte kunsten: een overzicht van drie eeuwen duistere magie.) dat ze mee had kunnen nemen toen ze hier kwam. Ze moet het al minstens 100 keer gelezen hebben ondertussen, aangezien het 't enige boek is dat ze heeft, maar het houdt haar scherp. Ergens verbaasde het haar dat het nooit afgenomen was, het is tenslotte niet de meest lichte en vrolijke stof die je kunt bedenken. Ze slaat het open en doet zo een poging Kyla uit te bannen.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Na een minuutje of tien wandelen komt Helena terug in het gemeentehuis aan. Hier stond ze gisteren ook al. Eerlijk toegegeven had Helena niet verwacht dat dit het geval zou zijn. Ze had liever het rusthuis gehad, maar goed, ze staat ervoor, en ze moet erdoor. Willen of niet.

Dus loopt Helena naar de balie op het gelijkvloers. Ze stelt zich voor aan de drukbezette dame die er zit, die haar meteen weet te vertellen dat ze op de hoogte is van de komst van een nieuwe collega en haar meteen naar de eerste verdieping stuurt, waar ze het merendeel van haar werktijd zal moeten spenderen. Ze kijkt om op het aanwijzingenbord dat zegt dat verdieping 1 "˜Dienst Burgerzaken' is. Met een grimas blijft ze naar het bord kijken. Daar moest ze gisteren ook zijn om zich in te laten schrijven. Oh nee... gaat er door haar heen als ze beseft dat dat de verdieping is waar Donovan op werkt. Waar ze gisteren met een loopje de trap op ging, doet ze dit vandaag eerder tergend langzaam. Zich meer en meer gedoemd voelend bij elke stap die ze zet. Op de overloop blijft ze even staan en ziet inderdaad de twee burelen aan de overkant: één voor het aanmelden van geboortes, overlijdens en adreswijzigingen, een andere voor vlieg-, Apparate-bewijzen en ander administratief werk dat Helena hoogstwaarschijnlijk vanaf vandaag zal moeten uitvoeren. Ze kijkt tegen beter weten in nog eens aarzelend rond om te weten of ze geen loket, deur, of bureel over het hoofd ziet.

Ze ziet Donovan al staan achter zijn tafel. Hij gaf een tevreden en zelfvoldane indruk. Helena onderdrukt een zucht. Geef me mijn rusthuis, alsjeblieft, nu! gaat er wanhopig door haar heen. Helena heeft een sterk vermoeden dat Donovan haar principieel niet kan uitstaan, al heeft ze geen idee waarom. Buiten het feit dat ze Halfblood is dan. Ze gedraagt zich toch normaal. Kop op, Helena, het is vast allemaal niet zo erg! Gisterenavond piepte hij al anders. Een nieuwe dag, begin gewoon opnieuw, het zal heus wel meevallen.

En met de oppeppende gedachte dat Donovan toch al een beetje meer acceptabel is, stapt ze dapper naar voor tot ze aan zijn loket staat.

"Ik geloof dat ik hier moet zijn...?" vraagt ze. Met een vriendelijke glimlach. Vergeet nooit die glimlach en laat niet zien dat je het bij wijze van spreken bijna in je broek doet in afwachting van een denigrerende reactie. Daarbij, Donovan zal nu vast wel op de hoogte zijn van het feit dat ze zijn nieuwe collega wordt.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Tiktiktik. Zuchtend draait hij zich nog eens om in zijn bed. Het had gisteren lang geduurd voordat hij in slaap was gevallen, de gebeurtenissen van de vorige dag leverde een te grote stroom aan gedachten op. Tiktiktik. Hij trok de dekens over zijn hoofd in een poging het irritante geluid buiten te sluiten. Het liefst blijft hij nog een paar uur in bed liggen, iets wat hij normaal niet gauw doet. Tiktik. Syll zucht eens diep en drukt zijn hoofd in zijn kussen. Ik. Wil. Slapen. Gefrustreerd draait hij zich nogmaals om, proberend een houding te vinden waarin hij comfortabel ligt. Tiktiktiktik. Het geluid hield nu onophoudelijk aan.

Hij geeft zich gewonnen en slaat zijn dekbed van zich af. Hij wrijft een keer in zijn ogen die nog moeten wennen aan het felle licht dat door de ramen naar binnen schijnt. Na enkele seconden acclimatiseren ziet hij dan ineens de oorzaak van het getik. Een uil fladdert voor het raam. Het was duidelijk dat deze geen zin had nog lang op hem te wachten. Hij rolt zichzelf naar de zijkant van zijn enorme bed en zet zijn voeten vervolgens op de grond. Met wat moeite komt hij overeind en pas na enkele stappen beseft hij hoe wonderbaarlijk dit eigenlijk is. Gisteren was iedere stap die hij zette en elke beweging die hij maakte nog pijnlijk geweest. Dan herinnert hij zich weer de toverdrank die zijn moeder hem gisteren had gegeven, die alle pijnen in een nacht doet verdwijnen.

Een gevoel van trots vervult hem als hij beseft dat de toverdrank van zijn moeder ook echt werkte. Zijn moeder was beter met toverdranken dan met spreuken, dat was ook duidelijk te merken. Toen ze gisteren thuisgekomen waren was zijn moeder na van de eerste schrik bekomen te zijn meteen aan de slag gegaan en had deze toverdrank voor hem gebrouwen. Hij prent zichzelf in haar hier straks nogmaals voor te bedanken.

Hij opent het raam en de uil vliegt direct naar binnen. Hij dropt een rolletje perkament op het bed en voor hij het goed en wel beseft is de uil alweer verdwenen. Het was duidelijk dat deze van mening was dat Syll hem veel te lang had laten wachten. Hij wil de raam terug sluiten, maar beseft dat het zonlicht al best veel warmte binnen laat als een aantal zonnestralen op zijn blote bovenlijf vallen.
Opnieuw een stralende dag in Sado, hoe ironisch.

Hij loopt terug naar het bed en raapt het rolletje perkament van het dekbed. Vervolgens ploft hij weer neer op het bed. Hij maakt het zegel los en begint te lezen. Beste meneer en mevrouw Whyte, Gefeliciteerd met de bekrachtiging van de verkoopovereenkomst. Vanaf nu is het huis aan de Parklane 43 officieel van u. Zonder nog verder te lezen scheurt Syll het perkament resoluut verschillende keren door midden. Great. Hij had er gisteren al over nagedacht, maar had nog gehoopt dat de bedenktermijn zou kunnen worden verlengt. Die hoop was nu dus ook vervlogen. Hij is nu officieel huiseigenaar van een huis dat hij in principe niet in zijn eentje kan betalen.

Na deze fantastische start van de dag is hij alsnog klaarwakker, hij besluit maar naar beneden te gaan. Snel vist hij een shirtje van een stoel en begeeft zich dan naar de keuken. Daar ziet hij zijn moeder al zitten, ze leest de krant. 'Goedemorgen,' zegt hij nors. Zijn groet wordt zoals altijd vrolijk beantwoordt door zijn moeder. Normaal waren zij twee degene die er het vroegst uit waren en ook nog eens in vrolijk humeur, maar dat kost hem op dit moment teveel moeite.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan is druk in de weer met reorganisatie van zijn bureau. De bureau van zijn ex-collega ziet er niet meer rommelig uit, maar heel Donovan'esque. Tevreden zet hij een stapje naar achter en neemt zijn kantoor met een glimlach in zich op. Helemaal van hem. Hij kon hier doen en laten wat hij wil en hij heeft over alles volledige controle. Zwijgend zet hij zijn inktpotje nog op de hoek van zijn bureau, wanneer Helena binnenkomt.

Verbouwereerd kijkt hij op, helemaal uit zijn "˜I'm the man'-trance. Wat heeft zij hier in hemelsnaam te zoeken? Het was de bedoeling dat hij haar de komende weken niet onder ogen hoefde te zien. Sceptisch laat hij een perfect gemodelleerde wenkbrauw omhoog schieten.

"Is er soms iets met je inschrijving aan de hand?", vraagt hij niet-begrijpend. Hij heeft thans alles juist ingevuld, hoewel hij Helena's achtergrondgeschiedenis voor geen enkele haar vertrouwt. Wat zou ze hier anders te zoeken hebben? Donovan beseft niet dat Helena zijn nieuwe collega is dat elk moment zijn teerbeminde kingsizebureau zal inpalmen.
Hij gaat er voor de gelegenheid meteen achter zitten en kijkt Helena afwachtend aan.

Moniek · The Dark Mod

Selene ligt op bed met haar ogen wijd open. Ze weet niet hoe lang ze al zo ligt, maar waarschijnlijk al een paar uur. Ze heeft niet echt kunnen slapen en als ze al even in slaap viel werd ze achtervolgd door nachtmerries over de afgelopen dag, waardoor ze niet al te veel moeite meer doet om in slaap te vallen. Ze probeert zo min mogelijk aan gisteren te denken, maar natuurlijk moet ze er dan juist meer over nadenken. Uiteindelijk ziet ze langzaam meer licht door haar gordijnen vallen, het moet ochtend zijn inmiddels.

Ze gaat overeind zitten en wrijft in haar ogen. Ze is doodmoe en klaarwakker tegelijk, maar proberen te slapen heeft toch geen zin meer. Ze staart naar de jurk die ze gisteren aanhad die op een hoopje in de hoek van haar kamer ligt. Vies, gescheurd, alle tekenen van de gebeurtenissen zijn er nog duidelijk op te zien. Ze staat op en schopt hem onder haar bed, waarna ze de gordijnen open doet. Het is weer een mooie, zonnige dag en het vrolijkt haar wel een klein beetje op, maar lang niet zoveel als normaal.

Ze haalt even een hand door haar haren zodat het niet helemáál overeind staat en loopt dan – nog in pyjama natuurlijk – naar beneden. Syll en haar moeder zitten er al, zoals gewoonlijk. "Goedemorgen," zegt ze, iets koeler dan normaal. Ze had het in de heisa van gisteren een beetje laten varen, maar ze was wel degelijk nog steeds boos op Syll en de manier waarop hij zich gisteren had gedragen. Ze maakt even snel thee voor zichzelf en ploft dan neer in een stoel. Ze staart nogal verdwaasd voor zich uit, ernstig slaapgebrek kwam haar meestal toch al niet al te beste ochtendhumeur niet bepaald ten goede.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena kijkt Donovan aan wanneer hij vraagt of er iets met de inschrijving aan de hand is. Ze zwijgt. Dus hij wist nog van niks. Ze neemt ook voor het eerst het bureau waar hij aan gaat zitten in zich op en kan zich nog herinneren dat deze gisteren anders stonden, gescheiden van elkaar. Nu staan ze functioneel bij elkaar, en Helena is wel verstandig genoeg om te beseffen dat Donovan dit niet gedaan heeft om gezelligheid met zijn nieuwe collega te delen. Een grijns vormt zich op haar gezicht bij het idee dat Donovan dacht de boel hier alleen te mogen runnen. Praktisch gezien zou het wel mogelijk zijn, want zo veel werk is het nu ook weer niet.

"Neen," antwoordt ze hem, "mijn inschrijving is in orde voor zo ver ik weet. Nee, de drukbezette vrouw beneden aan de balie heeft me naar hier gestuurd. Blijkbaar is het jouw collega die moet vervangen worden. En blijkbaar ben ik dat." Helena werpt een blik op het bijgeschoven bureau dat gisteren nog van de ex-collega was en glimlacht dan naar Donovan. Ze stapt verder en gaat dan naar het bijgeschoven bureau, waar ze meteen haar handtas op zet. Zo. Geclaimd.

Helena steekt een hand naar Donovan uit, bij wijze van kennismaking. Want ze wil het eigenlijk wel doen zoals het hoort. Ook al hebben ze gisteren noodgedwongen meer tijd dan gepland met elkaar doorgebracht. Nieuwe dag, nieuwe start.

"Helena Montgomery," zegt ze, terwijl ze hem aankijkt en nog altijd met uitgestoken hand staat.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan luistert naar hetgene dat Helena te melden heeft. De dure veer die hij alvast bij de hand had genomen om iets aan te passen aan haar documenten draait hij eerst nonchalant tussen zijn vingers, omdat het nieuws nog niet volledig tot hem doordringt. Als dan de woorden "˜collega' en "˜ik' vallen, knapt de veer onwillekeurig tussen zijn vingers. Nogal wezenloos staart hij voor zich uit en ziet tot zijn afschuw hoe Helena met haar handtas haar territorium –zijn territorium!- begint af te bakenen. Dit is niet mogelijk. Ze hebben hem toch laten weten dat hij alles in de gaten moest houden en in goede banen moest leiden? Ze konden daarbij toch onmogelijk op een nieuwe collega te doelen.
Op de koop toe laat Helena haard hand voor Donovans neus zweven. Donovan maakt absoluut geen aanstalten om deze aan te nemen. Hij recht zijn rug en kijkt haar doordringend aan.

"Luister. Dit is een vergissing. Je kan onmogelijk mijn collega zijn. Je bent er niet voor gekwalificeerd. Dit is serieus werk, je moet er érvaring voor hebben. Weet jij í¼berhaupt iets af van hoe een gemeentehuis juridisch en administratief werkt?"

Elk woord wat Donovan zegt klinkt waarschijnlijk als een zweepslag. Eigenlijk is het niet Helena dat hem kwaad maakt. Maar hij rekent haar tot de concurrentie. Het woord collega kent Donovan niet echt, omdat hij hier niet voor de sociale aangelegenheid komt werken. Wanneer de gelegenheid zich treft, neemt hij dit werk veel te serieus. Het CV van zijn ex-collega is echter zo groot als een post-it, dus het gemeentehuis besteedt niet te veel aandacht aan het aanwerven van nieuw personeel.

Donovan staat op en schudt nogmaals zijn hoofd. "Ze hebben me beloofd dat ík voortaan Simons baan mocht overnemen. Ik werk hier verdomme al twee jaar!"
Dan komt er een behoorlijke buikige man binnen met een witte snor die een beetje doet denken aan het mannetje op de Monopolybordspellen.

Afbeelding

"Zo, Hastings! Je hebt al kennis gemaakt met je nieuwe collega!", tevreden parkeert het afdelingshoofd zijn logge gestalte voor hem en Helena. "Ik hoop dat je je weg hier kan vinden? Als je vragen hebt, wend je dan gerust tot Donovan. Hij maakt je met alle plezier wegwijs in de wondere wereld van de gemeentezaken."

Afbeelding

Donovan knippert een keer met zijn ogen en staart het afdelingshoofd een tijd aan. Is deze man serieus? Het klinkt net alsof hij Helena's persoonlijke assistent is en dat zint hem al hélemaal niet. Gefrustreerd wendt hij zich van Helena af en sist geí¯rriteerd:

"U heeft het me beloofd. U had me gezegd dat, wanneer iemand afwezig zou zijn, dat ík degene zou zijn die meer verantwoordelijkheden zou krijgen. Waarom kan hier ineens iedereen komen werken?"

Afbeelding

Het afdelingshoofd glimlacht bij deze kleine frustratie-uitbarsting. Naar zijn mening moet Donovan eens dringend op relaxatietherapie gaan. Helpt prima.
"Luister Donovan, we hebben deze beslissing nu eenmaal gemaakt. En jij hebt trouwens zelf een probleem: je bent overgekwalificeerd. Of denk je dat hier het grote geld op je wacht? Met al die O.W.L.'s die je hebt behaald kan je toch makkelijk naar iets hogers grijpen? En je mag de hele dag naast deze bevallige dame zitten. Daar zeg je toch geen nee tegen? Ik alleszins niet". Misplaatste bulderlach.

Dan wendt het afdelingshoofd zich even tot Helena en kijkt haar samenzweerderig aan: "Trek het je maar niet aan, hij heeft soms van die buien, maar dat vliegt wel over. Ik zie trouwens dat jullie het al gezellig hebben gemaakt. Dit bureaus tegen elkaar bevorderd vast jullie samenwerking! Oh en dan wil ik je nog even dit geven".

Het afdelingshoofd haalt zijn staf boven en tovert een blauw schirft tevoorschijn. Het heeft een harde kaft en op de voorkant staat het stadsembleem van Sado. "Een geschenkje dat we elk nieuw personeelslid geven. Je doet er natuurlijk mee wat je wil. Nou jongelui, ga maar aan het werk! Oh en Donovan, ga eens wat koffie zetten voor juffrouw Montgommery". En met een poef is hij weg.

Moniek · The Dark Mod

Ah, ze komt niet veel in het dorp. Dat verklaart waarom Philip haar niet kent en bovenal waarom ze heeft besloten hier ontbijt te eten. De meeste inwoners die hier vaak komen weten inmiddels wel dat dat geen goed plan is, Polly's broodjes waren niet persé de lekkerste. Dan doet ze het hele verhaal over gisteren en bij elke zin die ze zegt begint hij verbaasder en geschokter te kijken. Holy crap, dat was wel meer dan hij verwacht had. Niet alleen de moorden, er was ook nog een brand geweest. Daar wist hij al helemaal niks van. Als ze klaar is zwijgt hij een tijdje en laat het even op zich inwerken.

"Wegrennen... Dat klinkt als Bob ja," mompelt hij, meer tegen zichzelf dan tegen Mairi. Hij kon niet begrijpen waarom iemand hem daarom zou vermoorden. Bob was zo onschuldig als een pasgeboren lammetje, wat dan nog als hij wegrende? "Maar... Brand?" vraagt hij niet-begrijpend aan Mairi. "Hoe is er nou weer brand gekomen? Was het een ongeluk of aangestoken? En hoe is het met de gewonden van gisteren, zitten daar nog ernstige gevallen tussen of is iedereen oké?" vraagt hij door.

Hij drinkt ondertussen zijn glas leeg en staart voor zich uit. "Onvoorstelbaar dat dat allemaal gebeurd is terwijl ik vrolijk Zwerkbal zat te kijken en ik er eigenlijk bij had moeten zijn..." verzucht hij. Hij had wel een goede dag uitgekozen om vrij te nemen zeg. Hij doet geen moeite om er een geheim van te maken dat hij daarom afwezig was, zolang zijn baas het maar niet te weten komt vindt hij alles best.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

OK, dan niet. Helena laat haar hand weer zakken wanneer Donovan weigert om een beetje te doen alsof ze mekaar nog niet eerder gezien hebben. Een wenkbrauw begint te rijzen en bereikt ongekende hoogtes wanneer Donovan een uiteenzetting doet over haar incompetentie. Het maakt Helena kwaad dat hij haar niet eens een kans wil geven, al blijft haar gezicht redelijk pokerface. Waarom is hij zo'n verbitterd uptight ventje?

"Luister jij nu maar eens. Ik heb me ingeschreven in een interim voor magisch volk en van alle mogelijke vacatures hebben ze me hier gezet. Ik wil je niet beledigen, maar als een interim iemand als mij in een functie als deze plaatst, heb ik het idee dat je niet zo gekwalificeerd hoeft te zijn als jij beweert. Ik kan lezen, ik kan schrijven, ik kan alfabetisch rangschikken en ik kan stempels drukken. Dat leer je zelfs op een Muggleschool. Meer moet je hier niet kunnen, toch?" Bam. Belediging. Maar het kan Helena niet schelen, ze is kwaad, ook al komen haar woorden er rustig uit. Mooi begin van je carrií¨re, Helentje.

"En als er iets moeilijk juridisch of administratief bij komt kijken, vraag ik toch gewoon jouw hulp? Daar zijn we toch collega's voor?" zegt ze. Helena heeft ondertussen al begrepen dat Donovan voornamelijk overleeft op basis van een gevoed ego.

Niet veel later komt het afdelingshoofd binnen. Helena besluit voorlopig maar om te zwijgen tot haar iets gevraagd wordt, want ze verwacht elk moment drama van Donovan. En inderdaad. Ze glimlacht zelfverzekerd en vriendelijk naar het hoofd wanneer hij zich naar haar richt, maar het feit dat Donovan haar zowat beledigt in bijzijn van de baas, boort toch een gaatje in haar zelfvertrouwen. Alsof hij haar zou helpen.

Een beetje awkward kijkt Helena naar de vloer wanneer het hoofd niet onder stoelen of banken steekt dat hij haar wel een mooie dame vindt. Het komt inderdaad nogal misplaatst over. Ze krijgt een schriftje in haar handen geduwd, en dan is de baas weg. Helena staart even naar de plek waar hij zonet nog stond, zwijgend. Dan draait ze haar hoofd en kijkt Donovan aan.

"Geloof me," begint ze zacht, "van alle mogelijke jobs is déze toch wel degene die ik het minst graag zou doen," Helena's blik is een fractie van een seconde afkeurend naar Donovan toe. Ze doelt dus ook meer op het feit dat ze met hem acht uur per dag in een hok moet zitten, dan de job zelf. "Maar ik heb ook een inkomen nodig. Het is nu eenmaal zo, en we zullen het moeten aanvaarden zoals het is." Ze legt het schriftje neer op haar bureau zonder er al te veel aandacht aan te schenken.

"En laat die koffie maar zitten, ik ben voorzien voor vandaag." Niet dat Helena verwacht dat Donovan ook maar iets zou doen waardoor hij haar voetveeg lijkt. Ze haalt een flesje boven en drinkt er een paar slokken van, waarna ze het terug weg steekt en rustig gaat zitten aan haar bureau. Haar stemming is tot onder het vriespunt gezakt. Maar goed, verder met het werk.

"Wat is zoal mijn verantwoordelijkheid? Is er een bepaalde planning of schema waar ik me aan moet houden of dergelijke?"

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Liz heeft lang en uitgebreid gedouched. Hoewel ze gisteravond ook al gedouched had, voelt Liz zich nog steeds vreselijk. Ze heeft het idee dat ze het bloed van Dorothy en Syll nooit meer weg kan krijgen. Inmiddels heeft ze het opgegeven en zit ze aangekleed aan tafel. Haar ouders zijn gelukkig nog niet op, want Liz voelt niet bepaald de behoefte om over gisteren te praten.

Ze zet haar bord in de gootsteen en haalt dan haar staf tevoorschijn. Met een zachte poef verdwijnselt ze naar Polly's Pub.

Daar aangekomen duurt Liz de deur van de pub open. Enkele mensen zijn al aan het ontbijten in het restaurant en er zitten ook wat mensen aan de bar. Liz gaat de personeelsdeur door richting de keuken. Daar bindt ze een zwarte sloof voor, waar met sierlijke letters Polly's Pub op staat geschreven. Ze loopt een andere deur door en komt achter de bar terecht. Ze zegt haar collega met een glimlachje gedag en schenkt een kop koffie in.

Met de kop koffie in haar handen draait Liz zich richting de bar, om te zien of ze iemand kan helpen. Dan pas herkent ze de mensen aan de bar. Mairi. En Philip. Ze komt uit Sado en dankzij haar baantje in de pub kent ze ook veel mensen. Aarzelend loopt ze richting de twee mensen.

Voorzichtig neemt Liz een slokje van haar hete koffie.
'Goedemorgen,' zegt ze dan. 'Kan ik jullie nog wat inschenken?'

Afbeelding

Ralph ontwaakt op het tijdstip dat hij normaal moet opstaan voor zijn werk. Hij heeft alleen een aantal dagen vrij, in verband met de bruiloft van zijn zoon. De bruiloft die nooit is doorgegaan.

De afgelopen dag heeft Ralph doorgebracht met het schrijven van woedende brieven naar zijn collega's op het Ministerie. Hij heeft Dorothy compleet laten uitlichten, maar op één of andere manier is niemand erachter gekomen wat haar ware bloedstatus is.

Hij komt overeind en steekt zijn voeten in zijn pantoffels. Vervolgens staat hij op en trekt hij zijn badgewaad aan. Op zijn bureau ligt nog een stapel brieven, die hij vandaag moet afmaken en versturen. Zijn zoon en dochter kwamen gisteren overstuur thuis, omdat het huis van Dorothy tot de grond is afgebrand. Bijna met zijn twee kinderen erin. Ralph is vastbesloten dit tot de bodem uit te zoeken.

Maar eerst is het tijd voor ontbijt. Hij loopt de trap af en gaat daar de keuken binnen. Zijn vrouw en kinderen zitten al aan tafel.
'Goedemorgen,' zegt hij. Hij richt zijn staf op het magische koffiezetapparaat en pakt de volle beker die naar hem toe komt zweven. Dan neemt hij plaats aan tafel.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi heeft ondertussen haar ontbijt opgegeten. Het was niet het meest verrukkelijke dat ze ooit gegeten heeft, want wat kan nou tegen een uitgebreid Hogwarts ontbijt op, maar het was lang niet slecht. Ze hoort Philips opmerking over Bob en glimlacht even flauwtjes. Wanneer hij vraagt hoe de brand ontstaan is zwijgt ze even. Ze draait haar hoofd opzij, om naar Philip te kijken. "Ik heb geen idee hoe de brand ontstaan is... Maar na de gebeurtenissen eerder ben ik geneigd er van uit te gaan dat het aangestoken is." zegt ze somber. Het was een vraag die ze zichzelf voortdurend had gesteld vannacht. Als het aangestoken is, wie doet zoiets?

"Volgens mij gaat het met de gewonden redelijk, er was iemand enige medische kennis aanwezig..." Mairi denkt even aan Nathan en Syll en hoopt dat de kunsten van Helena gewerkt hebben en dat ze geen blijvende schade hebben. Hoewel je om twee vrouwen te kunnen martelen al enige schade moet hebben in je hoofd, volgens Mairi. Ze hoort de laatste opmerking van Philip en snuift even. Right place, right time voor hem.

Dan krijgt ze Liz in het oog die hier blijkbaar aan het werk is. Mairi fronst. Enigzins bezorgd kijkt ze Liz aan, wanneer die hen vraagt of ze hen nog wat kan inschenken. Ze bestudeert het gezicht van het meisje tegenover haar, ook zij maakt niet de meest frisse indruk deze morgen. "Gaat het wel?" vraagt ze met een bezorgde stem, waarop ze er aarzelend "Is het niet verstandiger om vandaag niet te werken na alles wat er gister is gebeurd?" aan toe voegt. Ze beseft zich dat ze enigzins als een bemoeial over kan komen, maar Liz is gister haar beste vriendin kwijt geraakt, gemarteld en in een brandend huis terecht gekomen en Mairi maakt zich oprecht zorgen. Je zou al thuis blijven voor minder. Dan glimlacht ze even bemoedigend naar Liz. "En nee, voor mij niets meer. Ik ben voldaan."

Mairi denkt aan haar oma en bedenkt zich dat ze zo terug naar huis moet. De oude vrouw kon elk moment wakker worden en ze had haar lang genoeg alleen gelaten gisteravond. Tot de ingehuurde verzorgster overdags zou komen, moest ze haar zelf in de gaten houden. Mairi zucht. Ergens wenste ze dat ze uit de dorp vertrokken was en bij haar grootmoeder in haar riante villa ingetrokken was. Vandaag leek het idee haar in haar eigen huis te halen een nog slechter idee dan voorheen. Opeens leek het nog moeizamer haar leven verborgen te houden voor haar dorpsgenoten.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Traditiegetrouw pakt Syll een broodje uit de broodmand op tafel en met een tik van zijn toverstok vallen de bovenste en onderste helft van het broodje los van elkaar op zijn bord. Vervolgens legt hij er twee plakken kaas op – je moet toch proeven wat je eet? – en neemt dan een eerste hap. Hij legt zijn broodje neer en kijkt zijn moeder even aan die, zo lijkt het aan haar wallen te zien, vannacht ook weinig heeft geslapen. Syll maakt zich soms zorgen over zijn moeder, omdat ze zich zo druk kan maken om hun gezin. Hij vraagt zich af hoeveel keer per dag zijn moeder was langsgekomen in het geval hij echt zou zijn verhuisd en met Dorothy was gaan samenwonen. Gelukkig voor haar gaat dat niet door.

Hij schudt zichzelf een glas pompoensap in, ook volledig volgens gewoonte. Dan verbreekt hij de stilte aan de ontbijttafel. 'Het gaat stukken beter nu mam, dankzij je toverdrank.' Een glimlach vormt zich op zijn gezicht als hij ziet dat zijn moeder opgelucht en blij reageert. Vervolgens genieten ze weer zwijgend van hun ontbijt. Tot Selene binnenkomt.

Maar tot zijn grote verbazing volgt er geen stortvloed aan vragen en verhalen na "˜goedemorgen'. Een beetje vreemd kijkt hij haar aan en bemerkt dat ze een beetje wazig voor zich uit kijkt. Die heeft ook duidelijk slaapgebrek. 'Goedemorgen,' beantwoordt hij haar groet.
Als vervolgens ook zijn vader beneden komt groet hij ook hem. Syll was benieuwd wat zijn vader nog allemaal van plan was. Gisteravond had Ralph hem kort verteld wat hij had gedaan die dag en dat hij Dorothy volledig zou natrekken.

Stilzwijgend zit de hele familie aan tafel en Syll vindt het zelfs een beetje ongemakkelijk worden. Hij was toch wel wat meer levendigheid gewend aan de ontbijttafel, ondanks het tijdstip van de dag. Hij besluit daarop maar direct te vertellen over de brief, hij zal het toch een keer moeten zeggen. 'Er was net post,' begint hij, waarbij hij zijn vader en moeder om de beurt aankijkt. 'De bevestiging van het koopcontract van ons – mijn huis. Dus is er geen weg meer terug vrees ik. Hij heeft geen zin in medelijdenreacties, dus geeft hij snel de oplossing. 'Ik ga solliciteren voor een bijbaantje bij Polly. En dan hopen dat ik het huis zo snel mogelijk kan verkopen.'

Afbeelding

Als op het nachtkastje van iedereen een bord is geland draait ze haar karretje om tussen twee bedden in en duwt het dan terug richting de uitgang. Ze wenst iedereen nog 'Smakelijk eten!' en verdwijnt dan door de deur, op naar de volgende afdeling.

Ze duwt haar karretje voort door de gang, maar is er met haar gedachten niet echt bij. Ze merkt niet op dat een collega haar vriendelijk groet en op een kruispunt van twee gangen aangekomen botst ze tegen een andere Heler aan die uit de andere gang komt. Haar collega smakt tegen de grond en door de klap vliegen een aantal borden er achteraan. Rinkelend vallen ze in stukken op de grond. Het gaat goed met de borden vandaag. En ik heb toch echt geen aandacht nodig.
Ze tovert snel alle stukken op een hoopje op haar karretje zodat het pad weer vrij is en richt zich dan tot haar collega die inmiddels weer is opgekrabbeld. 'Excuses, ik was niet aan het opletten! Zegt ze verontschuldigend. 'De pijn zal wel meevallen neem ik aan, ik reed ongeveer 15 km/u, dus de smak die u maakte is niet hard genoeg voor kneuzingen. Hooguit wat blauwe plekken morgen,' analyseert ze snel.

Ze loopt terug naar karretje en maakt aanstalten om weer weg te gaan. 'Prettige dag nog!' Groet ze hem zonder nog om te kijken. Het nieuws in de krant had haar toch meer van de wijs gebracht als ze in eerste instantie aan zichzelf wilde toegeven. Maar eigenlijk was dat ook niet gek. Ze heeft inmiddels wel de conclusie getrokken wat dit nieuws betekende.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

"Ik was nu niet bepaald van plan om koffie voor je te gaan halen", zegt Donovan met zijn tanden op elkaar geklemd, terwijl hij zijn blik op de groene damp fixeert waar zijn baas net is in opgelost. Maar met zo'n lichaamsgewicht ben je dan ook wel genoodzaakt om je suf te verschijnselen.
Donovan voelt zich verslagen en vernederd en dat ook nog eens in haar bijzijn. Vooral het feit dat hij het hier ook afschuwelijk vindt, maakt het er niet beter op. Als het van hem afhing had hij nu een prestigieuze baan aan het juridische hof voor magie, maar mudbloods worden niet toegelaten voor die functie. En hij wil geen risico's nemen.

Donovan zet zich statig achter zijn bureau, neemt zich voor om morgen meteen een herschikking te maken, zodat de twee bureaus weer van veilige afstand van elkaar staan en begint meteen een stapel documenten naar zich toe te schuiven, zonder Helena een blik waardig te keuren. Dat ze maar stempeltjes begint te zetten. Dan begint er iets bij hem te dagen: als hij gedoemd was om alleen te werken, moest hij al die domme klusjes doen. Die domme klusjes liet hij over aan zijn incapabele collega. Nu heeft hij wéér een incapabele collega dus de suffe karweitjes blijven hem bespaard.

"Jij staat in voor de identiteitsbewijzen. Je helpt inwoners wanneer deze een nieuwe nodig hebben en je controleert -doe dit zorgvuldig- of deze wel legaal zijn. Je houdt de gegevens ook van alle inwoners bij in de archiefkasten. Als ik er even niet kan zijn, dan neem je mijn taak over en vice versa. Het is ook mogelijk dat je nieuwe inwoners moet helpen met hun huisvestiging."

Donovan laat dan met een zwiep een énorme stapel perkamenten rollen op Helena afkomen. "We hebben ook de melding gekregen dat alle bewoners op een nieuwe manier worden gearchiveerd. Ze moeten alsnog alfabetisch, maar ze moeten ook op bloedsoort gesorteerd worden, orders van het ministerie. Als je het document van Dorothy hebt gevonden, dan geef je die even aan mij door." Dat laatste zegt hij op een hele andere toon, niet meer zo streng en betweterig.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Liz hoort de bezorgde woorden van Mairi aan en glimlacht voorzichtig.
'Het gaat wel, hoor. Ik heb er alleen wat schaafwonden aan over gehouden. En anders zit ik maar zo thuis..'
Bewust verzwijgt ze de nachtmerries die ze gehad heeft. Bovendien heeft ze in de uren die ze wakker heeft gelegen behoorlijk na kunnen denken over de afgelopen dacht. Van haar bezorgdheid om Syll is weinig meer over: ze wil vooral weten wat hij van Dorothy heeft gestolen.

'Ik neem vanmiddag wel vrij. Ik moet natuurlijk naar Do.. naar de begrafenis.' Op één of andere stokt Liz' stem bij het uitspreken van de naam van haar beste vriendin. Ze wendt haar blik van Mairi af en laat deze door de pub dwalen, om het onderwerp te ontwijken.
'Maar hoe is het met jou? Heb je ergens last van?'

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online