Een lachje ontsnapt uit Shawn's mond als reactie op Casey's woorden. Net of hij (of elk ander persoon, for that matter) een salsa-kenner is. "Sweetheart, geloof me, je weet net zo min als ik." Voor twee seconden denkt hij niet aan het feit dat Casey Casey is, en dat hij niet zomaar grapjes kan maken over dansen en vervolgens met haar kan rondzwieren door het lokaal. Hij wordt zich plotseling ook meer bewust van het verfrommeld stukje papier in zijn rechter broekzak, dat hij nog geen halfuur eerder aan haar heeft laten zien.

Intussen vertelt Professor Honey een verhaal over dat ze moeten opwarmen en heupoefeningen en what-not, dus voor het gemak nemen we aan dat Casey en Shawn allebei op beide benen staan en achten de oefening te doen. Hij voelt zich er niet bepaald comfortabel bij om lichamelijk intiem met Case te doen, gezien de omstandigheden, maar aan de andere kant: voor dit hele gedoe, voordat dit schooljaar begon, zou zij één van de mensen geweest zijn waarbij hij zich het meest comfortabel voelde. Wat is daarmee gebeurd?

"Als mijn moves teveel voor je worden, moet je dat zeggen hoor," zegt hij met gekrulde lippen. Hij trekt zijn neus een beetje op, terwijl het lachje op zijn gezicht blijft hangen. Shawn bijt dan ook koppig door, en legt zijn handen ferm op haar heupen. Zijn ogen priemen in die van haar, haast alsof hij haar uitdaagt om bezwaar te maken.


Professor Honey:


Iedereen is aan het dansen, en Honey observeert de klas met half dichtgeknepen ogen. De meesten zijn overduidelijk helemaal niet comfortabel met elkaar - hmpf. Vreemd. Freud had haar toch echt verteld dat deze kids absoluut klaar zouden zijn voor zoiets. Kennelijk niet. Ze neemt zich voor om die Freud onder handen te nemen. Maar enfin, nu het project begonnen is, moet het afgemaakt worden. En als Honey iets wilt, is het in ieder geval één succesvol koppel. Haar ogen glijden van Matt/Enora die de opdracht volledig negeren, naar Dorian/Aurelie die nog niet eens zijn begonnen, naar Naomi/Cam die waarschijnlijk beiden liever in de hel zouden branden dan met elkaar moeten dansen.

En dan heb je natuurlijk haar sterren, Christine en Thomas. Maar Christine heeft ze (aan de hand van een loting) ingedeeld met Alex (wat een disaster is, kennelijk), en Flor lijkt ook niet het beste uit Thomas te halen.

TIJD OM IN TE GRIJPEN. Honey stapt vastberaden op Thomas en Flor af, en wenkt ze zodat ze met haar meelopen naar Alex en Christine. "Thomas, Christine, jullie kunnen samen." Ze glimlacht dunnetjes naar Flor en Alex. "En jullie kunnen dan dus ook samen. Zo komt het beste uit iedereen!"





Lea beweert een hoge pijngrens te hebben, en dat verbaast Eric niet veel. Hij heeft haar altijd al gezien als een ietwat... taai persoon. Maar goed, ze legt dus haar handen in die van hem, en het voelt eigenlijk best heel erg fijn, en hij probeert zich te herinneren wat de pasjes ook alweer waren. Stap naar achter... of voor? Of...

"Oh - sorry," Hij trekt zijn voet terug, aangezien hij (jawel hoor) zojuist op haar teen is gestapt. "Hah, ik had je gewaarschuwd," voegt hij er aan toe, om enigszins geestig of grappig over te komen, al voelt hij zich intussen toch wel een enorme doos.

"Drie sikkels dat Dorian nooit gaat beginnen met dansen?" zegt hij dan vrij snel, want Eric voelt er weinig voor om hand-in-hand stapjes te doen in stilte terwijl ze elkaar continu aanstaren. In de paar seconden dat hij zijn ogen van Lea af keert, ziet hij Matt en Enora nogal happily rondwaltzen. "Waren die twee niet samen, vroeger? Tenminste, dat hoorde ik. Is dat niet, uh, vreemd?" Ugh, en nu heeft hij het over freaking Matt en Enora, alsof dát hem iets kan schelen. "Sorry!" Alweer haar voeten geraakt. "Ik zal het vanavond nog oefenen in de common room, beloofd." Zijn blik is verontschuldigend - het is immers niet de bedoeling dat ze het idee krijgt dat hij een blok aan haar been is tijdens deze lessen. Dus hij meent zijn woorden: hij zal oefenen tot hij erbij neervalt

Er lijkt haast een knopje gedraaid te zijn bij Casey, of misschien wel bij hem, of in de atmosfeer om hen heen, want als ze zegt dat ze niet zal verliezen, kan hij een smirk niet van zijn gezicht af vegen. Met zijn heupen begint hij een serie salsa-like bewegingen uit te voeren, die waarschijnlijk helemaal niet onder salsa vallen. In dit dansje leidt hij Casey dus een beetje rond.

"Hmm?" Shawn heeft geen oog voor wat de rest van de groep doet. Hen kennende, zitten ze waarschijnlijk alles fout te doen. Nee, Shawn is te druk bezig met het doorgronden van Casey's gezicht. Er hangt nog altijd een glimlachje om zijn lippen, maar intussen zoekt hij haar gezicht af. Hij weet niet eens naar wat, maar ze kunnen nu toch niet zomaar teruggaan naar hoe het was afgelopen zomer? Hij wordt een beetje nerveus, omdat er allerlei dingen in hem opkomen om te zeggen, al durft hij ze niet onder woorden te brengen.

Na flink wat interne worstelingen (en dit alles met eenzelfde grijns op zijn gezicht geplakt), stuurt hij Casey en zichzelf al dansend naar één van de uiterste hoeken van het lokaal. "Het was te snel," komt het zacht en abrupt uit zijn mond. Zo, eruit. Nog altijd tuurt hij intensief in haar blauwe ogen. "Ik ging te snel verder, bedoel ik." De sfeer is nu (naar zijn inziens) niet awkward. Nu kan hij eerlijk zijn, zonder dat er een heel publiek bij staat, of dat er drankjes in zijn haar worden gegooid, of dat ze zijn vriendin aan de kant duwt en hem uit scheldt.

Hell, hij bedoelt niet eens dat hij fout zat, of dat Enora niet in zijn leven hoort te zijn, maar hij moet erkennen dat het snel was. Als Casey nu (of zelfs binnen de komende 6 maanden) een vriend zou krijgen, zou Shawn daar niet blij mee zijn. Dat heeft niets te maken met jaloezie of met romantische gevoelens. Het heeft te maken met dat er teveel is gebeurd.

Hij stapt een beetje naar voren waardoor ze mogelijk nog dichter bij elkaar staan. Hij weet niet wat het is, maar het werkt haast therapeutisch voor Shawn om ruwe waarheden te vertellen. Dan krijg je alles uit de weg, alles. Er is iets poëtisch aan de emotionele rotzooi die het creëert, en iets bevrijdend aan het gevoel dat je het eruit hebt gegooid. "Ben je veranderd? In de afgelopen maand?" Hun dans lijkt inmiddels meer op een slow-dance dan iets dat een salsa moet voorstellen. Zijn armen zijn omhoog gekropen en liggen om haar middel. "Daar was ik bang voor, you know. Dat je, als je terugkwam, ineens anders zou zijn. Zou inzien dat..." Hij rolt met zijn ogen en glimlacht flauwtjes. "... ik weet niet, dat je zou inzien dat ik niet nodig ben, I guess?"

De dansles komt tot een einde, en Shawn heeft gemerkt dat Thomas en Christine ineens partners zijn geworden. Wacht eens - wanneer is dat gebeurd? Hij is niet blij met die ontwikkelingen, want het is THOMAS en die moet weg blijven van Chris.

[...]

Shawn ijsbeert in zijn Quidditch-uniform heen en weer in de kleedkamer. Zijn team zit naast elkaar op de bank, en hij werpt ze af en toe een blik toe. "Jongens," zegt hij uiteindelijk. "Jongens, dit is het. De eerste wedstrijd. Het zal de toon zetten voor de rest van dit seizoen." Hij stopt met lopen en staart zijn team aan. "We hebben goede tactieken; we hebben fantastische spelers..." Zijn ogen glijden over Matt, Chris, Naomi, Case, Enora en Aurelie. "Er is geen reden waarom we dit niet zouden winnen. Laten we gaan!"

Hij draait zich om en gaat voor de deur staan. Hij hoort het publiek al kabaal maken, en voelt nervositeit door zich heen gaan. Hij legt zijn hand op de deurknop, werpt een blik naar achteren, en duwt de deur dan open. Hier gaan ze dan.

Wees eerlijk: Jullie wouden dat dit een echte post was.
If that's the case: POST ZELF.

Dorian is blij dat hij vanaf een veilige afstand kan toekijken naar het spelletje zwerkbal. Niet dat het hem fanatieker maakt. Hij heeft niet eens een voorkeur, het interesseert hem niet wie er wint. Zolang ze elkaar maar niet tot moes slaan of mensen van hun bezem vallen. Hij glimlacht dan ook schamper als een 2e jaars op een toeter blaast en anderen hevig met vlaggetjes beginnen te zwaaien. Niet zo gecharmeerd hiervan schuift hij lijzig iets op. [/inspiratieloos]

De dansles was achteraf gezien best legendarisch. Dus Eric gaat met een goed gevoel naar bed, en hij staat ook opgewekt op. Vandaag is zijn eerste Quidditch match hier, en hij hoopt dat het goed zal zijn. Hij voelt de zenuwen al door zijn lichaam schieten, maar probeert dat zoveel mogelijk te negeren.

[...]

Tegen de tijd dat hij in de kleedkamer zit, haalt hij langzaam adem. Hij hoort alle studenten veel kabaal maken rondom het veld, en dat zorgt ervoor dat zijn hart buitengewoon snel gaat slaan. Wat als hij dit compleet verpest, en zijn team naar beneden haalt? Hij kijkt naar Thomas - na alle moeite die Thomas heeft gestopt in het trainen van het team, is Eric haast verplicht om zijn 100% te geven op het veld. En bovendien... zijn ogen darten naar Lea. Hij wilt niet compleet afgaan tegenover haar.

Al gauw staat het team op, en ze marcheren naar de uitgang. Zodra de deur opent, hoort Eric een luide mix van gejoel en gejuich. Hij kijkt rond, en kan een glimlach niet van zijn gezicht vegen. Als de captains handen hebben geschud en Professor Mouvement (hun scheidsrechter) fluit, klimt Eric op zijn bezemsteel en stijgt hij op. Al gauw heeft hij aandacht voor niets anders dan de slurk. De wind die in zijn oren suist, zorgt ervoor dat hij het publiek nauwelijks meer hoort. Zijn zenuwen schijnt hij op de grond achter gelaten te hebben.

Flor heeft de slurk, maar ze gooit het naar hem en hij zoemt op Naomi af. Hij heeft Naomi nooit Quidditch zien spelen, maar hij neemt aan dat ze goed is. Als hij eenmaal tegenover haar vliegt, doet hij alsof hij de slurk naar Aurelie gooit, maar in werkelijkheid gooit hij het met zijn al macht naar de rechter-hoepel.