[RPG] The Blood of Sado

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena heft haar betraande gezicht wat op en kijkt over Mairi's schouder voor zich uit. Wanneer ze Donovans blik ziet, probeert ze wat te kalmeren. Publiekelijk emoties tonen doet Helena slechts uitzonderlijk, en om een of andere reden wilt ze niet dat Donovan getuige is van haar zwaktes. Ze inhaleert wat frisse lucht en probeert zich te bedwingen en kalmeren. Ze blijft hem recht aankijken als Mairi zegt dat het haar niet zonder hem gelukt is, en laat zich vervolgens wegdrukken. Man up, Helena... probeert ze zichzelf te overtuigen. Ze staat nog erg trillerig op haar benen. Wanneer Donovan vraagt hoe het is, wendt ze haar blik af en veegt haar wangen droog.

"Alles in orde," antwoordt ze zacht en zakelijk, ook al heeft ze eigenlijk wel overal pijn, "gewoon een beetje onder de indruk." Ze wil hem ook een bedankje geven, wanneer Mairi haar haar staf teruggeeft. Een zwak glimlachje komt op haar gezicht wanneer ze die aanneemt.

"Anders sommeer ik hem even...?" stelt Helena voor. Ze geeft Mairi niet echt tijd om te reageren, want ze wil eigenlijk zo snel mogelijk naar huis. In bad, en dan in bed. Oh, wat klinkt vooral dat laatste uitnodigend. Ze heft haar staf op. "Accio stok!" Eigenlijk heeft ze dit alleen nog maar op kleine voorwerpen die dichtbij zijn geprobeerd. Ze is dan ook blij wanneer ze de stok na enige tijd ziet aan komen suizen. Ze neemt hem en geeft hem vervolgens met een glimlach aan Mairi. Tegelijk ziet ze in haar ooghoeken dat ze niet alleen zijn. Ze visualiseert de achtergrond en ziet Nathan nogal slap op de grond liggen.

"Oh my..." brengt ze uit, wanneer ze Donovan en Mairi compleet vergeet en aanvankelijk vol twijfel op Nathan afstapt. Hij zal toch niet...? Ze versnelt haar loopje naar een soort van rennen. Onderweg ziet ze dat Syll er ook nogal paraplu bij ligt, maar daar is Liz al bij, ~~en Sander zit nog in het hoge noorden~~. Nathan eerst... Ze laat zich op haar knieí«n vallen naast hem.

"Nate? Nathan? Alles OK?" vraagt ze bezorgd. Neen, natuurlijk is niks OK. Die suffe blik in zijn ogen al gezien? Die gapende wonde op zijn hoofd? Hij bloedt als een vrouw! Het maakt Helena een beetje zenuwachtig. "Geen zorgen, ik help je, alles komt goed!" Meer tegen zichzelf dan tegen Nathan, maar het kan maar helpen. Ze tovert een sterielwitte doek tevoorschijn en houdt die trillerig tegen zijn hoofd. "Wat is er gebeurd?!" roept ze naar Mairi en Donovan, met haar onderzoekende blik onafgewend van Nathan.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan kan het niet laten om even een zelfvergenoegd lachje om zijn lippen te laten krullen als Mairi verkondigt dat Donovan zich ook heeft nuttig gemaakt in deze hele reddingsactie. Donovan heeft nog héél wat van haar tegoed, als je het mij en Donovan vraagt.

Een bedankje blijft uit, maar dat neemt Donovan haar niet kwalijk, want ze is vast nog heel erg onder de indruk van de hele situatie. Hij kijkt haar even na, in gedachten verzonken en wendt zijn blik dan langzaam af. De brand blijft boven hen verder woeden. Het knappende geluid lijkt op dat van een kampvuur dat een beetje te groot is uitgevallen. Eén ding is zeker: of wel moet de brandweer eindelijk eens arriveren óf ze moeten hier snel weg. Inspecterend kijkt Donovan in het rond: hij, Helena en Mairi zijn ongedeerd. Nathan is er ernstig aan toe. Maar hoe zit het met de rest? Donovan probeert na te denken over de hele rompslomp in het huis: hij arriveerde samen met de Whytes bij Dorothy's huis. Nathan en Helena stonden toen aan de deur. Chase en Liz waren al binnen... Heeft hij iemand over het hoofd gezien?

Donovan wil naar de andere kant van het huis gaan, om te controleren hoe het met de rest gesteld is, maar wordt verstoord door het gegil van Helena. zeer onvergeeflijk: Donovan was Nathantje helemaal vergeten die versuft tegen een boom lag. Donovan sprint, in de mate van het mogelijke naar hem en Helena toe. Hij probeert het hele gedoe met de balk te overdenken. Donovan hurkt zich ook naast Nathan neer en start zijn verhaal:
"Toen jullie opgesloten zaten op de zolder, viel er een van de steunbalken naar beneden. Een deel van de balk is op Nathan terecht gekomen. Hij voelde zich op zich nog goed, nu ja, hij was bij bewustzijn. Maar rond de tijd dat Mairi naar beneden sprong is hij zich steeds slechter beginnen te voelen". Donovan zegt dit duidelijk en serieus, om aan te geven dat hij zeker is van zijn stuk.

"Oh en de symptomen: misselijk, hij heeft net overgegeven, half over mijn schoenen (cruciale informatie), hij werd na verloop van tijd onstabiel en door al het gedoe heb ik hem niet meer bij bewustzijn kunnen houden", dit zegt hij zacht. Hij schaamt zich er voor: hij had zich meer op Nathan moeten focussen, maar er was zoveel aan de hand...
Met een bezorgde blik laat hij zijn hand naar Nathans hoofd gaan, maar laat deze al snel zakken. "Kan je hem helpen...?", vraagt hij hoopvol, niet echt Helena aankijkend.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena kijkt Donovan doodserieus aan wanneer hij vertelt wat er met Nathan gebeurd is. Haar lippen zijn zo getuit en haar wenkbrauwen zo gefronst dat het wel lijkt of ze boos kijkt. Ze richt zich terug op Nathan wanneer Donovan verder gaat. De schaamte in zijn stem valt haar door haar concentratie helemaal niet op. Hier moet zo snel mogelijk iets gebeuren. Helena kijkt Donovan aan wanneer hij vraagt of ze kan helpen. Ze had die vraag liever niet gekregen. Ze mag dan wel in haar vrije tijd veel aan zelfstudie in heelkunde doen, dit is niet zomaar even een sneetje dat moet weggetoverd worden.

"Dit is niet simpel... Hij kan een schedelbreuk hebben, een inwendige bloeding, overdruk," somt Helena luidop nadenkend op. "Ik heb zoiets nog nooit moeten... Ik weet niet of ik... of ik..." Helena's stem stokt en ze kijkt de bewusteloze Nathan aan. "Ik moet het proberen..."

Ze knijpt haar ogen toe, om de overprikkelende omgeving weg te bannen, evenals de pijn in haar hoofd, maar vooral om zich haar boeken voor de geest te halen. Hoofdtrauma's bij niet-magische accidenten... Ze neemt haar staf stevig vast in haar trillende hand en zorgt ervoor dat het bloeden uit de wonde stopt. De punt van haar staf circuleert vervolgens over de wonde zodat die proper wordt en ze meer zicht krijgt op de algemene zichtbare schade, ook al mist ze kleine plekjes door de onvastheid van haar handen. Dat ziet er goed uit... Maar dit wil niks zeggen... Nog niks sluiten... Welke spreuk was het nu weer... De bewegingen...
"Verdorie... Komaankomaankomaan..." mompelt ze gefrustreerd, wanneer ze zich niet meteen voor de geest kan halen wat de volgende stap is. Helena's stressniveau is voor vandaag meer dan voldoende overschreden. Een moordbruiloft, een gevecht, bijna doodgebleven in een brand of een val, een halfdode Nathan onder haar hoede, haar gebrek aan kennis om hem te helpen, het lawaai om hen heen van de anderen, het afbrandende huis en de hitte dat ervan af komt, haar handen die trillen alsof ze aan Parkinson lijdt...

"UUURGH!" Helena haalt gefrustreerd haar handen naar haar hoofd, terwijl de paniek die amper weggeweest is, terug op visite komt. "Focus, domme kip! De spreuk..." Ze schudt haar hoofd. Dadelijk was het te laat, of, herinnert ze het zich wel maar doet ze iets verkeerd door haar labiele handen.
"Ik kan dit niet, ik heb dit nog nooit gedaan..." zegt ze beschaamd, doch in niet onopvallende paniek. "Ik kan het niet..."

OOC:: Will he survive? This and much more in the next episode [/LOST]

Enjolras · King of Babylon

Volledig van de kaart. Volledig van de wereld. Zo ligt Nathan er ongeveer bij. Heel dramatisch, verrevan fierce. Maar het zij nu zo. Niet dat hij er zich nog bewust van is. De hoofdpijn blijft toenemen - ook al is dat praktisch onmogelijk, want al vanaf momento uno was het ondragelijk. Wat maakt dat het nu nog stukken ondragelijker is. Waardoor Nathan zich niet langer concentreert en gewoon ligt. Ligt. En luistert. Vage stemmen rondom hem. Iemand~ die aan zijn hoofd voelt.

Hij heeft besloten zijn ogen toe te doen. Het is te lastig om ze open te houden en het licht doet veel te veel pijn. Duisternis verzacht. Hij heeft niet eens door dat Helena ondertussen beneden is. Hell, hij beseft niet eens meer dat hij net ontsnapt was uit een brandend huis. Op een vliegend terras. Dit is dag één verdomde. Realisme was een opmerkelijk onuitgenodigde gast in Sado.

Vage stemmen. Echoí«nd. Echoí«nd was niet eens de juiste term. Hij kan niet langer opmaken wat de stemmen zeggen. Het is eerder een samenbroeisel geworden van geluiden, van stemmen, van golven. Alsof hij zich onder water bevindt en walvissen met hem proberen te communiceren. Of haaien. Of dolfijnen. Of plankton. Zo kan je het nog het beste omschrijven. Alsjeblieft, iemand. Haal mij weer boven. Nooit doe ik nog zoveel moeite voor een verdomd luik.

OOC: Stom enzo. Maar oke. Beter dan niets.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan kijkt afwachtend naar Helena en laat zijn blik over Nathan glijden die er behoorlijk doods bij ligt. Oh wat verlangt Donovan om een arrogant kuchje te laten weerklinken en daarna te verkondigen dat hij even Nathan in een handomdraai kan genezen. Maar helaas. Donovan voelt zich voor de eerste keer in lange tijd bijzonder gefaald. Hij wil ook geen spreuk riskeren: het menselijke wezen vindt hij ietwat te complex om wat testspreukjes op af te vuren. Zeker op zo'n complex iemand als Nathan Taylor.

Donovan bestudeert aandachtig elke handeling die Helena uitvoert, wat haar mogelijk op de zenuwen kan werken en zwijgt wijselijk als hij merkt dat ze bepaalde stukken is vergeten te desinfecteren. Nathan zag er in ieder geval wat properder uit - Cillit Bang gebruikt? -, maar nu kon je pas goed zien hoe eng het openliggende vlees eruit ziet. Donovan haalt zijn neus op.
Helena begint dan lichtelijk door het lint te gaan, omdat ze zich een of andere cruciale spreuk niet kan herinneren. Donovan schuifelt aarzelend dichter naar haar toe, besluit voor deze gelegenheid zijn bitchy arrogantie even aan de kant te schuiven for the sake of Nathans gezondheid (en dat van nog een heleboel anderen Sadomensjes), legt zijn hand kordaat op Helena's schouder en begint - het is nu eenmaal zijn trademark - haar op zachte, maar toch kordate toon toe te spreken:

"Blijf kalm. Je hebt de meeste kennis over de medische wereld van ons allemaal: jij bent de enige die hem kan helpen. Die spreuk ben je vast al eens tegengekomen, daar ben ik zeker van. Probeer er rustig over na te denken, zodat je het zeker bij het juiste eind hebt."

Donovan draait zijn hoofd meer in haar richting en doet een poging om zo bemoedigend mogelijk te kijken.

"Wij... Geloven in je". Wie die 'wij' mag wezen, is volledig onbekend. Maar 'ik geloof in je', vindt Donovan ook een beetje te ver gaan.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Nerveus laat Helena haar staf van de ene in de andere hand rollen, één van de vele dingen die ze doet om maar iets om handen te hebben, letterlijk dan. Ze schrikt wanneer iemand haar schouder vastneemt – ze was al vergeten dat er nog andere mensen om haar heen waren – en kijkt op naar Donovan die haar begint te peptalken. Jij bent de enige die hem kan helpen... Dat neemt de druk die op haar schouders rust zeker weg. Maar het is wel een feit. Als ze niks doet, is hij er zeker aan voor de moeite. Zo kan ze het niet laten. Zwijgend kijkt ze hem aan. Ondanks de afwezigheid van zijn standaard arrogante blik, is ze toch wat geí¯ntimideerd. Ze wendt haar ogen af.

"OK... OK..." besluit ze dan, "Ik kan dit wel..." Ze haalt diep adem en zucht, ogen gesloten, concentrerend op een van haar boeken. Ze probeert alle lawaai en rumoer om zich heen weg te bannen.
"Nate, ik doe je wat aan als je hierna niet wakker wordt," mompelt ze tegen zichzelf, vooraleer ze haar stok terug op zijn hoofd richt. "Ik hoop dat dit gaat werken..." De punt van haar stok trilt aan zijn hoofd. Helena sluit haar ogen en zwijgt. Even lijkt het of er niks gebeurt, maar als ze voelt dat haar staf kouder wordt, begint ze allerlei figuren ermee te maken. Een wit licht ontstaat en dringt binnen in Nathans hoofd. Helena doet haar ogen open en doet onafgebroken verder met de bewegingen, terwijl ze stilaan de spreuken herhaaldelijk begint mee te mompelen. Na een minuut ebt het wit licht weg en breekt ze haar bewegingen af. Bang en afwachtend kijkt ze naar de bewusteloze Nathan. Er gebeurt niet veel. Wat angstzweet breekt uit.

"Dit zou het moeten zijn..." zegt ze gesmoord, tegen zichzelf, Donovan, maar vooral tegen Nathan. Alsof ze wilt zeggen dat hij nu best wel eens een reactie mag geven. Wel, hij ademt tenminste nog. Angstig haalt Helena adem. Wie weet heeft ze hem wel hersendood gemaakt of zo. Ze probeert haar angst en teleurstelling te verstoppen, maar de onvastheid van haar handen verraadt haar.

"Vulnus sanetur..." mompelt ze vervolgens terwijl ze met haar staf over de wonde gaat. Nathans openliggende huid zoekt mekaar langzaam maar zeker terug op en begint dicht te groeien. Nog een dikke schram is zichtbaar, maar dat laat Helena liever gewoon natuurlijk verdwijnen als het even kan. Geen problemen zoeken of maken waar er geen zijn. Ze legt haar staf in het gras naast zich.

"Nate... Nathan? Kan je me horen? Word eens wakker..." Helena schudt lichtjes aan zijn schouder, tikt wat in zijn gezicht. Dude, je mag nu langzaam aan wel wakker beginnen worden! Please?! Helena blijft bewust naar Nathan kijken om blikken van anderen te vermijden.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi pakt haar wand aan van Helena en knikt even kort dankbaar. Wanneer Helena Nathan in het oog krijgt en er naar toe loopt/rent kijkt Mairi ook naar het lichaam op de grond. Ze hoort haar roepen wat er gebeurd is en Mairi blijft naar het lichaam staren. 'How should I know, ik zat samen met jou opgesloten op een stoffige zolder...' denkt ze, maar ze zegt niets en blijft staan kijken, terwijl Donovan er nu ook heen sprint. Enigzins verwonderd ziet ze toe hoe Helena met Nathan aan de slag gaat, even gefrusteerd omhoog komt en dan na wat woorden van Donovan weer aan de slag gaat, voor iemand die op zichzelf studeert kind of impressive toch volgens Mairi, die vaak hoog op heeft met mensen die de discipline hebben tot zelfstudie.

Mairi draait zich een stuk en ziet dan Liz en Syll weer liggen en besluit dan daar maar eens te gaan kijken. Eerlijk gezegd smacht ze naar haar eigen veilige niet in de fik staande huisje, waar een oude dame op haar aan het wachten is. Of nou ja, wachten... Ze is daar. En heeft haar hulp nodig. Dus het is min of meer wachten, ook al weet de oude dame dat zelf niet. Mairi loopt naar Liz en Syll en ziet dat Syll er nogal... Niet bij zinnen bij ligt. Bezorgd kijkt ze dan naar Liz. "Wat is er gebeurd?" Mairi knielt op de grond en kijkt naar het gezicht van de man die vanmorgen nog dacht dat hij zou gaan trouwen, terwijl ze zich vandaag maar weer opnieuw realiseert dat een stukje medische kennis eigenlijk nooit mis zou zijn. Hoewel een bewusteloze man helpen waarschijnlijk buiten het EHBMO pakket valt.

Achter haar hoort Mairi nog meer gekraak en ze beseft zich dat het huis nog altijd aan het branden is. Wat was er in hemelsnaam gebeurd dat het huis in de fik vloog?

Enjolras · King of Babylon

Licht. Zie ik echt licht? Of is dat gewoon een vreemde speling voor mijn ogen en ga ik nog niet dood? Het feit dat ik nog steeds kan denken, is dat een bewijs dat ik nog onder de levenden ben? Ergens moeten mijn vreemde gedachtekronkels toch eindigen als mijn ziel zich eenmaal van mijn lijf heeft ontrokken? Of zijn mijn gedachtekronkels dan echt zo epic dat ze onverwoestbaar en eeuwig zijn? Misschien wel.

Focus Nathan. Je denkt nog. Ja, dat is wel degelijk licht. Het is vaag. Maar het is licht. En niet het tunnelvormige soort. Echt licht. En bewegende schimmen. Of ik ga naar de hel, dat kan natuurlijk ook. Een hel waar schimmen heel normaal zijn. Terwijl zijn hoofd als een gek verder blijft bonzen, merkt hij op dat hij naast wat schimmen, nu ook enkele stemmen kan waarnemen. Vaag. Zoals alles nu reeds voor een lange tijd.

Koude. HOLY F-CK. Dat is kouder dan ijskoud. Kouder dan het water waar Rose zou in vallen als ze van het schip was gesprongen. Leonardo had gelijk. Meer zelfs. Dit is erger dan elfduizend glasscherven die onder je huid worden geprikt. Nathan heeft geen idee waar de koude plots vandaan komt. Hij kan het ook niet plaatsen. Lichamelijk gezien dan. Het is alsof de koude zich over zijn hele lijf heeft verspreid. Dear Merlin, wie dit ook doet, als die persoon denkt dat hij/zij me helpt, please make her/him stop. En please let it be a him. Focus Nathan. Iemand probeert je te helpen. Denk positief. No way dat het zo koud is in de hel. Je leeft nog.

Hij voelt hoe het bonzen langzaam wat in decibels zakt. Ook de koude ebt na enkele veel te lange minuten - of zo lijkt het toch - langzaam weg. Het licht wordt minder fel en de stemmen krijgen een betere klankkleur. Of in ieder geval een klankkleur die een stuk aangenamer is. Met nogal veel moeite probeert hij zijn oogleden te open. Dat lukt half, tot wanneer hij merkt dat iemand met zijn of haar wand over zijn hoofd gaat. Even krimpt Nathan ineen van de pijn. Alsof al zijn zenuwen samentrekken en zich focussen rondom zijn slaap. Alsof iemand zijn hoofdhuid zag als één of ander overgordijn en er gezellig met een naaimachine doorheen ratelde.

Maar dan stopt die pijn ook weer. Was dit het? Komt er nog iets? Hij probeert opnieuw zijn oogleden te openen als hij een stem zijn naam hoor roept. Ze noemt me al Nate, denkt hij er tussen haakjes bij wanneer hij kan opmaken dat de stem van Helena afkomstig is. Should have known. Voor het eerst ademt hij heel diep in. Hij kucht en ademt dan opnieuw. Frisse lucht. Met een wrang nageurtje van vuur en rook. Oja. Dat huis staat in de fik, right.

"Helena -," begint hij, "heb jij? Waar...?" en daar eindigt hij zijn zin alweer. Zijn stem klinkt echt alsof iemand met een schuurpapier zijn stembanden heeft gewassen - Nathan, dat is echt een verschrikkelijk vergelijking die nergens op slaat. Hij heeft nogal veel vragen en weet niet wat eerst te vragen. Maar hij kan ademen. Hij ademt. Hij ziet. Hij hoort. En hij ruikt - helaas. Hij leeft. Een beetje geforceerd trekt hij een mondhoek omhoog - niet wetend waar hij zich eerst op moet focussen. "Alles oké?", kan hij er nog net uitbrengen, vooraleer het volgende gebeurt.

Namelijk. Een grote krak. Een nog grotere bonk. Gevolgd door een minstens even grote krak als de eerste. Nathan kijkt niet om, blijft gewoon liggen, maar neemt alleen maar waar via zijn oren. Hij hoort een harde scheur en als laatste nog maar eens een hele harde bonk. Hij durft niet te kijken. Vooreerst, hij kan ook niet kijken, want hij ligt in totaal de verkeerde positie om te zien wat er met het huis gebeurt, maar moest hij het kúnnen, durft hij het ook niet. Is dat huis nu serieus in elkaar gestort?

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Plotseling is Mairi daar weer en Liz voelt zich immens dankbaar. Op de één of andere manier komt Mairi steeds kijken hoe het met haar gaat op momenten dat Liz even niet meer weet wat te doen.

Vlug veegt Liz de tranen van haar wang. Het zal er vast vreemd uitzien dat ze hier zo zit met Syll, zeker omdat Liz zelf niet weet waar al die emoties vandaag komen. Hij heeft haar vanmiddag nog vervloekt, nota bene.

'Binnen stootte hij zijn hoofd aan het bed. Het heeft me toen al veel moeite gekost hem bij te brengen. We zijn uit het raam geklommen,' ze gebaart richting de lakens die uit het slaapkamerraam hangen, 'maar Syll viel. Op de stenen. Heel hard. En nu..'
Liz draait voorzichtig het hoofd van Syll, zodat Mairi het bloed op haar jurk kan zien.

Op dat moment hoort Liz een vreselijk gekraak en gebonk. Nog voor ze op kan kijken naar het huis, vallen er enkele dakpannen naast haar in stukken. Ze slaakt een gil en springt overeind. Ze zit nog veel te dicht bij het huis, daar waar Syll op de grond viel.

'MAIRI! Rennen!' schreeuwt ze, paniekerig. Zelf probeert ze Syll aan zijn oksels mee naar achter te sleuren, weg van de vallende dakpannen.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan probeert het vervelende gekriebel in zijn keel te negeren. Hij wil Helena niet uit haar concentratie halen met een misplaatste hoestbui. Met een sikkeneurige blik merkt hij op dat zijn pak behoorlijk naar de filistijnen is en besluit dan maar volledig in het gras te hurken. Een hardnekkige grasvlek kan er vast nog wel bij. Hij voelde zich net een onderdeel van een waspoederreclame waar hij de hoofdrol van 'hoe je kleren er éérst uit zien' heeft weggekaapt.

Ondertussen is Helena druk bezig met de revival van Nathan. Behoorlijk onder de indruk zijnde van haar medische toverkunst, buigt Donovan zich wat meer voorover om te zien hoe ze Nathan weet te helpen. Hij krijgt langzaam maar zeker zijn ongeschonden huid terug en hij ziet er toch al een heel stuk gezonder uit. Hij geeft echter wel nog geen enkel teken van leven.

"Nathan...?" Donovan laat zijn hand over diens gezicht zwaaien om te kijken of zijn ogen erop reageren. Tot zijn grote opluchting brengt hij zwakjes Helena's naam uit. Alweer een min of meer levend zieltje in Sado.

Donovan staat moeizaam recht. "Ik ga kijken hoe het met de anderen gesteld is", zegt hij tegen Helena. "Als er nog gewonden zijn zal ik je zo snel mogelijk-"

Een grote krak onderbreekt Donovan. Met een angstvallig en argwanend gevoel draait hij zich langzaam om.
Dorothy's huis begint te bezwijken onder de enorme brand. Dakpannen schuiven van het dak af en kletteren tegen de grond. Donovan zet snel een stap in de andere richting als er een tegen het stenen pad kapot valt: de rode stukken klei vliegen in het rond.
Daarna moet de rechtermuur eraan geloven, waarlangs ze naar buiten konden vluchten. De muur lijkt langzaam van links naar rechts te wiebelen, wat alles behalve een goed teken kan zijn. Uit reflex gaat Donovan beschermend voor Nathan en Helena staan met zijn armen gespreid, niet dat dat zal helpen.

Dan begeeft de muur het uiteindelijk. De rechterkant van het huis stort volledig in: brokstukken, bakstenen en allerlei bouwkundige dingen waar Sander vast meer over kwijt wil (ja Sander, verwerk het allemaal in een post!) valt naar beneden. Donovan tast gehaast naar zijn wand, maakt een beweging voor hem, Nathan en Helena en roept zo luid mogelijk 'Protego!'.

Het lawaai van het huis klinkt plotseling heel ver weg en gedempt, alsof ze in een veilige cocon zijn opgeborgen. Donovan knijpt zijn ogen dicht en durft niet meteen te kijken omdat de schade wel héél erg kan zijn.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi kijkt Liz ernstig aan wanneer die het verhaal van Syll's 'ongelukjes' doet. De man is naast nogal snel kwaad ook onhandig, blijkbaar. Mairi kijkt even naar het raam, althans, naar wat ooit een raam moet zijn geweest en naar waar de lakens zouden moeten zijn geweest. Die laatste zijn echter allang in vlammen opgegaan en ze kan dus niet beoordelen of het een slimme actie is geweest, niet dat het uit maakt, maar toch. Nog steeds met een ernstige blik kijkt ze dan naar het bloed op Liz' jurk. Ironisch. Eerst het bloed van de bruid en dan van de bruidegom. Het is een rare dag, zelfs voor Sado.

Mairi hoort dan hoe het gekraak toeneemt en kan nog net op tijd opzij stappen voor wat dakpannen die uit de lucht komen regenen. Ze hoort de gil van Liz, die vervolgens roept dat ze moeten rennen en die ook probeert het grote sportieve lichaam van Syll mee te slepen. Het huis begint nu echt in te storten. Mairi voelt hoe een brokstuk langs haar arm schrampt en een van de mouwen van haar toch al niet meer zo florisant uitziende gewaad open scheurt. Ze voelt de kras over haar arm en zet nog een stap achteruit, terwijl ze haar ogen op het huis gericht houdt.

Mairi draait haar hoofd een kwartslag naar Liz en Syll. "Liz, pak je stok... Wingardium Leviosa, eerste jaar... Breng hem richting Helena, die heeft medische kennis..." zegt ze vluchtig, terwijl ze beseft dat ze betweterig over kan komen, maar ach, daar ben je een Ravenclaw voor. Dan hoort ze een luide knal en blijkt de ene muur van het huis het helemaal begeven te hebben. In navolging van Donovan grijpt Mairi nu ook haar stok beet (alhoewel ik denk dat die nog altijd in haar hand zat nadat ze het had terug gekregen van Helena, maar goed) en roept ze "Protego!" . Ook zij merkt hoe het geluid dempt.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

In tegenstelling tot Liz, die momenteel helemaal niet meer rationeel kan denken, komt Mairi met een slimme oplossing. Vlug laat Liz Syll weer op de grond zakken en ze vist haar staf uit haar jurk, waar ze die dan ook gestopt heeft toen Syll hem sommeerde.

Met trillende handen richt ze op Syll en hij vliegt al snel de lucht in. Liz mag dan in paniek zijn, ze kan nog altijd goed overweg met haar staf. Zeker een simpele spreuk als deze gaat haar probleemloos af.

Ze komt achter de Protego van Mairi terecht en hoort hoe deze het geluid dempt. Voorzichtig loopt ze door, maar botst dan bijna tegen Donovan's schild aan. Liz vloekt zachtjes, maar heeft geen zin te wachten. Ze loopt vanaf de zijkant op Helena af en laat Syll dan neerkomen naast Nathan.

'Helena, alsjeblieft.. Kun je naar Syll kijken?'

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena haalt hoorbaar en opgelucht adem wanneer Nathan een teken van leven geeft. Hij is blijkbaar in orde! Er verschijnt een brede lach op haar gezicht, wat toch al van deze morgen geleden is.

"Shht, zeg maar niet te veel en blijf maar even rustig liggen," reageert ze op hem, terwijl ze zachtjes wat haren van zijn ondertussen geruí¯neerd kapsel uit zijn gezicht strijkt. Omdat zij vindt dat dat kan. Ook al hangt er praktisch niks meer in zijn gezicht. Nathan zou hier normaal niet eens geweest zijn als ze niet gevraagd had om haar de weg te wijzen. Haar schuldgevoel wordt al een beetje minder nu ze ziet dat alles min of meer in orde is, of alleszins toch al beter.

Ze schudt met een ongelovige lach op haar gezicht haar hoofd wanneer Nathan vraagt of alles in orde is. "Ik zou jou dat moeten vragen, jij bent het doodst van ons twee," antwoordt ze. Ze geeft Donovan vlug een korte knik ten teken dat ze hem gehoord heeft, voordat ze het gerommel van het instortende huis achter zich hoort. In een reflex gooit Helena zich over Nathan heen, als ware het om hem (en dan vooral zijn hoofd) te beschermen tegen eventuele brokstukken. Plots klinkt het geluid gedempt, maar het is er nog wel. Helena heft aarzelend haar hoofd op om te zien wat er gebeurd is, wanneer ze het licht van een protectief schild waarneemt. Iets dat ze vandaag al zo'n vier keer rond zich gehad heeft. Wat een dag, gaat er onwillekeurig door haar heen, terwijl ze ziet hoe Donovan zijn staf laat zakken en concludeert dat hij de Schildspreuk heeft opgewekt. Ze glimlacht en kijkt vervolgens toe hoe de laatste stukken huis in mekaar zakken. Huis tegen de grond, niks kan nog vallen, alle gevaar is geweken. Tenzij de grond opeens beslist van open te splijten of zo. Je weet het nooit wanneer je leeft van magie.

Helena wordt uit haar fantasietjes getrokken wanneer Liz met Syll aan komt zweven. Ze kijkt even sprakeloos naar Sylls bewusteloze lichaam. Kun je naar Syll kijken? Serieus? Helena kijkt Liz onbegrijpend aan. Als ze nu erg kinderachtig zou zijn, zou ze zeggen "˜Voila, ik heb gekeken.' Neen, Syll heeft haar sympathie echt niet gewonnen sinds deze middag.

Onbegrijpelijk kijkt Helena Liz aan. "Meen je dat nu serieus? Ben je bezorgd om hem? Hij liet je vriendin voor ieders ogen vermoorden en ondernam er niks tegen. Hij heeft je – ons – gemarteld met een vloek! En jij geeft om zijn gezondheid?" Afkeurend kijkt ze naar Syll. Bah. Ze zou hem liever laten liggen creperen of zo. Langzaam kruipt ze om Nathan heen met een "Blijf jij maar rustig liggen" naar Syll. Ze haalt diep adem en probeert haar haatgedachten voor hem in een duister hoekje in haar hoofd op te sluiten.

Ook een gapende hoofdwonde. Ze heft haar staf op en concentreert zich opnieuw. Dat gaat opvallend beter en met minder nervositeit dan bij Nathan, omdat het Helena niet in het minst kan boeien als ze Sylls hersens per ongeluk opblaast. Ze onderneemt dezelfde stappen als bij Nathan: bloed weg, wonde kuisen, één of ander ingewikkeld staaltje medische magie om zeker te zijn dat er met zijn hoofd niks aan de hand is – hopelijk heeft het een positieve invloed op zijn principes – en vervolgens sluit ze zijn wonde. Ze kijkt hem zwijgend en afwachtend aan.

"Het zou in orde moeten zijn nu," zegt ze tegen Liz zonder haar aan te kijken, met haar blik op Syll. "Hey, word eens wakker," zegt ze zakelijk, niet echt medelevend, terwijl ze eens in zijn gezicht tikt.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Liz ziet de blik die Helena haar toewerpt als ze bijna smeekt om Syll te genezen. Maar ze kan het zelf niet uitleggen. Ze kan niet vertellen hoe het voelde toen ze daar binnen waren, tussen die vlammen.. Syll was eigenlijk weinig behulpzaam, nu ze terugdenkt, want hij heeft haar meer vertraging bezorgd dan geholpen. Maar toch is ze immens opgelucht als Helena haar spreuken op Syll loslaat.

Als ze klaar is, laat Liz zich op haar knieí«n naast Syll zakken. Ze ziet nog weinig beweging en scheurt haar blik van hem los om naar Helena te kijken.
'Dankjewel.' Ze aarzelt even. 'Ik weet dat het raar klinkt, maar.. Weer zwijgt ze even. 'Dankzij Syll zit ik hier nu. Hij kwam met het idee om ons hier veilig uit te krijgen.. Hij heeft me geholpen. Ik moet toch iets..'
Eigenlijk spreekt Liz maar de halve waarheid, aangezien zij toch echt de ontsnapping heeft geregeld en Syll heeft geholpen het huis uit te komen. Maar iets in Liz besluit dat Helena dat niet zo nodig hoeft te weten.

Dan realiseert Liz zich langzaam dat er meer mensen zijn. De anderen zijn er qua kleding even gruwelijk uit als zei - nuja, Liz zit onder het bloed, maar ze heeft zo te zien het minste roet op haar kleding.
'Wat is er met jullie gebeurd?'

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi kijkt even om hoe Liz richting Helena gaat, dan draait ze zich terug en ziet ze hoe vlak voor haar ogen het huis volledig instort. Mairi heft haar hand voor haar ogen en hoest even. De frisse lucht doet haar goed, maar na zo'n lange tijd op een rokende zolder te hebben gezeten kun je waarschijnlijk niet verwachten dat de benauwdheidsverschijnselen plotsklaps verdwenen zijn, zelfs niet als je een heks bent. Dus ze hoest een keer en dan heft ze haar spreuk op. Het huis is down. Ergens in de resten ligt een verkoold lichaam van een dode vrouw. Als je dubbel dood had kunnen zijn, dan was Dorothy dat nu geweest.

Een rilling loopt over Mairi's rug, ze draait zich om en loopt richting de rest (Helena en zo). Ze kijkt toe hoe Helena zich nu op Syll richt en glimlacht even flauwtjes naar haar. Ze luistert naar Liz en bekijkt haar even vluchtig. "Nou goed, de man dood laten gaan was inderdaad niet echt een optie..." Mairi kijkt opnieuw van Helena naar Liz om aan te geven dat het goed is dat ze Syll, wat er ook is gebeurd, hebben geholpen. Mairi kijkt naar Syll en zucht, terwijl ze hoort hoe Liz vraagt wat er met hen gebeurd is.

"Op zolder opgesloten. Rook die de ruimte vult... Geen uitgang mogelijk." Mairi werpt even een blik op Helena, in de hoop dat die niets zegt over het 'laten we elkaar omleggen' voorstel. "Raam eruit geblazen, op het dak geklommen en eraf geval.. -weer een korte blik op Helena- Gesprongen. Ja, dat was ons verhaal wel zo'n beetje..." Mairi eindigt haar opsomming,grimast en kijkt dan naar Nathan, van wie ze geen idee heeft waarom hij er zo bij ligt. Ze zucht opnieuw. Ze is na deze dag toe aan een hele lange vakantie...

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online