[RPG] The Blood of Sado

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Syll is blij als Liz Selene al waarschuwt. Hij had niet echt de kracht om nog te schreeuwen, zijn keel leek vol met roet te zitten. Hij vraagt zich af of het echt goed komt, zoals Liz zegt, maar ze hebben nu verder weinig keuze.

Gelukkig komt Liz al snel met de lakens en hij knikt als ze vraagt deze goed vast te houden. Dan bemerkt ze echter dat ze haar toverstok nog kwijt is en Syll zoekt snel de zijne in zijn zak. Hij richt hem willekeurig op de kamer, want iets zien is onmogelijk. 'Acci-"˜ Kuchend moet hij zijn spreuk staken. Er is nu echt teveel rook, hij merkt ook dat het behoorlijk warm begint te worden. Het moest echt nu gebeuren. 'Accio toverstok!'

Hoopvol wacht hij, en gelukkig komt daar ineens uit de rook Liz toverstok aangevlogen. Snel geeft hij hem aan haar. 'Ik open het raam en klim dan zo snel mogelijk naar beneden. Ik kom achter je aan,' zegt hij kuchend tegen Liz.

Dan opent hij het raam. Verschrikt kijkt hij toe hoe de vlammen in de kamer beginnen te knetteren en zich snel verspreiden. 'Snel!' zegt hij volledig overbodig.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Liz gooit de lakens naar buiten en klimt over de vensterbank. Voorzichtig laat ze zich afdalen. Telkens zet ze haar voeten een knoop lager en ze laat zich voorzichtig zakken. Het gaat lastig en het vergt veel kracht, maar Liz voelt dat de frisse buitenlucht haar veel goed doet na al die rook.

Tot Liz' grote opluchting hangt het onderste laken maar een meter van de grond. Ze laat het laken los en valt, maar komt makkelijk op haar voeten terecht. Liz wil Syll roepen, maar hij is al onderweg het raam uit.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Ongeduldig kijkt hij toe hoe Liz door het raam klimt en vervolgens langzaam afdaalt naar beneden. Ondertussen voelt hij het vuur achter zich, het zweet staat op zijn rug. Hij concentreert zich maar op het vasthouden van de lakens. Als hij gaat nadenken over wat er nog allemaal mis kan gaan, wat er met Selene kan gebeuren, zou hij helemaal gek worden. Hij hoopt dat de anderen haar veilig op het afdak aan de achterkant van het huis kunnen krijgen.

Na korte tijd ziet hij dat Liz veilig op de grond staat. De spanning is nu van de lakens af, maar hij vraagt zich af of ze het nog vol gaan houden. Ze lijken niet heel stevig. Op hoop van zegen dan maar. Hij kijkt nog één keer achter zich. Het lijk van Dorothy ligt nog steeds op het bed. En het bed heeft ondertussen ook vlam gevat. Heel even twijfelt hij haar lichaam mee te nemen, maar in die fractie van een seconde vliegt zijn gewaad in brand. Snel pakt hij weer zijn toverstok en spreekt een spreuk uit waardoor zijn gewaad weliswaar doorweekt raakt maar niet meer brandt. Nu moet hij echt weg, hij kan geen stap meer naar achter zetten zonder in het vuur te gaan staan.

Hij klimt over de vensterbank heen en pakt het laken vast. Hij werpt nog een allerlaatste blik op Dorothy wiens lichaam inmiddels door de vlammen volledig wordt opgeslokt. Dan kijkt hij naar beneden en laat zich langzaam zakken. Hij heeft grote moeite zich vast te houden aan het laken, zijn duizeligheid speelt hem parten, maar ook lijkt alle kracht uit zijn armen verdwenen. Heel langzaam komt hij steeds een stukje lager.

Maar dan hoort hij ineens een verontrustend geluid. Een scheurend geluid. Hij kijkt naar boven en ziet dat het laken blijkbaar ook zijn kracht aan het verliezen is. Verschrikt kijkt hij naar beneden. Hij is nog veel te hoog. Hij probeert haastig af te dalen. Maar hij hangt nu letterlijk aan een zijden draadje – ja Dorothy heeft toevallig erg chique beddengoed, gekregen van zijn moeder – en voor hij het weet is ook dat draadje kapot. Hij maakt een vrije val naar beneden. Houdt zijn adem in voor de klap. Dan valt hij kei hard op de stenen in het voortuintje van Dorothy. Zijn hoofd smakt tegen de grond. Direct verliest hij het bewustzijn. Het licht gaat uit.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Een duidelijke spanning voelt Mairi wanneer ze haar staf op Helena gericht houdt. Ze slikt even van Helena's reactie, maar blijft vastberaden staan. Helena moest er alleen even aan wennen, ze zou zo instemmen met het idee. Ze zitten hier vast, het is de enige optie. Dat zou zij straks ook in zien. Pijnloos vs pijnlijk. Wanneer Helena roept dat er niets gaat gebeuren trilt Mairi's arm een beetje. Er overvalt haar een gevoel van twijfel nu ze niet direct de actie uit kan voeren. Langzaam haalt ze haar arm naar beneden. Wat dacht ze eigenlijk?

Hulpeloos laat Mairi haar arm vallen. Met ogen waarin die hulpeloosheid goed te lezen valt kijkt ze naar Helena. Ze hoest even en haalt zwaar adem. Haar ogen glijden over de zolder, steeds meer rook vult de ruimte. Jammerend gaat ze weer op de grond zitten. Ze snikt, maar blijft over de zolder kijken. Haar ogen prikken en tranen. Dan valt haar blik op het raam en Helena, die roept dat het raam de enige kans is. Ondanks alle emoties overvalt haar een lacherig soort verbazing, wanneer ze ziet dat Helena haar hoofd door het gat steekt. Dat past toch nooit?! Mairi schudt haar hoofd en kijkt naar haar eigen handen, waarbij haar staf nog in haar rechterhand zit. Opnieuw overvalt haar een idee, met tegelijkertijd een gevoel van woede.

Mairi schiet overeind en beent naar het raam, naar Helena. Met haar linkerhand grijpt ze naar Helena's pols, waarop ze haar ruw naar achter trekt. "Aan de kant!" roept ze haar toe. Wanneer ze een paar passen naar achter is laat ze Helena pas los. Haar ogen glijden over het dak waar het raam in zit. De woede blijft groeien. Dit kan niet. Niet in dit huis. Hier kan ze echt niet vast zitten. Mairi grijpt haar staf wat steviger was. Een kort moment denkt ze aan de spreuk van Donovan die een lichtelijk rampzalige uitkomst had. Vanuit haar ooghoek kijkt ze nog eens naar Helena, maar dan richt ze zich op het raam.

"Bombarda!" roept Mairi, met alle kracht en woede die in haar ziet. Een straal schiet vanuit haar stok naar het raam. Een grote knal en het raam met kozijnen en een aantal omliggende dakpannen schieten met kracht omhoog, van het dak weg. Het is te hopen dat er niet iemand precies onder het landingspunt van het puin staat, want dat zou waarschijnlijk behoorlijk pijnlijk zijn. Een stofwolk vermengt zich even met de rook. Mairi hoest en slaat met haar hand het stof weg. Langzaam ziet ze door de wolk een gat in het dak tevoorschijn komen. Zonder af te wachten rent ze naar het raam, terwijl ze haar hoofd een klein stukje afwendt richting Helena. "We moeten naar buiten!" roept ze haar nodeloos toe. Moeizaam begint ze te klauteren, wat moeizaam gaat gezien de weinige lenigheid die Mairi bezit.

Enjolras · King of Babylon

Daar lig je dan. Iets is op je hoofd gevallen met als gevolg dat al je zintuigen maar half meer werken. Zijn zicht is vaag, hij hoort alles met een kleine nagalm en hij ruikt een vuile brandlucht. Dat laatste is misschien niet helemaal ten gevolge van die balk, maar toch. Hij voelt hoe het bloed nog niet gestelpt is en langs zijn wang, via zijn nek verder naar beneden druipt. Hij vreest voor zijn colbertje.

Het dringt maar half tot Nathan door dat hij in zijn schoot ligt. In Donovan's schoot. Zijn hoofd ligt in ieder geval wel zacht, maar dat merkt hij niet. Het bonst vooral als nooit tevoren, een pijn die hij nog nooit had gekend. Als ik na dit alles nog even spitsvondig ben, dan bless Merlin hoor.

Hoewel het met een ietwat lichtelijk vervormde stem is, hoort hij Donovan het één en ander roepen. Stemmen roepen zaken terug. Stemmen die hij niet meer kan plaatsen. Alles klonk nu even schel als de stem van Selene - zó'n pijn deed geluid 'm nu. Alleen de stem van Donovan, die zowat boven zijn oor hangt, was nog enigszins aanvaardbaar. Al kon hij ook maar half uitmaken wat hij zei. Rechtstaan? Vroeg hij serieus om recht te staan? Ik lig net zo lekker. Even heeft Nathan een kleine tweestrijd met zichzelf. Hij zou het er natuurlijk op kunnen wagen. Rechtstaan, in de hoop dat hij dan niet meteen het bewustzijn verliest, want dan stonden ze nog geen stap verder. Of niet rechtstaan, in de hoop dat ene Donovan 'm dan wel red. Ene Donovan waar zelf ook niet veel meer van over schiet - behalve een mankende poot dan.

"Rechtst -, uhm..., oh f*ck this," zegt hij luidop, met een f*ck this die voornamelijk gedoeld is op de pijn in zijn hoofd die maar blijft toenemen alsof het een exponentií«le functie was. Maar de tweedstrijd wordt gestaakt wanneer het weer tot Nathan doordringt dat het hele huis in de fik staat en ze geen tijd te verliezen hebben. Alsof hij uit een trance komt, probeert hij zijn handen te plaatsen op de grond en zicht recht te trekken. Dat lukt net, tot op ooghoogte van Donovan. Doordat hij recht komt (dirty minds even thuisgelaten) voelt hij dat het bloed als het ware nog sneller naar beneden drupt.

De gedachte aan dat bloed zorgt ervoor dat het even zwart wordt voor zijn ogen. Zwart, wat vager, weer wat zwarter en dan terug terug gewoon vaag. Nog steeds zwart hoor, want er is rook en dat alles natuurlijk, maar niet zwart zwart zoals het zwart wordt wanneer je op het punt staat bewusteloos te vallen. Dus niet zwart zwart, maar gewoon vaag zwart. Vaag door die barstende hoofdpijn. Zwart door de rook.

Met een laatste krachtinspanning duwt hij zichzelf recht met zijn benen. Het duizelt. Hij voelt zich kotsmisselijk en zijn hoofd bonst verder alsof iemand via een drilboor toegang probeert te verwerven tot zijn vreemde gedachtekronkels. Maar hij staat wél recht. Als ware het een mirakel, als ware hij een rolstoelpatií«nt die na vier jaar plotsklaps weer kon lopen, hij staat recht. Vermoeid, bebloed, vervaagd, bebonst, maar vooral hevig verwond. Met halfopen oogleden kijkt hij uiteindelijk naar Donovan. "Well... Lead the way.. ofzo," kucht hij eruit. 't Is dat ik me wil bewijzen hoor, anders bleef ik gewoon liggen op dat zachte plekje in je schoot.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan kan nog altijd niet bevatten in wat voor grandioze puinhoop hij is belandt. Hij is het niet gewoon om in dramatische situaties terecht te komen die hij zelf niet perfect kan oplossen. Normaliter kan hij met zijn gezond verstand zichzelf uit de meest benarde situaties redden, maar de damp en giftige stoffen die in zijn lijf dringen laten dit nu niet echt toe.

Donovan die voorzichtig, maar toch met enige kracht, met Nathans schouders begint te schudden kan het niet ontkennen dat hij zich opgelucht voelt als deze een teken van leven geeft. Het zou toch maar sneu zijn als je een persoon inschrijft, zijn verjaardag 'viert' én zijn overlijden moet ondergaan op dezelfde dag. Dat zou zelfs voor een LOST-episode teveel van het goede zijn. Ondertussen kijkt Donovan naar de overkant van de balk en stelt zich serieus wat vragen. Het huis hangt vol met rook, is bijna volledig aan het afbranden en de anderen staan daar maar wat te chillen. Donovan zou haast wensen dat hij met een vingerknip die balk zou kunnen wegknallen en dan op zijn eigen hautaine wijze 'waarom stáán jullie hier nog', te zeggen. Maar Donovan is nu gewoon een beetje geí¯rriteerd en dit is niet echt het moment voor irritaties.

Terwijl hij zich afvraagt wanneer Nathan eindelijk eens afscheid zal nemen van zijn schoot -ja, het is daar vast heel knus-, helpt hij hem half recht door zijn hoofd en rug te ondersteunen. Nathan zag er nogal Bambi-achtig uit als hij nogal vaag probeert zijn evenwicht te behouden.

Donovan zelf probeert, in de mate van het mogelijke ook recht te veren: concludeert dat hij omwille van de sloomheid van de rest die balk niet als een eersteklas badass kan vernietigen en begint dan nogal spastisch om zich heen te kijken.

"We moeten hier weg, we moeten hier weg", murmelt hij nadenkend terwijl hij de gang in zich opneemt: aan de ene kant die stomme balk, boven dat al even stomme luik en voor hun nogal een schrale deur die er niet echt uitnodigend uitziet en vast naar een of andere nutteloze bezemkast leidt.

Donovan hinkt naar zijn partner in crime toe, zwaait als een ware gentleman zijn arm om hem heen (hij heeft weinig zin aan een Nathan die om de haverklap omvalt) en grijpt dan hoestend naar de klink van de deur. "We kunnen het proberen...", zegt hij zo overtuigend mogelijk om Nathan toch maar een sprankje hoop te geven.

Donovan opent de deur, die behoorlijk vast zit, en knippert dan ongelovig in zijn ogen als hij ziet wat zich achter de deur bevindt.

"Dit kan je niet menen..."

Enjolras · King of Babylon

Zelfde situatie als enkele seconden geleden. In het kort gezegd: hij heeft een gapende hoofdwonde die hevig bloedt, hij heeft barstende hoofdpijn, zijn gehoor doet het maar half waardoor hij echo-stemmen waarneemt her en der en ook zijn zicht is beperkt. Er is rook. Het ruikt verschrikkelijk. Nou ja, het huis staat in de fik. Zoiets.

Het luik komt niet meer in Nathan op. Die gapende hoofdwonde en het daarbij horende bloed hadden hem omgetoverd tot de zwakste antilope van de groep die het nu het liefst op een rennen wil zetten en wiens natuurlijke instinct naar boven kwam: overlevingsdrang. Dat rennen laat zijn lichaam helaas niet toe. Hij wil naar buiten. Hij wil ademen. Hij wil dat iemand dat bloeden stopt for Merlin's sake. En hij wil vooral niet denken aan hoe hij erbij loopt. Mijn haar ziet er vast verschrikkelijk uit. Hoezo die wax was best useless vandaag.

Nathan knikt wanneer Donovan besluit om een deur te openen. Een deur die er helemaal niet veelbelovend uit zag. Please, laat ons geen Bezemstelen vinden. Ik kan niet vliegen. Nathan had altijd een panische angst gehad voor vliegen. Hij had er nooit aan gewend, op een stok zitten en je evenwicht behouden. Hell, hij had er ook nooit veel geduld voor uitgeoefend. Hij had hoogtevrees en that was it. Dan vlieg ik maar nooit, mij best. Alsof hij er boven stond, zo had hij zijn vliegangst een plaats gegeven.

Terwijl Donovan zijn arm rondom Nathan heeft geslagen, als waren het echte bro's, duwt die de deur open. En dat was het. Nathan verwachtte niet veel. Eigenlijk helemaal niks. Maar wat hij nu ziet, dat... Hij kan het niet helemaal plaatsen, dat is zeker. Langzaam maar zeker zet hij een stap verder, met Donovan aan zijn zij. Hij ademt. Hij ademt en voelt daarbij hoe frisse lucht, zuivere lucht zijn longen vult. Hij ademt nog een tweede, derde keer. Dieper en dieper. Ze waren in de open lucht - dat beseft hij nu pas. Het lijkt wel een fata morgana. Ja, zo kan je het misschien nog het beste omschrijven.

Met halfopen ogen draait hij zich naar Donovan. Er was nu weer genoeg licht en Nathan kon Donovan's gezicht nu weer volledig waarnemen - ware het nog een klein beetje vaagjes. Zijn haar zag er nog praktisch even perfect uit. Alleen wat as hier en daar, maar het leek als ongeschonden. Hoe doe je het? "Als je nog eens zo'n idee hebt?" zegt hij uiteindelijk met een klein grimasje.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan zet traag een stap vooruit en legt zijn handen op de balustrade van het kleine terrasje waar hij en Nathan nu opstaan. Hij had nooit verwacht dat de miserabele deur zomaar naar de vrije en heldere buitenwereld zou leiden. Donovan kan zich nog vaag herinneren dat Dorothy's huis een klein terrasje had op de eerste etage dat er nogal overbodig en vreemd was geplaatst. Het is bovendien maar erg klein en er is enkel ruimte voor een gietijzeren stoel en tafeltje. Op het tafeltje ligt een catalogus over bruidsmode waar ze enkele post-its heeft tussen gestopt.
Helemaal in de war van heel dit gebeuren, schudt Donovan zichzelf wakker. Nu valt hem pas op wat voor een afschuwelijk letsel de balk aan Nathans hoofd heeft toegebracht. Donovan heeft normaal gezien geen problemen met bloed, maar het bloedfestijn dat nu op Nathans hoofd plaatsvindt is wat te veel van het goede.

"Je moet hier weg. En wel nu", zegt hij vastberaden. Hij mag er niet aan denken dat Nathan een zware infectie oploopt door alle vuiligheid dat zich in de wonde gaat nestelen. Het is alsof Donovan zichzelf een schuldgevoel aanpraat waar hij zelf helemaal niets aan kan doen en hij wil Nathan absoluut niet wijzen op de gapende wonde.

Donovan snuift nogmaals de frisse lucht op en werpt een blik naar boven: tussen de perfecte blauwe hemel hangen de zwarte roetwolken als een inktvlek boven hen. Waarom is deze straat zo doods? Kan niemand moeite doen om er hulpdiensten bij te halen?
Donovan blijft Nathan ondersteunen. "Welke spreuk kunnen we gebruiken..." Donovan kon maar moeilijk als een of andere Indiana Jones langs de regenpijp slingeren met Nathan op zijn schouders. Maar waarschijnlijk komt dat idee gewoon niet in hem op, omdat hij al genoeg mannelijk contact heeft gehad vandaag. Meer dan genoeg.
Donovan diept zijn staf op dat hij nogal gehaast in de binnenzak van zijn vest heeft gedumpt en merkt dan pas hoe dramatisch zijn perfecte gewaad uitziet.

"Dit heeft me een fortuin gekost...", briest hij gefrustreerd terwijl hij heftig over zijn gewaagd veegt. Daarna doet hij nog eens ene hairflip, omdat het kan, en laat zijn staf over de omkadering van het terrasje gaan. "Descensa"
Met een knarsend geluid komt het terras los van de muur waar het is ingemetseld. Alsof het een lift is beweegt het terras zich loom naar beneden. Donovan kan het niet laten om een triomfantelijk lachje te laten horen, nogal schril en niet echt bij hem passend. "Nog even... En dat is dit allemaal voorbij.", zegt Donovan zelfzeker, even het feit negerend dat het huis nog steeds opfikt, de anderen er nog altijd in zitten en Nathans hoofd het zowat kan begeven. Eigenlijk moet hij vooral denken aan zijn gewaad en of het nog gered zal worden."Welkom in Sado", voegt hij er aan toe, terwijl hij Nathan een blik schenkt die een mengeling van weemoed en bemoediging moet voorstellen.

Moniek · The Dark Mod

Selene kijkt opgelucht als ze Syll hoort zeggen dat alles goed gaat en niet veel later Liz hoort roepen dat ze door het raam gaan.

"Maakt niet uit, ga gewoon!" zegt ze tussen het hoesten door tegen Chase. Het vuur verspreidde zich zo ook al snel genoeg. Ze kijkt ondertussen of ze een teken van leven ziet van Donovan en Nathan, maar behalve dat ze hen hoort praten heeft ze geen idee wat zij aan het doen zijn. Dan hoort ze hun stemmen vervagen en verdwijnen. Ze kijkt een beetje raar op, zouden ze dan een uitweg gevonden hebben?

Ondertussen zijn de vlammen al zodanig verspreid dat ze nu ook deze kamer in kwamen. Ze moesten duidelijk echt snel weg nu, de rest – op de mensen op zolder na waarschijnlijk – was nu dus blijkbaar al buiten en zij zaten hier nog. Ze doet het raam open en kijkt Chase aan, angst is duidelijk te zien in haar gezicht, dit kon nóóit goed gaan in Selene's ogen.

"Oke... Ga," zegt ze tegen Chase. "Maar wees voorzichtig." Een totaal overbodige opmerking eigenlijk, maar dat doet er niet toe. Ondertussen kijkt ze langs het afdakje naar de grond daar beneden. Oké, het was niet héél hoog, maar hoog genoeg om je te bezeren als je eraf viel, een niet onwaarschijnlijke gebeurtenis vindt Selene.

Melinda

Chase kijkt met betraande ogen naar het raam. De rook had zich nog meer verspreid door de kamer. Er kon nog amper normaal geademt worden. Hijgend van de vieze lucht die hij binnen krijgt, hoort hij de woorden aan van Selene. Zijn ogen worden groot als de vlammen de kamer binnen komen. Hopelijk zouden ze nog op tijd het huis kunnen verlaten. Hij heeft niet veel zin om nog langer in de kamer te blijven, maar als het raam open gaat, kan het ook zomaar gebeurd zijn. Selene doet het raam open. Chase kijkt recht in haar angstige gezicht.

"Het gaat allemaal goed komen," probeert hij haar te bemoedigen om de moed niet op te gaan geven.

Chase kijkt via het afdakje naar beneden. Het moet te doen zijn. Hij zet zijn rechter voet op de vensterbank en klimt door het raam naar buiten. Zijn linkervoet gooit hij in één keer door het raam heen op het afdakje. Het voelt niet zo stevig aan, maar het zal hem en Selene wel kunnen houden. Voorzichtig laat hij zijn rechter been door het raam heen naar beneden zakken. Met zijn handen grijpt hij naar de rand van het afdakje, waarna zijn linker been volgt. En dan hangt Chase aan het afdak van Dorothy's huis. De grond is niet meer zo ver weg als eerst, dus laat hij zich naar beneden vallen. Als hij de grond onder zijn voeten voelt, zakt hij even door zijn knieí«n heen om de klap op te vangen en dan richt hij zijn gezicht omhoog.

"Het is veilig. Het afdakje houdt je wel. En anders vang ik je op als het moet." Hij hoopt dat ze niet te lang blijft hangen in de kamer, want dan zou het niet goed aflopen.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Ja, het is best wel lomp om door een minuscuul raampje proberen te kruipen. Mocht Helena bij haar gezond verstand geweest zijn, zou ze het niet gedaan hebben. Ze wordt door Mairi ruw naar achteren getrokken en moet moeite doen om haar evenwicht te houden. Wat gaat ze doen? Het begon nu wel erg warm te worden. Voor ze het weet, buldert het zoals voordien in de zolder en wordt het dak vaneen geblazen. Ze draait zich met een werende arm voor haar hoofd weg. Wanneer het lawaai wegsterft, kijkt ze terug op, haast verbaasd, dat het dak er zo makkelijk af ging. Als bevroren aan de grond – op het hoesten na dan – blijft ze staan staren naar hun enige uitweg naar buiten.

Pas wanneer Mairi roept dat ze naar buiten moeten, schiet Helena in actie.
"Oh ja, oh ja." Ze kijkt even verwilderd om zich heen, alsof ze even niet weet wat doen, raapt het schilderij en haar tas van de grond, verkleint het met een tik van haar staf en steekt het koortsachtig in haar tas, die ze rond haar hangt. Een felgeel-oranje gloed op haar lichaam, wekt haar aandacht op. Helena kijkt op en ziet dat de vlammen door de houten vloer gedrongen zijn. Snel beginnen de vlammen zich te verspreiden over de hele zolderruimte, dankzij de vele vlug vuurvattende voorwerpen.

"Mairi!" zegt ze terwijl ze angstig naar het snel verspreidende vuur kijkt en achteruit wandelt naar het raam, "Ga door, sneller! Het vuur is op zolder! Vlug!" Ze houdt haar staf op het vuur gericht en vuurt er hier en daar sterke stralen water op af. Het blust niet, maar het kan hen misschien een béétje meer tijd geven. Toch wint het vuur het van haar water.

"VLUG, MAIRI!" roept ze, terwijl ze de vloer die nog geen vuur gevat heeft alvast nat spuit. Het kan maar helpen.

Enjolras · King of Babylon

Terwijl Donovan op zoek gaat naar een manier om van het terras weer veilig op de grond te raken, besluit Nathan zich neer te zetten. Te lang rechtstaan was blijkbaar toch niet zo'n goed idee. Het wordt lichtjes zwart voor zijn ogen. En dat komt deze keer niet langer door de rook, want het voornaamste wat hij ziet, is een helderblauwe lucht. Met hier en daar wat zwarte vlekjes. Zwarte vlekken die hem erop wijzen dat hij niet good old Nathan is op dit moment.

Nathan schudt zijn hoofd met een minieme schouderophaal wanneer Donovan 'm vraagt welke spreuk ze kunnen gebruiken. Niet dat Donovan expliciet tegen Nathan praatte, hij mompelde meer in zichzelf, maar Nathan wou toch wat repliek geven. Ook al is die non-verbaal. Dat minieme schouderophaaltje maakt plaats voor een klein lachje van herkenning wanneer Donovan het heeft over zijn verklote gewaad. Het zag er inderdaad nogal verschrikkelijk uit. Nathan durft niet naar zijn colbertje kijken. Ik heb al genoeg pijn.

Voor hij het dan uiteindelijk goed en wel beseft, is het terrasbalkon losgekomen van het brandende huis en zweven Donovan en Nathan op het balkon in de lucht. Impressive. Heel impressive zelfs. Dit had Nathan nooit gekund, dat geeft ie eerlijk toe. Of tenminste. Dat geeft ie heerlijk toe in zijn hoofd. Geen tijd om Donovan dat duidelijk te maken. Nog een geluk dat ik al neerzit, denkt Nathan. Evenwicht houden op een zwevend terras in deze staat, lijkt niet echt een simpele opdracht. Hell, ook al was hij weer good old Nathan, dan nog zou hij zijn evenwicht niet kunnen houden. Hoogtes.

I can show you the world... Is de laatste gedachte die in Nathan opkomt voor hij besluit om ~~het vliegende tapijt~~ de vloer van het zwevende balkon te bedekken met wat maaginhoud. Alsof hij een plotse vreemde aanval krijgt, begint hij hevig te zweten en kotst hij - helemaal out of the blue. Vermoeid besluit hij zich op zijn rug te leggen en probeert aan ademen te denken. Gewoon rustig blijven ademen. Hij draait zich kort om zodat hij Donovan weer in het vizier krijgt, die net op dat moment besluit om hem welkom te heten in Sado.

Hij besluit niets te zeggen. Gewoon te liggen. Half in wat vloeibaar spul dat enkele seconden geleden nog veilig opgeborgen zat in zijn eigenste maag, half bebloed en vooral ook hevig zwetend en met vermoeide ogen. Als ik nu sterf, dan doe ik dat tenminste heel fierce, zwevend in de lucht, met een perfect kapsel in mijn nabije buurt. Zonde van mijn colbert.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Opgelucht ziet Liz hoe Syll al vrij snel na haar over de vensterbank klimt. Voor haar gevoel daalt hij tergend langzaam af. Ze moet zich inhouden hem niet toe te schreeuwen dat hij op moet schieten. Maar het gaat nu goed.
'Kom op, Syll,' fluistert ze zachtjes. Nog een klein stukje..

Plotseling begint Syll vlugger af te dalen en Liz begrijpt niet wat daar de reden voor is. Tot het laken scheurt en Syll met een noodgang omlaag valt. Voor Liz goed en wel beseft wat er gebeurd, slaat Syll op de stoeptegels. Zijn hoofd klapt veel harder dan goed kan zijn op de grond.

Liz slaakt een gil en rent in paniek naar hem toe. Ze laat zich nog half rennend op haar knieí«n vallen, maar ze voelt niet eens hoe de stenen haar huid schaven. Het enige wat ze wil weten is of Syll dit heeft overleefd.

Voorzichtig tilt Liz zijn hoofd van de grond. Syll is helemaal slap. Ze legt haar vingers in zijn nek en tot haar opluchting voelt ze zachtjes een hartslag. Ze verplaatst zich een beetje en laat het hoofd van Syll in haar schoot rusten, zodat het niet op de harde stenen ligt.
'Word maar wakker, we zijn veilig,' zegt ze zachtjes, maar Syll reageert niet.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Eindelijk, eindelijk is ze buiten. Mairi hijst zich nog een stukje verder omhoog en kan dan door het gat op het dak komen. Hijgend blijft ze even liggen en enigzins opgelucht haalt ze diep adem en inhaleert ze zo de frisse lucht. Het strakke gevoel dat op haar longen lag wordt een stukje minder. Dan werpt ze een blik naar binnen. Vuur. Het vuur is nu op de zolder en verspreidt zich steeds sneller. Als ze niet snel hier weg zijn heeft het ook geen zin meer dat ze buiten zijn gekomen.

Mairi kijkt over de rand van het dak en ziet tot haar opluchting ook anderen buiten staan. Chase, Nathan, Donovan en wanneer ze haar hoofd een stukje draait ziet ze aan de andere kant ook Liz en Syll. Pas dan valt haar op hoe ver deze mensen van haar verwijderd zijn. Het dak moet hoog zijn. Een nieuw paniek gevoel borrelt in haar op. "Help! Hier!" begint ze te roepen, in de hoop dat iemand kan bedenken hoe ze in hemelsnaam van dit dak gaan komen. Ons.. Oh, Helena is nog binnen! Mairi draait zich op en slaat dan hoestend wat rook weg. Ze kan niets meer zien binnen, zoveel rook komt er door het gat naar buiten.

Mairi zakt op haar hurken en steekt haar hand door het gat naar binnen. "Helena! Pak mijn hand!" roept ze. Met haar handen voelt ze naar die van Helena totdat ze die gevonden heeft, zo te voelen heeft die haar staf vast. Gelukkig is Helena geen tientonner, want dan had ze haar nooit kunnen optrekken, zelfs niet met medewerking van Helena zelf. Met alle kracht die ze in zich heeft begint te ze trekken, opnieuw hoestend van de rook. Ze wendt even haar gezicht een stukje af en trekt verder. Onder haar voeten voelt ze hoe enkele dakpannen beginnen te schuiven. Ze moet vlug zijn.

Mairi trekt wat harder en dan schuiven de dakpannen echt onder haar voeten weg. Ze tuimelt achterover en rolt dan over het schuine dak. Haar wand valt uit haar zak de regenpijp in. Wanhopig probeert Mairi zich vast te grijpen aan het dak en vindt de regenpijp waar zojuist haar wand in gevallen is. Die regenpijp is echter net zo wankel als de boekenkast in Dorothy's studeerkamer en met een luid gekraak laat deze van de muur los. Mairi slaakt een schel gilletje. Ze begint te vallen, richting het terras waar Nathan en Donovan staan. Haar wand valt ook, maar dan richting het afdak waar Chase staat. Mairi ziet voor de tweede keer in nog geen 5 minuten tijd haar leven aan haar voorbij gaan. Ze sluit haar ogen en wacht op de klap.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Voortdurend checkend hoe zowel Mairi als het vuur vooruitgang maken in respectievelijk ontsnappen en verspreiden, probeert Helena de vuurhaard nog altijd af te remmen door overal waar ze maar kan – in brand of nog niet – met water te bespuiten. Ze hoest nu bijna onophoudelijk. Snel loopt ze naar het gat wanneer ze Mairi niet meer kan zien. Zelf probeert ze een manier te verzinnen om zo smooth mogelijk buiten te raken, wat niet echt makkelijk is. Wanneer Helena Mairi's handen ziet, grijpt ze hoestend met haar stafloze hand haar pols vast. Ze probeert zoveel mogelijk zelf mee te werken door haar voeten en benen op dak- en muurbalken te laten rusten tot plots... Mairi loslaat en Helena met een harde dreun terug op de zoldervloer valt. Haar staf... Haar staf was opeens weg. Mairi zal die nog gevangen hebben.

Vlug krabbelt Helena recht. Ze had echt geen tijd meer. Ze grijpt met beide handen de randen van het gat vast en probeert zich omhoog te hijsen.
"Mairi?! Mairi, is alles OK?" Geen reactie. Geen paar helpende handen. Ze ziet niks, behalve rook dat zich naar buiten manoeuvreert. Helena zou gefrustreerd zuchten, maar daar heeft ze nu geen tijd voor. Zo goed en zo kwaad als het gaat, hijst Helena zichzelf door het gat. Met een been zwaait ze over de rand van het gat, want zoveel kracht heeft ze nu ook weer niet in haar armen. Elegant is anders, maar dat is nu niet het belangrijkste. Nog een keer trekt en duwt ze zich op, om dan volledig op het dak te zijn.

Nogal ongecontroleerd en onvoorzichtig rolt ze door over het dak, zodat ze met gesloten ogen op haar rug op de dakpannen ligt. Een diepe, duidelijke ademhaling weerklinkt uit haar mond, alsof ze maar net op tijd naar adem kan happen na te lang onder water gebleven te zijn. Helena opent kort haar ogen, hoestend. Alles duizelt. Haar hoofd gonst, en daar zal de aanvallende stoel van deze morgen maar voor een klein deel mee te maken hebben. Ze zou zo graag willen blijven liggen waar ze nu ligt, ware het niet dat het vuur op zolder stilaan door het dak begint te slaan. Ze recht zich langzaam. Waar is Mairi?

Wankel staat ze op. Ze zat misschien achter de rookwolk, aan de andere kant van het dak. De wind speelt met haar evenwicht en haar jurkje, dus Helena trekt haar jurk tegen zich aan en zakt terug naar beneden. Schuifelend over haar achterwerk begeeft ze zich meer naar beneden, richting dakgoot. "Mairi?" Op dezelfde manier schuifelt ze opzij. Maar ze ziet geen Mairi. Op het hele dak niet.

Angst neemt Helena volledig over en als ze ziet hoe de regenpijp op een bepaalde plek van de muur gerukt is, voelt ze hoe die letterlijk vanuit haar borst over haar hele lichaam trekt, tot in de puntjes van haar vingers en tenen.

"MAIRI?!" Ze zou toch niet...? Helena blijft verstijfd zitten, met haar benen tegen elkaar, met haar handen de onderrand van haar jurkje omklemd. Ze durft niet over de rand kijken. Ze wil niet weten of Mairi daar ligt. Ze wil niet weten hoe diep zijzelf zou kunnen vallen. Geen uitweg tenzij te pletter storten... Of verbranden. Geen staf meer, niemand die haar kan helpen...

Voor de tweede keer op nog geen vijf minuten tijd, nemen Helena's emoties het over van haar verstand en begint ze hysterisch te huilen, als een kleine, koppige kleuter. De vele tranen uit haar ogen trekken lijntjes door het roet en stof op haar wangen zodat haar huidskleur terug zichtbaar wordt.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online