[RPG] The Blood of Sado

Melinda

Chase hoort dat Selene in paniek begint te raken. Ze wil toch niet serieus beweren dat er geen oplossing zal zijn tegen de brand.
"We gaan er niet aan. Geloof me maar." Hij kijkt haar even doordringend aan. Vervolgens wil ze niet door het afdak heen. Ze gaat dus, naar Chase zijn mening, liever dood. Wanneer ze op staat en richting de trap loopt, staat ook hij op.

Denken is nu zijn enige oplossing. Hoe komen ze uit het huis zonder levend verbrand te worden? En waar is Syll? Hij is al een tijdje weg. Chase besluit richting de kamer te lopen waar Syll heen ging, maar deze was met geen mogelijkheid te bereiken. Het vuur had zich al verspreid over een deel van de overloop.

Dan klinkt de stem van Selene opnieuw. Het zal niet lang meer duren of de gang zal ook volledig in de brand staan.
"We moeten hier weg. Anders worden we nog levend verbrand. Als ik het goed heb begrepen is het afdak een oplossing. Al valt niet iedereen te overtuigen." Hij werpt een blik op Selene, waar hij inmiddels bij staat, hoestend en proestend.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan knikt sceptisch als Nathan beweert dat die tranen van de rook komen. Maar tot zijn irritatie begint het brandende gevoel ook in zijn ogen te prikken. Donovan vindt huilen in het openbaar niet echt bij hemzelf passen, uit angst dat hij zo zijn geloofwaardigheid zal verliezen. Hij vist zijn verstreken, smetteloze zakdoek uit zijn zak, wappert er dramatisch mee en brengt hem naar zijn mond.

"Ik snap er niets van... Als deze spreuk al niet werkt, wat dan wel?". Als Donovan al met retorische vragen begint te strooien, is het menens.

Ze moeten zo snel mogelijk naar buiten, maar als ze dat doen laten ze Mairi en Helena alleen achter en het idee dat je twee mensen achterlaat in een brandend huis is niet goed voor je karma. Donovan begint nog wat random spreuken op het luik af te vuren, maar er komt nog steeds geen beweging in. Het luik ziet er, te midden van het beschadigde met roet bestofte plafond, er haast spottend perfect uit. Met een duizelig gevoel zet hij wankelend een stapje achteruit. Al de giftige dampen maken hem slaperig en dit is niet het juiste moment om neer te vallen. Donovan denkt diep na, tikt dan met zijn staf tegen zijn mond en fluistert schor: "oxygenia."

Tot zijn teleurstelling werkt het maar in beperkte mate, maar hij heeft het gevoel dat hij al een béétje beter kan ademen. Met de grootste tegenzin van de wereld sjort hij eens aan zijn das, die nu wel heel erg strak rond zijn hals lijkt te zitten. Als Donovan ook maar iets scheef trekt van zijn kledij, is het menens.

Tussen het geknetter van het vuur heen, hoort hij Selenes stem. Twijfelend laat hij zijn blik van het luik naar Selene schieten. Eigenlijk moesten ze dringend het huis uit, maar dan lieten ze twee hulpeloze mensen achter.

"Ga maar, we zullen nog één poging doen om ze te re-"

Al kuchend stopt hij zijn repliek als hij het geknars van versplinterend hout hoort. Angstvallig kijkt hij omhoog en ziet een van de massieve houten steunbalk langzaam in twee knappen. Geschrokken, deinst Donovan achteruit en slaat zijn arm voor zijn gezicht om zich af te schermen. Voorzichtig en met enige aarzeling, alsof hij het helemaal niet wíl zien, trekt hij zijn arm weg om de ravage te aanschouwen.

"Nee, nee, nee...", murmelt hij. Dit kan niet waar zijn. Sado is gewoon één grote nachtmerrie. Heel deze onnozele bloedstrijd is gewoon één grote droom. Als je wakker wordt is alles terug zoals het oude en hoef je geen toneel meer te spelen. Alles zal beter zijn.

Een van de grote steunbalken heeft de doorweg an de gang verspert. Enkele grote kieren bieden het zich naar de andere kant van de gang: waar Selene en Chase staan, maar het is te smal om er doorheen te kruipen. Donovan kijkt verwilderd om zich heen, in de overtuiging dat Nathan wel achter hem is gedoken, maar hij is tussen de rook nergens te bekennen. Hoestend piept Donovan enkele keren Nathans stem, terwijl hij naar de balk strompelt. Met zijn voet komt hij op iets zachts terecht dat er niet hoort te liggen. Terwijl hij zijn ogen tot spleetjes versmalt, tast hij naar de vloer en voelt dan iets dat op de schriele borst van Nathan moet lijken dat omhult is met een colbertje.

"Nathan...? NATHAN!", Donovan begint aan Nathan te rammelen die er nogal doods bijligt. Hij zoekt verwoed naar Nathans hals, zodat hij kan controleren of hij í¼berhaupt nog leeft en merkt tot zijn afschuw op dat er zelfs bloed mee gemoeid is. Door alle ongezonde stoffen, dampen, rook, whatever in de lucht hangt kan hij totaal niet onderscheiden wat er precies op Nathans hoofd is gevallen, maar vermoedelijk hebben alle spreuken die ze op het luik hebben gevuurd de fundering ernstig beschadigd.

Tenmidden van alle rook, vuur, gescheiden door een grote houten balk, met een luik boven zich met twee weerloze dames zit Donovan als de Heilige Maagd met de barmhartige martelaar Nathan in zijn armen. Als dat geen cliffhanger is, weet ik het ook niet meer.

OOC. Deze post is half aangepast. Huge communicatiefoutje tussen mij en Niels :'), maar nu is het weer 'ok'!

Enjolras · King of Babylon

Die stem blijft door merg en been gaan. Al staat het hele gebouw in de fik, hangt de hele gang vol Smokey-dikke rook en tranen je ogen dat het geen naam heeft, die stem blijft je raken. Blijkbaar had Selene ook ontdekt dat de tijd weg tikt en het vuur het tegenovergestelde doet. Nathan doet net zijn zakdoek van voor zijn mond vandaan om Selene van een antwoord te voorzien, maar Donovan is hem voor.

En dan gebeurt het. Wat precies, dat weet zelfs Nathan niet. Het enige wat hij nog waarneemt voor hij verslagen op de grond terecht komt, is een overdreven krakend geluid, gevolgd door een enorme 'baf'. Iets was gevallen. En dat iets had iets anders met zich meegenomen. In tijden van dood-uit-de-lucht-vallende-duiven kon je natuurlijk alles verwachten. Het was in ieder geval geen duif geweest. Wát het was, weet Nathan zelf niet. Het enige wat hij weet, of denkt te weten, is dat het immens veel pijn doet.

Zoveel pijn dat, als ware hij een net-geboren lammetje, hij op de grond terecht komt en daarbij heel spastische bewegingen maakt. Niet dat hij daar controle over heeft. Het is zwart voor zijn ogen, hij ademt heel diep en voelt als kers op de taart hoe hij bloed verliest langs zijn hoofd. Als er iets is waar hij niet tegen kon... Vermoeid, maar vooral geshockt, probeert hij Donovans naam te roepen. Zeg maar kuchen.

Wanneer hij voelt dat handen zijn hoofd lichtjes op tillen, probeert hij langzaamaan zijn ogen te openen. Dat lukt maar half. Maar half is in deze toestand meer dan goed genoeg. Hij merkt hoe Donovan zijn hoofd steun geeft met zijn bovenarm. Tussen al de rook kan hij nog net een glimp opvallen van zijn perfecte haren. Voor de tweede keer deze dag was Donovan als een Beschermengel tot hem gekomen. Opnieuw ontbreekt echter het nodige koorgezang en de straal licht uit de hemel. "Ben ik...," begint hij. "In hemelsnaam - ik leef nog?" zegt hij verbaasd, met opnieuw teveel pauze tussen zijn woorden alsof hij een oud vrouwtje is dat haar hele leven zo zal blijven praten. Maar de klap op zijn hoofd had zoveel pijn gedaan dat hij verbaasd was dat hij uberhaupt nog kon waarnemen.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Tot Liz' immense opluchting begint Syll te praten. Waar het over gaat snapt ze niet - noemde hij haar nu net 'schatje'? Vervolgens begint hij om Dorothy te roepen. Geschrokken herinnert Liz zich haar vriendin. Ze werpt een blik op het bed, maar in plaats daarvan worden haar ogen naar de deuropening getrokken. Vlammen. Hun enige uitweg wordt geblokkeerd door vlammen.

Plotseling lijkt Syll helder te worden, maar na de opmerking dat ze weg moeten (alsof Liz dat niet al een eeuwigheid aan het proberen is) sluit hij zijn ogen weer.
'Syll! Alsjeblieft, blijf bij me.' Ze tikt nog een keer tegen zijn wang, omdat dat net blijkbaar hielp.

Liz kruipt zo snel ze kan in de richting van de deur, die ze dicht wil duwen. Maar nog voor ze de deur aangeraakt heeft, hoort ze een gigantisch lawaai in de gang. Tot haar afschuw komt er allemaal stof uit de gang naar binnen waaien, alsof de rook nog niet erg genoeg was. Aan de schreeuwende stem van Donovan hoort ze dat het daar mis is.

Vlug baant Liz zich een weg terug naar Syll. In de slaapkamer zijn ook delen van het plafond omlaag gekomen, maar gelukkig is er verder niets ernstigs gebeurd. Ze knielt weer naast Syll neer en voelt hoe de rook in haar ogen prikt. Ook het ademen wordt steeds lastiger.
'We moeten.. door het raam,' brengt ze uit, in de hoop dat Syll zichzelf daarheen kan brengen.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan wil Nathan net een verhelderde b*tchslap geven in de hoop dat hij zijn bewustzijn terug vindt. Nathan begint echter net op het juiste moment charmant met zijn ogen te knipperen als teken van leven.
Donovan vervloekt zichzelf voor het feit dat hij in zijn Hogwartscarrií¨re nooit naar de EHBTO (Eerste hulp bij (tover)ongevallen)-lessen is geweest. Hij ging liever naar een of andere droge les over 'retoriek van filosofische tovenaars' of iets dergelijks. Hij vond zichzelf waarschijnlijk te flawless om ooit bij een of ander ongeval betrokken te raken. Laat staan bij een opfikkend huis.

Donovan werpt gestresseerd een blik op de balk die de gang verspert. Hij heeft nog een duidelijk zicht op de anderen, maar de kieren zijn niet groot genoeg om erover heen te kruipen en als hij de balk nogal bruusk wegtovert, kunnen de anderen misschien ook gewond geraken. Donovan zit momenteel in een enorme gewetenskwestie verwikkeld: hij wil iedereen helpen en redden, maar hij staat in alle situaties vrij machteloos.

Donovan laat Nathans hoofd in zijn schoot vallen, trekt alsof hij in een Gucci-reclame zit zijn das uit, perst die wat tegen Nathans mond en drukt vervolgens zijn zakdoek tegen zijn eigen mond. Hij ademt diep in en uit, beseft dan pas hoeveel pijn dat doet en roept dan zo luid mogelijk:

"Mairi?! Helena! We moeten hier weg! Nathan is gewond geraakt en het is nog maar een kwestie van tijd tot het huis kan instorten!", rookwolk of niet, Donovan moet de situatie toch nog keurig en uitgebreid uitleggen. Niet goed wetend of de twee ook maar iets van hem hebben gehoord kucht hij nog maar eens, met een zielig uitslaande stem dat niet echt bij hem past, hun namen.

Maar nu moet hij zich ook een beetje op Nathan concentreren. Donovans schoot werkt vast helend voor diens hoofd, maar dit is tot nog toe niet wetenschappelijk bewezen. Voorzichtig buigt hij zich naar hem toe en zegt: "Nathan, probeer recht te staan. Ik krijg die balk niet alleen aan de kant en we moeten hier weg..."

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi zit nog steeds met haar hoofd in haar armen op de grond. Ergens in de verte hoort ze Helena vragen of er nog een andere mogelijkheid is, maar het dringt niet echt tot haar door. Even brengt ze haar hoofd omhoog en haalt ze diep adem, maar wanneer daar direct een zware hoestbui op volgt, brengt ze haar arm weer voor haar mond. Verslagen kijkt ze de ruimte af. Er is geen mogelijkheid... Het luik gaat niet open. Ze zal hier steven, zonder afscheid te hebben genomen van... Mairi slikt en haar blik glijdt even naar Helena, die nog een poging lijkt te wagen. Ze slikt. Ze gaan hier niet meer uitkomen, ze gaat sterven op de zolder van een huurwoning, omdat ze zonodig symphatie moest opbrengen voor iemand die haar ervoor nog zwaar afgekat had en omdat haar nieuwschierigheid naar het verleden van iemand die ze nauwelijks kent haar naar deze zolder heeft gebracht. Way to go, Mairi. Doe je goed.

Opnieuw legt Mairi haar hoofd in haar armen. Ze sluit haar ogen, alsof ze op die manier niet zal merken dat de rook haar steeds meer in zijn beslag neemt. Ze kan niet anders dan haar lot accepteren. In haar gedachten drukt zich een herinnering naar voren.

Mairi ligt met haar handen over haar buik geslagen op haar bed. Afgelopen zomer is ze afgestudeerd aan Hogwarts en binnenkort had ze moeten beginnen aan een nieuwe opleiding. Had moeten... Ze haalt even diep adem en komt dan overeind. Ze loopt naar spiegel en kijkt naar zichzelf, naar haar lichaam, naar de bezorgde rimpels in haar voorhoofd. Een diepe zucht. Hoe graag ze ook zou willen dat het anders was, ze moet haar lot accepteren, tenslotte had ze zichzelf in deze situatie gebracht.

Mairi voelt hoe er een traan over haar wang loopt.

Een zomer later. Mairi kijkt de mensen na die het tuinpad aflopen, ze slikt en sluit haar ogen. Ze zou nu kunnen beginnen aan de opleiding. Ze had een heleboel moeten opofferen, maar ze zou nu kunnen beginnen. Wanneer ze haar ogen opent zijn de mensen weg. Ze doet een stap naar achter en sluit te deur. Nog even houdt ze de deurknop vast. Ze had een keuze gemaakt. Wanneer Mairi naar de kamer loopt pakt ze een boek van het gangkastje. In de kamer gaat ze zitten en begint ze te lezen.

In de gang onder hen kraakt het. Ze hoort een klap, maar reageert nauwelijks. Donovan roept dat ze weg moeten en Mairi knikt, maar zegt niets. Haar blik glijdt weer naar Helena en ze bestudeert het meisje even. Ze zucht en denkt aan de herinneringen van daarnet.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena zit nog steeds op de stoffige vloer van de zolder, voorovergebogen naast het luik, wachtend op een antwoord van Nathan. Haar hoestbuien komen steeds frequenter en heviger op. Waar blijft dat antwoord nu? Tranen lopen vrij over haar wangen. Ze hoort af en toe Donovans stem iets zeggen. Helena spitst haar oren om te horen wat. Nog één poging... Helena hoopt uit de grond van haar hart dat deze wel gaat slagen. Donovan was bij het gevecht wel erg fierce geweest en Helena denkt onbewust dat zijn arrogantie wel gegrond is. Of zo. Neen. Helena's hersenen hebben gewoon een tekort aan zuurstof. Ze laat haar hoofd terug zakken.

"Alsjeblieft, alsjeblieft..." mompelt ze wanhopig en met gesloten ogen tegen het luik. Alsof het luik een geweten heeft en voor zijn karma beslist om deze twee dames toch maar vrij te laten. Maar niet veel later ontstaat er een hels gekraak. Gealarmeerd recht Helena zich op en schuift over de stoffige vloer naar achter. Hopelijk valt de vloer eruit! Een hoop gebulder en gerommel en dan... Niets meer. Het luik hangt er nog. Steeds.

Het blijft stil. Zowel op zolder, als onder hen. Het enige wat Helena hoort, is het geknetter van het vuur op de verdieping beneden hun. Weer een hevige hoestbui. Donovans stem die dramatisch naar Nathan roept.

"Wat? Wat is er gebeurd? Nate? Nathan?!" Het drama klinkt door in haar stem. Geen antwoord. "NATHAN!!!" Helena begint op het luik te slaan met haar vuisten. Alsof dat zou helpen. Een stem. Niet die van Nathan.

Helena kijkt geterroriseerd wanneer ze Donovans stem hoort zeggen wat er gebeurd is, en dat ze weg moeten. Maar... Dan zitten ze voorgoed vast. Ze schudt angstig haar hoofd.
"Nee, nee, nee, nee... Laat ons hier niet achter, alsjeblieft!" Helena klinkt nogal huilerig. "Laat ons hier niet achter..." Helena zwijgt, haar stem wordt gesmoord door haar gesnik. Als ze moest kiezen tussen verbranden, verkolen, verstikken, of bedolven raken onder puin, hoopt Helena dat het door de rook zal zijn dat ze zal omkomen. Ze heft haar hoofd op naar Mairi. Ze had het blijkbaar ook beseft. Maar de anderen hadden nog een miniem kansje. Ze richt zich terug op het luik.

"GA! MAAK DAT JE HIER WEG KOMT! We vinden er wel wat op... ZORG DAT NATHAN IN ORDE KOMT!" Het doet pijn om het te zeggen. Verslagen zakt Helena naar de stoffige grond, waar ze hoorbaar en dramatisch begint de janken, met geluid, en gehoest. Geen fut meer om verder iets te doen. Het is voorbij. Het duizelt in haar hoofd. Naar Sado gekomen, op de vlucht. Nog geen halve dag officieel ingeschreven en dan dit. Hopelijk is het vlug voorbij...

Moniek · The Dark Mod

Voor zover dat mogelijk was begint Selene steeds meer in paniek te raken. Bijna het hele huis staat in brand zo'n beetje, niemand was nog naar buiten gegaan terwijl het niet meer te houden was binnen, er zitten twee mensen vast op zolder en hoe het met Liz en Syll gaat weet ze niet eens. Bovendien moest ze ook nog eens door het raam naar buiten gaan, ook iets waar ze niet naar uit keek.

"Liz? Syll? Gaat alles wel goed daar? Gaan jullie naar buiten?" roept ze naar de andere kamer. Ze kijkt naar Chase, die ook nog steeds niet naar buiten is gegaan dus.

"Ga dan! Ik kom zo achter je aa-AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!" begint ze tegen hem, maar wordt dan onderbroken door de balk die op de grond valt. Ze springt van schrik een stukje achteruit en probeert door het stof te zien hoe het met Donovan en Nathan gaat, maar ze kan het niet goed zien. Ze begrijpt echter uit wat Donovan zegt dat Nathan gewond is geraakt.

DONOVAN! NATHAN! GAAT HET? KAN NATHAN LOPEN? KUNNEN JULLIE WEG?" schreeuwt ze – ondanks dat ze hemelsbreed niet zo ver weg zijn, maar paniek in combinatie met het feit dat ze ze bijna niet kan zien zorgt dat Selene gaat schreeuwen (en Selene gaat opzich al schreeuwen om minder dan dat). Dan denkt ze echter een fractie van een seconde na; zo lang zij en Chase hier staan kan die balk geen kant op natuurlijk. Ze loopt daarom de kamer weer in en trekt Chase mee.

"Donovan, wij zijn de kamer weer dus nu kun je die balk wegdoen toch? TOCH?" roept ze naar hem. Donovan kon dat vást aan de kant doen. Ongetwijfeld. Vanuit de deuropening kijkt ze richting het raam. Ja, er zit wel een afdakje, maar van wat ze net gezien had was het niet erg groot en zag er bovendien – net als alles in dit huis – niet zo stabiel uit. Ze slikt even bij de gedachte dat ze daar toch echt op zal moeten zo.

"Eehm... Ga jij er vast op?" zegt ze tegen Chase terwijl ze gebaart naar het raam. Het was vást een beter idee dat er eerst iemand op ging die een stuk stabieler is dan Selene is, en mensen die minder stabiel zijn dan zij zijn er niet echt. Ergo, het was beter dat Chase eerder ging dan zij. Bovendien wilde ze toch eerst zeker weten dat iedereen eruit kwam en wilde ze nog op antwoord wachten van Syll en Liz.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi zit nog altijd op de grond. Af en toe hoest ze zwaar. Wanneer Helena tegen Nathan en Donovan begint te roepen dat ze weg moeten gaan heft ze haar hoofd op. Met grote ogen staart ze naar Helena, maar die ogen beginnen direct te tranen van de rook. Langzaam krabbelt ze een stukje overeind, zodat ze op haar knieí«n zit. Ze denkt aan de herinneringen. Ze moet het heft in eigen hand nemen... Ze kan hier niet zomaar dood gaan door rook, of vuur, of een instortend huis. Mairi kruipt naar het luik en begint er met haar vuisten op te slaan, terwijl ze luidop jammert. "Nee, nee. Nee!" Ja ze begint ondertussen al voor de derde keer aan een rouwproces, nu is ze weer bij ontkenning aanbelandt.

Die fase blijft echter niet lang hangen, wanneer het besef komt dat ze haar hier echt niet uit gaan redden. Kwaad begint aan haar haren te trekken. Haar rommelige staartje is ondertussen geen staartje meer. Ze komt overeind en tuurt door de rook heen. Haar wand. Waar is haar wand. Ze heeft haar wand nodig. Woest begint ze met haar wand te voelen over de grond waar ze zojuist gezeten heeft. Ondertussen lopen de tranen over haar wangen en hoest ze steeds regelmatiger. Met haar handen voelt ze over de grond en ze voelt de ruime kieren die ontstaan zijn door de spreuk van Donovan. "Aahrg!" brengt ze uit. Nee, haar wand kan niet door de kieren gevallen zijn... Dan voelt ze wat onder haar hand en krampachtig houdt ze haar wand vast. Mairi komt weer overeind en zoekt in de rook naar Helena. Ze vindt haar, op de grond. Huilend.

Een idee heeft zich in haar hoofd geplaatst en in de verwarring, in de emoties, in de angst beseft ze zich dat ze zich er aan moet toegeven. Ze kan niet anders, toch? Mairi stapt wat richting Helena, nog steeds hoestend. Ze probeert de rook te negeren, ze probeert de gedachte te negeren dat elk momenten de vlammen door de vloer kunnen komen. Langzaam ebben de heftige emoties uit haar lichaam weg. Boosheid maakt plaats voor acceptatie. Acceptatie dat ze elk moment niet meer is dan een lichaam, een lichaam zonder hartslag. Mairi grijpt haar wand wat steviger beet. Rustig stapt ze nog dichter naar Helena toe. Even haalt ze diep adem en dan pakt ze Helena haar kin en heft ze diens gezicht naar zichzelf toe, ze kijkt haar lotgenoot een moment met een intense blik aan, alsof ze haar zo wilt vertellen wat haar plan, haar idee is. Tot vandaag kende ze dit meisje niet en nu hadden ze niet alleen samen gevochten tegen een stel Death Eaters, ze zaten ook nog eens samen opgesloten op een zolder die elk moment in brand op kan gaan. Heel wat minder heftige situaties scheppen al een band en dus voelt het als een noodzaak een soort van afscheid te nemen.

Mairi knikt even kort naar Helena en laat diens kin weer los. Ze zet een stap naar achter. Even haalt ze diep adem, terwijl ze aan van alles tegelijk denkt. Haar vader, haar oma, haar vriendinnen van de Hogwarts periode, Aleck. Ze denkt aan haar werk, aan haar leven. Nogmaals haalt Mairi diep adem en dan richt ze haar wand op haar eigen keel. Ze sluit haar ogen kort. Korte gedachten dringen zich steeds sneller aan haar op. Het is een draaikolk van gedachten. Mairi gaat steeds sneller adem halen. Ze slikt en wil dan haar mond openen om de spreuk uit te spreken. Dan verschijnt er plots een nieuwe gedachten in haar hoofd. Als door een Schroeistaartige Skreeft gestoken spert Mairi haar wijd ogen open. Haar blik zoekt die van Helena. "We moeten dit samen doen!" zegt ze met schrille stem. "Jij mij, ik jou! Pijnloos!"

Melinda

Chase probeert door de rook heen te kijken, maar het doet zijn ogen branden. Ze zijn helemaal opgezwollen door de chemische stoffen die het vuur veroorzaakt. Hoestend probeert hij overeind te blijven staan, leunend tegen de muur op de overloop. Selene begint tegen hem te spreken, maar kan haar zin niet afmaken. Er klinkt gekraak. Chase zijn gezicht gaat naar boven, waar hij één van de steunbalken door midden ziet scheuren. En niet snel er achter aan valt de balk naar beneden. Het heeft een barricade tussen de twee mannen en Selene en hem gemaakt.

Niet snel daarna wordt Chase weggetrokken bij de barricade, een kamer in. De balk kan niet aan de kant geschoven worden, omdat zij er stonden. Hopelijk gaat het goed aflopen, maar Chase vreest het ergste. Hij wordt uit zijn gedachten gerukt door Selene, die hem gebaart door het raam het afdak op de gaan. Hij kijkt er naar. Het ziet er niet zo stevig uit, maar het is waarschijnlijk hun enige oplossing om er levend uit te komen. Chase loopt richting het afdak en begint aan het raam te prutsen om het open te krijgen. Even houdt hij op. Als hij nu een raam opende, zou het vuur zich sneller kunnen bewegen, omdat er zuurstof bij het vuur zou kunnen komen en dat zou de reactiesnelheid alleen maar kunnen verhogen.
"Is het wel verstandig om nu te ontsnappen? De reactiesnelheid van het vuur zal, door de enorme hoeveelheid zuurstof die er bij komt, omhoog gaan, waardoor het vuur zich sneller over de overloop verspreid." Hij neemt een nieuwe hap adem, hoest even en vervolgt dan, "En als dat gebeurt, is de kans op ontsnappen kleiner."

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Nog steeds levend tussen twee werelden in opent Syll opnieuw zijn ogen. Hij hoort een stem zeggen "˜blijf bij me' en gaat er vanuit dat het Dorothy is. Waarom zou hij niet bij haar blijven? Ze gingen toch trouwen? Dan ruikt hij echter weer de geur van brandend hout en realiseert hij zich waar hij is. Een nieuwe tik tegen zijn gezicht van Liz brengt hem weer volledig terug naar de realiteit.

Voorzichtig gaat hij rechtop zitten en kijkt om zich heen, voor zover dat nog mogelijk is. Hij had even nodig om alles op een rijtje te zetten en de juiste beslissing te nemen. Ze kunnen waarschijnlijk niet terug naar de gang. De deur bevindt zich vlakbij de trap en dus zou het daar nu waarschijnlijk ook in brand staan. Precies op het moment dat Liz zegt dat ze via het raam moeten gaan concludeert hijzelf hetzelfde. Het is de enige uitweg. "˜Ja, we zullen wel moeten,' brengt hij vertwijfeld uit.

Maar dan hoort hij Selene roepen vanaf de gang. Het benauwende gevoel van gevaar keert direct terug als hij zijn zus hoort. 'Selene. Alles gaat goed,' liegt hij half. Maar voor deze situatie ging het toch redelijk, niet waar? 'Maak dat je hier wegkomt! Verzamel je met z'n allen bij het raam en ga via het afdak!' Hij probeert zijn stem te verheffen, maar hij weet niet of ze hem kunnen verstaan. Hij hoort meerdere stemmen door elkaar, een behoorlijke chaos. Het stelt hem gerust dat hij even later Selene's stem weer hoort vanuit de aangrenzende kamer. Daar moet het nu betrekkelijk veilig zijn, ten opzichte van de gang. Hij vangt ook nog iets op over een balk, maar zijn hoofd is te vol van gedachten om dat nu ook direct te kunnen plaatsen.

Dan probeert hij op te staan, maar voelt direct zijn duizeligheid terug naar boven komen. Dit ging nog lastiger worden dan hij dacht. 'Liz,' zegt hij zacht. 'Zoek wat lakens, we kunnen niet zomaar uit het raam springen, veel te hoog.' Hoe typisch was het dat zijn leven nu afhing van iemand op wie hij vanmiddag nog een onvergeeflijke vloek had gebruikt. 'Er liggen denk ik nog lakens in de kast...' Erg overtuigd klinkt hij niet, maar het zou de enige plek kunnen zijn waar ze nog te vinden zijn. Als ze daarna maar snel genoeg naar buiten gaan en het raam weer sluiten, zou het vuur niet al teveel oplaaien. Hij hoopt dat de anderen zich dan ook op tijd in veiligheid kunnen brengen.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena ligt nog altijd op de grond. Haar dramatische gehuil heeft plaats geruimd voor een bijna continue gekuch en gesnik. Door al het stof op de grond en de dikke rook die zich ondertussen gevormd heeft, ziet ze er alles behalve proper uit. Maar het kan haar niet meer schelen. Ze rolt verslagen door naar haar rug en blijft als verlamd liggen, starend naar het dak. Of de rook die tussen het dak en haar ogen hangt. Helena sluit haar ogen snikkend.

Helena vergeet door de hele toestand dat Mairi er ook nog is. Ze schrikt dan ook angstig op wanneer deze haar gezicht aanraakt en het opheft. Met grote ogen staart ze haar aan wanneer Mairi haar intens aan kijkt. Wanneer ze knikt naar Helena, begint ze weer bijna opnieuw te huilen. Alsof dat de bevestiging is dat alles effectief voorbij is.
Wat Mairi dan doet, had Helena niet aan zien komen. Helena schrikt als Mairi haar staf op zichzelf richt en haar ogen sluit. Wat gaat ze in hemelsnaam doen?! Zo vlug als Helena kan, vist ze haar eigen staf weer op uit haar tas, die nog steeds opgelicht is, en richt deze zonder aarzelen op Mairi, terwijl ze nog altijd op de grond zit.
"MAIRI, WAAG HET NIET MIJ HIER ALLEEN ACHTER TE LATEN!" roept ze, in een poging om haar gedachtegang te doorbreken. Wie weet hoe ver heen ze al was, met die gesloten ogen en alles. Vlug krabbelt Helena overeind terwijl ze haar staf op Mairi gericht houdt. Wat moet ze doen? Haar ontwapenen? Dat is ook het enige wat ze een beetje deftig kan.

Helena's stafarm beeft. Afwachtend staat ze tegenover Mairi. Ze probeert haar te observeren wanneer ze het zou kunnen doen. Een fractie van een seconde te laat, en ze was er geweest. Wanneer Mairi haar ogen plots weer wijd open doet en haar recht aan kijkt, zet Helena angstig een stap achteruit. Wablieft? Jij mij, ik jou?! Meent ze dees nu serieus? Helena kijkt Mairi aan alsof ze krankzinnig geworden is. Haar staf die naar Mairi uitsteekt, heeft opeens een andere functie: zelfverdediging.

Neen, dat wilt Helena niet, ze wilt overleven. En zelfs al lijkt het idee van Mairi nog hun slimste optie, dan nog zou Helena het niet succesvol kunnen voltrekken, omdat je het moet ménen. En diep in haar hart wilt Helena het helemaal anders. Niet door eigen toedoen.

"Vergeet het, Mairi! Hier doe ik niet aan mee, dus waag het niet!" Helena's stem trilt van angst en wanhoop. Haar arm met haar staf ziet er ook niet zo stabiel uit. Ze zwiept nog eens met haar staf: "Je doet niks met mij, je doet niks met jezelf! Je laat me hier verdomme niet alleen achter! Ik hou je tegen, als je ook maar iets met dat ding doet!" Helena mag het dan niet kunnen menen, ze kent Mairi niet. Wie weet, als zij een dodelijke vloek uitspreekt, werkt ze wel... Maar dan laat ze zich nog liever verstikken, verbranden, door de vloer zakken en te pletter storten... Te pletter storten...

Helena kijkt om naar het raam. Het veel te kleine raam dat in het dak steekt. Als er één optie was, dan was het deze.
"We moeten door het raam! Het is onze enige kans!" Helena vergeet even dat ze twee verdiepingen hoog zitten en dat de kans op levend aan de grond komen ook maar bestaat uit een procent of twee, maar hier blijven zitten, geeft sowieso de hoofdprijs. Helena rent naar het raam dat al kapot was, en slaat met haar elleboog de overige scherven die nog in de omraming steken eruit, om het veel te kleine gat meer ruimte te geven. Helena twijfelt en wilt bijna haar hoofd erdoor steken, ook al weet ze dat haar schouders er niet door passen. Ze is zo wanhopig dat ze het toch doet. Mocht Donovan er getuige van geweest zijn, hij zou beschaamd zijn over het huidige rationele niveau van Ravenclaw. Maar wanhoop doet veel.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Syll gaat eindelijk rechtop zitten. Eventjes voelt Liz de neiging om zich opgelucht in zijn armen te laten vallen, maar als Syll begint over lakens, vindt ze haar rationaliteit weer terug. Meteen springt ze op en loopt ze richting de kast. Ze hoest een paar keer flink, want de rook dringt steeds meer door in de kamer.

Bij de kast aangekomen rukt Liz elke deur en lade open die ze kent. Alles wat ook maar een beetje lang is gooit ze in de richting van Syll. Lakens, dekbedovertrekken, truien.. Als ze zo ongeveer heel de kast heeft leeggetrokken, draait Liz zich terug op. Haar ogen prikken door de rook. Ze gaat naast Syll zitten en begint verwoed uiteindes aaneen te knopen.
'We moeten opschieten,' zegt ze, terwijl haar vingers worstelen met een laken en een trui.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Syll kijkt hoe Liz zich richting de kast begeeft die zich niet binnen zijn zichtgebied bevindt. De rook begint nu steeds lager te hangen en Syll beseft dat ze zich in een tikkende tijdbom bevinden. Hij hoopt maar dat ze het er levend vanaf brengen. Hij hoopt vooral ook dat Selene een weg naar buiten weet te vinden.

Dan ploft Liz naast hem neer met een aantal lakens die ze aan elkaar begint te knopen. Hij wil haar het liefst helpen om hier zo snel mogelijk weg te komen, maar weet dat hij zijn krachten moet sparen. 'Ja, we moeten nu écht naar buiten,' antwoordt hij haar. De onrust is duidelijk in zijn stem te horen.

Precies op dat moment ziet hij plots een vlam tussen de deuropening doorkomen. Nu is het raam letterlijk hun enige uitweg. Ze zullen snel moeten zijn, wil niet één van hen twee levend verbranden.
Voorzichtig probeert hij op te staan, daarbij leunend op het bed. Dan zet hij voorzichtig een paar stappen richting het raam, waarbij zijn duizelige gevoel weer even naar boven komt. Hij klampt zich vast aan de vensterbank.

Hij kijkt nogmaals naar Liz die op de grond de laatste knopen aan elkaar maakt.'Liz, ga jij zometeen maar eerst. Ik zal achter ons het raam weer proberen te sluiten.' Hij klinkt nu vrij koel en rationeel, maar in werkelijkheid vraagt hij zich sterk af of hun plan zal gaan werken. Veel keus hebben ze echter niet.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Liz gaat zo snel als ze kan verder met de knopen, maar de stof werkt niet echt mee. Syll staat alvast op en loopt richting het raam. Vanuit haar ooghoeken ziet ze dat hij niet echt stabiel loopt. In haar ogen leunt hij veel zwaarder op de vensterbank dan goed voor hem is.

Liz werpt een korte blik op de deur en ziet in paniek dat de vlammen het kleed op de vloer voor Dorothy's bed hebben gevonden. Geschrokken springt ze overeind. Het koord van lakens en andere kledingstukken moet nu maar lang genoeg zijn, want meer tijd hebben ze niet.
'SELENE!' schreeuwt ze. Ze hoest een aantal keer flink, want de rook is ook toegenomen. 'Wij gaan nu door het raam! Maak je geen zorgen!'

Ze baant zich een weg naar het raam. Voorzichtig duwt ze Syll opzij en begint ze aan het raam te wrikken. Vervolgens springt het open. Provisorisch knoopt ze een laken aan de verwarming onder het raam.
'Houd het een beetje vast, wil je.' Liz staat op het punt op de vensterbank te klimmen, als haar iets te binnen schiet.
'Syll, mijn staf! Wil je alsjeblieft mijn staf sommeren? Hij ligt ergens in de kamer..' Ze kijkt hem smekend aan.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online