Clark "Cap" Bryans

Cap loopt met Asha mee en vreemd genoeg kan hij alleen denken aan een avond ergens in April, in hun laatste schooljaar. Asha, Cap en Blake zaten op het gras onder een gigantische boom en hij kan zich nog herinneren dat hij dacht - whoa, dit is een goed moment. Hij zat daar immers met zijn twee beste vrienden en alle stukjes leken perfect in elkaar te passen.

En nu? Nu dit.

Cap knikt als Asha zegt dat ze haar tanden gaat poetsen en dergelijke. Hij draait zich stil om zodat zij bij zijn rugtas kan. Hij hoeft niet eens te vragen wat ze nodig heeft of wat ze gaat pakken. Cap ziet mensen heen en weer lopen terwijl Asha de toiletten in loopt en hij voelt zich op een vreemde manier losgekoppeld van hen. Zij zijn de normale mensen, en hij... Hij wacht op iets wat zijn leven kan veranderen.

Hij tikt nerveus met zijn vingers tegen zijn been aan terwijl hij ijsbeert tegenover de toiletten-deur. Zou ze de uitslag al hebben? Zou ze het antwoord weten? Wat zou het zijn? Een naar gevoel plaatst zich in zijn maag - zou ze het antwoord weten en het niet tegen hem zeggen? Hij voelt een irrationeel verlangen om te schreeuwen, maar hij wilt de mensen om hem heen niet bang maken. Hij is niet gek - hij is alleen nooit banger geweest dan nu. Het gevoel is verstikkend.

Hij hoort plotseling zijn naam. Met lood in zijn schoenen stapt hij de toiletten binnen. Hier en daar hoort hij een aantal mensen verontwaardigd zijn richting op kijken (want hey, etiquette; mannen horen niet in de vrouwenwc's etc.) Maar Cap heeft daar geen oog voor. Asha ziet er bleek uit en ze vraagt of hij naar het testje wilt kijken. Hij knikt. Hij neemt zichzelf nu al voor om niet in paniek te raken. Dat is niet wat Asha nodig heeft, en hij wilt het niet erger voor haar maken.

Niet in paniek raken, Cap. I swear to god...

Hij pakt het testje vast en ook het bijbehorende doosje met de instructies. Hij ziet twee streepjes op de test. Een mistige wolk lijkt zich te hebben genesteld in zijn hoofd. "Twee streepjes," zegt hij schor. "Uh, wat betekent..." Zijn oog valt op het doosje. Eén streepje betekent niet-zwanger. Twee streepjes betekent zwanger.

Twee streepjes betekent zwanger.

Twee streepjes betekent zwanger.

Hij checkt het nogmaals en nogmaals en nogmaals en nogmaals, en dan pas kan hij opkijken en Asha's ogen inkijken en f*ck f*ck F********CK. Zijn ademhaling versnelt, en hij weet niet wat hij moet doen of zeggen, dus er verschijnt een vreemd lachje op zijn gezicht en dan schudt hij zijn hoofd en dan knikt hij en: "Kijk - twee streepjes betekent... Het betekent dat je zwanger bent, Ash." Zijn stem klinkt hoger dan normaal. Hij bijt op zijn lip.

Niet in paniek raken, Cap. I swear to god...

"Ik- Kijk, Ash..." Cap legt de test en het doosje ergens op een wasbak neer. Hij kan die dingen niet de hele tijd in zijn handen houden - het voelt vreemd, dit alles voelt vreemd. Maar toch is hij vastberaden om er voor haar te zijn, al kan hij er niet eens voor zichzelf zijn want hij weet niet hoe. "Het is okay. Hey, kijk me eens aan?" Hij stapt dichter naar haar toe, deels voor haar en deels voor zichzelf. Hij moet zich vastklampen aan iets (aan iemand) voordat hij neerstort. "Hey..." Hij elke hand aan de zijkanten van haar schouders, haast alsof hij haar staande houdt.

"We komen hier..." Hij slikt, kijkt weg en dan weer terug in haar ogen. Plotseling, alsof zijn brein hem in de zeik wilt nemen, denkt hij weer aan die dag in April en aan de boom en aan Blake, en op dat moment voelt Cap zich ziek worden. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen maar niets komt eruit want dit is f*cked up op zoveel verschillende niveaus.

En dus, bij gebrek aan woorden, glijden zijn handen omlaag totdat hij haar handen vindt. Stevig pakt hij haar handen beet. Een zeer gemixte en zeer verwarde uitdrukking speelt op zijn gezicht. Hij knikt - al heeft hij nog niets gezegd. Hij blijft knikken. Er spelen dingen in zijn hoofd die hij wilt zeggen maar niet kan zeggen.

Ja, het komt in orde.

Maak je geen zorgen.

Ik hou van je en Blake ook en we zorgen dat het in orde komt.

Maar het enige dat hij doet is knikken terwijl hij haar handen in die van hem klemt.

Clark "Cap" Bryans

Asha's gezicht is nat van de tranen en hij kan er niets aan doen. Hij staat daar maar, te denken aan dingen waar hij niet aan kan denken; te denken aan Blake die ergens op de boot vast rondwandelt met Serena en de rest. Op een gegeven moment lijkt Asha in te storten - of eerder, tegen hem aan te storten. Hij klemt haar stevig tegen zich aan en begraaft zijn gezicht in haar schouder. "Wat moet ik doen Cap?"

En hij kan niet antwoorden omdat zijn keel dicht zit. Hij heeft er nooit goed tegen gekund als Asha huilde - zijn eerste instinct is altijd geweest om haar te troosten. Dat is nooit anders geweest. Maar nu... Nu kan hij geen oplossing bieden. Nu zal een fles alcohol en zijn gezelschap niet voldoende zijn om haar even aan iets anders te laten denken.

"Je... staat er niet alleen voor," weet hij uiteindelijk te zeggen, al klinkt zijn stem rauw. Hij heeft haar nog steeds vast - hij is niet van plan los te laten, niet gauw. Het blijft even stil. Een aantal mensen kijken hen vreemd en afkeurend aan terwijl ze de toiletten in en uit lopen. "Als je - als je me wilt hebben..." gaat Cap verder, een paar minuten later. Hij trekt zich nu wel los uit haar grip omdat hij haar moet aankijken hiervoor. Hun gezichten hangen heel dicht bij elkaar en haar gezicht is nat, en dan beseft hij dat zijn ogen ook zwemmen in tranen. Hij knippert driftig. "Als je me wilt hebben... Zolang je me wilt hebben, ben ik er voor je. Op wat voor manier je ook nodig hebt."

Hij weet niet precies wat dit betekent of wat hij hiermee bedoelt. Maar hij drukt een kus op haar voorhoofd en trekt haar dan weer naar zich toe. "Okay? Okay? Je bent niet alleen, Ash. Je bent niet alleen. Je bent niet alleen.."

En ergens knaagt het aan hem dat hij dit zegt; dat hij haar zo dichtbij zich houdt. Het zou Blake moeten zijn die dit deed. Blake zou hier moeten staan, niet Cap. Cap verdient dat niet. Hij verdient het niet om in haar leven te zijn, niet zo. En Blake zou vast weten wat hij zou moeten zeggen; Blake zou vast weten wat hij zou moeten doen. Asha zou niet moeten settlen voor Blake's quirky best friend.

Maar hij zou zichzelf nog liever in brand steken dan weg te lopen, en dus verroert hij geen vin, al denkt hij dat ze beter verdient.

Clark "Cap" Bryans

Het voelt als een bizarre full-circle. Ze kust hem (op een vurige manier; dit is intentioneel en whoa) en Cap haalt het niet eens in zijn hoofd om er niet in mee te gaan. Wanneer ze fluistert dat ze hem nodig heeft, is Cap een verward wrak, min of meer. Hij realiseert zich (en hij voelt zich belachelijk rot over deze realisatie) dat hij dit wilt. Hij wilt haar en hij wilt nooit bij haar weggaan. Dit is goed zo, Asha is goed voor hem. Maar dit is full-circle, en dat betekent dat hij terugdenkt aan het Incident en hoe ze hem nodig had maar niet van hem hield, niet zo. Ze had hem nodig omdat ze zich rot voelde; omdat ze kwaad was op Blake; omdat ze zich verraden voelde en ze afleiding zocht. Hij was haar afleiding.

En nu - nu ook. Nu wilt ze afleiding en ze heeft hem nodig omdat hij dat voor haar is. Ze heeft hem nodig, maar ze houdt niet van hem, niet zo.

Misschien wel.

Maar het maakt niet uit; dit is niet het moment daarvoor. Haar leven stort in (en het is niet zeker of het Blake's of Cap's leven zal zijn dat mee zal storten). "Ik ben hier," reageert hij, want dat is de waarheid. Hij kust haar, ditmaal rustiger en toegenegen. Als hij zijn gezicht terugtrekt, leunt hij met zijn voorhoofd tegen de hare. "Ik ben hier, okay." Het is een belofte. Om zijn woorden kracht bij te zetten, sluit hij zijn armen weer om haar heen.

Ze verroeren zich niet voor een lange tijd. Hij is niet van plan los te laten, in ieder geval. Maar zijn hoofd draait overuren. Zijn deze realisaties over dat hij haar wilt alleen geïnspireerd door dit moment? Wat gaan ze doen wat Blake betreft? Moeten ze het hem vertellen - alles? Inclusief vertellen over het Incident?

"Weet je wie er ook voor je zou willen zijn?" vraagt hij, toch langzaam loskomend. "Blake." Het is voor het eerst dat hij Blake's naam noemt. Hij heeft het idee dat hij nu zomaar ingeslagen kan worden door bliksem. Na alles wat hij Blake heeft aangedaan, dat hij het nog kan om Blake's naam uit te spreken vlak nadat hij haar gezoend heeft. Maar hij gaat toch verder. "Hij hoort dit te weten. Ik bedoel - we weten niet van wie..." Hij schudt zijn hoofd. "Niet dat het voor mij uitmaakt. Maar hij hoort het te weten. Hij hoort alles te weten."

Clark "Cap" Bryans

Asha ziet er niet bijzonder enthousiast uit om Blake in te lichten over de recente onthullingen, maar ze beseft dat er geen andere keus is. Cap knikt als reactie op haar suggestie om de vrouwentoiletten te verlaten. En dus, voor ze het weten, struinen ze hand in hand door de boot. Cap weet niet geheel zeker waar Blake is, en of Asha hem nu de dingen wilt vertellen.

Cap zegt niet veel - het vooruitzicht om Blake de gehele waarheid te moeten vertellen... Het zorgt ervoor dat hij in paniek raakt. Hij weet dat Blake elke reden zal hebben om hem te haten en om weg te lopen van hun vriendschap. Cap wilde die kans nooit nemen. De kans om Blake kwijt te raken is onacceptabel. Daar had je eerder aan moeten denken, dumbass. Yeah.

Toevallig komen Asha en Cap net de rest van de groep tegen. Marshall, Serena, Angie en Hayden. Blake en Keegan zijn nergens te bekennen, wat Cap een beetje vreemd vindt. Zaten die twee na hun *moment* niet onaardig tegen elkaar te doen? Cap wilt zich eigenlijk omdraaien en zich opsluiten in een kastje, maar de groep heeft hen al gezien, en dus begroet hij ze met een "hey, daar zijn jullie". Hij houdt Asha's hand nog altijd vast en het boeit hem niet wat de rest daarover zal denken. Ze hebben immers grotere dingen om zich mee bezig te houden.

"Hebben jullie toevallig, uh, hebben jullie Kee of Blake gezien?" Goede camouflage - zo zegt hij niet direct dat ze Blake specifiek zoeken. Het is zo vreemd om hier met de groep te staan, na wat er zojuist gebeurd is. Maar hij forceert een glimlach op zijn gezicht.