[RPG] The Blood of Sado

Enjolras · King of Babylon

Hij glimlacht even kort wanneer Selene haar naam zegt. Wanneer ze daarna duidelijk onder de indruk van zijn twister en ze daarna een nogal niet ondubbelzinnig 'jij bent er zo één'-opmerking geeft, trekt hij een wenkbrauw op. Veel tijd om er op in te gaan is er niet, want alweer komt een nieuw gezicht de trap opgelopen, gevolgd door Syll. Blijkbaar is het de buurman. De vriendelijke buurman that is, zoals Syll het duidelijk benadrukt. Eéntje die wel bereid is om de troep op te ruimen. Mooi is dat.

Uiteindelijk komt ook Donovan hen vergezellen en is het plots weer ontzettend druk op de gang. Wat een drukte vandaag. Donovan is helemaal into-werk-mood. Hij stelt een beleefde 'wie neemt wat, dan noteer ik het even?'-vraag. Geen tijd voor theatrale hairflips, dat is duidelijk. "Nou, met dank aan Selene moet er inderdaad nogal wat opg -," maar abrupt stopt hij zijn opmerking; Hij wou zeggen dat het daar binnen nogal een boeltje is. Maar opeens doemt een andere prioriteit op. "Oh, you gotta be kidding me...," zegt hij luidop en neemt een plotse heel alerte houding aan wanneer het nieuwe gezicht hen het overduidelijke bevestigd: er was rook. En clichématig was er dus ook wel ergens vuur.

Seriously? Was dit iets wat de Death Eaters hadden bedacht? 'Ah die ene heeft me tien minuten lam gelegd, we roken het hele huis uit?' Alsof een grote versie van Alice vastzat in het huis van het konijn en de enige manier om er vanaf te raken was haar uit eruit te roken? Hij neemt alvast zijn wand in de aanslag wanneer hij merkt dat het geen onschuldig brandje is en in een mum van tijd de trapkoker helemaal volhangt met dikke rook.

"Augmento en vuur zijn geen goede combinatie," zegt hij wanneer Selene een wanhoopspoging doet. Wist ze dat niet? Augmento is heel handig als je dorstig bent of je de planten moet water geven, maar in combinatie met vuur is er vooral heel veel kracht en doorzettingsvermogen bij nodig. Net zoals je bij de Patronus een happy thought moet oproepen - niet any happy little thought though -, was Augmento een kwestie van concentratie. Zeker in combinatie met vuur. Zéker in combinatie met zo'n hevig vuur. "Je moet je concentreren als je wi -," maar overnieuw maakt hij zijn zin niet eens af. Even is hij onder de indruk dat hij nog zo helder blijft nadenken in deze situatie. Daarna gaat hij pas over op paniekmodus. Op zolder? Zat Helena op zolder?

Even weet hij niet waar hij het heeft. Een beetje verdwaasd ziet hij hoe Selene in paniek terug de kamer in rent. "DOE DE RAMEN DICHT!" roept hij haar nog na. Ja, noem het een impulsieve reactie van iemand die zijn hele leven lang bij Muggles heeft geleefd. Dan leer je zo'n noodzakelijke dingen. Niet dat hij elke dag een brand meemaakte - maar wie had nu nog nooit een brandende frietketel meegemaakt? Dat was dan ook het enige wat hij nog kon uitbrengen. Wanneer de dikke rook zich als paddenstoelen (of als Dementors, zoals je wil) lijkt te vermenigvuldigen en al snel een groot deel van de gang op de bovenverdieping inneemt, slaat de paniek toe. F*ck deze dag. Serieus. F*CK. DEZE. DAG.

Laag over de grond blijven. Even schrikt hij op wanneer hij merkt dat het de stem van zijn moeder is die het 'm als het ware in zijn oren fluistert. Great Nathan. Is dit een moment om aan je moeder te denken? Focus godverdomme. Focus. Zonder om te kijken, loopt hij richting de zoldertrap, aan de tegenovergestelde kant van de gang. Het vuur blijft nog wel een tijdje aan die ene kant. Die rook echter... "HELENA?" roept hij. No way dat ik nog eens de held ga uithalen. Ik wil hier weg. Maar niet zonder haar. Een kort beeld van de Ceremoniemeester flasht opeens voor zijn netvlies. Niet nog een keer.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi staat nog steeds naar het luik te kijken en voelt de paniek opborrelen, terwijl Helena eigenlijk heel rustig blijft. De rook begint nu echter ook op zolder flink toe te nemen en Mairi duikt naar het luik, waar ze druk aan begint te trekken. Ze heeft altijd al een grote angst voor vuur gehad en het idee dat ze opgesloten zit op een zolder, met een miniscuul raampje waar ze waarschijnlijk net door zou passen ware het niet dat het waarschijnlijk toch al niet meer dan 10 centimeter open kan, maakt haar volledig panisch. In haar gedachten is ze al zowaar levend verbrand en het vermogen tot logisch denken is helemaal uitgeschakeld.

Van de verdieping onder hen is de rust ook wel verdwenen, want een vrouw begint te gillen en een man roept dat de ramen dicht moeten. Ramen dicht?! LUIK OPEN! Mairi begint nog harder aan het luik te trekken, hoewel het nog steeds geen beweging mee geeft. Dan hoort ze de man die riep dat de ramen dicht moesten om Helena roepen en zich volledig aangesproken voelend, tenslotte is Helena gewoon bij haar op de zolder, begint ze met haar vuisten op het luik te bonken. "Hier!" gilt ze. "Het luik gaat niet meer open!" Als ze de rust had bewaard had ze waarschijnlijk gevraagd hoe ernstig de situatie is, ondanks alle rook, maar de paniek laat haar achter elkaar "Hier!" roepen.

De rook begint haar longen te vullen, omze Mairi nog steeds voor het luik zit. Hoestend duwt ze zich een stuk naar achter. Ze kijkt naar Helena en krabbelt dan overeind. Ze houdt haar arm voor haar mond en staart hulpeloos naar het luik. De paniek is omgeslagen in verlamming en stokstijf blijft ze staan kijken, in de hoop dat iemand hen hier weldra uit zal halen. Doodgaan op pagina 18, liever niet.

Ooc: Aah, ik moest even snelletjes posten tussen leren door en vlak voor het naar het tentamen gaan. xD

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Een beetje geschrokken draait hij zich om als hij ineens de stem van Donovan hoort. Hij was met zijn concentratie volledig bij het feit dat hij voor Chase verborgen moest zien te houden dat Dorothy dood was, dus had hij Donovan niet horen aankomen. Hij voelt enigszins schaamte als Donovan begint over dat het niet de bedoeling is spullen door te verkopen, maar hij houdt zichzelf voor dat hij daar het volste recht op heeft. Hij moet ook zijn eigen broek omhoog zien te houden nu. Daar had Donovan als vriend vast begrip voor. Het was voor Syll niks nieuws onder de zon dat Donovan zijn werk serieus uitvoerde, dus zou hij er verder niet over in discussie gaan. Dat had overigens toch geen zin, dacht hij.

'Ik heb bijna alles gehad, alleen haar slaapkamer wil ik graag nog even controleren, zegt hij op formele toon. Zelf vond hij zoiets maar raar, het was toch een vriend van hem waar hij mee stond te praten. Over het opruimen zwijgt hij maar, dat zou Donovan vanzelf wel ontdekken.

Hij bemerkt dat het wel erg krap wordt nu ze met zijn vijven in de gang van een huurwoning staan. Hij wil net naar de aangrenzende kamer vertrekken zodat hij in ieder geval weer een beetje personal space heeft, als Chase vraagt waar ze mee bezig zijn. Razendsnel probeert hij een smoesje te verzinnen. Hij ziet dat Selene hem aankijkt en geeft haar een hou-je-mond-en-bemoei-je-er-niet-mee-blik. Hij hoopt dat hun broeder- en zusterband sterk genoeg is om dit soort non-verbale dingen te begrijpen. 'Dorothy is even...' begint hij zijn zin stamelend. Maar hij kan zijn zin niet afmaken, want Chase merkt ineens op dat de trap in brand staat.

Even is hij blij dat de vraag over Dorothy zo in het niets verdwijnt, maar als hij zich omdraait en bemerkt dat de trap écht in lichte laaien staat, wenst hij ineens vurig dat hij toch de vraag had moeten beantwoorden. Met een brand waren ze verder van huis.

Vlug stopt hij zijn vingers in zijn oren zodra Selene de brand ontdekt heeft, ze schreeuwt nu zo mogelijk nog harder als toen ze haar achtvoetige vriendjes ontdekte zo net. De brand zou hen in ieder geval wegjagen, dus dat probleem was opgelost. Altijd ook het positieve blijven zien hé. Vlug kijkt hij om zich heen, de krappe gang vult zich al snel met rook. Welke kant kunnen ze op? Hij hoort iedereen van alles door elkaar roepen en hij heeft al meteen het gevoel de controle over de situatie kwijt te zijn. Dat zorgde ervoor dat hij nu ook een beetje in paniek raakte. Maar dat zou hij niet laten werken.

'Rustig iedereen!' Probeert hij hen te overstemmen. 'Wie weet er een goede spreuk om vuur te bestrijden?' Hij ziet dat het bluswerk van Selene weinig uithaalt. Als ze dan ook nog zegt dat er mensen op zolder zijn wordt het helemaal een complete chaos in zijn hoofd. Ze moeten hier eerst zelf maar eens weg zien te komen. De mensen op zolder kunnen toch nog via de trap naar beneden?

Hij begint hevig te hoesten wanneer hij rook inademt. De rooklaag aan het plafond begint steeds verder te groeien en komt dus ook steeds lager. Hij loopt naar Selene – hoewel je het niet echt lopen kunt noemen, op 1,5 vierkante meter – en duwt haar naar de grond. 'Blijf laag! Hier heb je geen last van de rook!' Schreewt hij, hopend dat hij verstaanbaar is. 'Wacht hier, ik kom eraan.'

Hij heeft ondertussen al besloten dat ze zo snel mogelijk moeten zien te vluchten, blussen heeft waarschijnlijk toch geen zin. Bovendien zou er ieder moment vlamoverslag plaats kunnen vinden als er maar ergens een raam open staat.. En die kans was best groot, misschien stond de voordeur zelfs open. Dan zouden ze het sowieso wel kunnen schudden.

Hij worstelt zich tussen de mensen door – hij kan niet eens meer zien wie het zijn – en opent op hoop van zegen de deur naar Dorothy's kamer. Meteen controleert hij of het raam openstaat maar dit blijkt gelukkig niet het geval. Echter wordt hij wel bijna weggeblazen door een wolk rook die de kamer binnenkomt, vanwege de lagere temperatuur hier. Zijn plan om de deur direct weer dicht te doen heeft weinig nut meer.

Het beeld van Liz in de kamer en Dorothy op het bed ziet hij in een flits voorbij komen, maar hij schenkt er weinig aandacht aan. Hij heeft maar één doel voor ogen en dus probeert hij kruipend over de grond Dorothy's nachtkastje te bereiken. Hiervoor was hij gekomen en hij was vastbesloten niet nog meer van zijn toekomst in rook op te zien gaan.

Op de tast opent hij de lade van haar nachtkastje en begint er in te zoeken. Al snel heeft hij gevonden wat hij zocht; een kluisje. Hierin bewaarde Dorothy al haar spaargeld voor hun nieuwe huis. Hij pakt zijn toverstok en richt hem op het kluisje. 'Mini-ma-lus!' Brengt hij hoestend uit. De kluis krimpt tot het formaat van een dobbelsteen en snel steekt hij hem in zijn zak. Hij draait zich om en probeert terug de kamer uit te komen. 'LIZ, je moet hier weg! Brand!' Hij weet niet precies waar ze is, vermoedelijk nog aan de andere kant van de kamer, maar hij had haar nu in ieder geval gewaarschuwd.

Haastig vervolgt hij zijn weg naar buiten, maar dan knalt hij ineens hard met zijn hoofd tegen het bed aan. Half versuft zakt hij neer op de grond. Het wordt zwart voor zijn ogen.

Afbeelding

Een beetje verbaasd kijkt hij de vrouw na, die zonder iets te zeggen het huis verlaat. Niet dat hij per se nog even met haar wilde praten, maar ze waren nu partners in crime, dan hoefden ze toch niet helemaal te zwijgen. Hij denkt er echter niet lang over na, maar verlaat vlak na haar ook het huis.

Als hij buiten is hoort hij iemand schreeuwen en draait zich om naar het huis. Brand brand. Opnieuw een helder moment. Een andere stem. Brand. Brand.
Dan draait hij zich weer om en loopt weg, hij neemt de andere richting als die die de vrouw is opgegaan. Heel rustig loopt hij over de stoep en als even later verderop in de straat een vrouwtje hem vriendelijk groet groet hij haar vriendelijk terug. Wat was het toch een mooie dag voor een avondwandelingetje. Hij hield van de lente. Het moment dat je eindelijk weer naar buiten kon. Jammer dat hij zijn wandelingetjes vaak alleen moest maken. Zo gebeurde er nooit eens iets.

En zo vervolgde hij zijn tocht naar huis, peinzend.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Liz zit nog steeds voor de kledingkast op de grond. Ze hoort wat stemmen in de gang, maar besteed er verder weinig aandacht aan. Ze gooit een paar afgetrapte sneakers uit de kast, maar stokt haar bewegingen als ze ineens iets vreemds ruikt. Rook. Tweeí«neenhalve seconde later bevestigt een doordringend gegil van Selene haar gedachten. Brand!

Geschrokken springt Liz overeind. In de gang hoort ze de stem van de man die hen hulp aanbood. Meteen stormt ze richting de ramen. Waarom dit handig is weet ze eigenlijk niet, zo verstikken ze zichzelf toch alleen maar? Toch trekt Liz vlug het raam dicht en sluit ze hem goed af.

Dan gaat de deur open. Syll stormt naar binnen. Liz vloekt als ze ziet wat een gigantische rookwolk hij meeneemt. Had die idioot de deur niet dicht kunnen laten? Syll rukt de lade van het nachtkastje er zowat uit en begint ruw te zoeken. Tot haar verbijstering vindt hij een kluisje, die hij snel verkleind en in zijn zak stopt. Waarom had zij daar niet gekeken?

'JA DAT SNAP IK OOK WEL!' schreeuwt ze boos terug. Wat denkt hij dan? Dat ze denkt dat de open haard aanstaat? Liz begint richting de deur te rennen, maar dan weet Syll het voor elkaar te krijgen tegen het bed aan te vallen. Onderweg grijpt Liz zijn arm en ze probeert hem mee te sleuren.
'Kom nou, we moeten hier weg!'
Maar Syll werkt niet mee. Geí¯rriteerd draait Liz zich om. Syll ligt met gesloten ogen ineengezakt op de vloer, op de arm waar zijzelf aan trekt na. Geschrokken laat ze hem los en gaat ze naast hem zetten.

'Syll? Syll? Gaat het?' Maar Syll reageert niet. Steeds meer rook verzamelt zich in de kamer. Paniekerig begint Liz aan zijn schouders te schudden.
'Syll!' Ze tast naar haar zakken voor haar staf, maar dan realiseert ze zich dat ze nog steeds die stomme bruidsmeisjesjurk draagt. En haar staf.. Verwoed denkt Liz terug. Dan schiet het haar te binnen. Het nachtkastje!

Ze draait zich om, maar de staf is nergens te bekennen. Liz vloekt. Waarschijnlijk is Syll te wild geweest. Waar is haar staf? Dan maar zonder.
'Word nou wakker, man!' zegt ze en ze schudt nog maar eens ruw met zijn schouders.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Het eerste wat Donovan zou doen als hij thuis komt van dit rotbaantje is uitgebreid chillen in zijn patserige leunstoel. Hij heeft namelijk al een paar uur gewerkt (wat je werken noemt; stempeltjes zetten. Maar hij heeft maar liefst DRIE mensen ingeschreven vandaag!), een veel te melige bruiloft moeten aanschouwen waar de bruid zomaar even werd neergestoken, zijn been gebroken voor een zeurende halfblood, de inventaris opgenomen voor een dode bruid (waarom hebben vrouwen zoveel nutteloze zooi) en dan verwacht iedereen ook nog dat hij met een brand moet dealen? Oh hell to the no.

Als Syll luidop vraagt of iemand een goede blusspreuk kent, trekt Donovan een van zijn wenkbrauwen op, doet een hairflip, kucht eens spottend en strijkt nog eens over zijn borst. Om de ene of andere reden hebben alle klassenoudstes en hoofdmonitoren de neiging om daar sentimenteel over te strelen. Donovan maakt een combinatie van al deze gebaartjes, omdat hij zich afvraagt of niemand serieus een goede blusspreuk kent. Waarom heeft hij altijd de onweerstaanbare drang om zich te omringen met incompetente mensen.

Deze gedachtenstroom duurt allicht maar heel even. Want als je midden in een brand zit ga je geen minutenlang mijmeren over het gebrek aan tovertalent bij je medemens. Donovan voelt zijn ogen prikken als de zwarte rook langzaam maar zeker de gang bereikt. Hij kucht en richt zijn staf op de vlammen die aan de trapleuning likken.

"Ignem extinguatur!", een krachtige waterstraal komt op de vlammen terecht, maar het vuur begint zich al zo snel te verspreiden. Donovan heeft het gevoel dat hij, ondanks zijn spreuk, het vuur nooit in zijn eentje onder controle kan houden.

Donovan mag misschien een egoí¯st zijn met momenten, maar wel een egoí¯st die de veiligheid van anderen boven die van hem zet. Koortsachtig probeert hij een oplossing te zoeken om iedereen veilig naar buiten te brengen.

"Als iemand het raam inslaat, dan kunnen we misschien via het afdak naar buiten gaan". Donovan merkt echter tot zijn verontrusting op dat er geen snappy reply van een zekere Helena komt op dit voorstel. Waar hangt dat mens in hemelsnaam uit? Donovan kijkt rond zich en controleert wie zich allemaal in de gang bevindt. Dan hoort hij Nathan jammeren als een chihuahua die zijn geblondeerde en volborstige bazin niet meer kan vinden. Donovna hinkt haastig naar hem toe. "Waar is Mairi? En Helena?"
Donovan begint aan Nathans colbertje te rammelen. Hopend dat de twee niet meer in het huis zijn.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena blijft een beetje bevroren staan, terwijl ze toeziet hoe Mairi haar "vragen" zowat negeert en druk aan het luik probeert te trekken. Hulpeloos, en eigenlijk nog iets te rustig, blijft ze ernaar kijken. Ook al is ze vaak impulsief, een brand en haar leven op het spel is het argument dat ze gebruikt om niet te beginnen aan vruchteloze ontsnappingspogingen. Terwijl Mairi aan het luik blijft trekken, draait Helena zich om en begint wat door de zolder te lopen, op zoek naar... iets? Een stalen buis om het luik open te wrikken? Alsof enige mensenkracht magie kan overtreffen. Een andere weg naar buiten? Het enige wat naar buiten leidt, was het raampje waarin ze zichzelf net nog gespiegeld had.

Helena draait zich terug om als ze Mairi hoort kuchen en ziet tot haar verbazing en schrik dat de rookontwikkeling sterker is dan ze eerst dacht. Sneller denken dus! Ze rent terug naar Mairi en helpt haar mee van het luik weg te trekken. Ze kijkt haar aan, al gaat dat al wat moeilijker nu de rook haar ogen begint te prikkelen. Ze legt haar handen op Mairi's schouders en probeert haar terug naar beneden te begeleiden.

"Blijf laag. Zo laag en ver mogelijk. We komen er wel uit, OK?" Helena zit zelf ook op haar hurken en kijkt om naar het luik als ze Nathans stem onderscheidt.
"Wij zijn hier! We zitten hier vast! We krijgen het luik zelfs niet met magie open! Help ons, alsjeblieft!" OK, ze zet zich op haar achterwerk, op de stoffige grond neer – haar jurk kan haar nu niets schelen – en buigt zich wat platter nu de rook dikker begint te hangen. Ze vraagt zich terwijl af of het nog wel zin heeft om te wachten op een gesloten luik, of dat ze alternatieven moeten zoeken. Ze kijkt even om naar Mairi terwijl ze een hand voor haar neus en mond houdt en toch weer een paar keer moet hoesten.

"Hier kunnen we niet op wachten," mompelt ze eerder tegen zichzelf dan tegen een ander. Vlug staat ze recht en loopt naar het raam, dat ze probeert open te doen. Veel beweging zit er echter niet in. Vast vastgeroest.
Helena rent terug naar de doos met schoolboeken van Dorothy. Deze kiepert ze op en vlug zoekt ze naar een heel dik exemplaar. Wanneer ze dat vast heeft, staat ze op en rent ze naar het raam. Met een zwier smijt ze het boek tegen het raam, dat met een luid, scherp geluid in verschillende stukken breekt. Het boek vliegt naar buiten en wordt gevolgd door wat rook.

"Mairi, kom hier! Hier is verse lucht!" roept ze terwijl ze haar wenkt en er wat rook ontsnapt. Hopelijk geeft hen dit wat meer tijd, tot het luik open is. Snel rent ze terug naar het luik en zet zich terug neer.

"Nathan, wat brandt er? Is het hevig? Is het niet te blussen?!" Ze hoest nog eens enkele keren. "Hier hangt erg veel rook!"

Enjolras · King of Babylon

Dat meen je niet, denkt hij wanneer hij Helena's stem hoort en ze weet te zeggen dat ze het luik niet meer open krijgen. Sinds wanneer bestaan er luiken die niet eens met magie open raken? Een vreemde kronkel doet 'm denken dat het misschien een luik is dat je misschien niet meer van binnenuit kan openen, echter wel van de buitenkant? Niet eens zo'n vreemde kronkel dat. "Alohomora," probeert hij alsnog wanhopig. Helaas.

"Uhm. Niet panikeren. Vooral niet panikeren," roept hij Helena door het luik toe, met een duidelijke tremble in zijn stem. Stap één was altijd: niet in paniek raken. Maar de rook werd alsmaar zwaarder, waardoor het ademhalen moeilijker werd. Zeker omdat hij zich zo hoog bevond, op dat trapje dat naar het luik leidt. Hij probeert helder na te denken en haalt ondertussen een zakdoek uit de binnenzak van zijn colbertje die hij naar zijn mond brengt. Helder denken zat er niet meer in dus. Hij was er van overtuigd dat hiervoor een spreuk was, maar die kon hij zich niet voor de geest halen. Hij raakt een beetje in paniek wanneer hij wat onhandig staat te wezen op de trap en hij zich voor de zoveelste keer vandaag geen houding kan geven.

"DONOVAN!" roept hij uit wanneer die 'm aan zijn colbertje komt trekken. Een ware uitroep van opluchting is het. Hij was blij dat iemand 'm gevolgd was. Niet eens zomaar iemand. "Uhm. Boven. Hier boven. Boven dit luik. Maar het luik zit dicht en zelfs magie faalt," zegt hij heel snel na elkaar zonder adem te halen en door alle woorden aan elkaar te plakken. Hij weet niet wat eerst gedaan. Een rationeel stemmetje zegt zo stil in zijn hoofd dat hij naar de grond moet en tegen de vloer moet gaan liggen. Een emotioneel stemmetje aan de andere kant heeft het over het luik openen en vooral Helena en dat andere meisje redden.

"Ik...," stamelt hij, nogal diep ademhalend. Zijn ogen beginnen erg te tranen door de irritatie van de rook. De rook hangt inmiddels zo dik dat hij het einde van de gang niet meer ziet en de figuren die er net nog stonden niet meer van elkaar kan onderscheiden. "Ik weet niet wat we moeten doen," zegt hij op een nogal zielige toon, alsof hij nu al ten einde raad is. Wat was dit voor dag in 's hemelsnaam? Waarom was hij hier eigenlijk mee naartoe gekomen? Maar hij heeft geen tijd voor lange gedachtes. Hij heeft niet eens tijd om te blozen wanneer hij Donovan aanspreekt.

"IK WEET NIET WAT ER BRANDT. IK WEET NIET WAT DIT IS," roept hij uit, in de hoop dat Helena 'm kan horen. Hij houdt met zijn ene hand zijn zakdoek voor zijn mond en besluit om met de andere als een volslagen debiel op het luik te gaan bonken. Het was zover. De combinatie van paniek, tekort aan luchttoevoer en extreem tranende ogen hadden hem omgetoverd tot een wanhopig klungeltje dat nu het liefste naar huis wou en een stuk aardbeientaart naar binnen wil werken. "Help me," zegt hij uiteindelijk tegen Donovan op zo'n toon alsof ze net het einde van de eerste wereldoorlog hebben gestreden en hij ten einde raad is. Een traan loopt van zijn oog via zijn wang tot aan zijn kind naar beneden. Het zag er vast verschrikkelijk dramatisch uit zo, van het niveau "I'll never let go, Jack. I'll never let go," maar zijn ogen waren nu eenmaal erg gevoelig.

Melinda

Chase Marshall

Chase hoopt dat het vuur snel gedoofd wordt, maar die hoop wordt al snel opgegeven als de spreuk van Selene, die zich zo-even had voorgestelt, niet werkt. Het is ook moeilijk om in zulke paniek situaties je te concentreren. Hij begint om zich heen te kijken om te zien of er misschien een dreuzelvoorwerp in het huis hing dat hen kon helpen de brand te blussen, maar dat was helaas niet het geval, althans niet op de eerste verdieping. Wanneer Selene zegt dat er ook nog mensen op zolder zitten, komt er ook geluid vandaan. Nog meer mensen? Met z'n hoevelen zijn ze? En wat doen ze hier? Wat is er aan de hand? Even lijkt hij de brand te zijn vergeten.

Een schreeuw van de man die naast hem staat, doet Chase weer terugkomen in de realiteit. Er klinkt nog een stem vanaf de zolder en hij werpt er een blik naar. Syll lijkt een beetje onwetend op de anderen staan te wachten tot zij iets doen. De rook begint zich verder uit te trekken van het plafond naar beneden. Wanneer Chase ook een beetje rook inademt, hoest hij hevig. Snel duikt hij op Syll's advies naar de grond, waar hij nog frisse lucht kan ademen.

De vreemde man die beneden weg kwam, richt zijn staf op het vuur en spreekt een spreuk uit. Het haalt niet veel uit. Er zit dus ook maar één ding op: Door een raam klimmen en tarzan uit hangen. Opnieuw klinken er stemmen van boven. De man die er al stond, probeert tegen ze te praten en betrekt ook de andere man erbij. Chase kruipt daarom maar richting Selene.

"Gaat alles nog goed?" Hij glimlacht naar haar, al gaat dat enigszins moeilijk omdat hij op de grond ligt.
"We moeten een manier van ontsnappen weten te verzinnen." Hij kijkt naar de plek waar de man die al boven was, stond, maar hij kan hem niet meer zien door de rook.
"Het afdak, daar had die man het over. Laten we daar naartoe gaan." Hij werpt een blik op Selene.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

In de gang klinkt paniek en tumult. Iets in Liz zegt haar erheen te gaan, te kijken of ze kan helpen en er dan vandoor te gaan. Ze weet nog steeds niet dat het de trap is die in brand staat, dat ze ingesloten is.

Hoewel ze nog steeds aan Sylls schouders schudt, worden deze pogingen nu zwakker. De rook wordt dikker en Liz ademt zwaar.
'Syll, toe nou,' zegt ze hulpeloos. Ietwat aarzelend kijkt ze naar de deuropening, naar de dikke wolken die binnen blijven komen.

Alles in haar roept om te vluchten. Heel even komt Liz in de verleiding - maar dan schudt ze de gedachten van zich af. Ze kon deze man wel wurgen na zijn woedeuitbarsting vanmiddag, maar hem aan zijn lot overlaten zat er ook weer niet in.

Dan schiet haar staf haar ineens te binnen. Liz laat zich op de grond vallen en schuift richting het bed. Hier is de rook minder, dus ademhalen gaat iets makkelijker. Ze steekt haar arm onder het bed en beweegt hem heen en weer, in de hoop haar staf terug te vinden.

Na een paar minuten vergeefs zoeken, prikt de rook in Liz' ogen. Ze moet hier nu weg. Voorzichtig schuift ze onder het bed vandaan en keert ze terug naar Syll.

Ze trekt hem aan zijn schouders omhoog, in een poging hem op te tillen. Maar Syll is veel te zwaar voor haar.
Waarom moet hij in hemelsnaam zoveel sporten, zo is hij niet te tillen.
Liz sjort nog een keer vergeefs aan zijn arm, met het helpt niet. Ze laat hem terugvallen op de grond. Ze knielt naast hem neer en trekt in een opwelling zijn shirt voor zijn mond en neus, zodat hij misschien niet stikt.

Nogmaals schudt ze aan zijn schouders.
'Syll, alsjeblieft. Dit is niet het moment bewusteloos te raken, okee?'
Wanhopig kijkt Liz om zich heen. Ze begint dan maar paniekerig in Sylls gezicht te slaan, in de hoop dat hij woedend overeind komt.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan vindt dat hij eerst zijn raafjes moet redden. Plichtsgetrouw als hij is. De Gryffindors en Slytherins weten zichzelf wel uit te laten en geen enkele Hufflepuff vindt het de moeite waard om in Sado te gaan wonen. Zeer verstandig van ze. En dat voor hufflepuffs.

Donovan kan zijn, door de rook geí¯rriteerde, ogen niet geloven als Nathan een theatrale traan begint te plengen. For the love of Kurt... Donovan vindt dat het tijd is voor een gesprekje. Mannen onder elkaar, ook al bevinden ze zich in een huis dat aan het afbranden is. Maar Nathantje heeft zo te zien dringend een peptalk nodig en Donovan kan als de beste mensen op de harde realiteit wijzen: dat ze niet zo geweldig zijn.

"Nathan, man yourself up. Je hebt je bewezen tijdens dat death eater-gevecht, je draagt een stoer colbertje: ga nu niet beginnen te huilen.", spreekt Donovan hem wijs toe. Voor het effect nog wat te vergroten trekt hij Nathans das trekt en geeft hem een bemoedigend schoudersklopje. "En met mij in de buurt zal je niets overkomen". Bescheidenheid is zijn grootste troef.

Maar genoeg geleuter! Inschattend kijkt Donovan naar het luik. Nathan zal ongetwijfeld al een Alohomora-spreukje hebben toegepast. Donovan trekt al zijn spreukenregisters open en vraagt zich af welke het meest effectief is. Zich afvragend of dit wel een goed idee is, bijt hij op zijn onderlip en knikt dan naar Nathan.

"Ok, we zullen een bombarda proberen. Dit is wel heel erg sterk, maar we hebben niet veel tijd". Donovan hinkelt naar het luik toe, brengt zijn handen naar zijn mond en roept: "Ga van het luik wég". Ondertussen zoekt hij naar zijn staf. Hij laat deze tussen vingers draaien en wisselt een blik met Nathan uit.

"Ik hoop dat dit werkt..." Donovan zet een stap achteruit, maakt een krachtige zwaaibeweging en roept: "˜Bombarda!'
Een grote slag weerklinkt door de gang en je hoort de deurknoppen zachtjes en haast nerveus tinkelen. Hoestend zet Donovan een stap achteruit. Afwachtend en hoopvol kijkt hij naar het luik. Tot zijn tevredenheid hoort hij een knarsend geluid. Het geluid blijkt echter niet van het luik te komen, maar van de funderingen. De muren en het plafond waar het luik in is bevestigd beginnen scheuren te vertonen. Donovan, die op het punt staat om zijn cool te verliezen, richt zijn staf om de scheuren die steeds groter worden en vuurt er enkele spreuken op af om deze tegen te houden. Dit werkt echter maar in beperkte mate.

OOC. Sowieso dat Sander, bouwkundige een spe, weer even wijsneuzerig zal doen na deze post :')

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Hoestend volgt Mairi Helena naar het raam. Die laatste gooit er een boek door heen en Mairi's common sense vraagt zich af waarom iemand in hemelsnaam een boek gaat gooien als diegene een wand in haar zak heeft (maar goed, ze gaan ook niet verdwijnselen, dus whatever). Maar die gedachte speelt slechts een fractie van een seconde, want Mairi beseft plots dat daar frisse lucht is. Snel schiet ze naar het raam en steekt ze haar hoofd eruit. Ze haalt even een paar tuigen frisse lucht en voelt meteen het benauwde gevoel uit haar longen verdwijnen. Die frisse lucht brengt Mairi's gedachten weer enigzins op orde, maar wanneer ze omkijkt en de rook ziet mindert dat al weer snel.

De paniek borrelt alweer op, levend verbranden is ook gewoon Mairi's grootste angst, en opnieuw begint ze aan het luik te rammelen. Dan hoort ze Donovan roepen dat ze aan de kant moeten en er rolt een traan over Mairi's wang bij de gedachte dat ze elk moment gered gaan worden uit deze situatie. Mairi trekt Helena aan haar arm mee naar achter en houdt haar arm voor haar hoofd. Ze hoort Donovan 'Bombarda' roepen en duikt in elkaar, verwachtend dat het luik elk moment uit zijn scharnieren gaat vliegen. Dat gebeurt echter niet en Mairi hoort gekraak. Voorzichtig kijkt ze op. Het luik zit er nog altijd. Maar in de grond zitten scheuren, die steeds groter worden.

Vol afgrijzen springt ze overeind, de paniek slaat nu helemaal toe. Als een achterlijke begint, de normaal zo rustige, Mairi te gillen. Ze beseft zich niet meer dat de situatie beneden waarschijnlijk ook niet al te best is. "Squib!" gilt ze, terwijl ze panisch in haar zak begint te voelen naar haar wand. Ze heeft niet in de gaten dat de gaten (aaah, lekkere zin xD), na de spreuk van Donovan, niet meer groter worden en blijft hysterische geluiden maken. Daarop begint het hoesten ook weer, want ze doet al even niets meer om de rook te toegang tot haar longetjes te ontzeggen.

In haar hoofd begint Mairi haar familie en vrienden al vaarwel te zeggen, er vrijwel zeker van dat ze hier dood zal gaan. Flauw gaat ze op de grond zitten, omdat het nu toch wel erg raar wordt in haar hoofd. Ze is gestopt met gillen. "Oma. Oma. Papa. Aleck." prevelt ze zachtjes, terwijl ze haar hoofd in haar armen legt. Ze sluit haar ogen en blijft stil zitten.

Enjolras · King of Babylon

Met tranende ogen kijkt hij Donovan aan wanneer die hem aan zijn das trekt en afsluit met een schouderklopje. "Uhm. OKE OKE," probeert hij zichzelf wat te man-uppen. "I'm fine. IRRITATIE. ROOK. OGEN. SNAP JE?" gaat hij verder alsof het een telegram was, maar door de moeilijke ademhaling begon hij stokkerig te praten. Ah, who am I kidding. Alsof hij anders (en met anders bedoelt ie: in de eerdere 6 uur dat ze elkaar reeds kenden) niet stokkerig tegen Donovan praat. Als zijn wangen nog vrij waren geweest van het stof, dan had een onschuldige blos zich vast getoond. Maar dat waren ze niet. En voor deze ene keer was Nathan nog wel blij ook. En met mij in de buurt zal je niks overkomen? Wauwie. Hallo beschermengel van dienst.

Hij kijkt naar het luik wanneer Donovan 'm probeert te overtuigen van een Bombarda. Opzich geen slechte zet, denkt Nathan. Hij maakt de ruimte vrij zodat Donovan met de nodige flair zijn wand kan gebruiken in de hoop dat het luik dan aan diggelen gaat. Ondertussen blijft hij zijn zakdoek tegen zijn mond en neus gedrukt houden en neemt de irritatie van zijn ogen toe.

Faal. Grote faal. Het luik blijft onaangetast. In de plaats daarvan beginnen er zich duidelijke scheuren in de wanden voor te planten. Als ik hier levend buiten kom, dan wil ik weten wat dit in godsnaam voor een lomp luik is en waar ik me er eentje kan aanschaffen. Hij kijkt toe hoe Donovan wanhopig zijn mislukte Bombarda probeert goed te maken door spreuken af te voeren op de groter wordende scheuren. Dat lukt aardig, maar verrevan helemaal. Hij springt terug een trede van het trapje op, doet de zakdoek van bij zijn mond vandaan en besluit zijn bek open te trekken.

"HELENA?!" begint hij, maar niet wachtend op een antwoord gaat hij verder, "HET LUKT IN GEEN HONDERD JAAR OM DAT VERDOMDE LUIK OPEN TE KRIJGEN!" Hij wacht even en denkt na. In die tussentijd brengt hij zijn zakdoek weer naar zijn mond. Hij weet niet hoe hij moet verder gaan. Beter dan dit kon hij zelf ook niet bedenken. Als zelf een Bombarda niet eens werkt. Hij kijkt even heel kort om, ook al wil hij dat liever niet. Let even niet op die naderende vlammen. Even niet. "Uhm...," probeert hij dan voorzichtig, alsof hij een beslissing heeft gemaakt, wat niet het geval was. Hij was een beetje radeloos. "HEBBEN JULLIE EEN ANDERE UITWEG? WIJ, WIJ MOETEN-", maar hij maakt zijn zin niet af, want hij wist niet wat ze moesten. Ze moeten voort maken, dat zeker. Maar hij had geen idee hoe ze hier uit zouden geraken. Door de rook konden ze nog wel lopen, maar het vuur had de trappenkoker geblokkeert. Nou, Nate, dat wordt een mooi opschrift op je grafzerk: 26 april 1977 - 26 april 1998. In as zijt gij geboren en tot as zult gij wederkeren. Gezellig.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena blijft bij het luik zitten om beter te communiceren met degenen die eronder zitten. Af en toe moet ze toch wel zwaar hoesten. Het feit dat Nathan niet kan zeggen wat er aan de hand is terwijl het zich daar allemaal afspeelt, baart haar zorgen. Afwachtend en bang blijft ze bij het luik zitten, plooit zich wat platter. Opeens kan ze ook Donovans stem onderscheiden. Er gaat gebombardat worden. Zonder erbij na te denken, krabbelt Helena vlug overeind en rent zo ver mogelijk weg van het luik, met Mairi mee.

Een luide knal. De grond onder haar voeten trilt gevaarlijk. Helena wendt zich beschermend af om te vermijden dat rondvliegende brokstukken op haar hoofd terecht komen. Maar die zijn er niet. Ze piept twijfelend over haar arm of, alsof ze verwacht dat er een brokstuk voor haar klaar hangt, klaar om aan te vallen van zodra ze haar gezicht laat zien. De horror wanneer ze ziet dat het luik nog altijd onaangetast op zijn plek zit. Met openhangende mond staart ze ernaar. Het luik intact, de vloer errond in gevaarlijke scheuren. Dit tart alle logica.

Ongelovig schudt Helena haar hoofd. "Dit kan toch niet waar zijn... Dit kan niet waar zijn..." Ze hoest. Radeloos haalt ze haar handen naar haar haar wanneer Mairi ongecontroleerd begint te gillen. Zo blijft ze even staan, alsof het nog moet doordringen dat er geen optie meer is en ze hier als ratten in de val vastzitten. Alweer hoest ze. Het gebeurt nu steeds vaker. Helena moet ook noodgedwongen meer met haar ogen knipperen van de pijn.

Ze kan nog net Mairi's contouren onderscheiden wanneer deze gaat zitten en haar hoofd in haar armen legt. Het besef was ook al bij haar doorgedrongen. Helena kijkt weg. Een stille traan loopt over haar wang, niet afkomstig van de prikkelende rook.

Helena hoort Nathan haar naam roepen. Met een laatste sprankel hoop rent ze terug naar het luik en gaat al slippend terug erbij zitten.
"NATHAN?" roept ze, ter antwoord, half verwachtend dat hij een ander plan gaat voorstellen. Maar haar hoop gaat varen wanneer Nathan verder gaat.

Dit was het dan. Helena sluit haar ogen hopeloos, vechtend tegen de tranen, en legt haar hoofd op haar armen, terwijl deze over het luik liggen. Ze hoest een aantal keren hard, gevolgd door wat gesnik. Ze hoort Nathans laatste vraag, maar antwoordt er niet op. Dit is een zolder... Tuurlijk niet. Hoofdschuddend ligt ze met haar hoofd op haar armen. Een andere uitweg. Als het raam wat groter geweest was, hadden ze misschien naar het dak gekund. Maar wat dan? Daar geraak je helemaal niet weg. Helena heft haar hoofd terug op, veegt de paar wanhopige tranen weg. Kijkt nog even opzij en ziet de contouren van Mairi, vooraleer ze zich terug naar degenen onder het luik richt.

"Hoeveel... tijd nog...? Kan je... niks anders... proberen...?" Ze klinkt erg angstig.

Moniek · The Dark Mod

Selene blijft in het kamertje in de buurt van het raam zitten, laag bij de grond nadat Syll haar naar beneden geduwd had. Ze besluit om maar te wachten tot de rest het vuur geblust heeft en probeert zichzelf voor te houden dat hen dat wel lukt, om zelf zo maar kalm mogelijk te blijven. Er waren tenslotte toch best een paar goede wizards daar, die konden het toch wel blussen, right?

Ze hoort echter vooral paniekerig gepraat en zelfs geschreeuw vanuit de gang, terwijl de rook alsmaar dikker wordt. Ze begint nu zelf nog meer in paniek te raken. "We're all gonna diiieeeee," jammert ze. Ze kijkt op als Chase dan ook naar haar toe komt en zelfs nog glimlacht. HOE KAN JE GLIMLACHEN TERWIJL ER ZOVEEL BRAND IS!

"Het afdak... Right. Ehm... Ga jij maar eerst," zegt ze tegen hem terwijl ze opstaat en door het raam kijkt. Mooi niet dat ze dat ging doen! Dan ging ze zéker dood! "Ik eh... Ga even kijken waar de rest blijft," zegt ze en ze loopt weer naar de gang, luid hoestend inmiddels door alle rook. Ze ziet geen steek en haar ogen prikken, maar ze vraagt zich af waarom de rest nog niet aan het proberen was te ontsnappen. Als ze in de gang staat ziet ze Nathan en Donovan nog steeds bij het luik staan, ze heeft geen flauw idee waar Syll en Liz zijn. Waarschijnlijk in Dorothy's kamer dan. Ze kijkt naar de vlammenzee en ziet dat het inmiddels bijna onmogelijk is om naar Dorothy's kamer te gaan. Ze gaat er maar vanuit dat Syll en Liz dan vanuit dat raam naar buiten zullen gaan. Ze kijkt naar het vuur, wat zich zeer snel verspreidt en dan naar Nathan en Donovan. Het zal niet lang meer duren voor de gang onbegaanbaar was en als ze daar bleven hadden ze geen uitweg meer.

"DONOVAN, NATHAN! JULLIE MOETEN ECHT KOMEN NU, KIJK HOE VER HET VUUR AL IS!" roept ze paniekerig, haar ogen gericht op het vuur en nog altijd hoestend. Stiekem probeert ze zelf ook een beetje tijd te rekken om maar niet uit het raam te hoeven klimmen, ze was ervan overtuigd dat ze alle botten in haar lijf zou breken, als ze het al zou overleven. En waarom was Syll nou niet hier!

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Goed, dan gaan we jullie nu maar eens in het echt verbinden, niet waar? Hij probeert zijn hoofd op te tillen maar voelt zich duizelig. Onmiddellijk zakt hij weer weg. Oké... Neem jij, Syll Whyte, tot je wettige echtgenote, Dorothy Colson? Ruw wordt hij door elkaar geschud. "˜Ja, ik wil. Ik wil wel wakker worden,' brabbelt hij. 'Stop. Stop.' Zijn hoofd bonkt als Liz hem door elkaar schudt. Ze moet ermee ophouden.

En neem jij, Dorothy Colson, tot je wettige echtgenoot, Syll Whyte? Syll kijkt de ceremoniemeester vreemd aan. Waarom had hij een kap over zijn hoofd?Hij keek terug naar Dorothy die antwoord moest geven. Maar ze keek hem alleen maar recht in de ogen aan. Ze zei niets. Hij keek om zich heen. Iedereen leek hem aan te kijken. Behalve zijn vader. Die keek om een reden die hij niet zo snel kon begrijpen de andere kant op.

'Zeg het maar schatje,' probeert hij haar aan te moedigen. Ze moest vast doodzenuwachtig zijn, dat was ze gisteren al. Dan ziet hij tot zijn schrik hoe haar witte jurk vanuit haar hart langzaam een bloedrode kleur krijgt. Ze blijft hem aanstaren, zonder een vin te verroeren. Syll wordt een beetje bang van die blik in haar ogen. Ze kijkt hem beschuldigend aan.

Dan doet ze plots een stap naar voren en slaat hem in zijn gezicht. 'Dorothy, Dorothy wat doe je?' brengt hij verbaasd uit. Overal rook. De mooie lentedag is verdwenen. Beduusd kijkt hij om zich heen. Hij knippert een paar keer met zijn ogen en probeert ze dan wat langer open te houden. Voor zich ziet hij Liz zitten. Dan herinnert hij zich ineens de brand.

'We moeten hier weg,' mompelt hij versuft. Hij probeert zich omhoog te werken, maar zakt terug tegen de grond aan. Even dreigt hij weer weg te zakken in een duisternis waar zelfs een met rook gevulde kamer niet aan kan tippen.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online