[RPG] The Blood of Sado

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Terwijl er door Mairi's hoofd allemaal spannende ideeí«n gaan over het zojuist gevonden juweel, staat Helena er naar te kijken alsof het volledig in het huidige modebeeld past. Mairi trekt een wenkbrauw op, terwijl Helena het hangertje voor haar borst houdt. Wanneer Helena terug naar haar kijkt, glimlacht Mairi snel. Dan begint Helena te vragen of ze het ding mee zal nemen, voor zichzélf. Op Mairi's gezicht komt een wat ongelovige blik, die alleen maar toe neemt wanneer Helena begint over bij welk jurkje ze het zou kunnen dragen. Deels omdat haar gevoel bij het hangertje, deels omdat ze zich weinig kan voorstellen dat iemand zo bezig is met kleding. Mairi trekt zelfs 's ochtends hetgene aan dat vooraan in de kast hangt en let daarbij niet heel erg op, of het allemaal wel bij elkaar past. Tegelijkertijd voelt ze een soort van onzekerheid, zoals altijd wanneer iemand over kleding praat.

Voor ze wat heeft kunnen zeggen heeft Helena al gereageerd op haar voorstel om het amulet weg te stoppen en zit het in haar tas. Zwijgend kijkt Mairi naar het tasje en opnieuw fronst ze even kort. Nou goed. Als Helena het zou bewaren, zou ze tijd hebben om er het een en ander over uit te zoeken. Mairi vouwt het briefje dat ze zelf gevonden heeft op en stopt het in haar zak, het 3e briefje van de dag. Dat gaat lekker. Mairi trekt haar hand uit haar zak en kijkt naar het schilderij. "Wie zou het zijn?" vraagt ze dan. "Op het schilderij..." voegt ze er dan aan toe, want voor hetzelfde geld zit Helena met haar gedachten nog in haar kledingkast en heeft ze niet door waar Mairi op doelt.

Mairi wendt dan haar blik af naar de zolder. "Misschien moeten we zo maar weer naar beneden gaan." stelt ze dan voor, terwijl ze even naar de doos kijkt met muggle spullen. "Eens zien wat daar aan de hand is."

Afbeelding

De Mysterieuze Vrouw kijkt geí¯rriteerd naar de man die kortaf zegt dat ze nog niet naar binnen gaan. Er verschijnt echter een triomfantelijk glimlachje op haar gezicht, wanneer de jongeman de kamer uit gaat. Ze wil er net een opmerking over maken, wanneer een andere jongeman het naastgelegen huis uit komt en zich ook naar hun doelwit begeeft. De vrouw zucht even hardop, maar concentreert zich dan weer op het huis. Ze kijkt naar het huis, de deur is dichtgegaan, dus ze kan niet zien waar de jongeman gebleven is, maar ze gaat er vanuit dat hij de trap opgegaan is. Tenslotte was het lawaai van boven gekomen.

De vrouw kijkt even opzij naar de Mysterieuze Man en ze komt dan overeind. Ze konden hier ook geen eeuwigheid blijven wachten. Desnoods zouden ze het van buitenaf proberen. De tijd is aangebroken. "Dat huis kan wel wat licht en Warmte gebruiken. " zegt de vrouw gespannen, terwijl ze langzaam naar het huis begint te lopen, met haar wand in de aanslag.

Moniek · The Dark Mod

Selene is nog steeds hysterisch als Syll ineens de kamer binnen komt. Ze vergeet even dat ze boos was op hem wanneer hij haar weghaalt van de spinnen en kijkt hem even dankbaar aan. Liz vlucht vervolgens de kamer uit, gelukkig maar. Ze houdt de spinnen angstig in de gaten, maar gelukkig blijven de meesten nog een beetje rond de kast.

Dan begint de jongen uit de deuropening – die zijn naam nog steeds niet gezegd had – tegen Syll te praten op een niet al te vriendelijke manier. Hoewel ze het ergens wel een kléín beetje kan begrijpen, snapt ze niet zo goed waarom hij zo onaardig doet. Dan begint hij over de spinnen en Selene kijkt direct weer bang naar de grond. Ze springt snel opzij wanneer ze ziet dat er een paar wel héél dicht in haar buurt zijn gekomen. Dan begint de jongen een zin en gebaart naar zijn haar. Ze snapt meteen wat hij bedoelt en slaakt een gilletje. Ze begint hysterisch met haar handen in haar haar te voelen, maar ze vindt niks. Syll zegt dan dat ze niet naar hem moest luisteren en ze beseft dat het niet waar was wat de jongen zei. Ze kijkt hem een beetje beteuterd aan, waarom deed hij dat nou?

Syll verdwijnt dan naar beneden waar iemand had staan roepen en Selene ziet weer wat nieuwe spinnen op haar afkomen. Ze besluit Sylls advies om hier maar weg te gaan toch op te volgen en rent snel langs Nathan de kamer uit. Als ze eenmaal op de gang is – om het hoekje van de deur natuurlijk, want daar zouden de spinnen haar uiteraard nooit vinden – blijft ze staan en kijkt ze Nathan aan.

"Eehm... Het is begrijpelijk dat je niet wil helpen opruimen hoor, jij had er tenslotte niets mee te maken, maar Syll heeft soms een beetje een... andere kijk op dingen. Neem het hem alsjeblieft niet kwalijk, hij bedoelt het niet slecht," zegt ze, niet al te hard zodat ze het beneden niet kunnen horen. "Denk ik tenminste," mompelt ze dan nog heel zachtjes daarna, meer tegen zichzelf dan tegen Nathan eigenlijk. Vandaag zou niets haar meer verbazen. Ondertussen houdt ze ook de deuropening goed in de gaten om te zien of er niet nog spinnen uit komen.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Net als de vrouw ziet hij hoe er opnieuw iemand het huis binnengaat. Wat zou daar toch aan de hand zijn? Vraagt hij zich af. Wanneer de vrouw zegt dat het huis wel wat warmte en licht kan gebruiken grinnikt hij. 'Dat kan het zeker,' fluistert hij. Hij is alweer helemaal vergeten dat hij uit koppigheid nog even wilde wachten en sluipt achter de vrouw aan.

Hij moet nog wel even zoeken naar zijn toverstok. Hij zoekt in zijn broekzakken, maar daar zat hij niet. Waarom raakte hij dat ding toch altijd kwijt? Dan voelt hij ineens dat zijn toverstok in zijn achterzak zit. Vandaar dat dat muurtje net zo ongemakkelijk zat.

Nu houdt ook hij zijn toverstok voor zich uit en zo naderen ze met z'n tweeí«n langzaam het huis. Als ze bij de voortuin zijn opent hij zo geruisloos mogelijk het roestige afgebladderde hekje. Hij kijkt een keer om of de vrouw hem nog volgt. Bij de voordeur houdt hij stil en kijkt haar afwachtend aan. Ondertussen luistert hij gespannen naar de geluiden binnen. Het lijkt erop dat er nog iemand in de gang staat.

Melinda

Chase Marshall

Chase werpt een blik richting de trap, die begint te kraken. Het is Syll die naar beneden komt. Er verschijnt een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Het vreemde echter is dat Syll erg luchtig op de situatie reageert. Er valt een oeroude boekenkast om van Dorothy en toch blijft hij er tamelijk kalm onder. Het zou juist een hoop rotzooi moeten geven, een bende. En dat moet natuurlijk weer opgeruimd worden. Dat is niet zo één twee drie gedaan.
"Hey, Syll."

Het verhaal gaat verder. Een hoop spinnen die er achter vandaan kwamen? Zijn zus Selene? Chase heeft de naam wel eerder horen vallen, maar hij kent haar niet. Hij heeft haar in ieder geval nog nooit ontmoet. Als hij haar gezicht ziet, komt het hem vast wel bekend voor. Ze is immers vast weleens bij Dorothy op bezoek geweest, of niet?

De situatie begint enigszins te veranderen. Syll kijkt hem nu ietwat argwanend aan, wat Chase niet erg op zijn gemak stelt. Maar de woorden die uit de mond van Syll komen, lijken weer op iets anders te duiden. Chase negeert de argwanende blik maar en knikt.
"Ja. Ik help wel mee."
Hij stapt langs Syll heen de trap op en wil naar boven lopen.
"Hopelijk zijn de boeken niet beschadigd," mompelt hij, waarna hij de trap op loopt naar boven, aangezien Syll daar vandaan kwam.

Enjolras · King of Babylon

En toen werd hij de les gespeld door een Full. Well, sortah. Blijkbaar was Syll doodserieus en had Nathan de "˜wij' wel degelijk goed begrepen. Ik dacht het niet. Heel even merkt Nathan dat zijn kinderachtige grapje werkt en dat het vrouwenmens weer een kort momentje hysterisch doet. Tot Syll overnieuw de sfeer verpest en haar kalmeert. Net wanneer Nathan over de "˜opruimkwestie' wil beginnen, hoort hij geroep van beneden en laat Syll hen achter. "Wow, tactvol."

"Ja, blijkbaar," zegt hij nogal kort wanneer de zus het voor de broer opneemt. Of in ieder geval een poging doet om zijn woorden te plaatsen en te verduidelijken. Hij haalt zijn schouders op. Niet dat hij er zo zwaar aan tilt. Ergens zou het natuurlijk heel lief zijn dat hij even wat rotzooi opruimt. Maar mooi niet, blijft hij denken. Hij kende deze mensen niet. Het enige wat hij wist was dat ze beiden Fullbloods waren die hem waarschijnlijk alleen nog maar zuur zouden aankijken of op zijn schoenen spuwen – ja, het is een trauma geworden – wanneer ze wisten dat hij een Mudblood was.

Niet veel later hoort hij dat er iemand de trap op komt. "Well.. Ik ben Nathan in ieder geval," zegt hij nog tegen haar, waarna hij zich omdraait en terug richting de deuropening wil lopen. Hij blijft echter aan een stuk hout haperen, waardoor één deur van de oorspronkelijke kast die nog wankel en vooral wanhopig probeerde evenwicht te houden, uiteindelijk toch op de grond valt en bijgevolg een nieuwe wolk van stof door de ruimte verspreidt. "Oh for god's sake," zegt hij daarna, op een nogal rolling-eyes-toontje. Hij besluit zijn wand te nemen, draait zijn hand een kwartslag naar links en doet dan een gek zwiepje in de lucht. "Dusto Totalo," fluistert hij dan. Het stof dat zich ondertussen overal in, onder en boven had verspreid, begint opeens te kolken tot het een twister wordt en uiteindelijk in het niets verdwijnt. Dat is dan dat.

Zijn ogen vallen op Selene. "Ik doe 't alleen voor m'n colbert, that's all. De rest kan je zelf doen."

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Het verbaast Liz niet dat de man haar niet gevolgd is. Ze had het nu niet bepaald vriendelijk gevraagd en ze wist niet eens wie hij was. Liz sluit de deur en loopt naar Dorothy. Voorzichtig strijkt ze nog eens over de haren van haar vriendin.

Enkele seconden later laat Liz haar verschrikt los. Haar vingers raakten het voorhoofd van Dorothy, dat ijskoud aanvoelt. Of ze nu pas echt zo koud is geworden of dat het haar eerder niet op is gevallen weet Liz niet, maar het voelt veel te onnatuurlijk. Hoewel ze zichzelf eerder wijs wist te maken dat het net leek of Dorothy sliep, ziet Liz nu steeds duidelijker dat het toch echt niet zo is.

Ze draait zich abrupt om en loopt naar de kledingkast. Gelukkig heeft niemand haar zo gezien. Voorzichtig opent ze de kastdeur en begint ze door de kleding te zoeken. Af en toe haalt ze er een blousje of trui uit, omdat die er nieuw uitzien. Misschien dat Selene of zijzelf die nog kunnen gebruiken.

Als Liz onderin de kast aanbeland, kijkt ze met een zucht naar de verschillende schoenen. De meeste zijn afgedragen. Voorzichtig haalt Liz de rode Allstars van Selene tevoorschijn, waarna ze in kleermakerszit voor de kast gaat zitten. Wat zal ze met de rest doen?

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Voor hij het goed en wel beseft is Chase hem al voorgegaan naar boven. Haastig draait Syll zich om en loopt hij achter hem aan de trap op. 'Het is de kamer aan de LINKERkant,' zegt hij nadrukkelijk, opdat hij niet op Dorothy's kamer terecht zal komen.

Ik móet er voor zorgen dat hij alleen in de kamer met de boekenkast komt en dat hij zometeen zo snel mogelijk weer verdwijnt. Als hij al die mensen ziet gaat hij vast en zeker vragen stellen,' piekert hij. Als ze boven aankomen gaat hij snel voor de deur naar Dorothy's kamer staan – gelukkig is de deur dicht – en wijst richting de kamer aan de andere kant, waar hij zojuist Nathan en Selene heeft achtergelaten.

Dan pas merkt hij op dat Nathan en Selene nu ook op de gang staan. Eigenlijk wil hij Chase het liefst zo snel mogelijk de kamer in werken, zodat hij niet nóg meer mensen zal zien. Het leek wel een heel CSI-team wat hier door het huis banjerde.
'Jongens dit is Chase, de buurman van... hiernaast,' zegt hij, niet echt op zijn gemak. 'Hij hoorde een hoop lawaai en kwam eens kijken of hij iets kon doen. Dus hij komt ons – opnieuw richt hij zijn blik op Nathan – helpen, aardig he?' Syll probeert zo nonchalant mogelijk te doen in de hoop dat Chase niets in de gaten heeft. Maar zelfs hijzelf hoort dat hij wel een beetje vreemd overkomt. Waarom had hij ook niet gewoon gezegd dat ze geen hulp nodig hebben, dit levert alleen maar meer problemen op.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan is ondertussen druk in de weer met de inventaris. Na de keuken, waar te veel spullen naar zijn zin instaan, heeft hij ook al de woonkamer onder handen genomen. Met een rol perkament die een steeds grotere proportie aanneemt, heeft hij zich in de achtertuin gebivakkeerd. Het is nogal lastig om de hele tijd met een mank been recht te staan en buiten is er een aangename temperatuur.
Donovan noteert sierlijk en netjes alle spullen van Dorothy op in een lijst. Met een ontevreden blik merkt hij op dat zijn tabel een beetje scheef staat en begint verwoed met zijn staf elke minieme fout of inktvlek te corrigeren. Hij is sowieso overdreven punctueel, maar op zijn werk wil hij alles zo mogelijk nog perfecter doen. Ook al krijgt hij van niemand bevestiging en leidt het nergens naar. Hij blaast voorzichtig over het woord '24-delig bestek' om de inkt sneller te doen drogen en besluit om naar binnen te gaan.

Met een pijnlijke grimas laat hij zijn bezeerde been strekken en loopt via de achterdeur het huis binnen. Hij trekt een wenkbrauw op als hij iets hoort knarsen. Normaal gezien zou hij meteen richting voordeur gaan om te controleren wat er aan de hand is, maar daar hebben zijn benen de puf niet voor.

Donovan wandelt de woonkamer in en merkt dat niemand meer op deze etage lijkt te zijn. Hij hoort wat gestommel van bovenuit, maar hier is alles stil. De ladekasten en deurtjes staan open alsof een bende rovers hier alles geplunderd hebben. Met een zwiep van zijn staf zorgt hij ervoor dat alles terug netjes ligt. Ook als is het maar uit respect voor Dorothy. Het ligt hem zwaar dat Syll alles medogenloos heeft gestolen en iedereen hier ligt te neuzen, want naar zijn mening heeft eigenlijk alleen Liz hier iets te zoeken. De rest vindt hij eigenlijk behoorlijk hypocriet. Donovan neemt de woonkamer in zich op om na te gaan of hij nog iets over het hoofd heeft gezien en krijgt dan een plank in het oog waar enkele foto-albums op lijken te staan. Hij komt sterk in de verleiding om er eens in te kijken, maar stuit dat niet tegen al zijn principes?

Na wikken en wegen neemt hij een van de foto-albums van de plank en slaat hem open op een willekeurige pagina. Het blijken vooral schoolfoto's te zijn. Dorothy staat samen met een groep meisjes voor een winkel in Hogsmead. Ze hebben hun armen in elkaar gehaakt en lijken allemaal te giechelen en het naar hun zin te hebben.

Donovan slaat een andere pagina open. Deze is genomen voor het begin van een zwerkbalwedstrijd. Dorothy heeft een vuurrood uniform aan en geeft een bemoedigend klopje aan een teamgenoot. Donovans aandacht wordt echter volledig opgenomen door een ander meisje. Ze heeft een groen uniform aan, heeft blonde krullen en een knap hartvormig gezicht. Met een arrogante blik kijkt ze zo nu en dan naar het rivaliserende team, maar kijkt vooral naar de les met een "˜ik weet dat ik geweldig ben'-blik. Met een verwaande glimlach kijkt ze Donovan aan.

Donovan klapt het album met een smak toe en voelt zich even heel erg misselijk. Ongemakkelijk zet hij zich op de leuning van een fauteuil neer en knippert met zijn ogen. Vervolgens zoekt hij razendsnel de pagina terug op en scheurt de desbetreffende foto uit. Vervolgens bladert hij nerveus door de rest van het album, maar hij komt het meisje nergens meer tegen. Met een gevoel van gemengde opluchting en teleurstelling zet hij het album terug op de plank. De foto stopt hij in zijn binnenzak.

Donovan probeert zich zo snel mogelijk terug op andere dingen te concentreren. Waar zijn de anderen? Blijf kalm. Er is niet aan de hand. Met mij is er nooit iets aan de hand. Niemand zal iets merken of iets weten. Hij ademt diep in en uit en gaat naar de gang. Hij strijkt met zijn vingers over zijn gelaat alsof hij alles wil rechttrekken. Of toch vooral zijn emoties. Hij merkt Syll op en een jongen die hij niet zo goed kent, maar hij weet nog goed dat hij hem ooit heeft gezien op het gemeentehuis. Hij knikt beleefd naar hem en concerteert zich dan op Syll.

"Ben je klaar? Ik zou graag weten wát je precies meeneemt en waarom. Want je mag niets van haar spullen zelf doorverkopen. Moet er eigenlijk nog veel opgeruimd worden?", vraagt hij dan aan iedereen. Want hij snakt naar het moment dat hij de boel kan afsluiten en naar huis kan vertrekken.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

De Mysterieuze Vrouw blijft achter de Mysterieuze Man stil staan en blijft ook staan luisteren. Ze hoort wat gepraat, maar dan hoort ze de trap kraken en gaan ze beiden weer naar boven. De vrouw blijft nog even staan wachten en dat is maar goed ook, want er komt nog een man de gang in en ook die gaat zich bij de rest voegen. De vrouw tuurt even door de brievenbus, maar ze ziet niets. De trap gaat een hoekje om en dus kan ze niet zien wat er boven gebeurd. Ze kijkt de man even aan en richt dan haar wand op de deur, die daarop volgend geruisloos open gaat. De vrouw duwt de deur verder open en stapt naar binnen.

Wanneer ze in de gang staat kijkt de vrouw om naar de man, om te zien of hij haar volgt. Even kijkt ze opzij, naar de deur die naar de woonkamer leidt. Even twijfelt of ze moet beginnen, maar het voelt alsof een onzichtbare hand haar duwt en haar dwingt door te gaan. Dan kijkt ze naar de trap. Nu iedereen boven is, is het verstandig hen maar eerst daar te houden, dan kunnen ze daarna door naar de woonkamer. Nogmaals kijkt de vrouw om naar de man, ze moeten nu snel zijn. Ze grijpt haar wand stevig beet en buigt naar voren, naar de eerste trede van de trap, ze tikt het even aan met haar wand, maar er gebeurd nog niets. De vrouw komt overeind. Ze voelt een rilling over haar rug lopen en haar hand trilt een beetje, opnieuw kijkt ze naar de man. De vrouw haalt adem en richt haar wand dan op de trap.

"Incendio!" fluistert ze. Er klinkt een korte 'bang'. De vrouw kijkt hoe één vlam zich snel vermenigvuldigt en hoe de vlammen tree voor tree de trap bestijgen.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Een beetje gezonde spanning voelt hij wel wanneer de vrouw voor hem de deur opent en ze naar binnen glippen. Het lijkt erop dat de vrouw beter weet wat nu de bedoeling is, hijzelf heeft hoe hard hij ook denkt geen idee. Wanneer ze een spreuk uitspreekt op de trap en kleine vonkjes zich snel ontwikkelen tot grotere vlammen volgt hij deze met zijn ogen omhoog.

Wanneer de vlammen de vierde traptrede bereiken, besluit hij ook actie te ondernemen en hij loopt richting de kamer. Hij houdt zijn toverstok voor zich uit gestrekt en richt hem op de houten kast in de hoek, die zojuist nog volledig was doorgespit door Syll. 'Incendio!' Roept hij in navolging van zijn handlangster. Hij ziet hoe de kast al snel vlamvat. Razendsnel. Het hout was natuurlijk krukdroog en voor hij er erg in had was de kast nog niet meer te zien. Rook vult de woonkamer en hij hoest een keer.

Starend naar de vlammen wordt ineens alles helder voor hem. Hij ziet overal vuur om zich heen. Pijn in het hart. Dan het gerinkel van glas. Brandende pijn. Aarde.

Hij draait zich om en vraagt zich af of de vrouw nog steeds in de gang is. Ze moeten nu wel zo snel mogelijk weg hier eigenlijk. Anders wordt het letterlijk te heet onder hun voeten. Hij loopt terug naar de gang en ziet haar staan. 'Kom, fluistert hij. 'We moeten niet te lang treuzelen.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena laat na het hele ketinggebeuren het licht van haar staf weer over de muren en spullen op zolder gaan, alsof ze net helemaal geen onderbreking gehad hebben. Ze kijkt even naar Mairi, vraagt zich een fractie van een seconde af waar ze het over heeft, want ze was het schilderij al helemaal vergeten. Dan kijkt ze ernaar.

Helena hurkt even ervoor neer en neemt het schilderij met de omlijsting vast. Met haar staf gaat ze over de canvas, op zoek naar een naam, of een datum, maar die staat er niet op. Ze kijkt even naar de jonge vrouw die erop staat afgebeeld: een blanke vrouw met lang, krullend bruin haar en een vage glimlach kijkt haar aan. Van wat Helena kon zien, omdat het maar een schilderij tot aan de borst is, droeg ze een chique en duur uitziend gewaad. Het zag er witchy en tegelijk uit als iets tijdloos, iets waarmee je een heks van elke leeftijd en uit elk tijdperk wel eens in ziet of zag lopen, bij de juiste gelegenheid. Niet echt Helena haar smaak.

"Ik weet het niet... Er staat geen naam of datum bij. Het ziet er thans al relatief oud uit." Helena kijkt even naar het gezicht met de vage glimlach. "Misschien is het zo'n beetje de Mona Lisa uit de tovenaarswereld?" Ja, daar moet Helena aan denken als ze ernaar keek. Ze staat op en kijkt Mairi even aan. Ze neemt het schilderij vast aan de omlijsting, misschien moeten ze het maar zetten bij de andere spullen die in de hall staan te wachten om bewaard te worden. Ze knikt terwijl ze terug naar het luik loopt waar ze eerder door naar boven gekomen zijn. Veel staat hier toch niet meer.

"Da's goed, dan zal ik deze bij de rest gaan zetten," zegt ze, terwijl ze zich hurkt om het luik terug open te trekken. Ze krijgt er alleen niet veel beweging in. Helena zucht en richt haar staf op het slot.

"Alohomora." zegt ze klaar en duidelijk, waarna ze nog eens aan de hendel trekt. Geen beweging. Ze herhaalt het nog eens, zonder resultaat.
"Hmmm. Misschien moet jij eens proberen? Mijn staf heeft soms rare kuren. Erg vervelend..." Ja, dat klinkt al beter dan "˜Ik ben op veel vlakken niet zo capabel met magie maar dat wil ik niet toegeven!'

Melinda

Chase Marshall

Boven staan een man en een vrouw. De vrouw komt Chase wel enigszins bekend voor, maar een naam kan hij er zo niet bij verzinnen. Chase moet vervolgens aan de linkerkant zijn, zegt Syll, maar eigenlijk is hij ook wel nieuwsgierig naar de kamer rechts van hem. Is er soms iets aan de hand, waardoor hij niet naar die kamer mag?
Al snel is ook Syll boven aan de trap verschenen en stelt Chase aan de man en de vrouw voor.
"Ja, dat klopt. Ik ben dus de buurman," zegt hij met een vriendelijke glimlach tegen de man en de vrouw.

Er klinken opnieuw voetstappen op de strap. Een volgende man komt de trap op gelopen en begint te praten over het meenemen van spullen. Vindt Dorothy dat wel goed? Waarom nemen ze de spullen mee? Zijn het soms toch dieven?
"Mag ik jullie vragen waarom jullie spullen van Dorothy meenemen? Is er soms iets gebeurd?" Chase bijt op zijn lip. Hij wil het eigenlijk niet aanhoren, maar het is ook vreemd dat ze de spullen van zijn lieve buurvrouw meenemen.

En dan hoort Chase gemompel. Het komt van beneden. Zijn er dan nog meer mensen in het huis? Met hoeveel waren ze hier? Hij werpt een blik op de trap, maar als hij dan ziet dat er grote vlammen omhoog klimmen, schrikt hij. Meteen doet Chase een stap achteruit en voelt in zijn zakken. Nee, hij heeft zijn wand thuis laten liggen. En precies op zo'n moment.
"Wat gebeurd er? Waarom staat de strap in brand." Hij gaat met zijn handen door zijn haar heen, ondanks dat dat niet zal helpen.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

De vrouw blijft even staan kijken naar het vuur, dat door het droge hout snel groeit. Ze hoest even van de rookontwikkeling en heeft niet in de gaten dat de man even weggaat, de kamer in. Wanneer hij terug komt en zegt dat ze moeten gaan knikt ze. Nog heel even blijft ze naar het vuur staan kijken, maar dan trekt ze de kap van haar mantel over haar hoofd en loopt ze naar de deur en opent die. Wanneer ze naar buiten loopt kijkt ze nog even om, maar dan loopt ze het tuinpad af en rustig, alsof ze zojuist een beschuitje heeft gegeten in plaats van een huis in brand gestoken, loopt ze de straat uit. Ze kijkt niet eens om of de man achter haar aan gekomen is. Vanaf hier hebben ze elkaar niet meer nodig, niet tot de volgende keer in ieder geval.

Afbeelding

Mairi kijkt met Helena mee naar het schilderij, die zegt dat het er oud uit ziet. Ze knikt ter instemming. Dan zegt Helena dat het misschien de Mona Lisa is uit de tovenaarswereld. Wat of wie is Mona Lisa? Mairi kijkt even vertwijfeld naar Helena, zich afvragend of die haar voor de gek houdt, en haalt dan haar schouders op. Echt belangrijk is het ook niet waarschijnlijk. Mairi loopt achter Helena aan wanneer die het schilderij oppakt en naar het luik loopt.

Helena trekt aan het luik, maar er komt geen beweging in. Het luik reageert ook niet op een spreuk en Mairi loopt daarop zelf naar het luik en trekt er ook aan, voor de zekerheid controlerend of het echt zo dicht zit en Helena niet of kippenkracht heeft, of haar voor de gek houdt. Wanneer het echter nog geen millimeter mee beweegt zet Mairi haar handen in haar zij. Ze pakt haar wand en probeert het slot ook zo open te krijgen, maar er komt nog steeds geen beweging in. Pijnzend staart ze naar het luik.

"Het zal toch niet zo'n luik zijn dat niet meer open gaat als er een vreemde door gaat? Dat het alleen nog open gaat wanneer de eigenaar van het huis het opent?" Een beetje nerveus kijkt Mairi naar Helena. Ze had wel eens van een deur gehoord, gemaakt om inbrekers als ze eenmaal binnen zijn dan maar niet naar buiten te laten gaan. Als Dorothy hier haar mugglespullen verborgen hield is die kans aanzienlijk, denkt ze.

Plotseling merkt Mairi een vreemde geur op. Ze inhaleert even diep en probeert het thuis te brengen. Geschrokken draait ze dan snel haar hoofd naar Helena. "Is dat... Rook?" zegt ze dan zachtjes, terwijl ze Helena met grote ogen aanstaart.

Moniek · The Dark Mod

Selene blijft op de gang staan en hoort vaag wat gepraat beneden. Ondertussen houdt ze haar aandacht gericht op Nathan, ze vindt hem een beetje apart overkomen en dus wel interessant. Hij is duidelijk niet overtuigd van Syll's niet slechte bedoelingen, ook gedemonstreerd door zijn "tactvol"-opmerking. Ze begrijpt het wel, zou zij er ook niet van overtuigd zijn als ze hem niet kende. Ze glimlacht vrolijk als hij zich dan toch voorstelt als Nathan.

"Oké, hoi Nathan. Selene dus," antwoordt ze, hij had haar naam vast al eerder opgevangen maar dit vond ze beleefder overkomen ofzo. Ze grinnikt eventjes als ook hij een klein ongelukje met de overblijfselen van de kast heeft, maar doet dan snel een paar stapjes opzij als een paar spinnen hierdoor opnieuw verstoord zijn en haar kant opkomen. Nadat ze de spinnen ontweken heeft kijkt ze weer naar Nathan, die het stof wegtovert.

"Impressive," zegt ze. Ze had nog nooit eerder van de spreuk gehoord, maar ze vond het erg leuk om te zien hoe het stof in een twister ging ronddraaien. Dan zegt hij dat hij het voor z'n colbertje deed. "Ah, ben jij er zo één," zegt ze met een grijnsje. Dan wordt haar aandacht afgeleid als Syll en een andere man die ze alleen van gezicht kende naar boven komen.

"Hoi," zegt ze vriendelijk tegen Chase. "Dus jij bent de buurman hí¨? Ik dacht al dat ik je ergens van kende, maar ik denk niet dat we elkaar ooit echt gesproken hebben hí¨? Ja, we hadden een... klein ongelukje hier," zegt ze waarbij ze schuldbewust de kamer inkijkt die er nu uit ziet alsof er een bom was ontploft. "Dat was mijn schuld... Maar er zijn nu allemaal spinnen daar, dus ik durf er nog even niet meer naar binnen," vertelt ze. Hij vraagt dan of er iets gebeurd is. Wat, wist hij nog van niks? Ze kijkt Syll even vragend aan – had hij hem niks verteld? Hij heeft toch het recht om het te weten, hij is tenslotte Dorothy's buurman. Ze besluit echter maar om zelf haar mond dit keer dicht te houden.

Dan ineens hoort ook zij geluiden vanaf de trap komen en ze ziet dat Chase zijn aandacht op de trap richt. Ze kijkt om en ziet vuur. Vuur? VUUR! Ze slaakt een gilletje en springt van schrik achteruit, opnieuw de kamer in en valt daarbij achterover over wat stukken hout op de vloer. Ze krabbelt snel weer overeind en zoekt hysterisch naar haar toverstaf.

"Vuur! VUUR! BRAAAAAAAND! WAT DOET DAT HIER! MAAK HET UIT!" schreeuwt ze tegen niemand in het bijzonder. Ze vindt haar staf (in een zak van haar jurk ofzo, weet ik veel waar) en staat een moment clueless toe te kijken. Dan herinnert ze zich de spreuk die ze nodig heeft.

"Augmento!" zegt ze paniekerig en ze richt haar staf op de trap. Ze durft er echter niet te dicht bij te gaan en er komt slechts een heel zielig dun straaltje uit haar staf. Ze kijkt toe hoe het met een boogje een meter van haar vandaan op de grond neer komt, niet eens in de búúrt van het vuur. Even blijft ze zo staan, niet wetend wat te doen, maar als het vuur dan groter wordt bedenkt ze zich geen moment en rent ze weer de kamer in, zo ver mogelijk bij het vuur vandaan, hysterisch gillend. Bij het raam van de kamer blijft ze staan en besluit te wachten tot de rest iets gedaan had. Ze konden het vast uitmaken, toch? Toch?! Dan ineens beseft ze zich iets.

"Er zijn ook nog mensen op zolder!" schreeuwt ze naar de mensen op de gang. Zij moesten ze daar maar vandaan halen hoor, Selene en vuur is geen goede combinatie. Als zij iets zou proberen te doen zou ze er waarschijnlijk juist voor zorgen dat ze zelf zou verbranden. Of anderen. Of dat het vuur nog even tien keer groter wordt. Of dat het hele huis net zo instort als de kast net.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Ja, Helena moet toch wel erg veel moeite doen om de zucht die ze van opluchting wilt slaken, te onderdrukken. Alles is goed om te bevestigen dat ze wel meer dan één trapje boven Squib-niveau staat, al betekent dit dan ook wel meteen dat ze vastzitten op een vreemde zolder. Maar als iemand die op het Ministerie werkt het al niet open krijgt... Ik ben nog niet helemaal hopeloos, dus, besluit ze vrolijk in gedachten.

Helena haalt haar schouders op wanneer Mairi vermoedt dat het een magische beveiliging is. "Ach, dat is toch nog niet zo erg... We roepen wel even en dan komen ze wel weer open doen, niet? Dan mogen ze wel niet naar boven komen natuurlijk..." Ja, Helena ziet er de humor wel van in. De gevaren nog even niet. Ze kent het precieze principe van dat beveiligingssysteem dan ook niet.

Helena wil net haar mond opentrekken en een beetje zangerig roepen of iemand zo vriendelijk wil zijn om de zolderruimte te openen, wanneer Mairi haar geschrokken aankijkt.
"Rook?" herhaalt ze met een frons op haar voorhoofd. Ze kijkt even door het minuscule zolderraampje naar buiten, om te kijken wat er valt te zien, maar merkt al meteen dat er buiten niets te bezichtigen valt wanneer ze terug inademt.

Gealarmeerd kijkt ze terug om, met haar blik op het gesloten luik gericht. Ja, ze ruikt het nu ook duidelijk. Maar ze ziet nog niets. Wel hoort ze opeens de luid schreeuwende stem van Selene door het huis gaan, roepend dat er vuur is.

"Blijkbaar, veronderstel ik," reageert ze koeltjes en nog relatief rustig terwijl ze naar het luik blijft staren. Ze blijft gewoon staan, meer nadenkend over hoe ze het best uit de zolder kunnen raken, dan over het feit dat er brand is. Helena gaat er onbewust van uit dat één of ander al dan niet magisch voorwerp door één of andere bezwering wat vuur gevat heeft. Er zijn wel genoeg mensen in huis die dat brandje vlug kunnen blussen.

Weet zij veel dat de enige weg naar het gelijkvloers in lichterlaaie staat en er no way back is. Helena draait zich weg van het luik en kijkt door het zolderraampje naar buiten. Misschien is er wel een lager dak, of een regenpijp? Neen, laat dat maar, Helentje. Ze gaat heus niet í la Jane via een regenpijp naar beneden slingeren. Daar zijn haar kleren net iets te dierbaar voor. Helena keert terug naar het zolderluik.

"Hallo? Als er iemand eventjes niks te doen heeft, mag die altijd eventjes ko- HOLY F*CK!!!" Helena deinst geschrokken een stap of vier naar achter, tot ze op gelijke hoogte met Mairi staat. De rook van beneden begint zich opeens door de kieren van het luik en de vloer naar de zolderruimte te begeven, waardoor een sterke rookontwikkeling ontstaat. Neen, dit lijkt haar geen gezellig kampvuur meer.

"Ik denk dat we hier snel weg moeten," zegt ze terwijl ze met grote ogen naar de rook staart die de ruimte binnendringt. Helena heeft geen idee hoe het er beneden aan toe gaat. Opeens kan het haar wel schelen wat er onder het luik woedt. "Zou het alleen rook zijn?" Helena bijt nadenkend op haar onderlip en frunnikt wat zenuwachtig aan haar kettinkje, rondkijkend, alsof de oplossing opeens op zal duiken.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online