[RPG] The Blood of Sado

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi neust zwijgend in het sleutelkastje, terwijl Helena haar theorieí«n over het ministerie en You-Know-Who vertelt. Mairi kijkt even kort naar Helena, wanneer die zegt dat het brood niet gratis op de plank komt. Ze zal maar niet zeggen dat ze het niet voor het geld hoeft te doen. Ze fronst even en sluit dan het kastje, niets bijzonders. Wanneer Helena zegt dat het werk dat ze doet niet perse iets over haar hoeft te zeggen, glimlacht ze even dankbaar. Het doet haar goed en kan haar vervelende gevoel iets verlichten, hoewel de afleiding van het spullen uitzoeken ook goed doet.

Vervolgens Helena vertelt over haar zelfstudie en haar baantje glimlacht Mairi en ze kijkt Helena geí¯nteresseerd aan en kijkt vervolgens naar Donovan wanneer Helena naar hem verwijst, maar vervolgens haalt ze zichzelf naar beneden door te praten over incompetent. "Ach, als hij dat wilt roepen zegt dat toch meer over hem, dan over jou?" zegt ze, terwijl ze de gang rond kijkt. "Maar ik begrijp wel dat je daar niet op zit te wachten, al schat ik hem zo niet in." vervolgt ze dan. Er is eigenlijk niets meer in de gang, dus het wordt tijd voor een volgende klus.

"Zo te zien is het hier wel klaar. Van buiten af zag het er uit alsof er ook nog wel een zolder is, dus misschien kunnen we daar gaan kijken?" Zolders zijn altijd erg interessant. Naast de lelijke verjaardagscadeautjes die alleen tevoorschijn komen wanneer de gever op visite is, liggen er ook vaak dingen verstopt worden die niet voor andersmans ogen bestemd zijn. En dit is een goede reden om rond te neuzen. Misschien vinden ze nog wel sporen uit Dorothy's verleden, die kunnen maar beter helemaal uit Syll's zicht blijven. Ja, Mairi's nieuwschierige kant komt naar boven wanneer ze aan de zolder denkt. Goh, laat niemand op haar eigen zolder komen.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena glimlacht wanneer Mairi haar zegje doet. Het doet haar beseffen dat ze precies toch meer stressy naar haar toekomst toe leeft dan ze zelf dacht. Maar ze wil haar plannen en wensen koste wat het kost voor mekaar krijgen. Ze leunt een beetje tegen de muur, want inderdaad, in de gang hing niets bijzonders meer te verzamelen.

De uitdrukking op haar gezicht straalt pure nieuwsgierigheid en interesse uit wanneer Mairi suggereert om eens een inspectie op de zolder te doen. Wie weet stonden er inderdaad wel waardevolle of belangrijke spullen die Syll toch maar zou stelen, of te vernielen. En dat gunt Helena hem niet. Ook al heeft ze Dorothy noch hem gekend.

"Zouden we dat wel doen...?" vraagt ze een beetje twijfelend. Het voelt voor Helena een beetje aan als inbreken bij een weerloos iemand. De geheimen of aanwijzingen die ze zouden tegenkomen... zouden wel eens interessant kunnen zijn.
"Ach ja, wel, iemand moet het doen, toch?" gooit ze haar mening om, gedreven door nieuwsgierigheid. "En dan beter door ons dan door degenen die er beslag op gaan nemen..." Ze grijnst naar Mairi. Ja, Helena bekijkt het slim. Zo kan ze morgen op het werk een eventuele briefing geven en kan ze meteen al indruk maken als nieuwe collega.

Helena neemt de trapleuning vast, knikt dat Mairi achter haar aan moet komen en rent met wat elegante hopjes de trap op. Op de eerste verdieping ziet Helena inderdaad een trap in het plafond steken. Met een zwiep van haar staf doet ze de trap naar beneden komen (hij komt met een hardere bonk dan nodig op de vloer terecht), die een weg naar de zolderruimte opent. Ze kijkt Mairi kort even aan, vooraleer ze de trap oploopt en in een donkere zolderruimte terechtkomt. Het rook er nogal muf en stoffig.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Selene volgt haar inderdaad de trap op. Ze neemt gelijk de deur naar de soort van studeerkamer die Dorothy daar heeft - had. Ze trekt een kast open en verzamelt wat spulletjes. Liz glimlacht bij het zien van de beer.
'Die beer was van Dorothy toen ze klein was,' zegt ze. 'Ze kon hem blijkbaar niet wegdoen.'

Voorzichtig begint Liz in de lades van het bureau te rommelen, maar ze vindt er vooral schrijfgerei. Toch haalt ze onderuit een lade een foto van Dorothy, die blijkbaar haar trouwjurk aan het passen was in de winkel. Deze moest natuurlijk verstopt blijven voor Syll.
'Ik zal even wat schoenendozen pakken,' besluit Liz. Ze loopt de kamer uit en opent de deur van Dorothy's slaapkamer. Ze loopt om het bed heen en vist een paar lege dozen onderuit de kast. Bij het weggaan laat ze haar blik nog even op Dorothy vallen.

Vlak voor ze zich weer bij Selene voegt, hoort ze de trap kraken. Helena komt boven en begeeft zich naar zolder. Even wil ze er wat van zeggen, maar ze besluit dat het beter is dat Helena er rondkijkt dan dat Syll dat doet. Zodadelijk kunnen ze altijd nog gaan kijken. Liz draait zich om en loopt terug de studeerkamer in.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi luistert naar Helena's twijfel, die al snel verdwenen is, en twijfelt zelf ook even. Maar goed, als Helena nu op het gemeentehuis werkt en dit vandaag haar taak is, dan hebben ze ook gewoon een heel goed excuus. En Mairi, vriendelijk als ze is, helpt Helena gewoon met haar job! En op die manier de twijfels van tafel vegend loopt Mairi achter Helena aan de trap op, die de ladder al naar beneden heeft getrokken. Bij de gedachte dat ze dat asociaal manke trappetje straks ook weer af moet slikt Mairi even, ze is niet erg lenig, sportief en handig, dus dat wordt nog spannend. Maar dat is van latere zorg.

Mairi klimt achter Helena aan omhoog het trappetje op, ze heeft Liz niet eens gemerkt. Mairi kijkt de stoffige zolder rond, een goede plaats voor allergieí«n, en stapt dan wat naar voren, waar een stapel oud uitziende dozen staat. Wanneer ze wegstapt bij het luik hoort ze een zacht plopje, dat waarschijnlijk alleen zij kunnen horen. Verbaasd kijkt Mairi achterom en ze ziet nog net het laddertje weer ineen schuiven en luik dichtgaan. Dan is het donker. Mairi vist haar wand tevoorschijn. "Lumos." In het licht van haar wand kijkt Mairi verbouwereerd naar Helena en haalt dan haar schouders op. Of het weer open gaat zien ze straks wel weer.

"Zullen we dan maar?" zegt ze tegen Helena. "Dat luik kijken we straks wel naar." Mairi trekt een doos naar zich toe en gaat op de grond zitten. Het lichtje heeft ze in een potje gestopt (ja, dat heeft ze heul toevallig bij zich) en op de grond gezet. Ze trekt de doos open en kijkt er in. Schoolboeken. Even bladert ze er door, maar het zijn dezelfde boeken als die ze zelf op Hogwarts heeft gehad. Echt veel waarde heeft het niet, maar ze zijn nog in een goede staat en een bepaalde roodharige familie zou er vast blij mee zijn geweest.

Mairi sluit de doos en pakt een volgende. Wanneer ze die open trekt ziet ze opnieuw een paar boeken, maar deze zijn anders. Daarnaast liggen er nog andere voorwerpen in de doos. Mairi kijkt even naar Helena, wanneer ze er een muggle pop uit haalt. Ze laat het zien en legt het dan weer terug in de doos. Vervolgens pakt ze een van de boeken uit de doos en slaat die open. Foto's. Twee mensen met een baby. Mairi, opgegroeid in de wizard world, kijkt naar Helena. "Ze bewegen niet, de foto's." zegt ze, terwijl ze verder bladert. "Dit... Dit zijn haar muggle spullen. Dit is haar verleden." Mairi voelt een rilling over haar rug lopen, dit is waarom Dorothy vermoord is, dit verleden. Zuchtend legt ze het boek terug en ze kijkt even zwijgend voor zich uit. Dit konden ze beter voor Syll verbergen.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena wacht op zolder tot Mairi boven is vooraleer ze actie onderneemt. Het staan in een vreemde ruimte waar in al die jaren duidelijk geen mens geweest is, doet haar denken aan één van haar nachtelijke tripjes door de duisterste gangen en lokalen van Hogwarts, op haar tweedejaar, met een paar klas- en huisgenoten. Een onnozel spelletje truth or dare. Al was ze toch wel wat bang geweest. Oh, het gezicht dat ze te zien kregen toen de Prefect hen betrapte en compleet uitfoeterde. Helena kan zich nog woord voor woord het getier voor de geest halen: "˜Dit heb ik nog nooit... Op mijn hele carrií¨re! Een schande voor het huis van Ravenclaw! 50 punten gaan eraf!' Angstaanjagend, maar grappig tegelijk. De straf was niet min, mede omdat ze hem hadden staan uitlachen, maar het feit dat ze die samen deed met haar vrienden, maakte het dan wel weer plezant.

Helena grijnst, volledig door de herinnering in beslag genomen. Ze kijkt om als het opeens donker wordt en ziet dat het luik weer dicht is. Goed, dan kon er niemand plots naar beneden vallen als ze even niet opletten. Helena neemt haar staf, licht de punt ervan op en knikt naar Mairi. Ze kijkt toe hoe ze op de grond gaat zitten en een doos naar zich toe trekt. No way dat Helena met haar leuke bloemetjesjurkje op die oude stoffige grond gaat zitten, dus hurkt ze maar gewoon neer. Helena trekt haar ogen groot open wanneer ze ziet dat het alle schoolboeken van Dorothy zijn, alsof ze een lang vermiste schat teruggevonden heeft. Die boeken, en dan vooral van de laatste drie schooljaren, zouden Helena nog van pas kunnen komen. Als ze nu... Nee. Helena zet het idee uit haar hoofd om de boeken mee te pakken. Er bestaat ook zoiets als een bibliotheek.

Helena kijkt toe hoe Mairi een andere doos opent en een pop eruit haalt. Helena herkent het als één van de vele Barbiepoppen waar Mugglemeisjes mee spelen. Lang verhaal. Ze grimast wanneer ze de onbeweeglijke foto's ziet en Mairi's woorden hoort.

Helena staat terug recht, kijkt naar de spullen. "Die doos ziet beter niet iedereen die momenteel in dit huis aanwezig is, veronderstel ik," zegt ze, terwijl ze met het licht van haar staf over de muren van de zolder schijnt. De webben die het gewicht van het stof niet langer konden dragen, hangen in lange, vuile slierten aan het dak naar beneden en laten akelige schaduwen achter op de muur. Ze zet een paar stappen verder weg, richting een schilderij van een jonge vrouw dat in een godvergeten hoek hangt. Het zag er al erg oud uit. Antiek of zo.

Helena haalt het van de muur en zou Mairi geroepen hebben, mocht er geen verborgen gat in de muur achter het schilderij gezeten hebben. Ze zet het schilderij neer en schijnt met haar staf het gat binnen. Een erg oud, klein doosje dat al jaar en dag staat te beschimmelen door het vocht in de muren wordt zichtbaar. Gedreven door nieuwsgierigheid, neemt ze het doosje uit de muur, waarna ze het langzaam opent, ook al is ze een beetje vies van het doosje. Met een wat openhangende mond kijkt Helena naar de inhoud ervan en veegt er eens over met haar duim.

"Wow... Mairi, moet je eens zien wat ik hier gevonden heb..."

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

De man heeft nauwelijks in de gaten dat de vrouw twee keer knikt na zijn welkom en zijn suggestie te vertrekken. Het interesseert hem vrij weinig wie ze is. Hij weet dat hij hier is met een doel. En dat doel is niet om haar beter te leren kennen. Hij was alleen maar beleefd tegen haar, niet meer dan dat.

Wanneer ze zegt welke kant ze op moeten volgt hij haar zwijgend. Ze lopen door de straten van Sado. De straten die hij op zijn duimpje kent en ook nooit zal vergeten. De vrouw zwijgt verder en hij vindt dit wel prima. Er hoefde ook niets gezegd te worden. Ze wisten beiden wat hen te doen stond.

Na een korte wandeling, zij het in niet al te hoog tempo, komen ze aan bij Killbride Drive. Nu herinnert hij het zich plots weer. Ziet het adres voor zich. 'Hier is het...,' fluistert hij zacht.

Afwachtend kijkt hij de vrouw aan. Zij was nu aan zet.

OOC: Sorry voor mijn afwezigheid, late reactie + ontbrekende Syllpost, maar ik heb een hele lijst met geldige smoesjes. Na te vragen bij de balie. =D

Enjolras · King of Babylon

Jonathan Thompson. Van alle namen die Donovan zich had kunnen herinneren besluit ie net de naam van Jonathan te noemen. Jonathan was wat je zou kunnen noemen de DiCaptrio (of de Pitt of de Cruise of een ander mooi mormel) van het theatergebeuren op Hogwarts. Een waar talent, dat wel. Altijd de hoofdrol en erg bejubelt door menig heksen. Zelf vrouwelijke docenten hadden een boon voor Jonathan. Hell, iets zei Nathan dat zelf Dumbledore Jonathan helemaal geweldig vond.

Jonathan was de reden geweest waarom Nathan destijds bij de theaterclub was gegaan. Als jong ontdekkend eerstejaartje was Nathan helemaal weg van die jongen die zo fantastisch kon acteren. Ja, Nathan had zijn innerlijke zelve nogal snel ontdekt. Als eerstejaartje hoor je natuurlijk wat te experimenteren met je wand. Ah, lang verhaal in het kort: Jonathan was Nathan's allereerste crush. One of many to come.

Even wil Nathan nog verder gaan op de subtiele vermelding van Jonathan Thompson, maar Donovans mond gaat sneller dan de gedachtenkronkels van Nathan. Hij glimlacht breed wanneer Donovan vermeldt dat ze met de theaterclub best wel wat afdelingspunten hadden verdiend. Ja, je bent een Ravenclawer of je bent het niet he. Creatief zijn zit 'm nu eenmaal in het bloed.

Voor Nathan het helemaal beseft staat ie alleen in de keuken, nog steeds met zijn kont leunend tegen een keukenkastje. Donovan had 'm verlaten om aan het werk te gaan. Met een oneliner had hij zich uit zijn leun-tegen-de-deurpost-positie gewerkt en was de keuken uitgelopen. Leaving Nathan behind, on his own. On my own. Even hoort hij de solo uit Les Mis in zijn hoofd deunen, maar dat deuntje verdwijnt al snel wanneer hij zich bedenkt dat hij misschien maar eens iets nuttigs moet gaan doen.

Hij kijkt even rond. Optie 1: zich gaan vervoegen bij een razende Fullblood op de bank. Avontuur verzekerd, dat wel. Doch. Afgekeurd. Optie 2: twee vrouwelijke schepsels die hij niet kende en die beiden nu waarschijnlijk aan het huilen waren over een vers lijk. Dat is nieuw. Vast ook wel een beetje avontuur verzekerd. Maar niet echt een aantrekkelijk gegeven. Een lijk kan hij nog wel aan. Twee onbekende vrouwelijke schepsels daarentegen.. Afgekeurd. Optie 3: Helena zoeken en ontdekken waar ze mee bezig was. Klinkt goed. Optie 4: Donovan helpen met zijn werk. Op zich geen slechte optie. Maar Nathan wou zich niet opdringen. Daarbij heeft hij helemaal geen idee wat het werk van Donovan eigenlijk inhoudt. Hij zou waarschijnlijk alleen maar voor de voeten lopen. En dat moet hij bij Donovan misschien toch maar niet doen. Afgekeurd.

Dus hij stapt maar de trap op, om optie drie uit te proberen. Niet dat hij veel zin heeft om nog langer te blijven, want van alle mensen aanwezig in dit huis, hoort hij er het minst te zijn. Hij zou Helena gedag zeggen en dan op zoek gaan naar een nuttige bezigheid op deze hoogst merkwaardige dag. Hij hoort enkele stemmen uit een kamer komen op de eerste verdieping en besluit de kamer naar binnen te gaan.

Damn. "Oh.. Hallo.. daar," zegt hij terwijl hij tussen zijn woorden door de kamer in zich opneemt. Op het eerste zicht lijkt het op een bureau of studeerkamer. Hij kent beide vrouwen wel van gezicht, maar had zich duidelijk wel vergist. Geen Helena te zien. "Ik kwam even horen of ik uhm.. of jullie nog ergens hulp bij konden gebruiken?" Eigenlijk wou hij helemaal niet zeggen wat hij net zei. Maar dit was het eerste wat in 'm opkwam, want een pijnlijke stilte wil hij graag vermijden - dus dan floept Nathan er maar wat uit. Er was in ieder geval geen lijk te zien.

Moniek · The Dark Mod

De beer was dus geweest van Dorothy toen ze klein was. Oooh, dan verklaart veel, Selene dacht dat ze die pas recentelijk had gekocht. Liz gaat dan schoenendozen halen (heeft Dorothy geen gewone grote (wooh alliteratie!) dozen?) en Selene stopt de beer en het fotolijstje in één van de dozen. Ze hoort ondertussen dat er nog wat mensen naar de zolder zijn, maar aangezien ze Liz niet heeft horen schelden zal het Syll wel niet geweest zijn.

Ze kijkt verder rond in de kast, maar veel bijzonders ligt er niet. Wat oude tijdschriften, wat boeken, niets heel speciaals. Er is echter één boek bij dat er nogal versleten uit ziet, alsof het heel erg veel gelezen was. Ze haalt haar schouders op en gooit het voor de zekerheid ook maar in een doos. Ze merkt op dat het inmiddels al aardig laat is geworden (blijkbaar) en kijkt Liz aan.

"Zeg, zullen we straks in Polly's café eten? Ze heeft vast heel veel over en ik heb weinig zin om thuis te eten eigenlijk," stelt ze voor. Niet dat ze nou zoveel honger heeft, maar eten is goed voor je en voor Liz ook. "Wie waren dat trouwens die naar zolder gingen?" vraagt ze dan ook. Dan hoort ze dat er nog iemand naar boven komt en niet veel later staat er een jongen die ze nog niet kent, behalve van gezicht, in de kamer.

"Oh, hoi," zegt ze vriendelijk. Hij staat er een beetje ongemakkelijk bij. "Ben jij ook nieuw in Sado? Ik zie vandaag ineens zoveel mensen die ik nog nooit eerder heb gezien, terwijl ik dacht dat ik iedereen toch wel zo'n beetje kende. Achja, hoe meer zielen hoe meer vreugd toch. Hoewel, vreugd misschien ook weer niet echt vandaag... zegt ze terwijl ze een beetje bedroefd kijkt bij die laatste opmerking. Ze zet haar gezicht echter snel weer op normaal – ze wil geen vreemdelingen lastig vallen met haar niet-al-te-beste humeur. "Je hebt zeker vast niet zo'n goed beeld van Sado nu hmm? Het gaat niet altijd zo hoor, en niet iedereen is altijd zo... stom," praat ze door. Met dat laatste bedoelt ze natuurlijk niet iedereen maar vooral Syll, maar ach.

"Hoe heet je eigenlijk, of had je dat al gezegd? Nee toch? Zowel, dan heb ik het even gemist denk ik, er gebeurt ook zoveel vandaag. Ik weet niet of je hulp hier echt nodig is, volgens mij ligt hier niet zoveel bijzonders. We moeten hierna nog even Dorothy's slaapkamer doen," zegt ze en ze slikt even. Ze had helemaal niet zoveel zin om daar te komen, ze was er ook bewust niet gelijk heen gegaan. "Maar ik kan me zo voorstellen dat je daar geen behoefte aan hebt," gaat ze door met een zwak grijnsje. "Maar volgens mij zijn er op zolder nog wat mensen bezig, misschien dat je daar ook even kan kijken of er interessante spullen liggen voor Syll er komt?" met een niet zo vriendelijke nadruk op Syll's naam natuurlijk. Dan beseft ze zich dat ze wel heel veel heeft gepraat – ja, heel soms heeft Selene zeldzame momenten van zelfkennis – en zwijgt ze even. "Sorry, ik praat wel veel hí¨," zegt ze dan nog en ze richt zich weer op de kast.

"Volgens mij zit er niet veel meer in deze kast, wat boeken en tijdschriften enzo nog, niet heel veel bijzonders. Ik weet niet of jij nog wil kijken of er nog bijzondere dingen in liggen, anders begin ik wel vast aan Dorothy's kamer," zegt ze tegen Liz. Ze staat op en draait zich om, maar glijdt daarbij uit over een tijdschrift dat uit de kast was gevallen. Ze valt tegen de kast aan, maar gelukkig slaagt ze er net op tijd in om haar evenwicht te bewaren en blijft nog wel overeind staan.

"Pfoe, dat was op het nipper-" begint ze te zeggen, maar dan ziet ze de kast gevaarlijk wankelen. Het was sowieso al niet zo'n stevig uitziende kast en al duidelijk oud. Daarbij lag hij ook nog vol met boeken, niet echt bevorderend voor de stabiliteit.

OH SHI- gaat het in haar hoofd, maar nog voor ze í¼berhaupt haar gedachtes ook maar kan afmaken gebeurt het toch. De kast stort als een kaartenhuis in elkaar. Of nouja, een kaartenhuis zakt toch netjes recht ineen hí¨? Deze kast deed dat niet echt. Met een enorme knal en overal rondvliegend hout en boeken valt hij op de grond. Hoewel ze net nog zo blij was dat ze haar evenwicht had weten te bewaren, was haar evenwicht hier natuurlijk niet tegen bestand, dus slechts enkele seconden later ligt ze op de grond onder het hout en boeken. Alsof dat nog niet erg genoeg was vliegt er nu natuurlijk ook overal stof in het rond.

Luid hoestend door al het stof – ademen was een slecht plan nu – haalt ze het meeste hout van haar af. Ze wappert met haar handen voor haar gezicht om het stof weg te waaien, maar het heeft weinig zin.

"Goh... Dorothy was wel duidelijk toe aan een nieuw huis met nieuwe meubels ja," zegt ze tegen Liz. Nog altijd luid hoestend gooit ze nog meer hout en boeken van zich af, maar dan ineens valt haar oog op een spin. Oh nee, niet ook dat nog! Echter, het blijft niet bij één spin, ineens lopen ze overal, hun woonplaats was duidelijk verstoord geraakt.

"AAAH!" gilt ze. "HAAL ZE VAN ME AF HAAL ZE VAN ME AF!" Als ze ergens bang voor was, dan was het wel voor spinnen.

"F*CK SH*T KIJK NOU HOE GROOOOOOOT," jammert ze terwijl ze kijkt naar een spin van een centimeter of... 1. "MINSTENS 10 CENTIMETER!" gaat ze panisch door. "Nee niet naar me toe komen, blijf maar daa"”AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!"

"HEEEEELP, HAAL HEM VAN ME AAAAAAAHAAAAAAAAF," gilt ze dramatisch door. Waarschijnlijk hadden ze haar inmiddels zelfs drie straten verderop wel gehoord, maar at kan haar niet schelen. Die ellendige beesten moeten. Gewoon. Weg. NU! Het plan om op te staan en weg te lopen komt natuurlijk niet in haar op, daar is ze veel te veel voor in paniek.

Lange nutteloze post is lang en nutteloos.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi knikt wanneer Helena zegt dat de doos met muggle spullen beter niet door iedereen gezien kan worden. Haar gedachte precies. Ze kijkt waar ze het zou kunnen laten voorlopig en ziet eigenlijk niets. Helaas, ze heeft niet zo'n awesome Hermione tas mee, waarin hele verhuiswagens kunnen, dus dat is geen mogelijkheid. Dan zo maar in een hoek schuiven, ze kijken er later wel naar. Ze pakt een ander fotoboek en bladert er snel even door, maar het is eigenlijk vooral allemaal meer van hetzelfde. Een gelukkig gezinnetje, samen. Mairi voelt even een steek, maar beseft zich al snel dat elke vorm van jaloezie momenteel niet op z'n plaats is. Dorothy en haar ouders zijn dood. Zij leeft nog. En haar vader... Verbitterd stopt ze het fotoboek terug in de doos.
Mairi slaakt een zucht en wilt net de doos weer dicht doen wanneer Helena opgewonden zegt dat ze wat gevonden heeft. Snel sluit ze de doos af en dan kijkt dan op naar Helena. Ze fronst wanneer ze het gat in de muur ziet, hoewel het moeilijk te zien is in het donker. Helena lijkt wat in haar hand te houden.

Mairi krabbelt overeind en klopt het stof van haar mantel en loopt dan naar Helena toe, die een klein zwart beschimmeld doosje vast heeft. Nieuwschierig kijkt ze over de schouder van Helena. Verbaasd kijkt ze haar dan aan. "Lag dit achter de muur?" vraagt ze, terwijl ze het antwoord al weet. Mairi pakt de inhoud van het kleine doosje uit het doosje en houdt het omhoog. Ze pakt haar wand om er een extra lichtje op de schijnen. Een vlaag van herkenning overvalt haar. Ik heb dit eens eerder gezien, maar waar? Ze zegt echter niets tegen Helena, als ze al wat kan zeggen, want wat moet je met "ik heb het eerder gezien, maar goh, geen idee waar."
Ook Mairi strijkt nu even met haar duim over het voorwerp. Een kleine glinstering komt tevoorschijn, iets wat ooit een paars sterk glimmend diamantje moet zijn geweest, nu is het dof en grauw, al zou ze het met een beetje magie makkelijk in de oorspronkelijke staat terug kunnen brengen. "Ik kan me niet voorstellen dat het van Dorothy was..." mompelt ze, terwijl ze het terug legt in het doosje.

Mairi kijkt nieuwschierig naar het gat in de muur en steekt haar hand erin om te zien wat er nog meer in ligt, als er al wat in ligt. Ze huivert even wanneer ze de spinnenlijken voelt, maar dan voelt ze ook wat knisperen onder haar hand. Langzaam trekt ze het uit het gat in de muur, waarop ze het over pakt met haar andere hand, zodat ze de nu stoffige hand aan haar mantel af kan vegen. Mairi fronst opnieuw als ze ziet dat wat ze zojuist uit de muur haalde een stuk perkament lijkt te zijn. Wanneer ze het open vouwt ziet ze een scheurrand, het lijkt uit een boek gescheurd te zijn, maar het is wel door iemand zelf geschreven. Mairi kijkt Helena even aan en begint dan te lezen, wat niet mee valt want het is handschrift is belabberd, maar ze merkt al snel dat er niet veel te lezen valt. Her en der kan ze wat woorden herleiden, maar de meeste zinnen zijn abrupt afgekapt. Amulet, Bloedverwanten. Het zijn de enige logische woorden die ze kan herleiden en ze zeggen niets.

Dan hoort ze beneden hen een enorm luide klap, gevolgd door nog een boel meer lawaai. Geschrokken laat Mairi het stuk perkament vallen, waarop ze naar voren buigt om het meteen weer op te pakken. Maar dan hoort ze een enorm luid gegil. De gebeurtenissen van de ochtend reizen nog steeds door haar lichaam en dus verkeert Mairi meteen in een staat van alertheid. Mairi kijkt naar Helena, wat moeten ze doen? Gaan kijken? Ze hoort wat over 10 centimeter en iets van iemand afhalen en een beetje opgelucht laat Mairi haar schouders zakken. Waarschijnlijk één of ander magisch wezen of zo, dat lossen ze wel op.

"Misschien moet je het in je zak steken... En het even verborgen houden." Zegt ze dan gespannen tegen Helena, zich toch afvragend wat die van deze suggestie zal vinden. Het klinkt waarschijnlijk een beetje... Raar. Maar het feit dat ze het herkent, dat het verborgen ligt achter een schilderij en dat het zo oud is geeft haar een ongemakkelijk gevoel. Het lijkt alsof er iets niet helemaal klopt en ze zou na willen gaan wat dat is, voordat iemand anders de amulet te zien krijgt.

Afbeelding

De vrouw voelt hoe ze een beetje gespannen raakt. De man volgt haar zwijgend en dat alleen al geeft haar een vreemd gevoel. Strak kijkend vervolgt ze haar weg, totdat ze inderdaad in de Kilbride Drive aan komen. De vrouw knikt even kort wanneer de man fluistert dat ze aangekomen zijn op het juiste adres. Ook zij had plots geweten dat ze op hun bestemming waren aangekomen.

Achter een muurtje blijft de vrouw staan, ze verschuilt zich. Haar ogen fixeren zich op een huis, hun doel. Er zijn een heel aantal mensen aanwezig en ergens heeft ze het idee dat dat eigenlijk de bedoeling niet was. Maar ze kunnen niet meer terug. Langzaam aan verdwijnen de mensen een voor een de kamer uit waar zij zicht op hebben. Eén man bevindt zich nog in die kamer. De vrouw kijkt even om naar haar partner in crime. "We moeten snel handelen." zegt ze zachtjes op een voor haar kenmerkende bazige toon.

De vrouw kijkt even een stukje omhoog. De zon is nu bijna onder, de straatverlichting springt al aan. Nog heel even geduld, nog eventjes...

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Syll zit nog steeds alleen op de bank en weet zich niet goed een houding te geven. Het krioelt in dit huis van de mensen, die hier voor zijn gevoel absoluut niet thuishoren. Dit plekje was een privéplek geweest voor Dorothy en hem. Een plek waar ze samen de meeste tijd hadden doorgebracht. Want hoewel het huis van zijn ouders vele malen groter was (wat wil je als je een villa met een huurwoning van de gemeente vergelijkt), was hij toch vaker bij Dorothy geweest dan andersom. Eén van de redenen daarvoor was dat ze bij hen thuis, hoe groot het huis ook was, nooit echt even met z'n tweeí«n konden zijn. Altijd wist Selene hen wel weer te vinden. Dan was ze weer eens haar mooie blauwe truitje wat ze van tante dinges had gekregen kwijt en moesten ze helpen zoeken. Dan weer had ze het koffiezetapparaat kapot gemaakt en moest Syll het repareren. En als ze haar onhandigheid niet als smoesje kon gebruiken dan was het wel "˜jullie vinden het toch niet erg dat ik er bij kom zitten he, ik verveel me een beetje.'
Hij vond zijn zus hartstikke aardig, daar ging het niet over uit, maar af en toe was het wel vervelend geweest. Als ze net met z'n tweetjes gezellig op de bank zaten, van niemand last dachten te hebben... dan kwam ze weer binnen. Hij wist echter dat Selene het niet expres deed en hij kon dan ook moeilijk boos op haar worden. In plaats daarvan had hij om te voorkomen dat ze straks met z'n drieí«n aan het altaar stonden aan Dorothy voorgesteld wat vaker bij haar thuis af te spreken.
En dat was prima bevallen; ondanks of misschien wel dankzij de krakkemikkigheid van het huis had hier altijd een heerlijk sfeertje gehangen. Met kaarsjes en een deken over hen heen hadden ze avonden achter elkaar tegen elkaar aan gezeten. Ze hadden heerlijke gesprekken gevoerd, maar soms ook gewoon zwijgend de hele avond op de bank doorgebracht. Enorm gelukkig met elkaar.

Nu hij nog eens rondkijkt door het huis kan hij helemaal niets meer terugvinden van deze heerlijke sfeer. Er was niets romantisch aan dit huis. Het was gewoon oud. Het behang bladderde van de muur, er zaten vochtvlekken op het plafond. De deurtjes van verschillende kasten hingen scheef. Eigenlijk had het hem nog verbaasd dat de kasten niet uit elkaar gevallen waren nadat hij de lades eruit had getrokken. Maar goed, het was een goedkoop huis geweest en dat was belangrijk, want Dorothy had weinig geld, en hetgeen wat ze had gespaard hadden ze liever in hun nieuwe huis gestoken. Dat geld was nu allemaal weg.
'Hadden ze haar maar vermoord nadat we waren getrouwd, dan had ik tenminste recht gehad op haar geld.' Nee, deze gedachte mocht hij niet hebben van zichzelf. Dat was er toch over. Zo bruut was hij niet. Hij was altijd eerlijk geweest. Juist daarom deed het grote nieuws van vandaag hem ook zoveel pijn.

Maar feit was wel dat hij nu in zijn eentje de prijs van hun nieuwe huis zou moeten ophoesten. Hij wist dat hij hiervoor altijd bij zijn vader terecht kon, hoewel deze hen had opgevoed zonder hen al te veel te verwennen. Hij vond dat ze zelf moesten leren hun geld te verdienen. Maar in deze situatie was dat natuurlijk net iets anders en zou hij het niet over zijn hart kunnen verkrijgen dat Syll in de schulden kwam. Maar Syll bezat zelf ook een koppigheid die ervoor zorgde dat hij voorlopig niet bij zijn vader zou aankloppen, maar eerst zelf zoveel mogelijk zou proberen alles op te lossen. De spullen van Dorothy verkopen waren daar een goed begin voor.

Dan merkt hij ineens dat hij weer ver in gedachten verzonken was en ondertussen iedereen uit de kamer verdwenen is. Ze zullen wel allemaal naar boven zijn, hij hoort in ieder geval verschillende geluiden boven zich. Het huis was vrij gehorig, het houten plafond was het beste alarm tegen inbrekers dat je kon hebben, daar kon geen spreuk tegenop.

Hij staat op uit de bank, kijkt de kamer nogmaals rond. Hij kan niets meer bedenken van waarde dat zich hier bevindt, dus besluit hij naar Selene te gaan, die ook boven was. Hij zal haar vragen enkele spullen mee naar huis te brengen en dan vindt hij het wel goed. Hij heeft geen zin om in dit huis te zijn nu er zoveel mensen zijn. Hij wilde rustig in zijn eentje alles uitzoeken, niet met 10 paar ogen op zich gericht.

Dan hoort hij ineens een luide knal gevolgd door een hoop gerommel. Het lijkt erop dat er iets niet helemaal goed gaat boven. En terecht, moesten ze maar niet met het hele dorp in de privéspullen van Dorothy liggen wroeten. De enige met wie hij nu medelijden heeft is Donovan, die straks de hele zooi weer 'verkoopklaar' moet maken. Hij ziet dat Donovan in de tuin staat en blijkbaar bezig is met het noteren van een aantal dingen. Tenminste, dat denkt Syll, omdat hij hem met een stuk perkament en een veer aan de slag ziet.

Wanneer hij ineens een hoop gegil hoort en iets met '10 centimeter' weet hij al precies wie het is, zelfs zonder het herkennen van haar stem had hij het kunnen raden. Met grote stappen loopt hij richting de gang. Met twee treden tegelijk gaat hij de trap op en loopt naar de kamer waar het gegil vandaan komt. Hij wringt zich langs Nathan, die in de deuropening staat, en aanschouwt het tafereel in de kamer. Hij moet moeite doen zijn lach in te houden. Eigenlijk zou hij nu zijn fotocamera moeten pakken, want dit was weer een typische scene uit het leven van Selene Whyte. Paste perfect in het rijtje en was leuk om later aan haar kinderen te laten zien op een verjaardag. Dan konden ze er nog eens met z'n allen hartelijk om lachen.

Syll wist wel beter dan dit nu hardop aan Selene voor te stellen. In plaats daarvan loopt hij naar Selene, pakt haar bij haar arm en sleurt haar naar de andere kant van de kamer. Daarbij struikelt hij nog bijna over een aantal boeken die verspreid liggen over de grond. Ondertussen trapt hij nog een paar spinnen dood die achter hen aankomen.
'Rustig Selene,' zegt hij, waarbij hij zo weinig mogelijk irritatie in zijn stem probeert te laten doordringen. 'Ik zal ze zo allemaal doodtrappen, als jij nu gewoon even naar een andere kamer gaat? Dan zullen wij hier de rotzooi opruimen van de boekenkast enzo.'
Hij kijkt even om zich heen en ziet alleen Liz aan wie hij al een hekel heeft en Nathan, een voor hem onbekende jongen. Maar goed, voor Selene had hij het wel over om met haar samen even iets te doen. Anders zou Selene nog veel hysterischer worden en daar had hij nu helemaal geen zin in.

Als hij de kamer eens rondkijkt beseft hij pas wat een werk het écht is als ze dit allemaal op moeten ruimen. Die boekenkast van Dorothy had altijd al gigantisch vol gestaan en zojuist was zijn vermoeden ook bevestigd dat deze kast zijn stabiliteit aan de boeken ontleende. Selene had dat echter niet doorgehad blijkbaar. Het is nog zonde dat er nu zoveel boeken beschadigd zijn, deze hadden misschien ook nog wel een aardige cent op kunnen leveren. Wie weet kon hij de bruikbare exemplaren nog aan Hogwarts verkopen. Madame Rommela had er alles voor over om nóg meer boeken in haar collectie te krijgen.

Afbeelding

Net als de Mysterieuze Vrouw concentreert hij zich op wat er binnen in het huis gebeurt. Hij kan het echter niet heel goed zien vanaf deze afstand. Wel ziet hij dat het aantal schimmen in de woonkamer steeds kleiner wordt.
Hij kijkt even om zich heen en ziet een stenen muurtje, hij tast met zijn handen achter zich en gaat er voorzichtig op zitten. De stenen voelen koud aan op deze lenteavond.
Ze hoefden nog niet in actie te komen en dus bleef hij liever even rustig zitten. Dan hoort hij ineens een hoop lawaai en gekrijs en hij kijkt op. Dat was vreemd. Wat zou er zijn gebeurd? Hier wist hij niets van.

De vrouw zegt op een ietwat bazige toon tegen hem dat ze snel moeten handelen. Deze toon staat hem niet echt aan en hij accepteert ook niet zomaar van een vreemde dat zij de leiding neemt. Ze moesten dit samen doen.
'Nee, we wachten nog heel even,' reageert hij kortaf. 'Er zijn nog mensen beneden, ik zie nog iemand in de woonkamer staan. Hij wijst met zijn vinger richting het huis.
Vervolgens staat hij weer op, het muurtje was toch niet erg comfortabel. Zijn stoel thuis zat een stuk beter. Hij draait zich dan weer om richting de vrouw, in afwachting van haar reactie. Daardoor ziet hij niet dat ook de laatste persoon zich naar boven begeeft, en de benedenverdieping van het huis volledig leeg achterlaat.

OOC: Leesvoer

XD

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena houdt het doosje wat meer naar Mairi's richting wanneer ze het komt bekijken. Ze knikt bevestigend wanneer ze vraag of het uit de muur kwam.
"Ja, ik wou het schilderij van de muur halen, want het zag er best wel antiek en waardevol en zo uit," zegt ze met een knik naar het schilderij dat nu op de grond staat zonder er een blik op te werpen, "en toen zag ik dat gat."

Het ontgaat Helena helemaal dat er bij Mairi een vlaag van herkenning optreedt. Gefascineerd blijft ze naar het hangertje kijken. Tja, dat heb je nu eenmaal met vrouwen met een zwak voor blingbling. Laat haar los in een juwelierszaak en je mag blij zijn als ze een uur later weer buitenkomt. Al dan niet met een lege portefeuille. Niet dat Helena zoveel geld heeft. Nog niet.

Helena schudt haar hoofd ook wanneer Mairi aangeeft dat ze denkt dat het niet van Dorothy was. "Iets doet me zelfs vermoeden dat ze het nooit geweten heeft, of zo. Ik bedoel maar, heb je al eens gezien hoe aangeslagen het juweel is? Da's al net zo antiek als het schilderij, heb ik de indruk." Mairi legt het terug in het doosje, en Helena bekijkt het terug. Ze brengt het hangertje naar haar mond en ademt er even op uit, waarna ze het een beetje begint op te boenen. Ze let maar half en half op wat Mairi nog meer in die meurende muur zit te graaien terwijl ze het juweel probeert schoon te wrijven. Laat haar maar als ze zo graag wil, Helena gaat haar perfect gelakte nagels daar niet aan wagen.

"Ik vind het eigenlijk geen lelijk ding," vervolgt Helena ondertussen. "Ik denk, met wat magie, of één of andere potion of zo, dat ik het echt wel zo goed als nieuw zou krijgen." Helena haalt het terug uit het doosje, terwijl ze een blik werpt op een stuk perkament wat Mairi plots vast heeft. Merlin mag weten waar ze het vandaan heeft. Ja, Helena heeft soms onaandachtige momenten wanneer ze door iets in de ban is. Ze kijkt even mee, maar het voor haar onleesbare gekrabbel kan haar echter niet lang boeien. Ze houdt het hangertje voor zich, tegen haar borstkas, en schijnt met het licht van haar staf door het raam, zodat er, dankzij de duisternis buiten, een reflectie van haar ontstaat in het raam. Ja, het staat haar wel. Ze kijkt terug naar Mairi.

"Wat denk je? Zou ik het meenemen? Voor mezelf dan... Ik denk niet dat het van Dorothy is, en het zou zonde zijn als het hier blijft liggen. Het is zo'n leuk ding. Volgens mij... Ja, volgens mij matcht het perfect met mijn purperen jurkje. Maar met blauw of rood zou het ook nog wel staan, denk je niet? Ja... Ik ga het straks gewoon flink oppoetsen, en morgen trek ik het aan op mijn purperen jurkje..." Helena klinkt tamelijk enthousiast wanneer ze een modedebat met zichzelf voert. Ze ziet haar outfit voor morgen ook al helemaal voor zich. Ze knikt dan ook wanneer Mairi voorstelt om het weg te steken. De argwaan in haar stem valt haar helemaal niet op, en zonder aarzelen stopt ze het onderin haar schoudertasje. Zo, die was van haar.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Liz snuffelt nog wat rond het bureau, als Selene haar vraagt wat bij Polly te gaan eten. Ze knikt, ietwat aarzelend. Toch kan ze het niet maken Polly vandaag te laten zitten. Waarschijnlijk kan ze zich nog nuttig maken door eventjes de keuken op te ruimen ofzoiets.

Net als ze de vraag van Selene over de zolder wil beantwoorden, blijkt er iemand in de deuropening te staan. Ze weet even niet meer hoe hij heet, hoewel hij zich wel had voorgesteld. Of niet, ze weet het niet meer. Selene ratelt voor twee, dus Liz zwijgt en neemt de jongen op. Hij lijkt niet op zijn gemak, maar het komt geen moment in Liz op dat mensen het misschien niet zo prettig vinden om elk moment een kamer binnen te kunnen stappen waarin het lichaam van Dorothy ligt.

Selene stelt dan voor om richting de slaapkamer te gaan. Liz knikt ter bevestiging en stapt al richting de deur, als Selene het presteert de oude kast ineen te laten storten. In een reflex duikt Liz op de vloer, om zo rondvliegende delen van de kast te ontwijken. Er blijkt een spinnennest achter de kast te hebben geleefd, maar voordat Liz í¼berhaupt op is gestaan, stormt Syll de kamer al binnen.

Liz staat op en veegt haar handen af aan haar jurk. Ze ziet er vast vreselijk uit - besmeurd met bloed en nu ook nog eens vol stof. Toch kan het haar weinig schelen en ze kijkt Syll woedend aan. Ze is zijn plundertocht beneden nog niet vergeten. Toch lijkt hij gekalmeerd, hij helpt Selene immers.

Zonder af te wachten wat hij verder van plan is, werkt ze zich met een lege schoenendoos door de rommel op de grond. In de deuropening passeert ze Nathan.
'Wil je me helpen? Ik verzamel nog wat persoonlijke spulletjes van Dorothy in haar kamer.'
Ze wacht zijn reactie niet echt af, maar loopt door en opent de deur van de slaapkamer.

OOC: Logisch dat niemand solliciteert, jullie posts zijn echt absurd lang oO En er gebeurt echt belachelijk weinig in :') Gelukkig telt Sander niet hoeveel woorden iedereen gepost heeft [a]

Melinda

Ooc: Ik hoop dat het een beetje een goede post is om mijn personage in de RPG te krijgen. Als er iets is dat ik moet veranderen, zeg het dan maar ^^
Chase Marshall

Chase zit net op de bank, als er een enorme knal klinkt. Er gaat een schok door zijn lichaam heen die hem even doet beven. Misschien moet hij toch even gaan kijken of er niet iets ergens aan de hand is. Hij staat met een zuchtje op en sloft naar de achterdeur toe. Daar trekt hij zijn schoenen aan, opent de deur naar buiten en loopt om het huis heen.

Voor huis valt Chase zijn oog op de voordeur die open staat. Hij loopt naar de voordeur toe en klopt er op. Maar op het moment dat hij de deur aan raakt, klinkt er ineens hard gekrijs. Het lijkt van boven te komen.

"Hallo?" roept hij, terwijl hij een stap het huis in zet, "gaat het allemaal wel goed?"
Chase loopt naar de trap en blijft daar wachten op reactie.
"Ik hoorde een knal en iemand gillen. Kan ik soms helpen?"

Enjolras · King of Babylon

Waarom? Dat is voorlopig het enige wat er in Nathan omgaat wanneer één van de vrouwelijke figuren in de kamer zoveel aframmelt dat Nathan maar de helft opvangt en bijgevolg er ook geen woord kan tussen krijgen. Dit was de derde keer dat iemand naar zijn naam vroeg, maar op zo'n toon alsof het etiquette is en het eigenlijk niemand echt wat kan schelen. Als hij had gezegd dat hij Aberforth Dumbledore heette, dan had ze waarschijnlijk alsnog geknikt en verder gegaan met praten. Om genante situaties te vermijden besluit Nathan om voorlopig toe te kijken en te observeren. Antwoorden kan hij later nog altijd, als dat mens haar klep eens dicht hield en hem de kans liet om ook eens wat te zeggen.

Speaking of awkward moments. Wanneer Nathan denkt dat de rust is wedergekeerd, loopt het helemaal mis. Alsof hij immuun is voor het alles blijft hij in de deuropening staan - een houding die 'm onbewust aan Donovan doet denken - en laat gebeuren wat blijkbaar gebeuren moet. Inclusief een omgevallen kast, veel te veel stof, versprokkeld hout - die 'm dan weer op hun beurt aan de versprokkelde stoelen van op het plein doen denken - en als laatste ook nog een troep of een kudde, een kolonie misschien? Hij heeft geen idee hoe je een groepje spinnen noemt. Er was vast ook geen naam voor. Nou. Hij kijkt dus ook gewoon toe wanneer als laatste een tros spinnen zich tentoonstellen en dat arme mens met de overactieve tong bijgevolg de boel bij elkaar gaat schreeuwen.

Die spinnen doen 'm niks. Nathan vindt daarom dat ze zich dan ook nogal aanstelt. En dat voor een Fullblood. Hij ziet niet waar de beestjes heen kruipen. Waar hij echter wel oog voor heeft is het rondvliegende stof, dat zich bewust op zijn colbertje neerplant. Gedaan met doelloos leunen in de deuropening, hopend op een normale situatie waarin hij zich deftig kon voorstellen. Wees welkom, nieuw doel in mijn leven: voor de drieí«ntwintigste keer deze dag klopt hij zijn colbertje af van het stof.

En net wanneer je denkt dat het zowaar niet veel gekker meer kan, komt de was-to-be-bruidegom zijn teerbeminde zus toegelopen. Alsof alle Fullbloods een ingeplant radaartje hebben dat gelijk actief wordt wanneer één van hen iets is overkomen en ze bijgevolg maar meteen te hulp moeten schieten. Net olifanten. Dat zijn ook al zo'n kuddedieren. Het is dan ook sterker dan Nathan zelf om niet een klein proestje te laten ontvluchten wanneer grote broer kleine zus probeert te kalmeren. Rustig maar liefje. Je moet nu even rustig zijn, dan trappelt grote broer die vieze vuile spinnen zo meteen allemaal tot platte kaas. De was-to-be-bruidegom-to-the-rescue krijgt pas echt Nathan zijn aandacht wanneer hij het woord "˜wij' laat vallen. Bedoelde hij Nathan en hem? Of had hij het over het andere meisje in de kamer? Alsof dit vraagstuk nog niet moeilijk genoeg was, stapt dat ene meisje nu ook richting de deuropening en vraagt – niet helemaal rechtstreeks – of hij misschien zin heeft om te helpen met wat spullen te verzamelen van Dorothy. Dilemma's~.

"Wacht even," antwoordt hij tegen het meisje dat zijn vriendelijke vraag blijkbaar niet hoort en alvast doorstapt naar de slaapkamer. "Of niet...," hangt hij er vlug stilletjes nog aan. Hij besluit om zich op Syll te focussen. "Uhm. Verklaar u nader?" zegt hij, terwijl hij van zijn deurpost-positie loskomt en enkele stappen richting het olijke duo zet. Heel nauwkeurig stapt hij over de stukken hout en plaatst zijn voeten alleen op de plekken waar hij nog de vloer kan onderscheiden van de troep – al dan niet bedolven onder het stof.

"Wat bedoel je precies met "˜wij ruimen hier wel de rotzooi op'," gaat hij dan verder terwijl hij rechtop blijft staan en op de twee neerkijkt. Eéntje in panische angst voor het losgekomen ongedierte, de ander met een erg sportief lichaam. Tot zover Nathan's eerste indrukken. Een echte "˜Hell to the no – I ain't cleaning no nothing Mr. Shue'-positie was het. Mud kijkt neer op twee Fulls die kast in gruzielementen achterlaat. Het zou een eyecatcher kunnen zijn op de voorpagina van één of andere tweederangskrantje. Even geniet Nathan van dit beeld. Als iemand dit zou kunnen vastleggen, dat zou mooi meegenomen zijn. Een foto ofzo. Desnoods een tekening.

Maar de realiteit trekt Nathan uit zijn gedachtestroom. Hij buigt zich voorover en wrijft nog meer stof af – van zijn broek deze keer. "En wat dat doodtrappelen betreft. Ik zou maar opschieten. Die beestjes weten zich wel te verschuilen," zegt hij tegen Syll. "Ze hebben acht poten he, dat gaat snel," hangt hij daar nog aan, alsof het de opmerking van de eeuw was en alsof het echt nog sense maakte ook. Dan had hij tenminste iets gezegd. Al was het maa om de bange Full (naar analoie van 'debebrilde Death Eater' en meer) nog meer schrik aan te jagen. "Ik zou maar -," begint hij uiteindelijk tegen het vrouwelijke gedaante in de ruimte, maar hij maakt zijn zin niet af. In de plaats daarvan besluit hij naar zijn eigen haar te wijzen, als referentie naar haar haar, waar, als ze een beetje goedgelovig was, zogezegd een spin zat. Aldus het kleine kind in Nathan.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Syll haalt opgelucht adem wanneer hij bemerkt dat Liz de kamer alweer ontvlucht. Mooi, dat scheelde een hoop ongemakkelijke momenten. Waarschijnlijk dacht ze daar zelf hetzelfde over, dus dat scheelde alweer. Hij zou haar later nog wel een keer excuses aanbieden voor zijn uitspattingen op het plein, maar niet nu. In ieder geval niet met al die mensen erbij, hoe beschamend zou dat zijn. Hij was dan wel te ver gegaan, aardig vond hij haar niet, dus hij zou niet té zeer voor haar door het slijk gaan.

Als ze dan ook nog eens vraagt of de jongeman in de deuropening met haar meegaat wil hij protesteren, maar gelukkig gaat hij toch niet met haar mee. Maar Syll bemerkt wel dat deze man ook niet echt behoefte heeft hem te helpen. Het lijkt alsof hij zich boven hen verheven voelt, met zijn colbertje dat hij staat af te kloppen. Eigen schuld, had hij dit huis maar niet binnen moeten dringen. Wat moest hij hier í¼berhaupt komen doen?

'Het zou fijn zijn als je me even zou helpen met opruimen ja. Ik kan wel even wat hulp gebruiken zoals je ziet. Met z'n tweeí«n hebben we deze rotzooi zo weggewerkt,' zegt hij zo vriendelijk mogelijk. Hij vond dat hij wel genoeg ruzie had gemaakt voor vandaag. Ondertussen probeert hij onopvallend richting Selene te gebaren, om duidelijk te maken dat hij dit deed om Selene gerust te stellen, niet dat Nathan iets van die vage aanwijzingen zal snappen.

Als Nathan dan ook nog eens Selene probeert bang te maken heeft hij wel door dat de hint zeker niet is overgekomen. Hij zucht. Zo waren ze morgen nog niet weg uit dit verschrikkelijke huis. Hij probeert zich niets aan te trekken van Nathan, maar richt zich op Selene. 'Luister niet naar hem Selene. Ga nu maar uit deze kamer, dan is er niets aan de hand. Wij – zegt hij nogmaals met nadruk – ruimen hier wel even verder op. Dat hoef jij niet te doen.

Ineens hoort hij geroep van beneden. Omdat hij toch nog een beetje het gevoel heeft dat hij "˜medebewoner' van dit huis is voelt hij zich geroepen om te gaan kijken. 'Momentje,' zegt hij tegen Selene en Nathan. 'Ik ben zo terug. Zonder hem aan te kijken loopt hij langs Nathan af die nog steeds in de deuropening staat, te lui om een vin te verroeren.

Hij neemt vlug de trap naar beneden en ziet dan Chase, de buurman van Dorothy in de gang staan. 'Hey!,' antwoordt hij vriendelijk. 'Buurman! Niks aan de hand hoor, er viel per ongeluk een oeroude boekenkast van Dorothy om.' zegt hij luchtig.

'En toen kwamen er een hoop spinnen achter vandaan, waar mijn zus Selene – ik weet niet of je haar ooit gezien hebt? – niet zo blij mee was.' Hij heeft weinig zin de rest van het verhaal uit de doeken te doen tegen Chase. Dan kon hij weer vanalles gaan uitleggen en daar had hij absoluut geen behoefte aan. Hij zou vanzelf wel merken dat zijn buurvrouw overleden was.
Nu hij er eens over nadenkt, weet hij eigenlijk niet wat Chase's bloedsoort is. Hij was er altijd vanuit gegaan dat hij volbloed was, omdat Dorothy altijd erg vriendelijk tegen hem was. Maar nu hij weet dat Dorothy ook geen volbloed was, leek daar totaal geen logica meer in te zitten.

Argwanend kijkt hij neer op de buurman, met zijn armen leunend tegen de bovenkant van de trapopening. Hoe kreeg hij deze man zo snel mogelijk weg? Maar dan bedenkt hij ineens dat hij toch wel wat hulp kan gebruiken bij het opruimen van de kamer. Van die Nathan hoefde hij immers weinig hulp te verwachten. 'Uhm, nouja, het is een behoorlijke rotzooi. Als je wilt helpen mag het, maar voel je niet verplicht,' zegt hij zo vrijblijvend mogelijk. Hij moest het zelf maar weten. Als hij hier zelf maar zo snel mogelijk weg kan.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online