[RPG] The Blood of Sado

Enjolras · King of Babylon

Opeens gaat de deur open en vanaf dat moment is het een zoete inval van mensen die van her en der komen. Hij herkende het meisje dat de deur opende gelukkig wel. Niet dat hij wist wie of wat het was, maar haar gezicht was wel blijven hangen. Achter haar kan hij nog een andere dame onderscheiden.

En dan plots, all of the sudden, uit het niets, hangt er een hoofd tussen dat van hem en dat van Helena. Een hoofd dat hij maar al te snel herkent, mede dankzij de geur van zijn aftershave, alsook door het perfecte haar dat je op zeventien kilometer nog zou onderscheiden van de rest. En voor Nathan het goed en wel beseft, besluit Helena haar spraakvaardigheden nog eens boven te halen. Nathan kan er nog net ergens een: "Ik ben hier per ongeluk.", tussen krijgen. Niet dat iemand het waarschijnlijk heeft gehoord. En niet dat hij een beter antwoord kon bedenken dan dat. Of misschien moet ik maar zeggen dat de hele zaak me wel wat kan schelen en ik mijn steentje wil komen bijdragen? Zoals Helena hem zo mooi voorspreekt.

Nog twee andere mensen waren er met Donovan. De ene herkende hij als de bruidegom. Hij werd gevolgd door een vrouw die hij vaag herrinerde van het huwelijk. Dat is netjes, denkt hij erbij. Alle Volbloeden klitten nu al samen. Nog ééntje en ze kunnen kaarten. Niet dat hij zeker wist of die ene vrouw ook een Volbloed was, maar dat moest haast wel, want er was een familieband met de andere man en dan is zo'n link al snel gelegd. Zo slim is hij nu nog wel.

Blijkt dat die dame Selene heet, of zo stelt ze zichzelf toch voor. Hij besluit om niet te antwoorden op de vraag of hij wat wil drinken. Eigenlijk weet hij niet echt hoe hij moet reageren in general. Hij moest hier niet en bijgevolg weet hij ook niet hoe hij zich daarnaar moest gedragen. Moet hij zich voorstellen als Nathan, muggleborn since 1977? Als er geen doden waren gevallen en ze niet net een duel op leven en dood hadden gehad, zou hij dat gedaan hebben. Maar iedereen is zo prikkelbaar en hij heeft geen zin om degene te zijn die de eerste vonk aanwakkert.

Dus wacht hij maar. Met Helena aan zijn zij. En een perfecte haarcoupe niet ver van 'm vandaan. In een keuken in Kilbride Drive. Boven lag een lijk te rotten, terwijl een gefrustreerde was-to-be bruidegom Volbloedje tekeer gaat in de woonkamer en daarbij het nodige lawaai maakt. Dit is zo'n vreemde verjaardag.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena knikt wanneer Mairi zich voorstelt en schudt haar hoofd wanneer Selene vraagt of ze iets wil drinken. Ze is nogal paranoí¯a om iets te drinken aan te nemen van een wildvreemde. Ze zwijgt als Donovan zegt dat hij hier moet zijn. Ze grijnst zelfs wanneer ze het hoort, denkend aan de brief die in haar tas steekt. Laat hem maar in de waan dat ik een bemoeizuchtige ramptoerist ben. Helena wacht tot er iemand anders van Donovans collega's in actie schiet terwijl ze met de rest richting keuken wandelt. Weet Helena veel dat die er niet zijn. Ze kijkt echter geschokt om wanneer Donovan de melding heeft dat Syll het recht heeft om Dorothy's huis leeg te roven. Ah, dus ze waren bij Dorothy. Helena's Galleon valt eindelijk.

"Serieus," flapt ze eruit terwijl ze vol ongeloof naar Donovan kijkt en haar evenwicht probeert te bewaren wanneer Syll haar zowat omloopt om zijn slag te kunnen slaan, "is dat het enige wat je moet komen doen?" Helena kijkt Donovan aan.

"Heeft hij dat recht? Hij is niet eens haar weduwnaar! Er is totaal geen verband tussen hen!" zegt ze wat discreter tegen hem terwijl ze toeziet hoe hevig Syll te keer gaat. Is dit het rechtssysteem? Neen, dit was fout. Kwaad kijkt ze toe hoe Syll de foto's staat te verscheuren.

"Heb je niks anders te doen dan deze rooftocht aan te kondigen?" vraagt ze Donovan met een afkeurende ondertoon, terwijl ze moeilijk kan geloven dat Syll in zijn recht is om het huis leeg te roven. Als Helena hiervoor naar hier moest komen... Ze zou vlug een andere job aanvragen.

Moniek · The Dark Mod

Liz laat zich probleemloos meenemen naar de keuken door Selene, waar ze thee begint te zetten.

"Ja, natuurlijk is thee goed," antwoordt ze. Ze laat het echter na een tijdje zitten en komt aan de keukentafel zitten, waar Selene zelf inmiddels ook zit.

"Ik weet het..." antwoordt ze. "Ik begrijp er ook niks van. Hoe het zo heeft kunnen lopen, hoe mensen reageren..." En met mensen bedoelt ze dan natuurlijk vooral Syll, die inmiddels binnen is gekomen en inderdaad als een idioot tekeer gaat in de woonkamer. Met verdriet kijkt ze toe hoe hij al Dorothy's foto's begint te verscheuren. Ze heeft zin om nu heel hard de waterkoker tegen zijn hoofd te gooien, maar ze wist inmiddels wel beter dat. Ze richt zich daarom maar weer tot Liz, met een beetje een verontschuldigende blik. Op dit moment wenst ze eigenlijk dat ze geen familie van hem was, hoe kan haar eigen broer zó harteloos zijn?

"Zullen wij anders boven kijken of er nog persoonlijke spullen zijn die het bewaren waard zijn?" stelt ze zachtjes voor aan Liz. Ze kon zich zo voorstellen dat er wel dingen waren waar ze misschien herinneringen aan had en beneden was Syll al te druk bezig alles leeg te plunderen. Ze kijkt naar Donovan (die ongetwijfeld in hun buurt staat aangezien hij net nog wat tegen Liz had gezegd).

"Jij kunt hem toch wel een tijdje beneden bezig houden dan hí¨?" vraagt ze eveneens zachtjes aan hem. Ze loopt vast richting de trap, ook als Liz niets wilde hebben lagen er ongetwijfeld wel dingen die ze het Syll niet gunde te vernietigen of te stelen.

Arianna · The Girl Who Lived **Woonplaats:** Storybrooke

Liz voelt dat ze een beetje tot rust komt van het kletsen met Selene. Plotseling dendert Syll de woonkamer in en hij begint lades op de bank te gooien. Hij verscheurt een foto. Plotseling begint hij alle foto's in de lade te verscheuren.

Tot haar afschuw ontdekt Liz dat er ook een stukje foto ronddwarrelt van een voor haar bekend tafereel. Dit waren niet alleen foto's van Syll en Dorothy, maar álle foto's die Dorothy had.

Woedend springt ze overeind, terwijl ze in de snippers graait.
'Ben je helemaal gék geworden!' roept ze boos. 'Je hebt het recht niet alles kapot te maken!'
Ze graait in haar zak, maar haar staf is nergens te bekennen. Koortsachtig denkt ze na, om zich vervolgens te herinneren dat de staf op Dorothy's nachtkastje ligt.

De vraag van Selene dringt nu pas tot haar door. Ze springt overeind, gooit boos de snippers foto in Sylls gezicht en ze stormt de kamer uit. Niet al te zachtjes gaat ze naar boven, in de veronderstelling dat Selene haar zo wel achterna zal komen.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan kijkt met gemengde gevoelens toe hoe Syll als een bulldozer tekeer gaat in Dorothy's huis. Hij had gehoopt dat hij zich een beetje zou berheerzen, maar al snel vliegen alle persoonlijke spullen in het rond. Donovan kijkt niet echt op van het lelijke servies dat Syll zich zonder pardon weer heeft toegeí«igend. Maar hij vindt het wel pijnlijk om te zien dat hij Dorothy's foto's stukscheurt. Het is vreemd, maar Donovan vindt foto's iets enorm persoonlijks. Het zijn de enige herinneringen van jezelf die tastbaar zijn. Het enige zichtbare dat nog van Dorothy overblijft, wordt nu ook verwoest.

Nogal gegeneerd in Sylls plaats wendt Donovan zijn blik af. Hopelijk is hij snel klaar met deze klus, want Donovan kan elk moment last krijgen van een acute aanval van plaatsvervangende schaamte. Argwanend versmalt hij zijn ogen tot spleetjes als Helena weer een opmerking geeft. Is het een retorische vraag met als doel om hem en zijn miserabele baantje te dissen? Of is ze serieus?

"Zoals ik al zei: ik moet hier zijn. Mijn collega is voor onbeperkte tijd afwezig en ik heb de taak gekregen om het huis op orde te brengen en te verzegelen. Als niemand van haar naasten het opeist, zal het moeten leeggemaakt worden. Ik weet niet of Dorothy een testament heeft opgesteld en áls ze dat heeft gedaan dan zal die waarschijnlijk helemaal in teken van –Donovan knikt even naar Syll- staan. En begin nu asjeblieft niet tegen me te klagen alsof ik de regels persoonlijk heb opgesteld, want dat is niet zo."

Donovan leunt met zijn schouders tegen het deurportaal van de keuken, terwijl het gerommel van Syll duidelijk op de achtergrond te horen is. Nadenkend luistert hij naar Helena's woorden. Hij kijkt naar Sylls rug en brengt vervolgens zijn mond naar haar oor: "In principe niet. Maar dit zijn oorlogstijden. Dorothy is niet de enige... "˜andersbloedige' dat uit Sado is verjaagd. Vorige maand was er nog een koppel spoorloos verdwenen en een gezin is als het ware uit het dorp verjaagd. De machtigste purebloodfamilies hebben nu monopolie over alles. Uiteindelijk hebben ze de meeste macht en het hoogste gezag, ook al staat het nergens op papier..."

Donovan schrikt als hij Selens stem hoort en knikt kort, maar bevestigend: "Ik zal ervoor zorgen dat hij niet naar boven komt", vertrouwt hij haar toe. Hoe hij dat zal klaarspelen valt nog af te wachten. Het argument "˜Dorothy's lichaam ligt er' zal wel volstaan.

"Ik heb wél betere dingen te doen", vervolgt Donovan hooghartig met een theatrale hairflip als Helena hem nóg een vraag stelt. "Maar ik mag hier niet weg voordat Syll klaar is en ik weet wat er eigenlijk met Dorothy en haar huis gaat gebeuren. Het is niet dat ik voor mijn plezier elk rouwend gezin ga lastigvallen, maar dat hoort nu eenmaal bij mijn werk."

Donovan merkt nu pas op dat Nathan ook een beetje in de buurt staat. Hij vindt Nathan maar een knullige en zwijgzame verschijning (met een colbertje om jaloers op te zijn), maar tijdens het Death Eater-gevecht was hij wel fierce.

"En wat doe jij eigenlijk hier?", vraagt hij nogal direct, zich afvragend of Nathan Helena's persoonlijke escort/aanbidder/chaperon is. Donovan neemt Nathan geringschattend in zich op en er begint eindelijk een belletje te rinkelen.

"Nathan... Was jij niet die ene jongen die ooit voorzitter was van de Hogwartstheaterclub?"

Ja ja, geen twijfel mogelijk. Donovan heeft veel Ravenclawzieltjes onder zijn hoede gehad, maar zelfs een onopvallende Nathan kan hij zich (na uren) terug voor de geest halen. Er zaten wel meerdere Nathans op Hogwarts, maar Donovan dacht dat dit exemplaar een andere achternaam had dan Young. Vreemd. Donovan kan zich niet veel meer herinneren van de theaterclub, maar wel dat hij na elke voorstelling rond heeft gekeken naar de professoren met een blik alsof hij het zelf allemaal bedacht en georganiseerd had.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Het ene moment staat er nog een hele rij voor de deur, de wachtrijen in Walibi zijn er niets bij, het volgende moment staat Mairi als enige nog in de deuropening en heeft het gezelschap zich naar de keuken/kamer begeven. Mairi slaakt een zucht en kijkt even de straat rond. Dan doet ze de deur dicht en draait ze zich om en loopt ze ook naar de keuken/kamer, waar ze Syll als een gek door de ladekast ziet gaat. Mairi fronst en pakt een paar van de snippers van de grond en ziet op één snipper een stuk van Liz' gezicht en op een ander stuk dat van Dorothy. Ze pakt haar wand en begint geluidloos de snippers weer bij elkaar terug te brengen, het resultaat is niet geweldig, maar het is weer een foto.

Aangezien Liz de kamer uit is schuift Mairi naar Selene en ze drukt de foto in de handen van het meisje, zodat die het aan Liz kan geven. De twee leken vriendinnen. Daarna gaat Mairi aan de keukentafel zitten, zwijgzaam de rest bekijkend. Zich enigzins nutteloos voelen op dit moment legt Mairi haar hoofd op haar handen. Helena en Donovan lijken opnieuw een confrontatie te hebben, maar Donovan richt zich dan tot Nathan met de vraag of hij van de Hogwarts theaterclub is geweest. Mairi bestudeert Nathan even, maar komt tot de conclusie dat zij hem niet herkent. Ze haalt haar schouders op en kijkt dan weer naar Syll, die nog steeds bezig is. Het is een vreemd tafereel en ze is blij dat hij zijn staf niet in zijn hand heeft, want in deze verwoede staat lijkt de kans groot dat hij het huis doet instorten. En er is al genoeg gebeurd vandaag zonder dat er een huis instort.

Afbeelding

De Mysterieuze Vrouw loopt langzaam door de straten van Sado. Even kijkt ze omhoog naar de zon, die ondertussen aan zijn weg naar beneden bezig is. Een klein glimlachje speelt om haar lippen. Vanbinnen voelt ze een gedreven gevoel, maar ze kan het niet goed omschrijven.
Aan de rand van het dorp blijft de MV staan en ze leunt tegen een boom. Ze strijkt een pluk haar uit haar gezicht. Ze moet hier wachten, maar waarop? Haar gevoel zegt dat er nog iemand zal komen, dat ze dit niet alleen hoeft te doen.

Langzaam gaat de zon verder onder, terwijl de MV staat te wachten. Met haar hand voelt ze in haar zak, daar zit haar wand. Ze pakt hem uit de zak en kijkt er naar. Eindelijk mag ze hem weer gebruiken. Eindelijk, na al die tijd.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena schrikt even op wanneer Liz uit haar sloffen schiet. Ze kijkt vervolgens Syll weer aan, en moet tot haar spijt toegeven dat ze gelijk heeft; Syll raast als een allesverwoestende orkaan door de woonkamer, tekeer gaande als een maniakaal beest. Ze wendt haar blik niet van Syll af terwijl Donovan zijn antwoord geeft. Ze spitst haar oren iets meer wanneer Donovan tegen haar begint te fluisteren. Waarom fluistert hij dit nu? Heeft hij schrik dat iemand hem kan horen? Waarom zegt hij dat í¼berhaupt in de eerste plaats?

Helena kijkt hem na zijn woorden zwijgend aan, alsof ze hem probeert door te lichten. Neen, ze geeft het op. Ze krijgt gewoon geen hoogte van hem. Het ene moment gedraagt hij zich als een arrogante Pureblood. Het andere moment lijkt hij de neutraalheid zelve te zijn. Bestaat dat wel, een neutrale Pureblood? In Helena's wereld bestaat alleen de gemene, wraak- en moordzuchtige versie. Het feit dat Donovan ook loopt te zeuren over een afwezige collega, maakt haar dan ook duidelijk dat er niemand meer gaat komen en zij daar de vervangster van is voor vanavond. Helena hoopt vurig dat er een paar verdiepen tussen hun afdelingen zijn en ze hem niet te veel hoeft tegen te komen. Een uur geleden dacht ze nog dat ze hem nooit meer hoefde te zien. Was dat even een grote miscalculatie. Ze knippert even met haar ogen – komt tot het besef dat ze heeft staan staren – en kucht kort wanneer ze uit haar gedachtestroom getrokken wordt.

"Bon. Ik veronderstel dat je het wel alleen af kan dan. Als er iets is..." Ze wil zich ook niet geheel nutteloos maken, jobmatig gezien. Dus kan ze maar net zo goed haar hulp aanbieden. Ook al weet Donovan nog altijd van niets, en dat houdt ze liever zo, voor hij te vroeg zijn ongenoegen kan laten blijken. Niet dat flawless~ Donovan haar hulp nodig zal hebben, maar goed. Helena werpt een laatste judging you-blik op Syll, vindt dat de maat vol is, draait zich om en loopt in de richting van Mairi, die met haar hoofd op haar handen ligt. Ze mocht haar wel, voor zo ver ze haar al kende.

"Wat denk je... Zouden we niet beter een poging ondernemen om te voorkomen dat het huis er als een leeggeplunderd slagveld bij ligt?" Ze gooit een knikje met haar hoofd richting Syll.

Enjolras · King of Babylon

Nathan leunt wat nonchalant met zijn kont tegen één van de keukenkastjes, terwijl hij nog wat vuil vantussen zijn nagels probeert te pulken. Wanneer Helena haar mond weer opentrekt en Donovan haar van de nodige antwoorden voorziet, kijkt Nathan op. Hij wil het niet laten merken, maar hij volgt het gesprek~ als ware het een tennismatch. Met een gebogen hoofd blijft hij leunend staan, terwijl zijn ogen van links naar rechts schieten, respectievelijk Helena en Donovan. Die twee..

Uiteindelijk besluit Donovan ook Helena's laatste vraag niet onbeantwoord te laten. Net op dat moment besluit Nathan het vuil tussen zijn nagels te laten voor wat het is (daar hij het grootste puin nu wel had losgekregen) en zich weer tot de levenden op Aarde te voegen door zijn hoofd op te heffen en weer op ooghoogte met de rest te komen. Nét op dat moment kiest Donovan voor de theatrale hairflip. Wow. Heel even kijkt Nathan nogal awkwardly in de richting van Donovan, maar herstelt zich dan nogal snel wanneer die plots een vraag richting hem uit.

"Ik uhm...-," begint hij nogal stamelend, niet wetend wat meteen te antwoorden op de plotse vraag. "Ik heb haar de weg geleid. En...," gaat hij dan verder, een beetje gepikeert over de vraag die nogal aanvallend overkwam. "Ik ben hier omdat de situatie van vandaag me ook niet koud laat natuurlijk en ik wil graag een handje helpen." Hij kijkt Donovan niet in de ogen en schuifelt een beetje ongemakkelijk met zijn kont tegen het kastje. Tegelijkertijd zei hij dat laatste nogal fierce, op zo'n toon alsof hij elk woord meende. Words don't match the attitude, dat was wel vaker.

"JA! JA," roept hij (letterlijk) wanneer Donovan 'm een wat toegankelijkere vraag stelt over de Hogwartstheaterclub. Dat 'ja ja' komt er heel erg snel en enthousiast uit. Té enthousiast. "Ja," zegt hij dan voor een derde keer, dit keer wat stiller. "Dat was ik, ja, die... ene jongen" pas na een vierde 'ja' gaan de kronkels van Nathan aan het werk. Hoezo wist hij dat ik dat was? Hij had al gehoord dat Helena Donovan kende als Ravenclawer, maar beiden waren een jaar ouder dan hem en Nathan mocht het dan wel goed doen als voorzitter binnen zijn jaar, met ouderen spreken was een grens die hij niet over had gedurft. Ten gevolge daarvan kon hij hen allebei niet plaatsen. Of toch niet onmiddelijk.

"Hoezo? Heb ik een fan?" voegt hij er dan aan toe - dit keer Donovan wél aankijkend in de ogen -, voor Nathan het zelf goed en wel beseft, heeft ie plots zelf een soort van smirk-lachje op zijn gezicht. Tja, als je over zijn theaterclub begint, dan heb je 'n stap gezet natuurlijk. Tot Nathan natuurlijk zelf die link maakt en de smirk-lach dan maar laat vallen en verder gaat met awkwardly lachen een lichte blos.

Olivier · Beginnend Tovenaar **Woonplaats:** Sado!

Terwijl er rond hem vanalles gebeurd gaat Syll onverstoord door met het plunderen van zijn overleden verloofde's spullen. Nu er zich aan zijn voeten een hele berg snippers begint te vormen, wordt zijn razernij steeds minder heftig. Eigenlijk hield hij wel van foto's en diep in zijn hart wist hij dat hij hier later spijt van zou krijgen, maar op dit moment wilde hij niets liever dan alle herinneringen aan haar vernietigen. Gewoon zodat iedereen zag hoe hij erover dacht.

Verschrikt kijkt hij om als hij Liz ineens tegen hem hoort roepen. Plotseling stoppen zijn geautomatiseerde fotoversnipperende handen en een beetje beschaamd luistert hij naar wat Liz zegt. Een half verscheurde foto van hem en Dorothy in Polly's restaurant houdt hij stil in zijn hand. Deze was gemaakt tijdens hun eerste date en hij wist nog hoe zenuwachtig hij hiervoor was geweest. Gelukkig was het een erg gezellige avond geworden.

Voordat hij op Liz kan reageren is ze al naar boven gerend achter Selene aan. Zou zijn zus nu ook partij kiezen? Zij was toch ook boos? Vroeg hij zichzelf af. Nu hij er over nadacht had hij nog niet van Selene gehoord wat zij van de hele situatie vond. Gedroeg hij zich zo schandalig dan? Iedereen zou toch wel kunnen begrijpen hoe woest hij was over het feit dat hij al die tijd was voorgelogen door zijn vriendin, later verloofde en zelfs bijna vrouw.

Hij gooit de foto die hij nog in zijn hand had op de grond, zonder hem nog eerst te verscheuren. Daar had hij plots geen zin meer in. Doordat Liz kwaad was geworden was hij weer redelijk bij zinnen gekomen. Maar nog steeds vond hij dat hij alle recht had zijn spullen hier weg te halen. Ik ben degene die in dit huis mag zijn. Wat heeft de rest voor redenen om hier te zijn? Vraagt hij zichzelf af.

Hij loopt nu richting de bank en ploft zuchtend neer. Hij was onzeker over wat hij nu moest doen. Eigenlijk had hij zin om verder te gaan met het plunderen van het huis, maar de rest vond dat blijkbaar niet kunnen. Als een soort compromis voor zichzelf vervolgt hij nu iets rustiger en minder opvallend zijn zoektocht naar waardevolle spullen. Hij opent de la van de salontafel, haalt hem eruit en zet hem naast zich op de bank. Hij begint er in te rommelen. Een aantal kaarsen schuift hij snel aan de kant, romantiek zat er voorlopig toch niet meer in. Maar dan ziet hij ook nog zijn horloge liggen. Dat had hij de vorige keer vergeten terug mee naar huis te nemen. Hij pakt het uit de la en stopt het in zijn gewaad. Daar kon niemand toch bezwaar tegen hebben.

Dan ziet hij ook nog wat sieraden van Dorothy liggen en grijpt die ook vlug. Hij kijkt even richting de keuken waar nog een aantal mensen in gesprek lijken en stopt deze spullen dan ook vlug in zijn zak.
Nu had hij de waardevolle spullen op de begane grond wel zo ongeveer gehad, dacht hij. In de keuken stonden nog een aantal dure keukenapparaten, maar hij vroeg zich af hoe hij die allemaal meegesleept kreeg. Wellicht dat Selene hem hier bij wilde helpen.

Afbeelding

Hij heeft net de laatste happen van zijn avondeten naar binnen gewerkt als hij zich plots weer iets herinnerd. De gedachte komt ineens bij hem op dat hij ergens naartoe moet. Vluchtig zegt hij de rest aan tafel gedag en haast zich naar de kapstok. Hij trekt zijn jas aan, kijkt even om zich heen of iemand hem ziet, dan loopt hij vlug naar buiten.

Het begint al best koud te worden merkt hij. Snel sluit hij zijn jas tot bovenaan. Net als hij zich afvraagt waar hij nu precies moet zijn ziet hij op een paar honderd meter afstand een vrouw tegen een boom leunen.

Hij loopt naar haar toe en groet haar. 'Een goede avond, zou ik zo zeggen.' Hij glimlacht vriendelijk naar haar. 'Zullen we maar?' Zegt hij direct daarna, want hij heeft geen zin om tijd te verdoen.

Moniek · The Dark Mod

Selene kijkt toe hoe Liz – terecht – boos wordt op Syll, maar ze is blij als ze dan toch naar boven gaat en er verder geen scí¨ne ontstaat. Gelukkig. Ze glimlacht dankbaar naar Donovan als hij zegt dat hij Syll wel beneden zal houden en loopt dan verder achter Liz aan. Echter, eerst krijgt ze nog iets in haar handen gedrukt door Mairi. Het is een foto van Liz en Dorothy, verscheurd door Syll maar blijkbaar weer gerepareerd door Mairi.

"Aahw, dankjewel, daar zal ze echt blij mee zijn," zegt ze tegen haar. Ze kent Mairi niet, maar ze vindt haar erg sympathiek overkomen. Ze glimlacht nog even naar haar en loopt dan door naar boven, waarbij ze geen aandacht meer schenkt aan Syll; het was haar niet eens opgevallen dat hij al wat minder tekeer ging inmiddels.

Eenmaal boven ziet ze dat Liz er behoorlijk boos uit ziet. Ze geeft de foto die ze net van Mairi heeft gehad aan haar. "Heeft Mairi gemaakt," zegt ze. Ze kijkt rond, haar ogen vallen even op de deur van Dorothy's slaapkamer. Ze neemt aan dat Dorothy daar ligt nu.

"Donovan heeft gezegd dat hij Syll wel even beneden bezig houdt," zegt ze dan terwijl ze een andere kamer in loopt. Ze twijfelt ook niet aan Donovan's capaciteiten daarin, dus konden ze toch op z'n minst eventjes rustig kijken voor er een tornado doorheen kwam. "Maar je weet maar nooit Syll op dit moment, dus laten we maar wel gelijk beginnen," voegt ze eraan toe.

Ze ziet een kast staan en begint er in rond te kijken, op zoek naar dingen die het bewaren waard zijn. Ze haalt er een oud, stoffig fotolijstje uit met een verouderde foto, zo te zien van Dorothy toen ze nog klein was met haar ouders samen. Het glas van het lijstje is gebroken, maar ze legt het toch opzij voor Liz om eventueel mee te nemen. Ze haalt er ook een knuffelbeer uit, ook deze was stoffig en versleten, maar blijkbaar het bewaren waard geweest voor Dorothy. "Zegt dit je iets?" zegt ze terwijl ze de beer aan Liz laat zien. Ze focust al haar aandacht en gedachten maar op het uitzoeken van spullen, om zo maar zo min mogelijk aan alle andere dingen te denken die er vandaag speelden.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi zit zich nog steeds behoorlijk nutteloos te voelen, wanneer Helena haar kant op komt. Ze heft haar hoofd op en strijkt een van haar bruine krullen uit haar gezicht en wurmt die weer in het elastiekje dat haar haren in een staartje bij een houdt. Het is niet erg netjes, maar goed. Dat is wel het laatste om je nu druk over te maken. Dat is iets waar Mairi zich sowieso niet erg vaak druk over maakt, trouwens.

Helena stelt voor om wat meer spullen van Syll te gaan redden en knikt ter instemming. Zo kon ze zich tenminste nuttig maken. Mairi kijkt naar Syll en ziet dat hij gelukkig wel wat tot rust gekomen is en ook gestopt is met foto's verscheuren. Mairi verwacht dat hij er later spijt van zou krijgen dat hij ze verscheurd heeft, na de eerste grote woede. Hij heeft tenslotte wel van haar gehouden. Ja ja, Mairi gelooft in de liefde (alleen wat minder in dat ze die zelf ooit zal vinden, maar okay). Wanneer Syll op de bank ploft staat Mairi op. "Laten we naar de gang gaan, eens zien wat daar nog is..."

"Ik vond het stoer wat je deed... Voor Dorothy." voegt ze er dan stilletjes aan toe, zodat niet alle aanwezigen het kunnen horen. Zo, dat had ze nog willen zeggen. Ze had gewild dat ze zelf wat meer lef had, ze is echter van het soort dat eerst een dag na moet denken voordat ze beslist welk soort kaas ze neemt en zulke acties zou ze ook niet snel uitvoeren.

Afbeelding

De vrouw staat al even te wachten wanneer ze ziet dat er een man op haar afloopt. Ze knijpt haar ogen een stukje dicht en draait haar hoofd een beetje. Ergens gaat er in haar hoofd een belletje rinkelen, zijn gezicht komt haar bekend voor, maar ze kan er niet helemaal grip op krijgen. Wanneer hij haar vriendelijk begroet knikt ze even kort. Ze is een vrouw van weinig woorden, althans, tegenwoordig wel. Wanneer de man tegenover haar voor stelt om te vertrekken knikt ze opnieuw.

Nog steeds niet goed wetend waar ze eigenlijk naar toe gaat komt de vrouw overeind van de boom. Daarbij raakt ze even een beetje uit balans, maar al snel staat ze recht. De vrouw recht haar schouders en kijkt even opzij naar de man. Op haar hoede kijkt ze rond. "Hierheen." zegt ze en ze loopt richting het centrum.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena knikt als Mairi voorstelt naar de gang te gaan. Ze strijkt even een onbestaande kreuk in haar jurkje plat en maakt er zich bewust van dat alles op zijn plek zit, vooraleer ze met Mairi meewandelt naar de gang. Helena vindt het belangrijk om er no matter when, no matter where, no matter why goed uit te zien.

Helena wandelt zwijgend met Mairi mee naar de gang en haalt haar schouders op wanneer ze iets tegen haar zegt. Ze denkt er even over na. Als ze in de gang staan, kijkt ze Mairi aan.

"Och, stoer..." zegt ze wat mompelend. "Ik ben niet stoer. Ik ben behoorlijk impulsief en dat resulteert soms in – gevaarlijke – situaties als deze. Ik zou eigenlijk moeten leren van eerst te denken, en dan te doen. Maar ik kon niet blijven toekijken, zonder iets te ondernemen... Het heeft alleen niets uitgehaald..."

Helena kijkt naar een spiegel die in de gang hangt en er wel uit ziet als iets dat een kostbaar familiestuk zou kunnen zijn. Ze haalt het van de muur en kijkt even – gewoon om te checken, dat zal ze altijd doen wanneer ze langs iets reflecterend passeert – naar haar spiegelbeeld. Vervolgens kijkt ze Mairi aan.

"Werk je voor het Ministerie?" vraagt ze dan. "Ik zag je vlak voor ik op het plein vertrok spreken met een paar mensen van daar..."

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Donovan staart afwachtend terug als hij merkt dat Helena wel een lange tijd naar hem kijkt. Met een zelfverzekerde smirk merkt hij haar kuchje op. "Ik denk dat ik het wel zal overleven. Je kan misschien de andere dames helpen met het redden van Dorothy's spullen."

Het woord 'dames' bedoelt hij niet denigrerend. Er zijn buiten Syll, Donovan en Nathan niet echt veel heren aanwezig in dit gebouw. Syll had het te druk met stropen en Nathan had het te druk met Nathan te wezen. Donovan vraagt zich ondertussen af of hij zich niet eens moet verontschuldigen voor zijn gedrag tegen Helena. Voor zijn arrogantie zal hij zich nooit verontschuldigen. Hij beseft niet eens dat hij arrogant is, maar een welgemeende sorry voor de 'Wat ben je met mijn been van plan?!'-kwestie is wel op zijn plaats. Donovan kijkt Helena na als ze naar Mairi loopt besluit zich straks misschien te verontschuldigen.

Donovan luistert met volle aandacht naar de repliek van Nathan dat maar liefst meer dan vijf woorden telt. Gelukkig had hij tijdens zijn toneelstukje wel wat meer tekst.

"Oh, ik heb wel maar een toneelstuk van jullie gezien. Niet slecht bedoeld, maar ik had gewoon géén tijd om ze elk jaar te zien", voegt hij er nonchalant aan toe om te benadrukken dat hij zo'n ultradruk leventje had op Hogwarts.

"Mijn jaargenoot, Jonathan Thompson speelde de hoofdrol. Dat weet ik nog heel goed", zegt hij, denkend aan zijn klasgenoot waarvan hij niet goed wist of hij wegens zijn uiterlijk of zijn talent altijd de hoofdrollen wist weg te kapen. Eigenlijk was dit zowat de belangrijkste reden om naar het toneelstuk te gaan kijken, want als klasgenoot voel je je toch een beetje verplicht. Maar Donovan laat Nathan braafjes in de waan dat hij speciaal voor hem is gaan kijken. "Maar als headboy" - het woord headyboy zegt hij nogal bekakt en hij strijkt instrumenteel over zijn borst waar ooit een felbegeerde speld heeft gezeten - "was het toch een beetje mijn plicht om te kijken hoe het met de talenten van mijn Ravenclaws zat. Je prestaties hebben toch maar mooi afdelingspunten opgeleverd".

Niet dat je met een toneelstukje honderden punten kan wegkapen, maar Donovan aasde elk jaar op de afdelingsbeker en alles wat er maar te winnen viel. Zijn hoogste doel was toch wel om minstens drie bekers in de trofeeí«nkast te hebben staan en toch een tiental eervolle vermeldingen in het jaarboek te hebben (+ grote foto). Alleen gingen die klieren van Gryffindor haast altijd met de afdelingsbeker op de loop. Blame it on the Dumbledore.

Donovan, die helemaal opgaat in deze gedachtenstroom, krijgt ineens door dat Nathantje hem zit aan te staren. Met een zelfverzekerd grijnsje nog wel. Het lef. Donovan leunt tegen de deurpost van de keuken en trekt een wenkbrauw op. "Dit is wel dé gelegenheid om een handtekening te vragen en een tíªte í tíªte backstage, maar ik vrees dat dit allemaal moet wachten tot ik klaar ben met werken".

Donovan neemt zich voor om op te houden met leuteren en eens te beginnen met 'werken', want tot nu toe heeft hij alleen maar wat staan relaxen in de keuken, terwijl hij met een scheef oog heeft toegekeken hoe Syll allerlei juwelen zit te stelen.

OOC. Sorry, Olivier. Het was mijn bedoeling om Syll aan te spreken, maar daar zou je niet veel aan hebben, aangezien ik een tijdje niet kan posten

.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Mairi kijkt de gang rond wanneer ze daar is en luistert naar Helena die zegt dat ze zo stoer niet is, maar eerder impulsief. Mairi glimlacht flauwtjes en schudt haar hoofd wanneer Helena zegt dat het allemaal niets geholpen heeft. Ze leunt tegen de muur en kijkt toe hoe Helena de spiegel van de muur haalt en kijkt daarop volgend de gang ook rond, om te zien wat er nog meer is. Bij de deur staat een antiek lijkende paraplustandaard en Mairi loopt er naar toe en tilt het ding op. Het is best een mooi ding, maar het doet haar, onder de kennis die ze nu heeft, muggleachtig aan. Zou het van Dorothy's ouders zijn geweest?

Terwijl Mairi het ding bestudeert hoort ze Helena een vraag stellen. Ze draait haar hoofd naar haar toe. Werk je voor het ministerie? Mairi grimast even kort en herstelt zich dan. Ze probeert de glimlachen, maar erg slaagt ze er niet in. Tot voor kort was ze redelijk trots op het werk dat ze deed, maar met het briefje dat Dorothy verraden is in haar zak, is dat gevoel sterk verminderd. "Ja, ik werk op het ministerie..." antwoord ze Helena, terwijl ze de paraplustandaard neerzet. Wat een openheid, voor haar doen. (oh my, ik schreef "doden" ipv "doen" xD)

"Ik ben als het ware van de opruimingsdienst, op hol geslagen schoenenrekjes weer in oude staat terug brengen en zo. Maar tegenwoordig zijn we vooral bezig met het opruimen van de troep van de Death Eaters." Mairi kijkt Helena even kort aan en even heeft ze het idee dat ze haar in vertrouwen kan nemen, haar kan vertellen dat er een verrader is, maar dan wendt ze haar hoofd af en gaat ze verder met het bekijken van de gang. "En jij?" vraagt ze, terwijl ze naar het sleutelkastje loopt om daar in te kijken. "Wat doe jij?"

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Helena luistert naar Mairi terwijl ze de spiegel in haar handen laat zakken en tegen een muur op de grond zet, om daar een geí¯mproviseerde stock van te houden spullen te beginnen. Ze blijft haar aankijken en zwijgt even, doet dan toch haar zegje.

"Ik heb zo'n vaag vermoeden dat vele afdelingen en functies binnen het Ministerie hun oorspronkelijke doelen moeten voorbijstreven sinds You-Know-Who aan de macht was. Het is jammer voor degenen die hun oorspronkelijke job graag deden. Ik zou in principe meteen mijn ontslag gegeven hebben. Maar ik kan het wel begrijpen dat mensen bang zijn ervoor, en je moet wel gek zijn om in tijden als deze een relatief goedbetaalde job op te geven. Het brood komt niet gratis op de plank." Helena kijkt Mairi aan. Ze had haar grimas wel gezien.

"Het Ministerie staat bij de bevolking in een slecht licht. Maar dat hoeft niet per se ook iets te zeggen over de mensen die onder dat bestuur werken." Helena zwijgt en glimlacht vervolgens naar Mairi. Ze probeert mensen altijd eerst een kans te geven en vooroordelen zo veel mogelijk achterwege te laten. Ze haalt even diep adem en haalt haar schouders op.

"Ik doe momenteel officieel niets. Ik studeer momenteel op mezelf Heelkunde, in de hoop ook vlug aan de officií«le opleiding te kunnen beginnen. Morgen start ik met een interimjob op het gemeentehuis hier. Maareuh..." Helena gaat met een vinger over de kast die in de gang staat, kijkt Mairi aan en zegt dan zachter: "Zeg daar nog maar niks over waar hij bij staat," een knik van haar hoofd gaat richting Donovan, "Je weet wel, die kerel van de inschrijvingen. Ik heb liever niet dat hij nu al aan iedereen die het maar horen wil verkondigt hoe incompetent ik blijkbaar ben..." Ze zwijgt en veegt het dunne laagje stof van haar vinger.

[RPG] The Blood of Sado

Wie is er online