[RPG] You are going to Hogwarts

Bernou · 7e jaars

Emily kijkt even nerveus toe als er inderdaad bevestigd wordt dat ze door een hek moeten om op het perron te komen. Ook Tom geeft het aan. Emily kijkt even om naar haar ouders die haar bemoedigend aankijken. Emily grijpt haar karretje wat steviger vast en zet haar mandje met haar pad bovenop. Het gesprek over de afdelingen krijgt ze amper mee, maar toch spookt er iets in haar achterhoofd rond. In welke afdeling zou zij komen? Wat zou ze eigenlijk allemaal leren op Zweinstein? Zou ze leuke vakken leren? Zou ze straks echt heel veel goede spreuken kunnen?

Johnny verstoort haar gedachten door nog eens te vragen of ze gaan. Dan stelt hij zichzelf voor. Emily glimlacht naar hem en kijkt iedereen dan individueel aan. Ze had zichzelf ook nog niet voorgesteld, beseft ze zich dan.
"Ik ben Emily, Emily White," stelt ze zichzelf dan ook maar in het algemeen voor. Heel even kijkt ze weer naar het hek en ze besluit het voortouw te nemen. Ze knijpt haar lippen op elkaar en zet zich dan af. Het kon maar beter zo snel mogelijk voorbij zijn. Met dichtgeknepen ogen loopt ze er doorheen. Opeens klinkt er ontzettend veel lawaai en langzaam doet Emily haar ogen open. Haar ouders staan achter haar en kijken hun ogen uit, maar Emily let niet meer op ze. Haar oog is gegleden naar de enorme rode trein. "Wauw," brengt ze uit.

Harry, Ron & Hermione

Na de vele meiden die voorbij kwamen lopen, komt er een jongen bij het groepje eerstejaars staan. Hij stelt zich voor als Johnny. "Voor mij hetzelfde. Ik denk ook aan Ravenclaw of Hufflepuff. Ik ben heel benieuwd wat de sorteerhoed er van gaat zeggen", antwoordt Tom in reactie op John zijn vraag. "De trein gaat nog niet vertrekken nee. Maar de plekken in de coupés zijn zo weg." is wat Tom als reden opgeeft aan John vanwege zijn eerder gedane voorstel. Ondertussen heeft Joanne al de daad bij het woord gevoegd en is de groep vooruitgegaan.

Nog voordat Tom kan reageren op John zijn vraag, is John al onderweg richting de barrière. Tom loopt naar zijn ouders toe om zijn karretje te pakken. Het meisje wat zich kort geleden nog voorstelde als Emily is al nergens meer te bekennen. Emily is mij vast voor geweest en al bij de Zweinstein Express denkt Tom. Terwijl hij voorop loopt met Strica in haar kooi bovenop de kar vergezellen Tom zijn ouders hem. Hoe op perron 9 ¾ te komen was voor Tom allang geen verrassing meer. Zijn oudere zus heeft dit al eerder mogen ervaren. En dankzij zijn moeder was Tom al op de hoogte gebracht van allerlei weetjes en feiten. Zo ook de manier waarop je terecht komt op perron 9 ¾. Het blijft alleen wel spannend zo voor de eerste keer. Half zelfverzekerd, half vol met spanning loopt Tom in versneld looptempo op het bareel af. Het is alleen zo vreemd. In volle vaart, met volbeladen kar op een volle muur aflopen. In de wetenschap dat je zo bij de juiste trein komt. Als Tom niet beter had geweten zou hij zijn moeder en zus voor gek hebben verklaard. Alleen het idee al!

Op het moment dat Tom verwachtte dat het karretje de muur zou raken echter bleef een botsing uit. In plaats daarvan verdween het karretje en even later Tom zelf ook door de muur. Een vreemde gewaarwording, maar wel zo geruststellend om te ervaren wat je ergens allang wist. Tom voegt zich bij Emily die de Zweinstein Express in volle glorie aanschouwt. Hij glimlacht. De trein ziet er inderdaad indrukwekkend uit als je nog nooit eerder zo'n oude stoomlocomotief hebt gezien in je leven. Tom loopt naar zijn ouders om de laatste paar minuten te slijten. "Nog even en hij zal vertrekken. Met jou aan boord. Dan begint jouw avontuur aan Zweinstein pas echt", zegt zijn moeder. Tom knikt met twinkelende ogen. Na al die tijd geduldig wachten is het dan eindelijk zover. "Veel plezier schat", zegt zijn moeder terwijl zij Tom stevig omhelst. "Bedankt mam!" brengt Tom enigzins emotioneel uit. Vervolgens neemt zijn vader hem apart. "Het moet heel wat zijn om naar Zweinstein te mogen gaan. Iets wat ik nooit ervaren heb. In welke afdeling je ook terecht komt maakt niet uit. Zolang je maar jezelf blijft. Trek je weinig aan van pestkoppen die er vast zullen zijn. We houden contact via Strica." zegt zijn vader. "En of we dat doen! Komt helemaal in orde pa", zegt Tom zelfverzekerd. "Ga nu maar. Dan zwaaien we jou straks uit oké?" vertelt zijn moeder hem. "Oké mam!" en met die woorden loopt Tom met zijn karretje met daarop zijn hutkoffer, spullen en kooi met Strica er in bij zijn ouders vandaan. Hij voegt zich bij de anderen. Het zal niet lang meer duren voordat de Zweinstein Express vertrekt. In je eentje de trein ingaan is ook weer zo niet gezellig. Dus vandaar dat Tom zich afwachtend opstelt t.o.v. anderen die daartoe het startschot geven.

Pottergirl · The Fangirl Mod **Woonplaats:** Bag End

Aangezien ze al op het perron was, krijgt Sarah niets mee van de gesprekken die ontstaan tussen haar leeftijdsgenootjes. Niet dat het haar veel uitmaakt - ze is er zeker van dat ze hen op een gegeven moment wel weer tegenkomt. Nadat haar vader uitlegt dat er door anderen voor de bagage wordt gezorgd, laat Sarah haar hutkoffer achter bij de grote stapel koffers die zich al heeft opgehoopt aan de rand van het perron. Ze hoopt dat wie dan ook voor de bagage zorgde, voorzichtig was met haar spullen. Ze was er nogal aan gehecht.

Als Sarah zich omdraait ziet ze dat er al wat meer bekende gezichten van daarnet het perron op lopen. Ze voegt zich bij het groepje, dat er een beetje afwachtend bij staat.

'Nou, kom op - straks zijn alle mooie grote coupés al bezet door ouderejaars! Oh, je kunt je bagage daar kwijt trouwens,' voegt ze er snel aan toe voordat ze met haar rugzak de trein in springt.

Ze wil al op zoek gaan naar een lege coupé wanneer ze iemand haar naam hoort roepen. Ze kijkt om en ziet haar vader met open armen op het perron staan. Ze grijnst en springt de trein weer uit. Ze werpt zichzelf in haar vaders sterke armen en hij tilt haar op voordat hij haar knuffelt en weer op de grond zet.

'Dag papa,' zegt ze met een grijnslachje. Haar vader en Squeebles zwaaien naar haar terwijl ze voor de tweede keer aan boord van de trein stapt. Ze kijkt nog een keer achterom om te zien of haar leeftijdsgenootjes inmiddels ook het lef hebben om daadwerkelijk in de trein te stappen.

Lana · Queen of Babylon **Woonplaats:** Shiz

Joanna voelt zich als een verzadigde spons: er gebeuren te veel dingen om haar heen om alles ook effectief op te kunnen nemen. Ze schrikt dan ook een beetje op wanneer een stem verdacht dicht aan haar oor begint te spreken. Het was het gekkie-meisje. Haar mond gaat van verbazing een beetje openhangen terwijl ze een onderzoekende blik op de rode locomotief werpt. De wenkbrauwwiebel van Beth blijft haar niet onopgemerkt.

“Echt?” vraagt ze met een geamuseerde grijns, waarna ze op haar tenen gaat staan en reikhalzend een glimp probeert op te vangen van ook maar iemand in de locomotief. “Hoe komt het dan dat jij het weet?” voegt ze eraan toe. Joanna is misschien een klein beetje naïef, maar ze gelooft Beth haar verhaaltje toch wel.

Een beetje onder de indruk van het compliment dat Beth geeft, grijpt Joanna een krullerige lok van haar haar vast.
“Oh, echt?” Ze kijkt Beth niet aan terwijl ze al frunnikend haar haarpuntjes bestudeert. Buiten haar moeder had nog nooit iemand een compliment over haar haar gemaakt, maar eerder een gemene opmerking, omwille van de kleur. Joanna wordt een beetje rood en weet niet echt wat te doen met het compliment.
“Bedankt…” mompelt ze dan met een glimlach, maar toch een beetje onzeker. “Normaal probeer ik het altijd zonder krullen te dragen, maar dat is zo veel werk.” Ze sluit wat bij Beth en de andere meisjes aan wanneer het gesprek over afdelingen gaat en hoort verschillende namen de revue passeren. Joanna zwijgt maar en luistert wat naar de gesprekken, omdat ze niet echt weet waar het over gaat. Dat moet ze vast gemist hebben in haar schoolboeken. Sorteerhoed? Pas op school? Arrogant?
Joanna voelt zich nu wel behoorlijk dom: iets wat haar niet aan staat. Maar ze kan het feit dat ze niet weet waar het over gaat en de anderen blijkbaar wel niet echt een plaats geven. Ze laat haar blik glijden over Lauren, de enige die ze nog niet eerder gezien had aan de Muggle-kant, en over haar kat, die net zo sneeuwwit is als die van haar. Op het eerste zicht ziet ze niet veel verschil en Joanna voelt zich al genoodzaakt om het vreselijke “Feathersparx” en plain public te moeten gebruiken, om zo het onderscheid te kunnen maken tussen de twee, als ze los lopen. Ze geeft Feathersparx een snoepje, om toch maar iets om handen te hebben, tot haar gevraagd wordt waar zij in wil belanden.

“Eh…” brengt ze uit, en met grote ogen kijkt ze de anderen één voor één aan. Confrontatie met haar domheid tegenover haar toekomstige klasgenoten. Plezant is anders. Weer die rode blos op haar wangen.
“Ik weet het eigenlijk niet… Waar ligt het verschil tussen de afdelingen?” vraagt ze in het algemeen, terwijl ze aanstalten maakt om Sarah te volgen en zich al richting trein te begeven. Ze zal voor ze instapt wel afscheid nemen van haar mama.

MissMyrna · Volleerd Tovenaar

Tammy glimlacht opgelucht als Lauren antwoord geeft en niet aangeeft dat ze het vervelend vind dat Tammy het gesprek opving. Ze staat net na te denken over Laurens antwoord - allemaal heksen in je familie, dat moet echt cool zijn. En handig, want Lauren wist dus al een beetje waar ze aan toe was. - als een ander meisje, Joanna naar de verschillen tussen de afdelingen vraagt. Tammy trekt een wenkbrauw op. Had niemand haar van het ministerie haar dat dan verteld? Of was ze geen muggle-born en had ze niet de moeite genomen om het ooit aan haar familie te vragen? Strange... Maar goed, beter laat dan nooit. Tammy zet haar rugzak neer en masseert haar schouders. Altijd pijnlijk om lang een zware rugzak te dragen. Ze richt zich tot Joanna en stelt haar gerust. Ze wordt namelijk nogal rood.

'Geen zorgen. De verschillende afdelingen, ik weet er natuurlijk niet alles van, ik heb het ook maar van een medewerkster van het ministerie, zijn dus Gryffindor. Een Gryf staat bekend om zijn dapperheid en moed. Dan heb je Ravenclaw, die mensen zijn heel slim. Mensen van Hufflepuff zijn harde werkers en trouw en als laatste, Slytherins, zijn mensen die sluw, slim en doelbewust zijn.'

Tammy kijkt de anderen aan en hoopt dat ze geen fouten maakt. Dan richt ze zich weer op Lauren om antwoord te geven op haar vraag. Ze denkt even over het antwoord na. Welke afdeling zou geschikt zijn voor haar... Ze hield van avontuur maar om nou echt te zeggen dat ze dapper was...geen idee...En ze was niet dom, maar echt heel slim ook weer niet...Van heel hard werken hield ze niet, hoewel ze wel trouw was naar haar vrienden en sluw was ze helemaal niet maar doelbewust dan weer wel. Poeh, lastig.

'Poeh, ik weet het niet. Elke afdeling heeft wel iets, lijkt me. Maar wat ik me eigenlijk afvraag, wat als je nu in een afdeling komt waar je helemaal niet in wilt zitten?' ze zei er maar even niet bij welke het was voor het geval iemand op zijn tenen getrapt zou worden door haar opmerking.

Toen gaf een meisje aan dat het tijd wordt om de trein in te gaan en dat vind Tammy ook een goed idee. Ze hijst haar rugzak weer op haar rug en kijkt de rest aan.

'Zullen we een coupe gaan zoeken om dit gesprek voort te zetten?' vraagt ze glimlachend.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Vol interesse volgt Beth de afdelingen discussie. Haar gedachten dwalen af. Ze wist er van zichzelf haast zeker van dat ze in Slytherin zou komen. Daar had tenslotte haar moeder gezeten. En haar vader had dan weliswaar in Hufflepuff gezeten, maar daar had ze toch helemaal geen eigenschappen van? Nee, het zou vast Slytherin zijn. Dat haar familie daar totaal anders over dacht wist ze niet. Dat ze ook maar heel weinig Slytherin eigenschappen had, had ze ook niet echt door. Nee, Beth was er zeker van. Slytherin zou haar huis worden. Van een buurmeisje dat in het 2e jaar bij Slytherin zit had ze ook al vele verhalen gehoord over het afdelingshoofd en dat leek haar ook een uiterst interessante man, ook al bleek hij wel mensen voor te trekken.

Diep in gedachten, een beetje dromerig, staart Beth voor zich uit. Dan hoort ze enkele losse opmerkingen over een coupé zoeken en ze knikt, terwijl ze in de mensenmassa naar haar moeder zoekt. Haar spullen zijn intussen in de trein gezet. In een huppelpas loopt ze naar haar moeder om gedag te zeggen. Haar moeder is nog steeds in gesprek met een collega en reageert niet echt. Beteuterd blijft Beth haar aan kijken en uiteindelijk krijgt ze een kus van haar moeder op haar voorhoofd. Nog steeds beteuterd van het weinige geïnteresseerde afscheid loopt ze terug naar het groepje. Onderweg komt ze langs een jongen die bij zijn grootmoeder staat en op zoekt lijkt naar iets. Bij het groepje terug aangekomen lacht Beth een beetje geforceerd, nog steeds wat teleurgesteld. Dan tovert (ha!) ze weer een glimlach tevoorschijn.

Beth springt nu achter Sarah aan de trein in. Ze kijkt haar glimlachend aan. Zonder nog om te kijken loopt ze de trein in en trekt de eerste de beste deur open. Gelijk geluk! Zonder af te wachten schiet ze de lege coupé in, maar op dat moment wordt ze aan de kant geduwd door een oudere jaars en zo belandt ze tegen de deur aan. Ze voelt een scherpe pijn in haar arm waar die tegen de klink aan kwam. Opnieuw verschijnt er een beteuterde blik op haar gezicht. Een beetje verongelijkt kijkt ze naar Sarah. "Ehm." zegt ze. "Zullen we een andere coupé zoeken?"

Harry, Ron & Hermione

Tom luistert naar Sarah en neemt haar woorden meteen ten harte. Hij laat zijn hutkoffer achter bij de reeds grote stapel aan hutkoffers van anderen. Strica haalt ie uit haar kooi en fluistert haar in: Vlieg maar naar Zweinstein. Dan zie ik je vanzelf wel verschijnen zodra ik er arriveer ok? en terwijl Tom dit zegt laat hij Strica los. Strica slaat haar vleugels uit en stijgt op, boven het platform uit. Na luttele secondes is ze niet langer te zien. Tom loopt terug naar de groep eerstejaars. Ondertussen ziet ie dat Sarah, Joanne, & Beth een voor een de trein al ingestapt zijn. Tom zwaait naar zijn ouders een laatste maal en stapt ook de trein in.

Hij ziet Beth een beetje beteuterd uit de eerste, beste coupé te voor schijn komen. Tom stelt zich voor om bij Sarah, Joanna en Beth aansluiting te zoeken voor in elk geval de treinreis. Op Beth haar vraag antwoordt Tom dan ook: "Dat lijkt mij een strak plan. De trein is toch zo lang en heeft tig coupés. Dan zal er vast nog wel eentje leeg zijn. Gewoon de gang uitlopen en we zien wel waar we terecht kunnen". Hij wacht niet af tot de meiden het initiatief nemen, maar passeert hen en gaat op eigen houtje alvast kijken waar een lege coupé te vinden valt. Terwijl Tom over het gangpad loopt en om de zoveel tijd zijn blik laat gaan over elke coupé die hij passeert dringt het tot hem door. Hij gaat naar Zweinstein! Een glimlach verschijnt op Tom zijn gezicht. Her en der valt het hem op dat er slechts een paar coupés echt vol zitten. "Ik heb er een gevonden!" roept Tom naar de meiden. Hij zorgt ervoor dat ie zichzelf in de deuropening zet zodat niemand anders de coupé kan afpakken. "Schiet wel een beetje op. Straks komt er een ouderejaars die hem inneemt" maant ie de meiden aan opdat ze zullen komen, zij het op goed bedoelde toon.

Bernou · 7e jaars

Een minuut lang staart Emily met open mond naar de enorme trein. Ondertussen worden haar spullen al ingeladen in de trein. Het gesprek over de afdelingen hoort ze achter zich en het spookt nog een beetje in haar hoofd rond. De afdelingen waren dus Griffoendor, Huffelpuf, Ravenklauw en Zwadderich. Wauw. Ze heeft geene idee in welke afdeling ze wil belanden, maar het klonk allemaal zo veelbelovend.

Ze draait zich om naar haar ouders als ze ziet dat iedereen in de trein stapt. Haar moeder glimlacht naar haar, terwijl haar vader in gesprek is met een andere meneer. Emily knuffelt haar moeder en glimlacht dan. "Ik ga je heel veel schrijven hoor," zegt ze en haar moeder grinnikt. Ook haar vader omhelst haar en drukt haar de pad in haar handen. "Dankje. Dag pap! Dag mam!" zwaait ze, waarna ze Vince steviger vastneemt en naar de trein trippelt. Ze springt de trein in en kijkt dan om zich heen. Ze moest een coupé vinden die leeg was, of waar leerlingen in zaten die ze al eerder had gezien. Als ze een stukje loopt ziet ze Sarah, Joanne en Beth staan. Tom staat verderop en roept dat hij een coupé heeft. Emily lacht even en loopt richting Tom. "Mag ik bij jou in de coupé komen zitten?" vraagt ze zachtjes, terwijl ze haar pad in haar jaszak stopt.

Harry, Ron & Hermione

Tom ziet dat Emily naar hem toeloopt door het gangpad. Terwijl zij zachtjes vraagt of Emily bij Tom in de coupé mag komen zitten antwoordt Tom: "Maar natuurlijk. Kom er in!", terwijl Tom dat zegt stapt ie op zij, zodat de deuropening vrij is voor Emily om de coupé binnen te gaan. Tom werpt een blik op de rest van de meiden, die nog een gesprek met elkaar aan het voeren zijn of afgedwaald zijn met hun gedachten. Ze hebben mij heus wel gehoord. Dus nog een keer roepen heeft geen zin. en met die gedachte voegt Tom zich bij Emily in de coupé.

"Het is wat hé: voor de eerste keer naar Zweinstein toe?", begint Tom in de hoop dat een gesprek zich ontvouwt tussen hem en Emily. "Alleen al het feit dat we nu in de trein zitten is voor mij als een vakantiereis. Door het bareel lopen om terecht te komen op het juiste perron. En dan straks de aankomst op Zweinstein. Echt geweldig!" eindigt Tom voordat zijn enthousiasme de boventoon gaat voeren en hij niet langer zal stoppen met praten.

Lacrimosa · Schoolhoofd **Woonplaats:** Abbey Road

Heftig knikkend luistert ze naar de jongen die ook bij het groepje is komen te staan en zijn oordeel over Gryffindor geeft.

"Dat zegt papa ook altijd. Hij vond Gryffindors toch altijd vreselijke overdrijvers. Maar voor de rest weet ik er niet veel over". Laurens vader daarentegen is een doorwinterde Slytherin die enkel zijn eigen afdeling superieur lijkt te vinden. Nog een reden voor Lauren om maar al te graag daar terecht te komen. Ze is er nog niet volledig uit of ze de jongen John of Johnny zal noemen, maar hij lijkt wel aardig. Alleen wil hij graag in Hufflepuff terecht komen, maar is dat niet de sufste afdeling? Lauren heeft haar ouders of zus nog nooit echt iets lovends over horen zeggen en Lauren wil absoluut niet in een afdeling terecht komen waar enkel kneusjes in blijken te zitten.

Lauren schudt haar hoofd even alsof ze het gepieker even van zich wil afschudden en hoort dan dat het tijd wordt dat de leerlingen zich naar de trein begeven. Lauren kijkt achterom en krijgt nog even een korte afscheidsspeech te horen van haar ouders. Na de afscheidsknuffel, voelt ze zich een beetje ongemakkelijk. Kerst lijkt opeens zo ver weg en ze kan het zich amper voorstellen dat ze haar gezin zo lang niet meer zal zien. Ze knippert gefrustreerd met haar ogen en wil publiekelijk toegeven dat ze té emotioneel is.

Lauren wandelt met Tammy, Johnny en de anderen waarvan ze de naam nog niet weet de trein binnen. Het geeft haar in ieder geval een veilig gevoel dat ze niet alleen een coupé moet opzoeken. Verwachtingsvol kijkt ze de verschillende coupés binnen. Wat zagen de ouderejaars er geweldig uit met hun gewaden en klassenoudstebadges! Lauren houdt even halt om te kijken of de rest volgt en zet dan haar pas verder, terwijl ze de jongen met de blonde krullen volgt die het initiatief lijkt te nemen. Ze botst dan per ongeluk met haar elleboog tegen het meisje met het rode haar.

"Oh sorry", piept ze, terwijl ze zich omdraait om te kijken of ze het meisje niet bezeert heeft. Dan krijgt ze de kat in de gaten die Joanna bijheeft.

"Ooooh", kirt Laurren verrukt. "Heb je ook een witte kat? Wat toevallig! Mag ik hem dadelijk eens zien? Hoe heet hij? Is het een hij? De mijne is een zij". Ja, Lauren vindt het erg nodig om gelijk een sociaal netwerk voor haar kat uit te bouwen.

Lauren zet snel een stap naar binnen als de blonden jongen een coupé heeft geclaimd. Ze schuift naar het raam toe in de hoop om zo meteen nog een glimp van haar ouders op te vangen. Ze knikt instemmend als de jongen zijn enthousiasme over de reis uitspreekt. "Vroeger ging ik altijd met mijn zus mee om haar uit te zwaaien, maar nu kan ik het allemaal zélf beleven". Opgewonden laat ze haar voeten over de zetel wiebelen.

Reflex · Schoolhoofd **Woonplaats:** Wonderland

Tom gaat hen voor naar een lege coupé en opgelucht dat het gebeuren van daarnet niet nog eens zal plaats vinden loopt ze achter hem aan. Ze glipt de coupé in en gaat bij het raam zitten. Haar kat zet ze op de plek naast haar en die maakt het zich meteen makkelijk door zich op te krullen en een tevreden gespin te laten horen. Beth glimlacht even en kijkt uit het raam, maar haar moeder is al verdwenen. Ze is vast terug naar haar drukke baan op het ministerie. Teleurgesteld laat Beth zich achterover zakken, terwijl ze haar gezicht een beetje afwendt in de hoop dat niemand het gezien heeft.

Zonder wat te zeggen volgt Beth het gesprek tussen Tom, Emily en Lauren. Ze glimlacht en pakt dan haar rugzak en pakt er een zakje Bertie Bott's Every Flavour Beans uit. Ze trekt het zakje open en pakt er een bean uit en steekt het zakje dan naar voren. "Iemand zin in iets zoets?" vraagt ze en ze grinnikt dan. "Tenminste, als je niet de verkeerde smaak pakt..." Ze steekt het snoepje in haar mond en trekt een vies gezicht. Ketchup. Yukk. Verongelijkt kijkt ze de rest aan.

Even overweegt ze het nieuwtje over het schoolhoofd en de trein aan de rest van de aanwezigen ook te vertellen, maar dan bedenkt ze zich dat één keer meer dan genoeg is. Ze zou niet willen dat het schoolhoofd zich door háár ongemakkelijk zou voelen. Nee, dit zou ze geheim houden. Tevreden over het feit dat ze haar mond kan houden pakt ze zelf nog een bean en deze keer proeft ze vanille. Opgelucht glimlacht ze. Dat is beter. De vieze smaak van ketchup is nu weer weg.

"Ik ben vooral benieuwd naar het Verboden Bos!" brengt ze uiteindelijk uit, om zich toch eens met het gesprek te bemoeien. "Volgens mijn moeder mag je er niet komen, omdat het te gevaarlijk is, maar volgens papa valt het wel mee. Je moet alleen even weten hoe je met een weerwolf en de andere wezens om moet gaan." Beth knikt enthousiast bij het idee een weerwolf tegen te komen. Ja, haar vader had haar precies vertelt hoe ze dat zou moeten doen en ze kan niet wachten totdat ze dat uit kan proberen. Misschien kan ze één van die leuke mensen hier wel mee nemen. Dat het Verboden Bos niet voor niets Verboden Bos heet denkt ze niet over na.

Pottergirl · The Fangirl Mod **Woonplaats:** Bag End

Tot Sarah's tevredenheid volgt de rest haar binnen de kortste keren en al snel heeft Beth een coupé gevonden. Helaas wordt ze aan de kant geduwd door een ouderejaars, waardoor ze tegen de deur aan belandt en voorstelt om een andere coupé te zoeken. Sarah wil eigenlijk net de coupé alsnog inlopen om hem terug te claimen (het kan haar niet schelen dat die ouderejaars waarschijnlijk veel groter en sterker is dan zij - zij hadden die coupé het eerst), maar dan roept Tom al dat hij een andere lege coupé heeft gevonden.

'Gaat het?' vraagt ze aan Beth, terwijl ze met haar naar Toms coupé loopt. 'Hopelijk zijn niet alle ouderjaars zo onbeschoft, want anders hebben ze een probleem.' Sarah werpt nog een verontwaardigde blik over haar schouder.

Dan arriveert ze in de coupé die Tom had gevonden en ze ploft vrolijk naast hem neer. Er zitten al twee andere meisjes bij hem in de coupé en ze glimlacht naar hen.

'Ik ben Sarah,' zegt ze nog maar een keer. De kans dat de anderen haar bij de poort niet hadden gehoord was nogal groot, plus door zich nog een keer voor te stellen hoopt Sarah dat de anderen dat ook doen. Ze was vreselijk met namen.

Ze kijkt even uit het raam en ziet haar vader en Squeebles achteraan de groep zwaaiende en roepende ouders staan. Ze zwaait even naar hen. Dan ziet ze dat Beth snoepjes aanbiedt en Sarah pakt er dankbaar eentje uit het zakje. Deze was donkerbruin van kleur en Sarah steekt het met enige behoedzaamheid in haar mond - ze heeft slechte ervaringen met donkerbruine Beans.

'Gelukkig,' verzucht ze, terwijl ze enthousiast begint te kauwen. 'Cacao.'

Bij Beths opmerking over het Verboden Bos begint Sarah opgewonden in haar stoel te wiebelen.

'Jaaaaaaa, ik wil ook naar het Verboden Bos! Het klinkt zo spannend. En het mag eigenlijk niet, dus daarom is het leuk,' grijnst ze naar Beth. Sarah heeft het gevoel dat ze goeie vriendinnen zou kunnen worden met dit meisje.

Bernou · 7e jaars

Dankbaar stapt Emily langs Tom de coupé in. Ze kijkt even uit het raam en zwaait naar haar moeder en vader. Deze zwaaien terug en Emily ziet dat haar moeder een zakdoek vast heeft. Ze slikt even. Het duurde nog heel lang, voordat ze haar ouders weer zou zien.
Als Tom bij haar komt zitten, worden haar gedachten verstoord. Ook drie andere meisjes voegen zich bij hen in de coupé. Emily lacht even naar Tom. "Het is echt spannend," zegt ze eerlijk. "Ik ben een beetje zenuwachtig, maar ik heb er tegelijk zoveel zin in. En ik heb een pad gekregen als dier, om mee te nemen naar Zweinstein. Hij is echt super leuk," zegt ze trots, waarna ze Vince uit haar zak haalt en deze laat zien. Dan kijkt ze van Lauren, naar Beth, die een snoepje aanbiedt. Aarzelend neemt ze eentje uit het zakje, terwijl ze Vince naast zich op de bank zet. Het snoepje is rood. "Wat is dit precies?" vraagt ze, onbekend met de magische snoepjes. Zonder op antwoord te wachten stopt ze het kleine dingetje in haar mond. Ze trekt haar neus op als ze de smaak proeft. Wat was dit? Een leversmaak?

"Emily," stelt ze zich nog eens voor aan Sarah, waarna ze merkt dat het gesprek over gaat op het Verboden Bos. Ze kijkt even vragend om zich heen. "Maar als de leraren zeggen dat het gevaarlijk en verboden is, dan ga je er toch niet proberen in te komen?" vraagt ze verbaasd aan Sarah en Beth. Ze verzit zich even en zet Vince op haar schoot.

Harry, Ron & Hermione

Langzaamaan komen de anderen ook aangelopen en nemen ze plaats in de coupé. Geamuseerd luistert Tom naar wat de anderen te vertellen hebben. Zo kan hij zich goed in Lauren verplaatsen, want voor Tom is het niet veel anders geweest. Beth laat een zakje Bertie Bott's Every Flavour Beans rond gaan. "Dan pak ik een mintgroene en hoop ik op pistache", zegt Tom terwijl ie verwoede pogingen doet een mintgroene uit het zakje te halen. Eindelijk lijkt het erop dat ie er eentje gevonden heeft. Snel stopt Tom het snoepje in zijn mond. Zijn gezicht vertrekt zodra de smaakpupillen door hebben waar het echt om gaat. En het is geen pistache. "Juk, snot!" weet Tom nog uit te brengen voor ie het doorslikt.

Ondertussen is het gespreksonderwerp verandert naar het Verboden Bos. Dat heeft altijd al interessant, spannend en angstaanjagend geklonken. Typisch iets om uit te vinden hoe dat bos er nu echt bij ligt met al haar bewoners. Maar Tom is niet de persoon of mans genoeg om dat in zijn eentje te doen. Desondanks houdt ie zich voor dat wanneer anderen het voortouw nemen hij het zeker niet links laat liggen. Zodra Sarah naast Tom vol enthousiasme begint te vertellen en breed begint te grijzen over het Verboden Bos weet Tom genoeg. Ongeacht of Tom nu bij haar in dezelfde afdeling terecht komt of niet: als Sarah gaat, ga ik mee!

Aan de andere kant van Tom is Emily komen zitten. Zij heeft net haar huisdier te voorschijn getoverd (gheghe) en toont hem vol trots. "Het is een mooi exemplaar, die pad die je hebt Emily" zegt Tom als complimentje. Zodra Emily vraagt wat een Bertie Botts Every Flavour Beans is blijft Tom stil. Dat krijgt zij snel genoeg toch wel in de gaten uiteindelijk. Dus echt uitleg is niet nodig. Zodra Emily haar neus optrekt als reactie op het snoepje weet Tom genoeg. Hij is niet de enige die een verkeerde Bertie Botts heeft aangetroffen. "Het mag dan afgeraden worden door de leraren, dat wil dan nog niet zeggen dat we het niet kunnen proberen. Natuurlijk wel op eigen risico, maar hey het klinkt mij als een nachtelijk uitje in de oren. Bovendien moet je juist zeggen dat je ergens niet mag komen en we willen er juist komen. Dus hoe goed bedoeld ook, de leraren gooien hun eigen glazen in" vertelt Tom in reactie op Emily. Normaliter is Tom niet zo van 's nachts op pad zijn maar als je niet de enige bent die het doet sta je al sterker. Iets met gedeelde smart is halve smart mochten ze gesnapt worden

MissMyrna · Volleerd Tovenaar

Tammy loopt naar de trein en draait zich om als ze in de deuropening staat om nog naar haar ouders te zwaaien. Ze glimlacht naar Meredith. Dan loopt ze Lauren achterna de coupe binnen en neemt naast haar plaats. Ze kijkt door het raampje en zwaait nogmaals naar haar ouders.
Tammy neemt een bean uit het zakje. Ze had al over de snoepjes gehoord toen ze inkopen had gedaan op DA en had lachend een paar zakjes gekocht.
Ze glimlacht als Sarah over het verboden bos en over weerwolven begint.

'Ik hoorde dat er ook éénhoorn leven. Ik zou er echt alles voor geven om op een éénhoorn te rijden.' ze leunt dromerig achterover terwijl ze op haar bean kauwt die naar hopjesvla blijkt te smaken.

[RPG] You are going to Hogwarts

Wie is er online