Sado (4) - RPG [niet verwijderen, wordt overgeplaatst]

Jet · 3e jaars Verdiend: 47 Sikkels Woonplaats: Hm?

Nog steeds is Caitlin bezig met ‘zoeken’ in rij 76. Dat ze weet dat de profetie daar niet ligt wil niet zeggen dat de rest dat ook weet. Caitlin moet dus doen vermoeden dat ze geen flauw idee heeft van de profeties bestemming. En daarom zoekt ze braaf door in een rij met oninteressante namen. Simon A.R Bluebottle, Miran W. Dubster, Jonathan P. U. le Blanque. Saai, Saai, Saai.
Vreemde geluiden zijn een paar rijen verderop te horen. En op het moment dat Caitlin bijna besluit om onopgemerkt naar de échte rij te vluchten komt Grace tevoorschijn waarna Nico al snel volgt. Hij kijkt haar nonchalant aan en vraagt, op een zeer irriterende toon, of ze al iets gevonden heeft.
‘Wat dénk je nou? Dat ik in die paar minuten al deze profeties heb kunnen nakijken? Ik ben goed, dat weet ik, maar zó goed nou ook weer niet.’ Zegt Caitlin geirriteerd.
‘Maar je vlijt me.’ Een voldane grijns siert Caitlins gezicht. ‘Je hebt me erg hoog nietwaar?’

Grace besluit kennelijk om ergens anders heen te gaan en Nico blijft over. Tot Caitlins ontzetting zijn in de verte veel geluiden en stemmen te horen. Iemand schreeuwt, een paar flitsen schieten door de lucht en geluiden van haastige voetstappen denderen echoënd door de ruimte. Het was onontkoombaar, helaas. Grace, Nico en Caitlin zijn niet meer de enigen die zich tussen de profeties bevinden. Geërgerd kijkt ze Nico aan.
‘Het is ook wat met jullie! Sinds ik met jullie te maken heb, hebben jullie niks anders gedaan dan ruzie maken. En ík ben er niet eens de oorzaak van, dat is nieuw voor me.’
Nico lijkt geen aanstalten te maken om weg te gaan en Caitlin door te laten zoeken. Ze kijkt hem aan. ‘Wat doe je hier nou nog?! Wil je die profetie vinden of niet? Hij komt niet uit de lucht vallen als je dat zomaar denkt!’
Even glijdt haar blik over de grote hoeveelheid profeties.
‘En laat mij ook doorzoeken. We moeten hem vinden voordat de rest dat doet, nietwaar?’
Caitlin wordt nauwkeurig in de gaten gehouden merkt ze wel. En als Nico daar blijft staan kan ze nooit stiekem en onopgemerkt naar de échte rij vluchten, de rij met de échte profetie, rij 87.

Snow White Queen · Geplaatst: Ma Dec 04, 2006 18:08

Lana kijkt naar de geluidloze woorden die Gaia haar toespreekt. Moest ze Gaia dan zomaar in de steek laten? Ze zou gewoon vastbesloten blijven staan en tijd rekken. Ze kijkt wat gerustgesteld - al kun je het zo niet noemen - als Mara, Dizn en ten slotte ook Aïsha aan komen hollen. Iemand zou Roxan toch kunnen ontwapenen?

Dan ontvlamt Aïsha in woede en begint te roepen en te tieren. Dit loopt nog verkeerd af... denkt Lana onwillekeurig. Als Aïsha dan met haar stok in Graces rug begint te prikken, loopt ze naar Aïsha toe. Ontwapenen en bedreigen, OK, maar dan wat subtieler en minder opvallend.

"Niet doen, zo krijg je er nog spijt van!" roept Lana in een poging over Aïsha heen te komen met haar stem en haar te doen bedaren terwijl ze een wilde Aïsha weg probeert te trekken bij Grace, bang dat Gaia zo morsdood voor hun voeten op de grond ligt. "Niet doen!" Lana kijkt Aïsha aan en zegt dan zachter: "Voor je zus haar bestwil..."

Grace verwachtte al dat Aïsha in woede zou uitbarsten. Het irriteert haar aan de ene kant, maar langs de andere kant geniet ze er ook van. Met haar elleboog tracht ze Aïsha een blauw oog te kloppen of haar neus krom te slaan of zo. Bruut draait ze Gaia en zichzelf om en zet de stok nog wat feller op haar keel, zodat ze Aïsha recht kan aankijken, zodat Aïsha Gaia zou zien... Zodat ze mekaar nog eens kunnen aankijken voor de laatste keer.

"Dat zou ik niet meer doen, voor je het weet moeten jullie allebei het loodje leggen, wat te veel van het goede zou zijn," zegt Grace rustig maar toch melodramatisch terwijl ze toeziet hoe Lana en Aïsha half staan te worstelen. "Ik hoopte al - wist - dat je zou komen..."

Grace kijkt Aïsha doordringend aan. Ondertussen komen nog meer mensen aanlopen, waaronder Will. Ha, die Will! De kers op de taart! schiet er door haar heen. Toch negeert ze hem en zijn bedreigingspogingen en kijkt Aïsha aan alsof ze nooit onderbroken geweest is.

"Ik heb je namelijk nodig voor iets dat ons allemaal aangaat. Zie je," gaat ze bijna zakelijk verder, "ik heb de profetie al even geleden gevonden. Er is alleen een technisch probleem: ik kan 'm niet oppakken of ik ben ergens in een... Ach, hoe zal ik het zeggen? Een... totaal andere wereld waar ik momenteel liever nog niet wil zijn." Goh, wat hield ze van poëzie. Ze zwijgt even en kijkt Aïsha aan.

"Het is eigenlijk relatief simpel: Of jij pakt 'm op, geeft hem aan me en je sterft, of je redt je eigen velletje en je zusje is er geweest..." verklaart Grace met een amusante grijns op een toon alsof ze het tegen een kind heeft dat de keuze moet maken tussen dansles of muziekles. "Dus als jullie braaf zijn, hoeft er maar eentje te gaan... Ik geef je even bedenktijd, hoor." zegt Grace, alsof ze er zo nog koffie en koekjes bij gaat toveren. Moest er iemand iets willen ondernemen, had Grace toch niets te vrezen. Het barstte hier van de bad guys. Ze probeert zich met Gaia in haar armen als soortement van pantser voort te bewegen naar de juiste rij. De rest zou wel volgen.

Arme Will toch... denkt Grace, grijnzend bij het idee dat hij hem toch nog terug kon pakken met het enige wat hem nog nauw bij het hart lag: zijn kinderen.

OOC:: Ik walg van Grace, serieus xD

Reflex · Geplaatst: Ma Dec 04, 2006 18:10

Achter zich hoort Aisha eerst de echte Roxan en dan haar vader, geschrokken van haar vaders plotselinge uitbarsting naar Grace deinst ze achteruit, met haar wand nog vooruit gestoken. Ze slikt en voelt een traan in haar ooghoek, dan vindt ze echter haar woede terug en kil kijkt Aisha naar Grace.

"Je kunt geen kant op..." Zegt ze, terwijl ze wild met haar wand zwaait. "Laat haar los!" Nu schreeuwt ze weer, waardoor ze alleen maar wilder met haar wand gaat zwaaien.

Een lichtflits schiet uit haar wand richting een van de loodzware kasten in de hal, die begint gevaarlijk heen en weer te zwaaien en honderden profeties vallen van de planken af, voordat de kast ook hun kant op komt vallen.

Dan hoort ze de woorden van Grace en verdwaasd kijkt ze de heks aan. Stil blijft ze staan en smekend kijkt ze haar zusje aan. Gaia...

**Olivier** · Geplaatst: Ma Dec 04, 2006 18:21

Will kan nog net de met donderend geraas naar beneden komende kast ontwijken en hoort dan met steeds groter wordende ogen de woorden van Grace aan.

"Hoe durf je," brengt hij uiteindelijk uit. "Hoe durf je!"

Hij volgt Grace die langzaam rij 87 in gaat en probeert ondertussen na te denken. Hij wil absoluut niet dat Aisha de Profetie pakt en hij wil ook niet dat Gaia wordt vermoord. Deze gruwelijke situatie kon alleen door Grace bedacht zijn..

Toen Grace uiteindelijk stil bleef staan viel zijn oog op een opvallende profetie. Hij was iets groter dan de andere en was gevuld met verschillende kleuren rook; blauw, rood en oranje..

Onder de profetie stond een tekst:
Profetie over Sado, wie deze Profetie oppakt zal naar de andere wereld gaan...

Will slikte. Het was dus echt zo. Plots zag hij Jessica helder voor zijn ogen. De enige oplossing om zijn dochters te redden was de Profetie zelf pakken.

Reflex · Geplaatst: Ma Dec 04, 2006 18:37

Marwan, die de groep gevolgd is en bijna onder de kast geplet werd, staat enkele meters van de groep. Hij kijkt naar de vrouw, die nu veranderd is in een meisje. Spijt staat in zijn ogen, over zijn magere wang glijdt een traan.

"Grace..." Mompeld hij zachtjes, ze hadden gezegd dat zij het was en voor een keer geloofde hij hen. Langzaam zet hij een stap naar haar toe, hij kijkt naar de dochter van zijn Jessica, in de armen van Grace. Een koud gevoel bekruipt hem. Even glijdt zijn blik naar Will, dan weer terug naar Grace.

"Grace..." Zegt hij wat harder, maar nog bijna overstaanbaar, hoewel het wel doodstil is hier. Dan glijdt zijn blik naar Aisha en schuldig kijkt hij naar de smekende blik van het meisje, die naar haar zusje uitgaat. Ik heb wat goed te maken, tegenover hen en tegenover Jessica...

Krachtig zet Marwan een stap naar voren, naar de kast toe, naar de bol die de bol doe hij met zijn lange vingers makkelijk vast zou kunnen pakken. Als hij dichterbij komt ziet hij de rookwolkjes in de verschillende kleuren als het ware tegen het glas van de profetie beuken, alsof ze willen pakken, grijpen en laten verdwijnen. Een brok vormt zich in zijn keel, wanneer hij zijn hand uitsteekt.

Zijn vingers omsluiten langzaam de bol. De bol voelt koud en Marwan rilt. Zou dit een voorproefje op de dood zijn? Zou zo de dood voelen? Langzaam trekt hij de bol van de plank af, de kleuren rook in de bol vermoeid bestuderend.

Jet · 3e jaars Verdiend: 47 Sikkels Woonplaats: Hm?

Wachtend op Nico's antwoord ziet ze in haar ooghoek een grote groep mensen voorbij lopen in een zeer langzame pas. Iemand roept 'hoe durf je!' en de persoon waar iedereen naar lijkt te kijken komt ook Caitlin erg bekend voor: Grace. Hier is iets goed fout schiet er door Caitlins hoofd en ze vergeet resoluut dat Nico voor haar staat en met grote passen loopt ze naar de groep en sluit zich zo onopvallend mogelijk aan. Tot haar grote opluchting schijnt niemand haar op te merken, iedereen is gefixeerd op Grace. Wat had zij in godsnaam gedaan?
Hoe verder de groep rij 87 nadert, des te groter Caitlins angst dat niet alleen zij weet van de profeties bestemming. De groep is nu wel erg dichtbij, angstig dichtbij.
En dan staan ze stil. In, inderdaad, rij 87. Onaangename kriebels verschijnen in Caitlins buik terwijl ook haar gezicht betrekt.
Wie wist nog meer van de profeties bestemming? Dat kan niet! Vlug kijkt Caitlin om haar heen. Waar ligt het? Waar ligt verdomme die profetie?
Het enige wat haar nog voor de ogen staat is om de profetie te pakken. Ze móet de rest voor zijn. Ze heeft haar werk niet geriskeerd om met niks terug te komen! Ze móet de profetie eerder vinden.
En dan ziet ze de woorden 'Sado' schitteren op een zilveren bordje onder een glazen profetie.
Zonder na te denken steekt ze haar hand uit en met een grijns op haar gezicht wacht ze op het moment dat haar hand de profetie vastneemt. Over een fractie van een seconde is het van haar!
En op dat moment schiet er een andere hand, die niet van Caitlin is, naar de profetie en pakt, voordat Caitlin dit kon doen, het glazen bolletje.
Caitlins hart staat van de schrik een seconde stil en van grote schrik en ontzetting kan ze nog maar een woord uitbrengen: 'NEE!'

**Olivier** · Geplaatst: Ma Dec 04, 2006 18:58

Will probeert tijd te rekken om na te denken over wat hij moet doen. Hij praat ondertussen maar wat tegen Grace. "Vuile trut, waarom moet je altijd ons leven verpesten?" herhaalt hij nog maar eens.

Maar dan ziet hij ineens twee handen naar de Profetie grijpen. Hij reageert in een fractie van een seconde en pakt de Profetie ook vast. Hij slaat flink hard op Marwan's arm zodat deze wel zal moeten loslaten.

"Stop!" zegt hij duidelijk. "Niemand hoeft hier te sterven! Dat gun ik dat misbaksel hier niet!" zegt hij met een walgende blik op Grace. 'En ik gun het jou ook niet om bij Jessica te zijn Marwan, dan ga ik liever zelf,' gaat er door zijn hoofd.

"Als zich iemand opoffert, ben ik het!" zegt hij luid en duidelijk, zodat iedereen het kan horen. Hij pakt zijn toverstok en houdt die gericht op Marwan. "Ga weg bij de Profetie," zegt hij langzaam.

Reflex · Geplaatst: Ma Dec 04, 2006 19:06

Vuil kijkt Marwan Will aan, Caitlin negeert hij, daar heeft hij niets mee van doen. Overigens weet hij uberhaupt niet wie ze is. Kil blijft Marwan naar Will staren. Als Will slaat laat hij de bol los, waarmee de warmte in zijn lichaam terug komt. In plaats van een stap achteruit te gaan, werpt Marwan zich echter boven op Will.

"Jij!" Probeert hij te schreeuwen, maar het gebeuren van nog maar enkele minuten geleden heeft hem verzwakt. De wand van Will prikt in zijn buik, terwijl hij Will met zijn vuisten op zoveel mogelijke plaatsen pijn probeert te doen.

Met de tranen nog in haar ogen, staart Aisha naar haar vader die zichzelf blijkbaar wilt opofferen, maar direct daarop aangevallen wordt door Marwan. Hoewel ze alsmaar weer een hekel heeft aan Will, haat ze Marwan meer en met een zwiep van haar wand trekt Aisha Marwan van Will af en vliegt hij een stukje door de lucht om vervolgens op de grond gesmakt te worden.

Nu Will en Marwan op de grond liggen, stapt Aisha naar de kast toe, haar ogen op haar zus gericht. Weer rolt er een traan over haar wang.

Charlie · Oceanic 815 Survivor Verdiend: 0 Sikkels Woonplaats: HPF

Ooc; Wat een drukte xD Waar is Mitch nou? angel

Dizn schrikt op als de echte Roxan plots achter hem verschijnt en hem aan kijkt met een blik die hij nog nooit eerder zag. Hij had zich belachelijk gemaakt, telkens weer opnieuw maakte hij zich belachelijk om zijn zus te beschermen, moed te tonen of iets anders die indruk op andere zou nalaten. Hij wilde wat zeggen, maar zweeg en keek alleen maar naar Roxan, die er stillaan blijkbaar genoeg van had.

Hij hoort wat Aisha zegt, wat Grace terugzegt en hoe anderen Grace proberen om te draaien. Als hij het volledige verhaal van Grace hoort, keert zijn maag om. Waarom wil iedereen zo graag die profetie hebben? Wie 'm oppakt komt in de andere wereld terecht. Wat een ellende ook, ellende die er alleen maar voor mensen uit Sado kan zijn.

Dizn volgt iedereen naar rij 87. Hij heeft een beetje een dubbel gevoel. Hij had een hekel aan de volbloeden en het kon hem niet schelen of het nu Willl of Marwan was die de bol opraapte, hij kende ze amper. Will kende hij van zijn opvliegbaarheid en zijn liefde voor zijn dochters. Maar dan stapt Aisha plots naar voor, een traan rolt over haar wang.

Gaat Aisha nu die bol oprapen? Dit kon toch niet waar zijn? Niemand zou hier moeten voor boeten, alleen Grace zou de bol moeten oprapen, niemand anders. "STOP!" roept hij. Hij heeft geen idee waarom, maar Aisha mag die bol niet oprapen, niemand. Niet Will, niet Marwan, geen enkele.. Behalve Grace.

Lacrimosa · Geplaatst: Ma Dec 04, 2006 19:31

Gaia voelt zich misselijk als ze Graces rasperige adem in haar hals hoort hijgen. Ze bedenkt zich dat haar vader Gaia en Aïsha's moeder voor zo'n... Meubel heeft ingewisseld en er het bed mee heeft gedeeld. Zo'n idee werkt niet bepaald motiveerd vergeleken met de situatie waarin ze verkeert. Het feit dat niemand echt afschrikt van Graces dreigement weet ze niet echt als positief of negatief op te vatten. Een vlaag van geruststelling en bemoediging schiet door haar heen wanneer ze de stem van haar zus herkent.
Gaia tracht haar hoofd afwerend te schudden; want ze is doodsbang dat Grace Aïsha iets aandoet. Aïsha is de enige in haar leven die haar nooit verlaten of in de steek gelaten heeft. Het zou ondragelijk zijn om zonder haar verder moeten, laat staan in zo'n dorp als Sado.

Wanneer Will als een opholgeslagen kaasfabrikant, wat hij in principe sowieso is, naar Gaia, Grace en Aïsha toe komt lopen kan ze haar tranen niet echt bedwingen, waardoor ze zich nog zwakker en miserabel gaat voelen. Als ze nou een beetje beter op haar hoede was geweest kon dit alles voorkomen worden.

"Verwijt het Aïsha niet.. zij ka-kan er niets aan doenn alsjeblieft ik-", hakkelt ze geschrokken bij de aanblik van haar vader die een woedeuitbarsting krijgt tegen Grace, die het allemaal doodleuk lijkt op te vatten.

Gaia voelt haar eigen toverstaf nog dieper in haar hals priemen en kijkt dan met een droevige, maar vastberaden blik naar haar zus. "Het spijt me.. Vergeet niet dat ik je zo bewonder en wat je allemaal voor me betekent hebt", zegt ze oprecht alsof haar doodvonis alvast getekend is. Want daar gaat ze van uit; waarom zou Grace haar niet doden?

Met haastige passen wordt ze door Grace vooruit geduwt naar de rekken die volgepakt staan met profeties. Ze durft niets meer tegen haar vader te zeggen. Het liefst zou ze zich zelf willen opofferen, gewoon al wanneer haar moeders naam valt. Gaia werpt een korte blik op de profetie die ze zelf haast aanraakte voordat ze Lana aansprak. De profetie met de lichtblauwe dampen wat het bewaarde zag er zo veel vrediger uitt en opzichte van de bol die voor Sado is bestemd.

Snow White Queen · Geplaatst: Ma Dec 04, 2006 20:11

Lana kijkt Will plotseling geschrokken aan als hij de naam van haar moeder begint te krijsen. He? Roxan staat daar toch? denkt ze, maar nog voor ze haar gedachtes werkelijk heeft kunnen afronden, dringt het bij Lana door dat er nog zoiets als Transformatie bestaat.

Met grote ogen kijkt Lana naar Grace, maar meteen wendt ze haar blik weer af. Ze schaamt zich. Ze schaamt zich rot dat haar bloedeigen moeder zich wéér komt bemoeien en wéér anderen het leven zuur begint te maken. Onbewust stopt ze haar hoofd tussen haar schouders en zou het liefst door de grond wegzakken, om gewoon te verdwijnen. Lana haatte haar.

Wanneer Grace dan in geuren en kleuren verteld wat de stand van zaken is, kruist Lana haar armen voor zich. Een misselijk gevoel maakt zich van haar meester, gewoon bij het idee dat er zo weer doden gingen vallen door Graces toedoen, want zo zou het aflopen. Lana schaamt zich rot dat Grace Gaia, Aïsha en Will zo in haar macht heeft en zelf zo machteloos is.

"Pak die verdomde bol toch zelf en sterf..." mompelt ze wat ineengedoken tegen Grace, wegkijkend van walging en met een gedempte stem, alsof ze zich niet durft laten horen. Hulpeloos kijkt ze toe hoe verschillende mensen opeens beginnen te vechten voor die bol. Haar ogen vullen zich met tranen, waarna ze bruut met haar ogen knippert.

Christine kijkt Mitch aan. Hij zag er slecht uit. Opeens klinkt er geschreeuw van verschillende mensen en Christine kijkt om, alsof ze zo kan zien wat er gaande is. Het klonk niet gezond in ieder geval. Ze hoort ook de stem van Marwan roepen, wat haar enigszins verontrust. Christine kijkt Mitch aan.

"We moeten erheen..." zegt Christine, helemaal niet gerustgesteld en bang voor wat ze te zien zal krijgen. "Ik help je wel." sust ze Mitch, waarna ze hem overeind helpt en hem ondersteunend naar de groep loodst. In de verte kan ze al wat zien.

Grace kijkt naar Will, die duidelijk in de knoop ligt met zichzelf. Ach ja, iedereen staat wel eens voor een moeilijke keuze, he? Grace vindt het alleen maar amusant. Wanneer Gaia snikkend begint te hakkelen, kan Grace zich amper inhouden haar een ‘Bek toe, stuk vuil!’ toe te roepen. Haar aandacht wordt echter gewekt door Marwan en Caitlin die bijna tegelijkertijd naar de bol grijpen, maar worden tegengehouden door Will. Grace besluit dat ze genoeg bedenktijd gegeven heeft, vooraleer het nog misgaat op de één of andere manier.

“Dus, wat wordt het nu, lieve schat?” vraagt Grace zoetjes.

**Olivier** · Geplaatst: Ma Dec 04, 2006 20:14

Als Marwan hem op de grond gooit en overal begint te slaan probeert hij hem van zich af te duwen. Hij voelt echter dat zijn oude botten hier niet aan mee willen werken en blijft versuft op de grond liggen. Wanneer Aisha zorgt dat Marwan van hem afkomt haalt hij opgelucht adem.

Dan vraagt Grace hem wat de beslissing wordt en slikt. "Als er iemand gaat ben ik het," herhaalt hij met krachtige toon.

Hij volgt de groep wanneer Grace hen meeloodst naar rij 87. Gespannen wacht hij af wat er gaat gebeuren, wat deze vrouw van plan is met wat toch zijn familie is.
Wanneer de Profetie eindelijk zichtbaar is gaat hij nieuwsgierig dichterbij staan. Hij leest de tekst; Degene die de bol oppakt zal naar de andere wereld gaan.

Als het aan hem lag zou Aisha gaan, hij haatte haar uit de grond van zijn hart. Maar dan ziet hij het verdriet van zijn oom Will. Zijn oom die hem toch altijd had vertrouwt, ondanks dat Olivier Will's dochters haatte. Ergens had hij medelijden met het verdriet van zijn oom, een gevoel dat hij niet gauw had.

Hij keek achter zich en zag opnieuw Sarah, Ryan en Billy staan, die zich niet veel van het tafereel aantrokken. Er ging weer een steek van pijn door zijn hart. Hij wist hoe het voelde om iemand te verliezen… Hij zag ook Mitch met Christine. Zijn neefje Mitch had hem altijd gesteund als hij het moeilijk had, maar zag er nu zelf zeer beroerd uit.

Hij keek naar alle mensen om hem heen en besefte dat nu zijn band met Sarah verbroken was en Mitch er helemaal doorheen zat er niemand meer was die hem steunde. Hij was moederziel alleen.

Hij keek terug om en zag Marwan en Will over de grond rollen, Caitlin was erbij. Hij hoorde ook Will schreeuwen: “Als er iemand gaat ben ik het!” Al die mensen hier hielden zoveel van elkaar dat ze zelfs hun leven voor elkaar wilden geven. Dat gevoel had hij maar bij één persoon gekend en dat was Sarah. Alleen de gedachte aan haar deed hem nu weer pijn.

“Nee, als er iemand gaat ben IK dat,” klonk het plots uit zijn mond, hij had het zelf niet eens door. Hij wilde hier niet meer zijn, er was niemand die van hem hield. Iets wat hij had beseft sinds de ruzie met Sarah en hem al een tijdje dwars zat.

Hij keek naar het gezicht van Aisha en kreeg nog de neiging om het haar te laten doen. Maar ZIJ was gelukkig. Zij had Gaia en Will. Hij had niemand.

Hij ademde diep en zette toen twee resolute passen richting de Profetie. Met beide handen pakte hij de bol vast en huiverde. Koude rillingen liepen over zijn rug. Hij besefte dat hij het nu moest doen omdat hij anders door iemand zou worden tegengehouden.

“Mama, ik kom eraan,” fluisterde hij zacht. “Ik wil terug gelukkig zijn.”
Hij pakte de Profetie en tilde hem van de plank. Alles om hem heen begon plots te draaien, hij zag de gezichten van alle Sadobewoners verbaasd kijken en toen loste alles op.

[…]

Plots stond hij in een enorme ruimte. Hij stond helemaal onderaan op een soort podium, naar boven toe waren er hele rijen met betonnen banken, de ruimte liep een heel stuk omhoog. Het leek wel een amfitheater.

Hij keek om zich heen en zag tot zijn verbazing dat de andere Sadobewoners ook op het podium waren. Iedereen was er, behalve Grace…er was geen toverstok meer die op Gaia gericht werd.

Hij keek naar zijn handen waarin hij de Profetie nog steeds vasthield. Hij kreeg direct toen hij er naar keek het gevoel dat hij de Profetie moest laten vallen. Automatisch lieten zijn handen de bol los en deze spatte in duizenden stukjes kapot op het podium. De blauwe, rode en oranje rook verspreidde zich door de ruimte en plots verscheen daarin de geest van de oude man die ze eerder al bij de Treurwilg hadden gezien. Langzaam begon hij te spreken:

“Wanneer na lange tijd de bevrijding dichterbij gekomen zal zijn,
en de legende van Sado eindelijk ontrafeld zal worden,
zullen zij op de grens van heden en verleden het eerste stukje informatie vinden, maar eerst zal één van hen een moeilijke keuze moeten maken die alles te maken heeft met dit mysterie.
Anders zal Sado gedoemd zijn om voor altijd in handen van de oprichters zijn en zullen zij daar rijkelijk voor beloond worden...”

Olivier bevatte de woorden van de oude man maar half en voor hij het wist was de man in het niets weer opgelost.

Plots hoorde hij achter zich een stem roepen. Een stem die hij nog nooit had gehoord maar wel herkende. Zijn eigen wil was verdwenen, hij voelde dat een onzichtbare kracht hem naar de stem toestuurde. Hij moest de stem volgen….

Reflex · Geplaatst: Ma Dec 04, 2006 20:42

Aisha weet niet wat er gebeurd, plotseling pakt Olivier de profetie. Een gevoel dat ze nog nooit eerder gevoeld heeft beweegt zich door haar lichaam. Het lijkt alsof haar hart uit haar lichaam gerukt wordt, maar tegelijktijd voelt het anders.

Dan staat ze ineens ergens anders, maar tijd om na te denken heeft ze niet. Alsof het een droom is staart Aisha naar de opstijgende rook, die zich langzaam verspreidt. Ze strekt even haar arm en grijpt in het niets, dan laat ze die weer zakken. Dan pas hoort ze de woorden van de oude man, maar ze dringen ver van tot haar door. Ze merkt ook niet dat de woorden wegsterven en dat de man weer verdwijnt.

Haar ogen zijn op hem gericht, op de zijkant van zijn gezicht. Langzaam loopt hij weg, alsof hij geleidt wordt. Vermoeid volgt Aisha Olivier met haar ogen. Haar adem slaat een keer over. Dan pas kijkt ze de kamer rond, de kamer boezemt haar angst in. De kille stenen stralen kou uit en de hele kamer lijkt verdorven te zijn, alsof de dood zelf er woont.

Als vanzelf glijden Aisha ogen naar Gaia, maar daarna weer naar Olivier.

**Manouk** · Griffoendor Klassenoudste Verdiend: 0 Sikkels

Mara volgt het hele tafereel, maar doet opzettelijk niets. Zodra Olivier de profetie pakt wordt alles wazig. Alles draait en ze heeft het gevoel dat ze valt, oneindig valt.

Ineens staat ze op een podium. Ze ziet de vingers van Olivier de profetie laten vallen en automatisch laat ze woorden tot zich doordringen. Ze probeert ze te onthouden, hoewel ze geen idee waarover ze gaan.

Ze kijkt om zich heen, automatisch zoeken haar ogen Roxan. Ze staat niet ver van haar vandaan. Mara loopt erheen.

'Roxan? Weet je waar we zijn?'

Ze twijfelt er geen seconde aan dat het Roxan is.

Snow White Queen · Geplaatst: Ma Dec 04, 2006 23:35

Lana staat ondertussen machteloos en zenuwachtig te frunniken aan de rand van haar trui. Dit hele gedoe frustreerde haar zwaar, en als het nog lang zou duren zou ze gaan schreeuwen van frustratie.

Een koude rilling loopt over haar rug wanneer Will zegt dat hij het zal doen. Maar meteen daarna reageert Olivier dat hij degene is die zal gaan. Verbaasd en met openhangende mond kijkt Lana op. Wat?! denkt ze, het klonk zo gemeend.

Als Olivier twee resolute stappen zet naar de kast gebeurt het allemaal snel. Lana kijkt verschrikt naar Sarah, beseft dat ze hem wellicht nog hard nodig gaat hebben ondanks ze Ryan heeft, keert haar hoofd terug om naar Olivier en roept: "NEE, NIET DOEN!"

Maar het is al te laat. Olivier heeft de bol vast, Lana ziet zijn blik verstarren. Maar met haarzelf gebeurt er ook iets. Lana heeft het gevoel alsof ze letterlijk in brand stond, alsof ze in een grote vlammenzee terechtgekomen is en nu stond op te branden, alsof ze zelf aan het sterven was. Het deed pijn, maar langs de andere kant ook weer niet. Lana sluit haar ogen en voelt zichzelf ineenzakken.

Meteen erna is het branderige gevoel weg. Lana kijkt even naar zichzelf om te concluderen dat ze nog helemaal intact is. Dan kijkt ze om zich heen. Het eerste wat door haar heengaat is de vraag of ze in Griekenland zijn in een overdekt theater, maar ergens weet ze wel beter. Dan kijkt ze om zich heen. Alle anderen waren hier schijnbaar ook nog, behalve Grace... Lana's ogen flitsen meteen rond tot ze Gaia gevonden hebben, om er zeker van te zijn dat ze niet mee achtergebleven is. Als ze haar ziet, keert ze haar hoofd beschaamd weer weg. Mooi, met haar dus ook geen woord meer reppen gaat het door Lana heen, Grace vervloekend. Haar oog valt op Olivier, nog in leven. Lana snapt er niets meer van. Was dit een deel van één of ander ziek plan?

Lana kijkt om zich heen, op zoek naar een uitgang. Daarboven in de hoek zat een deur. Maar dan hoort ze achter zich een bol kapot ketsen en een stem die ze al eerder gehoord heeft. Bij de treurwilg. Lana draait zich om en kijkt de schim aan, waarbij ze aandachtig probeert te luisteren. De stem en schim vervagen langzaam, en schaapachtig kijkt Lana voor zich uit. Het zorgde er alleen maar voor dat ze er nog minder van begreep.

Stuurloos wandelt Lana naar een van de banken van het 'theater' en zet zich erop neer, om zich wat afzijdig te houden. De woorden bleven zich door haar hoofd herhalen, steeds maar weer. Lana staart zo hevig voor zich uit dat ze niets meer van de anderen opmerkt.