[AF] Lily, James & co.; from nightmare to dream

celtic_me · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 18:24

HOOFDSTUK 9: WHEN STARS COLLIDE

{Rune}
Ik kan hier een heel boek schrijven over wat er die dag allemaal gezegd is, maar ik bespaar je dat. Er werd veel gepraat en gelachen, zoals je dat meestal doet op één van de fijnste dagen van je leven. We hadden de grootste lol. Sirius is zelfs in het meer gevallen. Die arme jongen weet niet waar hij aan begonnen is met Jaina. Ze bleef lachen. Lily droogde hem handig op.
,, B-b-bedankt.” Rilde hij.
,, Was het niet warm genoeg?” vroeg Jaina, schuddebuikend van het lachen.
,, Net niet.” Zei hij. Hij schudde met zijn hoofd, zodat Jaina gedoopt werd met de druppeltjes die nog niet waren opgedroogd.
We zaten de hele dag buiten. Het was zacht weer, voor de tijd van het jaar. Het was nog maar februari.
,, Sorry dat ik je in het meer heb geduwd.” Lachte Jaina, tegen het vallen van de avond.
,, Ik had wel kunnen verdrinken.” Zei Sirius, en hij probeerde zielig te doen.
,, Kom hier jij.” Zei Jaina, en ze gaf Sirius een oen.
,, Dank je, nu gaat het weer.” Hij glimlachte. Remus keek me aan op een manier die wilde zeggen; ‘waag het niet’. Ik moest onwillekeurig glimlachen.
Ik keek terug met mijn ogen half dichtgeknepen. Die waarschuwende blik van hem negerend, zag ik dat zijn ogen in het aankomende maanlicht groen waren, terwijl ze normaal blauw horen te zijn. Remus’ blik reikte verder dan mijn ogen, alsof hij dwars door me heen staarde.
,, De maan is helder vannacht.” Zei James plots.
,, Ja, inderdaad… wacht eens… de maan? Remus?” Remus zei niets.
,, OJEE.” Zeiden James en Sirius in koor.
,, Lily, Jaina, Rune. Ga naar binnen. Nu.” Zei James gebiedend.
,, Wat? Waarom?” stribbelde Lily tegen.
,, LILY! GA!” riep hij. Op Lily’s gezicht stond angst af te lezen, maar James was niet boos, eerder… bang.
,, Kom op, Jai?” zei ze, na nog één keer naar James te hebben gekeken, maar Jaina liep naar Sirius.
,, Jaina, ik heb hier nu geen tijd voor, doe wat James zegt, en loop naar binnen. Zoek Peter, en zeg dat het tijd is.” Blafte Sirius, Jaina en Lily vertrokken, maar ik was onderweg naar Remus.
,, NEE, Rune, blijf weg, ga mee met de anderen.” Zei hij tegen me, al was het minder hard dan tegen Lily. Ik knikte en volgde mijn vriendinnen.

{Lily}
,, Lily,” hoorde ik achter me. Snel draaide ik me om. James stond stil en keek me aan met angst in zijn ogen.
,, Loop zo snel als je kan en kijk niet achterom. Haast jullie. Breng Peter mee.” Zei hij op onrustige toon. Ik knikte, en trok Rune en Jaina met me mee terug naar het kasteel.
We waren halverwege toen ik een angstaanjagend gehuil hoorde. Ik wilde me al omdraaien, toen ik me plots herinnerde wat James me gezegd had. Zonder er verder nog aandacht aan te schenken, liep ik verder, zo snel als ik kon.
,, Oh nee, ik ben mijn ketting kwijt!” riep Rune opeens.
,, Die halen we later wel.” antwoordde ik bang en gehaast.
,, Nee, ik heb hem van Remus gekregen. Ik ga wel even terug.”
,, NEE! Rune, kom terug!” riep ik haar na, maar ze luisterde niet meer.
,, Rune, kom nu!” riep ook Jaina.
,, Jai, James en Sirius zorgen wel voor Rune, wij moeten Peter zoeken.” Om de één of andere reden wist ik dat het iets met Remus te maken had.
Jaina keek me bang aan, maar knikte.
Snel haastten we ons naar binnen.
Via de ene verborgen gang, achter het andere wandtapijt door kwamen we 5 minuten later aan bij de leerlingenkamer.
,, P… Peter, je… moet meekomen.” Hijgde Jaina van de inspanning.
,, Het is tijd… moest ik zeggen van James.” Zei ik vlak daarna. Peter trok bleek weg, en zonder nog iets te zeggen, haastte hij zich op zijn beurt door het portretgat.
Alles was nu uit onze handen.

{Rune}
Ik haastte me zo snel ik kon terug naar de plaats waar we gezeten hadden.
De wind gierde voorbij.
De heldere hemel van enkele ogenblikken geleden had plaats gemaakt voor een pak roetzwarte donderwolken. Op sporadische momenten verscheen de volle maan tussen de wolken door.
Voor de tweede keer hoorde ik dat akelige gehuil weer.
Daar! De plaats waar we zaten, na niet lang zoeken vond ik de ketting. Ik wilde me ondraaien en zo snel als mijn benen me toelieten weer terug naar binnen, toen ik een vals gegrom hoorde… vlak achter me. Als het mogelijk was, voelde ik een warme, doch stinkende adem in mijn nek.De haren om mijn armen en in mijn hals stonden recht omhoog.
Langzaam en voorzichtig draaide ik me om…
En stond oog in oog met een wolf… nee, een weerwolf.
Ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven, en deed mijn best me alles te herinneren wat ik wist over weerwolven.
BLIJF UIT HUN BUURT was het eerste waar ik aan dacht, maar dat hielp me niet veel verder.
Ik schuifelde achteruit, in de hoop dat hij zich niet bedreigd zou voelen, maar tevergeefs.
Het beest ging verzitten en steunde op zijn achterpoten. Hij gromde vervaarlijk.
,, Alsjeblieft, ga weg.” Fluisterde ik. Ik kon ieder moment flauwvallen.
Het monster zette zich af en vloog door de lucht.

De weerwolf ging in aanvalspositie staan, sprong door de lucht, klaar om Rune aan stukken te scheuren. Rune zag de gele ogen van het beest in de hare priemen,
en toen…

celtic_me · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 18:26

… landde het beest boven op haar en scheurde haar aan stukken.

Nee, dat was het rampscenario dat Rune voor ogen had.
,, Remus… nee!” fluisterde ze wanhopig.
Het beest schoot door de lucht, maar ergens midden in zijn sprong, scheen het zich te bedenken. De weerwolf landde op een kleine afstand van haar af. Het deed niets, alleen kijken. Het gaf geen teken dat hij haar zou benaderen, of dat hij zou weggaan.
,, Remus?” vroeg Rune aan het dier. Hij stond opnieuw op, en met een langzaam gangetje kwam hij dichterbij. Hij had niet de bedoeling aan te vallen.
,, Je… je herkent me,of niet?” vroeg ze hardop. Remus liet zijn kop zakken. Hij wilde nog enkele stappen dichterbij toen plots…
hij 5 meter verderop landde, met een grote hond bovenop hem, en een beeldschoon hert eromheen.
,, NEE!” gilde Rune, maar dat had geen effect op de vechtende dieren.
Iedere keer als de wolf opsprong, duwde de hond hem weer omver.
Ze hoorde geblaf en het hert reageerde door snel het Bos in te lopen. De hond deed ondertussen zijn best om Remus de Weerwolf uit Runes buurt te houden.
Wisten zij veel dat hij Rune helemaal geen kwaad wilde doen.
,, Rune, kom hierheen!” hoorde ze Lily’s stem achter zich roepen. Met een ruk draaide ze zich om en zag Lily met een enorme snelheid dichterbij komen.
,, Kom mee, dat beest is gevaarlijk.” Lily trok haar vriendin mee, die eigenlijk zo hard mogelijk probeerde tegen te stribbelen.µ
,, Nee, Lil, je begrijpt het niet, hij doet me geen kwaad.”
,, Rune, ben je je verstand verloren? Dat is en WEER-WOLF!” zei Lily alsof ze het tegen een klein kind heeft.
,, Ja, ik weet het wel, maar hij doet me niets.” Rune kon zeggen wat ze wilde, maar Lily luisterde toch niet.
,, Kom op, Rune!” probeerde Lily nog een laatste keer. Rune keek haar aan, en zag dat ze echt bang was.
,, Okee, ik kom met je mee.” Zei ze uiteindelijk.
Ze waren nog geen 100 meter verder toen ze een boosaardige grom hoorden. Als in een reflex draaide Lily zich om.
,, James? Wat doe jij hier in hemelsnaam?” riep ze over het grasveld toen ze James uit het Bos zag komen.
,, Lily?! Rune? Wat doe jij nog hier, ga allebei onmiddellijk naar binnen!” riep hij zo hard hij kon.
De Weerwolf was voorbij de hond geraakt, en liep nu in de richting van Rune en Lily.
,, Sluipvoet! Rep je naar hier!” hoorden ze James nog roepen, maar op dat moment werd de Weerwolf alweer omver geworpen, dit keer door het hert.
,, Waar… is James naartoe?” vroeg Lily geschrokken.
,, Geen idee. Maar we moeten naar binnen.” Zei Rune.
,, Nee, ik wil weten waar James is.” Wie was nu de koppigaard?
Lily liep terug en Rune bleef achter, te verward om een stap te verzetten.
De hond was intussen ook aangekomen bij het strijdgewoel, en had de taak van het hert overgenomen.
Opnieuw slaagde Remus erin zich los te worstelen en rende zo snel zijn poten het toelieten richting Lily, die hij blijkbaar als één of andere bedreiging zag. (daar moest hij voorbij om bij Rune te geraken). Het hert steigerde en volgde het dier. Remus stond op het moment op Lily te springen, toen de Gaffel vlak voor haar ging staan. De wolf viel bovenop hem en probeerde zich vrij te klauwen, iets wat akelige schrammen veroorzaakte. Gaffel deed zijn best om het woeste dier uit de buurt van de meisjes te houden, iets wat moeilijker en moeilijker werd, omdat ook hij ernstig gewond was.
Sluipvoet besloot om ook maar even een ‘pootje’ toe te steken, en zorgde ervoor dat de Wolf terug naar het Verboden Bos liep.
Rune en Lily volgden hem met hun ogen, maar toen ze terug naar het hert en de hond keken, stonden James en Sirius in hun plaats.
,, James, je…” begon Lily, maar James stond al wankel op zijn benen, en zakte op de grond.
,, JAMES!” riepen Lily en Sirius in koor.
Snel liepen ze alledrie op hun vriend af.
,, Hij wordt niet wakker.” Riep Lily.
,, Wacht maar even.” Probeerde Sirius.
,, Ben je in orde?” vroeg Rune aan hem. Sirius knikte.
,, Alleen een schram op mijn arm.”
Sirius toverde een brancard en voorzichtig brachten ze James naar de ziekenzaal.
,, Remus?” vroeg Rune zacht aan Sirius.
,, Verdorie! Ik moet terug! Neem hem mee, zo snel als jullie kunnen, ik ga Remus zoeken.” Riep Sirius terwijl hij al in tegengestelde richting rende.
De meisjes begonnen te lopen, naar het kasteel, en Sirius rende verder, tot hij een gestalte zag opdoemen. Een dreigende gestalte die aan een razend tempo zijn richting uitkwam. Niet ver van hem verwijderd, deed hij hetzelfde als bij Rune, hij steunde op zijn achterpoten, en maakte zich klaar voor de sprong, maar voor hij de kans had…

celtic_me · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 18:30

… veranderde Sirius in de grote hond van daarnet. Nu had hij de kracht en de snelheid om zijn getransformeerde vriend te snel af te zijn. Tijdens het gevecht lokte Sirius Remus terug mee naar het Verboden Bos, weg van Rune, Lily en James.

Pas toen ze de zware, eiken voordeuren achter zich hadden dichtgeslagen, stopten Lily en Rune met lopen.
,, Wat… was dat?” vroeg Lily geschrokken.
,, Huh? Dat heb jij mij net verteld.” Zei Rune verward en harder dan ze had bedoeld. Lily keek haar met grote ogen aan.
,, Sorry, ik bedoelde het niet zo.” Verontschuldigde Rune zich.
,, Ik weet het. Kom laten we James zo snel mogelijk bij madame Plijster krijgen.” Rune knikte.
Opnieuw begonnen ze zich te haasten en al snel kwamen ze op de plaats van bestemming.
De deur van de ziekenzaal was gesloten, dus besloten de twee vriendinnen als een bende bezetenen op de deur te gaan bonzen.
Met een klap vloog de deur open en een razende schoolverpleegster stak haar met krulspelden versierde hoofd buiten.
,, Wat in de naam van Merlijn is hier aan de hand?” raasde ze. Maar toe wierp ze een blik op James en liet hen binnen.
,, We… we hebben hem zo gevonden.” Zei Rune na een lichte aarzeling.
,, Wordt hij weer beter?” vroeg Lily bezorgd. Madame Plijster gaf niet direct antwoord, iets waardoor Lily nog banger werd.
,, Gaan jullie maar snel terug naar je slaapzaal, kom morgen maar terug.” Zei ze een beetje bits.
,, Maar…” begon Lily.
,, Luister, juffrouw Evers, eerst moet ik weten wat er precies is gebeurd, anders kan ik hem niet helpen…”
,, Nee! Dat meent u niet!” riep Lily uit.
,, Misschien kan u me eerst laten uitspreken. Ik zei dus; dan kan ik hem niet helpen… op de gepaste manier.” Lily slaakte een zucht van verlichting.
,, Kom, Jaina wacht nog op ons.” Zei Rune. Pas toen Lily haar blik had losgescheurd van James, zag ze dat haar vriendin stond te trillen op har benen.
,, Rune! Gaat het wel?” vroeg Lily snel. Rune knikte lichtjes, maar niet al te overtuigend.
,, Kom, we gaan.” Lily legde haar arm geruststellend om Runes schouders.
De Dikke Dame reageerde al op precies dezelfde manier als de schoolverpleegster.
,, Wat in de naam van Merlijn deden jullie zo laat nog buiten?” vroeg de Dikke Dames geschrokken. (jaja, Merlijn was populair vandaag!)
,, Flintmints.” Zei Lily afgemeten.
,, Regels! Waarvoor doet professor Perkamentus nog de moeite om ze op te stellen…”
,, Flintmints!” herhaalde ze.
,, Er is geen kat die er zich iets van aantrekt, en geen enkele leerling…”
,, Flintmints!” herhaalde ze nog eens, nu wat lastiger.
,, Jullie zijn al zo erg als Foppe…”
,, FLINTMINTS!” schreeuwde Lily. De Dikke Dame vloog in een ruk open.
Lily hielp Rune naar binnen. Ze was nog steeds niet in zo’n mate van de schrik bekomen dat ze al op eigen benen kon staan (letterlijk dan).
,, Rune? Lily? Daar zijn jullie dan eindelijk!” hoorde ze Jaina al roepen.
Toen ze de blik op de gezichten van haar vriendinnen zag, veranderde de toon in haar stem van berispend, naar bezorgd (nog al iemand…)
Geen van beiden voelde zich echter goed genoeg om het hele verhaal te doen.
,, Morgen. Morgen vertel ik je alles wat ik weet.” Zei Lily. Omdat zowel zij, als Rune uitgeput waren, ging Jaina direct akkoord. Ze ging samen met hen naar de slaapzaal.
,, Lil? Waar is Sirius?” vroeg Jaina na een tijdje.
,, SIRIUS! Hij… hij is nog buiten!” realiseerde ze zich met een schok.
Ook Rune was meteen terug wakker.
,, Oh nee, als hij maar in orde is.” Zei ze met trillende stem.
De drie meisjes haastten zich naar beneden, net op het moment dat het portretgat openzwaaide.
,, Sirius! Je bent in orde… je bent gewond… je leeft nog!” riep Jaina bijna uit.
,, Ja, ik ben okee, maar waar is James?” vroeg hij. Hij keek van Lily naar Rune en terug.
,, Hij… hij is op de ziekenzaal.”zei Rune zacht. Sirius was alweer halverwege het portretgat, toen opeens Lily voor hem stond.
,, Nee, je mag niet naar hem toe. Plijster laat je niet binnen.” zei ze resoluut. Door de standvastige blik in haar ogen draaide hij zich weer om.
,, Okee. Vertel.” zei hij nadat hij naast Jaina op één van de zetels was gaan zitten.
,, Goed, ik zal je alles vertellen.” Zei Lily. Ze deed het hele verhaal, tenminste, alles wat ze zelf gezien had.
De hele tijd zei Rune geen woord.
Ze zat in een eenpersoonszetel met haar benen opgetrokken, en haar armen rond haar knieën.
Geloof het of niet, maar Sirius was de eerste die dat gemerkt had. Zachtjes stond hij op, en ging op zijn hurken voor haar zitten.
,, Remus is in orde.” Zei hij. Rune keek hem verbaasd aan (wie zou dat niet doen als hij Sirius Zwarts zoiets bedachtzaam hoorde zeggen?) en glimlachte.
,, Bedankt.” Zei ze zo zacht dat enkel hij het kon horen.
Net op dat moment hoorde ze de Dikke Dame al de derde preek van de avond lanceren. Iets wat betekende dat er weer iemand binnenkwam. Rune vloog recht.
,, Re… Peter.” Teleurgesteld zakte ze terug op haar zetel.
,, Ja, ik ben in orde, bedankt om het te vragen.” Zei hij lichtelijk op zijn tenen getrapt.
,, Sorry, het is gewoon…” begon Rune.
,, Laat maar, ik weet het. Hij is in orde.” Zei ook Peter, maar in tegenstelling tot Sirius verdween hij onmiddellijk naar boven.
,, Hij vroeg niet eens hoe het met James was.” Zei Lily verbaasd. Sirius haalde zijn schouders op.
,, Van je vrienden moet je het hebben.” Voegde ze eraan toe.
,, Ik wou gewoon dat hij nu eens naar hier kwam.”
,, Je… je weet het? Hij heeft je alles verteld?” vroeg Sirius voor de zekerheid. Rune knikte.
,, Maar ik ben de enige. Lily en Jaina weten het ook niet.” Bij het horen van hun namen richtten ze hun hoofden op.
,, Wat weten Lily en Jaina niet?” vroegen ze in koor.
,, Dat ik een Weerwolf ben.” Zei een stem (boven het geroep van de Dikke Dame uit)

celtic_me · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 18:32

Iedereen schoot een meter de lucht in.
,, Remus, je bent in orde.” Riep Rune bijna, maar Remus negeerde haar.
,, Zo, nu weten jullie het allemaal. Goeienacht.” Zonder er nog meer woorden aan vuil te maken, liep hij naar de slaapzaal.
Lily haalde opgelucht adem. Voor hetzelfde geld viel hij hier iemand aan. Maar toen keek ze op de grote klok, en zag dat het al bijna zes uur in de ochtend was. Geen wonder.
,, Wat heeft hem gebeten?” vroeg Sirius. Een vraag die hij beter niet gesteld had, want het leverde hem een kussen, een stuk perkament en een blok hout tegen zijn hoofd op. (dat hout was overigens afkomstig van Jaina). Vanaf nu besloot Sirius wijselijk te zwijgen.
,, Remus? Weerwolf?” vroeg Lily niet-begrijpend.
,, Ja, la sinds hij klein was.” zei Rune. (niet Sirius, die zweeg nog altijd)
,, Ha… de stilte…” verzuchtte Jaina.
,, Jai, kan het je niets schelen?” vroeg Lily geschokt. Jaina keek haar aan alsof ze van een andere planeet kwam.
,, Nee, eigenlijk niet. Ik bedoel, het is verschrikkelijk voor hem, maar hij is de persoon die hij is, en niemand anders.” Zei ze.
,, Snuf snuf snuf.” Ze hoorden een geluid dat hen deed denken aan iemand die zijn neus snoot.
,, Dat… dat pakt me nu echt.” Snufte Sirius. Hij had geluk dat het hout nu buiten Jaina’s bereik lag.
,, Auguamenti.” Zei Jaina berispend.
Sirius zweeg opnieuw.
,, Kom, ik ben er nu niet voor in de stemming.” Zei Rune uitgeput. Lily knikte instemmend.
,, Ik hoop dat het goed komt met James.” Zei ze zacht.
,, Ik denk van wel.” zei Jaina.
Sirius bleef nog even onder. Waarschijnlijk omdat hij zich nu niet te dicht in Jaina’s buurt wilde begeven.( hout is redelijk hard).
De meisjes kleedden zich zwijgend om, en al snel lagen ze ieder in hun eigen bed. Niemand zei nog iets, ieder was verzonken in hun eigen gedachten…
Na een tijdje zelfs Sirius.

{Lily}
Wat was er in hemelsnaam gebeurd? Remus een Weerwolf? Daar was ik zelf nooit opgekomen. Maar hij heeft wel James verwond. Wat zeg ik nu toch, hij kan daar toch niets aan doen. En madame Plijster zegt dat het waarschijnlijk wel in orde komt. Hij is tenslotte niet gebeten… hoop ik.
Morgen ga ik direct langs. Hij heeft zoveel voor me gedaan.
,,Waar zijn we nu weer in verzeild geraakt.” Fluisterde ik zo zacht mogelijk.

{Sirius}
pattattie… pattatta… pattattoef…

{Jaina}
Remus een Weerwolf, James in de ziekenzaal, en Sirius gewoon niet normaal. Hoe had ik ooit kunnen denken dat dit een rustig jaar ging worden. Nu, Lily’s reactie kan ik wel begrijpen, de Wolf heeft tenslotte James verwond, en of ze het nu wil toegeven of niet, ze voelt er iets voor. Maar toch, die jongen kan er toch zelf niets aan doen dat hij een Weerwolf is, net alsof hij op zo’n beest zou aflopen en roepen ‘hey, hier ben ik! Bijt me!’ nee, dat is al te gek, zelfs voor iemand die vrienden wil zijn met Sirius Zwarts en James Potter. Ik hoop toch dat het goedkomt met hem, maar dat zal wel. Er is niets wat madame Plijster niet kan verhelpen.
Sirius… is gewoon Sirius, ik zie hem graag, maar af en toe zou je hem het liefst willen wurgen. Gekke jongen.

{Sirius}
… pattattie… pattatta… pattattoef…
BONK?!

De twee vriendinnen raakten niet lang daarna in een diepe slaap, maar Rune had daar meer moeite me. Ze lag maar wat te woelen en te draaien. Ze kon de slaap niet vatten. Zo stil mogelijk stond ze op en liep terug naar de leerlingenkamer.

{Rune}
In de zetel het dichtst bij de haard ging ik zitten. Ik kon er niet meer tegen, ik ben vanavond bijna aangevallen door Re… een Weerwolf, James ligt op de ziekenzaal, Remus wil niet tegen me praten, en Sirius doet niet normaal.
Tranen rolden over mijn wangen.
Waarom doet hij opeens zo afstandelijk?
Toen hij getransformeerd was, scheen hij me te herkennen. Hij viel me tenslotte niet aan. Zou hij dat eigenlij nog wel weten? Ik wist het niet meer. Ik wist niets meer. Ik wou dat ik met Remus kon praten, hem uitleggen wat er precies gebeurd was.
Maar voor een gesprek waren er twee nodig…

{Sirius}
,, … AUWCH…”

celtic_me · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 18:34

HOOFDSTUK 10: WHEN EVERYTHING’S MEANT TO BE BROKEN...

De volgende morgen brak al snel aan (als je ziet dat iedereen pas rond 6 uur in hun bed lag).
Rune was in slaap gevallen in de leerlingenkamer. Toen ze haar ogen opende, zag ze Lily en Jaina al naast haar zitten. Sirius zat verdwaasd tegenover hen.

{Rune}
,, Heb ik dat nu gedroomd, of hoorde ik vannacht nu echt een keiharde ‘bonk’?”
,, Nee, dat heb je niet gedroomd.” Zei Lily slaperig.
,, Sirius is uit zijn bed gevallen.” voegde Jaina eraantoe. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Sirius staarde naar de grond.
,, Heb je wat kunnen slapen?” vroeg Lily bezorgd.
,, Huh? Ja… ja, een beetje.” Zei ik, wat niet helemaal klopte. Ik had mijn ogen nog maar 5 minuten gesloten, toen ik Lily en Jaina al naar beneden hoorde komen.
,, Okee, als jij het zegt.” Zei Lily. Ze was er niet echt bij met har gedachten.
,, hey, na de lessen kan je al naar de ziekenzaal.” Ik wist dat het enige waar ze op dit moment aan dacht, James was.
,, Ja, ik weet het. Maar dat is voor straks. Hoe gaat het nu echt met je?” ze gaf niet op.
,, Ik maak me zorgen.” Zei ik zacht. Ik vergat even dat Sirius er nog bijzat, hoewel hij dromerig over een plek op zijn hoofd wreef.
,, Over Remus?” vroeg Jaina. Ik knikte.
,, Ja, dat is niet meer dan normaal, denk ik.” Zei Lily nog.
,, Je ziet hem graag, en nu doet hij heel afstandelijk.” Legde Jaina uit.
,, Gun de jongen wat krediet!” viel Sirius ons aan. Drie hoofden draaiden zich in zijn richting.
,, Verklaar.” Zei Jaina op de toon van professor Anderling. Sirius lek even uit het veld geslagen door haar opmerking, maar hij herstelde zich al snel.
,, Hij heeft al zijn jaren op Zweinstein niemand in zijn leven toegelaten. En met niemand, bedoel ik ook echt niemand. Behalve James, Peter en mij dan.
Hij heeft nooit een vriendin gehad, omdat hij bang was dat er haar iets zou overkomen, of dat ze hem zou laten vallen als een baksteen als ze hoorde wat hij was.” Zei Sirius met een boze blik. Hij was nog niet uitgesproken.
,, Nu ben jij ook een deel van zijn leven, en hij is als de dood voor het feit dat hij jou kan aanvallen. Hij doet afstandelijk omdat hij van je houdt.” Zei Sirius. Ik keek hem verbaasd aan.
,, Geloof me.” Zei hij nu, dat laatste kwam er een stuk zachter en vriendelijker uit. ER kwam zelfs een kleine glimlach bij kijken.
,, Nu, ik ga even naar boven.” Hij verdween naar de slaapzaal.
,, Wel, Sirius is dan toch niet totaal gevoelloos. ’t Zal wel door de klappen op zijn hoofd komen.” zei Jaina.
,, Onverbeterlijk.” Zeiden Lily en ik samen.
,, Wat? Eerst dat hout, daarna de vloer.” Lachte Jaina. Ik was blij dat er tenminste iemand was die normaal door ging met het leven.
,, Kom op, we kunnen ons maar beter klaar maken, de lessen beginnen zo.” Zei Lily.
Ik was er die dag niet bij, Lily ook niet. Maar dat was geen wonder.
Ik moest en zou met Remus praten, al was dat het laatste wat ik deed… die dag. Maar toch, het lukte me niet. Niet die dag, niet de dag erna, niet de dag daarna. Pas tegen het einde van de weekwist ik wat ik moest doen.
Ik kon er niet tegen dat hij, telkens als hij me zag, rechtsomkeert maakte om niet met me te moeten praten.
Na het laatste lesuur (een lekker ontspannend uurtje toverdranken *de ironie*) kwam ik hem opnieuw tegen.
,, Remus, Remus! Wacht nu toch even!” riep ik, maar hij had zich al omgedraaid. De hele week liet ik hem me negeren, maar nu was de maat vol. Ik ging hem achterna, en liep op hem in. Toen we in een verlaten gang waren, had ik hem ingehaald, en sleurde ik hem mee een leeg klaslokaal in.
,, Remus, nu luister eens even naar me.” Begon ik, maar hij gaf me geen kans.
,, Nee, Rune, luister jij even. Ik had je aangevallen, je kon wel dood zijn.Ik wil niet dat dat nog eens gebeurd. Je moet gewoon uit mijn buurt blijven.” Zei hij, zonder me ook maar één keer aan te kijken.
Ongelovig schudde ik mijn hoofd.
,, Nee… dat kan je niet menen.” Fluisterde ik. Remus keek nog steeds naar de grond.
,, Remus… alsjeblieft.”

{Remus}
,, Nee, Rune, blijf uit mijn buurt. Ik wil je niet meer zien.” Zei ik. Ik kon haar niet aankijken. Ik kon de gekwetste blik in haar ogen niet zien. Rune mocht gen pijn hebben vanwege mij. Dat kon ik haar gewoon niet aandoen. Niet na wat ze allemaal voor mij zou overhebben.
Ik stond met mijn rug naar har toe.
,, Het is voor je eigen bestwil.” Fluisterde ik zo zacht mogelijk, zodat zij het niet zou horen.
Zonder nog een woord te zeggen, liep ik het klaslokaal uit. Weg van Rune.
Toen ik buiten stond liep ik niet naar de leerlingenkamer, maar naar buiten. Ik begon te rennen en te rennen. Ik stopte niet vooraleer ik de Beukwilg bereikt had. Met een lange stok drukte ik op de knoest op de stam, en de takken stopten met bewegen. Zonder enig risico klom ik onder de boom.
Nu was ik alleen, en kon ik niemand kwaad doen. Zo moest het blijven.
Mijn vrienden betekenden te veel voor me. Rune betekende te veel voor me, ik mocht haar niets laten overkomen.
Ik moest hier weg, anders kon ik nog eens iemand echt kwaad doen. Nu lag James al op de ziekenzaal. Allemaal mijn fout. Ik had bijna iemand gedood. Stel je nu voor dat ik hem gebeten heb? Ik kon het me zelfs niet meer herinneren. Had ik hem nu gebeten? Of niet? Wie zou het zeggen.
Ik wist niet of ik daar nu minuten of uren had gezeten, maar het was in ieder geval lang genoeg.
Plots hoorde ik een eenzaam geluid dichterbij komen. Ik hield mijn toverstok al in de aanslag, klaar om aan te vallen. Toen zag ik een bekend hoofd binnenkomen.
,, Remus, zorg dat je binnen 5 minuten buiten staat.” Zei het hoofd. Hij vertrok weer.
Verbaasd deed ik wat hij vroeg.
,, Hoe wist je dat ik hier was?” vroeg ik.
,, Dit is de enige andere plaats waar je heen kan gaan… en ik heb de Sluipwegwijzer gebruikt.” Zei Sirius schuldig.
,, Waarom moest ik nu zo nodig naar buiten? Ik zat daar best goed.” Klaagde ik.
,, Omdat je iemand serieus gekwetst hebt. Ze komt haar bed niet meer uit. Ze is er letterlijk ziek van.” Zei hij. Sirius’ stem klonk verwijtend.
,, En dan moest jij nog de gevoelige van ons vier voorstellen.” Hij schudde zijn hoofd.
,, Sir, je was er zelf bij. Ik had haar kunnen doden! Ik heb haar aangevallen!” raasde ik. Sirius keek me aan al was ik een marsmannetje. (iets wat nogal vaak voorkwam).
,, Euhm… Remus… je hebt haar niet aangevallen.”
,, … Ik had haar… huh? Wat? Ik had haar niet…? Hoezo?” ik snapte er geen jota meer van.
,, Je stond op het punt haar aan stukken te scheuren, toen je je plotseling scheen te bedenken. Je liep weg van haar, zonder haar ook maar één har gekrenkt te hebben.” Legde hij uit.
,, Dat meen je niet? Ik.. ik herkende haar?” Ik was al een Weerwolf voor zolang ik me kon herinneren, maar zoiets was nog nooit voorgevallen.
,, De Weerwolf in je heeft haar niet aangevallen, maar jij wel.” zei Sirius, een stuk zachter. Ik realiseerde me wat ik gedaan had, en spurtte opnieuw naar het kasteel. Al snel stond ik bij het portretgat, maar het wachtwoord was zopas veranderd.
,, Euhm… kan u me niet gewoon… binnenlaten?” probeerde ik, maar zonder succes, ik was de vorige keer te laat teruggekomen, en had haar ook nog volkomen genegeerd, dus dit was mijn straf.
,, Probeer ‘Kaboutergoud’ eens.” Zei Sirius’ stem na een kwartier.
,, Bedankt, jij hebt ook je tijd genomen.” Zei ik haastig.
,, Wel ja, jij kon toch nergens heen.” Lachte hij.
Ik rende naar binnen, maar ik kon in geen geval in de meisjesslaapzaal binnenkomen.
,,, Wat nu?” vroeg ik aan Sirius.
,, Geen probleem, wacht even… JAINA!!!” schalde zijn stem door de hele toren.
Even later stond ze onder.
,, Wat nu weer! Oh, jij bent het.” Zei ze minachtend toen ze mij zag.
,, Ja, ik ben het, en ik zou Rune willen spreken.” zei ik, nog hijgend van de inspanning.
,, Wel, jij misschien wel, maar zij jou niet.” Zei Jaina op neutrale toon.
,, Alsjeblieft, Jaina, ik moet een fout goedmaken.” Zei ik. Ze schudde haar hoofd.
,, Ik ben in de slaapzaal als iemand me zoekt.” Zei ik tegen Sirius, en haastte me naar boven.
Ik zette me neer op de vensterbank, waar ik de hele avond bleef zitten.
,, Remus?” hoorde ik een zachte stem zeggen…

celtic_me · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 18:37

Langzaam draaide ik me om, en daar stond Rune in de deuropening van de slaapzaal.
Ik kon niets zeggen. Ik had zoveel spijt van alles wat ik gezegd had.
,, Remus? Het… het spijt me…” zei Rune met trillende stem. Ik schudde mijn hoofd.
,, Nee, jij moet niet zeggen dat het je spijt, maar ik. Ik had het recht niet je zo te behandelen.
Sirius vertelde me wat er precies gebeurd was. Het spijt me zo hard, Rune.” Zei ik. Mijn stem trilde ook, en ik durfde haar niet aan te kijken. Ze kwam dichterbij.
,, Ik weet dat het je spijt, maar je kon er niets aan doen.” zei ze begrijpend.
,, Toch wel, ik heb je van me afgeduwd, terwijl jij eigenlijk de enige persoon bent die ervoor kan zorgen dat ik mijn probleem vergeet. Jij laat me lachen. En ik heb je onrechtvaardig behandeld.” Ik liep weg van haar en ging op mijn bed zitten.
,, Remus, wees niet zo streng voor jezelf. Je hebt me inderdaad weggeduwd, maar je had daar waarschijnlijk een goede reden voor.” Ze was zo lief.
,, Ja, ik duwde je weg omdat… omdat ik niet wil dat je iets overkomt.” Ik moest vechten tegen de tranen. Zo moeilijk had ik het nog nooit gehad.
,, Je bent zo lief, Remus, maar er zal me niets overkomen.” probeerde ze me gerust te stellen.
,, Nee, Rune, de enige manier is dat we elkaar niet meer zien.” Het deed zo’n ongelooflijke pijn dat te moeten zeggen.
,, Dat is niet waar. Ik weet niet of jij het nog weet, maar ik ben ongeneeslijk ziek, uiteindelijk zal ik sterven…”
,, Zeg dat niet!” riep ik bijna.
,, Jawel, Remus, jij moet het ook accepteren. Ik ga sneller dood dan de rest, dus als je datgene van me afpakt waar ik echt van houdt, dan stort mijn wereld in. Ik denk dat ik nog in staat ben zelf te beslissen wat het beste is voor me. En op dit moment, ben jij dat.” Zei ze.
,, Rune, ik…” maar ze gaf me geen kans.
,, Jij bent gewoon te koppig om iemand toe te laten. Dat wil niet zeggen dat ik niet meer om je geef.” Rune stond op en vertrok.
Waar was ik in godsnaam mee bezig. Zij gaf om me, Zij had me nodig, wat zeg ik… IK had HAAR nodig. Ik stond op en liep haar achterna.
,, Rune, wacht!” riep ik. Ze bleef stilstaan en draaide langzaam haar hoofd. Toen ik bij haar stond, nam ik haar hand vast, en drukte mijn lippen op de hare.
,, Het spijt me zo erg.” Zei ik opnieuw, toen ik haar had losgelaten. Verbazend genoeg stond er een brede glimlach op haar gezicht.
,, Geeft niets.” Lachte ze. Rune had haar armen om mijn nek geslagen. Tranen kon ik niet meer tegenhouden, en het kon me niet meer schelen. Zij nam me zoals ik was. Wat zou ik ooit zijn zonder haar?

{Lily}
Ik moest naar James. Ik moest naar James. Ik moest naar James. Ik zag ze vliegen. Ik zag ze vliegen. Ik moest dringend stoppen met in mezelf te praten.
Okee, even normaal.
Toen de lessen voorbij waren, ging ik onmiddellijk naar de ziekenzaal.
,, Dag, madame Plijster.” Zei ik vriendelijk tegen de schoolverpleegster. Ik wist tenminste hoe ik iets moest bereiken bij haar, in tegenstelling tot Sirius, die telkens opnieuw werd buiten gegooid.
,, Dag, juffrouw Evers, hoe gaat het met uw hoofd?” vroeg ze.
,, Veel beter, dank u.” zei ik glimlachend.
,, Zeg het maar, zoek je iemand?” vroeg ze vriendelijk. Ik knikte.
,, Ja, eigenlijk wel. Ik kom voor James Potter. Mag hij al bezoek hebben?” vroeg ik.
,, Tuurlijk wel, zolang je je rustig houdt, en hem niet vermoeit. Maar ik denk niet dat jij zoiets zou doen.” Ik schudde glimlachend mijn hoofd.
,, Goed zo, daar achter, laatste bed aan je linkerkant. Ga maar.” Zei ze.
,, Bedankt, madame Plijster.” Zei ik al lopend.
Ik liep voorzichtig naar het doek dat voor zijn bed stond. Wat verwachtte ik eigenlijk? Zou hij bewusteloos zijn? Zijn hoofd in lagen en lagen verband (dan zou hij in ieder geval niet kunnen zeveren)? Zou hij vol schrammen en bijtwonden staan?
Ik liep om het doek, naar de grond starend.
,, Ha, dag Lily!” hoorde ik en stem opgewekt zeggen. Ik richtte mijn blik op en zag James Potter wakker en wel rechtop in zijn bed zitten.
,, Jij… jij..; ach, laat ook maar.” Zei ik, meer tegen mezelf dan tegen hem.
,, Wat had je dan verwacht? Dat ik hier vocht voor mijn leven?” hij klonk quasi-verontwaardigd. Hij was in orde, afgezien van het verband rond zijn arm, en schijnbaar had hij er ook en om zijn borst.
,, Nergens gebeten?” vroeg ik voorzichtig.
,, Nee, naar het schijnt niet. Alleen wat schrammen. Maar dat geneest wel. Wat is de eer van je bezoek?” vroeg hij blij.
,, Wel, gewoon… je weet wel…” zei ik aarzelend. Dat was waar, tuurlijk dat hij naar de ware reden van mijn bezoek vroeg.
,, Nee, eigenlijk niet.” Zei hij nieuwsgierig.
, Okee dan, je hebt er zelf om gevraagd. Ik voelde me een beetje schuldig om wat er gebeurd was.” Zei ik, met mijn blik op een vogel gericht.
,, Je voelde je… schuldig?” blijkbaar begreep hij er niets meer van.
,, Ja, je wet wel. Jij hebt mij verdedigd, anders lag ik hier nu.” Zei ik.
,, Ach ja, dat was ik al vergeten. Maar je weet toch, voor jou zou ik alles doen.” Hij lachte nog steeds. Ik snapte niet dat hij daar zo licht over kon gaan. Hij had zijn leven gewaagd om mij buiten schot te houden, en hier lag hij dan… lachend.
Ik snapte hem nog altijd niet.
,, Je blijft stijgen in mijn achting. Weet je dat?” vroeg ik hem. Hij schudde zijn hoofd.
,, Nee, maar nu wel.” Ik zette me neer in de stoel naast zijn bed. We praatten en praatten. De hele avond lang. Ik werd steeds betere vrienden met hem. Ik vertelde van Sirius, en zijn plotse gevoeligheid, van Remus en Rune, maar ik wist nog altijd niet hoe het tussen die twee ging.
Ik amuseerde me echt met James, hoewel ik dat nooit gedacht.

{James}
Wel, ik moet zeggen, ik was verbaasd dat Lily me kwam bezoeken. Ik was er niet rouwig om. In tegenstelling. Ik vond het echt geweldig. We hebben de hele avond gelachen. Zij was trouwens de enige die hier binnenraakte. Remus, voelt zicht nog te… schuldig. Ik ken hem. Peter, die komt gewoon nooit als één van ons op de ziekenzaal ligt, en Sirius, die mocht niet binnen, volgens Lily. Sirius leed aan hersenbeschadiging. Hij kreeg gevoelens. Volgens Lily kwam dat doordat Jaina een blok hout tegen zijn hoofd had aangegooid en omdat hij daarna uit zijn bed was gevallen.
Die jongen moet leren uitkijken. Als je uit je bed valt, moet je op de mat vallen, niet ernaast. Ik spreek uit ervaring, geloof me. Jaina past echt perfect bij hem. Om elf uur kwam madame Plijster toch zeggen dat het tijd was voor Lily om te vertrekken.
,, Kom je morgen weer?” vroeg ik met een zielige blik.
,, Tuurlijk.” Zei ze met een glimlach. Een glimlach van Lily Evers… onbetaalbaar gewoon.
,, Tot morgen,James.” Zei ze en ze vertrok.
,, Tot morgen.” Was mijn geweldig antwoord, maar ze had nog geen vijf stappen gezet toen ze zich bedact en terugkwam.
,, Ik was nog iets vergeten.” Zei ze nu, maar ze weigerde zorgvuldig om me aan te kijken. Ze kwam dichterbij en gaf me een kus op mijn wang. Toen keek ze me wel aan.
,, Weet je dat je fantastische ogen hebt?” zei ik, zonder er bij na te denken. Lily zei niets, maar als ik het goed heb, werd ze wel een beetje rood.
Terwijl haar gezicht enkele centimeters van het mijne verwijderd was, raakte mijn hand de hare. Hoe verbaasd ze ook was, ze trok hem niet weg. Ze kwam opnieuw dichterbij, sloot haar ogen, en zei;

Gnagnagna, ik hou nog steeds van dit soort eindes...
zoals jullie zien is CELTIC_ME weer terug, maar ik heb nog niets bijgepost, daar heb ik de tijd nog niet voor gehad.
Tot de Volgende...

celtic_me · Geplaatst: Vr Aug 11, 2006 21:40

I'M BACK! Celtic_me is terug in roulatie. Dus... allen daarheen voor reacties.
Nu heb ik dus wel een nieuw stuk gepost...

{James}
,, Tot morgen, James.” Na me nog een glimlach geschonken te hebben, vertrok ze.
Tot morgen. Tot morgen? Ik begrijp haar helemaal niet. Dacht ik net dat ze… je weet wel, en dan doet ze zoiets.
Ach, nu mocht ik hier zielig en alleen op de ziekenzaal blijven. Morgen pas kwam Lily opnieuw, en ik wist niet wanneer ik naar buiten mocht. Ik hoop dat dat in iedere geval voor snel was, want dit was maar saai.
Al snel viel ik in slaap. Ik had zo’n rare droom, niet normaal, maar toen ik wakker werd… kon ik me er niets meer van herinneren. Ik weet alleen nog maar dat het raar was.

Nadat madame Plijster alles was komen nakijken, vertelde ze me dat ik vandaag nog naar huis mocht.
,, Meneer Potter, u bent weer in orde, u mag vandaag al terug naar uw leerlingenkamer. Alleen raad ik u aan om geen ruzie te maken met boze Weerwolven..” zei ze streng. Hoe wist ze het toch?
,, Zal ik niet meer doen.” Zei ik gehoorzaam. De rest van de dag deed ik niets. Echt niets. Ik lag in mijn bed wat met mijn duimen te draaien. Boeken… dat lees ik niet. Bezoek, dat mocht nog niet en huiswerk? Ben je helemaal doorgedraaid?
Nee, nadat ik het belsignaal hoorde dat het einde van de dag aankondigde, wist ik dat Lily niet lang meer zou wegblijven. Wat keek ik toch uit naar haar bezoek.
Ik hoorde niet veel later de deur opengaan en voetstappen kwamen dichterbij…

{Sirius}
De bel! Eindelijk! Deze dag had een eeuwigheid geduurd. Nu James niet in de buurt was, viel er echt niets te beleven. Remus deed niet mee met onze plagerijtjes, en Peter… nou ja, hij was gewoon Peter, en bijna nooit meer in onze buurt te bekennen.
Ik was onderweg nar de ziekenzaal om James te gaan bezoeken toen ik Lily tegenkwam.
,, Ha, juffrouw Evers, zijn we onderweg naar onze allergeliefde James?” vroeg ik.
,, Oh, meneer Zwarts, wat zijn we toch weer grappig, maar u heeft gelijk. Weet u, heer Zwarts, volgens mij is dat ook uw bedoeling.” Zei ze even hautain als ik vlak daarvoor.
,, Dan bent u correct.” Zei ik lachend.
,, Wel, dan zal u rekening moeten houden met het feit dat u niet binnengeraakt en ik wel.” zei ze grinnikend aan de deur van de ziekenzaal. Ik keek haar ongelovig aan, maar toen ik madame Plijsters gezicht zag, wist ik dat ze gelijk had. Verslagen droop ik af, op weg naar de leerlingenkamer.
Lachend liep Lily naar binnen.

In de leerlingenkamer vond ik Jaina. Ze zat alleen in een zeteltje aan het raam.
,, Hey, scheelt er iets?” vroeg ik onbeholpen.
,, h… hey, nee… nee, niet echt.” Zei ze, maar toch veegde ze snel wat tranen uit haar gezicht.
Ik ging naast haar zitten en sloeg mijn armen om haar heen.
,, Echt niet?” vroeg ik. Ze schudde haar hoofd.
,, Waarom doe je ineens zo lief?” vroeg ze na een tijdje.
,, Huh? Ik waarom vraag je dat?” vroeg ik verbaasd.
,, Ik ben toch weer gewoon één van je veroveringen? Weer een meisje dat je kan toevoegen aan je lijst.” Zei ze bits. Ze stond op en liep naar boven.
,, Jaina, wacht nu eens even!” riep ik zo hard dat een paar eerstejaars verschrikt uit hun stoel vielen.
Maar Jaina luisterde niet. Ze liep koppig door.
,, Ook goed, als jij het zo wilt. Jij je zin.” Boos liep ik naar de slaapzaal.
Waarom moeten meisjes zo moeilijk doen? Ben ik eens vriendelijk, beschuldigen ze me meteen dat ik ik-weet-niet-wat doe. Kan ik niet ook om iemand geven?
Toevallig zat Jack, mijn uil, op mijn bed.
Snel zocht ik een veer en schreef haastig een stuk perkament.

Jaina, wat heb ik nu weer gedaan?

Ik stak het in Jacks snavel en gooide hem bijna het raam uit. Maar goed dat hij niet ver hoefde te vliegen. Een half rondje rond de toren was al genoeg. Niet veel later kreeg ik al een antwoord.

LAAT ME MET RUST

Stond er in grote letters te lezen. Snel antwoordde ik.

NEE, maar alsjeblieft, zeg het me. Waarom ben je boos op me?

Nu wist ik dus echt niet wat ik verkeerd had gedaan. Ik wou toch alleen maar vriendelijk zijn? Is dat dan zo’n misdaad?

Zoek het zelf maar uit!

Kreeg ik even later terug. Ik gooide net mijn veer richting deur, toen die openvloog en Remus binnenkwam.
,, Oeps, sorry!” lachte ik geforceerd.
,, Laat me raden… problemen met Jaina?” zei hij met een glimlach.
Hoe wist hij dat toch altijd.
,, Rune is nu bij haar. Wat heb je nu weer misdaan?” vroeg hij me op dezelfde toon als professor Perkamentus als ik weer eens iemand ‘per ongeluk’ vervloekt had.
,, Niet… zover ik weet toch niet. Kijk, ze zat in de zetel, en ze huilde, dus ben ik naast haar gaan zitten. Opeens krijg ik verwijten naar mijn hoofd geslingerd.” Tierde ik.
,, Aha, ik snap het al.” Zei hij, nu op de toon van een… hoe noemen ze het ook alweer… een spychiater.
,, Weet jij wat ik heb misdaan? Zeg het me, want ik weet het niet en Jaina wilt het me niet vertellen.” Remus viel bijna om van het lachen.
,, Kijk, ze denkt dat je niet om haar geeft. Jij hebt meer vriendinnetjes gehad dan dat je verstand hebt. Toon haar dat ze wel degelijk iets voor je betekent.” Waarom was hij zo goed met van die dingen.
,, Volgens mij sta jij veel beter in contact met je vrouwelijke kant.” Grinnikte ik. Dat leverde me het boek van Toverdranken tegen mijn al pijnlijk kloppende hoofd aan.
Zoals professor Slakhoorn altijd zegt, teveel toverdranken kan gevaarlijk zijn!
,, Sorry, je bent geniaal. Zo beter dan?” Remus knikte goedkeurend.
,, Maar hoe moet ik haar dat dan duidelijk maken? Ik bedoel… ik ben niet goed in dat soort dingen. Ik heb dit ook nog nooit gevoeld voor een meisje.” Zei ik waarheidsgetrouw.
,, Voor een jongen dan wel?” grapte Remus, nu gooide ik dat boek terug.
,, Je weet wel wat ik bedoel. Nee, ze wil niet naar me luisteren, maar zelfs al luisterde ze wel, dan wist ik nog niet wat ik moest zeggen. Jij bent daar veel beter in, zelfs James. Maar ik?” Ik schudde krachtig mijn hoofd.
,, Jij kan dat ook. Zo moeilijk is het echt niet.” zei hij. Waarom geloofde ik hem dan niet?
,, Ja? Denk je dat echt? Ik kan toch niet zomaar naar haar toe gaan en zeggen; hey Jaina, je betekent echt veel voor me, je bent een belangrijk deel van mijn leven geworden. Ik voel me goed wanneer ik bij jou ben. Je bent niet zoals de andere meisjes hier op school. Moet ik dan zoiets zeggen?”
,, Ja. Eigenlijk zou dat heel goed zijn.” Zei Remus.
,, Ja hallo, tegen jou kan ik dat wel vertellen, maar als ik bij Jaina ben, vergeet ik altijd alles wat ik wil zeggen. Zij… zij doet iets met me.” Zei ik.
,, Dan is het maar goed dat je het niet meer hoeft te herhalen…”
,, Remus, je klinkt net als een meisje…”

celtic_me · Geplaatst: Za Aug 12, 2006 20:59

bedankt voor de paar reacties die ik heb gekregen (KNIKKEBEEN, sarahlord en mikael)
hier een nieuw hoofdstuk

HOOFDSTUK 11: … I JUST WANT YOU TO KNOW WHO I AM

,, Ja, hoe zou dat komen, denk je?” zei Remus, toen ik me omdraaide, glimlachte hij, maar naast hem stond Jaina.
,, Ja… dan ga ik maar.” Zei hij met een knipoog.
,,…” ik stond daar met mijn mond vol tanden. Ik wist echt niet meer wat ik moest zeggen.
,, Meende je wat je zei?” vroeg ze.
Ik knikte.
,, Ieder woord was gemeend.” Zei ik zacht.

{Jaina}
,, Dan ben je niet wie ik dacht dat je was.” Zei ik nu. Het was raar om een heel andere kant van Sirius te zien. Normaal was hij altijd de stoere macho die altijd een antwoord klaar had. Nu leek hij zelfs… kwetsbaar.
,, Het spijt me, Sirius. Ik had zo niet mogen reageren.” Zei ik fluisterend.
Hij keek me aan met een blik vol van emoties. Raar om dat bij hem te zien.
,, Jawel, dat mocht je wel.” Zei Sirius, nu met een glimlach. Ergens kwam de oude Sirius weer boven.
,, Dus jij geeft ook om mij?” vroeg hij me met een slinkse glimlach.
,, Wat als ik nu eens zei van wel?” vroeg ik. Ik zette een stap in zijn richting.
,, Dan zou ik kunnen zeggen dat je niet zomaar een meisje bent.” Lachte hij, ook hij kwam dichterbij.
,, Is dat zo? Wat voor meisje ben ik dan wel?” nog steeds kwamen we dichterbij.
,, Een heel speciaal persoon. Iemand die niet snel bang is.”
,, Wel, dat is wel nodig als die persoon met jou wilt omgaan.” Lachte ik.
,, Auwch, okee, je hebt gelijk. Dan maar goed dat je nooit terugdeinst.” Lachte hij.
Hij stond nu zo dicht bij me dat ik alle vlekjes in zijn oog kan zien.
,, Toch leuk dat je besloot te luisteren.” fluisterde hij met een lieve glimlach.
Hij sloot zijn ogen, ik de mijne, en het volgende wat ik wist, was dat zijn lippen de mijne raakten…

{Lily}

Ik hoop dat hij me al vergeven heeft voor wat ik gisteren deed. Ik kon het gewoon niet laten.
Nu begin ik al op hem te lijken.
Nu ja, Ik liep de ziekenzaal binnen, Sirius bij de deur achterlatend. Opnieuw stond het overbekende gordijn voor zijn bed. Ik liep er omheen, en daar zat hij rechtop en aangekleed.
,, Moet jij niet nog in je bed ‘liggen’?” vroeg ik hem schattend.
,, Nee, eigenlijk niet. Ik mag naar huis… leerlingenkamer.” Lachte hij. Okee, James was back.
,, Oh, leuk. Nu dacht je zeker dat Sirius je kwam halen?”
,, Ja, eigenlijk wel. Heb jij hem gezien?” James wist niet wat ik wel wist.
,, Bedoel je die jongen met de bruine haren? Die wat altijd de held wilt uithangen?” begon ik. James lachte en knikte.
,, Nee… ja, maar hij mocht niet binnen. Nu denk ik dus dat hij niet meer voor de deur staat.” Zei ik met een glimlach. Ik ging zitten in de stoel die nog steeds op dezelfde plaats als gisteren stond.
,, Dan ziet het ernaar uit dat jij me moet terugbrengen.”
,, Huh? Ik? Vind je zelf de weg niet meer?” bitste ik. Ik had er meteen al spijt van.
,, Sorry, het was niet mijn bedoeling om zo te reageren. Ik moet daar echt op gaan letten.” Zei ik met zielige puppyoogjes.
,, Laat maar zitten.”
,, Mag je nu onmiddellijk al weg?” vroeg ik, in de hoop mijn reactie zo snel mogelijk te vergeten.
,, Nee, madame Plijster moet me eert nog nakijken.” Zij James met overduidelijke tegenzin.
We praatten nog wat, en lachten dat het niet meer netjes was. Toen eindelijk madame Plijster kwam, merkte ik dat ik er alweer uren was.
,, Vooruit, menner Potter. Laatste controle en dan hoop ik dat ik u hier niet meer zie.”
,, Vrouwen. Ze kunnen het niet laten.” lachte hij. De verpleegster keek hem aan met een strenge Anderling-blik. Hij zweeg direct.
De snede op zijn arm genas goed, maar hij had nog een wonde aan zijn rug die doorliep tot zijn borst.
Toen madame Plijster zijn shirt optilde om die wonde na te kijken, wilde ik mijn gezicht afwenden. Maar om de één of andere reden ging dat niet. (rara, meer woorden zijn er niet voor nodig.)
Ik merkte dat James merkte dat ik naar hem keek. Ik glimlachte met een rood hoofd.
,, Zo, voorzichtig zijn met dat. Lopen en gaan zitten zal nog wat moeilijk zijn, maar dat is waarschijnlijk uw eigen schuld. Om de drie dagen even langskomen.” Zei Madame Plijster, en weg was ze.
,, Kom op dan,” zei ik. ,, we kunnen maar beter vertrekken.” James knikte. Langzaam stond hij op. Toen hij bijna rechtstond, was zijn gezicht vertrokken van de pijn.
,, Gaat het wel?” vroeg ik bezorgd. Hij knikte.
,, Okee… kan je me even helpen?” vroeg hij met een pijnlijke grimas. Snel liep ik naar hem toe zodat ik hem kon ondersteunen.
Samen liepen we naar buiten, waar het gelukkig rustig was.
In stilte liepen we naar de leerlingenkamer.
,, Weet je… je bent best schattig als je bloost.” Zei hij opeens, zonder enige reden. Opnieuw kon ik het niet laten om rood te worden.
,,…” ik dacht na.
,, Misschien denk je dat ik alles al vergeten ben, maar dat is niet zo.” Zei ik toen. James stopte en keek me verbaasd aan.
,, Je hebt teveel gedaan en ik kan dat niet vergeten.” zei ik hard.
,, Lily… ik… ik weet dat ik te ver ben gegaan en dat ik zoiets nooit had moeten doen. Maar telkens als we normaal, zelfs als vrienden, met elkaar kunnen omgaan, haal jij oude koeien uit de gracht. Ik ben het ook nog niet vergeten, niets ervan. Die blik in je ogen, toen die dag in de trein, dat is iets wat ik nooit kan vergeten. Maar je moet ook weten dat ik niet opgeef. Je weet dat ik om je geef, en nog niet zo’n klein beetje ook, en ik zal niet stoppen voordat ik het heb goedgemaakt. Jij zal nooit hetzelfde voor mij kunnen voelen als ik voor jou, niet na wat ik de laatste jaren heb gedaan, maar kunnen we dan tenminste… vrienden zijn?” hij klonk eerlijk en oprecht. Ik schrok me bijna dood.
Zonder nog een woord te zeggen liep hij weg. Ik bleef staan als versteend.

{James}
Nu werd het me even te veel. Ik probeerde alles om het goed te maken, en zij moest dan altijd over hetzelfde beginnen. Je weet niet wat een moeite het heeft gekost om voor te stellen om vrienden te zijn. Ik hield van Lily en zij kon nog niet eens vrienden zijn!
Zo snel mogelijk haastte ik me de gang door, achter een wandtapijt, dan twee trappen omhoog, een geheime gang, en een nieuw wandtapijt. Maar toen hield ik het niet meer. Ik was te snel gegaan. De pijn aan mijn rug en borst was te veel. Ik zakte op de grond, waar ik ik weet niet hoelang bleef zitten. Niemand die wist waar ik was.
Het laatste wat ik me kan herinneren, was dat ik een fel licht zag in de duistere gang, en een stem die fluisterde dat het goed kwam...

reacties???

celtic_me · Geplaatst: Wo Aug 16, 2006 13:16

hier is eindelijk weer een nieuw stukje
met dank aan: Sweetdevil en Valerya Potter voor de lieve reacties
en KNIKKEBEEN en blackbelt_barbie_1990 voor de geweldige ideeën voor het verhaal

{Lily}
Voor de verandering zat ik nu naast zijn bed. Toen ik hem gevonden had, bracht ik hem weer terug en nu zat ik hier weer.
3 dagen kwam ik hier al iedere dag. Van ’s morgens tot ’s avonds. Geen verbetering. Hij werd niet wakker en het was allemaal mijn schuld.
,, Het spijt me, James.” Fluisterde ik voor de zoveelste keer. Zou hij mij nu ook horen? Net als die keer toen ik hier lag?
Als je er over nadenkt, ligt iedereen hier wel vaak. Raar, binnenkort kon ik er een boek over maken; Lily Evers en haar leven op de Ziekenzaal. Volgens mij zou dat een echt bestseller worden.
Wat zat ik hier nu gek te doen? Ik hoopte dat James snel wakker zou worden, zodat ik mijn verontschuldigingen kon aanbieden. Maar nee, hij wou het niet.

Ik kan hier blijven zeggen dat ik dag in dag uit kwam, en wat er dan gebeurde (relatief… niets). Dat ga ik niet doen. Ik denk dat het leven van Rune en Jaina veel interessanter is.

{Rune}
Remus en ik zaten samen op een van de zachte zetels in de leerlingenkamer.
We praatten wat, maar er werd vandaag niet veel gelachen.Er waren ondertussen 2 maanden voorbij gegaan sinds James KO op de ziekenzaal lag.
Hij gaf wel tekens van leven, maar hij werd maar niet wakker. Lily zat iedere dag bij hem.
Ze trok het zich heel erg aan, erger dan ooit iets anders in haar leven. Het leek wel alsof ze bang was hem alleen te laten, dat er dan iets ergs met hem zou gebeuren. Maar aan de andere kant… haar grootvader stierf toen zij net 2 minuten de kamer uit was.
Maar James ging niet dood. Nee, dat deed hij niet. Hoop ik…
Remus was ook niet echt vrolijk, maar wat wil je, één van zijn beste vrienden lag bewusteloos in de ziekenzaal.
Sinds onze ‘ruzie’ waren we closer dan ooit. We waren altijd samen, maar meestal waren Jaina en Sirius er ook bij. Met ons vieren zaten we dan lekker te kniezen, te zwijgen en absoluut niet te lachen. Nee, lachen werd er door ons niet veel meer gedaan. Iedereen was bezorgd om James, Jai en ik ook nog om Lily, dus je kan het al raden.
Maar dan was er Peter nog. Wel, Peter… hij was… overgelopen. Of zoiets. Dan liep hij weer bij de Zwadderaars, en even later kwam hij naar Sirius en Remus en deed alsof er niets aan de hand was. Niet één keer had hij naar James gevraagd en hij negeerde Jaina en mij altijd. Dat laatste scheelde me niet echt, ik vond hem toch al maar vreemd.
De lessen gingen gewoon door. Dit was ons PUIST-jaar, dus eigenlijk zouden we verwoed aan het studeren moeten zijn, maar geen van ons allen scheen daartoe in staat te zijn.
We hadden nog tijd, zeker…

{Sirius}
,, Kom je mee naar de leerlingenkamer?” vroeg ik aan Jaina. Ik wilde aan Remus gaan vragen of er al verandering was.
,, Hoop er maar niet te veel op.” Zei ze zacht, maar niet zacht genoeg.
,, Ik weet het, maar… hij is mijn beste vriend. Vind je het niet erg lang? Hij ligt nu al 2 maanden in die… komma… coma… wat dan ook.”
,, Tuurlijk is het lang. Maar hij wordt wel weer wakker.” Probeerde ze me te kalmeren.
,, Ja, hij zal wel moeten, want als hij… doodgaat… zoek ik persoonlijk een spreuk die hem terug tot leven wekt zodat ik hem eigenhandig kan vermoorden.” Riep ik, zodat alle vogels in de boom waar we stonden verschrikt opvlogen. Ik kon zweren dat ik een glimlach op Jaina’s gezicht zag. Ze kwam dichter bij me staan en sloeg haar armen rond mijn middel.
,, Hij gaat niet dood.” Zei ze zacht, en drukte een kus op mijn wang.
Nu kon zelfs ik het niet nalaten om even zielig te glimlachen.
,, Kom, we gaan naar binnen.” Zei ze en ze nam mijn hand vast.
Samen liepen we naar binnen.
In de leerlingenkamer vonden we Remus en Rune.
Remus zag mijn gezicht nog maar of hij schudde zijn hoofd al.
Teleurgesteld plofte ik in de zetel tegenover mijn beste vriend (degene die wakker was).

{Jaina}
Ik begon het beu te worden. Als James niet snel wakker werd, zou ik hem eens even dooreen gaan rammelen zodat hij vanzelf wel wakker werd.
Ik kan goed begrijpen dat iedereen zich zorgen maakte. Zelf deed ik dat ook, maar het leven gaat verder. Wij hadden examens, en zelfs Remus had nog niets gedaan.
,, Jongens, dit kan zo toch niet meer.” Zei ik plots. Ik had mezelf even niet meer in de hand.
Drie geschokte hoofden draaiden zich mijn richting uit.
,,…” complete stilte.
,, Het zijn examens! Je weet wel, de meest stressvolle periode van ons leven. James wordt wel wakker als hij daar zin in heeft, en geloof me, dat gaat pas na de testen zijn.
Wij zouden beter kunnen leren. We kunnen nog bezorgd zijn om hem, maar nadat we gestudeerd hebben. Ons verder leven hangt van deze examens af.” Zei ik.
,, Waw, Jaina, wat heb jij vanmorgen gegeten?” vroeg Sirius met al iets van zijn vroegere humor terug.
,, Dank je, Sirius. Maar niet overdrijven.”
,, Ja, je hebt gelijk.” Zei nu ook Remus. Dit was de eerste keer vandaag dat hij iets zei. (Rune had ik bij het ontbijt al gesproken)
Nu knikte Rune ook.
,, Dank je. We hebben nog drie weken voordat we voor onze PUISTen gaan.”
,, Okee, we weten het nu en we zullen braaf gaan leren, maar kom nu nog even bij mij zitten.” Zei Sirius met een klein glimlachje en hij trok me op de zetel.
Glimlachend keek ik de rest van de bende aan. Er ontbraken nog twee mensen.
,, Rune, kom je me, ik ga Lily ontvoeren.” Zei ik.
,, Hé, mogen Remus en ik niet mee?” vroeg Sirius onmiddellijk daarna.
Heel even keek ik Rune onderzoekend aan en toen knikte ik.
,, Okee, komen jullie ook? Ik weet wel niet of we allemaal binnen mogen. Ofwel één voor één.” Zei Rune al halverwege het portretgat.
Iedereen volgde haar, maar blijkbaar scheen niemand door te hebben wat een moeite het ons ging kosten Lil daarvandaan te halen…

{Remus}
Okee, iedereen ging dus achter Rune aan (letterlijk!) om Lily weg te halen bij onze allerbekende James Potter. Niet zo makkelijk, als je het mij vraagt.
Na enkele omwegen en vele nieuwsgierige blikken van andere leerlingen, en nadat Sirius nog eens het halve Zwadderich Zwerkbalteam had vervloekt, kwamen we aan bij de ziekenzaal.
Rune ging als eerste.
,, Madame Plijster!” riep ze, en niet veel later kwam de strenge schoolverpleegster al naar de deur.
,, Zeg het eens meisje.” Zei ze met en glimlach, maar toen ze Sirius zag, verdween die als sneeuw voor de zon.
,, Zou James even wat bezoek mogen? Het zal echt niet lang duren.” Zei Rune liefjes.
Madame Plijster keek bedenkelijk.
,, We zullen echt heel stil zijn. En we wilden Lily even komen halen.” Zette Jaina erbij in.
De verpleegster dacht na, maar tenslotte deed ze de deur verder open zodat we allemaal naar binnen konden.
We liepen door tot aan het gordijn waar James lag en Rune en Jaina liepen er als eerste omheen. Nog geen seconde later kwamen ze al terug met geschokte gezichten.
,, Wat scheelt er?” vroeg ik aan Rune.
,, Ze… ze… ga zelf maar kijken.” Stotterde ze. Jaina leek al evenmin in staat om de boel uit te leggen.
Sirius en ik liepen langs het gordijn en wat we zagen zou ons tot in de eeuwigheid blijven achtervolgen.
,, Hier heb ik de rest van mijn leven nachtmerries over!” brak Sirius uit met een lijkbleek gezicht…

Waarom reageerde iedereen zo geschokt? Was alles in orde met James? En met Lily?
Lees dan verder. (Lily, James & Co.: from Nightmare to Dream… verkrijgbaar vanaf wanneer ik daar zin in heb…)

celtic_me · Geplaatst: Ma Aug 21, 2006 17:33

Hier is weer een nieuw stukje, jullie hebben lang genoeg moeten wachten. En daarom post ik later vandaag misschien nog iets.
bedankt voor de reacties die ik heb gehad, en aan KNIKKEBEEN, om precies te weten wanneer ik aan een nieuw stuk bezig ben, en natuurlijk voor de geweldige ideeën die ik mag gebruiken...

{Remus}
Okee, misschien was het niet zo heel erg wàt we zagen, maar wìe we zagen.
Je zag nu niet iedere dag dat Lily Evers in de armen van James Potter lag.
Lily scheen niet te merken dat we met vier mensen waren komen binnenvallen. Toch niet onmiddellijk.
Nu opende ze haar ogen en zag Rune, Jaina, Sirius en mij staan.Ze schrok zo hard dat ze uit het bed viel, waarop Sirius een gekke grimas trok.
,, Ja, dat kan pijn doen.” Zei hij met een pijnlijke blik. Hij wreef over een plek op zijn hoofd.
,, Rune en Jaina hielpen hun vriendin met rechtstaan.
,, W… wat doen jullie hier?” vroeg Lily, nog altijd wat verwilderd.
,, We kwamen jou ontvoeren, maar we merkten net dat de marsmannetjes ons al voor waren.” Lachte Jaina.
Sirius en ik keken haar niet-begrijpend aan.
,, Euhm, ik… denk dat ik in slaap gevallen ben.” Zei Lily met een rood hoofd.
,, Ja, dat merkten we, maar kom nu maar mee.” Zei Rune, en ze trok Lily aan een arm mee.
,, Euhm, waar gaan we hen? Ik wil nog niet weg, stel dat hij wakker wordt?” ratelde ze.
,, Lily, luister, hij zal nergens heen gaan, en jij moet er eens uit. We hebben binnenkort ook nog examens, wist je dat?” vroeg Jaina haar.
Nog altijd met enorm veel tegenzin ging ze met ons mee.
Jaina en Rune kregen haar in ieder geval zo ver omgepraat dat ze eenmaal per dag een uurtje naar James mocht. Iets wat voor haar veel moeilijker was dan we eerst dachten.
Niet veel later zaten we allemaal als bezetenen te leren voor de aanstormende examens. Het was eraan te merken dat we nog niet veel gedaan hadden, want ieder vrij moment zaten we achter onze boeken, zelfs Sirius, maar hij niet ièder moment.
Lily ging zoals afgesproken wel iedere dag een heel uur bij James’ bed zitten. Ze gaf meer om hem dan hij dacht, en als hij wakker werd, zou ik hem daar lekker niets van zeggen, daar moest hij zelf maar achterkomen.
Er was geen enkele leerling van ons jaar die op de een of andere manier aanspreekbar was. Ideereen stond op ontploffen, er waren zelfs een paar leerlingen die naar de ziekenzaal mochten. De enigen die er geen last van schenen te hebben, waren de Zwadderaars, toch niet veel.
Er was én meisje dat ook gekalmeerd moest worden, maar dat was het dan.

{Lily}
Het was zover. Examens. Ik stond op springen.
De laatste dagen nam ik zelfs mijn boeken mee om bij James te leren. Het was allemaal veel gemakkelijker als James gewoon wilde wakker worden. De koppigaard.
Ons eerste examen was ‘ Verweer Tegen de Zwarte kunsten’ bestwel moeilijk, maar ik deed het graag, in tegenstelling tot Jaina…
Voor mij ging het examen goed, voor Sirius en Remus geweldig, zeiden ze. (zoals gewoonlijk) Rune en Jaina hadden het er naar hun mening ook niet slecht vanaf gebracht.

Ik kan nu alle examens en veronderstelde resultaten opsommen, maar dat is behoorlijk saai, dus dat gaan we niet doen.
Alleen één ding, Sirius werd betrapt met spieken voor zijn examen Toverdranken. Nu moet hij als straf een heel jaar bijles geven in VtZK aan een meisje van Huffelpuf en twee jongens van Zwadderich, oja en aan Jaina.. Hij liever dan ik.

Zo, dat was dat. Examens waren voorbij, de rust was weergekeerd en James was nog steeds niet wakkr. In plaats van meer en meer uit te kijken naar de vakantie, werd ik meer en meer bezorgd om James.
Nog vier dagen, en dan zag ik hem twee maanden niet meer. Dat was lang, en zeker als je wist dat… dat ik… niks, laat ook maar. In ieder geval, Ik maakte me meer zorgen om James Potter, de jongen die ik tot voor kort hartgrondig haatte, dan om mijn examenuitslagen.
Ik was niet meer normaal.
Iedere dag zat ik langer en langer aan zijn bed, ongeacht wat mijn vriendinnen zeiden.
Opeens was het alsof de tijd dagen had overgeslagen, want het was plots 30 juni. De laatste dag op Zweinstein.
We zouden allemaal met de trein naar huis gaan, behalve James, zijn ouders zouden hem over een uur komen halen.
Remus en Sirius waren net weg, ook zij hadden afscheid genomen van hun beste vriend. Nu ja, afscheid, je weet wat ik bedoel.
Nu zat ik hier weer.
,, James, je moet nu toch echt wakker worden. Ik moet zo meteen weg. Je moet eens weten hoeveel spijt ik heb. Spijt van wat er met jou is gebeurd, en spijt van… van…” begon ik. Opnieuw had ik zijn hand in de mijne genomen.
,, Ik hoop dat je me kan horen, want dan kan ik zeggen dat ik je…”
,, Ja?” vroeg een stem. Ik keek naar zijn gezicht, en merkte dat zijn ogen nog steeds gesloten waren. Om zijn mond speelde nu wel een glimlach.
,, James? Ben je… ben je wakker?” vroeg ik. Geen reactie.
,, James!” zei ik, nu iets harder.
Langzaam opende hij een oog, daarna het andere.
,, Wat wilde je me vertellen, Lily?” vroeg hij glimlachend.
,, James! Eindelijk!” riep ik, en ik vloog om zijn hals.
Voor ik het erg in had…

{James}
… kuste ze me! Kun je het geloven? Lily Evers die mij kust! Ik eerst niet.
Het was een fantastische kus, een die ik nooit zal vergeten, maar toen liet ze me los alsof ze neergebliksemd werd.

celtic_me · Geplaatst: Ma Aug 21, 2006 17:49

{Lily}
Met een schok realiseerde ik me wat ik gedaan had.
,, Sorry, James… dat moest ik even… ik… ik moet gaan. Tot in september!” riep ik toen ik al bijna halverwege de ziekenzaal was. Het laatste wat ik die dag van James zag, was de verbaasde blik op zijn gezicht.
In de leerlingenkamer zag ik Rune bij Remus zitten, en Jaina bij Sirius. Alle vier waren ze uitgebreid afscheid aan het nemen, als je begrijpt wat ik bedoel.
Toen ze merkten dat ik naast ze stond, lieten ze snel alles en iedereen los.
,, Lily, wat is er? Je ziet er zo… geschrokken uit?” vroeg Rune me met een rood hoofd.
,, Hij… is wakker. James is wakker.” Zei ik, en ik was nog niet uitgesproken toen Sirius met Remus achter zich aan de leerlingenkamer uitstormden.
Nog steeds nadenkend ging ik naast Rune zitten. Ik besloot om nog niets te zeggen.
,, Kom, we moeten nog pakken.” zei Jaina toen ze opstond.
Rune en ik volgden.

{James}
Okee, ik begreep al niets van haar, maar nu snap ik er nog minder dan niets van. Ze kuste me, en plots zag ze eruit alsof ze een moord had begaan. Ik hoop niet dat ze er spijt van had, maar veel tijd kreeg ik niet, want Sirius vloog bijna over me heen, met Remus aan een iets rustiger tempo achter zich aan.

,, Je… bent… wakker…” hijgde Sirius toen zijn hoofd aan de andere kant van mijn bed omhoogkwam.
,, JA, blijkbaar.” Zei ik, geveinsd opgewekt.
,, Nu kan je met ons mee, met de trein.” Voegde hij eraantoe. De trein. Inderdaad.
Wacht eens even… trein?
,, Sirius, hoe bedoel je, het is nog maar…” begon ik, maar Remus zei ineens:
,, 30 juni. Nu ben je toch wel uitgeslapen.” Remus lachte.
,, 30 juni? Ben je nu serieus?” vroeg ik, kijken van de ene naar de andere. Allebei knikten ze.
,, Dat meen je niet? Zolang?” ik had het niet meer.
,, Ja, normaal kwamen je ouders je halen, maar nu hoeft dat niet meer.” Sirius lachte ook.
Maar op dat moment kwam madame Plijster binnen, en die gooide mijn vrienden er linea recta uit.
Ik werd onderzocht, en als ik wilde, mocht ik met de trein mee. Omdat ik mijn vrinden dus al een halve eeuwigheid niet gezien had, stemde ik in. Mijn ouders vonden het eerst geen goed idee, maar stemden toch in.
Vandaar dat ik enkele uren later samen met Sirius en Remus naar een lege coupé zochten. Die was er niet, een feit dat zij blijkbaar al wisten. Sirius liep onmiddellijk naar een coupé waarvan hij zei dat dat de enige was waar nog plaats was. De coupé van Rune, Jaina… en Lily.
Remus en Rune en Sirius en Jaina hadden de grootste lol, maar Lily zat er maar stil bij. Als de anderen haar iets vroegen, deed ze alsof ze lachte, maar de hele reis zei ze geen woord tegen mij.
Zat ze er zo erg mee dat ze me gekust had? Ik moest met haar praten.
Ik zag mijn kans toen ze was uitgestapt na Sirius ( die in zijn haast over het trapje struikelde en plat op zijn gezicht ging).
,, Lily, wacht even!” riep ik, maar hierdoor ging ze nog sneller lopen.
Ik haastte me in haar richting en nam haar arm.
,, Kom mee.” Zei ik, en ik nam haar mee achter een grote pilaar.
,, Voel je je schuldig over die kus?” ik besloot met de deur in huis te vallen.
,, Nee...ja… nee…” ze kon geen besluit nemen. Maar dat laatste antwoord leek definitief.
,, Ik moet echt door." zei ze, met een kleine glimlach op haar gezicht.
Toen ze naast me door liep, nam ik haar arm, en kuste haar opnieuw.
,, Sorry, nu moest ik dat even. Fijne vakantie." zei ik lachend, enLily liep weg...
Wie weet wat de toekomst in het verschiet heeft voor ons...

Dit is niet zo lang, maar het is snel na het vorige, dus...

Zou dit het definitieve einde zijn?
Dat hangt volledig van jullie af. Ik weet neit echt of ik nog verderga met het verhaal. Recties zijn welkom tot 30 augustus, dan beslis ik of ik het al dan niet afsluit

CELTIC_ME

celtic_me · Geplaatst: Di Aug 29, 2006 21:46

begin allemaal maar al in het rond te springen, want 'from nightmare to dream' is nog steeds in roulatie.
Na de vele reacties die ik heb gekregen (die gingen van smeekbedes tot doodsbedreigingen, haha, ik meen het!) heb ik dan toch maar besloten NIET te stoppen.
alvast bedankt aan: just me, HPotterFreak, lotia scarlet, Lijpe Loena, Mikael, Tweelingfan, Tirlantijntje, Glamourgana, Aradia, Edana, Daandje, Valerya Potter, Daandje,
en last but not least, mijn twee trouwste lezertjes, die me ook altijd helpen op inspiloze momenten (ik begin zelfs al te rijmen) KNIKKEBEEN en blackbelt_barbie
(en alle anderen van wie ik de naam even kwijt ben (sorry daarvoor))
daarom nu, een heel nieuw en lang stuk... ENJOY

HOOFDSTUK 12: NEW BEGINNINGS

Intussen liep ook de zomervakantie weeral op zijn einde, voor enkele van de nu zevendejaars was dat het beste nieuws in twee maanden. Geen van de zes vrienden had ooit kunnen denken dat ze blij zouden zijn om weer naar school te gaan.
Maar… een paar van hen hadden gemengde gevoelens, waaronder angst.

Lily’s vakantie was goed verlopen, geen enkel probleem, geen vervelende vragen van haar twee beste vriendinnen, niets. Haar zus, Petunia, deed weer vervelend, maar dat deed ze al jaren,Lily trok er zich al lang niets meer van aan.
Toch, ze keek uit naar één september, ze zag haar beste vrienden weer, maar ook James, en ze was niet zo zeker dat ze daar blij om moest zijn…

{Lily}
God, nu weet ik het echt niet meer. Ik heb hem gezoend… Ik… heb… James… Potter… gezoend… Ik kan het zelf niet geloven, en daarna heeft hij mij nog gezoend ook.
Help!
Ik heb er geen spijt van, maar hij blijft James Potter, eeuwige klier. Nu ja, eeuwig? Het laatste jaar heeft hij minder grappen uitgehaald dan ooit tevoren. Misschien was hij echt anders. Goed anders, positief.
Okee, besluit genomen, ik kan niet meer wachten tot 1 september.
Ik vraag me alleen af of alles in orde is met Rune. Ik heb haar niet meer gehoord sinds… 5 juli. Van Jaina heb ik iedere week een uil gehad, en zelfs van Sirius en Remus, maar die waren gewoon omdat ik het adres van Jaina en Rune had. Ik maak me eerlijk gezegd wel wat zorgen…

Jaina’s vakantie was ook goed verlopen. Sirius stuurde haar telkens brieven. Ze wist wel niet waar hij haar adres vandaan had gehaald, want ze kan zich niet herinneren dat ze het hem ooit gegeven had. Haar ouders deden wel wat lastig om de steeds rondvliegende uilen, maar daar moesten ze maar mee leren leven, vond Jaina. Het was hoog tijd dat ze leerden aanvaarden dat ze een Heks was, en nog geen slechte ook niet. Haar PUIST-resultaten waren beter dan verwacht.

Sirius’ vakantie was gewoon… Sirius’ vakantie. Exact hetzelfde als vorig jaar. Hij kreeg ruzie met zijn ouders, en besloot alleen te gaan wonen. Alleen, dit jaar woonde hij ook echt alleen. Hij was verhuisd. Hij kon er niet meer tegen dat zijn ouders doorraasden over ‘zuiver bloed’ hij had zijn moeder verteld over Jaina, iets wat het begin was van een een week durende tirade, met als resultaat Sirius die besloot te vertrekken en niet meer terug te komen.
Het alleen wonen stond hem echt aan. Hij stuurde brieven naar Jaina en zijn vrienden, hij ging vaak eten bij de ouders van James, en hij had rust…

Remus daarentegen was echt blij dat de school weer begon. Niet omdat hij zo graag leerde, maar omdat hij Rune weer zou zien. Ze had helemaal niets van zich laten horen tijdens de zomervakantie, en ook niet gereageerd op al zijn brieven. Iedere week had hij er een gestuurd, maar tevergeefs, geen reactie. Hij makte zich zorgen en had al aan Lily gevraagd of zij iets gehoord had, maar neen.
Er zou toch niets gebeurd zijn? Zou ze ziek zijn? Kwam ze nog wel naar school? Hij wist het niet meer. Remus was op van de zenuwen. Hij moest het weten.
Hij had de uil die zijn examenresultaten kwam brengen bijna het raam door gewurmd voordat het zelfs open was, in de veronderstelling dat het eindelijk Rune was die iets van zich liet horen. Arm dier. Hij had drie dagen nodig om van de schok te bekomen, de uil dan eh.

James’ vakantie was beter dan ooit daarvoor. Hij had Lily gekust, en die gedachte verliet zijn geest nooit meer. Hij had wel wijselijk besloten te zwijgen tegen Sirius. Zijn ouders vonden wel dat hij veel te opgewekt was tegen het einde van de zomer. Normaal was hun zoon dan druk bezig met het verzinnen van wat hij ‘grappen’ noemde. Nu had hij er niet eens meer aan gedacht.
Ook zijn resultaten waren navenant. Zijn ouders waren oprecht trots op hun zoon, iets wat hem de nieuwe Nimbus 1500 opleverde. Hij kon het niet laten om hem meteen uit te proberen, waardoor hij na 4 rondjes al tegen een lantaarnpaal plakte…

{James}
Lily… Lily… Lily… PAAL!... AUW!... Lily… Lily… dat was ongeveer het enige wat door mijn hoofd spookte. Nadat mijn vader me had opgelapt, dacht ik verder.
Nog enkele dagen en ik ging weer naar school. Naar Lily. Niet naar Sirius.
Sirius zat hier meer dan ergens anders, iets wat me belette om verder aan Lily te denken. Hij had het de hele tijd over Jaina, daar werd ik echt doodzenuwachtig van. Hij mocht wel, en ik mocht niet, dat is niet eerlijk. Nu ja, het duurde toch niet meer lang.

Vandaar dat op 1 september zes jongeren, met een overvloed aan emoties, zouden beginnen aan hun zevende en laatste schooljaar.
Jaina was de avond ervoor bij Lily blijven logeren, normaal zou Rune ook komen, maar ze hadden al lang niets meer van haar gehoord. De twee vriendinnen begonnen zich aardig zorgen te maken over Rune.
Diezelfde avond praatten Lily en Jaina over alles wat ze de voorbije twee maanden hadden gedaan (wat niet veel was).

{Jaina}
,, Je valt op James, of niet soms?” vroeg ik Lily met een serieus gezicht. Lily keek me aan alsof ik Anderling in eigen persoon was.
,, Ik? N… nee… helemaal niet, ik ben niet gek op James hoe kom je daar nu weer bij toch niet op James zeker?” ratelde ze aan één stuk door. Als ze dat deed, wist ik al hoe laat het was.
,, Okee, ik weet genoeg.” Glimlachte ik.
,, Jaina, ik ben echt niet verliefd op James.” Bleef ze volhouden.
,, Tuurlijk niet, en ik ben Napoleon, de keizer van China.” Ik begon harder te lachen. Lily moest even nadenken alvorens ze de vergissing opmerkte.
,, Jij bent niet echt van plan om op te geven, of wel soms?” vroeg ze me, met een blik die verraadde dat ze het antwoord al wist. Ik schudde mijn hoofd, en Lily gaf datgene toe waar ik al een tijd van wist dat het waarheid was.
Lily Evers was verliefd op James Potter.
Ooit waren ze gezworen aartsvijanden, maar ik had het sterke gevoel dat daar verandering in zou komen.
,, Hoe lang al?” vroeg ik rustig (dat wil zeggen, nadat ik een kwartier nodig had gehad om van de slappe lach te bekomen). Lily keek me aan met een blik die ik niet echt kon thuisbrengen… oh, toch wel… zo keek Sirius ook toen ik hem het roze rokje voorhield.
,, Wat? Heb ik iets tussen mijn tanden?” riep ik lachend uit.
,, Ben je niet… boos ofzo?” vroeg Lily me verbouwereerd.
,,Ik? Boos? Nee. Waarom? Omdat je op James valt? Tuurlijk niet.” Zei ik.
,, Oef, dan is het goed. Ik was al bang.”
,, Wel, als je het nog niet wist, ik ga ook uit met Sirius Zwarts, beste vriend van eerder genoemde.” Zei ik met een grijns op mijn gezicht.
,, Ja, okee, goed punt, en om je vraag te beantwoorden, al ongeveer twee maanden.” Zei Lily onzeker.
,, Euhm… Lil, ik kan mis zijn, maar is dat niet de periode waarin je hem gewoon niet gezien hebt.” Zei ik, nog steeds nadenkend.
,, Ja, ik weet het, maar iets op die laatste dag heeft me weer iets anders doen inzien wat ik eigenlijk al maanden niet wilde geloven.” Lily legde me alles uit.
,, Jai, luister, ik wil niet dat iemand anders het weet, en dan bedoel ik ook echt niemand. Ik ben er trouwens zelf niet echt zeker van. Over hoe ik me voel… ik weet niet of ik verliefd ben, of dat ik dat wil zijn. Ik snap mezelf niet meer. Beloof me dat je tegen niemand iets zegt, en zeker niet tegen James.” Verplichtte Jaina me. Ik beloofde het plechtig, en we repte er met geen woord meer over.
Maar tussen ons gezegd en gezwegen, nu was ik pas echt nieuwsgierig…

{Lily}
,, Ik wil gewoon niet meer zijn dan vrienden… tenminste, nog niet. Hoe weet ik nu dat het niet gewoon zijn… puberteit was die opspeelde? Hoe weet ik dat hij echt veranderd is, en dat die veranderingen zullen blijven? Ik ben zelfs van mezelf niet eens zeker, hoe kan ik dat dan van hem zijn?”
,, Tja,” zei Jaina. ,, ik denk niet dat je dat zeker kan weten. Misschien moet je hem gewoon… vertouwen.” Ze dacht even na over haar woorden, en zei lachend:
,, Ik weet dat de worden ‘James Potter’ en ‘vertrouwen’ in één en dezelfde zin niet echt normaal klinkt, maar van proberen is nog nooit iemand doodgegaan.” Net als Jaina lag ik het volgende halfuur krom van het lachen.
Mijn blik gleed naar buiten, naar de ondergaande zon die fel afstak tegen de aankomende onweerswolken.
Ik hoorde hoe Jaina in al mijn kastjes en lades aan het rommelen en gluren was, in de hoop iets gênant of grappigs tegen te komen, maar daar ging mijn aandacht niet echt naar uit. Op dat moment dacht ik vooral aan Rune. De hele vakantie lang had ze niets van zich laten horen, geen enkele brief, niets. Dat was niet normaal voor haar doen.
Morgen zou het allemaal voorbij zijn, dan zou ik haar zien op de weg naar school, op de trein… als er tenminste niets gebeurd was.
Jaina merkte dat mijn gedachten zich verder dan de inmiddels hevig woedende storm bevonden, en zei geruststellend:
,, Het komt goed. Alles zal vast in orde zijn. Misschien is Knarry gewoon ziek… je weet wel, haar uil?” dat laatste voegde ze eraantoe toen ze mijn niet-begrijpende blik zag.
,, Juist. Ze heeft echt van die rare namen voor haar huisdieren.” Lachte ik opnieuw.
,, Ja, jij niet hè. Hoe gaat het trouwens met Bor?” vroeg Jaina met een slinkse glimlach.
,, Hey, beledig mijn uiltje niet!” riep ik lachend uit. ,, Bor is een leuke naam.” Voegde ik er grijnzend aan toe.
Nadat we alweer veel tijd nodig hadden om uitgelachen te raken, besloten we dat het tijd werd om te gaan slapen.
Die nacht droomde ik raar.
Het was niet echt een droom, eerder een hele stroom gedachten.
James die zei dat hij verliefd op me was, toen ik hem kuste, toen hij mij kuste, hij die de hele zomer lang niets van zich liet horen, terwijl hij verliefd op me zou zijn…
Met een schok schoot ik wakker.
Ik had hem gekust en vandaag zou ik hem terug zien. Ik zou hem moeten vertellen dat ik niet meer wilde dan vrienden zijn.
Dit zou verschrikkelijk worden.

Na veel getreuzel duwde Jaina me de deur uit, rechtstreeks in de auto van mijn moeder, die ons naar het station zou brengen.
,, Dag Lily, niet vergeten te schrijven!” riep mijn moeder me na alvorens Jai en ik door de muur verdwenen.
Ik had nog geen vijf passen gezet toen ik de bekende gestalte van Rune al zag.
,, Hey, Rune!” riep ik, toen ik haar richting uit liep, maar al snel kwam ook Remus er aan, en hij hielp haar ondersteunend de trein in.
Was Rune ziek? Vlak voor ze door de deur verdween, kon ik zweren dat ik haar blik even in mijn richting zag flitsen. Dat duurde niet lang, want ik hoorde al een andere bekende stem…
,, Hey, Lily!” ik draaide me om en keek recht in een paar bruine ogen. Een heldere lach verlichtte het gezicht. Haar dat nooit in de plooi leek te komen.
STOP!

zo, dat was het voor nu, niet echt een spannend stuk, maar dat komt nog
voor nu, blijf vooral doorgaan met reageren, zo weet ik wat iknog kan verbeteren, of wat al goed is (dat is goed voor mijn ego! gnagnagna)

celtic_me · Geplaatst: Vr Sep 08, 2006 21:00

hallow allemaal, hier ben ik weer het heeft even geduurd, maar dat is niet mijn fout, steek het op de school...
het is niet een van mijn beste stukken, maar dit moet ook weer om bij de interessante delen te geraken.
nu ja, ik stop met zagen,
of toch bijna, nog even iedereen bedanken voor de reacties en de doodsbedreigingen, dat wou ik toch even zeggen (hoewel een vriendelijk verzoek even veel uithaalt, die dreigmails waren grappig, heb me doodgelachen)
enjoy...

Wat was ik aan het denken? Het was James, en ik dacht aan hem alsof hij de mooiste persoon op aarde was. Nu, hij kwam toch in de buurt.
,, Hey, James…” zei ik aarzelend
,, Hoe was je vakantie?” vroeg hij, nog altijd opgewekt.
,, Best leuk, en de jouwe.” Dit was wel een heel geforceerd gesprek, van mijn kant toch.
,, Lily? Scheelt er iets?” vroeg hij, nu hij het doorkreeg.
,, Ja… nee… niet echt… ik weet het niet.” Raasde ik. James keek me geduldig aan.
,, Kom dan wel de trein in, anders missen we die nog.” Lachte ik. James volgde me zonder nog een woord te zeggen.
Toen we eindelijk een coupe hadden gevonden, en Sirius even op pad hadden gestuurd (samen met Jaina), begon ik te vertellen.
,, Ik heb de hele vakantie lang niets van Rune gehoord, maar dan ook echt niets. Dat is niets voor haar.” Vertelde ik hem.
,, Ja, zoiets kon ik al raden, Remus raakte helemaal bezeten. Hij heeft ook niets van haar gehoord.”
,, Dat zal hij niet leuk hebben gevonden. Maar nu zijn ze samen in een of andere coupe.” Zei ik nonchalant.
,, Wat?! Meen je dat? Waarom weet ik dat niet?” James Potter was back.
,, Omdat ik het zelf pas heb gemerkt.” Ik kon mijn lach niet inhouden.
,, Okee, ik wens op de hoogte te worden gehouden.” Reageerde hij op exact dezelfde manier als Anderling.
,, Goed dan, meneer Potter, maar er was iets wat niet klopte. Remus moest Rune ondersteunen om de trein in te geraken.” Zei ik. Dat laatste kwam er nogal depri uit.
,, Ow, dat klopt inderdaad niet helemaal. Nu maak je je zeker nog meer zorgen.” James klonk geduldig, en zijn blik wilde me maar niet loslaten.
,, Lily, wat is er?” vroeg hij me.
,, niets, alleen… Rune vertelt me normaal alles.” Zei ik. Waarom deed ik zo, waarom bij hem?
Ik zakte neer op de bank, en al snel kwam James naast me zitten. Voorzichtig nam hij mijn hand vast.
,, Het komt wel goed. Echt waar.” Zei hij, en hij kneep zachtjes in mijn hand;
Nu pas richtte ik mijn blik omhoog en keek hem recht aan.
Zijn ogen die me maar niet wilden loslaten, zijn hand om die van mij, zijn gezicht dat dichterbij kwam…
Ik die mijn hoofd wegtrok.
,, Kom op, Sirius zal zo wel weer hier staan.” zei ik, en omdat ik zo rood als een biet was, had ik me snel omgedraaid.
,, Ja… laten we dan maar gaan.” Zei James, die ook snel opstond.
,, Denk je… zouden we naar Rune en Remus gaan?” vroeg hij even later. Ik moest even nadenken alvorens ik kon antwoorden.
,, Ja, ik denk dat we dat wel kunnen doen.” zei ik droogjes.
Alsof ze me gehoord hadden, kwamen niet veel later Jaina en Sirius aangewandeld, beiden met een rood hoofd.
,, Wat hebben… laat maar, ik wil het niet eens weten.” Zei James, en hij keek Sirius grinnikend aan.
,, Kom, we gaan Rune en Remus zoeken.” Zei ik hoofdschuddend.
Rune en Remus, Remus en Rune. Het was alsof ze aan elkaar vastgelijmd zaten en nooit nog van plan waren los te komen.
,, O…kee.” Zei Jaina snel.
Nadat we de hele trein waren doorgelopen, en aan de laatste coupé kwamen, zagen we ze naast elkaar op een bank zitten, in een verder lege ruimte.
Remus had zijn armen rond Runes schouders geslagen, alsof hij haar wilde beschermen met zijn leven.
,, Kom, we gaan…” was ik van plan te zeggen, maar voor ik de kans had, vloog Sirius me voorbij en opende de deur.
,, Hey, Maanling, is het gezellig, ik moet…”

{James}
,, Hey, Maanling, is het gezellig, ik moet…” maar verder geraakte Sirius niet, want Lily had haar favoriete spreuk even uitgevoerd.
,, Sorry, Sier, het is je eigen schuld.” Zei ik, nog steeds grinnikend.
Ik sleurde hem aan zijn blouse terug naar buiten.
,, Moest dat nu?” riep Jaina.
,, Sorry zeg.” Zei Sirius, en hij keek verwijtend naar zijn vriendin.
,, Kijk, het is nu niet om vervelend te doen, maar er is iets goed fout met Rune, en we weten niet wat.” Vertelde ik, voor Lily zelfs nog maar in de gaten had dat ik iets vertelde. Zij was nog even binnen gebleven.
,, Hoezo?” vroegen ze in koor, alleen was het bij Sirius beeld zonder klank. Iets wat al snel verholpen was.
,, Ik weet niet hoe het zit, maar ik weet ook niet of ik dit mocht vertellen… aan jou.” Zei ik en ik keek naar Sirius. Jaina zou het sowieso te weten gekomen zijn.
,, Dat is zeer… sympathiek.” Zei Sirius en hij kruiste zijn armen.

{Remus}
,, Hoe is het met haar?” vroeg Lily zachtjes. Ik schudde triest mijn hoofd. Ik wist dat ik niet te veel mocht vertellen, want Rune had ze nog niets vertelde over… haar ziekte.
,, Ik weet het niet. Ze is zojuist in slaap gevallen, en nu wilt ze niet wakker worden.” zei ik, al even zacht.
,, Je bedoelt toch… ze is toch niet…”

woehahahahahaha... gnagnagnagnagnagnagna... eindes zoals dit... gewoon onbeschrijfelijk, vinden jullie ook niet? i know, evil huffie...

celtic_me · Geplaatst: Zo Sep 17, 2006 18:06

HOOFDSTUK 13: A LIFE REVEALED

,, Nee nee!” zei ik snel.
,, maak je geen zorgen, ze is niet dood. Ik weet niet wat ze heeft, maar ze wilt gewoon niet. Ze ademt nog wel.” Vertelde ik haar. Lily haalde opgelucht adem.
,, Hoe is het met jou en James?” vroeg ik dan maar, in de hoop haar aandacht even af te leiden.
,, Met… met mij en James? Er is helemaal geen ik en James. Wat zou er een ik en James zijn?” Lily begon weer te ratelen, dat wil alleen maar zeggen dat ze iets te verbergen heeft.
,, Okee, rustig maar, ik begrijp het al.” Zei ik lachend. Even kon ik alle problemen vergeten. Even maar, totdat ik Rune voelde bewegen.
Langzaam opende ze haar ogen.
,, Hey… dag Rune.” Zei Lily zacht en Rune forceerde een kleine glimlach.
,, Alles in orde?” vroeg ze nog, maar Rune sliep alweer.
,, ik denk dat het straks wel weer beter zal gaan.”vertelde ik. Lily vertrok opnieuw.
Ik trok Rune nog dichter tegen me aan, en hield haar stevig vast.

Terug bij de rest, probeerde Sirius alles wat hij in zijn macht had om James het hele verhaal te doen vertellen, een actie met overigens weinig succes.
Jaina wachtte geduldig af, Lily zou het haar toch vertellen.
Peter was… niet te bekennen. De vrienden vroegen zich af of hij de trein wel gehaald had.
De rest van de treinreis ging al snel voorbij. Veel te snel, volgens Remus en Rune.
Tijdens de vakantie had Rune een hele tijd in St. Holisto’s Hospitaal voor Magische ziektes en Zwaktes gelegen. Eerst wilde ze het echt aan niemand vertellen, maar Runes moeder vertelde het aan Remus. Vanaf dat moment kwam hij iedere dag. Zelfs toen ze in het St. Holisto’s lag. Iedere dag zat hij van s’ morgens tot ’s avonds aan haar bed, zonder ook maar een moment zijn waakzaamheid te verliezen.
In de trein zei Rune niet veel, ze was er te moe voor.
Ze was zienderogen achteruitgegaan, en zoals het er nu uitzag, zou ze het niet lang meer trekken. De ziekte was aan de winnende hand. Toch gaf ze niet op. Niet nu.

De trein kwam tot stilstand, iedereen stapte uit, en gezamenlijk (zonder Remus en Rune) stapten ze in een koets. Sirius was opnieuw gedoemd tot zwijgen. James werd gek van zijn gezaag. Lily en Jaina zaten er ook maar stil bij, en Peter was nog altijd nergens te bespeuren.
Ook tijdens het feestmaal was er geen spoor van Remus, Rune, of Peter.
,, Zo, eens kijken of we er dit jaar wat goeds bijkrijgen.” Zei Sirius handenwrijvend toen hij alweer zijn stem had teruggekregen.
,, Ik hoop maar dat die tweedejaars goed kunnen Zwerkballen, ik moet binnenkort weer proeftrainingen houden.” Zei James hierop. De meisjes schonken hen geen aandacht.
,, Hoe zou het met Rune zijn?” vroeg Jaina zachtjes. Lily had haar alles uitgelegd.
,, Ik weet het niet. Remus ei dat het wel goed zou komen. Ik denk dat we hem het beste kunnen vertrouwen… Hé, James, Sirius, daar heb je Peter!” zei Lily.
,, Nu je het zegt, daar is die verraderlijke rat.” Zei Sirius met een harde ondertoon in zijn stem. Peter Pippeling zat gezellig te praten met Malfidus en Secretus.
,, Hij heeft het er blijkbaar heel erg naar zijn zin, of heeft iemand een veel te krachtige Waanzichtsspreuk uitgesproken?” vroeg Sirius, nee, dat klopt niet, hij RIEP het. Enkele meisjes naast hen vlogen bijna van de bank af.
,, Sirius, hou… je… in.” Zei Jaina sissend.
,, Jaja, al goed.” Zijn humeur was net gedaald tot onder het vriespunt.
,, Ik denk dat ik maar eens naar boven ga.” Zei Lily zacht tegen haar vriendin, maar net niet zacht genoeg.
,, Ja? Nu al? Okee, doe de groeten aan Rune.” Riep Jaina haar na. Niet veel later zei ook James dat hij naar boven ging. Het was Sirius allemaal niet ontgaan, ondanks zijn norse humeur.
Hij haastte zich naar boven, met dezelfde snelheid die hij het voorbije jaar ook zo vaak gebruikt had.

Twee maanden lang had hij haar niet gezien, en nu plots.. alles was weer net zoals verleden jaar, alleen… nu voelde het allemaal goed aan. Hij kon normaal tegen haar doen, zonder dat Sirius of Remus het raar zou vinden.
Hij was zo met zijn gedachten dat hij de jaarlijkse toespraak van Perkamentus niet eens me geciteerd had met Sirius.
Hij was zo in gedachten verzonken dat hij niet merkte dat hij tegen een paal liep, tenminste niet totdat hij een holle ‘bonk’ hoorde.
,, Hawel, James, ben je wel wakker?” hoorde hij een stem zeggen.
,, Huh?” riep hij verwilderd. Snel draaide hij zich om, in de richting van de stem. Daar zag hij Lily staan.
,, Oh, euhm… ik denk het wel.” Hij ging met zijn hand door zijn haar, een spijtige reflex, want nu zag het er nog verwilderder uit dan daarvoor.
,, Alles in orde?” vroeg Lily bij het zien van zijn gezicht. James herstelde zich snel.
,, Ja, alles in orde. En met jou?” vroeg hij op zijn beurt.
,, Valt wel mee. Ik zit in met Rune. Kom je mee naar binnen?” nu pas kreeg hij door dat ze aan het portretgat stonden. Hij glimlachte en volgde haar.
,, Wacht hier, ik ga even kijken hoe het met haar is, en dan kom ik terug. Lily verdween naar boven.
In de slaapzaal aangekomen, zag ze niemand.
,, Oeps, verkeerde zaal.” Zei ze tegen zichzelf. Jongens konden hier niet binnen.
,, Remus? Ben je hier?” vroeg ze zacht. Opeens hoorde ze een al even zacht antwoord ergens aan het einde van de kamer.
,, Hoe is het met haar?” vroeg Lily alweer.
,, Niet goed. Ze doet niets anders dan slapen. Het is menens deze keer.” Hij wist niet dat hij waarschijnlijk al te veel gezegd had.
,, hoezo? Deze keer?” vroeg Lily.
,, Ik weet het niet. Ik weet ook niet wat ze heeft.” Remus hield zijn blik op Rune gericht.
,, Ga maar even naar onder, ik blijf wel bij haar.” Stelde Lily voor, maar Remus schudde zijn hoofd.
,, Nee, bedankt, maar liever niet. Ik had haar beloofd dat ik hier zou zijn als ze wakker werd.”
,, Okee, kom me halen als er iets verandert.” Remus knikte. Lily vertrok, zij het met tranen in haar ogen. Ze wilde dat ze iets kon doen, maar zoals Remus het beschreef, was het gewoon hopeloos.

{James}
Zo, nu zat ik hier weer. Alleen. Lily zei dat ze niet lang zou blijven, maar ondertussen was ze alweer een halfuur weg. Woeps, niets gezegd, daar was ze alweer.
,, Hey, Lily… is alles wel goed?” ze zag er niet goed uit.
,, Ja… nee…” ze wist het niet meer.
,, Het gaat niet goed met Rune.” Zei ze.
,, Is Remus nog altijd bij haar?” vroeg ik, een beetje overbodig, maar ik wist niets anders.
,, Ja. Het ziet er ook niet naar uit dat hij in de nabije toekomst naar beneden zal komen.” In haar stem klonk niet meer de vrolijkheid die ik normaal hoorde.
,, Tja… ik denk dat je haar nu gewoon het beste kan steunen. Er voor haar zijn, weet je.” Probeerde ik. God wat klonk dat slecht, en ik was niet de enige die dat dacht.
,, Ik moet er voor haar zijn? Wat weet jij er eigenlijk van? Niets! Niets, meneer Potter, en dan wil jij mij zeggen wat ik het beste kan doen!? Vergeet het maar.” Raasde ze, en voor ik haar kon tegenhouden, rende ze het opengaande portretgat uit.
,, Lily! Wacht nu even!” riep ik, en ik liep haar achterna. Gangenlang zocht ik haar, maar telkens als ik haar ergens zag, verdween ze alweer even snel.
Na een minuut of tien, had ik haar eindelijk weer gevonden. Ze zat tegen een pilaar naast een, standbeeld op de 5e verdieping.
,, Lily…” zei ik zacht, maar toen ze me zag, leken haar ogen me neer te bliksemen. Snel stond ze op.
,, laat me gerust.” Zei ze bits.
,, Wat heb ik nu weer gedaan?” vroeg ik.
,, Ga gewoon weg.” Zei ze nog eens.
,, Nee. Ik ga nergens heen.” Ze keek me kil aan.
,, Luister goed, Lily. Ik ga niet weg, nu niet… nooit niet.”
,, Potter, ga weg.” Zei ze, hard als steen.
,, Nee.” Ik kruiste mijn armen, als teken dat ik het meende.
,, Lily, ik weet dat je je alles aantrekt van wat er met Rune aan de hand is, maar je bent niet de enige die om haar geeft.” Zei ik, Remus verdedigend.
,, Doe ik dan zo?” beet ze nog steeds. Ik knikte.
,, Ze is mijn beste vriendin, ik ken haar al jaren, en nu ineens, als het erop aankomt, vertelt ze me niets meer. Die vriend van jou weet nog meer dan Jaina of ik.” Ook al klonk haar stem hard, de tranen stroomden over haar wangen.
,, Dat weet ik niet. Remus is meer bij Rune dan ergens anders. En weet je ook waarom? Omdat hij van haar houdt.” Lily scheen te bedaren.
,, Maar… ik hou ook van haar… en Jaina ook.” Lily brak. Haar benen schenen haar niet meer te kunnen dragen, en onbedwingbaar snikkend, zakte ze langzaam in elkaar.
,, LILY!” riep ik, en snelde naar haar toe. Ik was net op tijd om haar op te vangen.
,, Ga weg… Poter.” Zei ze, al klonk haar stem bijlange niet meer zo vast.
,, Ik zei het toch al, ik ga nergens heen.”
,, Laat… me… los…” zei ze. Ze probeerde met haar vuisten op me in te beuken, maar ze was gewoon te zwak.
,, Ga weg…” huilde ze. ,, ga weg…” ik hield haar nog steeds vast.
,, Ga niet weg.” Snikte ze nu.
Ik had mijn armen nog steeds om haar heen geslagen en keek haar aan.
Ze richtte haar blik omhoog, en keek me recht aan. Haar heldergroene ogen keken me droevig aan. Zo kende ik Lily niet.
,, Ik ga niet weg.” Fluisterde ik. Een waterige glimlach baande zich een weg door haar tranen. Ik bleef haar aanstaren, en merkte te laat dat ze zich naar me toeboog. Ze sloot haar ogen, en zachtjes raakten haar lippen de mijne.

gnagnagnagnagna, wat vinden jullie hiervan? ZEG HET ZEG HET ZEG HET
anders begin ik zelf eens met doodsbedreigingen te gooien (bedankt voor de reacties trouwens, het waren er niet veel, jammer genoeg, ach... ik laat jullie telkens langer wachten voor ik weer een nieuw stuk post eh. Reageer dan maar wat meer... groetze,
celtic

celtic_me · Geplaatst: Di Sep 26, 2006 20:42

Toen ik haar losliet, keek ze me aan op een manier die ik nog niet eerder gezien had. Opnieuw kwam ze dichterbij. Haar ene hand lag naast mijn gezicht, en haar andere hand ging door mijn haar. In mijn hoofd hoorde ik vuurwerk ontploffen, voor mijn ogen (die gesloten waren) zag ik sterretjes flikkeren.
Niet veel later keek ze me glimlachend aan.
,, Wat… wat… waarom…” stotterde ik.
,, Sorry.” Zei Lily snel, en ze boog haar hoofd.
,, Nee, niet sorry, helemaal niet sorry. Ik vroeg me alleen af waarom je me kuste.” Haar blik stond op verbaasd.
,, Ik bedoel… je bent altijd tegen me geweest, en vorig jaar benadrukte je zo fijntjes dat je niet meer wilde zijn dan vrienden.”
,, Ik… ik weet wel dat ik dat gezegd heb, maar ik kan me herinneren dat iemand zei dat hij nergens heen ging. En daar kwam dan ook nog een vriendin bij die zei dat ik naar mijn hart moest luisteren.” Lily glimlachte een beetje onbeholpen.
,, Meen je dat?” vroeg ik, compleet en helemaal van de kaart door die plotse openbaring.
Lily knikte. Ik liep op haar af en sloeg mijn armen om haar heen.
,, Weet je wel hoe lang ik hierop gewacht heb?” vroeg ik zacht. Geen antwoord, niet dat ik dat nodig had, woorden waren overbodig geworden.
Toen we terug naar de toren liepen, kwam een nieuw probleem ter discussie.
,, Zeggen we het de anderen?” vroeg ik.
,, Ik weet het niet, als het van mij afhangt mag iedereen het weten.” Lachte ik. Dat meisje bleef me verbazen.
,, Aja, dat is dan ook voor het eerst.” Plaagde ik haar.
,, Voor alles is een eerste keer.” Was het antwoord.
,, Maar nu even serieus, en ja ik kan serieus zijn.” Zei ik toen ik haar schattende blik zag.
,, Vertellen we het of vertellen we het niet?”
,, Ik vertel het liever nog niet, ik wil eens weten hoe lang ze nodig hebben.” Lachte Lily. Ze was opeens veel gelukkiger. Lily scheen al haar problemen vergeten te zijn.
,, Okee, maar ik verzeker je, Sirius heeft veel tijd nodig om het uit te vissen.” Zei ik waarheidsgetrouw.
,, Okee, daar heb je gelijk in, maar hoe lang heeft hij nodig?” vroeg ze.
We hadden dus besloten om niets te zeggen, maar op dat moment kon ik nog niet weten hoe moeilijk het wel niet was.
Ieder apart gingen we door het portretgat naar binnen, maar onze eerste poging was al mislukt, de Dikke Dame wist het al. Ze knipoogde heel erg overdreven.
,, Hoe is het hier?” vroeg ik even later aan Sirius en Jaina. Beiden haalden gelijk hun schouders op. Remus en Rune waren nog steeds boven.
,, Wacht even, ik ga nog eens proberen.” Zei Lily.
,, Zou je dat nu wel doen?” vroeg ik.
,, Ja, ik ga eens iets anders proberen.” Ze ging naar boven.

{Lily}
,, Remus? Ben je nog wakker?” fluisterde ik.
,, Ja, wat is er?” vroeg hij.
In het licht van mijn toverstok zag ik dat zijn ogen alert waren, maar zijn stem klonk vermoeid.
,, Ga even naar beneden, of ga wat slapen. Ik blijf wel bij haar.” Stelde ik voor.
,, Nee, bedankt, maar ik red het wel.” protesteerde hij.
,, Nee, Remus, niet meer. Jij zit hier al meer dan ergens anders. Rune is ook mijn vriendin. Ik geef om haar. En als je zo blijft doorgaan, blijft er van jou ook niet veel meer over.”
,, Okee dan.” Zei hij monotoon.
,, Lily…” hoorde ik even later. ,, bedankt.” Fluisterde hij nog. Ik glimlachte.
Zachtjes ging ik naast Rune zitten. Ze zag er niet goed uit, en voelde klam aan.
De enige manier waarop ik zag dat ze nog leefde, was haar onrustige ademhaling. De hele avond bleef ik bij haar zitten.

De avond daarna zat ik ook bij haar bed, de volgende avond Remus, de avond daarna Jaina, en zo wisselden we elkaar af.
Intussen waren er drie weken verstreken sinds sie bewuste dag, en Rune werd maar niet beter. Ze werd van tijd tot tijd wel eens wakker, maar echt beter werd ze niet.
Nog steeds wilde Remus niet vertellen wat er echt scheelde, maar van Rune werden we ook niets wijzer.
Wat ook nog altijd een goed bewaard geheim bleef, was de relatie tussen James en mij. Enkel Jaina wist het, en Remus liet doorschemeren dat hij ook al iets meer wist dan zou moeten.
Sirius was, zoals voorspeld, nog altijd onwetend.
,, Ik ga even naar boven, naar Rune kijken.” Zei ik, zeer opvallend.
Rune lag nu op de meisjesslaapzaal.
,, Ik..; euhm… ik ga even een perkament en een veer halen.” Hoorde ik James tegen Sirius zeggen.
,, Je doet maar.” Zei die niet-geïnteresseerd.
Snel kwam hij de trap op, en nadat we gekeken hadden of er echt niemand aan kwam, kuste James me. Nog altijd wist Sirius van niets, maar we werden het allebei een beetje beu. Zolang hij de enige was die niets wist, moesten we stiekem en voorzichtig zijn.
,, James,” fluisterde ik. ,, vind je niet dat het tijd is om het te vertellen aan Sirius?” James knikte.
,, Ik dacht dat je het nooit zou voorstellen.” Lachte hij.
,, Eindelijk.” zei ik opgelucht.
,, Sirius. We moeten je eens even spreken.” zei ik toen ik James met me mee naar beneden had getrokken.
,, Aja, zeg het eens tegen nonkel Sirius, waar kan ik de kindjes mee helpen.” Plaagde hij.
,, Okee, kijk, het zit zo… Lily en… Ik en… Lily moet je iets vertellen.” James maakte zich er heel erg makkelijk van af.
,, Jij bent een simpele jongen, weet je dat.” Zei ik eerst tegen James.
,, Okee, Sirius, luister goed. James en ik… wij zijn… samen.” Zei ik zonder poespas.
,, Proficiat, maar ik dacht dat je me iets nieuws moest vertellen. Iets wereldschokkends.” Sirius klonk niet echt… Sirius-achtig.
,, Je gaat me nu niet vertellen dat je het al wist?” riep James bijna uit.
,, Tuurlijk wel. Hoe kan je daar nu naast kijken. Wie weet het nog?” vroeg hij nonchalant.
,, Remus en Jaina.” Zei ik.
,, Tja, ik weet het ook al even, en nee, niemand heeft me iets verteld. Ik ben er helemaal zelf achter gekomen.”
,, Ah, okee, je verstand is zich eindelijk aan het ontwikkelen.” Grapte James, en Sirius ontdooide een beetje. Hij kreeg iets van zijn eerdere guitigheid terug.

Okee, voor de enkele fans onder jullie heb ik slecht nieuws.
Ik ben nu echt vanplan stilaan met mijn verhaal te stoppen. Ik ben er al lang aan bezig, en mijn inspiratie is zo goed als uitgeput. Ik kan er gewoon niet meer mee verder. Maar niet getreurd, ik zorg voor een geweldige finale, die er toch aankomt, ik denk over een post of 2 al. I brei er een einde aan, sowieso.
Maaar Celtic_me is nog lang niet weg.